Książka: Dom nad Oniego

Korzystając z ferii zimowych wyjechałem na tydzień w góry, zaszyłem się na wsi i dzieliłem czas między spacery, czynności gospodarskie (odgarnianie śniegu, palenie w kominku i przygotowywanie posiłków), oglądanie nagranych na wideo filmów i odrabianie zaległości w zakresie lektur. Zarówno pora roku (zima), jak i miejsce pobytu (wiejski dom w górach) skłoniły mnie, aby m. in. powrócić do lektury „Dziennika Północnego” Mariusza Wilka. Tym razem pora przyszła na tom trzeci - „Dom nad Oniego”. De...

„Dom nad Oniego” jest jeszcze mniej reportażem, a jeszcze więcej dziennikiem osobistym, niż „Wilczy notes”, ale tak czy inaczej - nadal jest pełen Rosji, tym razem kontemplowanej i przeżywanej już nie na Wyspach Sołowieckich, lecz w Karelii nad jeziorem Oniego. Wśród drwali, rybaków, samojedzkich myśliwych i „miejscowych alkoholików”[1], bez telefonu, radia i telewizji, przy własnoręcznie skleconej „ruskiej pieczy”[2](piecu – przyp. rec.). Język tej opowieści – mam wrażenie – jest może nawet...

Autor oprowadza czytelnika po magicznym świecie Północy. Tym razem t r o p a zawiodła Autora do Karelii, do starego, obmywanego falami jeziora Oniego domu, który ożywia zamieszkujący w nim człowiek. Książka - napisana przy jednym z trzydziestu siedmiu okien tego niezwykłego domu - to osobisty pamiętnik-esej, w którym Autor sugestywnie i głęboko, barwnym, wyrosłym z archaicznej wspólnoty rosyjskich i polskich znaczeń językiem pisze o wszystkim, czego doświadczył - od zmagań z naturą, przez spotkania z ludźmi, po fascynację kulturą japońską.

Dziwna, niejednoznaczna rzeczywistość Północy, istniejąca na granicy tego, co swoje i tego, co obce, jest dla Autora przedmiotem zauroczenia i namiętności. Pozwala inaczej spojrzeć na świat - bo każdy szczegół odkrytego przez Wilka "peryferyjnego centrum" zbliża do tego, co najbardziej nieuchwytne.

[Noir sur Blanc, 2006]