O sobie:

Piszę dla siebie. Piszę to, co chciałbym sam przeczytać. A czytam to, co mi się podoba; jeżeli książka mnie nudzi – rzucam ją w kąt po kilku stronach. Nie jestem również w stanie zainteresować się utworem kulawym literacko; jeżeli piszący nie posiadł pisarskiego rzemiosła – jest u mnie przekreślony (tę samą myśl, ku swojemu zadowoleniu, usłyszałem w jednej z ostatnich wypowiedzi Ryszarda Kapuścińskiego).

Kilka lat mieszkałem w Moguncji nad Renem. Tuż przy skale, na której spotkać można piękną Loreley. W wolnych chwilach snułem się po lasach Odenwaldu, zaszywałem się w głębokie doliny Renu, kryjące stare klasztory i zapomniane pomniki. Blisko miałem do Heidelbergu, ogrodów Schwetzingen i do pełnego blichtru heskiego Wiesbaden. Ale daleko było do Tatr…

Muzyka. Jazzmani mawiają, że nie jest ważne co się gra, ale w jaki sposób się to robi. Jazzowe standardy są tylko pretekstem do karkołomnych improwizacji. Moja ulubiona płyta z lat ostatnich to „Wyimaginowana Symfonia” Marca Minkowskiego z muzyką Rameau. W dobry nastrój wprawiają mnie walce Szopena – szczyt elegancji w sztuce. Bo ja lubię sztukę elegancką.

Wierzę w powieść – najdoskonalszą formę literacką. We współczesnej prozie bardzo krytycznie patrzę na formy nieuzasadnione. W wielu utworach nie widzę konieczności zastosowania nowoczesnych form; ot choćby pisania „jednym cięgiem”. U Thomasa Bernharda jest to jednak w pełni uzasadnione. Uwielbiam kunsztownie skonstruowane długie zdania. Chwała zatem Kalinie Wojciechowskiej za przekład „Podróży do źródeł czasu” Alejo Carpentiera.

Zgadzam się z sądem Witolda Gombrowicza o malarzach. Ale nie zgadzam się z jego sądem o poetach. Miesięcznie czytuję kilkanaście wierszy, które drukowane są w „Twórczości”. To poetycki dach świata. W poezji cenię oddech i przestrzeń. To ma Walt Whitman. Oczywiście poezja to ciężka orka; pisanie wierszy (dobrych) to najtrudniejsza praca jaką znam.

Wypowiedzi na forum BiblioNETki (29)