Książka: Kraina traw

W jednym z czytatników natknęłam się ostatnio na godny uwagi problem. Dotyczył on różnicy pomiędzy książkami dobrymi a "miłymi". Jak się okazuje, jest ona zasadnicza. Jedną z książek obrazujących tę kwestię tak dokładnie, że aż "w oczy kole", jest właśnie "Kraina traw". W kategorii, w której ocenami powieści byłyby: "zła", "przeciętna", "dobra", "najlepsza", z całą pewnością zasłużyłaby na "najlepszą". Niezapomniana, wyśmienita, wyjątkowa. Napisana po mistrzowsku. Czy jest ona jednak miła? O,...

Prowokująca, makabryczna i surrealistyczna opowieść o życiu opuszczonej dziewczynki i wytworach jej wyobraźni, rozgrywająca się w krajobrazie teksańskiej krainy traw. Zadziwiający świat przedstawiony przez niezwykłą narratorkę.

Po śmierci matki jedenastoletnia Jeliza-Rose opuszcza Los Angeles i wraz z ojcem wyrusza do Teksasu, do niezwykłej krainy traw. Ucieczka od gorzkiej rzeczywistości trudnego dzieciństwa prowadzi ją do świata fantazji. Dziewczynka rozmawia z główkami swych ułomnych laleczek Barbie, dzięki wyobraźni widzi budzącego się o zmierzchu człowieka z bagien, przerażają ją czyhające w trawie potwory-rekiny. Jej jedynym przyjacielem i... kochankiem jest upośledzony umysłowo Dickens.

Książka jest gotycką wersją "Alicji w Krainie Czarów". Genialnie opowiedziana historia ma niepowtarzalną aurę mroku i narkotycznych wizji. Jest zapisem stanu psychicznego samotnego dziecka odkrywającego magię i siłę fantazji, które nie zdaje sobie sprawy z niebezpieczeństwa kryjącego się w pozornie zwykłych wydarzeniach.

[Prószyński i S-ka, 2006]

Nie można być jednocześnie rakietą i łodzią podwodną. Jeśli zanurzysz się głęboko, głęboko, głęboko, dotrzesz do Księżyca, a jeszcze głębiej jest Mars, a jeszcze głębiej jest chyba Bóg i Dzieciątko Jezus. --- * Mitch Cullin, „Kraina Traw”, tłum. Teresa Komłosz, wyd. Prószyński i S-ka, 2000, str. 157