Pennywise - użytkownik BiblioNETki

Pewna moja znajoma oświadczyła, że nie przeczytała do końca „Lśnienia” Kinga, bo po prostu bała się tej książki. Miała dziwne i koszmarne sny, wydawało jej się, że zjawy z powieści czają się na nią, i właściwie taka książka to nie dla niej. Teraz „Lśnienie” stoi grzecznie na półce, a znajoma nawet nie ściera z niej kurzu – bo ma stracha, a nuż coś wyjdzie z książki. Brzmi to żartobliwie, ale rzeczywiście sugestywność historii pisanych przez Kinga wywołuje u niektórych czytelników osobliwe wrażen...

Z każdej podróży Hania przysyłała widokówkę. Tych kolorowych widokówek było tak wiele, że Pani Zenobia większość z nich wyrzuciła, bo przecież Hania miała jeszcze wiele takich widokówek przysłać. Teraz te kolorowe widokówki, zbyt pochopnie wyrzucone, stają się powodem do rozmyślań. Ostatnie chwile córki... jakie były? W prokuraturze mówili, że nikt nie wypadł z samolotu, że to niemożliwe, ale czy można w to uwierzyć? Nie można zamknąć życia, kiedy brakuje tych najważniejszych chwil. Wspomnienia ...

Pierwszy raz Roman Wilhelmi objawił mi się na szklanym ekranie na początku lat osiemdziesiątych, kiedy z wypiekami na twarzy oglądałem serial „Czterej pancerni i pies”. Olgierd Jarosz grany przez Romana Wilhelmiego był pierwszym dowódcą bohaterskiego czołgu „Rudy” 102. Często uśmiechnięty, spokojny i opanowany, kiedy mówił - „z lewej tygrysy, ładuj przeciwpancernym”. Charyzmatyczny i dojrzały, z tym błyskiem w oku, który czynił go tak interesującym. Tak, to była ciekawa rola. mimo że Olgierd zgi...