Przyjaciele (Madera Marta (pseud.))

Długo się zastanawiam jak opisać lub do czego porównać moje wrażenia związane z tą książką, tak by pod wpływem mojego entuzjazmu nie zabrzmiały zbyt banalnie i górnolotnie- do czego mam skłonności- ale trafnie. Teraz już wiem. Ta książka jest dla mnie jak ulubione dżinsy i trampki. Nie przepadam za spódnicami, sukienkami, rajstopami i butami na obcasie. Zdarza mi się tak ubrać na egzamin, czasem z własnej woli, bo takie mam "natchnienie" czy ochotę, ale moim najbardziej naturalnym strojem jest luźna, czarna koszulka, dżinsy i trampki. I właśnie taka była ta książka- wygodna jak ulubione spodnie.

To co chyba najbardziej wpłynęło na mój stosunek do "Przyjaciół" Marty Madery, to dowcip z jakim główna bohaterka Marta opisuje otaczającą ją rzeczywistość, ludzi i siebie samą, dostarczył mi on sporej dawki szczerego śmiechu. Jeśli poczucie humoru można porównać do fal radiowych to nadawałyśmy na pewno na tych samych. Uwagi czy refleksje wypowiadane przez Martę lub ludzi z jej otoczenia, są luźne, przypadkowe, czasem zabawne, czasem poważne, ale trafne i zapadające mi niejednokrotnie w pamięć.

Nie jest to książka poważna, o tym jak żyć godnie, jak zdobyć prawdziwe szczęście, nie jest to książka, która ma na celu morał, czy próbę odpowiedzi na ważne życiowe pytania, a przynajmniej nie bezpośrednio. Jest to po po prostu luźne opowiadanie o ludziach, zbiór zabawnych anegdot dobrze opowiedzianych, czytadło, ale czytadło zabawne i inteligentne.

Zapewne nie jestem obiektywna przy opisie tej książki, tak jak nie jestem obiektywna wobec moich starych znoszonych trampek i dżinsów- wszystkie te rzeczy mają swoje braki co nie zmienia jednak faktu, że darze je ogromną sympatią.