Marian Pankowski urodził się w 1919 r. w Sanoku. W 1938 r. rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim, które przerwała wojna. Jako podchorąży piechoty brał udział w walkach od Tarnowa po Sadową Wisznię. Był więźniem Oświęcimia, Gross-Rosen i Bergen-Belsen. Po wojnie zamieszkał na stałe w Belgii. Ukończył studia pracą doktorską poświęconą Leśmianowi. Obecnie jest profesorem uniwersytetu w Brukseli, gdzie wykłada literaturę polską i uczy języka. Debiutował jeszcze przed wojną na łamach lwowskich „Sygnałów”. Uprawia różne rodzaje pisarstwa: poezję, prozę, dramat, szkic krytycznoliteracki. Wydał m.in. tom prozy poetyckiej „Smagła swoboda” (1955), powieść eksperymentalną „Matuga idzie” (1959), zbiory: nowel „Kozak i inne opowiadania” (1965) i dramatów „Nasz Julo czerwony” (1981). Jest związany z Oficyną Poetów i Malarzy w Londynie, gdzie ogłosił większość swoich utworów i gdzie publikuje prace krytyczne z zakresu polskiej literatury współczesnej.

„Rudolf” ukazał się nakładem oficyny w 1980 r. Dwa lata później francuski przekład tej powieści spotkał się z życzliwym zainteresowaniem krytyków z tego obszaru językowego. Głównym problemem literackim jest tu przezwyciężanie określonych nurtów naszej narodowej tradycji, wyczerpujących się w chwalbie dla rozmaitych polskich kompleksów, anachronizmów myślowych i zaściankowości – ukazane z gombrowiczowską precyzją. Jest to powieść nowatorska pod względem językowo-narracyjnym, zwłaszcza zaś obyczajowym – co może być powodem kontrowersyjnych opinii o tym utworze jako całości.

[Czytelnik, 1984]