"Książkę tę, napisaną przed dwudziestu dwu laty, zamierzałem poprawić nieco z okazji wznowienia, a więc niejako uwspółcześnić, ale przejrzawszy ją, zrozumiałem, że nie da się tego zrobić. (...) Lecz cóż w takim razie miałoby się stać z "Astronautami"? I czy warto w ogóle raz jeszcze pisać napisane niegdyś książki? Wydaje mi się, że nie warto. Pisać należy, póki można, nowe, napisane zaś pozostawić ich naturalnemu losowi: każda powinna bronić się, o ile ją na to stać. Dzisiaj ta fantastyczna historia jest nie tylko pełna technicznych omyłek i obalonych przez czas przepowiedni, ale i wielce, po bajkowemu wręcz, naiwna. (...) Co się tyczy narracyjnych naiwności, tych nie usprawiedliwia nigdy nic i okazują się one zawsze niedostateczną robotą. (...) Wyznaję, że zdziwiłbym się, gdyby "Astronauci" mieli pozostać trwałą pozycją mego dorobku. Sądzę, że jeśli ktoś w ogóle sięgnie po ten tom za dalszych dwadzieścia lat, to już nie po to, by pogrążyć się w śmiałym fantazjowaniu, lecz raczej, żeby uśmiechnąć się nad jego stronicami (...)."

---
* Stanisław Lem, "Astronauci", Biblioteka Gazety Wyborczej, Warszawa, 2012, s. 6.