Kiedyś musiałam przeczytać tę książkę, ponieważ była ona w spisie lektur. Wtedy nie bardzo przypadła mi do gustu. Po jakimś czasie postanowiłam przeczytać ją znowu i... zmieniłam o niej trochę zdanie. Odkryłam ją na nowo.

Byron to legendarna postać europejskiego romantyzmu. Jego wschodnie podróże przynoszą powieści poetyckie m.in. właśnie "Giaura", którego akcja rozgrywa się w egzotycznej scenerii Grecji znajdującej się pod panowaniem tureckim, składa się z serii fragmentów. Orientalny koloryt lokalny służy przedstawieniu historii niezwykłej namiętności, niemożliwej w Europie. Opowiadanie prowadzi kilku narratorów, co sprawia, że poszczególne plany narracyjne nakładają się na siebie i komplikują akcję - nie ma ona ciągłości chronologicznej (powoduje to utrudnienie jej odbioru przez czytelnika).

Tematem powieści jest tragiczna historia miłosna i jej konsekwencje. Z powodu fragmentaryzmu utworu historia ta jest owiana tajemnicą. Pełno tu niedopowiedzeń, brak charakterystyki zdarzeń. Miłość jest tu ukazana jako uczucie niezwykle silne, popychające do złamania zasad moralnych, prowadzące do zbrodni, nie przemija nawet po śmierci ukochanej, idealizowanej we wspomnieniach. Główny bohater jest postacią tajemniczą, wybiera samotność, występuje przeciw prawom i normom społecznym.

Książkę czyta się trochę ciężko ze względu na formę, która trochę nuży. Jednak warto ją poznać, ponieważ skłania do wielu refleksji i jest w końcu dziedzictwem kultury przodków.