„Emma” jest czwartą opublikowaną powieścią Jane Austen. Tworząc tytułową bohaterkę, autorka wierzyła, że będzie jedyną osobą, która obdarzy ją sympatią.

Jak we wcześniejszych dziełach Austen fabuła opiera się na najważniejszym wydarzeniu w życiu kobiety – wyjściu za mąż. W przeciwieństwie do bohaterek „Rozważnej i romantycznej” czy „Dumy i uprzedzenia”, Emma jest panną majętną i nie musi martwić się o swoją finansową przyszłość. Może swobodnie snuć plany zostania starą panną i swatania otaczających ją osób. W tej ostatniej czynności uważa się bowiem za niezwykle utalentowaną, co potwierdza historia szczęśliwego małżeństwa jej byłej guwernantki, panny Taylor. Jak dowiadujemy się z jej późniejszych losów, samoocena Emmy została sformułowana nieco na wyrost, a przypisywana sobie przez nią nieomylność stanie się punktem wyjściowym dla komedii omyłek.

Austen w „Emmie” porusza kwestię dobrze jej znanego świata bogatej angielskiej arystokracji początku XIX w. Przedstawia go przy pomocy wszystkowiedzącego narratora, którego głos przeplata się z wypowiedziami poszczególnych bohaterów, prezentującymi ich indywidualne punkty widzenia. Dzięki temu ukazuje wydarzenia z różnych perspektyw, poddając je drobiazgowej obserwacji, z wielkim namaszczeniem traktując życie wewnętrzne i emocje bohaterów, przede wszystkim kobiet.

Z perspektywy czasów współczesnych patrząc, mierzenie wartości człowieka wysokością wnoszonego do małżeństwa posagu wydaje się nieco kontrowersyjne. Podobnie opieranie swojego życia na roztrząsaniu manier kawalerów, organizowaniu balów czy pikników truskawkowych. Oczywiście to kwestia innych czasów, odmiennych sposobów myślenia. Swoją twórczością Austen wniosła wiele do literatury XIX w. Dane jej było wytyczać jeden z kierunków rozwoju. Znać - z pewnością trzeba, zachwycać się już pewnie niekoniecznie.