Książka: Chodź, obudzimy słońce

Po raz pierwszy przeczytałam tę książkę 20 lat temu i tkwi ona w moim sercu do dzisiaj. Powinni ją przeczytać wszyscy dorośli, a zwłaszcza ci, którzy mają dzieci. Jest to opowieść o tęsknocie, miłości, przyjaźni i dorastaniu. Większość z nas miała w dzieciństwie wyimaginowanego przyjaciela, który wraz z dorastaniem był nam coraz mniej potrzebny, bo coraz bardziej wciągało nas to, co wokół nas. Adam jest takim przyjacielem Zezé. Reszty dowiecie się z książki.

Dziesięcioletni Zezé, bohater "Mojego drzewka pomarańczowego", mieszka u swojego wuja, lekarza, w Natal, w stanie Rio Grande do Norte. Uczęszcza do elitarnej szkoły, uczy się grać na pianinie. Czuje się jednak samotny i niezrozumiany, brakuje mu ciepła ze strony rodziców. Pogrąża się w świecie marzeń i fantazji, tam znajduje prawdziwych przyjaciół. Powoli dojrzewa, kończy szkołę, przeżywa pierwszą miłość.

José Mauro de Vasconcelos (1920-1984) to jeden z najwybitniejszych przedstawicieli dwudziestowiecznej literatury brazylijskiej. Mimo sławy i pieniędzy żył skromnie, tak jak przywykł, bez zbędnych luksusów i ekstrawagancji. Jego bogate i różnorodne doświadczenia życiowe stanowiły znakomitą inspirację do twórczości literackiej: wydał dwadzieścia jeden utworów, w tym powieści i nowele. Jego najbardziej znaną książką jest "Moje drzewko pomarańczowe".

[Muza, 2008]