Dodany: 30.12.2015
|
Autor: il93
Badania nad komunikacją wykazały, iż jest ona w dużym stopniu kształtowana przez różne tożsamości ich uczestników, związane z przynależnością do określonych grup społecznych. Dlatego nauka języka obcego powinna obejmować również poznawanie podzielanych przez naszych interlokutorów znaczeń, wartości i sposobów zachowania (tzw. skryptów kulturowych), gdyż mają one istotny wpływ na język. Uwagę uczniów należy kierować nie tylko na ogólne znaczenie przekazywanych treści, ale również na znaczenia partykularne i różnice kontekstualne. Jak zauważyła Claire Kramsch (1993), znaczenie jest subiektywne i wypływa nie tylko z języka, w którym jest przekazywane, ale także z kontekstu kulturowego oraz ze wspomnień, emocji i całego życiowego doświadczenia wszystkich uczestników procesu komunikacji.
Nauczyciele powinni pamiętać, że znaczenia powstają i są interpretowane pomiędzy językami i kulturami uczestników interakcji, a zasoby każdego z nich, tj. znajomość języka/ów i kultur/y są ze sobą wzajemnie powiązane. Ponieważ ucząc się języka obcego wnosimy do procesu tworzenia i interpretowania znaczenia więcej niż jeden język i kulturę, można uznać, że interkulturowość jest immanentnie weń wpisana. Uczniowie mają okazję zobaczyć, w jaki sposób przedstawiciele innej kultury używają języka do wyrażania swoich myśli i negocjowania kognitywnie złożonych aktów myślenia, tzn. w jaki sposób nadają swym wypowiedziom znaczenie.
U podstaw edukacji interkulturowej leży samoświadomość, zarówno uczniów, jak i nauczycieli, że uczestniczą w językowej i kulturowej różnorodności. Nauczanie języka obcego to znacznie więcej niż rozwijanie czterech sprawności językowych. W procesie tym chodzi także o działania zmierzające do zrozumienia przez uczniów, że życie zawsze przeżywamy w określonym języku i kulturze, tzn. język oraz zachowania ludzi są zawsze nacechowane kulturowo, a wszyscy uczestnicy interakcji tworzą i interpretują znaczenie. To, że wychowaliśmy się w takiej, a nie innej kulturze ma istotny wpływ na naszą konceptualizację rzeczywistości, stosowany system wartości oraz sposób oceniania siebie i innych. Tożsamość ma jednak charakter dynamiczny i do pewnego stopnia może się zmieniać, a poznawanie nowego czy kolejnego języka obcego, zawsze pozycjonuje człowieka inaczej w odniesieniu do otaczającego go świata niż osoby funkcjonujące wyłącznie w obrębie jednego języka i jednej kultury (Liddicoat i Scarino 2013).
Publikacja została podzielona na cztery części, z których pierwsze trzy stanowią teoretyczne tło omawianego zagadnienia, zaś rozdział ostatni prezentuje i omawia wyniki rozbudowanego, nowatorskiego badania empirycznego, przeprowadzonego w wybranych polskich szkołach średnich. W części teoretycznej zastosowano metodę analityczno-syntetyczną, natomiast rozdział ostatni ma charakter kompleksowego opisu empirycznego.
[Wydawnictwo Naukowe UAM, 2015]