Dodany: 07.06.2008
|
Autor: Astral
Współczesna literatura japońska obejmuje wyjątkowo liczne odmiany form prozatorskich, poetyckich, eseistycznych i dramatycznych. Liczy ponad 120 lat transformacji - zarówno nowatorskich przemian, jak i nawrotów ku przeszłości. Dzięki temu na jej bogactwo składają się wyrafinowane dzieła awangardowe i modernistyczne w stylu europejskim, jak i wciąż odradzające się formy oraz nurty estetyczne i ideologiczne minionych stuleci - zarówno rodzime, jak i kontynentalne, tzn. sintoistyczne oraz konfucjańskie i buddyjskie.
W tej książce prezentowani są pisarze, którzy czerpali natchnienie z dzieł minionych epok (Tanizaki, Kawabata), jak i twórcy wzorujący się na awangardzie europejskiej (Abe, Ōe).
Tacy pisarze, jak: Natsume, Akutagawa, Tanizaki, Dazai, Kawabata, Mishima, Abe, Ōe oraz Murakami i Ibuse stworzyli oryginalne wzorce opisu świata oraz ekspresji uczuć i myśli Japończyków XX wieku. Stworzyli narracje o Japonii podlegającej ustawicznym przemianom, przeżywanym dramatycznie przez bohaterów Natsumego, Akutagawy i Dazaia. Odzwierciedlają one zarówno proces zmieniającego się języka, jak i środowiska kulturowego. Jednak cechuje je rozpoznawalny koloryt lokalny, owa "japońskość", jakże często dostrzegana jako jedyne oblicze Japonii. Z prozy interpretowanej w tej książce wyłania się też to inne oblicze, bliższe prawdom uniwersalnym o zagubieniu i rozpaczy. Nie ma wątpliwości, że pisarze japońscy stworzyli intrygujący świat bohaterów przeżywających radości, upojenia pięknem i nadzieją, ale także wiele miejsca poświęcili narracjom o cierpieniach z powodu nietrwałości życia, egoizmu i okrucieństwa ludzi.
Mikołaj Melanowicz jest profesorem Uniwersytetu Warszawskiego i Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prowadził również wykłady z literatury i kultury japońskiej na Uniwersytecie Kansas (Lawrence, 1986), Żeńskim Uniwersytecie w Sendai (1998), badania w Międzynarodowym Centrum Studiów nad Kulturą Japońską w Kioto (1991) i w Narodowym Instytucie Literatury Japońskiej w Tokio (1993). Jest japonistą, tłumaczem literatury japońskiej, m.in. "Kobiety z wydm" Kōbō Abe, "Jestem kotem" i "Sedna rzeczy" Natsume Sōsekiego, "Dziennika szalonego starca" i "Niektórzy wolą pokrzywy" Jun'ichirō Tanizakiego, "Futbolu ery Manen" Kenzaburō Ōe, "Samuraja" i "Głębokiej rzeki" Shusaku Endō. Jest autorem książek, m.in. "Literatura japońska: Od VI do połowy XIX wieku" (1994); "Literatura japońska: Proza XX wieku" (1994); "Literatura japońska: Poezja XX wieku; Dramat XX wieku" (1996); "Formy w literaturze japońskiej" (2003). Odznaczony Orderem Świętego Skarbu ze Złotymi Promieniami i Wstęgą (1997), przyznanym przez cesarza Japonii.
[Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2005]