Dodany: 01.12.2012
|
Autor: fnord23
„Krzysztof Karasek jest krytykiem, eseistą, także powieściopisarzem, a przede wszystkim poetą Nowej Fali, prądu poetyckiego lat siedemdziesiątych. Jego poezja, nie nagłośniona publicystyką polityczną, nie wsparta stemplem emigracyjnym, jest najpoważniejszym artystycznym głosem pokolenia przełomu. Ładunek myślowy, filozofia i samoświadomość tej poezji ma najwyższy współczesny ciężar gatunkowy”.
Zbigniew Bieńkowski, „Express Wieczorny” 1992, nr 210
„Krzysztof Karasek, najwybitniejszy moim zdaniem poeta Nowej Fali, która wyrosła w 1968 roku. Jego poezja jest dojrzała, poważna, nośna intelektualnie i świetnie »zrobiona« literacko. Mówiąc językiem sportowym – wyprzedził on o całą długość swoich pokoleniowych przyjaciół”.
Zbigniew Herbert, „Tygodnik Solidarność” 1994, nr 51
„Jest to poeta wysoce twórczy, poetycko niesłychanie bogaty, o nadzwyczaj odkrywczej i stale ruchliwej wyobraźni. »Kiedy piszesz życie staje się gęste i intensywne«. W tym postulatywnym wersie zawiera się klucz do tej poezji – skupiona i zarazem intensywna dociekliwość tajemnicy życia i świata. Karasek obarcza swoją poezję właściwie podstawowym zadaniem filozoficznym – pytaniem o sens bycia, sens świata, sens poezji. Obecność tych wielkich pytań w jego twórczości stanowi o jej znaczeniu i wadze. Stawiam ją wśród najwyższych realizacji współczesnej poezji polskiej, a nawet europejskiej”.
Ryszard Kapuściński, „Topos” 2003, nr 3–4
„Krzysztof w poezji trzyma się konkretu, od niego przechodzi do uogólnień, do filozofowania, rozważań o życiu. Z tego, co spostrzeżone i przeżyte, bierze się prawdziwe pisarstwo. Intuicyjnie czuję z nim jakąś wspólnotę poszukiwań, choć niekoniecznie tymi samymi drogami podążamy, ja w prozie, on w poezji. Trzymamy się ziemi, mocno stoimy na nogach – ten fundament jest nam bliski, stanowi jakiś pomost między naszymi pisarskimi gospodarstwami”.
Marek Nowakowski, „Topos” 2003, nr 3–4
[Iskry, 2006]