Schowek

Użytkownik: awiola

O schowku

Kolekcja

Książki zaklasyfikowane do:

Język oryginału:

Kategorie:

Sortuj według:

W biblioteczce

Tytuł

Autor

Nota

Komentarz

3 Anny w kapeluszach

Tyszkiewicz Edyta

"Gdy jest się bardzo młodym radość wypływa z nas ... pokaż

"Gdy jest się bardzo młodym radość wypływa z nas sama i przez większość czasu nie umiemy utrzymać jej na wodzy choćbyśmy bardzo chcieli."

Krótki opis z tyłu i okładka książki, o której dzisiaj chciałabym wam opowiedzieć, zasugerowała mojej osobie fabułę opartą na wątku kontaktów człowieka z cywilizacją pozaziemską. I tak też po przeczytaniu początkowych stron sądziłam. Okazało się jednak, że zostałam zręcznie zmanipulowana, a moje domyślania zdały się na nic, gdyż to, o co oparta była cała kanwa fabuły, zaskoczyło mnie i wprawiło w wielkie zdziwienie.

Edyta Tyszkiewicz to bialska pisarka, której książka "3 Anny w kapeluszach" jest debiutem powieściowym. Autorka z wykształcenia jest przedszkolanką, jednakże jej życiorys zawiera również doświadczenie w takich profesjach jak kierownik kliniki czy asystentka w gabinecie stomatologicznym. Edyta Tyszkiewicz swoje pierwsze próby pisarskie podejmowała już w podstawówce, ceni sobie Jonathana Carrolla. W sieci znajdziecie świeżutki jeszcze blog pisarki: Kulturalny miszmasz.

Właściciel nieźle prosperującej księgarni w małym miasteczku, czterdziestoletni rozwodnik Tomasz spotyka się od dłuższego czasu z młodszą od niego asystentką lekarza, Anną. Zwyczajne i spokojne życia bohatera przerywa seria nie dających się racjonalnie wytłumaczyć zdarzeń. Jego dziewczyna zaczyna miewać niepokojące sny, pod wpływem których oskarża Tomasza o próbę zabicia jej osoby. Jego pracownik Łukasz niespodziewanie zaczyna twierdzić, że światu zagraża inwazja owadów, których nikt nie potrafi dostrzec. A sąsiad bohatera - starszy, emerytowany wojskowy odczuwa przesunięcie kolana, które nastąpiło podczas snu. W miasteczku zaczynają dziać się dziwne rzeczy, a ludzie przestają odróżniać sen od jawy. Rozwiązaniem zagadki zajmuje się niepozorny miłośnik książek.

Autorka znakomicie potrafi budować napięcie. Jej lekkie pióro widać w każdym akapicie książki, dzięki czemu powieść czyta się szybko i z pełnym zaciekawieniem. Gatunkowo debiut Edyty Tyszkiewicz zbliżony jest do kryminału: jest zagadka, są tajemnicze śmierci i jest ktoś lub coś, co zapoczątkowało tę zbiorową paranoję u ludzi. Na rozwiązanie tajemnicy powieści nie wpadłam, nie spodziewałam się bowiem, że autorka w ten sposób pokieruje fabułą, i stąd właśnie mój zachwyt. Zachwyt nad umiejętnością zmylenia tropów czytelnika, nad przemyślaną konstrukcją fabuły i dość dobrze zarysowanymi bohaterami.

Klimat powieści wciągnął mnie bezapelacyjnie i nieodwołalnie do ostatniej kartki. Z pewnością wpływ na to miała postać głównego bohatera, mola książkowego, który na swojej pasji zarabiał pieniądze. Poza tym Tomasz to bohater bardzo wiarygodny, z ułomnościami i słabościami każdego z nas. Autorka nawiązuje w swojej książce do tematu hipnozy i wpływu tej metody na ludzki umysł. To temat szczególnie ciekawy, gdyż jak się okazuje można ją wykorzystać nie tylko do poprawy życia, ale również do wszelkiego maści manipulacji. Niewiarygodne jak hipnoza może zmienić nasze postrzeganie rzeczywistości.

Edyta Tyszkiewicz po mistrzowsku wprowadza czytelnika w świat ludzkich urojeń i paranoi, które pod wpływem świadomej ingerencji z zewnątrz, mogą zniszczyć nasze życie. Wątek Łukasza, który wszędzie widzi czające się na niego robaki, wychodzące z każdej ściany i z każdego zakamarka, potrafi pobudzić wyobraźnię. Zakończenie jest tak nieprzeciętne, jak nieprzeciętna jest cała historia, której punktem centralnym jest księgarz Tomasz. Mogłabym się jedynie przyczepić do błędów korekcyjnych, ale to zupełnie nie przeszkodziło mi w odbiorze powieści.

"3 Anny w kapeluszach" to książka, która wywołała we mnie nagromadzenie strachu i ciekawości. Nic nie było takie jakie się na początku wydawało, a zakończenie przyniosło więcej pytań niż odpowiedzi na nurtujące mnie kwestie. Zastanawia mnie również pewien akapit dotyczący teorii Ericha von Dänikena. Jestem ciekawa czy Edyta Tyszkiewicz wierzy w tezy paleoastronautyki.

W autorce niezaprzeczalnie drzemie spory talent, który musi koniecznie wykorzystać w swoich kolejnych książkach. Jej warsztat bowiem zasługuje na uznanie. Polecam, ciekawa i nieprzeciętna historia właściciela księgarni - Tomasza, wciągnie was wir niespodziewanych wydarzeń.
ukryj

33 dni prawdy

Arnold Thomas (właśc. Płaczek Arnold R.)

450 stron

Gryciuk Patrycja

Adwokat spraw ostatnich: Kontrakt

Szlachetko Paweł (pseud. Ray Arthur)

Arcanus Arctica

Pawłowski Dariusz

"To nie idei czy Boga należy się bać, ale ludzi ni... pokaż

"To nie idei czy Boga należy się bać, ale ludzi niosących ich na swoich sztandarach".

Arktyka to obszar naszej planety pokryty wiecznym lodem, w którym siarczyste mrozy stanowią jego codzienny krajobraz. Sama nazwa tego mało przyjaznego miejsca na świecie budzi w wielu z nas dość chłodne uczucia, jeśli nie powiedzieć mroźne. Jednak jeszcze mroźniej poczujecie się podczas lektury książki, której fabuła została osadzona właśnie pośród arktycznych wiatrów zapierających dech w płucach.

Dariusz Pawłowski to urodzony 1972 roku w Warszawie ekonomista, który przez wiele lat pracował jako programista baz danych w sektorze IT. Autor często podróżuje, zwiedził już Bliski Wschód, Afrykę, Azję Centralną i Kaukaz. Oprócz pasji podróżowania, uprawia również kolarstwo górskie i biegi przełajowe. Mieszka obecnie w Warszawie, "Arcanus Arctica" to jego debiut literacki.

Rok 1981, w stacji naukowo-badawczej na Arktyce od kilku miesięcy przebywa grupa wybitnych naukowców. Badania dobiegają końca i wydaje się, że nic nie zakłóci ostatnich dni wyprawy na skutej lodem ziemi. Niespodziewanie, pewnego dnia, ginie jeden z naukowców, a jak się okazuje jego śmierć nie jest wcale przypadkowa. Kierujący stacją Henryk Arctowski wraz z przyjacielem doktorem Garlickim, utrzymują w tajemnicy wiedzę o zbrodni, by wyśledzić potencjalnego mordercę. Tymczasem w Polsce zostaje wprowadzony stan wojenny i Europa Wschodnia staje w obliczu konfliktu zbrojnego. Jak się okazuje, czasami demony przeszłości nie dają o sobie zapomnieć.

Na stronie wydawnictwa możemy zobaczyć, że "Arcanus Arctica" zaliczono do gatunku powieści sensacyjnej. Jak najbardziej zgadzam się z tym zaszeregowaniem, jednak dodałabym tutaj jeszcze dodatkowo cechy kryminału i powieści politycznej, czyli tzw. political fiction. To właśnie te trzy elementy składają się na całą konstrukcję fabularną książki. Elementy, które nie do końca ze sobą współgrają w mojej ocenie, czyniąc powieść nieco chaotyczną, pełną niedomówień i zawiłości. Akcja debiutu autora toczy się bowiem dwutorowo, na stacji arktycznej oraz w Europie Wschodniej. Pawłowski miesza te dwa plany czasowe, dorzucając również retrospekcje i właśnie takie poplątanie w konstrukcji fabularnej utrudnia nieco odbiór książki. Gdyby pozbyć się wątków pobocznych, które niczego konstruktywnego do fabuły nie wnoszą, "Arcanus Arctica" byłoby naprawdę wielce udanym debiutem. A tak, jest tylko debiutem dobrym. Z dobrym pomysłem i dobrym warsztatem językowym.

Z pewnością autorowi udało się wykreować klimat mroźnej i nieprzystępnej Arktyki. Klimat arktycznej przyrody i klimat miejsca, w którym ludzie całkowicie odcięci od świata, żyją w swoistym stadzie. Plastyczne, obrazowe i działające na wyobraźnię opisy śnieżnej burzy, czy oceanu, zachwycają i budzą respekt przed tym nieprzyjaznym obszarem na naszym globie. Jeszcze bardziej zatrważający jest jednak klimat stacji arktycznej, w której pracują naukowcy, skazani wyłącznie na swoje towarzystwo. Dariusz Pawłowski doskonale buduje napięcie odczuwalne w licznych dialogach pomiędzy bohaterami i samymi opisami stacji, a akcja w pewnym momencie książki odczuwalnie przyspiesza, zaskakując czytelnika. Przyznam, że zakończenie jakie zaserwował mi autor - zakończenie nawiązujące do przeszłości, zaskoczyło mnie i jednocześnie przekonało do talentu prozatorskiego Dariusza Pawłowskiego.

Bardzo trafionym pomysłem było nazwanie szefa misji naukowo-badawczej imieniem i nazwiskiem prawdziwego podróżnika - Henryka Arctowskiego. Dariusz Pawłowski w kilku słowach wyjaśnienia, wyłuszcza powody dla których użył takiego właśnie zabiegu. Przyznam, że gdyby nie ta książka, nie miałabym pojęcia, że taki wybitny umysł istniał. To bardzo ciekawe i pouczające.

Z debiutami bywa różnie, często rozczarowują, ale często również okazują się być nowymi diamentami, które po oszlifowaniu, mogą przekształcić się w piękne brylanty. Takim diamentem niewątpliwie jest talent Dariusza Pawłowskiego, który potrafi zabrać czytelnika w wyimaginowany świat wyobraźni autora. Z czystym sumieniem mogę Wam polecić osadzoną w lodowych klimatach książkę Dariusza Pawłowskiego.
ukryj

Astrolog

Grzebyk Bożydar

"Zauważcie jak gwiazdy filmowe należące do różnyc... pokaż

"Zauważcie jak gwiazdy filmowe należące do różnych tajnych struktur i stowarzyszeń dbają o to, żeby nikt nie wiedział, kiedy dokładnie się urodziły ich dzieci".

Astrologia, zwana również nauką o gwiazdach znana jest ludzkości od czasów starożytnych i wbrew pozorom do rangi pseudonauki zepchnięto ją dopiero w XVIII wieku. Pomimo wielu głosów krytyki, miliony ludzi na całym świecie wierzy w siłę oddziaływania ciał niebieskich na naszą przyszłość. Po lekturze "Astrologa" i mój sceptycyzm w tej materii znacznie osłabł.

Piotr Berg to nie kto inny tylko Bożydar Grzebyk, z wykształcenia historyk, z natury idealista, absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego. W swoim życiorysie może pochwalić się podróżami oraz pracą za granicą. Obecnie autor w ciągu dnia pracuje w urzędzie, a nocami zajmuje się swoją pasją czyli pisaniem. Jest ojcem dwóch córek. Dotychczas zostały wydane trzy jego książki: doskonała satyra na naszą polską rzeczywistość pt. "A komu czasem nie odbija?", powieść "Astrolog" oraz zbiór opowiadań.

Walter Knight, twórca specjalnego programu komputerowego o nazwie "Lilith", pozwalającego na podstawie daty i godziny urodzenia konkretnego człowieka scharakteryzować cały jego portret psychologiczny i przewidzieć dalsze losy, zapada na nieuleczalną chorobę. Tymczasem dzieło jego życia zaginęło w tajemniczych okolicznościach. Wiele światowych organizacji żądnych władzy pragnie przechwycić program. Jedyną drogą do osiągnięcia tego celu jest uczeń Knighta, Andy Kozinsky, tytułowy astrolog żyjący z wiedzy o oddziaływaniu gwiazd na ludzkie życie. Jak się okazuje dla tej wiedzy niektórzy potrafią nawet nawet zabić.

Autor znany czytelnikom z doskonałej satyry na naszą polską rzeczywistość stworzył coś zupełnie odmiennego, mianowicie powieść sensacyjną z wątkiem kryminalnym, której akcja dzieje się w Nowym Jorku wraz z epizodem w Polsce. Pomysł na fabułę, oscylujący wokół tajemnic astrologii to strzał w dziesiątkę. Wielu z nas bowiem, czy to z czystej ciekawości czy po prostu wiary w moc planet, codziennie zagląda do horoskopów celem zgłębienia tajemnic nieodgadnionej przyszłości. Autor bardzo realistycznie i wyczerpująco kreacjami bohaterów swojej powieści wskazuje na prawdopodobieństwo możliwości odczytywania ludzkich cech przy uwzględnieniu dokładnej daty i godziny urodzenia. Jak się okazuje nawet w przypadku bliźniaków, kilka minut różnicy przy przyjściu na świat może spowodować wielkie dysonanse charakterologiczne pomiędzy rodzeństwem. Trzeba przyznać, że to naprawdę ciekawy temat, który może wzbudzić zainteresowanie czytelnika. Bożydar Grzebyk nawiązuje również do nieznanego mi bliżej faktu zaginięcia starożytnego traktatu Arystotelesa o astrologii pt. "Sekret sekretów" oraz o przepowiedzeniu holokaustu przed wybuchem II wojny światowej na podstawie wiedzy astrologicznej.

Pomimo faktu, iż większość akcji dzieje się w Stanach Zjednoczonych, czytelnicy odnajdą w powieści również wątek polski. Jeden z głównych bohaterów, na postaci którego osnuta jest cała historia to Walter Knight, potomek żydowskiego aptekarza spod Lwowa, który parał się astrologią. To właśnie z tą postacią autor łączy kilka wątków, w tym przepowiednie o nadchodzącym holokauście przed wybuchem II wojny światowej czy zaginioną księgę Arystotelesa. Takie połączenie pozwoliło autorowi wykreować dynamiczną historię, która co chwilę odsłania swoje nowe karty. Do mitycznej astrologii dochodzą kartele narkotykowe czy tajne rządowe instytucje rywalizujące ze sobą na wielu polach. Trzeba przyznać, że wszystkie te wątki wrzucone do jednego worka, okraszone wartką akcją pozwoliły autorowi stworzyć naprawdę dobrą powieść sensacyjną

Styl Bożydara Grzebyka to płynny język, z wieloma nawiązaniami do różnych obszarów życia, jakie można łatwo wychwycić podczas lektury powieści. To, co może potencjalnemu odbiorcy utrudniać czytanie to problem natury czysto technicznej, a mianowicie zbyt mała czcionka tekstu. Z pewnością przy większej czcionce komfort z lektury książki byłby o wiele większy.

Po lekturze "Astrologa" z pełną odpowiedzialnością można stwierdzić, iż autor miał trafiony pomysł na swoją książkę. Pomysł, który do tego wszystkiego potrafił w naprawdę dobry sposób zaadoptować na ciekawą powieść sensacyjną. Szkoda tylko, że tak wartościowe książki giną w masie innych i nie są w stanie przebić się na naszym rynku, by iść dalej w świat. "Astrolog" dorównuje bowiem wielu światowym bestsellerom z pogranicza gatunkowego sensacji i thrillera z motywem teorii spiskowych. Mogę tylko napisać jedno: polecam. ukryj

Całun z Oviedo

Foglia Leonard, Richards David

„Można uciec od przeszłości, tak jak to zrobiła, a... pokaż

„Można uciec od przeszłości, tak jak to zrobiła, ale nie można udawać, że nigdy nie istniała”

Leonard Foglia i David Richards, amerykański reżyser teatralny i były krytyk teatralny. Napisali wspólnie powieść, która jest pierwszą częścią trylogii. Kolejne po „Całunie z Oviedo” są „Syn” oraz „Zbawiciel”. Jest to ich trzecia wspólnie napisana książka.

Moim pierwszym skojarzeniem biorąc do ręki tę powieść była inna książka, którą niedawno czytałam – „Reguła czterech”. W tym przypadku podobnie książkę napisało dwóch autorów, a na okładce napis „Dla miłośników "Dziecka Rosemary" i "Kodu Leonarda da Vinci". Znowu odniesienie do powieści Dana Browna. Widać taka reklama przyciąga do zakupu potencjalnych klientów.

Zacznę może od tytułowego Całuna z Oviedo. Na pewno większość z was zna albo słyszało o Całunie Turyńskim. Czyli tkaninie okrywającej ciało Chrystusa jak twierdzi część badaczy. Mało osób natomiast wie, że istnieje drugi relikt. Jest nim właśnie Chusta z Oviedo, która według przekazów miała okrywać twarz Chrystusa podczas jego śmierci na krzyżu. Ostatnie badania poczynione na obydwóch tkaninach wykazały, że znajduje się na nich ta sama grupa krwi – AB. Daje to oczywiście argument zwolennikom teorii, że chusta i całun to relikwie z męczeńskiej śmierci Zbawiciela.

I właśnie ta hipoteza posłużyła autorom książki do stworzenia fabuły, odnoszącej się do religii. Całun z Oviedo strzeżony jest w świętej komnacie, do której dostęp ma jedynie ksiądz Miguel. Całun raz w roku pokazywany jest wiernym i chowany z powrotem w komnacie. Podczas jednego z takich szczególnych dni, ksiądz zostaje zaatakowany i umiera na zawał serca w miejscu spoczynku chusty. Co ciekawe sama chusta nie zostaje skradziona, co wydaje się być bardzo dziwnym przypadkiem.

Parę lat później poznajemy Hannah Manning, 19 letnią kelnerkę, która mieszka u wujostwa od śmierci swoich rodziców. Bohaterka nie jest szczęśliwa, pragnie zmienić swoje życie. Przez przypadek znajduje ogłoszenie fundacji Partnerstwo w Rodzicielstwie, które zajmuje się znajdowaniem surogatek – kobiet chcących urodzić komuś dziecko. Hannah decyduje się na zostanie zastępczą matką, pomagając w ten sposób małżeństwu Whitfieldów. W niedługim czasie, pod wpływem konfliktu z wujostwem, bohaterka wprowadza się do z pozoru przemiłego małżeństwa, któremu nosi dziecko. Ale jak to zwykle bywa pozory mylą. Hannah nie spodziewa się kogo dziecko nosi w swoim brzuchu i kim tak naprawdę są Whitfieldowie. Bohaterka na szczęście może liczyć na przyjaciółkę Teri oraz młodego, przystojnego księdza Jimmego.

Okładka książki przykuwa uwagę. I co mogę od razu stwierdzić, powieść warta jest przeczytania. Pomimo braku wartkiej akcji, pomimo szybkiego rozszyfrowania tajemnicy i mdłego zakończenia, jest nadal świetnym czytadłem. Dlaczego? Głównym powodem jest nieprawdopodobny pomysł, który mam nadzieję, nigdy nikomu nie przyjdzie do głowy aby go zrealizować w rzeczywistości. Rozchodzi się tu o klonowanie, DNA i Zmartwychwstanie Jezusa. Chyba łatwo się domyśleć o co chodzi.

Książki tej nie powinno się porównywać do „Kodu Leonarda da Vinci”. Jest ona całkowicie inna. Jedyną cechą wspólną jest osoba Jezusa i sekty. Poza tym warsztatowi pisarskiemu autorów „Całunu z Oviedo” nie mogę niczego zarzucić. Szkoda tylko, że czytelnik może bardzo szybko wywnioskować jaką tajemnicę kryje fabuła. Pewnie dlatego książka ta nie odniosła spektakularnego sukcesu na świecie. Wielka szkoda. ukryj

Carska roszada

Medard Melchior

"(...) życie, zbrodnie nie kierują się zegarem sz... pokaż

"(...) życie, zbrodnie nie kierują się zegarem szachowym, na który, jeśli nacisnąć, czas zamiera do kolejnego ruchu mistrza...".

XIX wieczna Warszawa to miasto pełne kontrastów. Pod zaborem rosyjskim, stało się z jednej strony szybko rozwijającym się przemysłowo terenem, oraz swoistym oknem na świat Cesarstwa Rosyjskiego, a z drugiej, miastem pełnym ubóstwa i skrajnej biedy mieszkańców. Kryminał retro, którego akcja została osadzona w tym właśnie okresie, winien panujące wówczas realia wiernie odwzorowywać. Autor "Carskiej roszady" na szczęście zdawał sobie sprawę z tej zależności i swoją książką zaprasza czytelnika do odwiedzenia Warszawy, jakiej już nie poznacie.

Melchior Mateusz Medard to urodzony w 1964 roku na obczyźnie, a dokładnie w Saint-Vincent-la-Commanderie, syn Marty. Autor po powrocie do Polski, był pracownikiem akademickim. Obecnie zarządza własną francuską knajpą i para się literaturą.

Urzędnik do zadań specjalnych generalnego gubernatora w Moskwie, Estar Pawłowicz Van Houten przyjeżdża incognito do Warszawy, celem zbadania sprawy grasującego w mieście mordercy kobiet. Mordercy, który w brutalny sposób okalecza ciała i zostawia je w różnych miejscach miasta. Agent już na dworcu przekonuje się, że śledztwo nie będzie łatwe, gdyż nieoczekiwanie ginie jego znajomy naczelnik policji kryminalnej. Bohater w toku śledztwa zostaje wplątany w intrygę, która sięga najwyższych szczebli ówczesnej władzy. Okazuje się bowiem, że nic nie jest takie, jakie się początkowo wydaje.

"Carska roszada" to kryminał retro, z głęboko zarysowanym tłem społeczno – obyczajowym. Czytelnik dzięki niezwykle ekspresyjnym i obrazowym opisom autora, ma możliwość niemalże przeniesienia się do Warszawy, okupowanej przez ówczesne Imperium Rosyjskie. Melchior Medard w sposób niezwykle wyrazisty skonstruował XIX wieczne realia panujące w stolicy, co jest niezaprzeczalnym atutem książki i wyznacznikiem gatunkowym kryminału w stylu retro. Autorowi nie można bowiem zarzucić braku sprawnego pióra w obszernych fragmentach opisujących ówczesne podziały społeczne na dwie sfery: bardzo bogatych i bardzo biednych. Czytelnik dowiaduje się, jakie zwyczaje panowały w tamtych latach, jak żyli mieszkańcy Warszawy, oraz jak prowadzono śledztwa kryminalne w oparciu o ówczesne techniki kryminalistyczne. W wykonaniu autora pojęcie "retro" w tej książce, nabiera pełnego wydźwięku znaczeniowego. Nikt nie powinien zawieść się w tej materii.

Melchior Medard dość niepozornie rozpoczyna skonstruowaną przez siebie intrygę, czym jednocześnie myli tropy czytelnika. Cóż bowiem oryginalnego może być w seryjnym mordercy, który zabija kobiety, okaleczając je w nieludzki sposób. Motyw znany i szeroko wykorzystywany przez różnego rodzaju twórców. Warto jednak w tym aspekcie pokreślić, iż intryga ta posiada drugie dno, o którym czytelnik przekonuje się w końcowych partiach tekstu. Intryga zahaczająca o spisek i wielki świat ówczesnej polityki mocarstw. Bystry odbiorca odnajdzie kilka niuansów historycznych, o jakie z premedytacją zahacza Medard. Autor bardzo dynamicznie poprowadził akcję swojego utworu, szkoda tylko, że początek książki jest dość rozwlekły, co może spowodować chwilowe zniechęcenie odbiorcy utworu. Przez początek trzeba po prostu przebrnąć, by dalej rozkoszować się wartką akcją i ciekawymi opisami. Opisami, wśród których znajdziecie również seks pomiędzy dwoma kobietami, w mojej opinii całkowicie zbędny i nie wnoszący niczego do całej fabuły. Autor z pewnością poprzez wątek romansowy dwóch kobiet, chciał uatrakcyjnić swój utwór, jednak to zabieg niezbyt trafiony.

Ciekawym pomysłem wprowadzonym przez Medarda jest dołączenie do książki aneksu w postaci notatek Estara Pawłowicza. Notatek wskazujących podejrzane osoby, odnoszące się do znanej wszystkim historii Kuby Rozpruwacza. Można również zaryzykować stwierdzenie, że fabuła tegoż kryminału bardzo luźno nawiązuje do historii angielskiego mordercy. Wisienką na torcie jest jedna postać, która przewija się na tej liście, pisarz znany wielu czytelnikom, zachęcam zajrzeć. Spodobać się wam mogą również podtytuły pod rozdziałami, często bardzo dosadne i klarowne.

Wraz z bohaterami "Carskiej roszady" przeniesiecie się do Warszawy, którą próżno szukać w dzisiejszych czasach. Do miasta pełnego ciemnych zaułków i podejrzanych typów, w którym samotny cyklista przemierza drogi stolicy. Będziecie mieli również niewiarygodną szansę zajrzeć do sklepu Wokulskiego. Jeśli więc macie ochotę na dobry kryminał osadzony w klimacie retro, zachęcam do lektury. ukryj

Cień przeszłości

Jance Judith Ann (Jance J. A.)

"(…) to, co wydarzyło się dawno temu, często powr... pokaż

"(…) to, co wydarzyło się dawno temu, często powraca i nie daje człowiekowi spokoju."

Często wydaje się nam, że pewne wydarzenia z przeszłości stanowią zamkniętą kartę w naszym życiu. Czasami jednak wystarczy mały bodziec, by zakończone sprawy z minionego okresu nabrały nowego wyrazu. Cień przeszłości może nas bowiem dopaść w każdej chwili.

Judith Ann (JA) Jance to urodzona w 1944 r. w Południowej Dakocie amerykańska pisarka. Autorka ukończyła Uniwersytet w Arizonie, a przed rozpoczęciem pisania pracowała jako bibliotekarka w szkole czy sprzedawca ubezpieczeń. Książki Jance były wielokrotnie nagradzane. "Cień przeszłości" jest piętnastą częścią serii powstałej w 1993 r.

Szeryf Joanna Brady, po śmierci swojego ojca, również szeryfa, postanowiła wstąpić w rolę stróża prawa w Bisbee. Pewnego dnia jej piętnastoletnia córka Jenny, podczas konnej przejażdżki znajduje ciało dyrektorki swojej szkoły, Debry Highsmith. Denatka została wielokrotnie postrzelona, a przyczyną jej śmierci było wykrwawienie. Joanna prowadząc śledztwo, wpada na trop fałszywej tożsamości ofiary, której epilogiem jest szpiegowska historia sprzed lat. Okazuje się również, że przy okazji rozwikłania zagadki śmierci Debry, szeryf Joanna odkryje tajemnicę, która kładzie się cieniem na jej przeszłości.

To właśnie przeszłość jest motywem przewodnim całej powieści. Tajemnicza tożsamość Debry, która okazuje się kimś innym niż wszyscy sądzili, nierozerwalnie wiążę się z jej przeszłością. Przeszłość dopada również Joannę, która pewne sprawy uważała za definitywnie zakończone. Autorka zdecydowała się opisać znane czytelnikom z innych powieści tego typu schematy. I w tej warstwie książka jest dość przewidywalna. Nawet niespodziewane zwroty akcji, a takowe się pojawiają, nie potrafią zmniejszyć powtarzalności pewnych motywów.

Chciałabym jednak zwrócić uwagę na inny, dość ciekawy aspekt, jaki został poruszony przez J. A. Jance. Chodzi o współczesną pracę policji, która w dzisiejszych czasach, jest niejako zmuszona do aktywnego monitorowania szeroko pojętych portali społecznościowych. Autorka wykazuje, iż jest to bardzo bogate źródło informacji na każdy możliwy temat. To właśnie dzięki facebookowi zostaje odkryte miejsce przebywania przyszłej ofiary. To właśnie dzięki portalom społecznościowym, ludzie wiedzą więcej o swoich znajomych i sąsiadach. Szeryf Joanna na własnej skórze przekonuje się, jak cennym źródłem informacji może dysponować.

Styl pisania autorki jest bardzo przystępny, nakierowany na przeciętnego czytelnika. Określiłabym gatunkowo tę książkę jako kryminał utrzymany w tonie sensacji. Czytelnik znajdzie w niej również elementy powieści obyczajowej. Połączenie tych wątków daje niezły efekt. Efekt nie wybijający się jednak ponad gatunkową przeciętność. Mam nieodparte wrażenie, że wszystko o czym napisała autorka już było. Z tego powodu, w mojej opinii zabrakło elementu zaskoczenia, czegoś co nasyciłoby czytelniczą potrzebę literackich wrażeń.

"Cień przeszłości" może być skutecznym przerywnikiem podczas bardziej emocjonujących lektur. Jeśli chcecie więc poznać tajemnice przeszłości kładące się cieniem na życie bohaterów, zapraszam do lektury. ukryj

Co kryje twoje imię?

Sánchez Clara

Co mówią umarli

Estrada Rafael

"Nie ma uzależnienia trudniejszego do przezwycięże... pokaż

"Nie ma uzależnienia trudniejszego do przezwyciężenia niż relacja miłosna".

Literatura to bezcenne dobro ludzkości, której wartości chyba nikt nie kwestionuje. Książki bowiem potrafią burzyć wszelkie mury i zbliżać ludzi, jak nic innego na świecie. Jak jednak w każdym aspekcie naszego życia, istnieje również ciemna strona miłości do słowa pisanego – inspiracja fikcją literacką, która może przerodzić się w obsesję niszczącą z wielką siłą ludzką duszę. To zagrożenie, które jak udowadnia książka "Co mówią umarli" - jest jak najbardziej realne.

Rafael Estrada to hiszpański debiutant, który swoją karierę zawodową rozpoczął od tworzenia komiksów i rysunków satyrycznych, a także okładek. Od ponad dziesięciu lat prowadzi zajęcia z rysunku i malarstwa w madryckich szkołach średnich. Obecnie wolny czas poświęca szkicowaniu i literaturze. Jego debiut "Co mówią umarli" to pierwsza część planowanej trylogii kryminalnej.

Niedaleko Kartageny, na jednej z plaż zostają znalezione zmasakrowane zwłoki trzynastoletniej Susany. Kawałek dalej, funkcjonariusze znajdują także nieprzytomnego, umazanego krwią młodego chłopaka. Szef policji wierząc, że to prosta sprawa, powierza jej rozwikłanie niedoświadczonemu inspektorowi Juanitowi Proazie. Młody policjant kierując się wrodzoną intuicją, wpada na trop sugerujący, że sprawa ma o wiele głębsze dno, niż dotychczas sądzono. Trop, który kieruje go do zrzeszenia miłośników powieści Nabokova nazwanego "Klubem Lolita".

Muszę przyznać, że autor kryminału hiszpańskiego "Co mówią umarli" miał nieszablonowy pomysł na fabułę swojej książki. Pomysł, który wybija się ponad przeciętność, stając się najciekawszym elementem całej historii. Wyobraźcie sobie bowiem tajemniczy klub miłośników Nabokova, opierający swoją działalność głównie na analizie najsłynniejszej powieści pisarza, czyli "Lolity". Klub, którego członkami są mężczyźni w podeszłym wieku – pozornie miłośnicy literatury i pasjonaci. Poprzez działalność klubu i toczące się śledztwo, Rafael Estrada wplata w fabułę kryminału liczne komentarze i przypuszczenia odnoszące się do życia Nabokova w powiązaniu z jego skandaliczną powieścią. Zadaje pytania o skłonności pisarza, zmusza czytelnika do chwilowego zastanowienia się nad tym nierozstrzygniętym do dzisiaj problemem. A osobom, które nie czytały "Lolity" fabuła powieści Estrady robi z pewnością niemałą ochotę na poznanie tego dzieła. Płaszczyzna ta więc niewątpliwie zasługuje na uwagę. Do tego wszystkiego, czytelnik dowiaduje się o skali zaginięć nieletnich w kontekście szerzącej się pedofilii, co zatrważa i jednocześnie przejmuje strachem.

Intryga kryminalna w wykonaniu Estrady okazała się niestety słaba i muszę powiedzieć, że z pewnością nie zadowoli wyrobionych gustów czytelników, którzy nagminnie zaczytują się w kryminałach. Praktycznie w połowie książki wiedziałam, kim okaże się morderca, co niestety obniżyło moją przyjemność z zagłębiania się w tę historię. Autor w zakończeniu niczym mnie nie zaskoczył jeśli chodzi o rozwiązanie śledztwa - nie pojawił się żaden suspens, nad czym ubolewam. Rafael Estrada pospieszył się z odkrywaniem tajemnicy, odbierając tym samym czytelnikom tę możliwość.

Podczas lektury, ku mojemu zdziwieniu, szczególną uwagę zwróciła kreacja postaci drugoplanowej, czyli patologa Luzona, który pomagał Juanitowi w śledztwie. Człowieka, który swoją inteligencją i ciętymi ripostami zdobył moje serce, i wydawał się najbarwniejszym bohaterem całej książki. Inspektor Proaza natomiast ujął mnie swoją miłością do książek detektywistycznych i specyficznym stylem bycia. Mam nadzieję, że w kolejnej części Juanito jeszcze bardziej rozwinie swoje skrzydła, jako kryminalny policjant.

Pierwsza część trylogii Rafaela Estrady okazała się kryminałem z dość przeciętna intrygą, ale za to z interesującym pomysłem na fabułę. Liczę na to, że przy kolejnej części autor zbuduje nastrój napięcia i zadowoli swoich czytelników. Potencjału warsztatowego bowiem z pewnością autorowi nie brakuje - brakuje natomiast jeszcze swoistego wyczucia fabularnego. ukryj

Cujo

King Stephen (pseud. Bachman Richard, Evans Beryl)

„Mów mi Cujo. Jestem z Doliny Śmierci” Nie spod... pokaż

Czapki z głów

Spadło Krzysztof

Człowiek z sową

Nowakowski Robert

Do trzech razy śmierć

Rogoziński Alek

Dom śmierci

Ponomarenko Aneta

"To straszny, przerażający dom. Tam każdemu grozi... pokaż

"To straszny, przerażający dom. Tam każdemu grozi śmierć. Trzeba uważać na każdym kroku."

Kolejny kryminał retro, który gości na moich półkach. "Dom śmierci" jest kontynuacją debiutu Anety Ponomarenko, wydanego w 2012 r. pt. "Strażnik skarbu". Powieść tę można z powodzeniem czytać nie znając pierwszej części. Przy drugim podejściu do tego gatunku, tym razem zostałam zgrabnie wprowadzona w klimat XIX wieku.

Aneta Ponomarenko to pochodząca z Kalisza, a obecnie mieszkanka Warszawy, absolwentka filologii polskiej Uniwersytetu Warszawskiego. Autorka jest wieczną optymistką, której pasję stanowią czytanie oraz muzyka. Nie znosi głupoty i braku poczucia humoru, w domu opiekuje się dwoma kotami.

Akcja nowej książki Anety Ponomarenko dzieje się w XIX wiecznym Kaliszu, po dwóch latach od wydarzeń, które miały miejsce w "Strażniku skarbu". Agent do specjalnych poruczeń w randze radcy stanu, Rosjanin Walery Jezierski ponownie musi się zmierzyć z serią tajemniczych morderstw. Tym razem ofiarami są mężczyźni – rzemieślnicy, których okaleczone ciała znajdowane są w różnych miejscach Kalisza. Jezierski wzywa na pomoc swojego przyjaciela, medyka Jakuba Zaifa, który powraca z Ameryki. Tymczasem w mieście zaczynają również ginąć podobne do siebie kobiety, które posiadały identyczny, karminowy szal. Zgrabny duet musi zmierzyć się z serią dziwnych zabójstw. Tropem do rozwiązania zagadki jest działająca grupa masonów…

Nowa powieść Anety Ponomarenko jest modnym obecnie kryminałem w stylu retro. I w tym kontekście, po lekturze książki, niewątpliwie widać precyzyjne i wnikliwe przygotowanie autorki, która musiała poświęcić mnóstwo czasu na analizę i wybranie dla siebie odpowiednich faktów historycznych. Czytając recenzje „Strażnika skarbu” spotkałam się z zarzutami jakoby nagromadzenie faktów historycznych było zbyt przytłaczające. W "Domu śmierci" mnogość odniesień do historii nie jest zbyt przesadna. W mojej ocenie autorce udało się zachować równowagę pomiędzy samą intrygą kryminalną, a stylem retro wyrażającym się w silnej podstawie historycznej danej epoki. Czytelnikowi nie powinny również przeszkadzać przypisy, które w moim przekonaniu stanowią cenne źródło i zarazem ciekawostkę. W ostatnim kryminale retro jaki czytałam, brakowało mi kontekstu historycznego. W powieści Anety Ponomarenko moje oczekiwania zostały całkowicie zaspokojone. Klimat dziewiętnastowiecznego miasta nad Prosną czułam na każdej karcie książki. Wartym uwagi zdaje się być również wątek raczkowania powszechnie znanej obecnie nauki – kryminalistyki. Autorka umiejętnie wplatała w fabułę wiadomości dotyczące genezy powstawania znanej nam medycyny sądowej, fotografii śledczej czy stworzenia daktyloskopii. To świetny zabieg, który skutecznie absorbuje czytelnika sympatyzującego w kryminałach.

Czuję lekki niedosyt związany z konstrukcją samej intrygi kryminalnej. O ile makabryczne morderstwa rzemieślników i cała tajemnica związana z tytułowym domem śmierci została dobrze wykreowana, stając się niezwykle absorbującą, to pojawiające się tajemnicze zabójstwa kobiet z rudymi włosami i kaszmirowym szalem w mojej opinii sprawiły pojawienie się przesytu i dezorientacji. Autorka z pewnością chciała pójść tropem zmylenia czytelnika, jednakże niepotrzebnie zagmatwała fabułę. Co nie oznacza oczywiście, że intryga została źle skonstruowana. Co więcej, dla czytelników, którzy preferują wprowadzanie i pomieszanie wielu wątków kryminalnych, lektura "Domu śmierci" będzie z pewnością nie lada wyzwaniem. Dla mnie wielką ucztą czytelniczą były fragmenty dopisujące ówczesną toaletę pań czy odniesienia do symboliki loży masońskiej, w których głęboka wiedza autorki mnie ujęła.

"Dom śmierci" jest niezaprzeczalnie prawdziwym kryminałem w stylu retro. Pełen faktów historycznych, ukazuje idealny zarys XIX wieku, w którym dzieje się akcja utworu. Dla mieszkańców Kalisza to z pewnością gratka, książka łącząca historię ich miasta z wątkiem kryminalnym. Aneta Ponomarenko dzięki swojej drugiej książce z pewnością zapewni wam chwile rozrywki z wyższej półki. Warto więc dopisać do swoich planów czytelniczych tę powieść.
ukryj

Easylog

Zielke Mariusz

"Prawda czasem zniewala i nie chce puścić. Jeśli ... pokaż

"Prawda czasem zniewala i nie chce puścić. Jeśli w nią wejdziemy, oblepi nas jak pajęcza sieć, przyklei się do nas i nie pozwoli na oczyszczenie sumienia".

Zastanawialiście się kiedyś czy powstanie w przyszłości sztucznej inteligencji, przewyższającej ludzki intelekt jest prawdopodobne? Myślę, że większość z nas rozważała taki scenariusz. Motyw zagrożenia na jaką może zostać narażona ludzkość pod wpływem powstania takiego tworu wykorzystywało wielu twórców kultury, od literatury po kino. Sztuczna inteligencja, powiecie, że to jedynie fantastyka. Po lekturze najnowszej książki Mariusza Zielke, nie będziecie już tego tak bardzo pewni.

Mariusz Zielke to dziennikarz śledczy, a obecnie również pisarz, absolwent Wydziału Dziennikarstwa i Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, związany od 1999 r. z "Pulsem Biznesu". Autor pisywał teksty dla przeróżnych specjalistycznych wydawnictw, w tym również o tematyce podróżniczej i popularno-naukowej. Oprócz dziennikarstwa imał się wielu innych zawodów. W 2005 r. otrzymał nagrodę "Grand Press" w kategorii dziennikarstwo śledcze. Zielke jest również promotorem czytelnictwa, udziela się w wielu różnorakich inicjatywach.

Los Angeles, czasy współczesne. Ben Stiller to dawny technolog w wielkiej korporacji SkyCom, pomysłodawca światowego hitu technologicznego o nazwie Wally, opartego na sztucznej inteligencji. Bohater po odejściu z firmy, założył własny biznes pod nazwą „Easylog”, polegający na organizacji eventów. Po dziesięciu latach widzi niespodziewanie swoją ukochaną dziewczynę Sally, która zaginęła w niewyjaśnionych okolicznościach. Przeszłość nie potrafi odejść z życia Bena, domagając się wyjaśnienia jej zamierzchłych tajemnic.

Najnowsze dzieło Zielke okrzyknięte zostało thrillerem technologicznym. Przyznam, że z taką szczegółową klasyfikacją spotykam się po raz pierwszy i w sumie nie dziwię się. Mamy thrillery medyczne, polityczne, psychologiczne, erotyczne, więc dlaczego nie można stworzyć podgatunku dreszczowca w postaci thrillera technologicznego. W dobie błyskawicznego rozwoju światowej technologii, takie powieści będą pewnie pojawiać się coraz częściej, nawet na naszym, lokalnym rynku wydawniczym. Warto podkreślić, że Zielke fabułę swojej książki umiejscowił w Stanach Zjednoczonych i naprawdę trafnie udało mu się odzwierciedlić klimat miasta Los Angeles. Elementy świata przedstawionego, jak obcojęzyczne imiona bohaterów, świat wielkich, korporacyjnych układów tak charakterystyczny dla Ameryki i rozwinięte pod względem technologicznym społeczeństwo wpływają na uniwersalizm powieści. Gdybym nie wiedziała, że autor jest naszym rodzimym pisarzem, byłabym przekonana, że to jakiś pisarz zagraniczny. W tym kontekście muszę z pełną odpowiedzialnością powiedzieć, że "Easylog" z dobrym tłumaczeniem powinien być naszym towarem eksportowym.

Misterna fabuła jaką udało się wykreować autorowi, jest tajemnicza do samego końca. Zielke bowiem raczy czytelnika niespodziewanymi zwrotami akcji, napięciem utrzymującym do granic wytrzymałości oraz dynamiczną fabułą. A wszystko to łączy niezwykle ciekawy temat, skłaniający do myślenia i chwilowej refleksji. Trzeba również przyznać, że zakończenie całej intrygi może was nieco zaskoczyć. Zagłębiając się w pierwsze strony powieści, kompletnie nie wiedziałam czego mogę się spodziewać. I co warto podkreślić, uczucie takie towarzyszyło mi do samego zakończenia książki. Trudno bowiem stwierdzić, gdzie przebiega cienka granica pomiędzy fikcją a prawdą w historii Bena Stillera. I to właśnie ten element intryguje najbardziej.

Szkieletem fabularnym na którym bazuje Mariusz Zielke jest motyw stworzenia urządzenia, które dzięki sztucznej inteligencji ma coraz większy wpływ na życie człowieka. Wally to technologia przewyższająca dzisiejsze, najnowocześniejsze komputery, która potrafi zastąpić ludzkości wszelkie prawdziwe doznania. Autor dzięki temu wątkowi skłania do refleksji nad kierunkiem i zagrożeniami szybkiego postępu technologicznego, którego jesteśmy świadkami. Przecież już dzisiaj wirtualna rzeczywistość zastępuję wielu ludziom prawdziwe życie i wypiera tradycyjne relacje. W tym temacie muszę również wspomnieć o jednym z elementów zakończenia książki, nawiązującym do dalszych dziejów Wally'ego. Aby nie zdradzać fabuły, napiszę tylko, że autor z pewną dozą nieprawdopodobieństwa przedstawił zakończenie tego wątku. Spodziewałam się zupełnie czegoś innego.

Mariusz Zielke zastosował pierwszoosobową narrację głównego bohatera, co wydaje się być trafionym zabiegiem, dzięki któremu Ben Stiller staje się postacią dość tajemniczą, która nie odkrywa wszystkich kart do ostatniej strony. To bohater dość niejednoznaczny, którego trudno wyczuć. Podoba mi się taka specyficzna kreacja głównej postaci.

"Easylog" pozwoli wam zanurzyć się w świat wielkich korporacji i misternie knutych intryg. To historia, w której nic nie jest takie, jakie na początku się wydaje. Ostrzegam, jeśli zaczniecie czytać tę powieść, nie oderwiecie się od jej lektury aż do ostatniej strony. A ja wpisuję się w poczet fanów twórczości Mariusza Zielke i obiecuję sobie przeczytać poprzednie książki autora. ukryj

Elita

Rettinger Dominik W.

Foka

Artel Ludwik

Furia rodzi się w Sławie

Koziołek Krzysztof

Gąszcz

Kabat Mija (pseud.)

„Po prostu człowiek ma poczucie, że jest w jakimś ... pokaż

„Po prostu człowiek ma poczucie, że jest w jakimś gąszczu, że nie wie, co jest grane… Że wszystko ma jedno, drugie, trzecie dno… Że ktoś deklaruje dobre chęci, a robi cię w konia, w każdym razie usiłuje tobą manipulować… Jak się połapać w tym wszystkim, gdzie jest do cholery jakiś przewodnik, gdzie są dobrzy, a gdzie źli?”

Mam problem z tą książką, gdyż do końca nie wiem kim jest autorka, ukrywająca się pod pseudonimem Mija Kabat. Szperając w Internecie natknęłam się na wzmiankę, iż jest nią Dominika Wielowieyska, dziennikarka z „Gazety Wyborczej”. Nie jest to potwierdzona informacja, więc autorka kimkolwiek jest, nie chce by odkryto jej prawdziwą tożsamość.

„Gąszcz” to książka obnażająca cały chory system polityczny w naszym kraju. System oparty na układach, wielkich przekrętach i „kolesiostwie”. Główna bohaterka Agnieszka, dziennikarka zajmująca się zawodowo pisaniem o gospodarce, zdobywa materiały na artykuł życia. Artykuł, który wstrząśnie klasą polityczną w Polsce i na pewno będzie miał szeroki oddźwięk w mediach. W międzyczasie poznaje tajemniczego mężczyznę, który jak się potem okazuje jest synem biznesmena Kellera, głównego bohatera artykułu Agnieszki. Dziennikarka musi więc wybrać między rodzącym się uczuciem, a etyką zawodową.

Jeśli sądzicie, że to opowieść w głównej mierze o miłości to się mylicie. Miłość jest tutaj tylko tłem, na pierwszym planie czytelnik zostaje uwikłany w grę polityczną. Świat polityki i biznesu nieustannie się ze sobą przeplata, poddając w wątpliwość etykę pewnych zachowań.

Cała fabuła książki, oprócz romansu głównej bohaterki, ma swoje odzwierciedlenie w naszej polskiej rzeczywistości niestety. Każdy, kto minimalnie orientuje się w sprawach polityki, będzie wiedział, że powieść opisuje aferę Orlenu o jakiej niedawno było głośno. Praktycznie wszyscy bohaterowie mają swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości. Bohater afery – Keller to tak naprawdę Kulczyk, producent telewizyjny Lew Pywin to oczywiście Lew Rywin. Można by tak długo wymieniać. Dlatego też jestem skłonna uwierzyć, iż Mija Kabat to rzeczywiście Dominika Wielowieyska. Po przeczytaniu wywiadu autorki dla dziennika „Rzeczpospolita” jestem prawie pewna, że to ona.

Lektura „Gąszczu” otworzyła mi oczy na pewne sprawy. W dzisiejszych czasach światy polityki i biznesu nie mogą istnieć osobno. Przeplatają się nieustannie, czy nam się to podoba czy nie. Układy większe czy mniejsze rządzą naszym krajem, a my nie jesteśmy w stanie nic na to poradzić. To pieniądz obecnie wyznacza standardy pewnych zachowań. Zresztą, chyba zawsze tak było.

Książkę polecam osobom lubiącym sprawy polityki i śledzącym różnego rodzaju afery polityczno-gospodarcze. Autorka świetnie ukazała czytelnikowi jak tworzy się intrygę polityczną w naszym kraju. Do tego wątek romansu głównej bohaterki dodaje powieści smaczku. Polecam. ukryj

Gdy mrok zapada

Horst Jørn Lier

Gra w czerwone

Rygiel Katarzyna

"Śmierć zawsze będzie śmiercią, bez względu na ok... pokaż

"Śmierć zawsze będzie śmiercią, bez względu na okoliczności, kolory i atrybuty. Śmierć zadana z rozmysłem zawsze będzie aktem terroru. Estetyczna czy nie, naturalna czy nagła – niezmiennie wiązać się będzie z rozkładem, smrodem i robactwem."

Zadawaliście sobie kiedyś pytanie czy morderca może być nazwany artystą w swoim "fachu", abstrahując od moralnego wydźwięku swojego czynu? I nie jest to w żadnym razie pytanie retoryczne, bowiem po lekturze kryminału Katarzyny Rygiel właśnie taka refleksja może was niespodziewanie dopaść.

Katarzyna Rygiel jest absolwentką archeologii Uniwersytetu Warszawskiego oraz 2-letnich studiów dziennikarskich. Autorka po studiach przez pięć lat pracowała w agencji public relations. Czas wolny poświęca książce, w szczególności starszym pisarzom rosyjskim oraz współczesnym iberyjskim i latynoamerykańskim. "Gra w czerwone" wydana w 2009 r. jest drugą częścią cyklu, w skład którego wchodzą: "Ekspedycja Kolitz" (2008 r.) oraz "Śmiertelne zlecenie" (2011 r.).

Warszawska policja odnajduje nad Wisłą zwłoki mężczyzny. Ciało denata owinięte jest w szkarłatny jedwab, a w jego usta włożono monetę kolekcjonerską. Gdy okazuje się, że ofiar jest więcej, a po mieście grasuje seryjny morderca, detektyw Krzysztof Sobolewski wraz z antropologiem Cyrylem Kalińskim, wzywają na pomoc w rozwikłaniu zagadki przyjaciółkę Cyryla, archeolożkę Ewę Zakrzewską. Bohaterowie próbują poskładać układankę w jedną logiczną całość. Nie wiadomo bowiem dlaczego zwłoki znajduje ciągle jedna i ta sama postać dziennikarza Artura. I jaką rolę w tym wszystkim pełni chłodna i pociągająca Izabela. Zaczyna się gra w czerwone, której stawką jest ludzkie życie.

Powieść Katarzyny Rygiel jest z pewnością kryminałem. Kryminałem, który wyróżnia się bogatą warstwą psychologiczną postaci. Każdy z bohaterów przedstawia swój sposób widzenia na świat, swoje poglądy i słabości. Rozwodnik Krzysztof nie widzi swojej przyszłości u boku jakiejkolwiek kobiety, Ewa obawia się byłego męża i zarazem pielęgnuje uczucie do byłego chłopaka, Cyryl ulega namiętności do tajemniczej Izabeli, a Artur próbuje wybić się ponad przeciętność zwykłego pismaka z bulwarówki. Autorka w mojej opinii doskonale poradziła sobie z psychologią wykreowanych przez siebie postaci, dzięki czemu bohaterowie uwikłani w intrygę mordercy, nabierają realności i naturalizmu.

Odnosząc się do głównego motywu powieści, czyli intrygi kryminalnej, Katarzyna Rygiel zaprezentowała wysoki poziom utrzymywania właściwego tempa akcji. Czytelnik krok po kroku odkrywa karty mordercy, by na koniec poczuć ogromne zdziwienie. Zdziwienie spowodowane zaskakującym zakończeniem, którego się nie spodziewa. Okazuje się bowiem, że od początku autorka wodzi za nos odbiorcę swojej książki, by na końcu pozostawić lekki niedosyt. Nie dziwię się, że kryminał został wydany w serii "Klubu Srebrnego Klucza". Serii, która skupia wielu znakomitych autorów polskich kryminałów. Pełna odpowiedzialności za swoje słowa stwierdzam, iż intryga kryminalna stworzona przez autorkę w pełni na to miejsce zasługuje.

Dość ciekawym zabiegiem są fragmenty listów pisane przez mordercę, w książce wyróżnione pochyłą czcionką. Sama postać zbrodniarza, którego zaskakującą tożsamość poznajemy na końcu, jest godna uwagi. Osoba ta bowiem nie zadaje bólu swoim ofiarom. Morderca jest estetą w pełnym tego słowa znaczeniu. Jest artystą, jeśli można mówić o tym w przypadku pozbawiania ludzi życia. Drugą postacią, której nie dotyka cecha przeciętniactwa jest Izabela. Znawczyni świata wampirów, pasjonatka i naukowiec, pełna sarkazmu i wyobcowania.

W powieści znajdziecie również dość szeroko zaakcentowane wątki miłosne, które według mnie nadały różnorakich barw całej historii. Ukazały ludzką twarz mordercy i pozostałych bohaterów, dzięki czemu trudno jednoznacznie ich oceniać. Powieść dzięki temu nabrała wielowymiarowości, nie tylko w kwestii bohaterów, ale również w kwestii motywu zbrodni.

Moje pierwsze skojarzenie przed podjęciem decyzji o kupieniu "Gry w czerwone" była myśl o innej książce, znanej polskiej mistrzyni kryminału Joanny Chmielewskiej pt. "Wszystko czerwone". Stwierdziłam, że czerwień w tytule dobrze wróży i miałam rację. Po lekturze książki o mordercy artyście, wpisuje się na listę fanów talentu Katarzyny Rygiel.

"Niestety, nieuchronność śmierci to jedyny pewnik we Wszechświecie." ukryj

Hexa

Pietrzak Wojciech

"Strata bliskich to tragedia. W pewnym sensie por... pokaż

"Strata bliskich to tragedia. W pewnym sensie porażka. A rozpamiętywanie porażek nie przynosi niczego dobrego. Nigdy."

W powieściach kryminalnych większość czytelników najbardziej ceni sobie zakończenie, które winno wprawiać w niemałe osłupienie i konsternację. Jeśli szukacie powieści pod tym właśnie kątem, mam coś dla was. I nie sugerujcie się w żadnym wypadku okładką.

Wojciech Pietrzak swoje dzieciństwo spędził w Mielcu. Z wykształcenia programista, z zamiłowania szachista i pisarz książek, felietonów, opowiadań, wierszy i fraszek. O napisaniu powieści kryminalnej marzył już jako dziewięcioletni chłopiec. Autor mieszka obecnie w Warszawie wraz żoną, córką i kotem. Określa siebie jako chrześcijanina, oraz libertarianina z niewielką domieszką konserwatywnego liberała.

Dardiusz Wicher, były cukiernik, po tragicznej śmierci swojej żony i dziecka nigdy nie wrócił do swojego zawodu. Zajął się całkiem inną profesją – detektywa amatora. Pewnego dnia w jego życiu pojawia się Andrzej Karpiński, ojciec skazanego w 1987 r. na karę śmierci Michała. Jego syn został uśmiercony poprzez powieszenie za zamordowanie byłej dziewczyny Cyntii Łuskowskiej. Dardiusz początkowo nie kwapi się by przyjąć zlecenie dotyczące zbrodni z tak odległej przeszłości, jednak ostatecznie podejmuje się tegoż zadania. Amatorskie śledztwo odsłania dawno zapomniane tajemnice.

Wojciech Pietrzak stworzył dość obszerną powieść kryminalną, w której zauważyć można wiele przeplatających się ze sobą wątków i motywów. W takim układzie rozwiązanie zagadki śmierci pięknej i seksownej Cyntii Łuskowskiej, jest oczywiście tematem przewodnim książki, ale na szczęście nie jedynym. Oprócz warstwy typowo kryminalnej, pojawia się bowiem również płaszczyzna światopoglądowa, ukazana na przykładzie przekonań dwóch postaci: detektywa i jego zleceniodawcy. Dardiusz Wicher to bohater dość nietuzinkowy, opływający w dostatki, nie liczący się z wartością pieniądza, jest po trosze konserwatywnym liberałem z radykalnymi poglądami dotyczącymi wielu spraw społecznych i państwowych. Z kolei Karpiński to zatwardziały socjalista, mający ugruntowane wizje społeczeństwa. Poprzez zderzenie tych dwóch światów, autor daje wyraz swoim własnym przekonaniom i poglądom. Czytelnik podświadomie wyczuwa przemycone do powieści poglądy Wojciecha Pietrzaka, co nie zawsze znajdzie jego aprobatę. W mojej opinii to ciekawy wstęp do polemiki z własnymi przekonaniami, autor bowiem dotyka wielu tematów takich jak kara śmierci, niebotyczne trudności z uzyskaniem prawa jazdy czy ustawowy limit stężenia alkoholu podczas prowadzenia samochodu. Tematyka dość kontrowersyjna, w moim przekonaniu dość dobrze wkomponowana w fabułę powieści.

Okładka "Hexy", niestety bardzo kiczowata (chociaż czytelnikom płci męskiej pewnie przypadnie do gustu), wskazuje na wydźwięk erotyczny. I taki wątek w powieści się pojawia, w postaci tak popularnych w tych czasach w literaturze praktyk bdsm. Autor kreuje trzypokoleniową piramidę w liczbie trzech kobiet: matka zamordowanej Cyntii – Tatiana, córka denatki – Nikola i sama Cyntia. Trzy kobiety, które oplatają swoją pajęczyna Dardiusza. Pajęczyną składającą się z dominacji i erotycznych praktyk seksualnych. W tej płaszczyźnie interesującą postacią jest babcia Tatiana, której kreacja jest dość kontrowersyjna i z pewnością nie każdemu przypadnie do gustu. Zbędnym zabiegiem w mojej opinii było wplatanie w fabułę powieści snów Dardiusza z Cyntią w roli głównej, fragmenty te bowiem nie wniosły niczego nowego do książki, stąd ich bezcelowość.

Niewątpliwie tym, czym "Hexa" zaskarbiła sobie moją przychylność jest zakończenie, które burzy całą koncepcję czytelnika, jaka powstaje w miarę zgłębiania się w kolejne karty powieści. Zakończenie, którego nie zrodził mój umysł wprawiony w rozwiązywanie zagadek kryminalnych. Autor mocno zaskoczył mnie na tym polu, a swoją przewrotnością zdobył moje uznanie. Suspens i niespodziewany zwrot akcji, tego możecie się spodziewać po lekturze. Dlatego też dla samego zakończenia warto zajrzeć do książki.

Wojciech Pietrzak zaserwował swoim czytelnikom istny kogel-mogel. Jest ostry, perwersyjny seks, jest prawdziwa romantyczna miłość i są barwni i kontrowersyjni bohaterowie. Z pewnością nie wszystkie elementy fabuły przypadną czytelnikom do gustu. Może to i nawet lepiej, jest o czym podyskutować. Jeśli chcecie wiedzieć więc kim jest tytułowa Hexa i czy prawdziwy morderca został rzeczywiście skazany, zapraszam do lektury przewrotnego kryminału.

"Najbardziej pojebane w tym całym systemie jest to, że na prawo jazdy trzeba zdawać egzamin, a na prawo głosu wystarczy poczekać. Powinno być odwrotnie, kierowanie autem jest dużo prostsze, niż państwem."
ukryj

Hobbysta

Pruska Agnieszka

Horyzont umysłu

Arnold Thomas (właśc. Płaczek Arnold R.)

Hotel Zaświat

Borkowski Przemysław

"Chaos potrafi wcisnąć się w każdą szczelinę, dla... pokaż

"Chaos potrafi wcisnąć się w każdą szczelinę, dlatego nie należy zostawiać żadnych szczelin. Istnienie świata zależy od takich rzeczy."

Mówi się, że nie szata zdobi człowieka. Przenosząc to przysłowie na płaszczyznę rynku wydawniczego, wielokrotnie to właśnie okładka zdobi książkę, stając się niejakim wabikiem na niezdecydowanego czytelnika. I to właśnie klimatyczna okładka książki "Hotelu Zaświat" w pierwszej kolejności zwróciła moją uwagę. Po przeczytaniu jej opisu, nastawiłam się na polską powieść grozy, której nie obce będą elementy kryminału. Autor jednakże naszykował dla swoich czytelników coś zupełnie innego.

Przemysław Borkowski to urodzony w Olsztynie, znany szerszemu gronu publiczności, współtwórca i autor tekstów do piosenek "Kabaretu Moralnego Niepokoju". Jest również felietonistą portalu "Onet.pl" i miesięcznika "Kariera". Autor jest absolwentem polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego, obecnie mieszka w Warszawie. Na rynku literackim zadebiutował powieścią "Gra w pochowanego".

Niełatwo jest rozstać się z rodzinnym domem, jeśli nawet od wielu lat nikt w nim nie mieszka. Z takim dylematem boryka się bohater książki, trzydziestokilkulatek Krzysztof Rozkroczny. Dobrze płatna praca w dużym mieście, żona i dwójka dzieci, to jego obecne życie. Krzysztof przyjeżdża więc do rodzinnej miejscowości pod Olsztynem, by lokalnemu przedsiębiorcy odsprzedać rodzinny dom, z przeznaczeniem na hotel. Miejsce w którym się wychował od pierwszego dnia przygotowuje dla niego szereg niespodzianek. Dziwne zachowanie zwierząt i odkrycie makabrycznego znaleziska w postaci ludzkiej ręki, to dopiero początek. Początek sekwencji dziwnych wydarzeń, jakie spotykają Krzysztofa.

"Hotelu Zaświat" nie da się wtłoczyć w jeden gatunek literacki. Jest to bowiem powieść, w której wymieszanie gatunkowe jest aż nazbyt widoczne. Z pewnością znajdziecie w niej elementy grozy, ale to tylko część całości, gdyż książka jest jednocześnie powieścią trochę psychologiczno-obyczajową, trochę kryminałem i thrillerem. Zapytacie skąd taka niejednoznaczność gatunkowa? Otóż autor w fabułę swojego utworu wplótł wiele wątków, które niekoniecznie korelowały ze sobą. Zaryzykowałabym stwierdzeniem, że książce Przemysława Borkowskiego bliżej do powieści szkatułkowej, w której fabuła składa się z kilku opowiadań, nadających jako taki kształt utworowi jako całości. Początkowo czytelnik może poczuć pewną dozę konsternacji czytając opowiadanie aspiranta Kota o krwiożerczych karpiach czy historię badań Aleksandra von Haggisa. Elementy te wpływają na zaburzenie w skupieniu uwagi odbiorcy na głównym wątku tajemniczego hotelu. Czasami można mieć wrażenie, iż Przemysław Borkowski przesadził z nagromadzeniem różnych wątków, których celowości po prostu nie widać. Tak jakby autor chciał jak najwięcej upchnąć w tę książkę.

Czytelnicy, którzy spodziewają się dynamicznej akcji, mogą poczuć się rozczarowani. Oprócz końcowej sceny, w której zagadka zostaje rozwiązana, powieść nie cechuje się szybkim tempem rozwoju wydarzeń. Wręcz przeciwnie, więcej w niej przemyśleń bohatera, wspominania minionych lat i refleksji nad obecnym życiem. Rewelacyjnym podsumowaniem tychże wątków jest historia mężczyzny, który żyje w zmniejszającej się z każdym dniem klatce. To świetna metafora życia, której wydźwięk zapamiętam na długo. Krzysztof w ujęciu autora jest po trosze symbolem powrotu do przeszłości, którą czasami lepiej zamknąć za sobą nieodwracalnie na klucz.

Trzecioosobowa narracja w połączeniu z tajemniczymi wydarzeniami, jakie przytrafiają się Krzysztofowi, wprowadza czytelnika w iście mroczny klimat. Najbardziej widocznym jest on w przypadku zajazdu i jego właściciela. W pewnych fragmentach utworu, czytelnik może poczuć i usłyszeć budzące krew w żyłach wycie w korytarzach. Zakończenie powieści natomiast świadczy o nieograniczonej wyobraźni autora, do dzisiaj pewne obrazy wywołane pod wpływem prozy Borkowskiego mam przed oczami.

"Hotel Zaświat" zaskoczył mnie wymieszaniem gatunkowym, którego fabuła ku mojemu zdziwieniu okazała się dość spójna. Przed lekturą spodziewałam się zupełnie czegoś innego, jednakże nie czuję rozczarowania. Nie jest to z pewnością lekka książka, gdyż wątki w niej zawarte dotykają wielu płaszczyzn. Jeśli macie ochotę się zmierzyć z taką właśnie prozą, zachęcam. ukryj

Inspektor Kres i zaginiona

Turzyniecka Agnieszka

"Nad starymi kamienicami Rynku Trybunalskiego zac... pokaż

"Nad starymi kamienicami Rynku Trybunalskiego zaczynały się zbierać groźne chmury. Wszystko wskazywało na to, że majową sielankę przerwie pierwsza w tym roku letnia burza".

W powieści kryminalnej postać detektywa, policjanta czy po prostu osoby, która podjęła się rozwiązania intrygi kryminalnej to kreacja kluczowa, bez której trudno mówić i pisać o dobrym kryminale. Z pewnością autorka książki, o której dzisiaj wam opowiem wiedziała co robi, tworząc tytułowego bohatera swojego kryminału – Inspektora Kresa. Bohatera z krwi i kości rodem z Piotrkowa Trybunalskiego.

Agnieszka Turzyniecka to pasjonatka podróży, języków obcych, dobrego kryminału oraz miłośniczka psów. Jest absolwentką germanistyki i romanistyki na niemieckim uniwersytecie. Autorka pracowała jako dziennikarka dla lokalnej prasy, obecnie zaś pracuje w ogólnopolskich gazetach. W sieci znajdziecie jednej z jej blogów - "Gryzipiórek". Pierwotnie powieść "Kres i zaginiona" została wydana w 2011 r. formie e-booka.

W Piotrkowie Trybunalskim, niewielkim mieście w województwie łódzkim w tajemniczych okolicznościach znika dwudziestoośmioletnia Basia – kelnerka pracująca w miejscowej restauracji. Jej matka Marianna, zaniepokojona brakiem kontaktu z córką, zgłasza zaginięcie pierworodnej. Sprawa zostaje przydzielona miejscowemu inspektorowi policji. Marian Kres podczas śledztwa odkrywa fakty z podwójnego życia Barbary, sprawa zaginięcia młodej dziewczyny nie daje mu bowiem spokoju. Z biegiem czasu pojawiają się również inne sprawy, którymi inspektor musi się zająć, jednak w miarę upływu czasu nie zapomina o Basi, której odnalezienie to sprawa jego honoru.

Agnieszka Turzyniecka zaskoczyła mnie pomysłem na poprowadzenie fabuły. Otóż, powieść "Inspektor Kres i zaginiona" nie jest typowym kryminałem, w którym akcja toczy się wokół jednego tylko wątku. Autorka bowiem wykreowała główny wątek w postaci zaginięcia młodej dziewczyny i jednocześnie wplotła w fabułę kilka innych, które urozmaicają powieść. Przy czym nie można powiedzieć, że fabuła jest niespójna. Sprawy jakie rozpracowuje Kres dobrze wkomponowują się w całą fabułę i stanowią wątki poboczne do przedmiotu zniknięcia Basi. Dobrym zabiegiem zastosowanym przez autorkę było wprowadzenie pierwszoosobowej narracji w przypadku kilku bohaterów. Czytelnik dzięki temu ma szansę poznać przemyślenia Kresa, porwanej Basi, czy nawet niektórych przestępców. Taka perspektywa to kolejne urozmaicenie dla potencjalnego odbiorcy książki.

Należałoby się również zatrzymać na chwilę przy głównym bohaterze powieści Agnieszki Turzynieckiej. Marian Kres to policjant z powołania, wiernie stojący na straży prawdy i sprawiedliwości w polskich realiach. To człowiek, który przedkłada obowiązki służbowe nad życie osobiste, nie potrafiąc znaleźć bezpiecznej granicy oddzielającej pracę od życia po służbie. W tym aspekcie razić może jego znieczulica wobec choroby własnej żony, widać tutaj bowiem pewną sprzeczność w kreacji detektywa. Trudno mi bowiem zaakceptować fakt, że osoba tak oddana innym ludziom, nie potrafi znaleźć współczucia dla towarzyszki swojego życia. Przyznam, że stosunki pomiędzy małżonkami jakie ukazała autorka są dla mnie nieco niedopracowane. Jednakowoż sama postać Kresa jako policjanta posiadającego słabości i wewnętrzne rozterki to strzał w dziesiątkę. Bohater ten jest bowiem prawdziwy. To policjant jakich wielu w naszych polskich realiach.

"Inspektor Kres i zaginiona" to kryminał, który wciągnie was z fikcyjny świat spraw detektywa z Piotrkowa Trybunalskiego. To przyjemna lektura, która na pewno zapewni wam chwile wytchnienia pomiędzy bardziej absorbującymi książkami. Cieszyć może również fakt, iż autorka zaczęła pisać drugą część przygód inspektora Kresa. Jestem ciekawa czym tym razem zajmie się detektyw? ukryj

Istota zła

D'Andrea Luca

Jak cię zabić, kochanie?

Rogoziński Alek

Jaskiniowiec

Horst Jørn Lier

"To chyba najstraszniejszy rodzaj samotności (…) N... pokaż

"To chyba najstraszniejszy rodzaj samotności (…) Nie być obecnym nawet w myślach choćby jednej osoby na świecie".

Do tej pory sądziłam, że cztery miesiące to wystarczający czas na to, aby zauważyć zniknięcie jakiejkolwiek osoby z naszego otoczenia. Co jednak w przypadku, gdy osoba taka jest zupełnie samotna i odizolowana od ludzi? Nikt nie pomyśli wówczas o jednym z możliwych scenariuszy - śmierci we własnym domu, we własnym fotelu, przy włączonym telewizorze. Śmierci, której nikt nie odkrywa przez dłuższy czas, a ciało w tym czasie oddaje wszelkie płyny ustrojowe i przybiera zmumifikowaną postać. Scenariusz jak najbardziej prawdopodobny, biorąc pod uwagę niektóre doniesienia prasowe, jakie serwują nam na co dzień media.

Jørn Lier Horst to norweski pisarz i dramaturg, który do września 2013 r. pełnił funkcję szefa wydziału śledczego Okręgu Policji Vestfold. Studiował trzy kierunki studiów – kryminologię, filozofię i psychologię. Od 2012 r. wydaje powieści kryminalne dla młodszych czytelników, zwane serią CLUE. Jest autorem cyklu powieści kryminalnych, których głównym bohaterem jest policjant pracujący w Larviku – William Wisting. "Jaskiniowiec" jest dziewiątą częścią tej serii. Jørn Lier Horst mieszka obecnie w Stavern.

Pracownik energetyki znajduje całkiem przypadkowo ciało Viggo Hansena, którego zwłoki przez cztery miesiące znajdowały się w domowym fotelu, przy włączonym telewizorze. Denat był samotnikiem, którym nikt się nie interesował, a policja z Williamem Wistingiem na czele, z braku jakichkolwiek innych przesłanek uznaje, że zmarł z przyczyn naturalnych. Line, córka Wistinga, będąca dziennikarką, postanawia napisać artykuł o śmierci i samotnym życiu Viggo, który był de facto sąsiadem jej i ojca. Tymczasem policjanci znajdują kolejne, tym razem niezidentyfikowane zwłoki na plantacji jodły. Policyjne śledztwo Wistinga toczy się równolegle do dziennikarskiego śledztwa jego córki. W pewnym momencie śledztwa zaczynają się jednak wzajemnie ze sobą zazębiać.

"Jaskiniowiec" to norweski kryminał, przeznaczony dla czytelników, którym niegroźna powolna akcja i mozolne, pełne szczegółów śledztwo prowadzące do zaskakującego zakończenia. Nie jest to bowiem powieść kryminalna, pełna niespodziewanych zwrotów akcji i mrożących krew w żyłach wydarzeń. Jeśli więc nastawiacie się na tego typu wrażenia, może spotkać Was rozczarowanie, bowiem Jørn Lier Horst zbudował fabułę swojej książki, w taki sposób, że napięcie dozowane jest w małych dawkach, powodując przeświadczenie swoistego marazmu. Mnie takie poprowadzenie akcji pozwoliło na szczegółowe analizowanie wszelkich tropów, jakie podsuwał mi autor. Tropów, które zmyliły moją czujność. Przyznam, że pod koniec lektury byłam pewna na prawie sto procent, kim jest morderca, gdyż wszelkie wskazówki podsunięte w trakcie czytania na to wskazywały. Jørn Lier Horst tym samym wyprowadził mnie w pole i z zaskoczenia przedstawił całkowicie inny scenariusz. Muszę przyznać, że to była dla mnie nauczka, by nigdy nie być zbyt pewnym siebie w odgadywaniu zamysłów pisarza.

Autor pokusił się o użycie interesującego zabiegu, jakim jest dwutorowe poprowadzenie akcji. Otóż jednocześnie toczą się dwa śledztwa – policji i dziennikarki. Rozdziały dotyczące tychże czynności przeplatają się ze sobą, urywając w ciekawych dla fabuły momentach. Przyznam, że od początku mocno przewidywalnym był fakt, iż obydwie sprawy znajdą w pewnym momencie punkt wspólny. Nie zakłóciło to jednak w dużej mierze mojej przyjemności w łączeniu drobnych detali, z jakich składa się fabuła - w jedną całość. Żmudne śledztwa, pokazały mi bowiem, że nawet najmniejszy szczegół może mieć kolosalne znaczenie dla wyniku sprawy.

Jørn Lier Horst oprócz dobrze skrojonej intrygi kryminalnej, poruszył także w swojej książce pewien, ważny temat społeczny – temat wszechobecnej samotności osób żyjących w kompletnym odizolowaniu od reszty społeczeństwa. Przykład Viggo Hansena, ale także innych bohaterów, jakich przedstawia Line podczas swojej pracy, bardzo dobitnie ukazał z czym wiąże się długoletnia samotność. Autor zmusza także do niemałej refleksji dotyczącej widocznej zewsząd znieczulicy społecznej, która prowadzi do tak skrajnych sytuacji, że zupełnie przestajemy interesować się sąsiadem mieszkającym za ścianą. A jeśli ciekawi Was geneza samego tytułu, to muszę Wam powiedzieć, że dla wielu czytelników będzie to swoista nowość i ciekawostka dotycząca szeroko pojętej kryminologii.

Po mistrzowsku wykonana okładka "Jaskiniowca" idealnie oddaje klimat kryminału – trochę mroczny, trochę zagadkowy, i pełen realizmu. Pomimo powolnego poprowadzenia akcji, postępy w śledztwach ojca i jego córki śledziłam z zapartym tchem, i co najważniejsze pojawił się wyczekiwany przeze mnie element wielkiego zaskoczenia. Jeśli lubicie zimny, norweski klimat w powiązaniu z wysiłkiem intelektualnym polegającym na wiązaniu różnorodnych detali ze sobą, nie zwracajcie uwagi na wszelkie porównania przedstawione na okładce. Teraz pozostaje mi liczyć tylko na to, iż wydawnictwo pokusi się o wydanie wcześniejszych części cyklu o norweskim policjancie. Będę na to czekać z niecierpliwością.
ukryj

Jedwabnik

Rowling Joanne (pseud. Rowling J. K., Skamander Newt, Whisp Kennilworthy, Galbraith Robert)

Kanalia

Pollak Paweł

"Kościół głosi, że Bóg stworzył ludzi na swój obr... pokaż

"Kościół głosi, że Bóg stworzył ludzi na swój obraz i podobieństwo. A jacy są ludzie? Źli, podli i okrutni. Więc Bóg też taki musi być, logiczne rzecz biorąc."

Znacie stare, sprawdzone powiedzenie, że od miłości do nienawiści tylko jeden krok? Myślę, że większość z was zgodzi się z tym, że ludzkie namiętności potrafią czasami przerodzić się w niebezpieczne myśli i chęć zemsty. Trudno tylko oceniać kto jest naprawdę winny w grze, w której stawką jest ludzkie życie. Ten kto krzywdzi emocjonalnie czy ten, który dokonuje zemsty fizycznej? I na tak właśnie postawione pytanie, prowokuje nas do odpowiedzi autor "Kanalii".

Paweł Pollak to skandynawista i tłumacz literatury szwedzkiej. W 2006 r. zadebiutował powieścią "Kanalia", a jego kolejnym utworem była książka "Niepełni". "Kanalia" opublikowana przez wydawnictwo Oficynka jest drugim wydaniem tej książki. I jak napisał autor na swoim blogu, tegoroczne wydanie jest tym właściwym, gdyż poprzednie zawierało mnóstwo błędów korekcyjnych i redakcyjnych.

Warszawscy policjanci wyławiają z Wisły zwłoki młodej kobiety, która została zamordowana. W tym samym czasie funkcjonariusze dostają wezwanie na miejsce zabójstwa, w którym znajdują zwłoki narkomana z uszkodzoną głową. W śledztwie pojawia się również trzecia ofiara, w postaci zamordowanej we własnym mieszkaniu, w okrutny sposób, pani architekt. Przy ofierze znaleziono Talmud z zaznaczonym krwią kobiety fragmentem księgi. Pozornie trzy morderstwa ludzi z różnych środowisk, nic nie łączy. Jednakże przydzieleni do tej sprawy śledczy: bezczelny Inspektor Markowski, miłośnik kobiecych wdzięków Komisarz Senik oraz żółtodziób aspirant Lepka, próbują ułożyć części tej układanki w jedną całość. Jak się bowiem okazuje epilog trzech morderstw sięga głęboko w przeszłość, do czasów PRL – u.

Akcja kryminału Pawła Pollaka dzieje się we współczesnej Polsce. Dynamika, jaką autor narzucił już od pierwszych stron, jest zauważalna do samego końca. Cały czas coś się dzieje, nie ma przestojów, które mogłyby znużyć czytelnika. Nawet wplatane retrospekcje wydarzeń, które miały miejsce w PRL – owskiej rzeczywistości, pobudzają do kreatywnego zastanawiania się nad rozwiązaniem kryminalnej zagadki. Z pewnością to wartka akcja jest głównym atutem książki. Autor umie budować napięcie, dozowane w odpowiednich dawkach. Ale to nie wszystko.

Pisarz wykazał się dużą dawką wiedzy dotyczącą pracy współczesnej policji i wymiaru sprawiedliwości. Niech dowodem będzie opis obskurnego posterunku czy dokładne odwzorowanie polskiej rozprawy w sądzie, w której nie występuję zjawisko zwane stenografią. Delikatne aluzje dotyczące wielu absurdów naszej polskiej rzeczywistości, wplatane w fabułę, pozwalają poczuć się "jak u siebie". Autor nawiązuje do prezydenta Kwaśniewskiego czy ojca Rydzyka i właśnie te niuanse pozwalają nazwać fabułę bardzo autentyczną. Mnie taki zabieg pozwolił czytać "Kanalię" jednym tchem, gdyż ironiczne uwagi bohaterów dotyczące wielu aspektów naszego, dziwnego kraju, rozbawiały mnie i utwierdzały w swoich przekonaniach.

Książka została nazwana kryminałem psychologicznym i jest to teza w pełni uzasadniona. Czytelnik otrzymuje portrety psychologiczne nie tylko policjantów kryminalnych, z których każdy posiada odmienne cechy osobowości, ale również mordercy, ofiar i innych bohaterów związanych z tą sprawą. Nie spodziewałam się, że autor nawiąże do pedofilii wśród księży czy całej instytucji kościelnej. Pewne poglądy bohaterów zostały mocno podkreślone. Jestem ciekawa czy to poglądy samego autora.

Przechodząc do meritum, czyli do zagadki kryminalnej. Przewidziałam, że rozwiązanie, które podsuwa fabuła, będzie za proste, by było prawdziwe. Wiedziałam, że autor na koniec zostawił danie główne. Ale twarzy prawdziwego mordercy nie rozszyfrowałam, dopóki autor sam tego nie zechciał ujawnić. Uważam również, iż ostatnia część powieści przedstawiająca rozmowę zbrodniarza z aspirantem Lepką była najbardziej interesująca. Motywy działania sprawcy, przewrotność losu i kwestia etyki zachowań ludzkich narzucają czytelnikowi zastanowienie się kogo nazwać tytułową Kanalią. Osobę, która z miłości była w stanie zrobić wszystko i przegrała całe życie, a jej celem stała się zemsta czy osobę, która bez żadnych skrupułów bawiła się uczuciami innych. To pytanie autor zostawia otwarte.

Uważam debiut Pawła Pollaka za udany. Oprócz dobrze skonstruowanej zagadki kryminalnej, czytelnik dostaje w bonusie dość charakterystyczne postacie oraz przekrój życia we współczesnej Polsce. Dla miłośników kryminałów to lektura obowiązkowa.

"Asymetria jest naturalna, symetria sztuczna." ukryj

Karmiąc zło

Stawska Adrianna Ewa (Stawska-Ostaszewska Adrianna, Ostaszewska Adrianna Ewa)

„Do końca pozostałeś sobą. Wytrwały, ale bez iskry... pokaż

„Do końca pozostałeś sobą. Wytrwały, ale bez iskry bożej. Zawsze jedno oczko niżej”

Adrianna Ewa Stawska, dziennikarka, tłumaczka ale także pisarka i badaczka historii kultur kulinarnych. Swoją przygodę z pisaniem rozpoczęła kryminałem „Śmierć w klasztorze”, którego nie miałam jeszcze okazji przeczytać.

„Karmiąc zło” to pierwszy kryminał z serii nowych powieści kryminalnych „Super Kryminał”. Seria ta obejmuje dwadzieścia pięć książek, w tym kryminalne debiuty jak również klasykę gatunku.

Hubert Renkiel, znany warszawski restaurator zostaje otruty azotynem sodu używanym do peklowania mięsa. Denat był wysoko cenionym kucharzem – artystą, którego kariera stała u progu zawodowego rozkwitu. Dwaj oficerowie Lonia Antałowicz i Czesio Witula, próbują rozwikłać zagadkę tajemniczego morderstwa. Zadanie jest o tyle utrudnione, że w otoczeniu ofiary znajduje się mnóstwo osób mających motyw do pozbycia się kucharza. Śledczy nie poddają się jednak tak łatwo i rozwiązują zagadkę otrucia Huberta.

W książce bardzo podobało mi się ukazanie atmosfery światka kulinarnego. Obecnie wszelkiego rodzaju programy kulinarne cieszą się dużą popularnością, więc dobrze jest sprawdzić jak to wszystko wygląda od przysłowiowej „kuchni”. Jedna z bohaterek kryminału bardzo przypominała mi znaną obecnie w mediach restauratorkę, ale być może to tylko moje błędna skojarzenie.

Na pewno nie ma w książce powalających zwrotów akcji czy zaskakującego zakończenia. Historia opisana przez autorkę jest dość prosta ale myślę, że jest to w dużej mierze jej zaletą. Dosyć szybko domyśliłam się kto jest mordercą ale do końca pewna nie byłam. Szkoda tylko, że autorka nie przygotowała dla czytelnika czegoś zaskakującego co mogłoby znacznie podnieść wartość kryminału. Mógłby to być jakiś zaskakujący motyw zabójstwa czy nieznane fakty z życia zabitego kucharza. Tego mi właśnie zabrakło.

Warto jeszcze wspomnieć o znakomitych dialogach oficerów z panią patolog, doskonała gra słów. Tutaj uznanie dla autorki za zręczne wplecenie w fabułę nutki flirtu. Odnośnie tego tematu przytoczę jej słowa:

”Postarałam się, by powieść była interesująca w warstwie fabularnej, ale również ciekawa w warstwie poznawczej dla bardziej wtajemniczonych warszawiaków, no i w tej trzeciej dla tych, co lubią ukryte znaczenia, grę słów, owe genius loci, które stanowi dodatkowy smaczek Karmiąc zło”.

Reasumując książka jest dobrym przerywnikiem na kawę w ciągu długiego, męczącego dnia. Tak naprawdę to lektura na jeden wieczór, nie jest zbyt obszerna. Nie jest to genialny kryminał zaskakujący zakończeniem, ale taki ze średniej półki owszem. Mam nadzieję, że autorka w przyszłości wypracuje swój warsztat pisarski i zachwyci nas nowym, lepszym kryminałem. Liczę na to, gdyż widzę w niej duży potencjał. Polecam.

ukryj

Kasacja

Mróz Remigiusz (pseud. Løgmansbø Ove)

Korzeniec

Białas Zbigniew

"Wiele rzeczy warto wiedzieć, których się czasem ... pokaż

"Wiele rzeczy warto wiedzieć, których się czasem nie wie. A już na pewno nie wszystko wie się wtedy, kiedy by się chciało. Albo kiedy by wypadało. Albo kiedy by to było wygodne i logiczne, i niezbędne dla poukładania świata."

Słowo "korzeniec" z pewnością większości z was kojarzy się z korzeniem. W przypadku powieści, o której dzisiaj chciałam wam opowiedzieć, nie chodzi jednak o korzenie drzewa. Korzeniec to bowiem obok nazwiska jednego z bohaterów, metafora korzenności polskiego społeczeństwa naznaczonego burzliwą dziejową historią.

Zbigniew Białas to urodzony w Sosnowcu profesor nauk humanistycznych, anglista i literaturoznawca. Jest pracownikiem Uniwersytetu Śląskiego, stypendystą Fundacji Humboldta i Fulbrighta, redaktorem i współredaktorem tomów naukowych, oraz autorem esejów teoretycznoliterackich. Autor w przeszłości służył w ONZ na Bliskim Wschodzie. Jest miłośnikiem opery, wędkarstwa i krajów skandynawskich. Powieść "Korzeniec" jest debiutem literackim Zbigniewa Białasa i zarazem pierwszym tomem kronik sosnowieckich. Druga część pt. "Puder i pył" została wydana we wrześniu tego roku.

Sosnowiec, 29 czerwca 1913 r., w tym właśnie dniu na nasypie kolejowym odnaleziono ciało zamordowanego człowieka, pozostawione bez głowy. Na podstawie znalezionych dokumentów ustalono, iż denatem jest znany w mieście właściciel firm glazurniczej – Alojzy Korzeniec. Kafelkarz pozostawił pogrążoną w żałobie wdowę – Jadwigę Korzeńcową, która pod pseudonimem Klandestyn Bizukont pisuje w odcinkach powieść do tygodnika "Iskry". Redaktor tegoż tygodnika – Walerian Monsiorski podejmuje się prywatnego śledztwa, celem odnalezienia mordercy Korzeńca.

Wydawać by się mogło, że przedstawiam wam kolejny kryminał retro, tak obecnie modny w literaturze. Nic bardziej mylnego. Powieść Zbigniewa Białasa to bowiem przede wszystkim gatunek powieści historyczno-obyczajowej, w której wątek kryminalny jest jedynie pretekstem do ukazania całego ówczesnego tła społecznego. "Korzeniec" to powieść wielowątkowa, ocierająca się o wiele płaszczyzn.

Autor umiejscowił akcję swojej debiutanckiej książki w Sosnowcu, w latach 28 czerwca 1913 – 28 czerwca 1914, a więc w przededniu wybuchu I wojny światowej. To wówczas właśnie Sosnowiec był miastem, którego położenie na granicy trzech mocarstw, skutkowało wymieszaniem etnicznym Niemców, Żydów, Rosjan i Polaków. Takie skupienie różnych narodowości musiało wzbudzać wiele wewnętrznych konfliktów i sporów. Autor konstruując historię zabicia Korzeńca, ukazał ówczesny obraz społeczeństwa zamieszkującego te ziemie. Dla pasjonatów historii tegoż właśnie okresu to niezwykle ciekawy dokument historyczny, pozwalający niemalże poczuć klimat i atmosferę tamtych lat. Warto również podkreślić, iż autor opisując topografię Sosnowca, korzystał z wielu źródeł, dzięki czemu cała historia zaprezentowana na łamach powieści nabiera niebywałego realizmu i pozwala poczuć zmysłami tętniące życiem miasto.

Wątek zamordowania Alojzego Korzeńca został potraktowany przez autora jako doskonałe tło do ukazania barwnej palety różnorakich bohaterów. Postacie te reprezentują wiele ówczesnych warstw społecznych, od elity społecznej i artystycznej po reprezentantów niższych warstw społecznych jak przemytnicy czy włóczędzy. Ciekawą postacią, godną szerszej uwagi czytelnika jest bezsprzecznie wdowa po zamordowanym glazurniku – młoda literatka Jadwiga. To postać nietuzinkowa - uzależniona od absyntu, która w tajemnicy przed mężem i rodziną, spełnia się jako pisarka w miejscowej prasie. Jej bezdzietne małżeństwo było wynikową buntu i chęcią ucieczki przed toksyczną matką, co w konsekwencji nie zapewniło bohaterce szczęścia. Czytelnik poznaje jej losy, które doprowadziły do zawarcia małżeństwa. Drugą, bardzo plastyczną postacią jest redaktor Walery, który zgadza się podjąć rolę detektywa. Autor dzięki właśnie takim bohaterom, ukazał w bardzo trafny sposób ówczesną panoramę stosunków społeczno-obyczajowych.

Zbigniew Białas dość często posługuję się ironią i humorem, dzięki temu język powieści jest bardzo dobrze przyswajalny. Idealnie odwzorowane tło historyczne z obyczajowym w połączeniu z plastycznym i barwnym językiem, daje w konsekwencji dobrze przygotowaną pod względem warsztatowym powieść. Powieść, w której wątek kryminalny został doskonale wkomponowany w kanwę fabularną. Co ważne, "Korzeńca" należy czytać z rozwagą i z dbałością o szczegóły, gdyż nagromadzenie wielu postaci, wydarzeń i wątków może w pewnych fragmentach powieści spowodować małe zagubienie czytelnika.

Zbigniew Białas w jednym z wywiadów stwierdził, iż inspiracją do napisania jego debiutanckiej powieści był kafelek umieszczony w posadzce domu znajdującego się przy ulicy Żytniej 16 w Sosnowcu. To nieprawdopodobne ile jeden, mały kafelek może uczynić dobrego dla nas, czytelników. Dzięki tej inspiracji bowiem, zanurzyłam się w dawno zapomniany świat, w którym słowo "retro" nabiera całkiem nowego znaczenia. Zaraz, natychmiast zabieram się za drugi tom. A wam polecam biec do księgarni, byle szybko, tylko uważajcie na korzenie. ukryj

Kostucha

Haas Wolf

„Przy okazji każdych mistrzostw świata myślisz o t... pokaż

„Przy okazji każdych mistrzostw świata myślisz o tym, że znowu minęły cztery lata, że życie jest tylko ułudą, kupujesz radio, potem telewizor, potem wideo. Następnie zamawiasz sobie faks, monter od faksu dzwoni do twoich drzwi, otwierasz, ale to nie monter przyszedł, tylko kostucha, żeby zabrać cię ze sobą”

„Powieści z detektywem Simonem Brennerem należą do najlepszych i najzabawniejszych niemieckojęzycznych kryminałów ostatnich lat”- to opinia magazynu „Focus” zamieszczona na okładce książki. Nie znalazłam w tym kryminale nic, co zbliżyłoby mnie do niej.

Były policjant, a obecnie prywatny detektyw - Simon Brenner, zostaje wezwany do rozwikłania zagadki na austriackiej prowincji. W jadłodajni, która specjalizuje się w podawaniu na różne sposoby kurczaków, znaleziono ludzkie kości. Znaleziono je w piwnicy, w której mielone są kości kurczaków na mączkę. Brenner zostaje poproszony o pomoc przez synową właściciela gospody, która nagle znika bez śladu.
W międzyczasie w worku z piłkami zostaje znaleziona ucięta głowa jednego z napastników drużyny miejscowego klubu piłkarskiego. Zaczynają ginąć ludzie i to właśnie detektyw musi odnaleźć sprawcę.

Brenner to powolny i ponury człowiek, przypomina mi typ detektywa z kryminałów Chandlera. Nie wzbudził jednak mojej sympatii. Fabuła książki jest moim zdaniem słabo skonstruowana, brak wartkiej akcji. Na uwagę zasługuje jedynie oryginalny styl pisarski Haasa i po trosze czarny humor z elementami groteski. Wolf Haas zdobył swoimi książkami podobno wielkie uwielbienie w Austrii. W 1996 r. napisał pierwszą powieść, w której występuję detektyw Brenner - od tego czasu wydał już pięć tytułów. Cieszy się wielkim uznaniem i jest gwiazdą popkultury Austrii. Kwestia gustu.

Jak dobrze, że kupiłam tą książkę jako dodatek do gazety, inaczej żałowałabym wydanych pieniędzy. Bardzo podoba mi się opinia na okładce: „UWAGA: albo powiesz „Nigdy więcej!”, albo przeczytasz wszystkie książki Haasa jednym tchem”.

Ja mówię Nigdy więcej! „Kostucha” to słaby kryminał, szkoda czasu.

Na podstawie książki powstał w 2009 r. film pod tym samym tytułem „Kostucha” produkcji austriackiej. Film trwa prawie dwie godziny zegarowe i muszę przyznać, że mnie zaciekawił. Główny wątek z książki jest zachowany ale generalnie fabuła odbiega znacznie od książki, być może dlatego film jest całkiem dobry.

Przykładowo Brenner nie jest prywatnym detektywem lecz kimś na wzór komornika. Reżyser stworzył dobry klimat prowincji. Świetna gra aktorska Josefa Hadera ( tak w nawiasie komika austriackiego) jako Brennera oraz Josefa Bierbichlera jako Löschenkohla. Film zapadnie mi w pamięć w szczególności ze względu na jedną scenę, a mianowicie gotowania ludzkiego mięsa, które potem nieświadom niczego zachwala jedząc Brenner. Film trzymający w napięciu i ukazujący pełen portret psychologiczny postaci. Warto obejrzeć, niekoniecznie czytając wcześniej książkę. ukryj

Krótka instrukcja obsługi psa

Kaźmierczak Krzysztof M.

Kryminalna 13

antologia; Klejzerowicz Anna, Guzowska Marta, Michalewska Adrianna i inni

"Niech zmarli spoczywają w pokoju, im już żadne pr... pokaż

Krzyżówka z "Przekroju"

Zeydler-Zborowski Zygmunt (pseud. Helner Tomasz lub Zorr Emil)

„Im to dobrze – myślał. – Mają skrzydła, mogą ... pokaż

„Im to dobrze – myślał. – Mają skrzydła, mogą lecieć, gdzie chcą. Nikt ich nie zatrzyma, nikt nie zażąda paszportu. Tylko ptak może być naprawdę szczęśliwy, naprawdę wolny.”

Serię wydawniczą kryminałów z jamnikiem poznałam stosunkowo niedawno i od tej pory kolekcjonuje książki, które zostały w niej wydane nakładem wydawnictwa Czytelnik. Książki z jamnikiem były wydawane od 1959 r. do 1996 r., także jest ich całkiem sporo (220 tytuły). W serii można spotkać wydania klasycznych twórców kryminałów takich jak Agata Christie czy Raymond Chandler ale przede wszystkim polskie nazwiska Zeydler-Zborowski, Edigey czy Sekuła. Rozpoczynając swoją przygodę z tą serią, nie znałam w większości nazwisk polskich pisarzy kryminałów. Pewnie dlatego, że świetność ich przypadała na lata PRL-u. Potocznie kryminały z tamtej epoki nazywane są literaturą milicyjną bądź literaturą bezpieczniacką – z wiadomych nam względów ówczesnego ustroju i propagandy.

Zygmunt Zeydler-Zborowski ( pseud. Helner Tomasz, Zoor Emil) to mistrz powieści kryminalnej, która dotyczy okresu PRL-u. W sumie napisał 28 kryminałów, które początkowo nie miały swoich wydań książkowych, lecz były drukowane w regionalnych gazetach. Wszystkie jego kryminały doskonale ukazują stosunki społeczno-obyczajowe ówczesnych czasów.

„Krzyżówka z przekroju” (1976 r.) to typowy przykład literatury milicyjnej.
Głównym bohaterem jest w niej wiejski chłopak -Wojciech Kalina, który po wyjściu po trzech latach z więzienia, próbuje na nowo ułożyć sobie życie. Niestety spotyka dawnego kolegę, przez którego siedział w więzieniu i sprawy zaczynają się komplikować.
Kalina zostaje wciągnięty w szeroko zakrojoną intrygę, którą rozwiązać mogą jedynie funkcjonariusze milicji obywatelskiej – porucznik Olszewski oraz Kociuba. Są morderstwa, jest namiętność, jest intryga – wszystko co musi się znajdować w dobrym kryminale. Poza tym świetnie ukazany rys obyczajowy doby socjalizmu jest wielkim plusem.

Mimo tego, że w kryminałach z serii Jamnik, zazwyczaj funkcjonariusze ówczesnej MO są postaciami bez skazy, ukazani jako idealni stróże porządku i sprawiedliwości, a wiemy przecież, że niekoniecznie tak było myślę, że warto je poczytać aby przenieść się w lata szmuglowania dewiz, wymiany dolarowej, propagandy „złego” Zachodu itd. W szczególności jest to dobry rys historyczny dla młodszych czytelników, którzy lata socjalizmu znają tylko z lekcji historii bądź opowiadań rodziców.

Ja odkrywając serię tych kryminałów, nie spodziewałam się takiego zainteresowania z mojej strony. Każdy kryminał to około dwie godzinki intensywnego czytania ale za to czytania, które w tym czasie przenosi mnie w lata socjalizmu. W czasy, które były patrząc z mojej perspektywy groteskowe i śmieszne ale zarazem trudne i bardzo niebezpieczne. Jest to z pewnością wielka gratka dla wielbicieli literatury i kina doby PRL-u. Polecam. ukryj

Lampiony

Bonda Katarzyna

Lasy w płomieniach

Roberts Nora (pseud. Robb J. D., właśc. Robertson Eleanor Marie)

"Ogień nie tylko niszczy (…) Czasami tworzy. Twor... pokaż

"Ogień nie tylko niszczy (…) Czasami tworzy. Tworzy najlepsze rzeczy, a kiedy miłość staje się ogniem, kiedy płonie gwałtownie lub spokojnie, kiedy jest gorąca, rodzi coś dobrego."

Walka z ogniem przeraża wielu z nas i powoduje kreowanie strasznych obrazów w wyobraźni. Jednakże istnieją ludzie, dla których walka z tym żywiołem jest sposobem na życie. Strażacy pożarni od zawsze wzbudzali w społeczeństwie podziw i uznanie. I o takich właśnie ludziach opowiada nowa powieść mistrzyni romansu.

Nora Roberts to popularna na całym świecie amerykańska pisarka, która swoją przygodę z pisaniem rozpoczęła w 1981 r. sagą "Irlandzka wróżka". W jej biografii znajdziecie krótki epizod w pracy jako aplikantka adwokacka. Autorkę możemy spotkać również pod pseudonimami Sarah Hardesty, Jill March czy J.D. Robb. Nora Roberts znana jest w szczególności z powieści gatunkowo podciągniętych pod romans, jednakże w jej twórczości znajdziecie również wątki sensacyjne, obyczajowe i przygodowe. Na całym świecie jej książki sprzedały się w zawrotnej ilości ponad 400 milionów egzemplarzy.

W Montaine działa elitarna grupa strażaków-spadochroniarzy, nazwana "Zulies". Ludzie ci skaczą ze śmigłowca w teren objęty pożarem, celem zduszenia ognisk i oczyszczenia lasu. Rowan Tripp, jedna z nielicznych kobiet, córka osławionego Iron-Mana, należy do tego wąskiego grona. Tragedia z poprzedniego sezonu w postaci nieszczęśliwej śmierci jej partnera, nie zatrzymuje bohaterki przed gotowością do pracy. Tymczasem w bazie pojawia się nowy, przystojny i bezczelny rekrut – Gull. Wraz z rozpoczęciem nowego sezonu gaśniczego, w jednostce strażaków pojawia się oprócz namiętności, zbrodnia i tajemnicze uszkodzenia sprzętu. Bohaterowie będą zmuszeni zmierzyć się nie tylko z płomieniami ognia, ale również z ogniem nienawiści i namiętności.

Książka "Lasy w płomieniach" nie jest zwykłym romansem, gdyż wątek rodzącego się uczucia między Rowan, a Gullem jest tylko jednym z wielu, jakimi nasycona jest fabuła. Autorka bardzo precyzyjnie przygotowała się do przedstawienia ze wszystkimi szczegółami pracy strażaków-spadochroniarzy. I nie chodzi wyłącznie o opisy sprzętu, procedury ukazane przy gaszeniu pożaru czy szczegółowe ukazanie zasad panujących w jednostce skoczków. Bardzo wiarygodne okazało się wykreowanie klimatu jaki panuje wśród załogi "Zulies". Klimatu wielkiej rodziny i przyjaciół gotowych zrobić wszystko, by uratować życie drugiej osobie. Właśnie tak wyobrażałam sobie stosunki panujące wśród ludzi, którzy codziennie narażają swoje życie, wykrzykując "Zulies do boju!".

Akcje gaśnicze, w których uczestniczyła Rowan, wielokrotnie wywoływały we mnie strach, podziw i wielki szacunek dla pracy strażaków. Nora Roberts po mistrzowsku budowała w wielu momentach napięcie do granic możliwości. Akcja powieści jest wartka, nie pozwala czytelnikowi nawet na chwilę odetchnąć. Spodziewałam się obszerniejszego wątku miłosnego, tymczasem autorka zaserwowała mi w odpowiednich proporcjach romans, sensację i obyczaj. Dzięki temu powstała iście wybuchowa mieszanka.

Postacią, która wzbudziła we mnie początkowo dość mieszane uczucia, była oczywiście główna bohaterka. Rowan bowiem to kobieta, mająca w moim mniemaniu więcej cech męskich niż damskich. Pozornie twarda i nieustępliwa, w rzeczywistości wrażliwa i spragniona miłości. Moją początkową niechęć do niej zastąpiły w miarę rozwoju akcji zazdrość i podziw. Stałam się nawet jej fanką, mimo wielu zachowań sprzecznych z moją filozofią życiową.

Zdziwiło mnie tłumaczenie tytułu, które jest mówiąc kolokwialnie "bezpłciowe". Oryginalny tytuł brzmi "Chasing fire", nie wiem więc dlaczego tytuł ten przetłumaczono na "Lasy w płomieniach". Nie współgra to ze sobą.

Powieść Nory Roberts to świetne połączenie romansu z dużą nutą dreszczyku. Polecam na chłodny wieczór. Lektura z pewnością rozpali w was ogień…
ukryj

Łosoś à la Africa

Krupa Michał

Maślana: Czas pokoju

Krupa Michał

Minione życia

Baran Wojciech

Miodowa pułapka

Lindell Unni

"Zaufanie czyni cię podatnym na zranienie. Zaufan... pokaż

"Zaufanie czyni cię podatnym na zranienie. Zaufanie może być przy najbliższej okazji użyte przeciwko tobie".

Od dawna szukałam kryminału z będącej ostatnio na tzw. "czasie" literatury skandynawskiej. Kryminału, który zachęci mnie do dalszego zgłębiania fenomenu tejże literatury, która szturmem wbiła się na nasz rynek wydawniczy. Pierwsze podejście niestety nie okazało się w pełni zadowalające, jednak rozbudziło apetyt na więcej.

Unni Lindell to norweska pisarka, która zanim zaczęła pisać zajmowała się dziennikarstwem. Autorka zadebiutowała w 1986 r. książką dla młodzieży, do tej pory wydała ponad dwadzieścia książek skierowanych do młodych ludzi. Jej nazwisko kojarzone jest jednak najbardziej z kryminałami, z których dotychczas dwa zostały opublikowane w Polsce. Pisarka obecnie mieszka z mężem i synami w Røyken. "Miodowa pułapka" to szósta część serii o policjancie Cato Isaksenie.

Chłopiec o imieniu Patrik pewnego dnia nie wraca ze szkoły do domu. Nikt nie wie co stało się z dzieckiem, a ostatnią osobą która go widziała jest zdziwaczała staruszka Vera Mattson. Parę dni później młoda Łotyszka zostaje celowo przejechana przez samochód i ginie na miejscu. Tymczasem z urlopu wraca komisarz policyjny Cato Isaksen przejmujący dochodzenie policyjne w dwóch, pozornie nie związanych ze sobą sprawach. Śledztwo od początku napotyka trudności w postaci przyjęcia do ekipy nowej policjantki - Marian Dahle. Antypatia pomiędzy Cato i Marian z pewnością nie ułatwi rozwiązania zagadki.

Trzeba przyznać, że intryga kryminalna jaką zafundowała czytelnikom autorka została dość dobrze skonstruowana. Czytelnik początkowo domyśla się prawdopodobnego scenariusza, jednak dalsze celowe zagmatwanie wątków skutecznie miesza w głowie, by w końcowej fazie nie być pewnym niczego. Autorka dzięki przemyślanej koncepcji fabularnej na swoją książkę niejako bawi się z czytelnikiem, a to wielce pożądana cecha dla znawców i miłośników tego gatunku.

Unni Lindell oprócz intrygi kryminalnej pokusiła się również o drugi, dość szeroko wyeksponowany wątek, chodzi mianowicie o konflikt ambicjonalny pomiędzy szefem zespołu policjantów, a nowo przyjętą pracownicą. Zarówno Cato jak i Marian to dwie, niezwykłe osobowości, którym autorka de facto nie nakreśliła dobrych portretów psychologicznych. Obydwie postacie nie znoszą siebie na wzajem, są przekonane o własnej wyższości i... koniec. Czytelnik otrzymuje niestety jedynie szczyptę wiedzy potrzebną do zrozumienia genezy konfliktu pomiędzy głównymi bohaterami. Być może gdyby autorka bardziej dogłębnie dopracowała ten wątek zrozumiałabym jego tak duży udział w całej powieści. Tymczasem zamiast absorbującego starcia sił dwóch przeciwstawnych pierwiastków, otrzymałam jego namiastkę, która wielokrotnie irytowała mnie podczas lektury. Wolałabym by norweska pisarka skupiła się jednak na intrydze kryminalnej, w której wykonaniu widać niezaprzeczalnie jej talent.

"Miodowa pułapka" jak na kryminał przystało została napisana bardzo przystępnym językiem. Warsztat autorki stoi na dobrym poziomie językowym. Powieść czyta się w błyskawicznym tempie dzięki podziałowi na krótkie rozdziały. Dość trafnym i również przewrotnym jest tytuł książki, nawiązujący do rozwiązania tajemnicy zaginięcia dziecka i morderstwa młodej emigrantki. Tajemniczy i intrygujący, pozostawia szerokie pole do wyobraźni.

Po lekturze mojego pierwszego współczesnego kryminału skandynawskiego nie jestem do końca usatysfakcjonowana. O ile sama intryga kryminalna spełniła moje oczekiwania, o tyle kreacje głównych bohaterów były po prostu niedopracowane. Tym samym "Miodowa pułapka" okazała się dość nierównym kryminałem pod względem jego wykonania. Nie czuję rozczarowania, lecz lekki niedosyt. "Czarna Seria" w opinii czytelników promuje naprawdę dobre skandynawskie kryminały, mam więc nadzieję, że moje kolejne z nią spotkania okażą się bardziej udane. Jeśli macie ochotę na spotkanie z przewrotną miodową pułapką i jesteście w stanie przymknąć oko na pewne niedociągnięcia, zapraszam do lektury. Po przeczytaniu ostatniej strony zastanowicie się dwa razy, zanim przejdziecie przez czyjeś podwórko.
ukryj

Moja słodka Sunday

Higgins Clark Mary

“Strzeżcie się gniewu cierpliwego człowieka” ... pokaż

“Strzeżcie się gniewu cierpliwego człowieka”

Widząc na okładce nazwisko Pani Clark, bardzo się ucieszyłam, że przeczytam jej kolejną książkę. Po lekturze „Na ulicy gdzie mieszkasz” – świetnej powieści, która trzyma w napięciu do ostatniej kartki, pozostały we mnie bardzo pozytywne emocje w stosunku do tej pisarki.

Ten tytuł jest całkowicie odmienny od przytoczonej przeze mnie wyżej książki. Tym razem na jego treść składają się cztery opowiadania, w których głównymi bohaterami są Henry Parker Britland IV – czterdziestoczteroletni, były prezydent Stanów Zjednoczonych pozostający na emeryturze oraz jego świeżo poślubiona małżonka Sunday – prawniczka oraz członkini Kongresu USA. Henry i Sunday stanowią zgraną parę w życiu oraz znakomicie odnajdują się w rozwiązywaniu zagadek, które dotyczą ich przeszłości i teraźniejszości. Niejednokrotnie grozi im niebezpieczeństwo w związku z ich detektywistyczną działalnością jednakże nie hamuje to ich dalszych poczynań. Smaczku opowiadań dodaje fakt, że Sunday jest aż dwanaście lat młodsza od swego męża.

Autorka znakomicie pokazuje polskiemu czytelnikowi jak funkcjonuje aparat ochrony byłego prezydenta Stanów Zjednoczonych w tym kraju, jest to z pewnością duży plus. Na pewno nie można zarzucić opowiadaniom za mało wartkiej akcji, gdyż akurat tego jest w nadmiarze. Jednakże po lekturze książki miałam bardzo mieszane uczucia. Naszła mnie taka refleksja – bohaterowie są zbyt idealni. Sunday – piękna, wykształcona, pracowita, inteligentna….. można pisać i pisać. Z kolei Henry – przystojny, wspaniałomyślny, inteligentny i tak do znudzenia. Małżeństwo idealne – nie ma takich w prawdziwym życiu. Nie jest to zbyt wiarygodne jak dla mnie.

Na myśl przychodzą mi obecnie modne romanse historyczne, w których bohaterowie też zazwyczaj są idealni, bez skazy. Ale być może tak właśnie miało być, może o to chodziło autorce. Moim zdaniem najbardziej zapadające w pamięć opowiadanie to „Wszyscy uganiają się za żoną prezydenta”, ale jest to moja subiektywna opinia.

Gdybym kupiła ten tytuł w księgarni, żałowałabym wydanych pieniędzy, gdyż nie ma w tej książce niczego, co wniosłoby coś świeżego dla mnie. Do przeczytania na jeden wieczór. ukryj

Mordercze miasta

Guzowska Marta, Krawczyk Agnieszka (pseud. Horn Iga), Michalewska Adrianna

„Praca to niewdzięczna kochanka. Zabiera nam cały ... pokaż

„Praca to niewdzięczna kochanka. Zabiera nam cały czas, nie daje nam spać po nocach. A potem porzuca i każe sobie radzić bez niej”

Dawno nie miałam w ręku rodzimego kryminału. Zaczytana w powieściach obyczajowych, utknęłam trochę w tym gatunku. Dlatego też ucieszyłam się propozycją zrecenzowania miejskich opowiadań kryminalnych, którego autorkami są trzy kobiety. Byłam ciekawa jaki nurt obiorą pisarki, czy będzie to poważny temat zbrodni, czy też raczej element groteski i czarnego humoru.

Autorkami „Morderczych miast” są trzy pisarki, które poszły o krok dalej i założyły portal pisarski „Zbrodnicze Siostrzyczki”. Ich strona internetowa zawiera charakterystyczne logo z dwiema kobietami trzymającymi w rękach pistolety. Autorki zamieszczają na niej swoje recenzje oraz nowości ze świata literackiego kryminału. Jedną ze współtwórczyń portalu i książki jest Adrianna Michalewska. Oprócz napisania opowiadań kryminalnych, autorka pisuje regularnie do czasopism obyczajowych. Marta Guzowska to druga autorka opowiadań. Jest doktorem archeologi oraz pracownikiem Instytutu Archeologii Uniwersytetu Warszawskiego. Pisarka specjalizuje się w kryminale archeologicznym, obecnie mieszka w Wiedniu. Trzecią współtwórczynią jest Agnieszka Krawczyk, autorka znana niektórym z trzech wydanych już powieści kryminalnych. Jej książki charakteryzują się dużą dawką optymizmu i poczuciem humoru. Wszystkie trzy panie mają na celu wspierania kobiet piszących książki, jak również stworzenie forum przeznaczonego do dyskusji merytorycznej.

Warszawa, Kraków i Wrocław, trzy najpiękniejsze i najbardziej reprezentacyjne miasta Polski zostały wybrane przez autorki jako tło ich opowiadań nieprzypadkowo. Piękne, zabytkowe kamienice i parki kryją w sobie grozę i zbrodnię. Nawet w tak cudownych miejscach nikt nie jest bezpieczny. Marta Guzowska otwiera antologię trzema opowiadaniami dotyczącymi Warszawy. Przejedziecie się pociągiem podmiejskim, w którym pasażerowie nie są tymi na których wyglądają, znajdziecie garaż w którym dokonano morderstwa oraz przekonacie się, że segregacja śmieci nie zawsze jest bezpieczna. Kolejne trzy opowiadania to morderczy Kraków ukazany przez Agnieszkę Krawczyk. Znajdziecie w nich zbrodnie inspirowane sztukami Szekspira, morderstwo związane z nocną linią autobusową, którą rozgryza emerytowany policjant z psem o imieniu Arszenik oraz przestrogę dotycząca zapisywanie się na wycieczki z nieznajomymi sobie ludźmi. Tomik zamyka Adrianna Michalewska i jej morderczy Wrocław. Poznacie w tej części detektywa Karola Nemeca, który próbuje rozwikłać zagadkę altarzysty sprzed pięciuset laty. Jego zadaniem będzie również śledztwo dotyczące starego, neobarokowego hotelu w którym podobno straszy oraz sprawa tajemniczych zabójstw franciszkanów w postaci podpalenia.

Jak widać każde opowiadanie wyróżnia się czymś innym. Marta Guzowska w przemyślany sposób dociera do czytelnika poprzez ujęcie tematu zbrodni w sposób troszkę prześmiewczy, troszkę groteskowy. Jej opowiadanie pt. „Śmieci” jest genialne. Postacie: ucznia Komara i mordercy młodziutkiej dziewczyny są banalne, ale zarazem przyciągają uwagę czytelnika. A zakończenie tego utworu to mistrzostwo. Przy okazji tej historii przypomniały mi się odcinki kiedyś popularnego filmu odcinkowego pt.: „Opowieści z krypty”. Ten sam klimat zawierają utwory napisane przez Martę Guzowską, zapadają w pamięć.

Agnieszka Krawczyk stwarzając postać emerytowanego policjanta, który pisze kryminały i przy okazji pomaga policji rozwikłać zagadkę tajemniczych morderstw, nasunęła mi skojarzenie z typowymi kryminałami z epoki lat PRL-u. Powrót do tego specyficznego klimatu był bardzo przyjemny. Dzięki niej postanowiłam powrócić do zaczytywanych kiedyś przeze mnie nałogowo kryminałów z serii z Jamnikiem. Z trzech opowiadań zaprezentowanych przez autorkę polecam „Nocną linię”. Dlaczego akurat ten utwór? Miejskie klimaty w połączeniu z nadkomisarzem Wroną to świetna hybryda.

Morderczy Wrocław jaki przedstawiła Adrianna Michalewska ujął mnie połączeniem zbrodni z dawną historią. Okazuje się, że nie zawsze przeszłość to zapomniana historia, czasami stare dzieje dopadają teraźniejszość. W tym przypadku giną niewinni ludzie, których tajemnicze śmierci stara się wyjaśnić prywatny detektyw. Opowiadanie pt.: „Monopol” dotyczące starego hotelu, czytane wieczorem, będąc samemu w domu, może przyprawić o gęsią skórkę. Od teraz inaczej będę patrzeć na kelnerów w zabytkowych restauracjach. I to opowiadanie wam najbardziej polecam.

Bardzo ciekawą inicjatywą jest połączenie trzech miast naszego kraju, dziewięciu opowiadań kryminalnych, tak różnych pod wieloma względami z trzema różnymi autorkami, z których każda reprezentuje inny styl pisania. Myślę, że każdy znajdzie w tych utworach coś dla siebie. A sympatycy kryminałów, tacy jak ja docenią fantazję autorek. Wiem, że nie wszyscy lubią czytać krótkie formy jakimi są opowiadania, ja też w niektórych utworach napisałabym więcej, dodała parę faktów, ubarwiła fabułę, ale czasami poznając kilka ujęć i kontekstów, łatwiej nam ocenić warsztat pisarski autora. Tak też było w przypadku tej antologii.

Cieszę się, że powstała taka książka, że miejski kryminał ma jeszcze na naszym rynku wierne grono czytelników. Tym bardziej, że autorkami są kobiety. Nie będę szukać na siłę minusów, gdyż generalnie styl wszystkich trzech Pań mi w zupełności odpowiadał. Z tym, że najbardziej przypadły mi do gustu opowiadania Marty Guzowskiej i to po niej z racji wykształcenia jakie ma spodziewałam się kontekstów historycznych. A tutaj nastąpiło całkiem miłe rozczarowanie w postaci wciągających historii bez tego ujęcia.

Trochę groteski, trochę czarnego humoru, intrygi poważne i mniej poważne to wszystko znajdziecie w „Morderczych miastach”. Zachęcam do przeczytania, ale uprzedzam po tej lekturze jazda autobusem nocnym czy segregacja odpadów już nigdy nie będzie taka sama. Przekonacie się również, że historia to nie tylko przeszłość, którą minęła. Myślę, że autorki pokazały w czym tkwi ich „Siła sióstr”. Polecam.
ukryj

Morderstwo i cała reszta

Reich Marta

Morderstwo na Korfu

Rogoziński Alek

Morderstwo w Miłowie

Minicka Alicja

"Czasami warto zaufać swojej intuicji (…) Człowie... pokaż

"Czasami warto zaufać swojej intuicji (…) Człowiek zawierza nieraz temu, co widzi i słyszy, a intuicja podpowiada, że coś jest nie tak"

Styl retro w ostatnim czasie ingeruje w wiele sfer naszego życia: od mody, stylu ubierania się, urządzania wnętrz aż po literaturę. Nie ma się więc czemu dziwić, że i pisarze starają się iść z tym nurtem i tworzyć utwory retro. Dzisiaj opowiem wam o kryminale, którego sam tytuł budzi skojarzenie z prowincją dawnych lat, z pięknem przyrody i okazałymi dworkami lat dwudziestych ubiegłego wieku.

Alicja Minicka to absolwentka Akademii Ekonomicznej w Poznaniu, na co dzień parająca się zawodem publicystki. Jej felietony możecie spotkać na portalach Wirtulandia.pl oraz E-Magnes. Pasją autorki jest głównie literatura sensacyjna, jednakże chętnie sięga również po klasyczny kryminał angielski. Alicja Minicka w swojej twórczości może pochwalić się dwiema wydanymi już powieściami. Obecnie pracuje nad kryminałem futurystycznym.

Przenieśmy się teraz do okresu dwudziestolecia międzywojennego, do roku 1928. Do tytułowego Miłowa - małej mieściny koło Poznania, przyjeżdża studentka malarstwa, Angielka polskiego pochodzenia – Samanta Greenwood. Bohaterka wraz z wujem Januszem, zatrzymuje się w pięknej posiadłości małżeństwa Górskich – architekta Andrzeja oraz jego żony Teresy. Niebawem w domu pojawia się syn Górskiego z pierwszego małżeństwa – Jerzy. Z pozoru wydaje się, że rodzina żyje zgodnie i szczęśliwie, do czasu, gdy zamordowany zostaje pan domu, a co za tym idzie pojawiają się kolejne ofiary. Komisarz stołecznej policji Łukasz Darski przy pomocy Samanty, zrobi wszystko by rozwikłać zagadkę tajemniczych śmierci w Miłowie.

Książka Alicji Minickiej jest przedstawicielem typowego, klasycznego kryminału charakteryzującego się ograniczeniem liczby bohaterów będących potencjalnymi mordercami w korelacji z zawężeniem do minimum miejsca akcji. Bohaterowie jakich wykreowała autorka ukazani są w dość behawioralny sposób, co również wpisuje się w kanon tego gatunku. Nie znajdziecie w nich rozbudowanego podłoża psychologicznego wyróżniającego się określeniami stanów psychicznych czy uczuć. Pod ocenę czytelnika autorka oddaje jedynie zewnętrzne zachowania i egoistyczne pobudki bohaterów. Bohaterów mających wiele tajemnic, jakie w miarę rozwoju wypadków zostają odkryte.

Kryminał retro w mojej opinii powinien wyróżniać się wplataniem w odpowiednie partie tekstu, odniesień kojarzących się czytelnikowi z okresem w jakim pisarz umiejscowił akcję swojego dzieła. Niestety w kryminale Alicji Minickiej zabrakło tego szerzej rozbudowanego elementu konstrukcyjnego fabuły. Zabrakło opisów, które wskazywałyby jasno w jakich latach dzieje się akcja powieści. Opisów, które uwidaczniałyby bez żadnych wątpliwości, że to dwudziestolecie międzywojenne, okres tak lubiany i wynoszony na piedestały przez naszych rodaków. W zasadzie gdyby nie informacja dotycząca konkretnego roku, bryczki przewijające się w fabule oraz skąpe opisy sukien, nie potrafiłabym dopasować okresu w jakim dzieją się wydarzenia opisane przez autorkę. Klimat okresu między wojnami XX wieku poczułam tylko raz, podczas balu jaki zorganizowali Górscy. To w mojej opinii za mało na nazwę "retro".

Należy również wspomnieć o najważniejszym punkcie konstrukcji fabularnej czyli intrydze kryminalnej, która przedstawiła bardzo dobre przygotowanie warsztatowe autorki. Akcja "Morderstwa w Miłowie" początkowo płynie wolno, by w pewnym momencie nabrać dużego przyspieszenia. W pewnym momencie dzieje się tak wiele, że czytelnik może poczuć się po trosze zagubiony i zmylony pozornymi tropami. I dobrze, zakończenie bowiem jest przemyślane i dopracowane. Intryga w jaką zostali wplątani mieszkańcy Miłowa, zostaje odkryta i zaskakuje. I choćby dla tego elementu warto zajrzeć do książki Alicji Minickiej. Kryminał idealny na jedno popołudnie, niewątpliwie zapewni cenne godziny relaksu.
ukryj

Na pohybel całemu światu!

Spadło Krzysztof

"Musicie wiedzieć, że każda cela to miejsce kaźni... pokaż

"Musicie wiedzieć, że każda cela to miejsce kaźni, gdzie czas znęca się nad człowiekiem. Jesteś tylko ty, twoje myśli i czas płynący w zwolnionym tempie. Sunie leniwie i pastwi się nad tobą, zagląda ci w umysł, budzi wspomnienia, zadaje pytania, na które nie ma odpowiedzi".

Dwadzieścia dwa lata to wiek, w którym dopiero zaczyna się dorosłe życie. Jednak dla niektórych ludzi czasami w tym właśnie wieku, życie wkracza bezpowrotnie na zupełnie inną drogę – więzienne tory, w której wyrok dożywocia determinuje wszystkie plany i marzenia. Skazanemu pozostaje więc wyłącznie jedno wyjście – dostosować się do regulaminów i niepisanych nigdzie więziennych zasad tak, by najzwyczajniej w świecie przetrwać. Przetrwanie bowiem to wówczas główny cel takiej egzystencji.

Krzysztof Spadło to jak mówi sam o sobie: "łowca wrażeń i kolekcjoner miłych wspomnień, któremu pisanie sprawia frajdę". Autor zadebiutował zbiorem opowiadań zatytułowanym "Marzyciele i pokutnicy". Jest jedynym pisarzem, który wydał w Polsce jednocześnie książkę papierową, audiobooka, różnorodne e-wydania, oraz film krótkometrażowy promujący "Skazańca".

Początek lat dwudziestych XX wieku. Do Centralnego Więzienia we Wronkach trafia z wyrokiem dożywocia dwudziestodwuletni analfabeta Stefan Żabikowski. Bohater, nazywany przez więziennych kolegów Ropuchem, bardzo szybko zostaje zmuszony do zaakceptowania więziennej rzeczywistości, która kieruje się własnymi zasadami. Stefan poznaje różne charaktery więźniów i osób kierujących placówką. Tłem jego szkoły życia są przemiany polityczne i społeczne w kraju. "Skazaniec" jest pierwszym tomem serii, która w zamierzeniu autora ma toczyć się przez długie dziesięciolecia.

Lektura "Skazańca" sprowadziła moją osobę do roli skazanej na tę książkę. Od pierwszej strony bowiem zostałam przeniesiona w zupełnie inne czasy – fabuła wykreowana przez autora przykuła moją uwagę, niczym więzienne kajdany. Historia Stefana Żabikowskiego, który w tak młodym wieku praktycznie pożegnał się z normalnym życiem to historia dwupłaszczyznowa – ukazująca losy postaci tragicznej, jaką w mojej opinii jest bohater, ale także ukazująca nieznane przeciętnemu czytelnikowi kulisy polskiego więziennictwa sprzed niemalże stu lat. Obydwie płaszczyzny przenikają wzajemnie między sobą, tworząc bardzo interesujący kolaż – od którego nie można łatwo odwrócić uwagi.

Trafionym zabiegiem było zastosowanie przez autora pierwszoosobowej narracji, dzięki której już na początku zostajemy uprzedzeni, że narratorem jest Ropuch, który opowiada dzieje swojego życia będąc najprawdopodobniej już człowiekiem w podeszłym wieku. Jego opowieść pokazuje ewolucję młodego więźnia, który nauczony małymi sukcesami i porażkami – stara się przetrwać. Postać Stefana pokazuje w pełnej krasie, że wola życia i instynkt samozachowawczy potrafią naprawdę wiele. Warstwa psychologiczna jest mocno rozbudowana, dzięki czemu czytelnik ma okazję przyjrzeć się bliżej pojęciu dostosowywania się do nowej rzeczywistości i występującemu przy tym dramatyzmowi. Krzysztof Spadło wplata również umiejętnie kilka razy w fabułę swojej książki odniesienia do dalszej przyszłości bohatera, które – co trzeba przyznać – niezwykle intrygują i pozostawiają czytelnika z uczuciem niedosytu i wieloma pytaniami. Mistrzowskim posunięciem jest natomiast nie wyjawienie czynu, za jaki Żabikowski otrzymał dożywotni wyrok. Autor jedynie podsuwa wskazówkę, iż to najprawdopodobniej pozbawienie kogoś życia. Muszę przyznać, że czekałam do ostatniej strony na rozwiązanie tej tajemnicy i nie doczekałam się, a w mojej głowie do dzisiaj pojawiają się różnorodne scenariusze. To niezwykle skuteczny zabieg, który z pewnością zmusi każdego czytelnika do przeczytania kolejnego tomu serii.

"Skazaniec" to również oprócz tragizmu więźniów, ukazanie realiów więziennictwa z początków XX wieku. Więziennictwa, które ze współczesnym ma niewiele wspólnego. O pewnych detalach na pewno nie dowiecie się z lekcji historii w szkole. Krzysztof Spadło bowiem w mocno realistyczny sposób oddał klimat takiej placówki z tamtych lat. Do tego wszystkiego zaznaczył historyczne wydarzenia, takie jak pierwsze wybory prezydenckie po wojnie, czy echa władzy Piłsudskiego. To jedynie tło, ale tło które buduje całą fabułę, nadając jej wymiar dokumentu historycznego. Czasami miałam wręcz wrażenie, że Ropuch i jego więzienni koledzy, czyli cała plejada nietuzinkowych bohaterów – Ojczulek, Hrabia, Franek, Kazik czy Suchy – istnieli naprawdę.

Trudno było nie słyszeć o tej książce, jeśli co chwila napotykałam w internecie jej entuzjastyczne recenzje. I powiem Wam, że cieszę się, iż dopiero po tak długim czasie zdecydowałam się sięgnąć po historię Ropucha. Zapytacie dlaczego? Odpowiedź jest bardzo prosta – nie będę musiała czekać aż tak długo na kolejny tom w porównaniu z czytelnikami, którzy przeczytali pierwszą część znacznie wcześniej ode mnie. Trudno być bowiem cierpliwym w przypadku, gdy Krzysztof Spadło pozostawił nas z wieloma pytaniami bez odpowiedzi - a to przecież tortura na nasze czytelnicze umysły. Panie Krzysztofie, czekamy na kolejną część – bardzo niecierpliwie.

ukryj

Następne pokolenie

Makowski Aleksander

Naśladowca

Spindler Erica

"Wszyscy w coś gramy. Życie jest jedną wielką grą... pokaż

"Wszyscy w coś gramy. Życie jest jedną wielką grą. I wszyscy chcemy wygrać."

Praca w policji, w szczególności w specyficznym wydziale kryminalnym, odciska piętno na życiu prywatnym. Trudno bowiem oddzielić potworności, które ukazują do czego zdolny jest człowiek od codziennego życia. Gorzej, gdy praca ta staje najważniejszą rzeczą, ważniejszą nawet od rodziny. Po lekturze książki "Naśladowca" wiem jedno - trudno w zawodzie policjanta kryminalnego zachować równowagę. Złoty środek chyba w tym przypadku po prostu nie istnieje.

Erica Spindler to znana szerokiemu gronu czytelników głównie z thrillerów romantycznych, amerykańska autorka. Pisarka studiowała na Delta State University i University of New Orleans, chciała zostać malarką. Jednak w 1982 r. dzięki przeziębieniu i przeczytanej książce, postanowiła stworzyć własne dzieło. Obecnie mieszka w stanie Luizjana wraz z mężem i dwoma synami. "Naśladowca" to pierwsza część serii, w której kolejnym tomem jest "Złodziej tożsamości".

W 2001 r. w małym miasteczku Rockford w Illinois, dochodzi do trzech makabrycznych zbrodni dziesięcioletnich dziewczynek. Zabójca dusi dzieci podczas snu, a następnie maluje im usta szminką. Detektyw Kitt Lundgren, borykając się z białaczką limfatyczną własnej córki, stara się za wszelką cenę schwytać Mordercę Śpiących Aniołków. Sprawa jednak nie zostaje rozwiązana. Pięć lat później, morderca uderza na nowo. Śledztwo zostaje przekazane w ręce ambitnej detektyw M. C. Riggio, jednakże żądanie mordercy nie pozostawia policji żadnej alternatywy, muszą do sprawy włączyć Kitt. Policjantkę, która po śmierci córki i rozwodzie z mężem, popadła w alkoholizm i dopiero wraca do dawnego życia. Niezbyt zgrany duet dwóch policjantek, musi wygrać wyścig z czasem. Wyścig, którego stawką jest życie niewinnych dzieci.

Kryminał powinien przede wszystkim posiadać dobrze skonstruowaną intrygę, która do ostatnich stron książki czeka na rozwiązanie. I na tym tle Erica Spindler plasuje się w czołówce autorów, którzy w umiejętny sposób planują, kawałek po kawałku intrygę kryminalną by w końcowym efekcie zaskoczyć czytelnika. Co ciekawe, w toku rozwoju fabuły autorka zgrabnie podrzuca fałszywe tropy. W powieści pojawia się podejrzany za podejrzanym, trop za tropem. Wartka akcja to niewątpliwie czynnik zachęcający do lektury. Z tą książką nie sposób się nudzić, cały czas coś się dzieje.

Erica Spindler poruszyła również ciekawy motyw, mianowicie specyficznej pracy w zawodzie detektywa kryminalnego. Nie jest to bowiem zawód, w którym po ustalonym czasie pracy, można spokojnie iść do domu. O ryzyku na jakie nastawiony jest człowiek wykonujący taką profesję, świadczy kreacja głównej bohaterki – Kitt. Policjantka, niegdyś pewna siebie i ambitna, pod wpływem niemożności schwytania mordercy, który nie zostawia żadnych śladów, załamuje się. Co więcej, osobista tragedia popycha ją w kierunku kieliszka. Trudno bowiem w takiej sprawie zachować dystans, oddzielić życie prywatne od zawodowego.

"Naśladowca" to prawie pięćset stron naturalnych dialogów, wartkiej akcji oraz realizmu pracy policji kryminalnej. Dzięki lekkiemu stylowi autorki i prostemu językowi, książkę czyta się szybko. To idealna lektura, która może stanowić przerywnik między obyczajowymi i psychologicznymi powieściami. Moje pierwsze spotkanie z twórczością Erici Spindler uważam za nadzwyczaj udane. Wpisuje się więc w poczet jej fanów. Jeśli macie ochotę na kryminał z lekką nutą sensacji, to polecam wam "Naśladowcę". Rozrywka gwarantowana.

ukryj

Niebezpieczna gra

Opiat-Bojarska Joanna

Niech strawi cię płomień

Przygodzki Błażej

Niedobra miłość

Kellerman Jonathan

Noc rudego kota

Morgan Catherine Ashley

“Możliwości są nieograniczone i nieraz rodzi się z... pokaż

“Możliwości są nieograniczone i nieraz rodzi się z tego pomysł, na podstawie którego powstaje potem książka”

Catherine Ashley Morgan to kolejna pisarka, o której nie znalazłam żadnej wzmianki w internecie. Podejrzewam, że to pseudonim i że autorka jest Niemką. Tak na marginesie to naprawdę duża umiejętność potrafić ukryć się przed wszechogarniającą ludzi siecią zwaną Internetem :)

Z czym kojarzy się wam tytuł “Noc rudego kota”? Tak, oczywiście z kotem. Jest to książka w której jedną z głównych postaci jest kot, rudy kot, a raczej ruda kotka – Izabelle. I to właśnie ona będzie pełniła kluczową rolę w całej intrydze jaką zaserwowała nam autorka. Ale może zacznę od początku.

Sławna angielska pisarka Christine Bell ucieka od londyńskiego zgiełku na wieś, by tam móc spokojnie pisać nową książkę. Christine zamieszkuje w starym domu, którego właścicielka wyjechała w długą podróż. Dla bohaterki chwilowe zamieszkanie w spokojnej jakby się zdawało okolicy, jest bardzo komfortową sytuacją. Może wreszcie w ciszy i spokoju skupić się na swojej nowej powieści.

Nie długo jednak jest jej dane cieszyć się z tego błogiego stanu. Pewnej nocy dom pisarki odwiedza ruda kotka. Jest ona własnością sąsiada bohaterki – Heggindfielda, bardzo tajemniczego i niesympatycznego gbura. Na drugi dzień Christine próbuje oddać Izabelle jej właścicielowi, ale on niespodziewanie twierdzi, że nigdy nie miał takiego kota jednocześnie zamykając jej drzwi przed nosem. Sprawa jeszcze bardziej się komplikuje, gdy następnego dnia tajemniczy sąsiad zostaje znaleziony martwy w swoim domu. Policja od początku twierdzi, że to wypadek. Jednak ciąg dalszych zdarzeń oraz dziwne zachowania okolicznych mieszkańców związane z przedsiębiorstwem mlecznym Biltforda, dającego miejscowym ludziom pracę, skłaniają pisarkę do zajęcia się tą sprawą na własną rękę. Tym bardziej, że pojawia się u jej boku przystojny i intrygujący detektyw.

Catherine Ashley Morgan napisała doskonały kryminał w iście angielskim stylu. Znajdziemy w nim zbrodnię, zmowę milczenia, typową angielską wieś, skorumpowaną policję i miłość. Do tego dla miłośników zwierząt - ruda kotka Izabelle. Z nią właśnie wiąże pewne moje zastrzeżenie. Autorka opisała ją jako zwierzę nadzwyczaj ciche i spokojne. Nawet gdy włamywacze chcąc ją ukraść, wkładając zwierzę do worka, kotka nawet się nie budzi. Przyznam szczerze, że do tej pory nie spotkałam takiego kota. Te zwierzęta są raczej czujne i przy każdym hałasie nastawiają uszy. Ale być może w Anglii, a w szczególności na angielskiej prowincji, takie koty występują.

Postacie wykreowane przez autorkę są bardzo charakterystyczne. Do szału doprowadzał mnie skorumpowany policjant – posterunkowy Whiting. Postać bardzo realistyczna i mimo wszystko wyróżniająca się na tle pozostałych. Zabrakło mi tylko większego odniesienia do osoby samego zlecającego morderstwa. Myślę, że na tym polu Pani Morgan mogła więcej zdziałać. A tak, niestety była to dla mnie postać trochę przeźroczysta i niedookreślona.

Praktycznie od początku było wiadomo, kto stoi za wszystkimi „nieszczęśliwymi wypadkami”. Nie jest to więc klasyczny kryminał, w którym dopiero na końcu czytelnik dowiaduje się kim jest morderca. W powieści Morgan akcja skupia się bardziej na udowodnieniu winy. Jednakże do ostatnich stron, nie wiadomo czy na pewno się to uda. I czy na pewno podejrzenia czytelnika są zgodne z prawdą.

Język powieści jest bardzo przystępny, czyta się ją bardzo szybko. Na korzyść wydania na pewno przemawiają dobry, miły w dotyku papier i ciekawa okładka. Nie jest to ambitna literatura, nie zawiera w sobie żadnego przesłania oprócz tego, że sprawiedliwość dopada wszystkich. Jednych wcześniej, a innych później. Jest to natomiast dobry kryminał, zawierający ciekawy klimat. Klimat, który osobiście mnie oczarował w ciągu paru godzin spędzonych z książką.

„Noc rudego kota” zapewni wam doskonały relaks, także polecam nie tylko miłośnikom angielskich kryminałów. ukryj

Noc zimowego przesilenia

Krawczyk Agnieszka (pseud. Horn Iga)

"Śnieg, Słońce Niezwyciężone, Sol Invictus". ... pokaż

"Śnieg, Słońce Niezwyciężone, Sol Invictus".

Wiecie, co kocham najbardziej w dobrze skrojonych kryminałach retro? Możliwość przeniesienia się w czasie i przestrzeni - do przeszłości, która dzięki takiej właśnie prozie, wydaje się być nadal żywa. Najnowszą książkę Agnieszki Krawczyk zaczęłam czytać późnym wieczorem, a skończyłam głęboką nocą. I powiem Wam jedno – dla takich dzieł warto wspominać nieprzespane noce.

Agnieszka Krawczyk to absolwentka filologii polskiej Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po studiach pracowała jako dziennikarka w krakowskich gazetach codziennych, oraz jako redaktorka w wydawnictwach. Jest autorką powieści i współautorką tomów opowiadań kryminalnych, a także laureatką konkursów literackich. Jest także współzałożycielką grupy pisarskiej "Zbrodnicze siostrzyczki". Mieszka w Krakowie, lubi kawę i kolekcjonuje powieści o piratach.

Okupowany Kraków roku 1941, to siedziba Generalnego Gubernatorstwa, w którym to na Wawelu widać hitlerowskie flagi. Pewnego dnia, do znanego detektywa Artura Załuskiego, zgłasza się z prośbą o pomoc siostra sławnego jasnowidza - Juliana Orwata. Okazuje się bowiem, że jasnowidz nagle zaginął i nikt nie wie, co się z nim dzieje. Detektyw przyjmując nietypowe zlecenie, wplątuje się w sieć tajnych wywiadów, tajnych stowarzyszeń, oraz sieć pięknej i niebezpiecznej kobiety.

"Noc zimowego przesilenia" to tak modny obecnie kryminał retro, i jeden z lepszych w swoim gatunku, jaki miałam przyjemność czytać. Czytać, co ja piszę – przez tę książkę się właściwie płynie, z jej nurtem narzuconym przez autorkę. I jest to bardzo przyjemna podróż. Agnieszka Krawczyk zadbała bowiem o wszystkie elementy, jakie winien posiadać kryminał typu retro. Od pierwszej strony zostajemy przeniesieni do okupowanego Krakowa, w którym to wraz z bohaterami przechadzamy się ówczesnymi uliczkami miasta, pijemy kawę w prosperujących wówczas kawiarniach i poznajemy także ciemną stronę tego miasta. Autorka zadbała o wszelkie szczegóły, i z wielką dbałością o najmniejsze nawet detale, wprowadza czytelników w ten kawałek historii. Niemal na każdej stronie widać świetne merytoryczne przygotowanie pisarki, dzięki czemu realia okupowanego Krakowa zostały ukazane z mistrzowską precyzją. Praktycznie przez całą lekturę miałam wrażenie oglądania filmu historycznego. To, co warto również podkreślić to fakt, iż Agnieszka Krawczyk zachowała równowagę w ukazaniu warstwy historycznej, dzięki czemu płaszczyzna ta nie nudzi i nie przesłania części kryminalnej, równie ważnej.

Początkowo, akcja kryminału zapowiada dość sztampowy scenariusz, czyli poszukiwanie zaginionej osoby. To jednak tylko pozory, gdyż wraz z każdą, kolejną stroną, autorka dodaje nowych bohaterów będących elementem całej układanki, oraz wprowadza nowe wątki. Fabuła rozrasta się i dzięki temu zabiegowi, kryminał otrzymuje także cechy powieści sensacyjnej, historycznej, oraz po trosze fantastycznej. Wyobraźcie sobie bowiem takie elementy, jak zaginięcie jasnowidza, równoczesne morderstwa młodych kobiet, działalność okultystycznego stowarzyszenia, wątek masoński, czy walkę pomiędzy wywiadami państw. Wszystko to scalone w całość, przyprawione wartką akcją i mnóstwem ciekawostek historycznych dotyczących zaginionych starodruków, czy chociażby działalności stowarzyszeń okultystycznych z ramienia Hitlera – tworzy niesamowite dzieło. Podziwiam Agnieszkę Krawczyk za przygotowanie historyczne, które autorka musiała okupić wieloma godzinami nauki, aby stworzyć taką książkę. Z pewnością każdy czytelnik to doceni.

Autorce udało się także stworzyć grono barwnych bohaterów, poczynając od sylwetki inteligentnego detektywa Artura Załuskiego, a kończąc na prawdziwej femme fatale – niemieckiej baronównie Agnes Petzoldt. Bohaterowie, a jest ich pełna gama – od żądnych krwi nazistów do prawdziwych patriotów, tworzą ciekawe tło w połączeniu z warstwą historyczną. To niewątpliwy atut tego kryminału.

Gwarantuję Wam, że "Noc zimowego przesilenia" zapewni moc (noc) osobliwych wrażeń. To lektura obowiązkowa dla wszystkich miłośników kryminałów retro, którzy szukają rozrywki na najwyższym poziomie. A ja po cichu liczę, że Agnieszka Krawczyk swoją najnowszą książką rozpoczęła interesujący cykl o krakowskim detektywie. ukryj

Ochronka Anioła Stróża

Jaszczuk Paweł

"Ochronka Anioła Stróża – ten napis na dołączonej... pokaż

"Ochronka Anioła Stróża – ten napis na dołączonej bibule wydał mu się tak cudowny, że oniemiał. Marzył. Śnił na jawie, żałując, że sam nigdy nie wpadł na taki tytuł."

Pisarz tworzący swoje dzieła, czy tego chce czy nie, w pewnym stopniu odpowiada za wykreowane życie swoich książkowych bohaterów. Świadomość ta może mocno oddziaływać na cały proces twórczy, gdyż dzięki czytelnikom, niektóre literackie postacie zaczynają żyć własnym życiem. Gdzie więc można postawić granicę wolności tworzenia? I czy taka granica ma w ogóle rację bytu w literackim świecie?

Paweł Jaszczuk to prozaik, krytyk literacki i dramaturg. Znany głównie z cyklu kryminałów o lwowskim dziennikarzu śledczym, ale również z opowiadań i innych powieści. Autor słuchowiska i kilku sztuk scenicznych. Jaszczuk w 2005 r. został nagrodzony nagrodą Wielkiego Kalibru za kryminał "Foresta Umbra".

Piotr Magnus, poczytny pisarz, ogłasza wszem i wobec zakończenie swojej kariery pisarskiej. Spacerując po krakowskim Kazimierzu, postanawia wrócić do zajmowanego przez siebie hotelu. Na miejscu okazuje się, iż w wyniku niespodziewanej awarii, musi przenieść się do nowego hotelu, w którym będzie pierwszym gościem. Na miejscu otrzymuje niecodzienną propozycję od tajemniczego właściciela hotelu – Leo Maksymiliana Guardiana, który pragnie by pisarz stworzył jego biografię. Magnus skuszony finansową propozycją, podejmuje się zadania. Zadania, które przynosi więcej pytań niż odpowiedzi.

Najnowsze dzieło Pawła Jaszczuka zaskakuje swoją symboliką i wieloma niejasnościami. Powieść zaczyna się dość przewidywalnie. Pisarz skuszony materialnymi korzyściami i nowym wyzwaniem twórczym, postanawia spisać historię życia właściciela hotelu, zwanego LMG. Otrzymane materiały ukazują dzieciństwo LMG w tytułowej ochronce czyli domu dziecka, w którym dziecięca fantazja doprowadziła do tragedii. Na tym kończy się realizm powieści i zaczyna metafizyka. Hotel w którym Magnus pracuje nad biografią jest miejscem dziwnym, trochę jakby odrealnionym. Tajemnicza atmosfera tego miejsca, podejrzani goście i nie dające się do końca wyjaśnić wydarzenia to elementy na których opiera się cała kanwa fabuły. W gąszczu hotelowego zaciszu, pojawia się również zaginięcie jego mieszkańca i własne śledztwo Magnusa.

"Ochronka anioła stróża" nie jest kryminałem, nie ma bowiem w tej historii ani zbrodni, ani ofiary. Nie ma również intrygi kryminalnej. Jest za to wielowątkowość i aspekt psychologiczny. Pewne wątki nie mają swojego zakończenia, wspomnienia LMG z ochronki są wieloznaczne i pełne symboliki. A samo zakończenie historii Magnusa nie zaspokoiło mojej ciekawości, nie dało odpowiedzi na krążące w mojej głowie pytania. Paweł Jaszczuk stworzył powieść, która wymyka się schematom. Autor nie przewidział dla tej historii jednej interpretacji. Z pewnością każdy z czytelników znajdzie w historii Magnusa własne przemyślenia i refleksje. To, co będzie ich częścią wspólną to zagadnienie tworzenia przez pisarza fikcyjnych życiorysów bohaterów swoich książek. I pytanie, czy istnieje odpowiedzialność twórcza za ich losy?

Po lekturze "Ochronki anioła stróża" spodziewałam się czegoś zupełnie innego. Atmosfera i klimat powieści na długo pozostaną w mojej pamięci. Niedopowiedzenia i swoista metafizyka, czynią tą lekturę niełatwą pod każdym względem, zarówno fabularnym jak i językowym. Trudno umieścić ją w jakiekolwiek ramy gatunkowe. To powieść dla czytelników kochających niecodzienne wyzwania czytelnicze.

ukryj

Ofiara

Lemaitre Pierre

"Człowiek sam jest kowalem własnego losu". W ... pokaż

"Człowiek sam jest kowalem własnego losu".

W przypadku tego kryminału słowo "ofiara" jest słowem dość przewrotnym. Do tej pory bowiem zastanawiam się, kto tak naprawdę w historii opisanej przez Pierre Lemaitre był prawdziwą ofiarą? Stwierdzicie, że to pytanie, które nie powinno w ogóle paść, bo przecież w każdym kryminale jest oprawca i jest także ofiara, którą łatwo zidentyfikować. Tak, to prawda - ale nie w tej książce.

Pierre Lemaitre to urodzony w 1956 r. francuski pisarz i scenarzysta. Posiada fakultety z psychologii, edukacji dorosłych, kultury i komunikacji. Jego kariera pisarska rozpoczęła się w 2006 r. Jest laureatem prestiżowej nagrody Prix Goncourt, Prix du polar européen, czy CWA International Dagger. "Ofiara" to ostatnia część trylogii o inspektorze Verhoevenie. Pierwsza część pt. "Travail soigné" nie została jeszcze wydana w Polsce, a druga nosi tytuł "Alex".

Inspektor Camille Verhoeven pomimo dość niskiego wzrostu – sto czterdzieści pięć centymetrów, jest cenionym przez swoich przełożonych i współpracowników policjantem. Kilka lat temu żona bohatera została zamordowana, a obecnie Verhoeven próbuje ułożyć sobie życie z Anną Forestier. Pewnego dnia kobieta wybiera się do centrum handlowego, by u jubilera odebrać prezent dla inspektora. W tym samym czasie na sklep napadają bandyci, a Anne zostaje przez nich brutalnie pobita. Inspektor, kryjąc przed swoimi przełożonymi powiązania z ofiarą, przejmuje dochodzenie w śledztwie. Trzy dni dociekania prawdy, przewracają życie Verhoevena do góry nogami.

"Ofiara" to kryminał bez nagłych zwrotów akcji, wysokiego tempa, czy godnej pozazdroszczenia dynamiki. Cała akcja bowiem to trzy dni podzielone na godziny, podczas których czytelnik rozwiązuje intrygę, w jaką wplątany został główny bohater. Intrygę przemyślaną i dopracowaną w wielu szczegółach, jednak zbyt przewidywalną, gdyż czujny czytelnik dość szybko ułoży puzzle układanki w jedną całość. Szkoda więc, że Pierre Lemaitre samym wykonaniem fabularnym nie wywołał tak pożądanego dla mnie w kryminałach elementu zaskoczenia. Jednocześnie, nie mogę nie pogratulować autorowi samego pomysłu na intrygę, który niewątpliwie zasługuje na uznanie.

Od pierwszej strony wiedziałam, że będzie to dość nietuzinkowy kryminał. Zapytacie dlaczego? Otóż, trzecioosobowa narracja w czasie teraźniejszym, w której narrator opisuje bardzo szczegółowo wszystkie zdarzenia – początkowo nieco mnie zatrwożyła. Musiałam bowiem przyzwyczaić się do takiej specyficznej konstrukcji fabularnej i co ważne, późniejszej pomieszanej narracji, gdyż oprócz wszechwiedzącego narratora, występuje także narracja pierwszoosobowa.

Sam tytuł natomiast i jego przełożenie na fabułę jest dość przewrotnym zabiegiem, który do tej pory pobudza moje szare komórki do myślenia. Aby nie zdradzić rozwiązania zagadki mogę tylko napisać, że pozornie wydawałoby się, że ofiarą jest nikt inny, tylko Anne. Jednak, biorąc pod uwagę całą fabułę i niespodziankę, jaką autor zafundował czytelnikom na samym końcu – postać ofiary nie jest już tak jednoznaczna, jak na początku mogłoby się wydawać. Kusi mnie nawet teza, że w książce tej ofiar jest więcej, znacznie więcej.

Warto wspomnieć również kilka słów o samym wydaniu "Ofiary". Intrygująca okładka ze skrzydełkami na kredowym papierze, oraz dobrej jakości papier, z pewnością zachęcają do sięgnięcia po tę lekturę. Duża czcionka druku natomiast zdecydowanie nie męczy wzroku.

Ostatni tom trylogii stworzonej przez Pierre Lemaitre można czytać odrębnie od dwóch wcześniejszych części, jednak pewne nawiązania do przeszłości bohatera, zostawiają czytelników z pytaniami bez odpowiedzi. "Ofiara" to historia ukazująca zgubne skutki manipulacji i zakłamania, czyli zjawisk na które jesteśmy narażeni każdego dnia. Z pewnością wielu z Was bardzo szybko odkryje zagadkę kryminalną, jednak znajdą się i tacy czytelnicy, którzy dopiero na samym końcu poczują zdziwienie i konsternację. Warto więc zaryzykować i porwać się trzydniowemu śledztwu francuskiego inspektora. ukryj

Okularnik

Bonda Katarzyna

Ostatni papież: Tajemnica przepowiedni Malachiasza

Hryciuk Dariusz

"A jeszcze gorsze jest to, że podstępnie wtłoczono... pokaż

"A jeszcze gorsze jest to, że podstępnie wtłoczono nam do głów przekonanie, że powinniśmy być dumni z tego, że żyjemy w tak doskonałym, nowoczesnym świecie".

Przyznam się Wam do czegoś – odkąd tylko poznałam znaczenie sformułowania "spiskowa teoria dziejów", wszelkie książki o tej tematyce pochłaniam z prędkością światła, pobudzając tym samym swoją wyobraźnię. Słowo "spisek" potrafi bowiem zająć mój umysł, kreując różnorodne scenariusze. Z tego też względu, nie mogłam oprzeć się pokusie przeczytania książki nieznanego mi dotychczas polskiego autora, który pośrednio dotyka tego uwielbianego przeze mnie tematu. I pomimo pojawienia się małego uczucia rozczarowania dotyczącego poprowadzenia akcji, sam wątek ukazujący zmanipulowane społeczeństwo w pełni nasycił mój umysł.

Próbowałam znaleźć jakiekolwiek informacje na temat autora - Dariusza Hryciuka, niestety bez skutku.

Ksiądz Bernard Staniewski pracując w Tajnych Archiwach Watykanu, przypadkowo odkrywa zapomnianą przepowiednię Malachiasza, mającą przedstawiać ostatniego papieża, po którym nadejdzie koniec świata. Aby tajemnica nie ujrzała światła dziennego, ksiądz zostaje wydalony z Rzymu. Wzięty dziennikarz David Stone ma odebrać nagrodę dla "Dziennikarza Roku". W ostatniej chwili jednak, decyduje się na uroczystej gali ujawnić informacje kompromitujące ważnych ludzi, tym samym stając się odtąd "personą non grata". Bohater w tym samym czasie staje się ofiarą napadu i trafia do szpitala, w którym opiekuje się nim Ester Sayes. Nieoczekiwanie, przeznaczenie stawia na jednej drodze Davida i księdza Bernarda, którzy postanawiają połączyć swoje siły, by rozwikłać zagadkę ostatniego papieża, oraz podjąć walkę z najpotężniejszym człowiekiem na świecie - Patrickiem Bohrem.

"Ostatni papież. Tajemnica przepowiedni Malachiasza" to utrzymana w futurystycznym klimacie powieść, w której już same części składowe tytułu wodzą na pokuszenie. Takie słowa, jak: ostatni papież, tajemnica i przepowiednia – już na samym początku bowiem rozbudzają wyobraźnię wszystkich czytelników, uwielbiających doznania literackie w takim właśnie obszarze. I muszę przyznać, że i na mnie chwytliwy tytuł zadziałał, rozbudzając oczekiwania czytelnicze, które w dużej mierze zostały na szczęście zaspokojone.

Dariusz Hryciuk przedstawił w sposób niezwykle wymowny wizję świata w niedalekiej przyszłości, która może budzić strach i niedowierzanie. Wyobraźcie sobie bowiem, że amerykańskie społeczeństwo wyraziło zgodę na wszczepienie do ciała każdego obywatela chipa, zastępującego wszelką walutę, dokumenty pozwalające na identyfikację i przede wszystkim pozwalającego namierzyć każdego człowieka, gdziekolwiek się znajduje. Wyobraźcie sobie, rozpadającą się Unię Europejską, niebezpieczeństwo wojny nuklearnej na Wschodzie i człowieka, który pragnie wprowadzić wszelkimi środkami nowy porządek świata, wykreowany w swoim chorym umyśle. Wyobraźcie sobie wreszcie pełną kontrolę ludzi, która działa pod płaszczem zapewnienia bezpieczeństwa wolnym obywatelom. Taka katastroficzna wizja może zatrwożyć i wzbudzić wiele refleksji dotyczących kierunku w jakim zmierza obecny postęp technologiczny i rozwój społeczny. Muszę przyznać, że wszelkie detale z jakimi autor opisuje naszą niedaleką przyszłość, przyprawiały mnie o gęsią skórę na całym ciele. Wbrew pozorom, niektóre z tych zjawisk nie są tak nieprawdopodobne, jak mogłyby się na początku wydawać. Płaszczyzna ta została dopracowana niemal do perfekcji, i muszę przyznać, że ujęcie tematu przyszłości w taki właśnie sposób - niesamowicie wciąga - pokazując to, co może kiedyś czekać na mieszkańców naszej planety.

O ile warstwa opisowa niedalekiej przyszłości powinna Was zaciekawić, o tyle sam pomysł na konstrukcję fabularną może nieco zniechęcić. Warto podkreślić, że akcja książki toczy się dwutorowo – czytelnik bowiem obserwuje poczynania Davida i księdza Bernarda, oraz Patricka Bohra. Jednak sama tajemnica przepowiedni okazuje się mało tajemnicza, a zakończenie pełne niedopowiedzeń, wręcz otwarte - nie zaspokoiło mojej ciekawości. Poza tym, liczne powiązania ludzi Kościoła, polityki, biznesu i mediów – wydały mi się w niektórych fragmentach lekko naciągane. Tak, jakby autor chciał na siłę ukazać prawdopodobieństwo powiązań najważniejszych ludzi na świecie. To jednak małe niuanse wobec świetnie wykreowanej wizji przyszłości ukazanej w książce.

"Ostatni papież" to oprócz warstwy stricte sensacyjnej, powieść będąca swoistą przestrogą, pokazującą jak może wyglądać nasz przyszły świat. Z pewnością nie chcielibyście obudzić się w rzeczywistości, jaką na potrzeby swojej książki wykreował Dariusz Hryciuk. Możecie jednak zajrzeć do jego dzieła, emocje bowiem gwarantowane.
ukryj

Ostatni pasażer

Loureiro Manel

Ostatnia noc w Tremore Beach

Santiago Mikel

Ostatnie śledztwo

Ponomarenko Aneta

Oznaki życia

Cook Robin

„(...) punkty widzenia lekarza i pacjenta nie mają... pokaż

„(...) punkty widzenia lekarza i pacjenta nie mają ze sobą nic wspólnego”

Robin Cook – amerykański pisarz myślę, że znany szerokiemu gronu czytelników. Autor z zawodu jest doktorem nauk medycznych – chirurgiem medycyny. Na całym świecie uznawany jest za mistrza gatunku jakim jest thriller medyczny. Jego debiutem literackim była książka pt.: „Śpiączka” wydana w 1977 r. i zekranizowana przez Michaela Crichtona. Co ciekawe, pisarz tworzy także książki o tematyce science-fiction np.: „Inwazja”.

Powieść „Oznaki życia” (Vital Signs) powstała w 1990 r. Autor dedykuje ją „niezliczonym parom partnerów narażonych na emocjonalne i fizyczne udręki i cierpienia spowodowanie niepłodnością oraz współczesnymi próbami jego leczenia”. Nie radzę czytać tej książki osobom, które starają się o dziecko poprzez metodę in vitro.

Główną bohaterką jest bostońska pani doktor - Marisa Blumenthal, która bezskutecznie wraz ze swoim mężem próbuje zajść w ciąże. Lekarka decyduje się na metodę zapłodnienia in vitro, jedyną możliwość dająca nadzieję na potomka. Marisa podczas prób zajścia w ciążę w Klinice Kobiecej w Bostonie, dowiaduje się, że w jej jajowodach znaleziono ślady dawno przebytej gruźlicy, dlatego też próby zapłodnienia kończą się niepowodzeniem. Gdy dowiaduje się, że nie tylko ona ma taki problem ale również wiele innych kobiet leczących się w tej samej klinice, zaczyna wraz z przyjaciółką prowadzić własne śledztwo. Śledztwo, które zaprowadzi je do Australii, a potem do Hongkongu oraz Chin. Śledztwo, które poniesie ze sobą życie niewinnych ludzi.

Robin Cook pisząc tę książkę, poruszył bardzo ciekawy temat. Mianowicie czy postęp medycyny rzeczywiście jedynie służy ludziom. Czy medycyna może być wykorzystywana przeciwko społeczeństwu? I drugi, bardzo ważny aspekt. Często nie zdajemy sobie sprawy jak bardzo jesteśmy zdani na lekarzy u których się leczymy. A nie wszyscy przecież zasługują na nasze zaufanie. To też tylko ludzie, którym nie obce są pragnienia sławy i pieniędzy. Często kosztem zwykłych pacjentów.

Nie bez powodu Cook nazywany jest królem thrillera medycznego. W książce znajdziemy wartką akcję. Praktycznie cały czas coś się dzieje. Czytelnik na pewno nie odczuje nudy podczas czytania. Oprócz tego w fabułę świetnie wplecione są ciekawostki dotyczące technicznych aspektów leczenia niepłodności. W dzisiejszych czasach pewnie trochę nieaktualne ale zawsze poszerzające naszą wiedzę w jakimś stopniu. Dla przykładu, nie wiedziałam, że metoda in vitro jest tak bolesna dla matek, które chcę mieć dziecko albo przynajmniej była w latach dziewięćdziesiątych, gdy powstała książka.

Po przeczytaniu tej historii z pewnością będę baczniej przyglądać się temu co robi mój lekarz. Zdałam sobie sprawę, jak bardzo jestem zależna od jego decyzji.

Fanom Cooka nie muszę polecać tej książki. Oni wiedzą, że każda jego powieść to świetna odskocznia od dnia codziennego. Dla czytelników, którzy wcześniej nie mieli okazji czytać jego książek, polecam gorąco. „Oznaki życia” to duża dawka dobrego thrillera medycznego z elementami sensacji.

„Ponosisz klęskę tylko wtedy, gdy rezygnujesz”
ukryj

Pamiętnik diabła

Bednarek Adrian

Pan Whicher w Warszawie

Chodkowska-Gyurics Agnieszka, Bochiński Tomasz

Para zza ściany

Lapena Shari (Lapeña Shari)

Plac czarownic

Rzońca Zbigniew

"Będzie, co ma być. Losu nie da się oszukać. (...)... pokaż

"Będzie, co ma być. Losu nie da się oszukać. (...) Taki Hexenplatz – Plac czarownic".

Echa II wojny światowej słyszane są do dzisiaj na całym świecie. Nierozwiązane tajemnice rozpalają wyobraźnię, stanowiąc wielokrotnie kanwę fabularną do różnego rodzaju powieści. Któż z nas bowiem nie słyszał historii o tajnej, niemieckiej broni, która zaginęła w odmętach wojennej zawieruchy, mająca na celu odwrócić niepomyślny przebieg wojny? Wątek ten na potrzeby swojej książki zaadoptował Zbigniew Rzońca, udowadniając nieprzemijający wpływ dziejów historycznych na czasy obecne.

Zbigniew Rzońca to jeleniogórski dziennikarz, którego artykuły można znaleźć w takich tytułach prasowych jak "Polityka" czy "Wprost". Jego codzienna praca zawodowa to tygodnik "Nowiny Jeleniogórskie". Rzońca w 2010 r. został nagrodzony przez ówczesnego Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego za rzetelność dziennikarską. "Plac czarownic" to jego debiut prozatorski, autor wcześniej napisał również dramat pt. "Tutaj".

Rok 1945, niemiecki lotnik Martin Franz transportuje broń z Turcji do Berlina. Broń, która odwróci niepomyślne dla Niemców losy II wojny światowej. Niespodziewanie, samolot zostaje zestrzelony nad terenami Jeleniej Góry, a lotnikowi udaje się ocalić życie i schować skrzynkę z cudowną zawartością. Rok 2012, w mieście pojawia się Eugen Stier, który za wszelką cenę próbuje odnaleźć ukrytą od czasów wojny broń. Tym samym Jelenia Góra niespodziewanie staje się celem działalności obcych wywiadów, reprezentowanych przez swoich tajnych agentów. Nastaje wyścig z czasem.

"Plac czarownic" to niepozorna, cieniutka książeczka, w której można odnaleźć aż trzy płaszczyzny. Płaszczyzny, które wzajemnie się ze sobą przenikając, tworzą interesujący kolaż powieściowy. Debiut Rzońcy to bowiem utwór sensacyjny z elementami powieści politycznej i przygody. Do tego wszystkiego dochodzą motywy: historyczny i krajobrazowy, tworzące fabułę całej książki.

Pierwszą zauważalną płaszczyzną jest przedstawienie oczami obcokrajowca Jeleniej Góry, miasta pełnego sprzeczności. Autor poprzez kreację głównego bohatera Eugena, który szukając tropów do odnalezienia wojennej broni przechadza się po mieście, przedstawia czytelnikowi swoje refleksje i przemyślenia. Najciekawsze w tej płaszczyźnie są jego monologi, które dosyć celnie trafiają w słabe i mocne strony miasta. Obserwacje bohatera z pewnością zaciekawią mieszkańców Jeleniej Góry, ale również czytelników pochodzących z innych miast naszego kraju. Cechuje je bowiem swoisty uniwersalizm, można refleksje te odnieść do wielu miejsc. Wszechobecne problemy, takie jak na przykład brak koszy na śmieci to domena wielu większych miast.

W utworze Zbigniewa Rzońcy zauważyć można również szeroko wyeksponowany wątek polityczny, ukazany w dość specyficzny sposób, który z pewnością nie przypadnie do gustu każdemu czytelnikowi. Autor bowiem zmienia nieznacznie nazwy partii politycznych oraz dane polityków. Przykładowo czołowe partie to Prawo i Samotność czy Prywata Obywatelska. Czytelnikowi mającemu podstawowe pojęcie o polityce, nietrudno będzie odkryć, co kryje się pod konkretną, zmienioną nazwą. Autor również w dosyć prześmiewczy i nieco karykaturalny sposób, ukazuje mentalność naszych rodzimych, lokalnych polityków, będących przedstawicielami konkretnych partii politycznych. Trzeba przyznać, że ukazana przewrotność naszej klasy politycznej daje do myślenia i jednocześnie zatrważa.

Trzecim motywem ukazanym na łamach książki jest oczywiście historia i jej wpływ na obecne czasy. Wiadomo nie od dzisiaj, że tajne służby wielu państw interesują się nierozwiązanymi zagadkami II wojny światowej. Wykorzystany motyw poszukiwania ostatniej nadziei Adolfa Hitlera, jaką niewątpliwie była tajna broń, rozpala wyobraźnię wielu agentów. To trafiony pomysł, by właśnie konstrukcję powieści oprzeć na tym wątku. Należy również wspomnieć, że Zbigniew Rzońca miała przemyślaną koncepcję swojego utworu, gdyż zakończenie jakie serwuje swoim czytelnikom mocno zaskakuje. Przyznam, że nie udało mi się go przewidzieć, co dodatkowo wzbudziło moje uznanie dla talentu prozatorskiego autora.

"Plac czarownic" zapewni Wam rozrywkowy wieczór z historią i tajemnicą na tle Jeleniej Góry. Dodatkowym atutem są interesujące ilustracje, które urozmaicają lekturę. Jeśli macie więc ochotę na książkę, która niewątpliwie uruchamia wyobraźnię, zachęcam do lektury.
ukryj

Pocałunek śmierci

Ellison J. T.

Pochłaniacz

Bonda Katarzyna

"Zło nie istnieje. To tylko pojemny worek, do któr... pokaż

"Zło nie istnieje. To tylko pojemny worek, do którego można wrzucić tabu – wszystko, co ciemne, niedotykalne i niezrozumiałe".

Głośno zrobiło się o tej książce, jeszcze przed jej premierą. Jeden z poczytnych polskich pisarzy – Zygmunt Miłoszewski stwierdził nawet, że Katarzyna Bonda to "królowa polskiego kryminału". Cóż, do tej pory jedyną królową polskiego kryminału była dla mnie Joanna Chmielewska i myślę, że jej pozycja jest nadal niezagrożona. Nie oznacza to oczywiście, że kryminał Bondy jest kiepski – jest bowiem nawet całkiem niezły.

Katarzyna Bonda to scenarzystka i dokumentalistka, z wykształcenia dziennikarka. Pracowała w "Super Expressie", "Newsweeku czy "Wprost", była sprawozdawcą sądowym, tworzyła również krótkie formy telewizyjne dla Telewizji Polskiej. Jako pisarka zadebiutowała powieścią kryminalną wydaną w 2007 r. pt. "Sprawa Niny Frank", która została nominowana do Nagrody Wielkiego Kalibru. Jest również twórczynią portalu o pisaniu i szkoły kreatywnego pisania. "Pochłaniacz" to pierwsza część kryminalnej tetralogii zatytułowanej "Cztery żywioły Saszy Załuskiej".

W 1993 r. rodzeństwo bliźniaków – Marcin i Wojtek, których odróżnia od siebie jedynie matka, wplątuje się w świat gangsterów i przestępczości zorganizowanej, w wyniku czego ginie w nie do końca wyjaśnionych okolicznościach dwójka niewinnych nastolatków – Monika i Przemek. Policja zamyka śledztwo, nie znajdując winnych. Rok 2013 – po siedmioletniej przerwie, do Polski powraca Sasza Załuska – profilerka, która otrzymuje intratne zlecenie od właściciela klubu muzycznego w Sopocie. Jej początkowo proste zadanie, nieoczekiwanie zamienia się w poszukiwanie mordercy i powrót do lat dziewięćdziesiątych, do nierozwiązanej sprawy braci Staroń.

"Pochłaniacz" to kryminał, w którym w fabule w równym stopniu zostały poprowadzone wątki społeczno-obyczajowe i wątek kryminalny, stąd też taka duża objętość tej książki – prawie siedemset stron prozy. Po lekturze powieści muszę przyznać, że merytoryczne przygotowanie autorki dotyczące wielu płaszczyzn, które znajdują się w książce – robi wielkie wrażenie. Katarzyna Bonda bowiem z niezwykłą dbałością o wszelkie, niezbędne szczegóły – oddaje klimat funkcjonowania środowiska policyjnego w Polsce, wraz ze żmudną pracą techników kryminalistyki. Autorka bardzo realistycznie i jednocześnie wymownie odmalowuje wieloletnie powiązania aparatu policyjnego, sądowego i przestępczego, dzięki czemu fabuła jest atrakcyjna i nie traci na swojej wartości. Co najbardziej ciekawe, Katarzyna Bonda pokazuje czytelnikom tajemnice profesji, która w naszym kraju dopiero raczkuje – profilera kryminalnego. Przyznam, że nazwa ta nie była mi obca, lecz to właśnie dzięki autorce poznałam bliżej niuanse pracy osoby, która poprzez wykorzystanie wiedzy psychologicznej potrafi określić wiek, płeć i inne cechy charakteru potencjalnego zabójcy. Ciekawym i interesującym wątkiem fabularnym, który również zwraca uwagę jest ukazanie zastosowania badania zapachu celem ustalenia jego zgodności z materiałem dowodowym, czyli nauka zwana osmologią. Nie miałam do tej pory pojęcia, że policjanci w naszym kraju stosują już takie techniki. Na przykładzie tych właśnie płaszczyzn, autorce należą się wielkie słowa podziwu za wnikliwe zgłębienie poruszanych w powieści tematów i umiejętność ich przedstawienia w tak interesujący sposób. Ogromną pracę Katarzyny Bondy potwierdzają zamieszczone na końcu książki podziękowania dla osób, które ujawniły jej tajniki swojej pracy w policji, czy wiedzę dotyczącą działalności mafii działającej w Trójmieście.

Kryminał Katarzyny Bondy to również obok dobrze zarysowanego tła obyczajowego, zapadające w pamięć kreacje głównych bohaterów, a w szczególności bohaterki – profilerki Saszy, która oprócz odkrywania zagadki zbrodni sprzed lat – sama zmaga się z własnymi upiorami. Upiorami pod postacią choroby alkoholowej i traumy związanej z jej przeszłością. To postać niezwykle ludzka, której nie da się nie lubić, bohaterka, która niejednemu czytelnikowi zapadnie w pamięć. Bonda nie zapomina także o postaciach drugo- i trzecioplanowych, nadając im wyrazistość i charakter. Dobrze skrojeni bohaterowie to niewątpliwy atut "Pochłaniacza", który mnie nie zawiódł.

Dlaczego więc, pomimo dobrze rozbudowanego tła obyczajowego i wyrazistych, z krwi i kości bohaterów nie nazwę Katarzyny Bondy nową królową polskiego kryminału? Otóż niewątpliwie pomimo wielu zalet, "Pochłaniacza" czytało mi się dość opornie ze względu na przesyt wielu wątków i mało wartką akcję. Podczas lektury miałam przeświadczenie, jakoby esencja kryminału, czyli oczywiście zbrodnia - zeszła na drugi plan. I w tym kontekście właśnie pojawiło się małe rozczarowanie, które pozwala nazwać "Pochłaniacza" jedynie dobrym kryminałem.

Katarzyna Bonda swoją najnowszą książką udowodniła, że żmudna praca pod postacią zbierania przez pisarza informacji – procentuje i to w dużym stopniu. Procentuje zachwytem czytelników, o czym świadczą rozpływające się w uniesieniu recenzje pierwszego tomy tetralogii. Ja z pewnością przeczytam kolejne części, gdyż przypuszczam, że autorka jeszcze nie raz mnie zaskoczy. A "Pochłaniacza" z pełną odpowiedzialnością mogę nazwać pochłaniaczem cennego czasu.

"Wielkie szczęście zawsze słono kosztuje. Tylko kłopoty są za darmo". ukryj

Podpalę wasze serca!

Brzostowski Marcin

Podpis mordercy

Kuhn Krystyna

"Kto powiedział, że każdy morderca opowiada zbrodn... pokaż

"Kto powiedział, że każdy morderca opowiada zbrodnią jakąś historię? Nie, nie jakąś, tylko swoją".

"Zimowy morderca", czyli pierwszy tom serii kryminalnej stworzonej piórem Krystyny Kuhn – wywarł na mnie bardzo dobre wrażenie, powodując przeświadczenie o równocześnie dobrych, kolejnych częściach tego cyklu. Drugi tom, podobnie jak pierwszy posiadający w tytule słowo "morderca", z jeszcze mocniejszym akcentem pokazuje do jakich okrucieństw zdolny jest owładnięty obsesją umysł. To niewątpliwie powieść kryminalna przeznaczona dla czytelników o mocnych nerwach.

Krystyna Kuhn, to urodzona w 1960 r., będąca przedostatnim dzieckiem z ośmiorga rodzeństwa - niemiecka pisarka. Od 1998 r. znana głównie z thrillerów dla młodzieży. Autorka ukończyła slawistykę, germanistykę i historię sztuki. Prywatnie szczęśliwa żona i matka, mieszka w pobliżu Frankfurtu nad Menem.

Mija rok od wydarzeń opisanych w "Zimowym mordercy". Prokurator Miriam Singer i komisarz policyjny Henri Liebler przeżywają pierwszy, poważny kryzys w ich związku. Tymczasem, dochodzi do makabrycznej zbrodni, w której zostaje zamordowana czeska tancerka – Heleba Baarová. Zamordowana w bestialski sposób - wychłostana na śmierć. Bohaterowie, pomimo osobistych problemów zaczynają prowadzić śledztwo. Gdy pojawia się druga ofiara – zamknięty w klatce i zagłodzony na śmierć student, rozpoczyna się wyścig z czasem. Osoba, która łączy zamordowanych ludzi to profesor specjalizujący się w twórczości Kafki. Kluczem do rozwiązania zagadki okazuje się natomiast nieznany dotychczas rękopis pisarza.

"Podpis mordercy" to druga powieść kryminalna, czytana przeze mnie w ostatnim czasie, której fabuła nawiązuje do znanej na całym świecie postaci świata literackiego. Rafael Estrada w swojej książce nawiązywał do Nabokova, a Krystyna Kuhn do Franza Kafki. Muszę przyznać, że płaszczyzna opierająca się na różnego rodzaju domniemaniach na temat życia i kondycji psychicznej literatów, których twórczość znają czytelnicy na całym świecie - zwyczajnie mnie pociąga i zaciekawia. Szeroko wyeksponowane nawiązania do twórczości Kafki, różnorakie kontrowersyjne tezy, jakie pojawiają się w trakcie prowadzonego przez bohaterów śledztwa, intrygują i skłaniają do poszukiwań jak największej liczby informacji na temat autora "Procesu". To arcyciekawa wędrówka literacka, którą zafundowała swoim czytelnikom niemiecka pisarka. Wędrówka, która mnie porwała i wciągnęła do ostatniej strony.

Krystyna Kuhn dość obszernie rozbudowała wątek życia osobistego Miriam i Henriego, i muszę tutaj przyznać, że po lekturze pierwszej części – właśnie takiego zabiegu się spodziewałam. Autorka dość zgrabnie rozbudowała profil psychologiczny pani prokurator, pokazując jej lęki, fobie i strach, który nadal jej nie opuszczał. Dylematy bohaterki dotyczące posiadania rodziny i ustabilizowanego życia – stały się kwestiami, które sama starałam się rozstrzygać. W pewnym momencie, czytelnik jest nawet w stanie identyfikować się z Miriam, co niewątpliwie wpływa na odbiór kreacji tej postaci. To, co jest również ważne, to fakt, iż autorka nie zachwiała równowagi pomiędzy warstwą kryminalną, a psychologiczną – dość zgrabnie budując fabułę w oparciu o obydwie te płaszczyzny.

Intryga kryminalna powiązana bezpośrednio z inspiracją twórczości Franza Kafki, okazała się z jednej strony otoczona dosadnymi opisami okrucieństwa, jakiego na swoich ofiarach dopuszczał się poszukiwany morderca (opisy, które wytrzyma czytelnik o nerwach ze stali), a z drugiej mocno zagadkowa, gdyż do końca nie wiedziałam, kto posiada tak chory umysł, by czynić taką krzywdę niewinnym ludziom. Wraz z Miriam i jej partnerem życiowym, prowadziłam śledztwo, by schwytać mordercę - to lubię w dobrych kryminałach.

"Podpis mordercy" to osadzony w nieco mrocznym klimacie kryminał, z dobrze rozbudowaną warstwą psychologiczną. Nie musicie oczywiście czytać pierwszego tomu serii, jednak jest to przeze mnie zalecane. W książce Krystyny Kuhn znajdziecie wszystko, co winna posiadać powieść kryminalna, a do tego swoisty smaczek literacki pod postacią Franza Kafki urozmaica jej lekturę. Zachęcam do przeczytania. ukryj

Portret zabójcy

Pozzessere Graham Heather (pseud. Drake Shannon lub Graham Heather)

Poszukiwana

Kochanowicz Małgorzata (właśc. Ziółkowska Małgorzata)

"Trzeba dać sobie szansę". Kryminał retro je... pokaż

"Trzeba dać sobie szansę".

Kryminał retro jest jednym z moich ulubionych gatunków. Kraków jest moim zdaniem najbardziej fascynującym i klimatycznym miastem w Polsce. Połączenie tych dwóch elementów, zapowiadało rozpalającą moje zmysły ucztę czytelniczą na kilka godzin spędzonych w całkowicie innej rzeczywistości. Ku mojemu zdziwieniu, lektura "Poszukiwanej" okazała się w pewnych jej aspektach niestety lekturą, która potrafi rozczarować.

Małgorzata Kochanowicz to urodzona w 1969 roku we Włocławku, absolwentka studiów ekonomicznych Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Autorka zadebiutowała w 2011 r. kryminałem retro pt. "Latarnie umarłych", rok później pojawiła się jej druga powieść pt. "Piramida śmierci". Obecnie pracuje w Urzędzie Miasta we Włocławku, pasjonuje ją kultura i historia Słowian, Krakowa i Celtów.

Jesień 1904 r. nie jest przyjazna dla zdolnego detektywa Witolda Korczyńskiego. Długi w jakie popadł, zmuszają go bowiem do przyjęcia zlecenia od bogatego i niebezpiecznego przemysłowca Stanisława Wereszyńskiego. Zadaniem detektywa jest odnalezienie żony przemysłowca, która pewnego dnia nie wróciła do domu. Tymczasem nad brzegiem Wisły, miejscowa policja odnajduje zwłoki chłopca. Jak się okazuje, prywatne śledztwo Korczyńskiego łączy się z nierozwiązanym morderstwem.

Dobry kryminał, nie tylko retro, winien w mojej subiektywnej ocenie posiadać trzy kluczowe elementy: odpowiedni klimat, niespodziewane zwroty akcji oraz zaskakujące zakończenie. "Poszukiwana" Małgorzaty Kochanowicz jest kryminałem, w którym wszystkie te trzy elementy nie do końca zostały dopracowane, czyniąc tę powieść nie do końca zadowalającą czytelników, w szczególności czytelników czytających nagminnie kryminały retro.

Kraków z początków XX wieku to wydawałoby się miejsce idealne do poprowadzenia kryminalnej fabuły. Pomysł autorki był więc trafiony, jednak w samym wykonaniu zabrakło mi szczegółów, dzięki którym mogłabym przenieść się w tamte czasy. Małgorzata Kochanowicz stara się minimalistycznymi opisami wprowadzić w klimat Krakowa ówczesnych czasów, jednak fragmentów oddających ten realizm miejscowy jest zwyczajnie za mało. W tego typu kryminale jest to element niezbędny, bez którego retro nie zasługuje na miano retro. Biorąc pod uwagę ten aspekt fabularny "Poszukiwana" to taki kryminał "pół retro", niestety.

Niespodziewane zwroty akcji to zabieg, którego potencjał również nie został do końca wykorzystany przez autorkę. Akcja kryminału toczy się bowiem dość leniwie, nie wzbudzając zbytniego przyspieszenia serca czytelnika. Podczas lektury "Poszukiwanej" nie poczułam żadnego napięcia związanego z poczynaniami detektywa Korczyńskiego. Pomimo dość ciekawej kreacji głównego bohatera będącego tajemniczym i równocześnie aroganckim dżentelmenem, jego śledztwo nie przypomina brawurowych działań detektywów, którzy przy pomocy swojej inteligencji rozwiązują zagadki kryminalne. W jego przypadku to raczej splot szczęśliwych zbiegów okoliczności, pozwala zachować twarz. Zakończenie, cóż dość przewidywalne i nie powodujące pojawienia się okrzyku "Wow", również nie wywarło na mnie wielkiego wrażenia. Poza tym irytować mogą także niedokończone wątki, których rozwiązania czytelnik z pewnością będzie się spodziewał.

Na uwagę natomiast zasługuje wspaniała i klimatyczna okładka powieści, która urzeka od pierwszego spojrzenia. Obraz Krakowa z tłem kościoła Mariackiego oraz obecnym na pierwszym planie mężczyzną (w domyśle główny bohater), zapowiada fabułę godną zainteresowania. Trzeba przyznać, że w tym aspekcie wydawnictwo trafiło w gusta czytelników kochających kryminały retro.

"Poszukiwana" nie dostarczyła mi rozrywki czytelniczej na poziomie, którego bym sobie życzyła. Autorka musi popracować nad warsztatem językowym i konstrukcją fabularną, gdyż widać, że drzemie w niej potencjał, który musi koniecznie wykorzystać. Nie polecam lektury tego kryminału czytelnikom, którzy posiadają swoiste doświadczenie w tego typu gatunku. Rozczarowanie bowiem może przysłonić pozytywne aspekty tej książki. ukryj

Powróz

Białkowski Tomasz

Poza sezonem

Horst Jørn Lier

Proces diabła

Bednarek Adrian

Przejście A8

Mróz Tomasz

Psy gończe

Horst Jørn Lier

Reguła czterech

Caldwell Ian, Thomason Dustin

“Czas to dziwna rzecz. Najbardziej przygniata tych... pokaż

“Czas to dziwna rzecz. Najbardziej przygniata tych, którzy mają go najmniej”

Ian Caldwell i Dustin Thomason, dwaj przyjaciele od ósmego roku życia, napisali wspólnie wydaną w 2005 r. „Regułę czterech”. Jest to ich debiut literacki. Autorzy inspirowali się twórczością Umbeta Eco, w szczególności dziełem „Imię Róży”. Przyznam się szczerze, że kupiłam tą pozycję ze względu na zachęcający opis, porównujący książkę do „Kodu Leonarda Da Vinci”.

Paul, Charlie, Gil i Thomas to studenci uczelni Princeton, na co dzień przyjaciele zamieszkujący ten sam pokój w akademiku. Toma i Paula łączy zagadka XV – wiecznej księgi „Hypnerotomachia Polifilii” czyli „Walką Polifila o miłość we śnie”, która została napisana w 1499 r. przez domniemanego autora Francesca Colonne. Tom, narrator powieści, jest synem profesora, który poświęcił całe życie na rozwikłanie zagadki tej księgi. Nie wiadomo kto ją napisał, czy był to awanturniczy mnich czy może renesansowy humanista pochodzący z rodu Colonnów. Nikt przez pięćset lat nie rozwikłał tajemnicy zapisanej w „Hypnerotomachii Polifilii”. Księga napisana jest wieloma językami m. in. łaciną, greką, językiem arabskim, egipskimi hieroglifami czy włoskim. Ma zawierać w swojej treści przekaz, tajemnicę o wielkiej wadze. Bohaterowie próbują więc rozwikłać tą zagadkę, za którą zapłacą wielką cenę. Kluczem do rozwiązania jest tytułowa „Reguła czterech”.

W książce znajdziemy morderstwo, miłość, przyjaźń i wielką tajemnicę. Połączenie tych wszystkich elementów daje niezły efekt, ale nie taki na jaki liczyłam. Duża część fabuły poświęcona jest opisom zwyczajów panujących na uczelni. I nawet mnie to nie irytowało, gdyż o wielu rzeczach nie miałam pojęcia. Tak na marginesie, porównując życie naszych studentów do studentów amerykańskich, wypadamy bardzo blado.

Spodziewałam się raczej bardziej spektakularnego zakończenia, tajemnicy na miarę książki Dana Browna. Tego nie otrzymałam. Dlatego uważam za niezbyt uczciwy chwyt wydawniczy porównujący książkę do „Kodu Leonarda Da Vinci”.

„Reguła czterech” ma oczywiście moim zdaniem wiele pozytywnych stron. Jednym z nich jest wątek tajemniczej księgi, o której nigdy wcześniej nie słyszałam. Doczytałam, że po debiucie tej książki, „Hypnerotomachiia Polifilia” została przetłumaczona na język angielski. Autorzy przyczynili się więc de facto do upowszechnienia wiedzy na jej temat. Jest to najbardziej tajemnicza księga jaka ukazała się w Europie w dobie renesansu. Jej egzemplarzy jest mniej niż Biblii Gutenberga. Pewnie wy też o tym nie wiedzieliście. Jeśli ktoś szerzej zainteresował się tematem tego dzieła, to odsyłam pod ten link: Gnosis.

Zagadki rozwiązywane przez bohaterów były również bardzo zajmujące. Akcja dość dynamiczna, dobrze zarysowane postacie. Książka wciągająca, chociaż zakończenie trochę rozczarowuje. Mimo wszystko polecam. Nie będzie to z pewnością stracony czas. ukryj

Rejs

Patterson James, Roughan Howard

“Jak to jest, że im więcej kłód rzuca nam los pod ... pokaż

“Jak to jest, że im więcej kłód rzuca nam los pod nogi, tym silniejsi się stajemy?”

Odkąd przeczytałam powieść Jamesa Pattersona pt. „Kolekcjoner”, autor stał się moim ulubionym amerykańskim twórcą thrillerów opatrzonych nutką powieści kryminalnej. Dotychczas jednak nie zdawałam sobie sprawy, że Patterson jest najlepiej opłacanym pisarzem świata. Sprzedał więcej książek niż Grisham, King, Dan Brown i Stieg Larsson razem wzięci. Autor jest świetnym promotorem swojej marki, mimo miażdżących opinii krytyków dotyczących jego książek. Nie przejmuje się jednak tym zbytnio i twierdzi : „Moje książki mogą się nie podobać setkom ludzi, ale miliony je kochają”.

„Rejs” został napisany przy współudziale z pisarzem thrillerów Howardem Roughanem, z którym do tej pory nie miałam do czynienia. Tak na nawiasie Patterson na stałe zatrudnia kilku współautorów swoich książek, którzy zobowiązani są przestrzegać klauzuli poufności. To ewenement na skalę światową.

Wracając do książki. Katherine wraz z trójką dzieci, postanawia wyruszyć długi rejs po Atlantyku, żeby odbudować więzi rodzinne. Bohaterka nie ma dobrych relacji z dziećmi odkąd w wypadku na łodzi zginął jej mąż, a ona wyszła powtórnie za mąż za znanego prawnika - Petera Carlylea. Szesnastoletni Mark nadużywa narkotyków, osiemnastoletnia Carrie leczy się na bulimię. Jedynie jej młodszy syn Ernie, mimo nadwagi, zdaje się być najbardziej związany z matką. Wraz z Katherine i jej dziećmi na rejs wyrusza również brat tragicznie zmarłego męża bohaterki Jake – doświadczony żeglarz. Wydaje się, że rejs będzie świetnym pretekstem do zespolenia rozpadającej się rodziny. Bohaterowie nie przypuszczają jednak, że obecny mąż Katherine, ma nadzieję, że rodzina nie wróci z wycieczki. Zrobi więc wszystko by zrealizować swój diabelski plan.

Książkę czyta się jednym tchem. Krótkie rozdziały, tak charakterystyczne dla twórczości Pattersona, są świetnym rozwiązaniem. Postacie są bardzo wyraziste, nie pozbawione wad i ludzkich ułomności. Dlatego też są takie realistyczne. W książce znajdziemy tajemnicę, zdradę, intrygę, śmierć i zaskakujące zakończenie.

Ja czytając kolejne strony, nie mogłam doczekać się następnej. Poza tym, rozmarzyłam się na temat takiego rejsu po oceanie. To musi być niesamowita przygoda. Myślę, że książka stanowi idealne podłoże do scenariusza filmowego. Świetny thriller, polecam fanom tego gatunku. ukryj

Stan zagrożenia

Spindler Erica

"Ot, zwyczajna kolej rzeczy: wszystko, co żyje, k... pokaż

"Ot, zwyczajna kolej rzeczy: wszystko, co żyje, kiedyś umiera i przemienia się w ohydną nicość".

Znacie to uczucie, gdy w Wasze ręce trafia świeżutka jeszcze książka ulubionej pisarki? Zgodzicie się z pewnością, że nic nie zastąpi towarzyszącemu temu wydarzeniu dreszczyku emocji, nieopisanej radości i ciekawości, czym tym razem Was zaskoczy? Erica Spindler należy do mojej osobistej czołówki pisarzy, tworzących dobre dreszczowce, gdyż każda jej kolejna powieść powoduje moje całkowite wyłączenie się ze świata rzeczywistego na kilka godzin. Tak było również i w tym przypadku.

Erica Spindler to znana szerokiemu gronu czytelników, głównie z thrillerów, amerykańska autorka. Spindler studiowała na Delta State University i University of New Orleans, uzyskując tytuł BFA i MFA. Chciała zostać malarką, jednak w 1982 r. dzięki przeziębieniu i przeczytanej książce, postanowiła stworzyć własne dzieło. Obecnie mieszka w stanie Luizjana wraz z mężem i dwoma synami. "Stan zagrożenia" po raz pierwszy wydano w 2006 r.

Kate i Richard Ryanowie prowadzą życie, jakiego pozazdrościłoby im wielu ludzi. Ich codzienność to życie na wysokim, materialnym poziomie, wzajemna miłość, pasje i piękny dom. Do pełnego szczęścia brakuje im tylko jednego – dziecka. Bezpłodność Richarda, skłania bohaterów do skorzystania z usługi agencji adopcyjnej, dzięki której adoptują dziewczynkę - słodką Emmę. Kate i Richard nie wiedzą jednak, że biologicznymi rodzicami ich córki są: chora psychicznie, dziewiętnastoletnia Julianna oraz płatny zabójca John Powers. Adopcja mająca przynieść dla nich upragnione spełnienie, przyniesie coś całkowicie nieoczekiwanego.

"Stan zagrożenia" to książka, w której czytelnik już na początku zostaje niejako poinformowany, kto jest czarnym charakterem, na czym polega intryga i jakie motywy przyświecają bohaterom. Czy jednak wszystko jest podane przez autorkę na przysłowiowej tacy? Absolutnie nie, bowiem akcja rozwija się w zawrotnym tempie i trudno w tym aspekcie przewidzieć, co wydarzy się na następnej stronie. Napięcie związane z losami bohaterów nie daje chwili wytchnienia, w głowie stale kołacze się myśl "co będzie dalej?". Pomimo początkowego przedstawienia ról konkretnych postaci, dalsze ich nieprzewidywalne perypetie to główny atut powieści.

Autorka w swojej książce porusza kilka ciekawych tematów, które niewątpliwie zainteresują wielu czytelników. Temat bezpłodności i wynikającej z tego bezradności w kwestii rodzicielstwa, temat bezgranicznej miłości macierzyńskiej, czy także wątek molestowania dzieci i patologii w rodzinie. Do tego wszystkiego Erica Spindler wplata mocno obrazowy i dosadny portret psychologiczny, pozbawionego uczuć mordercy, który w ramach zemsty jest w stanie zrobić dosłownie wszystko, nawet zamordować własną córkę. Postać Johna Powersa jest przerażająca, tak jak cała aura towarzysząca temu bohaterowi. Niezwykle ciekawym jest również wątek polityczny, odsłaniający kulisy władzy w postaci wynajmowania przez rządy wielu państw płatnych morderców. Widać tutaj dobre, merytoryczne przygotowanie autorki, ukazujące bezwzględność tajnych służb państwowych. Nie zabraknie również bardzo delikatnie zarysowanego motywu miłosnego, który z precyzją rozlokowany w fabule, nie zakłóca jej konstrukcji.

Erica Spindler po raz kolejny łączy ze sobą kilka wątków, tworząc fabułę pełną wartkiej akcji i nieoczekiwanych zwrotów fabularnych. "Stan zagrożenia" to bowiem powieść będąca połączeniem kilku gatunków, takich jak thriller, po części romans, jak również powieść obyczajowa i sensacyjna. Taki kolaż w połączeniu z dobrym warsztatem pisarskim autorki musi skutkować bombą czytelniczą. I oczywiście skutkuje, bowiem książka nie pozwala zostawić jej, aż do przeczytania ostatniej strony. Ostrzegam, lektura "Stanu zagrożenia" wprowadzi Was w stan zagrożenia nieprzespaną nocą. Podejmiecie się tego ryzyka?
ukryj

Strażnik Bursztynowej Komnaty

Kaleta Jolanta Maria

"Dzięki tej niewiadomej setki poszukiwaczy, eksplo... pokaż

"Dzięki tej niewiadomej setki poszukiwaczy, eksploratorów jak mówi się dzisiaj, mają cel w życiu, napisano dziesiątki pięknych książek, nakręcono mnóstwo fajnych filmów. Zagadkowa historia Komnaty jest chyba piękniejsza od niej samej".

Bursztynowa Komnata to jeden z najbardziej rozpoznawalnych symboli zaginionego skarbu, przewijający się w wielu źródłach naszej kultury do dnia dzisiejszego. Przez wiele lat kompletny, bursztynowy wystrój komnaty stanowił obiekt poszukiwań - począwszy do zwykłych amatorów do służb specjalnych i jasnowidzów. Zainteresowanie zaginięciem tego dzieła sztuki nadal nie słabnie, a teorie dotyczące nieznanych losów Komnaty rozpalają wyobraźnię rzeszy ludzi. To bowiem temat idealny na powieść sensacyjno-przygodową, z czego doskonale zdaje sobie sprawę Jolanta Maria Kaleta. Podjęcie się przez pisarkę właśnie tego, niewyjaśnionego do dzisiaj wydarzenia z czasów II wojny światowej to strzał w dziesiątkę.

Jolanta Maria Kaleta to wrocławska pisarka, z wykształcenia historyk i politolog, znana głównie z powieści sensacyjnych, których akcja dzieje się we Wrocławiu lub na Dolnym Śląsku. Jej książki nawiązują do nieodkrytych tajemnic naszej historii. Autorka pracowała we wrocławskich muzeach, oraz uczyła w szkołach średnich historii i wiedzy o społeczeństwie. Jest miłośniczką górskich, pieszych i rowerowych wędrówek oraz kocha zwierzęta.

Rok 1991, w Polsce dokonują się historyczne przemiany ustrojowe. Pewnego dnia, policja nad brzegiem Odry znajduje ciało inżyniera Pawła Rylskiego, poszukiwacza skarbów, zajmującego się zagadką zniknięcia Bursztynowej Komnaty. Tajemnicza śmierć, szokuje żonę denata, historyczkę Ewę Rylską. Jak się okazuje, to nie pierwsze i nie ostatnie zabójstwo człowieka, zajmującego się największą zagadką II wojny światowej. Tymczasem, sprawą zaczyna interesować się także były oficer kontrwywiadu – Mateusz Popiel, który kiedyś sam poszukiwał Bursztynowej Komnaty. Zagadka jej zaginięcia to jak się bowiem okazuje pilnie strzeżony sekret, dla którego poświęcono wiele ludzkich istnień.

Najnowsza powieść Jolanty Marii Kalety to połączenie elementów, jakie cenię sobie najbardziej w literaturze stricte przygodowej, czyli wątków sensacyjnych i historycznych, okraszonych fikcją literacką, które to tworzą wciągającą do ostatniej strony historię. Muszę przyznać, że początkowo już sam tytuł dzieła wrocławskiej pisarki, zapowiadał pełną tajemnic i nieznanych faktów książkę. Nie od dzisiaj bowiem wiadomo, że wielu z nas Bursztynowa Komnata kojarzy się przede wszystkim z wielką tajemnicą historii i dziecięcym marzeniem, zaszczepionym przez książki Zbigniewa Nienackiego, czyli poszukiwaniem zaginionych skarbów. Biorąc powyższe pod uwagę i znając już dobry warsztat pisarski Jolanty Marii Kalety, spodziewałam się stworzonej na wysokim poziomie, zarówno pod względem fabularnym jak i warsztatowym książki - i nie zawiodłam się w żadnej z tych płaszczyzn. Po raz kolejny autorka zabrała mnie w przeszłość, nie pozwalając wrócić do rzeczywistości – dopóki nie przeczytam ostatniej strony jej dzieła. Prawie pięćset stron powieści, przeczytałam w ciągu niecałych czterdziestu ośmiu godzin i naprawdę było warto przeżyć taki maraton, podczas którego nie odczuwałam upływu czasu. Dzięki pisarce, zagadka Bursztynowej Komnaty mną zawładnęła, skazując na poszukiwanie w czeluściach internetu różnorakich teorii dotyczących jej zaginięcia.

"Strażnik Bursztynowej Komnaty" to także, oprócz wielu, interesujących faktów historycznych, dotyczących zagadki komnaty z bursztynu, jakie przedstawia nam autorka – doskonale zarysowane tło zmian politycznych i społecznych w Polsce w okresie transformacji ustrojowej po 1989 roku. Autorka, konstruując fabułę swojej książki nie zapomniała o wielu istotnych szczegółach dotyczących różnych aspektów ówczesnego życia w naszym kraju. Działalność służb specjalnych i ich przekształcenia, pierwsze prywatne biznesy, powiązania polityki i przedsiębiorców, agenturalna działalność, niezakończone sprawy lustracyjne, ale także zwykłe życie i pierwsze komputery z dyskietkami. Dzięki takiemu właśnie oddaniu wszelkich detali – fabuła tej powieści okazała się mocno realistyczna.

Oprócz świetnie skonstruowanej intrygi, w której dopiero przy ostatnich stronach rozszyfrowałam kim jest jeden ze szpiegów – Jolanta Maria Kaleta w mistrzowskim stylu wykreowała postacie, zarówno pierwszoplanowe jak i te z drugiego planu. Zarówno Ewa Rylska jak i Mateusz Popiel to bohaterowie prawdziwi, mówiąc potocznie "z krwi i kości", posiadający słabości, z którymi walczą. Ludzie, pełni zalet i wad, których nie sposób nie lubić. Myślę, że umiejętna kreacja bohaterów to bardzo mocna strona prozy wrocławskiej autorki. Muszę również wspomnieć o dość oryginalnym pomyśle na nazwy poszczególnych rozdziałów. Otóż ich tytuły to wycięte, charakterystyczne zdania z ich treści. Zabieg rewelacyjny, który zasługuje na jego zaakcentowanie.

Trafiona okładka "Strażnika Bursztynowej Komnaty" to kawałek mapy. Mapy zapowiadającej wędrówkę w czasie i przestrzeni. Jolanta Maria Kaleta swoim fikcyjnym rozwiązaniem zagadki zniknięcia Bursztynowej Komnaty z pewnością niejednemu czytelnikowi zaszczepi bakcyla do poszukiwań prawdy. Wiem, że zakończenie, na jakie pokusiła się autorka jest brane pod uwagę przez różnorakich amatorów poszukiwań tego skarbu. Jednak jaka jest prawda - tego pewnie długo się nie dowiemy. Jedno jest jednak pewne – warto przeczytać najnowszą książkę Jolanty Marii Kalety – wartka akcja i zagadki przeszłości wciągną Was bowiem do ostatniej strony powieści. ukryj

Szach-mat

Cioczek Adam

"Jeśli każdy twój ruch przypomina poruszanie się... pokaż

"Jeśli każdy twój ruch przypomina poruszanie się po planszy do gry, nawyk porządku wchodzi ci w krew do tego stopnia, że nie umiesz już zastąpić go niczym innym".

Gra w szachy to iście intelektualna rozgrywka, w której należy się wykazać nie lada sprytem i swoistą przewidywalnością ruchów przeciwnika. Całe nasze życie można przyrównać do szachownicy, po której poruszamy się jak pionki, raz wygrywając, a raz przegrywając. Życie to gra, zrób wszystko by tę grę wygrać...

Adam Cioczek to absolwent studiów scenopisarskich Warszawskiej Szkoły Filmowej, oraz filozofii Uniwersytetu Mari Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Jest autorem scenariuszy do odcinków takich seriali jak: "Samo życie", "Pierwsza miłość", "Malanowski i partnerzy", tekstów piosenek i paradokumentalnego filmu. Pisanie to jego zawód i pasja. E-book "Szach-mat" to jego debiut literacki.

Edward Chojar, nałogowy hazardzista zabija w akcie zemsty mordercę swojego syna, którego poszukiwał od wielu lat. Obrońcą oskarżonego zostaje adwokat Adam Getz, a prokuratorem mającym za zadanie wywalczyć najwyższy wymiar kary Tomasz Bracki. Zarówno oskarżyciel jak i obrońca Chojara nie zdają sobie sprawy, że ich udział w procesie nie jest przypadkowy. Przeszłość bowiem kryje niewyjaśnione tajemnice, a oskarżony prowadzi swoją własną grę, w której odwraca rolę Getza i Brackiego. Prokurator staje się obrońcą, a obrońca oskarżycielem. Gra trwa.

"Co zrobi prokurator, który ma mocny powód, żeby bronić?! Co zrobi obrońca, który powinien oskarżyć?!"

Trudno uwierzyć, że powieść kryminalna "Szach-mat" jest debiutem literackim Adama Cioczka. Intryga jaką wykreował autor należy do jednej z lepszych, jaką miałam okazję rozkładać na czynniki pierwsze podczas czytania. Początkowo autor przedstawia sylwetki trójki głównych bohaterów między którymi trudno doszukać się wspólnego mianownika. W miarę rozwoju akcji, czytelnik poznaje kolejne fakty i odkrywa krok po kroku tajemnicę Chojara. Tajemnicę, której epilog sięga daleko w przeszłość obu mężczyzn. Muszę przyznać, że sam pomysł na intrygę zasługuje niewątpliwie na uznanie w oczach czytelnika.

Powieść Cioczka nie jest z pewnością historią z wartką akcją. Można nawet zaryzykować stwierdzeniem, że fabuła rozwija się powoli, dozując odpowiednio napięcie. Oprócz warstwy typowo kryminalnej, autor dość obszernie wyeksponował również portrety psychologiczne głównych bohaterów. Zarówno Chojar, Getz jak i Bracki to postacie uwikłane w różnego rodzaju zależności, znajdujący się w pułapce wywołanej skutkami własnych życiowych wyborów. Cioczek unika zastosowania techniki behawioryzmu, nie rezygnuje z opisów psychologicznych przeżyć bohaterów. Co więcej, stara się uwikłać czytelnika w konflikt etyczny, jakim niewątpliwie jest ocena postawy Chojara, jako osoby własnoręcznie wymierzającej sprawiedliwość na mordercy ukochanego syna. Powieść dotyka również motywu tworzenia i przekraczania własnych granic. Czy życie można traktować jak dobrze zaplanowaną grę? Cioczek w swojej powieści jednoznacznie wskazuje, że nie da się przewidzieć wszystkiego. A ustalone granice łatwo przesuwać z różnym skutkiem.

"Szach-mat" to przede wszystkim obrazowy i dojrzały język, którego nie przypisałabym debiutantowi. Z pewnością pisanie scenariuszy do seriali pozwoliło autorowi wyćwiczyć do dość wysokiego poziomu warsztat pisarski. Widać, że Adam Cioczek miał dobry pomysł, który przede wszystkim potrafił przetransponować na wciągającą historię w postaci powieści. Moje jedyne zastrzeżenie dotyczy wątku policjantki Iwony Solskiej, którego autor w pewnym momencie zaniechał. Watek tej osoby urywa się w najmniej niespodziewanym momencie powieści co powoduje pewien niedosyt.

Debiut Adama Cioczka uważam za udany ze względu na nietuzinkową intrygę i ciekawie wykreowane postacie. Książkę czyta się niezwykle szybko, odkrywając nieznaną przeszłość bohaterów. To historia o dylematach, sprawiedliwości, winie i karze, ale również o zwykłych ludzkich słabościach. Zagracie w tę grę?
ukryj

Szczerze oddana

Hiltunen Pekka

"Skąd się bierze skrajne zło tkwiące w takim czło... pokaż

"Skąd się bierze skrajne zło tkwiące w takim człowieku? Czy tak został wychowany, czy coś go do tego... pchnęło?".

Organy państwowe odpowiadające za poszukiwanie winnych i wymierzanie sprawiedliwości czasami zawodzą, tym samym powodując rozczarowanie u obywateli. Czy w takim przypadku, ludzie mają prawo znaleźć samodzielnie winnych i na własną rękę wymierzyć im karę, adekwatną do popełnionego czynu? Część czytelników zaprzeczy tej tezie, a część z pewnością przytaknie. To bowiem pytanie, które zawsze wywoływać będzie polemikę. Autor książki "Szczerze oddana" z premedytacją oparł fabułę swojego dzieła na tym właśnie kontrowersyjnym temacie, skłaniając tym samym czytelników do głębokich przemyśleń natury etycznej.

Pekka Hiltunen to urodzony w 1966 r. fiński pisarz i dziennikarz z dwudziestoletnim doświadczeniem, który specjalizuje się w tematyce społecznej i politycznej. "Szczerze oddana" jest debiutem literackim autora i jednocześnie początkiem cyklu. Książka została wydana w 2011 r., a rok później uhonorowana kilkoma nagrodami literackimi. Powieść wydano także w Wielkiej Brytanii, Francji, Niemczech, Czechach i Islandii. W 2012 r. powstała druga część cyklu pt. "Sysipimeä", a w 2013 r. trzecia pt. " Iso".

Lia, młoda dziewczyna pochodząca z Finlandii, mieszka w Londynie, gdzie pracuje w jednej z gazet, jako graficzka komputerowa. Pewnego dnia, jadąc do pracy, w samym centrum Londynu zauważa zbiegowisko ludzi przy otwartym bagażniku samochodowym. Okazuje się, że w aucie znaleziono zmasakrowane zwłoki kobiety, którą ktoś przejechał walcem. Pomimo braku postępów w śledztwie, Lia nie może zapomnieć o tak makabrycznej zbrodni. W dniu swoich urodzin, poznaje w barze swoją rodaczkę – Mari, która posiada ponadprzeciętne zdolności. Znajomość z Finką, wprowadza bohaterkę do Studia – stowarzyszenia, które samo wymierza sprawiedliwość, pomagając pokrzywdzonym.

Wydawca zapowiadał na okładce ekscytujący thriller psychologiczny - dobrze więc, że moje doświadczenie pozwoliło mi być bardzo ostrożnym w stosunku do takowych opisów. "Szczerze oddana" to bowiem raczej książka dotykająca tematów natury społecznej i moralnej, z elementami thrillera i nieodgadnionej, ludzkiej psychiki. Pierwsze, kilka stron owszem zapowiadało mocny thriller, lecz dalsze poprowadzenie akcji przez autora, skutecznie wyprowadziło mnie z tego błędu. Pekka Hiltunen bowiem pod pretekstem zagadki makabrycznej i trudnej do opisania zbrodni – dotyka niełatwych, społecznych tematów. Tematów, które zwróciły moją uwagę i zmusiły do niemałych refleksji natury moralnej.

Czytelnicy pragnący znaleźć w książce Pekki Hiltunena zawrotną akcję, szybkie tempo i ciekawą intrygę – niestety zawiodą się. To bowiem powieść, w której więcej obszernych rozmów pomiędzy głównymi bohaterkami, niż rozwijającego się, prywatnego śledztwa. Rozmów dotykających trudnych tematów, między innymi sytuacji nielegalnych imigrantów, niekontrolowanej niczym przestępczości, czy handlu żywym towarem. Na pierwszy plan jednak wysuwa się nielegalna działalność Mari i jej kontrowersyjny stosunek do pojęcia sprawiedliwości. Abstrahując od dość nieprawdopodobnego scenariusza prowadzenia takiej działalności w ukryciu w Londynie, autor w moim przekonaniu poprzez działalność Studia zadaje trafne pytania o pojęcie winy i kary. Czy każdy z nas ma prawo wymierzyć samodzielnie sprawiedliwość? Czy wina w oczach każdego będzie miała taki sam wymiar? Czy cel uświęca środki? Kodeks etyczny obydwu bohaterek, tak diametralnie różny, ukazuje ścieranie się dwóch, różnych postaw. I pomimo, mojego absolutnego braku sympatii dla obu kobiet – muszę przyznać, że Pekka Hiltunen w dobrym stylu konfrontuje te dwie skrajności, tym samym wymuszając na czytelniku refleksje i przyjęcie własnego stanowiska.

"Szczerze oddana" jest niestety książką przegadaną. Mnogość wątków i kilka mało realistycznych motywów sprawia, że w niektórych fragmentach jej lektura stawała się dla mnie nużąca i mało ciekawa. Rozwleczona fabuła spowodowała również przeświadczenie, że zagadka dotycząca tajemniczego morderstwa zeszła niestety na dalszy plan, co niekoniecznie okazało się trafionym zabiegiem. Okrojenie fabuły z pewnością wpłynęłoby na jej większą przystępność, nie od dzisiaj bowiem wiadomo, że czasami mniej, znaczy lepiej.

W przypadku "Szczerze oddanej" nie radziłabym Wam sugerować się opisem na okładce, gdyż jest to dość mylący trop. Książka Pekki Hiltunena bowiem w niektórych jej aspektach powoduje rozczarowanie, a w innych zaskakuje - jest generalnie dość nierówna. Myślę, że jej głównym atutem jest nawiązanie do tematu pewności winy i własnoręcznego wymierzania sprawiedliwości. I tylko dzięki tej płaszczyźnie zapamiętam to dzieło.
ukryj

Szumowiny

Horst Jørn Lier

Ściśle tajne

Kava Alex

Ślepy trop

Horst Jørn Lier

Śmierć w posiadłości Wentwaterów

Dunn Carola

"Uważasz, że prawo zawsze służy sprawiedliwości? ... pokaż

"Uważasz, że prawo zawsze służy sprawiedliwości? (…) – Być może nie zawsze (…) – Ale bez prawa nie byłoby żadnej sprawiedliwości, a jedynie wykorzystywanie słabszych."

Dobry kryminał niesie ze sobą obietnicę chwilowej rozrywki i intelektualnego wysiłku, podobnego do walki. Pytanie: "Kto wygra tę walkę?" Czytelnik, odgadując zamysł i intrygę przed zakończeniem czy autor, zaskoczywszy niespodziewanym zwrotem akcji. Chcecie znać odpowiedź? Zapraszam do lektury.

Carola Dunn to amerykańska pisarka angielskiego pochodzenia, którą swoją karierę rozpoczynała od tworzenia romansów historycznych. "Śmierć w posiadłości Wentwaterów" została po raz pierwszy opublikowana w 1994 r. i jest pierwszym tomem książkowej kolekcji "Kryminalne przypadki Daisy D." Do tej pory Carola Dunn wydała aż dwadzieścia jeden powieści z tej serii, ostatnią w 2013 r. Autorka mieszka obecnie w Eugene w stanie Oregon.

Przenieśmy się teraz do Anglii lat 20 XX wieku, a dokładnie do roku 1923. Dwudziestoparoletnia arystokratka Daisy Dalrymple, wbrew przyjętym konwenansom zarabia na własne utrzymanie pracując jako dziennikarka w miesięczniku "Town and Country". W ramach swoich obowiązków bohaterka ma napisać artykuł o angielskich rezydencjach, a ponieważ jej wysokie pochodzenie zapewnia jej możność dotarcia do drzwi wielu, bogatych domów, Daisy w pierwszej kolejności wyrusza do wiktoriańskiej rezydencji Wentwaterów. Spotyka tam szerokie grono mieszkańców, w tym wzbudzającą wiele kontrowersji i plotek, młodziutką i piękną żonę lorda Wentwatera – Annabel. Gdy zostaje odnalezione martwe ciało jednego z gości Wentwater Court, Daisy wraz z intrygującym inspektorem Scotland Yardu przeprowadza śledztwo, mające na celu odnalezienie mordercy.

Czytając streszczenie fabuły, chyba każdy z czytelników skojarzy kryminał Caroli Dunn z tradycją klasycznego angielskiego kryminału. I jest to spostrzeżenie jak najbardziej trafne. "Śmierć w posiadłości Wentwaterów" posiada bowiem wszelkie cechy, by zaliczyć ten kryminał do wskazanego wyżej gatunku. Początkowo autorka przedstawia całą gamę charakterów poszczególnych postaci mieszkających w posiadłości. A następnie popełniona zostaje zbrodnia i trwa śledztwo polegające na przesłuchiwaniu obecnych w rezydencji osób. Fani klasycznego, angielskiego kryminału i mistrzyni tej formy – Agaty Christie, powinni być zadowoleni, gdyż Carola Dunn poradziła sobie z konwencją fabularną i wyrazistą paletą bohaterów.

Warto również podkreślić, iż oprócz wątku kryminalnego, pojawia się też dość trafnie odmalowane ówczesne tło społeczno-obyczajowe, jak również wierność tradycji i konwenansom. Daisy, jako przedstawicielka ruchu emancypantek, stara się żyć według własnych poglądów, wbrew uprzedzeniom innych ludzi. Nie można się spodziewać, że w powieści w której głównym motywem jest zbrodnia i kara, obraz angielskiej arystokracji z początków XX wieku będzie szeroko wyeksponowany. Jednakowoż autorce udało się przemycić najistotniejsze problemy i wyzwania z jakimi musiała się wówczas zmierzyć kobieta posiadająca ambicje zawodowe i pragnąca być niezależną personą.

Nie do końca może satysfakcjonować rozwiązanie zagadki morderstwa. W tym aspekcie spodziewałam się bowiem, iż to właśnie Daisy przy pomocy swojego analitycznego umysłu i atrakcyjnego inspektora, wskaże winnego śmierci. Tymczasem winowajca przyznał się sam, co nie wyniosło głównej bohaterki na piedestał. Czuję w tej kwestii lekki niedosyt. Język jakim posługuje się Carola Dunn to duża ilość dialogów i słownictwo dostosowane do gatunku w jakim się obraca.

Po przeczytaniu pierwszego tomu "Kryminalnych przypadków Daisy D." można z pewnością stwierdzić, iż seria ta zapowiada się całkiem interesująco. Historia morderstwa osadzona w angielskich klimatach to na pewno lektura dla wszystkich miłośników klasyki angielskiego kryminału. Powieść na jeden wieczór, zapewniająca relaks i chwilową rozrywkę. ukryj

Śmiertelnie proste rozwiązanie

Ellory R. J. (Ellory Roger Jon)

"To, jak jest, i to, jak to będzie wyglądać, to ni... pokaż

Takie zwykłe miasteczko

Dobrzyńska Luiza

Tarantula

Jonquet Thierry

"Tak, był Tarantulą. Jak pająk podstępny i tajemn... pokaż

Testament Eleonory

Grabowski Artur Daniel

"Teraz czuł, że otwierają się przed nim nowe drzw... pokaż

"Teraz czuł, że otwierają się przed nim nowe drzwi, choć nie miał pojęcia, co czeka go za ich progiem".

Życie jest bardzo nieobliczalne. Każdego dnia możemy bowiem otrzymać wiadomość, która zachwieje w posadach nasz pozornie uporządkowany świat. Tajemnice i przemilczane fakty są obecne w życiu każdego człowieka, jednak na wszystko przychodzi odpowiedni czas. Czas prawdy.

Artur Daniel Grabowski to urodzony w 1981 r. w Lubaniu, a mieszkający w Olszynie dziennikarz dwutygodnika "Ziemia Lubańska". Autor ukończył historię i teologię, pasjonuje się historią regionu, religioznawstwem jak również fotografią. Lubi zaczytywać się w powieściach takich autorów jak Maxim Chatam czy Dean Koontz. "Testament Eleonory" to jego debiut literacki.

Wieści o śmierci bliskich osób zawsze zaskakują, a przekonuje się o tym dziennikarz pracujący w Görlitz – Thomas Michel. Bohater bowiem odbiera telefon, w którym informuje się go o dziwnej śmierci jego przyjaciółki i mentorki, hrabiny Eleonory von Alberstein. Thomas zgodnie z ostatnią wolą zmarłej, przyjeżdża do Frankfurtu nad Menem by uczestniczyć w otwarciu testamentu i odebrać list, który ma zmienić jego życie. Nie spodziewa się jednak, że w wiekowym zamku Albersteinów czekają na niego własna, nieznana przeszłość i morderca żądny krwi.

"Testament Eleonory" to z pewnością powieść kryminalna z silnie zaakcentowanym wątkiem miłosnym. Niestety zarówno intryga kryminalna jak i wątek romantyczny nie zostały do końca dopracowane przez autora, stwarzając dość przewidywalną fabułę powieści. Już po kilku pierwszych stronach przewidziałam tajemnicę Eleonory, która wiąże się bezpośrednio z osobą Thomasa. Bardzo łatwo można było również odgadnąć sylwetkę mordercy, gdyż Artur Daniel Grabowski podaje nam to rozwiązanie niemalże na tacy. W tej materii czytelnik ma prawo więc czuć się nieco rozczarowany, gdyż powieść kryminalna powinna charakteryzować się chociaż minimalnym stopniem budowanego napięcia. A tego niestety zabrakło, stąd fabuła mocno przewidywalna i nieco rozczarowująca dla czytelników złaknionych wrażeń. Nie mogę również napisać by wątek miłosny pomiędzy Thomasem i Martą wprawiał w zachwyt. Abstrahując od nie do końca zrozumiałej kreacji Thomasa, jego romans z koleżanką z redakcji i wielka miłość została z moim mniemaniu przedstawiona dość sztucznie. Ich wzajemne, długoletnie relacje przyjacielskie zamienione nagle w miłość nie przekonały mnie, bym uwierzyła w ich realizm. Te zgrzyty fabularne nieco umniejszyły przyjemność z czytania powieści. Jednakże w książce znajdziecie również inne płaszczyzny, które na szczęście po trosze niwelują wyżej wymienione niedopracowania.

Autorowi udało się uchwycić mroczny klimat gotyckiego zamku, z tajemniczymi przejściami i ukrytymi skrytkami. Wszelakie opisy posiadłości Albersteinów budzą zachwyt, widać tutaj dobre przygotowanie przedmiotowe. W kryminał wpleciony został również wątek w postaci legendy rodziny Eleonory, który na pewno zainteresuje pasjonatów starych historii. I właśnie na płaszczyźnie historycznej autor przedstawił próbkę swojego talentu, który mam nadzieje przy następnych jego powieściach rozkwitnie. Dobrym pomysłem było również posłużenie się motywem nadnaturalnym w postaci duchów i zjaw pojawiających się w rodzinnej posiadłości. Nie od dzisiaj wiadomo, że stare zamki i duchy to połączenie, które rozpala wyobraźnię. Warsztatowo powieść jest dobra. Elastyczny i prosty język, dopasowany do gatunku w jakim obraca się autor.

"Testament Eleonory" pomimo dość widocznych mankamentów fabularnych jest książką, która posiada również niemałe walory. Pomimo rozczarowania poprowadzeniem fabuły, sam pomysł na powieść zasługuje na uznanie. Z pewnością w autorze tkwi potencjał, który mam nadzieję zostanie wykorzystany w kolejnych jego książkach. Jeśli chcecie się przekonać jakie tajemnice kryje wiekowy zamek Albersteinów, zapraszam do lektury. ukryj

Testament Templariusza

Kaleta Jolanta Maria

Tetragon

Arnold Thomas (właśc. Płaczek Arnold R.)

To coś

Grippando James

„Zapłacisz tyle, ile ona jest dla ciebie warta” ... pokaż

„Zapłacisz tyle, ile ona jest dla ciebie warta”

Czytając tytuł książki, byłam przekonana, że jej fabuła osnuta będzie wokół jakiś zjawisk nadprzyrodzonych, czegoś niezwykłego i przerażającego. Przerażający był i owszem, ale nie żaden duch tylko po prostu człowiek. Zaintrygowało mnie również to, że James Patterson powiedział o tej książce „Porażające”.

James Grippando to popularny obecnie amerykański pisarz powieści sensacyjnych. Z wykształcenia jest prawnikiem. Na Florydzie praktykował dwanaście lat zanim zaczął pisać. Doświadczenie w sądownictwie umożliwiło mu napisanie i opublikowanie debiutanckiej powieści pt. „Pardon”. W tej właśnie książce po raz pierwszy pojawiła się postać Jacka Swytecka, wielokrotnie wprowadzana do jego kolejnych powieści.

Andie Henning, agentka FBI zajmuje się sprawą porwania młodej kobiety, za którą porywacz zażądał okupu. Nie jest to jednak zwykły okup i zwykłe porwanie dla pieniędzy. Porywacz bowiem nie wskazuje konkretnej kwoty. Mężowi porwanej nakazuje natomiast wyznaczyć cenę za jej życie i taką uznaniową kwotę mu przekazać. Mimo zapłaty, Ashley zostaje znaleziona martwa w podwodnej jaskini „Czarcie ucho”, a przy jej zwłokach agenci znajdują kartkę z napisem „Zła wycena”. Andie wie, że to nie koniec tajemniczych porwań. Zabawa bowiem dopiero się zaczyna.

Jack Swyteck, prokurator z Florydy, nawiązuję obiecujący romans z atrakcyjną Mią. Bohater planuje nawet wspólne życie z kochanką, ma dosyć życia w samotności. Przypadkowo jednak, na wieczornej imprezie spotyka swoją wybrankę z mężem, o którym istnieniu nie miał pojęcia. Mia oszukiwała go od pierwszego spotkania. Jack czując się rozgoryczonym i rozczarowanym, zrywa znajomość z ukochaną. Niespodziewanie kilka dni później Mia zostaje porwana, a jej oprawca każe wyznaczyć cenę za uwolnienie. Jack będzie musiał zmierzyć się ze swoją złością na byłą kochankę, z jej zawistnym mężem milionerem oraz tajemnicą jaką Mia skrywa od lat. Tajemnicą, która wiąże się bezpośrednią z osobą porywacza, oraz tragedią jaka wydarzyła się przed wielu laty.

Spodobał mi się pomysł wykreowany przez autora dotyczący wyznaczenia ceny za życie porwanych osób. Porywacz od jednego z mężów ofiary dostał jedynie dziewiętnaście tysięcy dolarów. Mąż ów sprzedał wszystko co miał, cały dorobek życia. Żona wróciła do domu cała i zdrowa. W drugim przypadku mimo otrzymania miliona dolarów, ofiara zostaje utopiona. Cena za życie była więc względna, zależna od sytuacji. Uważam, że to bardzo ciekawy wątek, daje do myślenia ile każdy z nas zapłaciłby za życie ukochanej osoby i czy jest w stanie poświęcić w takiej sytuacji wszystko.

Intryga, jaką buduje autor jest dość nieprzewidywalna. Zakończenie totalnie mnie zaskoczyło, więc tutaj duże uznanie dla autora. Główny bohater Jack, mimo jego rycerskości i poświęcenia, jest dla mnie niestety facetem bez charakteru. Zabrakło mi czegoś w tej postaci.

Styl pisania Jamesa Grippando ukazuje jego lekkie pióro. Język książki przystosowany jest do przeciętnego czytelnika, a tempo akcji względnie poprawne. Jeśli miałabym porównać Jamesa Grippando do jakiegoś pisarza piszącego podobne powieści to na pewno byłby to James Patterson. Ale zaznaczyć należy, że daleko mu do stylu i budowania fabuły, jaką przedstawia mistrz thrillera i sensacji.

Czy powieść ma to coś w sobie. Zaryzykowałabym stwierdzenie, że niestety nie ma. Książkę owszem czyta się szybko, daje chwilową rozrywkę, ale nie poraziła mnie. Są książki, przy których nie możecie oderwać się od lektury. Ta z pewnością taka nie jest. Zwykłe czytadło, niczym się nie wyróżniające. Myślę, że opowieść o porywaczu-wyceniaczu świetnie sprawdziłaby się jako film. Z dobrym reżyserem taki film byłby ciekawszy od pierwowzoru jakim jest książka. ukryj

Troje

Lotz Sarah

"Niewielu jest czytelników, którym na dźwięk słów ... pokaż

"Niewielu jest czytelników, którym na dźwięk słów Czarny Czwartek po grzebiecie nie przebiegnie dreszcz strachu".

Pewnego dnia, wraz z innymi listami, odebrałam na poczcie czarną kopertę. Jej zawartość zdziwiła mnie, identycznie jak sam fakt jej wysłania. W środku bowiem, znalazłam pierwszy rozdział książki, nawiązującej do czterech katastrof lotniczych nazwanych "Czarnym Czwartkiem" - o której zostałam zobowiązana nikomu nic nie mówić, aż do dnia premiery wydawniczej. Zaintrygowana, zajrzałam do internetu, a tam napotkałam zupełny brak informacji na ten temat tego dnia. Wyobrażacie sobie moje zdziwienie i konsternację? Po lekturze książki, mogę śmiało powiedzieć, że skala jej promocji była naprawdę duża, jak na nasze krajowe standardy, a wydawnictwo wiedziało co robi - to bowiem trafiona inwestycja.

Sarah Lotz to scenarzystka i pisarka, z zamiłowaniem do tworzenia makabrycznych wątków w swoich dziełach. Jest autorką piszącą pod pseudonimami. Tworzy miejskie powieści grozy, jako S. L. Grey, czy wraz z córką pod pseudonimem Lily Herne. Obecnie mieszka w Cape Town wraz ze swoją rodziną i zwierzętami.

12 stycznia 2012 r. na całym świecie doszło jednocześnie do czterech katastrof lotniczych, w których zginęło łącznie ponad tysiąc osób. Katastrofy miały miejsce w Japonii, Stanach Zjednoczonych, Europie i Afryce, a ocalało z nich troje dzieci, które stały się obiektem zainteresowania opinii publicznej na całym świecie. Dzień ten nazwano "Czarnym Czwartkiem". Dziennikarka Elspeth Martins próbuje zebrać w jedną całość materiały dotyczące tej wielkiej tragedii. Tragedii, która pokazała w pełni mechanizm tworzenia się różnorakich teorii spiskowych i obudziła w ludziach drzemiące demony.

Od kiedy otrzymałam czarną kopertę z pierwszym rozdziałem książki, moja ciekawość została wystawiona na ciężką próbę, a bezowocne poszukiwania jakichkolwiek informacji na temat "Czarnego Czwartku" tylko pogłębiały moją frustrację. Oczywiście, teraz już wiem, że wszystko co zostało opisane w książce to fikcja literacka, a samo dzieło to książka zbiór. Zbiór różnorodnych form dokumentujących wydarzenia "Czarnego Czwartku". Są nimi wywiady z osobami związanymi z katastrofami, raporty Komisji Lotniczych, zapisy rozmów z internetowych czatów, transkrypty nagrań, relacje ludzi, czy prywatna korespondencja. Wszystkie te elementy, wymieszane ze sobą tworzą niesamowity kolaż paradokumentalny, który z pewnością można by uznać za materiały dotyczące prawdziwych wydarzeń. Fascynującą warstwą okazały się dla mnie nawiązania do Japonii i tamtejszej obyczajowości i kultury, w tym autentyczny wątek Lasu Samobójców (nie oglądajcie prawdziwych zdjęć, które można znaleźć w sieci), czy ukazanie subkultury "hikikomori", czyli młodych ludzi, którzy nie wychodzą przez określony czas z domu, żyjąc w świecie cyberprzestrzeni. Zawarty w książce i widoczny na każdym kroku realizm w oddaniu szczegółów prawdziwego życia oraz autentyzm jest po prostu porażający i zachwycający jednocześnie. Przy lekturze "Troje" łatwo uwierzyć, że wszystkie wydarzenia opisane w książce działy się naprawdę. Wielki szacunek dla autorki za tyle włożonej w to dzieło pracy.

Jako odwieczna fanatyczka wszelakich teorii spiskowych, "Troje" doskonale wpisało się w mój gust czytelniczy, ukazując cały skomplikowany mechanizm tworzenia się takich różnorakich interpretacji wydarzeń, które wstrząsają światem. Nie od dzisiaj wiadomo, że loty samolotem są najbezpieczniejszą formą podróży. Gdy jednak wydarzy się taka katastrofa, jej echa słychać na całym świecie. Cztery katastrofy jednego dnia, w których ratuje się jedynie trójka dzieci to dopiero pożywka dla wszelakich teorii spiskowych dotyczących ingerencji obcych istot, sił nadprzyrodzonych, czy religijnych w postaci Czterech Jeźdźców Apokalipsy. Pojawia się nawet wątek czwartego, zaginionego dziecka, którego starają się usilnie znaleźć setki ludzi. Sarah Lotz poprzez wymyśloną przez siebie, wstrząsającą ludzkością katastrofę, ukazała w mistrzowski sposób od czego zaczyna się kształtowanie paniki i związanych z nią teorii spiskowych, których nie da się okiełznać. Cała książka zmusza do refleksji nad kondycją współczesnego świata i szaleństwem, jakie tkwi w naturze każdego z nas.

Warto również podkreślić, iż autorka zastosowała trafiony w mojej opinii zabieg w postaci otwartego zakończenia i pozostawienia niewyjaśnionych wątków. Sarah Lotz w swojej książce wodzi czytelnika za nos, podsuwając mu co chwilę różnorakie tajemnicze wydarzenia związane z katastrofą, dziwne zachowania ocalałych dzieci, i jednocześnie wskazuje racjonalne wytłumaczenia tychże zjawisk. Po lekturze więc nikt z Was nie będzie pewien, czy rzeczywiście któraś z teorii spiskowych miała swoje uzasadnienie, czy nie. Dla większości takie niedopowiedziane zakończenie będzie problemem, dla mnie to najlepsze, co mogła przygotować autorka. Dzięki temu, jeszcze długo po lekturze będę roztrząsać wszelkie za i przeciw.

Pomysłowa akcja promocyjna dotycząca dzieła Sarah Lotz wywołała mój wielki podziw, a samo wydanie książki, które otrzymałam zapakowane w czarną kopertę, mogę określić jako "wielkie WOW". Dlaczego? Dlatego, że książka będzie się wyróżniać na tle innych swoją czarną oprawą i czarnymi bokami. Czegoś takiego moja biblioteczka jeszcze nie widziała.

"Troje" to lektura nietuzinkowa, która zapada w pamięć. Jej paradokumentalny wydźwięk z pewnością spodoba się wszelkim miłośnikom teorii spiskowych. Nie zwlekajcie więc dłużej, warto przeczytać.

ukryj

Legenda

- książka oceniona przez Ciebie - najedź na ikonę przy książce aby zobaczyć ocenę
- do książki dodano opisy lub recenzje
- książka dostępna w naszej księgarni
- książka dostępna u innych użytkowników (wymiana, kupno)
- książka znajduje się w Twoim schowku

Patronaty Biblionetki

Zobacz wszystkie »

Biblionetka potrzebuje opiekunów

0 300

Sprawdź jak możesz pomóc

Recenzje

Użytkownicy polecają:

Dodany: 02.04.2024 21:51

Autor: fugare

Primadonna i terroryści

Fantastyka naukowa to nie był nigdy mój ulubiony gatunek literacki, filmowy zresztą też nie, ale bardzo dobrze przechowałam, a nawet pielęgnuję pewne (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 20.01.2024 09:11

Autor: zielkowiak

ADHD i wielka nauka, Humboldt w pełnej krasie

Humboldt – to dopiero był gość! Gdyby zaproponował mi udział w jednej ze swoich wypraw, rzuciłabym wszystko i pojechała. To temu człowiekowi zawdzi (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 14.01.2024 08:08

Autor: dot59

Pomiędzy mieszkaniową sielanką a mieszkaniową beznadzieją

Ależ to była lektura! I nie dlatego tak mówię, że na punkcie literatury z PRL w tytule mam lekkiego bzika (a mam go, bo stwierdziwszy, że pokaźna częś (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 28.11.2023 15:10

Autor: dot59

A w Krakowie wielka woda

Generalnie ani kryminał retro, ani kryminał cokolwiek humorystyczny nie wzbudzają we mnie automatycznej chęci natychmiastowego przeczytania, a jeśli s (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 02.12.2023 11:17

Autor: Marylek

Dawidku, gdzie jesteś?

Oniryczna, na wpół bajkowa opowieść o fascynacjach i strachach dzieciństwa, o tym, jak zostają z nami na całe życie, kształtują postrzeganie świata i (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Redakcja poleca:

Dodany: 14.04.2024 21:41

Autor: Marylek

O ulotności dobrej reputacji i dlaczego to nie jest ważne

„Srebrzysko” określa autor w podtytule „powieścią dla dorosłych”. Jak dorosłym trzeba być, żeby wyrzec się buntu, zdecydować się nadstawić przysłowiow (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 02.04.2024 21:51

Autor: fugare

Primadonna i terroryści

Fantastyka naukowa to nie był nigdy mój ulubiony gatunek literacki, filmowy zresztą też nie, ale bardzo dobrze przechowałam, a nawet pielęgnuję pewne (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 23.03.2024 09:19

Autor: Meszuge

Narodziny czerwonego kata

Ze względu na ogromną liczbę przypisów i cytowanych materiałów źródłowych jest to najprawdopodobniej najbardziej rzetelna biografia Feliksa Dzierżyńsk (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 09.03.2024 20:02

Autor: jolietjakeblues

Szlomo

Jesteśmy pokoleniem poszukiwaczy, my, obecni pięćdziesięciolatkowie, z których wielu miało to szczęście, że dzięki odwadze, inteligencji, talentowi sw (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 03.03.2024 09:31

Autor: Meszuge

Ja już nie chcę do Ameryki

Breece D'J Pancake, a właściwie Breece Dexter John Pancake (pancake – naleśnik; dziwaczny zapis imienia był wynikiem błędu w The Atlantic Monthly, gdz (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »