Schowek

Użytkownik: awiola

O schowku

Kolekcja

Książki zaklasyfikowane do:

Język oryginału:

Kategorie:

Sortuj według:

W biblioteczce

Tytuł

Autor

Nota

Komentarz

Bez zobowiązań

Blake Ally

"Nie opłaca się poszukiwać miłości na całe życie ... pokaż

"Nie opłaca się poszukiwać miłości na całe życie dla tego jednego dnia, w którym można przebrać się za księżniczkę."

Suknia ślubna to odwieczny symbol miłości, małżeństwa i czystości. W obecnych czasach życie dla wielu kobiet układa się w dość niekorzystny sposób, oddalając dla nich wizję własnego ślubu i w konsekwencji założenia w tę wyjątkową noc wyśnionej sukni. A co jeśli pewnego dnia zobaczycie tę wymarzoną suknię ślubną i pod wpływem impulsu ją zakupicie? Nic prostszego, musicie znaleźć po prostu męża.

Ally Blake to australijska autorka romansów, urodzona w Outback Queensland w Australii. Pisarka jest absolwentką St Peters Lutheran College w Brisbane oraz posiada licencjat zdobyty na University of Queensland. Blake wykonywała różne zawody: nauczycielki angielskiego i matematyki, cheerleaderki, pracownika handlu detalicznego czy tancerki. W 2000 r. poślubiła mężczyznę swojego życia i osiadła w Melbourne. W 2007 r. na świat przyszło jej pierwsze dziecko.

Paige, zatwardziała singielka, zajmująca się opieką marki luksusowych artykułów dla domu stara się pogodzić z utratą przyjaciółki Mae, która po latach bycia singielką, przygotowuje się do własnego ślubu. W tym celu koleżanki wyruszają na wyprzedaż sukni ślubnych, a Paige pod wpływem niezidentyfikowanych emocji kupuje piękną suknie. Wracając ze sklepu, obiecuje sobie umówić się z pierwszym mężczyzną, który uśmiechnie się do niej. Jadąc windą, spotyka seksownego Gabe’a i pojawia się oczekiwany uśmiech…

Moje pierwsze spotkanie z twórczością Ally Blake okazało się bardzo przyjemne. Autorce udało się stworzyć miłosną historię, zabarwioną lekkim erotyzmem w odpowiednich dawkach. Z pewnością na udany odbiór książki miały wpływ kreacje głównych bohaterów – Paige i Gabe’a. Młodych ludzi, z pozoru ceniących sobie wolność i niezależność, w środku natomiast czekających na prawdziwą miłość życia. Autorka wkroczyła w psychikę bohaterów, ukazując logikę ich myśli i uzasadnienie dokonanych, życiowych wyborów. Przy tym, co warto zaznaczyć nie są to głębokie, filozoficzne przemyślenia, które w lekkim romansie nie powinny mieć miejsca.

Ally Blake poprzez wątek romansowy, dotyka również dość głęboko tematu istoty miłości. Zapadająca w pamięć szczera rozmowa Paige z jej przyjaciółką, ukazuje blaski i cienie tego najbardziej pożądanego uczucia na świecie. Fabuła powieści uzmysławia, że nie ma związków idealnych i nawet jeśli relacja łącząca dwójkę osób nie jest doskonała, może być magiczna i wyjątkowa na swój sposób.

Styl autorki jest bardzo lekki, dopasowany do gatunku w jakim obraca się twórczość Ally Blake. Całą książkę czyta się w ekspresowym tempie, zanurzając się w fikcyjny świat bohaterów. To lektura idealna na jesienny, chłodny wieczór. Z pewnością nie zagości w waszych głowach na dłużej, ale pozwoli zrelaksować się waszemu umysłowi w przerwie pomiędzy bardziej ambitniejszymi projektami czytelniczymi. Spójrzcie również na okładkę, która jest mocno pociągająca i naszpikowana erotyzmem. Potrafi skusić…
ukryj

Bezdroża namiętności

Rogers Rosemary (Rogers Rosemary Jansz Navaratnam)

„Są jednak takie niespokojne dusze, które nie powi... pokaż

„Są jednak takie niespokojne dusze, które nie powinny wiązać się z innymi. Nawet jeśli zdecydują się osiąść w miejscu i poświęcić rodzinie, będą zawsze czuły się w pewnym sensie uwięzione”

Najlepszą lekturą oprócz kryminału dla mnie na nudne popołudnie jest romans historyczny. Zamierzając czytać książkę z tego gatunku wiem, że mam zapewnioną dobrą rozrywkę na parę godzin. Rozrywkę, dzięki której odpocznę od trudnych, egzystencjonalnych pytań i refleksji w codziennych, bardziej ambitniejszych lekturach.

Autorka, Rosemary Rogers to już dosyć wiekowa pani, pisarka ma bowiem 79 lat. Jej twórczość dotycząca romansów historycznych plasuje się na drugim miejscu, zaraz po Kathleen Woodiwiss. Pierwszą książkę, która okazała się bestsellerem wydała w 1974 r. Autorka ma bardzo bogaty życiorys, obecnie zaś mieszka w Connecticut. „Intryga i namiętność” to drugie wydanie jej książki. Pierwszy przekład czytelnicy mogą znać pod tytułem „Bezdroża namiętności”. W obydwu tytułach występuję słowo „namiętność”, czemu po lekturze tego romansu się nie dziwię.

Cofnijmy się do XIX wieku, do roku 1820. Anglik Edmond Summerville mieszka w Petersburgu na dworze cara Aleksandra Pawłowicza. Po otrzymaniu niepokojących wiadomości o zamachach na życie brata bliźniaka Stefana, zamieszkującego rodzinną posiadłość w Meadowland, postanawia wyjechać do Anglii aby złapać niedoszłego mordercę. Po przybyciu, Edmond knuje intrygę dzięki której będzie miał możliwość zbadać całą zaistniałą sytuację. Niespodziewanie w jego domu pojawia się dawna towarzyszka zabaw z dzieciństwa, panna Brianna Quinn, która potrzebuje pomocy przy uwolnieniu się od znienawidzonego ojczyma. Awanturnik Edmond mimo początkowej niechęci z powodu pokrzyżowania jego idealnie uknutej intrygi, poczuję namiętność do śmiałej Brianny jakiej dotychczas nie czuł do żadnej kobiety. I zacznie się dziać…

Intryga i namiętność to dwa pojęcia, które stale przeplatają się w fabule książki. Nie wiem czego jest więcej. Intryga goni intrygę, namiętność głównych bohaterów widać i czuć na każdej stronie. Warto zwrócić uwagę na tło historyczne, które autorka delikatnie zarysowała. W szczególności chodzi mi o dwór cara Aleksandra i zamachy na jego życie. Akcja powieści dzieje się w dwóch miejscach, Anglii i Rosji, to też swoiste urozmaicenie. Bohaterowie, Edmond i Brianna są bardzo wyraziści, mają swoje charaktery dzięki którym ich atrakcyjność wzrasta.

Nie należy oczywiście zapominać, że jest to romans, w związku z czym nie oczekujcie wzniosłych idei, dylematów moralnych czy rozbudowanej fabuły. Jest typowy dla takiego gatunku przystojny i atrakcyjny dla płci przeciwnej mężczyzna, który wie czego chce i zawsze to dostaje. Jest też piękna, niewinna jeszcze kobieta, która udaje, że nie chce być uwodzona. W konsekwencji powstaje gra pozorów, dzięki której rodzi się prawdziwe uczucie. Wszystkie elementy tego gatunku jakim jest romans historyczny zostają zachowane. Sceny miłosne opisane przez autorkę potrafią rozpalić zmysły, to wam gwarantuję. Poza tym drugoplanowi bohaterowie tacy jak Janet czy Borys, również zostali dobrze wykreowani i dodają smaczku całej historii.

Książka „Intryga i namiętność” zapewniła mi świetną rozrywkę w nudne popołudnie. Dzięki autorce przeniosłam się do świata XIX wiecznych konwenansów i zwyczajów. Niezapomniana podróż w przeszłość, a przy tym dobra rozrywka. Polecam.

ukryj

Bezmyślna

Stephens S. C.

"Nasza miłość, nieoczekiwana, jak większość tego ... pokaż

"Nasza miłość, nieoczekiwana, jak większość tego typu uczuć, na zawsze wyryła ślad w naszych sercach".

Miłość jest ślepa – chyba każdy się z tym zgodzi. Uczucia pojawiają się znikąd i równie często wypalają, nie wiedzieć czemu. Nie dziwi więc fakt, że uczucie to często wywołuje kompletną bezmyślność u zakochanych. Bezmyślność za którą bohaterkę powieści S. C. Stephens można byłoby skazać na dożywocie.

S. C. Stephens uwielbia spędzać czas tworząc historie pełne emocji, uczuć i dramatycznych sytuacji. Oprócz pisania, autorka czyta swoje ulubione powieści, spotyka się z przyjaciółmi i rodziną. Mieszka obecnie na Wybrzeżu Północno-Zachodnim wraz z dwójką swoich dzieci. "Bezmyślna" to jej debiut literacki oraz pierwsza część trylogii, w skład której wchodzą jeszcze "Swobodna" i "Niepokorna".

Kiera i Denny to kochająca się para młodych ludzi. Gdy więc Denny dostaje się na wymarzony staż w firmie reklamowej, bohaterka przenosi się wraz z nim do Seattle, by tam kontynuować swoje rozpoczęte studia na uniwersytecie. Młodzi wynajmują pokój u przyjaciela Dennego - wokalisty zespołu rockowego, nieziemsko seksownego Kellana. Sielankę zakochanych przerywa nagły, miesięczny wyjazd Dennego - ważny dla jego przyszłej kariery. Kiera i Kellan podczas nieobecności Dennego nie potrafią powstrzymać rodzącej się między nimi namiętności i pragnień.

"Bezmyślna" to niezwykle trafiony tytuł powieści obyczajowej, której targetem będzie niewątpliwie w większości młodzież, uwielbiająca miłosne historie ze sporą dawką erotyki. Nie oznacza to oczywiście, że starsi czytelnicy nie mają po co do tej książki zaglądać, wręcz przeciwnie. Historia trójkąta miłosnego, pomimo pewnych mankamentów pobudza zmysły i jest naprawdę dobrym czytadłem, którego lektura wywołała we mnie sporo różnych emocji, również tych z pieprzykiem.

Pierwszym z dwóch mankamentów jakie mogłabym zarzucić książce to zbytnia obszerność fabularna, powodująca powtarzalność pewnych jej elementów składowych. Cała powieść to dość opasłe tomisko, bo prawie sześćset stron, które spokojnie mogłoby zostać skrócone o jakieś sto, a nawet dwieście stron bez uszczerbku na jakości. S. C. Stephens bowiem w pewnych fragmentach powtarza te same sceny, podobne słowa, czy szczegóły dnia codziennego. Po jakimś czasie staje się to niezwykle nużące dla czytelnika, zachwiana bowiem została tutaj koncepcja wstępu, rozwinięcia i zakończenia. Rozwinięcie trwa zbyt długo, przyćmiewając pozostałe składowe fabuły. Drugim mankamentem w mojej opinii jest kreacja głównej bohaterki, której tytułowa bezmyślność przekraczała dozwolone granice, czyniąc z niej postać naiwną i czasami po prostu głupią. Przypuszczam, że autorka celowo do fabuły swojej powieści wplatała nieco infantylne sceny, by podkreślić kontrowersyjną kreację Kiery, wzbudzającą wiele różnorakich uczuć u czytelnika. Muszę więc przyznać S. C. Stephens rację – tytułowa "Bezmyślna" wzbudzała we mnie na przemian wściekłość i współczucie, niedowierzanie i irytację, a to z pewnością było zamierzonym zabiegiem autorki. To postać, którą będę pamiętać jeszcze długo po odłożeniu książki.

Debiut autorki to oprócz niezwykle żywych i sympatycznych postaci, takich jak boski Kellan, wiecznie napalony Griffin, czy idealny Denny - historia trójkąta miłosnego, w którym każda podjęta decyzja wiązała się będzie ze zranieniem drugiej osoby. S. C. Stephens dzięki plastycznemu językowi i umiejętności pobudzenia wyobraźni czytelnika (również poprzez opisy uniesień erotycznych Kiery i Kellana), niejako wymusza na odbiorcy jej dzieła, postawienie się w sytuacji jednego z bohaterów trójkąta. Podczas lektury wielokrotnie pojawiały się w mojej głowie pytania natury moralnej i miałam niezły mętlik w głowie. Pod tym kątem więc "Bezmyślna" jest inspirującą do przemyśleń lekturą.

Od czasu do czasu każdy z nas potrzebuję książki, która posiada lekki wydźwięk i jednocześnie porusza pewne struny naszej duszy. Pomimo pewnego przegadania fabularnego i zbyt naciąganej kreacji głównej bohaterki, pierwszy tom trylogii S. C. Stephens czytałam z wielką przyjemnością. Okładka książki, również radowała moje oczy żywymi barwami oraz optymizmem i urzekającą młodością. Z pewnością zajrzę do kolejnych części serii. ukryj

Biała gejsza: Moje trzy miesiące w Japonii

Haywood Chelsea

"Wiesz, że twoje życie nigdy już nie będzie takie ... pokaż

"Wiesz, że twoje życie nigdy już nie będzie takie samo, jeżeli najbardziej romantyczne chwile przytrafiły ci się w tokijskim hostess-klubie."

Japonia – Kraj Kwitnącej Wiśni, jedna z największych potęg gospodarczych świata, w której nowoczesność miesza się z wielopokoleniową tradycją. Ważnym elementem japońskiej kultury jest zawód gejszy, często kojarzony przez Europejczyków i Amerykanów ze zwykłą prostytucją. Decydując się na lekturę książki "Biała gejsza. Moje trzy miesiące w Japonii" liczyłam na to, że dowiem się jak współcześnie wygląda wykonywanie tej profesji.

Chelsea Haywood to urodzona w Kolumbii Brytyjskiej w Kanadzie, była modelka. Chelsea postanowiła wyjechać do Japonii, aby zebrać doświadczenia w wykonywaniu zawodu gejszy, celem późniejszego opublikowania na ten temat książki. Autorka mieszka obecnie w Londynie.

Bohaterka swojej autobiograficznej książki otrzymując trzymiesięczną wizę do Japonii, przyjeżdża do Tokio wraz ze swoim świeżo poślubionym mężem Mattem. Na miejscu zatrudnia się w znanym klubie "Greengrass" jako hostessa. Nie sądźcie jednak, że reklamuje nabiał czy inne produkty. Hostessa to bowiem nowoczesna gejsza, mająca za zadanie zabawiać gości, umilać im czas oraz nakłaniać do zakupu alkoholu. Chelsea podczas zdobywania nowych doświadczeń poznaje coraz to innych, bogatych Japończyków, płynąc z nurtem wszechobecnego luksusu, alkoholu i narkotyków. Życie na tak wysokich obrotach zaczyna zagrażać jej małżeństwu i poczuciu własnej wartości.

Po lekturze literatury faktu, jaką jest niewątpliwie książka Chelsea Haywood, czytelnik może być nieco zdezorientowany. Kanadyjka ukazuje bowiem całkiem inną twarz współczesnej gejszy, a raczej hostessy. Trudno tutaj bowiem o nazwanie dziewczyn, które piją alkohol z klientami klubu, śpiewają z nimi karaoke i wciągają kokainę, gejszami w tradycyjnym tego słowa znaczeniu. Gejsza kojarząca się do tej pory z erudycją i kulturą na wysokim poziomie, nie ma nic wspólnego ze współczesną hostessą z klubu. Autorka bez żadnych zahamowań opisuje imprezowe noce z wieloma Japończykami, bezpruderyjnie przyznaje się do własnych pragnień i sprzecznych emocji. Co ciekawe, czytelnik dzięki autorce poniekąd staje się uczestnikiem nocnego życia, ze wszelkimi radościami i niebezpieczeństwami, czyhającymi na hostessę. I co ważne, zauważa bardzo cienką granicę oddzielającą pracę polegającą na towarzyszeniu mężczyznom od prostytucji.

Podczas lektury wielką zagwozdką było dla mnie małżeństwo Chelsea z Mattem. Małżeństwo, którego z pewnością nie można zaliczyć do zwyczajnych jakich pełno wokół nas. Jaki mąż wydaje bowiem zgodę na maksymalnie intensywne nocne życie swojej żony z innymi mężczyznami, często nie potrafiącymi oddzielić roli jaką narzuca praca hostessy od prawdziwego życia. Liberalne podejście małżonków do siebie może wydawać się mocno anormalne w moim mniemaniu.

Aspektem książki, który z pewnością warto podkreślić jest wiarygodnie, ale i minimalistycznie nakreślone tło społeczno-obyczajowe Japonii. Chelsea Haywood w swoich wspomnieniach bardzo często porusza obraz współczesnej krainy Kwitnącej Wiśni. Szokować więc mogą informacje dotyczące przyzwolenia społecznego na kontakty seksualne z nieletnimi czy kult uczennicy. Jednakże najbardziej kontrowersyjna rzecz o jakiej pisała autorka to automaty z używanymi majtkami uczennic, zjawisko w naszej kulturze niepojęte.

Autorka w swojej książce posługuje się bardzo prostym językiem, opisując otaczającą ją rzeczywistość. Pierwszoosobowa narracja uwiarygodnia wysnute wnioski i obserwacje. Czytelnik niezawodnie wyczuwa, iż autorka i zarazem bohaterka swojej historii jest szczera.

Dla czytelników, którzy mają za sobą lekturę Arthura Goldena pt. "Wyznania gejszy", książka Chelsea Haywood może okazać się rozczarowaniem. Nie jest to bowiem wielowątkowa powieść, bogata w elementy historyczne i obyczajowe. To krótki wycinek z życia młodej dziewczyny, która na własne życzenie narażona została na pokusę łatwego, luksusowego życia. Jeśli więc lubicie literaturę non-fiction to jest to książka godna waszej uwagi.

"(…) ciemna strona mocy bywa nieodparcie kusząca, jeśli pozwolisz porwać się jej urokowi – albo może raczej: jeśli pierwszy raz niczego cię nie nauczył." ukryj

Butik na Astor Place

Lehmann Stephanie

Cała nowa ja

Low Shari

„Mężczyźni przestają być jedynie częścią otoczenia... pokaż

„Mężczyźni przestają być jedynie częścią otoczenia, a stają się sensem istnienia”

Ostatnio jestem nastawiona na lekką literaturę dla kobiet, pewnie przez przesyt ambitniejszych książek, o których się myśli zbyt długo po przeczytaniu. Dlatego sięgnęłam i po tę pozycję.

„Cała nowa ja” to historia singielki Leni, która w noc Sylwestrową postanawia w nadchodzącym nowym roku odmienić swoje życie. Pierwszym krokiem jest zmiana pracy. Z nudnej sprzedawczyni sprzętu sanitarnego, bohaterka zostaje osobistą asystentką nieprzewidywalnej, telewizyjnej astrolożki – Zary Delty. Leni wkracza w świat celebrytów, telewizji i wielkich intryg. Nie spodziewa się co przyszła szefowa dla niej zgotuje. Głównym zadaniem Leni jako asystentki będzie bowiem dwanaście randek z mężczyznami, spod różnych znaków zodiaku. Doświadczenia z tych spotkań mają posłużyć Zarze jako materiał do książki.

Większą część powieści stanowią więc opisy spotkań z przeróżnymi osobnikami płci męskiej. Jest przemiły makler giełdowy, maniak komputerowy, dealer narkotyków czy niedoszły gwiazdor muzyki. Leni z każdej randki wyciąga nowe wnioski jak również wplątuje się w skomplikowane, czasem niebezpieczne historie. W tym trudnym zadaniu wspomagają ją przyjaciółka Trish (bufetowa cateringu w telewizji) oraz przyjaciel Stu – uroczy fryzjer- hipochondryk.

Książka na pewno napisana jest lekkim, zabawnym stylem. Ale nie zachwyciła mnie jakoś specjalnie. Z jednej strony bardzo bliska była mi sama bohaterka – nie lubiła ryzyka, lecz ceniła sobie spokój i bezpieczeństwo. Zupełnie jak ja. I to jest jedyna cecha, którą postrzegam pozytywnie.

Książka po prostu nie przypadła mi do gustu. Co oczywiście nie oznacza, że komuś innemu nie może wydać się interesująca. Na pewno zaskoczyło mnie zakończenie powieści, tutaj chylę czoła autorce za pomysł. Z pewnością jest to pozycja z typu literatury na obcasach. Przypomina trochę „Dziennik Bridget Jones”. Mnie jednakowoż nie zachwyciła. Jest po prostu przeciętna, czegoś w niej zabrakło. ukryj

Całun z Oviedo

Foglia Leonard, Richards David

„Można uciec od przeszłości, tak jak to zrobiła, a... pokaż

„Można uciec od przeszłości, tak jak to zrobiła, ale nie można udawać, że nigdy nie istniała”

Leonard Foglia i David Richards, amerykański reżyser teatralny i były krytyk teatralny. Napisali wspólnie powieść, która jest pierwszą częścią trylogii. Kolejne po „Całunie z Oviedo” są „Syn” oraz „Zbawiciel”. Jest to ich trzecia wspólnie napisana książka.

Moim pierwszym skojarzeniem biorąc do ręki tę powieść była inna książka, którą niedawno czytałam – „Reguła czterech”. W tym przypadku podobnie książkę napisało dwóch autorów, a na okładce napis „Dla miłośników "Dziecka Rosemary" i "Kodu Leonarda da Vinci". Znowu odniesienie do powieści Dana Browna. Widać taka reklama przyciąga do zakupu potencjalnych klientów.

Zacznę może od tytułowego Całuna z Oviedo. Na pewno większość z was zna albo słyszało o Całunie Turyńskim. Czyli tkaninie okrywającej ciało Chrystusa jak twierdzi część badaczy. Mało osób natomiast wie, że istnieje drugi relikt. Jest nim właśnie Chusta z Oviedo, która według przekazów miała okrywać twarz Chrystusa podczas jego śmierci na krzyżu. Ostatnie badania poczynione na obydwóch tkaninach wykazały, że znajduje się na nich ta sama grupa krwi – AB. Daje to oczywiście argument zwolennikom teorii, że chusta i całun to relikwie z męczeńskiej śmierci Zbawiciela.

I właśnie ta hipoteza posłużyła autorom książki do stworzenia fabuły, odnoszącej się do religii. Całun z Oviedo strzeżony jest w świętej komnacie, do której dostęp ma jedynie ksiądz Miguel. Całun raz w roku pokazywany jest wiernym i chowany z powrotem w komnacie. Podczas jednego z takich szczególnych dni, ksiądz zostaje zaatakowany i umiera na zawał serca w miejscu spoczynku chusty. Co ciekawe sama chusta nie zostaje skradziona, co wydaje się być bardzo dziwnym przypadkiem.

Parę lat później poznajemy Hannah Manning, 19 letnią kelnerkę, która mieszka u wujostwa od śmierci swoich rodziców. Bohaterka nie jest szczęśliwa, pragnie zmienić swoje życie. Przez przypadek znajduje ogłoszenie fundacji Partnerstwo w Rodzicielstwie, które zajmuje się znajdowaniem surogatek – kobiet chcących urodzić komuś dziecko. Hannah decyduje się na zostanie zastępczą matką, pomagając w ten sposób małżeństwu Whitfieldów. W niedługim czasie, pod wpływem konfliktu z wujostwem, bohaterka wprowadza się do z pozoru przemiłego małżeństwa, któremu nosi dziecko. Ale jak to zwykle bywa pozory mylą. Hannah nie spodziewa się kogo dziecko nosi w swoim brzuchu i kim tak naprawdę są Whitfieldowie. Bohaterka na szczęście może liczyć na przyjaciółkę Teri oraz młodego, przystojnego księdza Jimmego.

Okładka książki przykuwa uwagę. I co mogę od razu stwierdzić, powieść warta jest przeczytania. Pomimo braku wartkiej akcji, pomimo szybkiego rozszyfrowania tajemnicy i mdłego zakończenia, jest nadal świetnym czytadłem. Dlaczego? Głównym powodem jest nieprawdopodobny pomysł, który mam nadzieję, nigdy nikomu nie przyjdzie do głowy aby go zrealizować w rzeczywistości. Rozchodzi się tu o klonowanie, DNA i Zmartwychwstanie Jezusa. Chyba łatwo się domyśleć o co chodzi.

Książki tej nie powinno się porównywać do „Kodu Leonarda da Vinci”. Jest ona całkowicie inna. Jedyną cechą wspólną jest osoba Jezusa i sekty. Poza tym warsztatowi pisarskiemu autorów „Całunu z Oviedo” nie mogę niczego zarzucić. Szkoda tylko, że czytelnik może bardzo szybko wywnioskować jaką tajemnicę kryje fabuła. Pewnie dlatego książka ta nie odniosła spektakularnego sukcesu na świecie. Wielka szkoda. ukryj

Chodźmy razem

Lloyd Josie, Rees Emlyn

„Jeśli kogoś kochasz, daj mu wolność. Wróci: będzi... pokaż

„Jeśli kogoś kochasz, daj mu wolność. Wróci: będzie Twój na wieki. Nie wróci: znaczy, że i tak nic by z tego nie wyszło”.

Całą złotówkę kosztował mnie zakup na pchlim targu tej „lekkiej” powieści dla dzisiejszych trzydziestolatków. Mimo, że losy dwójki bohaterów dzieją się pod koniec lat 90 to i tak można je spokojnie wpisać we współczesną rzeczywistość.

Jack, dwudziestosiedmioletni wolny ptak, pragnie uchodzić za obiecującego artystę. Nie potrzebuje stałego związku, wystarcza mu przygodny seks oczywiście z nieznajomymi kobietami, kończący się po jednej nocy.
Amy, dwudziestopięcioletnia, nie mająca odwagi zacząć spełniać swoich marzeń o karierze dziewczyna, pracująca dorywczo. Szuka mężczyzny swojego życia, jak na razie bez większych rezultatów. Obydwoje spotykają się na imprezie u kolegi Jacka, zaczyna między nimi iskrzyć, co na zawsze odmienia ich dotychczasowe życie i poglądy. Łatwo przewidzieć, że zaczynają się spotykać, co niesie ze sobą lawinę nieprzewidzianych zdarzeń, często zaskakujących ich samych.

Jack i Amy muszą nauczyć się przestać kłamać, konfrontować swoje myśli a przede wszystkim zacząć przyznawać przed samym sobą, co jest dla niech najważniejsze w życiu, aby osiągnąć upragnione szczęście. Czytelnik z każdą przeczytaną stronicą zauważa drobne kroczki, które zmierzają do metamorfozy głównych bohaterów.

Jest to opowieść o trudnej sztuce wyborów. Ukazuje skomplikowane relacje damsko – męskie oraz wynikające z nich wesołe a czasem smutne zdarzenia. Opowieść o pogodzeniu się z nieuniknionym. Lekki język, śmieszne dialogi, dwa różne spojrzenia widziane z perspektywy kobiety jak również mężczyzny, stanowią walory tej książki. Dodatkowym atutem jest to, że powieść została napisana prze dwie osoby.

Moim zdaniem jest to typowy przykład literatury kobiecej z jednym wyjątkiem – występuje w niej dwóch narratorów odmiennej płci, co oznacza różnorodne spojrzenie na daną sytuację. Zarówno Amy jak i Jack przedstawiają swoją interpretację zdarzeń.

Książka z rodzaju – łatwo, lekko i przyjemnie. Nie męczy odbiorcy i zachęca do przeczytania do ostatniej strony, aby dowiedzieć się jak potoczą się losy bohaterów. Nie jest z pewnością odpowiednią lekturą dla czytelników stawiających na ambitną literaturę. Powieść idealna na jesienne wieczory czy na plażę. Książka, o której po pewnym czasie się zapomni ale mimo tego warto ją przeczytać.

Czy pójdą razem? Zachęcam do lektury. ukryj

Ciemniejsza strona Greya

James E. L. (właśc. Leonard Erika)

"Chcę być dla tego mężczyzny wszystkim, jego alfą... pokaż

"Chcę być dla tego mężczyzny wszystkim, jego alfą i omegą, a także wszystkim pomiędzy, ponieważ on jest wszystkim dla mnie".

Powracam do świata mało rozgarniętej Anastasii Steele i władczego posiadacza wielkiej fortuny, Christiana Greya. Pierwszy tom, mimo wielu mankamentów, o których pisało mnóstwo czytelników, zaciekawił mnie na tyle, by pożyczyć drugą część trylogii. Zastanawiało mnie, czy i tym razem autorka może czymś zaskoczyć czytelnika.

Erica Leonard, pisząca pod pseudonimem E. L. James to czterdziestodziewięcioletnia gospodyni domowa i była dziennikarka mieszkająca z mężem oraz dwójką dzieci w Londynie. Autorka nie ukrywa, że początkowo jej bestseller był fanfikiem napisanym na podstawie kultowego już "Zmierzchu" Stephanie Meyer. Literatura fanfiction to jak wskazuje nazwa, utwory pisane przez fanów konkretnej książki czy innego dzieła nawiązujące do jego fabuły. W ten sposób powstał szkielet znanej już na całym świecie trylogii, tak niejednoznacznie odbieranej przez czytelników, która autorce przyniosła ogromne profity finansowe i popularność.

Pod koniec pierwszego tomu, czytelnik jest świadkiem odejścia Any od Szarego. Odejścia, które w drugiej części trwa jedynie pięć dni. Dni długich dla obydwojga zakochanych. Po tym okresie bowiem Ana i Christian spotykają się, wybaczając sobie nawzajem. Bohaterowie postanawiają zacząć od początku swoją znajomość i ustanowić nowy układ, bez Uległej i jej Pana, bez ostrego seksu. Grey wyjawia Anie tajemnicę swojego podejścia do zabaw BDSM, która wiążę się stricte z jego przeszłością. Między bohaterami występuję ciągła walka i konfrontacja postaw życiowych, a do tego pojawia się niebezpieczna, była uległa Christiana, nauczycielka ostrych zabaw – Pani Robinson, oraz zaborczy szef Anastasii.

Niestety druga część trylogii okazała się w moim mniemaniu bardzo przewidywalna. O ile w "Pięćdziesięciu twarzach Greya" większość motywów była dla mnie nowa, o tyle w drugim tomie motywy te stale się powtarzały, doprowadzając mój organizm do nagminnego ziewania. Sceny zabaw erotycznych kompletnie niczym się nie wyróżniały. Większość z nich to opisy typowego seksu waniliowego, jakim nazwałby go Grey. Pojawia się jedynie kilka fragmentów ostrzejszej zabawy, w tym nowość – seks analny. Erotyka w wykonaniu autorki to nadal ciągła gotowość Christiana do stosunku, nawet kilka razy dziennie czy każdorazowe szczytowanie Any. Wtórne również okazały się okrzyki kochanków podczas uprawiania miłości. Okrzyki, które doprowadzały mnie do szewskiej pasji, ile bowiem można czytać w kółko o tym samym. A pojawiająca się co stronę "wewnętrzna bogini" Any wymęczyła mnie do cna.

Na obronę "Ciemniejszej strony Greya" przemawia o niebo lepiej skonstruowana fabuła. W książce pojawia się bowiem więcej wątków, trochę akcji i napięcia. Dzięki temu mój przesyt opisami erotycznych uniesień Any i Greya został trochę przytłumiony. Wątek byłej uległej – Leili, czy chcący zaciągnąć Anę do łóżka jej szef, pozwoliły mojej osobie dokończyć czytanie tej powieści. Bez tego chyba bym po prostu nie dotrwała. W mojej opinii dzieło E. L. James powinno zostać okrojone o co najmniej 200 stron, nie byłoby wówczas takie męczące i powtarzalne, bo przecież każda, nawet najlepsza słodycz może doprowadzić nas do mdłości.

Odnosząc się do języka i stylu autorki to nie widzę zasadniczej różnicy między pierwszym i drugim tomem. Nadal występuję prosty język i wiele powtórzeń. I nadal widać zbieżność losów bohaterów z losami Belli i Edwarda z sagi "Zmierzch".

Zamierzam przeczytać ostatnią część historii Greya, gdyż jestem ciekawa jak autorka poradziła sobie z zakończeniem losów Any i Christiana. Nie spodziewam się jednak czegoś nieoczekiwanego i przewrotnego. O ile jeszcze potrafię zrozumieć zachwyt nad pierwszym tomem, to nad drugą częścią już niekoniecznie. Nie napiszę więc, że polecam czy odradzam wam tę lekturę, gdyż wiem z własnego doświadczenia, iż po pierwszej części większość z was i tak sięgnie po drugi tom. ukryj

Cień przeszłości

Jance Judith Ann (Jance J. A.)

"(…) to, co wydarzyło się dawno temu, często powr... pokaż

"(…) to, co wydarzyło się dawno temu, często powraca i nie daje człowiekowi spokoju."

Często wydaje się nam, że pewne wydarzenia z przeszłości stanowią zamkniętą kartę w naszym życiu. Czasami jednak wystarczy mały bodziec, by zakończone sprawy z minionego okresu nabrały nowego wyrazu. Cień przeszłości może nas bowiem dopaść w każdej chwili.

Judith Ann (JA) Jance to urodzona w 1944 r. w Południowej Dakocie amerykańska pisarka. Autorka ukończyła Uniwersytet w Arizonie, a przed rozpoczęciem pisania pracowała jako bibliotekarka w szkole czy sprzedawca ubezpieczeń. Książki Jance były wielokrotnie nagradzane. "Cień przeszłości" jest piętnastą częścią serii powstałej w 1993 r.

Szeryf Joanna Brady, po śmierci swojego ojca, również szeryfa, postanowiła wstąpić w rolę stróża prawa w Bisbee. Pewnego dnia jej piętnastoletnia córka Jenny, podczas konnej przejażdżki znajduje ciało dyrektorki swojej szkoły, Debry Highsmith. Denatka została wielokrotnie postrzelona, a przyczyną jej śmierci było wykrwawienie. Joanna prowadząc śledztwo, wpada na trop fałszywej tożsamości ofiary, której epilogiem jest szpiegowska historia sprzed lat. Okazuje się również, że przy okazji rozwikłania zagadki śmierci Debry, szeryf Joanna odkryje tajemnicę, która kładzie się cieniem na jej przeszłości.

To właśnie przeszłość jest motywem przewodnim całej powieści. Tajemnicza tożsamość Debry, która okazuje się kimś innym niż wszyscy sądzili, nierozerwalnie wiążę się z jej przeszłością. Przeszłość dopada również Joannę, która pewne sprawy uważała za definitywnie zakończone. Autorka zdecydowała się opisać znane czytelnikom z innych powieści tego typu schematy. I w tej warstwie książka jest dość przewidywalna. Nawet niespodziewane zwroty akcji, a takowe się pojawiają, nie potrafią zmniejszyć powtarzalności pewnych motywów.

Chciałabym jednak zwrócić uwagę na inny, dość ciekawy aspekt, jaki został poruszony przez J. A. Jance. Chodzi o współczesną pracę policji, która w dzisiejszych czasach, jest niejako zmuszona do aktywnego monitorowania szeroko pojętych portali społecznościowych. Autorka wykazuje, iż jest to bardzo bogate źródło informacji na każdy możliwy temat. To właśnie dzięki facebookowi zostaje odkryte miejsce przebywania przyszłej ofiary. To właśnie dzięki portalom społecznościowym, ludzie wiedzą więcej o swoich znajomych i sąsiadach. Szeryf Joanna na własnej skórze przekonuje się, jak cennym źródłem informacji może dysponować.

Styl pisania autorki jest bardzo przystępny, nakierowany na przeciętnego czytelnika. Określiłabym gatunkowo tę książkę jako kryminał utrzymany w tonie sensacji. Czytelnik znajdzie w niej również elementy powieści obyczajowej. Połączenie tych wątków daje niezły efekt. Efekt nie wybijający się jednak ponad gatunkową przeciętność. Mam nieodparte wrażenie, że wszystko o czym napisała autorka już było. Z tego powodu, w mojej opinii zabrakło elementu zaskoczenia, czegoś co nasyciłoby czytelniczą potrzebę literackich wrażeń.

"Cień przeszłości" może być skutecznym przerywnikiem podczas bardziej emocjonujących lektur. Jeśli chcecie więc poznać tajemnice przeszłości kładące się cieniem na życie bohaterów, zapraszam do lektury. ukryj

Co cię czeka po śmierci?: Naukowe dowody na istnienie życia po życiu

Long Jeffrey, Perry Paul

"Kiedy ci ludzie dzielą się z nami swoimi wspomnie... pokaż

"Kiedy ci ludzie dzielą się z nami swoimi wspomnieniami i doświadczeniami, zaczynam wierzyć, że część tajemnicy życia pozagrobowego w jakiś tajemniczy, niewyjaśniony sposób staje się udziałem nas wszystkich."

Do tej pory wszystkie moje lektury dotyczące hipotezy życia po śmierci były relacjami osób, które bezpośrednio spotkały się z takim zjawiskiem bądź była to literatura stricte beletrystyczna. Wiedziałam więc, że naukowe dowody życia po śmierci przedstawione przez naukowca, mogą być swoistą trampoliną do uwierzenia, iż życie pozagrobowe istnieje. Krótko mówiąc, byłam niesamowicie ciekawa, co w tym temacie ma do powiedzenia człowiek oficjalnej nauki.

Dr Jeffrey Long jest radiacyjnym onkologiem. Autor uważany jest za światowego eksperta, a jego prace naukowe publikowane są w "Newsweeku" czy "The Wall Street Journal". Long w 1998 r. założył Fundację Badań nad Doświadczeniem Bliskim Śmierci, dzięki której zbiera dane dotyczące tego zjawiska. Współautor książki, Paul Perry to znany na całym świecie producent filmowy, który tworzy innowacyjne filmy, dotyczące kontrowersyjnych tematów. Paul Perry w swoim dorobku może pochwalić się współpracą z dr Raymondem Moodym, którego pewnie większość z was zna z książki "Życie po życiu". Obaj panowie postanowili naukowo dowieść, że życie pozagrobowe niezaprzeczalnie istnieje.

Jeffrey Long stworzył w internecie stronę, na której zamieścił ankietę dotyczącą doświadczeń bliskich śmierci. Kwestionariusz ten wypełniały tysiące ludzi na całym świecie, ludzie o różnych wyznaniach, wychowujący się w różnych kulturach, ludzie z wielu warstw społecznych. Przez ponad dziesięć lat badań, udało się zebrać pokaźne dane, które naukowo potwierdzają, że śmierć fizyczna nie jest końcem naszego życia. Autorzy w swojej rozprawie przedstawiają dziewięć dowodów na życie pozagrobowe takie jak doświadczenie poza ciałem, idealne odtwarzanie, ogólnoświatowa tendencja czy niewidomy wzrok i wiele więcej. Każdy dowód ujęty jest rzetelnie w statystyki oraz relacje osób, które danego zjawisko doświadczyły. Nie ma tutaj znaczenia z jakiej częśći świata dana osoba pochodzi, zarówno ludzie mieszkający na Zachodzie jak i ci ze Wschodu, mają takie same przeżycia. Badanie jednoznacznie potwierdziły, iż zarówno ateista jak i gorliwy wyznawca religii, przeżywał dokładnie to samo. Cała książka to wyniki rzetelnych i gruntownych badań naukowców nad doświadczeniami bliskimi śmierci. Od was jedynie zależy czy uwierzycie…

"Co cię czeka po śmierci? Naukowe dowody na istnienie życia po życiu" jest tytułem całkowicie innym, niż te z którymi miałam do tej pory do czynienia, nawiązującymi do tematyki życia po życiu. Z czego to wynika? Temat ten bowiem został potraktowany wyłącznie naukowo, w książce znajdziecie mnóstwo statystyk, wyliczeń i komentarzy skupiających przemyślenia Jeffreya Longa. Wiele argumentów przemawiających za niemożnością życia po życiu takich jak widzenie ukochanych zmarłych czy niewielki wpływ uwarunkowań kulturowych zostało naukowo obalonych. Dzięki temu nasuwa się refleksja: "A co jeśli rzeczywiście życie po śmierci istnieje?" Najbardziej szokujący był dla mnie fakt doświadczenia bliskiego śmierci przez osoby niewidome od urodzenia. Nie da się tego zjawiska racjonalnie wyjaśnić. Osoby te nie mogły przecież widzieć co dzieje się na sali operacyjnej oraz jak wyglądały zmarli już członkowie z ich rodziny. Naukowe dowody przedstawione przez autorów nie wymagają tłumaczenia nieznanych nam zwrotów czy pojęć. Język książki dostosowany jest do przeciętnego czytelnika, bez udziwnionej terminologii. Nie bójcie się więc słowa "naukowe".

Myślę, że książka "Co cię czeka po śmierci? Naukowe dowody na istnienie życia po życiu" jest doskonałym uzupełnieniem innych, nie naukowych lektur dotyczących tej tematyki. Polecam czytać ją wolno, z przystankami, gdyż wtedy łatwiej jest przyswoić sobie wielość informacji w niej zawartych. Nie znajdziecie w niej żadnych mitów i subiektywnych poglądów, tylko nauka miała tutaj prawo głosu. Dlatego też z pełną odpowiedzialnością polecam. ukryj

Coś niebieskiego

Giffin Emily

Coś pożyczonego

Giffin Emily

Córka komunisty

Bock Dennis

„Nie da się świata podzielić na dwie równe połowy:... pokaż

„Nie da się świata podzielić na dwie równe połowy: dobrą i złą. Wojnę i pokój, czarne i białe. To piękne pojęcia, lecz strasznie niedoskonałe”

Dennis Bock, kanadyjski pisarz mieszkający obecnie w Toronto. Czytelnikom może być znany z opowiadania „Olympia” za którą otrzymał nagrodę Danute Gleed Award. Nie miałam wcześniej przyjemności spotkać się z jakąkolwiek formą twórczości tego autora.

„Córka komunisty” to zbiór fikcyjnych listów pisanych przez znanego, prawdziwego kanadyjskiego lekarza Normana Bethune’a. Lekarz ten uczestniczył w I wojnie światowej, a następnie ratował życie ofiarom wojny w Hiszpanii. Listy pochodzą z okresu, gdy bohater znajdował się w Chinach podczas trwającej wojny chińsko-japońskiej. Tam właśnie w wolnych chwilach, podczas ratowania życia chińskiej ludności, spisywał wyznanie swojego życia. Normana Bethune jak sam tytuł wskazuje był komunistą opowiadającym się za chińskim dyktatorem Mao Zedonga. Dla swojej idei, porzucił ustabilizowane życie i nie poznał nigdy córki oddanej do madryckiego sierocińca.

Abstrahując od prawdziwej biografii Normana Bethune’a, jego literacki pierwowzór stworzony przez Dennisa Bocka, moim zdaniem uciekał przed prawdziwym życiem. Owszem, można mi zarzucić, że ratowanie życia ofiar wojny kosztem prywatnego szczęścia jest godne podziwu. Ale czy godne podziwu jest również uznawanie wojny i komunizmu jako sensu swojego życia i nie przyjęcie odpowiedzialności za życie córki. Bohater kompletnie nie wpisuje się w moje pojęcie osoby godnej podziwiać.

Książka nie jest łatwą lekturą. Wielu czytelników mogą przerazić opisy skutków wojny np.:

„Wszędzie pełno było porozrywanych ciał. Ludzkie kończyny zwisały z gałęzi drzew…”

W pamięci zapadła mi historia uwięzionej w murze dziewczynki. Straszna historia powodująca głębokie refleksje nad sensem wojny.

Na pewno listy Normana przybliżają nam historię wojen w których uczestniczył lekarz. Myślę też, że jego poglądy komunistyczne zasługują na zapoznanie się z nimi i wyciągnięcie własnych wniosków.

Na końcu powieści, autor zawarł informacje, że „Względy estetyczne warsztatu pisarskiego często jednak przeważały nad bardziej przyjętymi wersjami historycznymi życiorysu Bethune’a”. Nie jest to powieść biograficzna, fakty z życia Normana Bethune pomieszane są z literacką fikcją.

Polecam dla osób lubiących połączenie wątku odpowiedzialności człowieka w kontekście wojny.

I na koniec zdanie myślę, że prawdziwe:
„Ale już wtedy wiedziałem, że to wszystko: waleczność, chwała, romantyzm – jest wielkim oszustwem” ukryj

Córki hańby

Sanghera Jasvinder

„Mężczyzna jest jak kawałek złota: jeśli wpadnie d... pokaż

Crashed: W zderzeniu z miłością

Bromberg K.

Cujo

King Stephen (pseud. Bachman Richard, Evans Beryl)

„Mów mi Cujo. Jestem z Doliny Śmierci” Nie spod... pokaż

Cukiernia w ogrodzie

Matthews Carole

Czas Motyli

Alvarez Julia

"Poszliśmy swoimi własnymi drogami, staliśmy się ... pokaż

"Poszliśmy swoimi własnymi drogami, staliśmy się sobą. Tylko tyle. A jeśli to właśnie znaczy być wolnym narodem i powinnam się cieszyć?"

Jak pokazuje historia wielu krajów, morderstwa aktywnych działaczy ruchu opozycyjnego potrafią rozwścieczyć obywateli, prowadząc nawet do obalenia dyktatury. 25 listopada każdego roku, przypada ustanowiony przez ONZ Międzynarodowy Dzień Eliminacji Przemocy Wobec Kobiet. Zapytacie co mają ze sobą wspólnego te dwa tematy? Otóż mają, są nimi trzy siostry Mirabal, bestialsko zamordowane przez wykonawców reżimu na Dominikanie. Siostry działające w opozycji, nazywane Las Mariposas czyli Motyle.

Julia Alvarez to urodzona w 1950 amerykańska pisarka, eseistka i poetka, pochodząca z Dominikany. Autorka pierwsze dziesięć lat swojego życia spędziła na Dominikanie, a następnie ze względów politycznych wraz z rodziną wyemigrowała do Stanów Zjednoczonych. Zbeletryzowane dzieje sióstr Mirabal wydane w 1995 r. przyniosły jej międzynarodową sławę, książka stała się przetłumaczonym na szesnaście języków, światowym bestsellerem. W 2001 r. powieść zekranizowano.

Cztery siostry – Patria, Minerva, Maria Teresa i Dede dorastały w zamożnej i wykształconej rodzinie, w miasteczku Salcedo na Dominikanie. Każda z sióstr wyróżniała się odmiennymi cechami charakteru. Patria statecznością, Minerva zbuntowanym duchem, Maria Teresa oddaniem a Dede brakiem odwagi. Trzy z nich – Patria, Minerva i Maria Teresa zaangażowały się w działalność opozycyjną, wymierzoną przeciwko ówczesnemu dyktatorowi Dominikany - Rafaelowi Trujillo. Trzy bohaterki narodowe, których morderstwo uczyniło z nich symbole walki z reżimem. Ich historie przedstawia jedynie ocalała, bo niezaangażowana w walkę - siostra Dede.

Julia Alvarez jak sama wyjaśnia nie napisała biografii sióstr Mirabal. "Czas Motyli" to bowiem wyłącznie zbeletryzowana historia ich życia, w której czytelnik odnajdzie szeroko wyeksponowane tło historyczne ówczesnej Dominikany. Dzieciństwo, dorastanie i dorosłość czterech bohaterek, ukazuje w pełnej krasie obraz reżimu Trujillo i związanych z tą dyktaturą różnorodnych postaw społecznych. To bardzo ważny aspekt, wręcz niezbędny w tego typu książce, jednak w tym przypadku nie najważniejszy.

"Czas Motyli" to przede wszystkim opowieść o trzech kobietach, które stanowiąc po swojej śmierci synonim bohaterstwa i patriotyzmu, były przede wszystkim osobami, którymi tragały wszelkie ludzkie namiętności i uczucia. Zarówno Patria, Minerva jak i Maria Teresa pod wpływem pióra autorki stają się ludźmi z krwi i kości, bez często używanej mitologizacji ich postaci. Julia Alvarez w wyborowy sposób przedstawiła portrety psychologiczne sióstr, kładąc akcent na najważniejsze cechy ich charakteru. I to właśnie ta płaszczyzna czyni książkę tak fascynującą, niepozwalającą oderwać się choćby na chwilę od jej lektury. Warto również podkreślić w tym aspekcie, iż autorka stworzyła bardzo przemyślaną konstrukcję fabularną, bowiem każda z sióstr opowiada z własnej perspektywy ważne dla niej wydarzenia. Podział na takie rozdziały, wykreował wielowymiarowość przedstawianej historii. To bardzo trafiony zabieg, pozwalający zajrzeć w osobowość każdej z sióstr, poznając dylematy i przesłanki, jakimi kierowały się w swoich wyborach.

Autorka poprzez bogaty język i polifoniczną narrację pozwala rozpalić wyobraźnię czytelnika i poczuć egzotykę Dominikany, widzianą oczami wielu bohaterów. Trzeba jasno podkreślić, obcowanie z fabułą "Czasu Motyli" to jedna wielka, pasjonująca przygoda. Tego egzotycznego klimatu, jaki autorce udało się uchwycić, nie da się zapomnieć. Można jedynie utrwalić w swojej pamięci.

Historia sióstr Mirabal wywoła w was pełną paletę uczuć. Pokaże wam ludzkie oblicze bohaterek, które jak każdy z nas, stawały przed trudnymi wyborami i ich konsekwencjami. To przede wszystkim powieść o walce wewnątrz siebie i walce o godne życie we własnym kraju. Refleksyjna i emocjonująca historia. Polecam z pełną odpowiedzialnością.

ukryj

Cząstka ciebie

Harper Ella

Czy rzucono na ciebie klątwę?: Rozpoznawanie i zdejmowanie złych uroków

Chauran Alexandra

"(...) niełatwo sprawdzić, czy rzucono na nas klą... pokaż

"(...) niełatwo sprawdzić, czy rzucono na nas klątwę. Równie trudno jest zdiagnozować chorobę psychiczną".

Klątwa – słowo, które u wielu z nas powoduje powstanie niemiłych uczuć i przede wszystkim strachu. Słowo to eksploatowane przez różnego rodzaju twórców, czy to filmów, czy literatury, obrosło w różnego rodzaju mity i nieprawdziwe informacje. Jako wieloletnia miłośniczka zagadnień natury ezoterycznej musiałam więc zajrzeć do książki, która oddzielałaby prawdę od zafałszowań obecnych w kulturze masowej. Mój główny cel został osiągnięty.

Alexandra Chauran to pochodząca z Issaquah w stanie Waszyngton, wróżka i zarazem medium, która może poszczycić się wieloletnim doświadczeniem w tego typu działalności. Ukończyła Uniwersytet Seattle, uzyskując tytuł magistra nauczania. Swoją działalność jako wróżka rozpoczęła w 1999 r., jest certyfikowaną tarocistką, pomaga osobom z całego świata.

"Czy rzucono na ciebie klątwę?" to publikacja dotykająca dość szeroko tematu pojęcia klątwy. Książka składa się z sześciu, głównych rozdziałów, których celem jest ukazanie, że tak naprawdę rzadko kiedy mamy do czynienia z prawdziwą, magiczną klątwą. Obszary, wokół jakich również oscyluje autorka to sposoby na zdjęcie klątwy, różnego rodzaju praktyczne rytuały, czy porady dotyczące ochrony przed tym czarem.

Ludzie bardzo często używają słowa "klątwa" z trochę ironicznym, i często prześmiewczym wydźwiękiem. Mnie do tej pory zagadnienie to nasuwało w wyobraźni niepokojące obrazy typu – lalka voodoo, czy krwawy rytuał opętania. Z tego powodu właśnie, niezmiernie cieszy mnie fakt, że takie publikacje powstają i są ogólnie dostępne. Alexandra Chauran podchodzi bowiem do tematu klątw bardzo profesjonalnie, uzmysławiając na początku lektury, że bardzo często mylimy prawdziwą klątwę ze zwykłym pechem, bądź nieszczęśliwym splotem okoliczności. Dość umiejętnie i wszelkimi możliwymi argumentami próbuje uzmysłowić czytelnikom, iż myślenie ludzi jest dość schematyczne, stąd przyporządkowują wiele nieszczęśliwych wydarzeń jednemu – klątwie. To, co ważne to fakt, iż Alexandra Chauran podaje dosyć dużo przykładów z własnej praktyki zawodowej, podczas badania których okazywało się, że klątwa w wielu przypadkach nie ma zastosowania - ma natomiast psychologia, której moc jest równie wielka jak magii.

Co jednak, gdy wszystko wskazuje na to, że ktoś rzucił na nas szkodliwą klątwę? Autorka w swojej publikacji przedstawia szereg sposobów na uchronienie się przed takim czarem, bądź na jego pozbycie się. Wielką ciekawostką okazało się dla mnie stwierdzenie, jakoby człowiek był w stanie nieświadomie sam na siebie rzucić klątwę. Przyznam, że nie spotkałam się jeszcze z takim ujęciem tego tematu, to bardzo fascynujące. Ciekawym i wciągającym tematem okazał się również podrozdział pt. "Rytuały odpędzania", w którym autorka opisuje między innymi Żywiołaki – pierwszy raz spotykam się z takim pojęciem złośliwych istot związanych z żywiołami ziemi. W książce znalazłam również liczne ciekawostki dotyczące ochrony przed klątwą, typu butelka czarownic czy butelkowe drzewo.

"Czy rzucono na ciebie klątwę?" jest w moim przekonaniu połączeniem poradnika i literatury popularnonaukowej, której rozdziały należy czytać z zachowaniem ich chronologii, gdyż każdy kolejny rozszerza nabytą wcześniej wiedzę. Język jakim posługuje się autorka jest bardzo przystępny i z pewnością trafi do każdego czytelnika. Warto również podkreślić, iż publikacja zawiera przypisy redakcyjne, które przenoszą pewne informacje od autorki na nasze polskie uwarunkowania, co niewątpliwie świadczy o rzetelności wydawcy. Dobrym pomysłem było także zamieszczenie na końcu publikacji słowniczka wyjaśniającego trudniejsze terminy.

Lekturę książki Alexandry Chauran potraktowałam jako ciekawostkę, która winna mi dostarczyć najważniejszych informacji z zakresu klątw. Bardzo pozytywnie więc przyjęłam początkowy sceptycyzm i szczerość autorki w stosunku do czytelników. Publikacja godna polecenia miłośnikom ezoteryki oraz wszelkim, ciekawskim osobom. ukryj

Dar z Bretanii: Wspomnienia miłości i straty na francuskiej prowincji

Price Marjorie

Deadline

Alcorn Randy C.

"Ludzie dobrowolnie wierzą w pewne rzeczy, poniew... pokaż

Dlaczego mężczyźni kochają zołzy

Argov Sherry

„Zołza jest miła. Jest słodka jak brzoskwinia. Uśm... pokaż

„Zołza jest miła. Jest słodka jak brzoskwinia. Uśmiecha się i jest kobieca. Ona tylko nie podejmuje decyzji pod pręgierzem strachu, że zostanie bez mężczyzny”

Koleżanka z pracy powiedziała mi, że kupiła świetną książkę. Światowy, bestsellerowy poradnik, który mówiąc kolokwialnie połknęła bardzo szybko w jeden wieczór. Nie mogłam nad tym faktem przejść obojętnie. Pożyczyłam więc „Dlaczego mężczyźni kochają zołzy”. Stwierdziłam, że akurat świetnie się złożyło, gdyż całkiem niedawno czytałam inny poradnik o podobnej tematyce „Silna i kobieca. Jak wzmocnić swój magnetyzm”, którego recenzję możecie znaleźć TUTAJ. Założyłam, że porównam sobie obie książki i rady dla kobiet w nich zawarte.

Autorce, Sherry Argov udało się napisać książkę o której dzisiaj mowa oraz jej kontynuację pt. „Dlaczego mężczyźni poślubiają zołzy”, które wydano w 30 językach na całym świecie. Do tego jej poradniki doczekały się adaptacji teatralnej, publikowano je również w około 50 magazynach takich jak „Cosmopolitan”, „Elle” czy „Glamour”. Sherry Argov wystąpiła również w wielu programach telewizyjnych.

Słowo zołza nieodłącznie kojarzyło mi się do tej pory z wredną, egoistyczną babą, która sprawuje kontrolę nad swoim partnerem, nie pozwalając mu o niczym decydować. Dlaczego więc autorka w ten sposób zatytułowała swój poradnik? Dlatego, że pojęcie zołzy w jej wykonaniu jest zgoła odmienne. Zołza to bowiem kobieta niezależna, znająca swoją wartość, mająca swoje pasje, asertywna ale i szczyptę egoistyczna w dążeniu do swoich celów. Zołza to sprawna manipulantka, ale nie w całkowicie negatywnym tego słowa znaczeniu. W opozycji do zołzy stoi natomiast miła dziewczyna, czyli kobieta, która nadskakuje swojemu facetowi, całe życie podporządkowuje tylko jemu, jest nadopiekuńcza i pozbawiona poczucia własnej wartości. Bez partnera u swego boku czuje się nic nie warta.

Poradnik w głównej mierze przedstawia nam 100 zasad atrakcyjności, które kobieta powinna sobie przyswoić i wprowadzać w życie, aby podsycać uczucie swojego partnera. Dowiecie się jak zachowywać się na pierwszych randkach, co na nich gotować, co robić, a czego nie robić. Kiedy pójść z mężczyzną do łóżka czy jak zachowywać się asertywnie gdy czujemy, że obiekt naszych zainteresować traci dla nas swoją uwagę. Zasady te zostały opracowane na podstawie rozmów jakie Sherry Argov przeprowadzała z wieloma mężczyznami.

Cała książka napisana jest z duża dawką humoru, dlatego czyta się ją bardzo szybko. Ten zabawny poradnik przeznaczony jest dla kobiet, które dopiero wchodzą w jakieś nowe relacje bądź mają w planach nowy związek. Dla osób, które są już w wieloletnim związku, niektóre specyficzne sytuacje opisane w ramach stu zasad, uzmysłowią jedynie jakie błędy popełniło się na samym początku znajomości. I uwierzcie mi, nie jest to zbyt pocieszające. Największy uśmiech na mojej twarzy spowodowały opracowane przez autorkę style zrzędzenia. Dlaczego? Dlatego, że odnalazłam tam samą siebie :)

Porównując „Dlaczego mężczyźni kochają zołzy” z poradnikiem „Silna i kobieca. Jak wzmocnić swój magnetyzm” stwierdziłam, iż ten pierwszy bardziej nastawiony jest na praktyczne zachowania na początku znajomości, natomiast drugi pozwala skupić się wyłącznie na własnej kobiecości. Obydwa natomiast stanowią doskonałe uzupełnienie.

Nie ze wszystkimi poradami przedstawionymi przez autorkę się zgadzam. Kobieta owszem powinna być ciut egoistyczna, nie powinna być zawsze miła i uległa, a od czasu od czasu powinna umieć tak zmanipulować by postawić na swoim bez wiedzy partnera. Ale, to tylko sucha teoria. Gdy do tego dołączy się miłość i przywiązanie to trudno te zasady zawsze stosować by być superbabką. Warto na pewno o nich pamiętać i od czasu do czasu którąś wprowadzić w życie, gdy rutyna zaczyna dopadać nasz związek.

Mój główny zarzut dotyczy przekonania autorki, jakoby kobieta musiała w wielu sytuacjach grać określoną rolę. Chwalić faceta za wszystko co zrobi, nawet gdyby to było jedynie wyjęcie listów ze skrzynki pocztowej czy udawać, że nie obeszło nas za bardzo jego wieczorne wyjście z kolegami. Moim zdaniem tak się po prostu nie da. Być może na początku znajomości się to sprawdza, ale co potem? Ile można mieć twarzy i jak długo można tłamsić prawdziwe uczucia? Mimo tego, wiele jej rad można wziąć sobie do serca, aby podgrzać trochę atmosferę wzajemnych relacji.

Kiedyś słyszałam, że kobiety kochają wyłącznie tych mężczyzn, którzy nimi pomiatają, a pomiatają tymi, którzy je kochają. Wydaje mi się, że jest w tym ziarnko prawdy. Dlatego warto znaleźć złoty środek, aby od czasu do czasu stać się jędzą na przemian z miłą kobietką. To przecież też pewnego rodzaju urozmaicenie. Ten poradnik może wam otworzyć oczy na wiele życiowych sytuacji. Polecam.
ukryj

Dlaczego nie jestem muzułmaninem

Warraq Ibn

"Obecnie uważam się za świeckiego humanistę, dla ... pokaż

Długi wrześniowy weekend

Maynard Joyce

Dom Menfreyów

Hibbert Burford Eleanor (pseud. Carr Philippa lub Holt Victoria lub Plaidy Jean)

„(…) szczęście nie jest nagrodą czekającą na wierz... pokaż

„(…) szczęście nie jest nagrodą czekającą na wierzchołku góry i gdy tylko zdobędziesz szczyt, staje się twoje na zawsze. Zatrzymać je jest równie trudno, jak zdobyć”

Victoria Holt to jeden z pseudonimów Eleanor Alice Burford, angielskiej pisarki zmarłej w 1993 r. Autorka napisała ponad 200 powieści historycznych, natomiast pod tym pseudonimem z jej ręki wyszły 33 pozycje. Biorąc do ręki tę książkę obawiałam się, że fabuła będzie zbliżona do harlequinowskiego romansu. Na szczęście dla mnie myliłam się.

Harriet Delvaney poznajemy jako podlotka, gdy ucieka z domu do posiadłości Menfreyów. Tytułowy dom Menfreyów to miejsce, które bohaterka kocha nad życie. W ukryciu pomaga jej przyjaciółka Gwennam Menfrey. Harriet nie jest do końca akceptowana przez ojca, w wyniku swojego lekkiego kalectwa oraz śmierci matki przy jej porodzie. Nie czuje się szczęśliwa we własnym domu. Już będąc dzieckiem kocha się w bracie swojej przyjaciółki, Bevilu. Tymczasem mija kilka lat, Harriet jest już panną gotową bywać w towarzystwie. Od tego momentu, w jej życiu zaczynają się wielkie zmiany. Wraz ze szczęściem przychodzi zwątpienie, strach, podejrzliwość, a nawet zbrodnia. Zegar w domu Menfreyów nagle się zatrzymuje, co oznacza, że ktoś z rodziny umrze.

„Dom Menferyów” to typowa, lekka powieść historyczna, opatrzona nutką romansu. Nie znajdziecie w niej opisów uniesień intymnych, tak często ostatnio wplatanych w romanse historyczne. Powieść pisana jest lekkim językiem, bardzo szybko się ją czyta. Miałam pewnie podejrzenia dotyczące mordercy, ale do ostatnich kartek byłam trzymana w niepewności. Autorka naprowadzała czytelnika na właściwy trop, po czym umiejętnie siała wątpliwości.

Nie jest to jakieś wybitne dzieło. Jest to książka, która pozwala na chwilę rozrywki, oderwania się od szarej rzeczywistości. A jeśli ktoś gustuje w klimatach XIX wiecznej Anglii, zamków i wielkich rodów, to tym bardziej polecam. Bardzo dobre czytadło, nieokraszone nutą sentymentalizmu. ukryj

Dom na jeziorze

Jio Sarah

Dom na plaży

Jio Sarah

„Niektóre historie mają pozostać niedopowiedziane”... pokaż

„Niektóre historie mają pozostać niedopowiedziane”

Po lekturze „Marcowych fiołków” wiedziałam, że koniecznie muszę przeczytać kolejną książkę mojej ulubionej już pisarki.

Sarah Jio to pisarka oraz dziennikarka. Tworzy artykuły dla magazynów o tematyce zdrowotnej. Jest autorką setek tekstów dotyczących zdrowego żywienia, diet czy odchudzania. Autorka jest też znaną blogerką. Obecnie mieszka w Seattle z mężem oraz trzema synkami. Sarah Jio zadebiutowała książką „Marcowe fiołki”, która w niedługim czasie stała się bestsellerem. Powieść „Dom na plaży” pisała będąc w drugim trymestrze ciąży.

Czasami przypadek, niektórzy się ze mną nie zgodzą i powiedzą, że to przeznaczenie kieruje naszymi losami. Gdyby nie list znaleziony w śmieciach przez wnuczkę Jennifer, babcia Anne nie wróciłaby do historii miłości swojego życia sprzed kilkudziesięciu lat. Los jednak chciał by niedokończone sprawy znalazły swoje zakończenie.

Młodziutka, bo jedynie dwudziestojednoletnia Anne pochodzi z dobrego i bogatego domu. Jej przyszłe życie jest już z góry zaplanowane. Bohaterka jest zaręczona z przystojnym Gerardem i niebawem ma wziąć z nim ślub. Pod wpływem pojawiających się wątpliwości dotyczących prawdziwości swojego uczucia, postanawia razem ze swoją przyjaciółką Kitty wyjechać na wyspę Bora-Bora do oddziału stacjonujących tam pielęgniarek. Anne pragnie odciąć się na jakiś czas od otaczającej ją rzeczywistości, przy okazji pomagając żołnierzom walczącym na froncie II wojny światowej.

Na wyspie przylot młodziutkich pielęgniarek, wywołuje zadowolenie wśród stacjonujących tam żołnierzy. W okolicznościach wojennej zawieruchy, nawiązują się wielkie przyjaźnie, romanse i miłości. Anne pomimo swoich zobowiązań względem narzeczonego, zakochuje się z wzajemnością we wrażliwym żołnierzu – Westrym. Razem odnajdują na plaży tajemniczy bungalow, który będzie świadkiem rozkwitu ich uczucia. Czy miłość Anne i Westrego skazana będzie z góry na klęskę po zakończeniu służby pielęgniarskiej na wyspie? Tego oczywiście wam nie powiem, zapraszam do lektury.

Miałam obawy, że druga książka autorki może mnie rozczarować. „Marcowe fiołki” moim zdaniem ustawiły wysoki poziom literacki dla pisarki. Nie rozczarowałam się jednak, wręcz przeciwnie. „Dom na plaży” to piękna i wzruszająca historia miłosna, dla której tłem są wojenne dramaty. Ale żeby nie było tak słodko, pojawia się również niewyjaśnione morderstwo, którego zagadka dopiero po kilkudziesięciu latach zostaje rozwiązana.

Sarah Jio językiem swojej powieści potrafi wzbudzić skrajne emocje. Książkę czyta się bardzo szybko, lektura wciąga z każdą kolejną stroną. Plastyczne opisy, dialogi w odpowiednich miejscach. Język prosty, bazujący na odczuciach czytelnika. Miałam nadzieję, że kolejna książka autorki będzie również zawierała w sobie malownicze scenerie pięknych plaż. Nie zawiodłam się. Wyspa Bora-Bora to dla mnie raj na Ziemi. Dzięki powieści, chociaż w wyobraźni mogłam pobyć chwilę w tym pięknym zakątku świata.

Tytułowy dom na plaży to symbol miłości dwojga głównych bohaterów. Jeśli sądzicie, że najbardziej wzruszającą jest historia rozkwitu miłości Anne i Westrego na tle zawieruchy wojennej to się mylicie. Dopiero ich dalsza historia, już po zakończeniu wojny doprowadziła mnie do łez, gdy kończyłam czytać książkę jadąc autobusem. Nie mogłam się po prostu opanować, więc cała zasmarkana pojechałam do pracy. Autorka wymyśloną przez siebie historią, wzbudziła we mnie wielkie emocje i to jest chyba najlepsza rekomendacja dla tej powieści.

Myślę, że w przyszłości ktoś powinien pomyśleć o zrobieniu filmu na podstawie książki Sarah Jio. Jestem pewna, że byłby to mega hit. Póki co pozostaje mi polecenie wam „Domu na plaży”, gdyż naprawdę warto. Satysfakcja gwarantowana! ukryj

Dom nad jeziorem smutku

Robinson Marilynne

"Najlepiej nie mieć niczego, bo ostatecznie rozpa... pokaż

"Najlepiej nie mieć niczego, bo ostatecznie rozpadną się nawet nasze kości. Najlepiej nie mieć niczego".

Istnieją takie książki w naszym życiu, które po przeczytaniu ich ostatniej strony, niosą ze sobą przez jeszcze dłuższy czas, silny ładunek emocjonalny i pewną aurę tajemniczości. Niewątpliwie do takiej grupy należy dopisać powieść pt. "Dom nad jeziorem smutku". Książkę, która przeczytana w nieodpowiednim dla czytelnika wieku, może wydać się chaotyczna i bezsensowna. Dobrze, że sięgnęłam po nią akurat teraz. To dobry czas na to dzieło.

Marilynne Robinson to urodzona w Sandpoint, w stanie Idaho w 1947 r. amerykańska pisarka. Autorka z wykształcenia jest doktorem anglistyki, ukończyła Uniwersytet Waszyngtoński w Seattle. "Dom nad jeziorem smutku" to jej debiut wydany w 1980 r., który zdobył nagrodę PEN / Hemingway Award oraz został mianowany do Nagrody Pulitzera. Po dwudziestu czterech latach, autorka wydała drugą książkę pt. "Gilead", której tym razem udało się zdobyła Pulitzera. Pisarka pisze obecnie artykuły i recenzje, oraz wykłada gościnnie na uniwersytetach.

W prowincjonalnym miasteczku Fingerbone, nad samym jeziorem mieszkają dwie siostry – starsza Ruth i młodsza Lucille. Dziewczynki dorastają w specyficznych warunkach, wychowywane najpierw przez babcię, a po jej śmierci przez dwie siostry dziadka. Pewnego dnia, w domu pojawia się siostra ich matki – Sylvie, która przejmuje opiekę nad bohaterkami. Ciotka będąca ekscentryczną i zarazem dziwną osobą, wzbudza w siostrach sprzeczne odczucia. W rodzinnym domu nad jeziorem, dochodzi do trudnych wyborów. Siostry muszą podjąć decyzję, czy pozostać z odizolowaną od świata opiekunką czy żyć tak, jak pozostali ludzie.

"Dom nad jeziorem smutku" to tytuł nadany polskiemu wydaniu tej powieści. Tytuł o wiele bardziej trafny w odniesieniu do treści książki, niż oryginalna nazwa "Housekeeping". Książka Marilynne Robinson jest bowiem pełna smutku, a jej punktem centralnym jest jezioro. Jezioro będące metaforą nieszczęścia, krzywdy i swoistego chichotu losu. To bowiem w tym jeziorze zginął dziadek Ruth i Lucille. Do tego jeziora również wjechała samochodem matka dziewczynek, popełniając tym samym samobójstwo. Bohaterki żyją i dorastają przy miejscu, które na zawsze ukształtowało ich losy, co wydaje się być bezlitosne i okrutne. Któż z nas bowiem, chciałby mieszkać w miejscu, w którym utraciło się najbliższe sobie osoby? Trafiony więc wydaje się być polski tytuł, gdyż jezioro bezsprzecznie kojarzy się ze smutkiem, a nawet wielkim smutkiem i okrucieństwem.

Autorka zachwyca czytelnika swoją wnikliwą charakterystyką postaci, a mianowicie portretem psychologicznym głównie dwóch bohaterek – Ruth i jej ciotki Sylvie. To bowiem indywidualistki, jednostki nie dające się zaszufladkować w żadne ramy i schematy. Czytelnik do ostatniej strony próbuje rozgryźć te postacie, motywy ich postępowania i tajemnicę, jaką niewątpliwie każda z nich posiada. W szczególności intrygująca wydaje się być Sylvie, kobieta wędrowiec, która żyje we własnym świecie. Świecie wolnym od wszelkich konwenansów, w którym bohaterka egzystuje według własnego planu. Ruth, z dnia na dzień upodabnia się do ciotki i oddala się od młodszej siostry Lucille. Dziwactwo ciotki roznosi się na jej siostrzenicę, tym samym sprowadzając ją na drogę, z której nie ma już odwrotu. Marilynne Robinson tworząc takie specyficzne kreacje bohaterów, pozornie jedynie przedstawia wpływ osób z najbliższego otoczenia na nasze postępowanie. Autorka bowiem głównie stara się pokazać odwieczne dążenie człowieka do wolności. Wolności, która w tym przypadku, w domu naznaczonym smutkiem i wielkimi tragediami, przybiera bezcenną wartość, o która warto walczyć. Biorąc natomiast pod uwagę zakończenie książki, pytaniem otwartym pozostaje, czy bohaterkom o taką właśnie wolność chodziło. Każdy sam musi sobie na to pytanie odpowiedzieć.

Marilynne Robinson układa swoje słowa w refleksyjne i nostalgiczne przemyślenia, nacechowane dużą dawką emocji. Lektura tej książki z pewnością nie zadowoli czytelników oczekujących wartkiej akcji, czy spektakularnych zwrotów w fabule. To spokojna historia, tocząca się swoim własnym rytmem, posiadająca cechy powieści obyczajowej i psychologicznej.

"Dom nad jeziorem smutku" wzbudzi w Was wiele przedziwnych uczuć, od zdziwienia do kompletnego niezrozumienia. Jedno jest pewne, nad fabułą tej książki nie można przejść obojętnie. Jestem bardzo ciekawa filmowej adaptacji tej książki, która swoją premierę miała w 1987 r. Zachęcam do niespiesznego pochylenia się nad historią Ruth i Sylvie.
ukryj

Driven: Namiętność silniejsza niż ból

Bromberg K.

Dwaj bracia

Elton Ben

Dziecioodporna

Giffin Emily

„Jeśli największą zaletą wczesnego rodzenia dzieci... pokaż

„Jeśli największą zaletą wczesnego rodzenia dzieci jest to, że szybciej masz je z głowy, a największą zaletą późnego rodzenia dzieci jest odwleczenie tej mordęgi, to czyż zupełna rezygnacja z dzieci nie stanowi najlepszego rozwiązania?”

Całkiem niedawno o tej książce było dosyć głośno na blogach książkowych. W końcu i mnie udało się ją przeczytać. A czy był to czas stracony? Zapraszam do lektury.

Emily Giffin, to pisarka dotychczas mi nieznana. Czytając jej biografię, możemy się dowiedzieć, iż dla pisarstwa porzuciła obiecującą karierę prawniczą. Autorka obecnie mieszka z mężem i trójką dzieci w Atlancie. Jej poprzednie książki były bestsellerami. „Dziecioodporna” to trzecia jej powieść w karierze.

Tytułowa dziecioodporna to trzydziestopięcioletnia Claudia. Bohaterka mieszka w Nowym Jorku i ma bardzo satysfakcjonującą pracę, jest bowiem redaktorem w popularnym wydawnictwie. Poznając Bena stwierdza, iż znalazła mężczyznę swojego życia. Ben bowiem, podobnie jak Claudia nie chce mieć dzieci. Bohaterowie zawierają więc niepisaną umowę przed ślubem – żadnych dzieci w przyszłości.

Ben i Claudia chcą być wolni, chcą korzystać z życia pełnymi garściami, a dziecko tylko komplikuje idealnie zaplanowane życie. Niestety dla Claudii, jakiś czas po ślubie Ben zmienia zdanie. Pod wpływem małego bobasa przyjaciół, bohater zaczyna namawiać swoją żonę do zmiany decyzji. Chce mieć dziecko, niezależnie od życiowych planów i ograniczenia wolności. Claudia musi więc wybrać, co jest dla niej ważniejsze. Własna wolność czy ukochany mężczyzna.

Na wstępie zaznaczę, że nie polubiłam postaci głównej bohaterki. I to nie dlatego, że nie chciała mieć dzieci. Określiłbym ją jako próżną i zadufaną w sobie osobę. Z pewnymi jej poglądami dotyczącymi macierzyństwa i posiadania dzieci trudno było mi się nie zgodzić, jednak dziecioodporna Claudia mnie po prostu irytowała. Spodziewałam się, że książka będzie zawierać mnóstwo akcentów dotyczących dzieci i odbioru społecznego kobiet, które dzieci nie chcą. Owszem, w powieści można znaleźć kilka odniesień do tych sytuacji, ale jest ich jednakowoż za mało. Wydaje mi się, że problem dziecioodpornych kobiet był tylko tłem do ukazania wątku rozpadu małżeństwa. A nie tego oczekiwałam. Na plus na pewno oddziaływają akcenty dotyczące kilku kobiet z otoczenia Claudii – sióstr i przyjaciółek. Każda z nich reprezentowała inną postawę życiową. Można było dzięki temu zobaczyć kontrast pomiędzy nimi.

Styl pisania Emily Giffin jest bardzo lekki. Książkę czyta się szybko i sprawnie dzięki narracji w pierwszej osobie. Niestety koniec był dla mnie bardzo przewidywalny, dlatego „Dziecioodporną” mogę przyrównać jedynie do powieści z serii „Literatura na obcasach”. Łatwo, lekko i przyjemnie.

Polecam osobom, które nie będą spodziewać się po tej powieści wzniosłych przemyśleń i kontrowersyjnych poglądów. To zwykłe, babskie czytadło i tyle. Co nie oznacza, że jest złe. Dla relaksu przy kawce jak najbardziej polecam.

A na koniec cytat, który bardzo mi się spodobał”

"Nie chcę przez to powiedzieć, że wszystkie byłe mole książkowe są nieatrakcyjne. Wręcz przeciwnie, myślę, że tworzymy wspaniały gatunek - jesteśmy ekscentryczni, bystrzy i o wiele bardziej interesujący niż typowa cheerleaderka albo były sportowiec”
ukryj

Dziewczęta z Szanghaju

See Lisa

„Najpierw jedno odstępstwo od zasad, od tego, do c... pokaż

„Najpierw jedno odstępstwo od zasad, od tego, do czego w swoim przekonaniu się nie posuniesz, na co się nie zgodzisz, i niedługo potem jesteś już na dnie”

Lisa See, amerykańska pisarka, której korzenie pochodzą z Chin to autorka dotychczas mi nie znana. Po tej książce, nabrałam ochoty na szersze przybliżenie sobie jej twórczości.

Tytułowe dziewczęta z Szanghaju to dwie siostry Pearl i May, którym niczego nie brakuje do szczęścia. Mają usytuowanych rodziców, dobrą sytuację materialną oraz wykonują swój ulubiony zawód - pracują jako modelki. Poznajemy je w 1937 r., tuż przed wybuchem II wojny światowej i rewolucji w Chinach. Ojciec sióstr, wskutek nałogu gry hazardowej traci cały majątek. Siostry zostają zmuszone do poślubienia dwóch braci, na stałe mieszkających w Stanach Zjednoczonych celem zachowania rodzinnego domu przez rodziców. W międzyczasie Japończycy napadają na Chiny, co powoduje, że Pearl i jej młodsza siostra, muszą wyruszyć za mężami do Ameryki. Na miejscu okazuje się, że wyobrażenia nie zawsze są zgodne rzeczywistością. A Ameryka to wcale nie taka ziemia obiecana, jak mówiono i przedstawiano w Chinach.

Książka ta jest swoistą sagą rodzinną, która rozgrywa się przez dwadzieścia lat (1937-1957). Narratorką jest Pearl, a akcja toczy się w Szanghaju oraz Los Angeles. Czytelnik może wnikliwie spojrzeć w ówczesne stosunki społeczno-obyczajowe, jakie panowały w Stanach Zjednoczonych. Chodzi tutaj o stosunek Amerykanów do emigrantów z Chin czy Meksyku. Relacje te przez długi okres czasu nie były zbyt dobre mimo dużej, pozytywnej roli chińskich emigrantów w II wojnie światowej.

To co mnie osobiście zdziwiło to postawa Pearl i May, ich poglądy na życie były bliższe Zachodowi niż tradycji chińskiej, co w tamtych latach było nie lada wyzwaniem. Zauważyć można również głęboką więź, jaka łączy obydwie siostry, mimo ogromnej różnicy charakterów. Bliższa była mi Pearl, May jakoś nie mogłam obdarzyć sympatią. Uważam, że zbyt egoistycznie podchodziła do życia. Poza tym Pearl przeszła wielką przemianę, na którą wpływ miały okropne przejścia w drodze do Stanów Zjednoczonych.

Jest to powieść o trudzie życia, pokonywaniu przeciwności losu, dostosowywaniu się do istniejących warunków, często wbrew sobie. Bohaterkami są przede wszystkim kobiety, których rola w chińskim społeczeństwie jest znacznie umniejszana. Autorka zakończenie książki pozostawia otwarte. Obecnie pracuje nad drugą częścią losów Pearl i May.

Polecam dla osób, które chcą dowiedzieć się jak wyglądało życie chińczyków na tle ważnych wydarzeń światowych. Jest to z pewnością duża gratka dla sympatyków historii. Ja już wiem co oznacza sformułowanie „papierowy syn”. Gdyby nie ta książka, pewnie w życiu bym się nie dowiedziała o tym procederze. Cieszę się, że mogłam na chwilę przenieść się w tamte niepewne czasy i przybliżyć sobie historię z nimi związaną. Wam, też polecam tą podróż w przeszłość.

ukryj

Dziewczyna, którą nigdy nie byłam

Moran Caitlin

Dziwne losy Jane Eyre

Brontë Charlotte (Brontë Karolina; pseud. Bell Currer)

"Gdyby ludzie byli zawsze dobrzy i posłuszni wzglę... pokaż

Echa pamięci

Webb Katherine

"Miłość wypełnia, a później opuszcza serca ludzi..... pokaż

"Miłość wypełnia, a później opuszcza serca ludzi... serca innych ludzi. Jak przypływ i odpływ".

Ta książka nadal "siedzi" w mojej głowie. Jej bohaterowie jawią mi się niczym rzeczywiste postacie, które istniały naprawdę. Kocham takie literackie uczty, dzięki którym całą swoją osobą czuję, że czytanie to najlepsze, czego mogłam nauczyć się w życiu. Ostrzegam, ta recenzja całkowicie i nieodwołalnie wychwala dzieło, które w pełni na to zasługuje. Nie żałuję bowiem żadnej, nocnej godziny, jaką poświęciłam na przeczytanie tej książki, a którą mogłabym przecież przeznaczyć na smaczne spanie. W zasadzie to nie musicie czytać dalej tego tekstu, szkoda waszego czasu – lepiej biegnijcie kupić "Echa pamięci" i zatopcie się we wspaniałą treść tej książki.

Katherine Webb urodziła się w 1977 r., swoje dzieciństwo spędziła na wsi w hrabstwie Hampshire. Ukończyła Uniwersytet Durham, a następnie kilka lat mieszkała w różnych miejscach – w Londynie i Wenecji. Na stałe osiedliła się jednak w Berkshire. W swoim życiu wykonywała już wiele zawodów: kelnerki, au pair, sekretarki, bibliotekarki, czy gospodyni domowej. Obecnie pracuje na pełnym etacie jako pisarka, kocha czytać i uwielbia swoje dwa koty. Autorka zadebiutowała powieścią pt. "Dziedzictwo".

Zachowi Gilchristowi, właścicielowi kiepsko prosperującej galerii sztuki, życie zaczyna rozpadać się na kawałki. Jego była żona wyprowadza się z kraju i zabiera ich córkę na drugi koniec świata, a bohaterowi brakuje weny na napisanie książki o życiu sławnego artysty - Charlesa Aubreya, za którą już pobrał zaliczkę od wydawnictwa. Zach postanawia więc wyjechać do Blacknowle - wsi, do której Aubrey przyjeżdżał na swoje letnie wakacje wraz z kochanką i córkami. Na miejscu poznaje sędziwą i zdziwaczałą staruszkę Dimity Thatcher, nazywaną Mitzy, która w młodości była muzą malarza. Zach próbując dowiedzieć się czegoś nowego o artyście, odkrywa coraz więcej tajemnic związanych z losami wielu osób sprzed ponad siedemdziesięciu lat. Echa pamięci bowiem powracają niczym bumerang, nie dając o sobie zapomnieć.

"Echa pamięci" to historia tak wielopłaszczyznowa, jak wielopłaszczyznowe jest nasze życie. W celu ukazania tej zależności, Katherine Webb zastosowała wielce trafiony zabieg w postaci retrospekcji, który co chwilę chwiał całą konstrukcją chronologiczną powieści, wprowadzając element tajemnicy i niedopowiedzenia. Czytelnik bowiem wraz z Mitzy cofa się do roku 1937 r., w którym to zaczęła się cała historia. Autorka przez całą fabułę książki, miesza ze sobą plany czasowe – często zawieszając akcję w najlepszym momencie, co niejeden raz doprowadzało mnie do istnej wściekłości. Tak bardzo bowiem chciałam dowiedzieć się co będzie dalej. Intrygującym zabiegiem było również podzielenie wspomnień Dimity – na te, które opowiada Zachowi i te, które wynurzają się z jej pamięci - pełne sekretów i tajemnic. Taka dwutorowość jeszcze bardziej mnie intrygowała. Krok po kroku, z każdą stroną, układałam sobie kolejne elementy układanki, by na koniec wyłonić całościowy obraz dziejów Mitzy. Cała konstrukcja fabularna została wykonana więc w mistrzowskim stylu, serwując czytelnikom do tego wszystkiego na koniec wspaniały suspens. Czego chcieć więcej!

Historia Mitzy i Charlesa Aubreya to opowieść o miłości, która pod wpływem różnych czynników przerodziła się w obsesję, doprowadzającą do wielkiego nieszczęścia, niszczącą wszystko na swojej drodze. Historia czternastoletniej wówczas dziewczyny, mieszkającej na wsi, na wybrzeżu Dorset, która od samego początku skazana została na ostracyzm lokalnej społeczności ze względu na swoją matkę dziwaczkę - to przejmujący portret psychologiczny kobiety, która za wszelką cenę chciała być kochana i zwyczajnie zauważana przez innych. Przyjazd wyzwolonego z konwenansów społecznych artysty, pokazał Mitzy zupełnie inny świat. Bohaterka, jako jego muza zakochała się w Aubreyu, a uczucie to całkowicie pozbawiło ją jakichkolwiek skrupułów. Powieść pokazuje powracający ciężar winy za popełnione czyny, siłę miłości i obsesji, oraz siłę powracającej przeszłości, która nie daje o sobie zapomnieć - nigdy. O bohaterach książki Katherine Webb można byłoby napisać oddzielne elaboraty, ze względu na ich misternie utkane kreacje i wszechobecną dbałość o detale w ich pokazaniu. Podczas lektury tej powieści wielokrotnie oceniałam i starałam się ich zrozumieć. Rzadko kiedy bohaterowie tak bardzo wpływają na moje przemyślenia.

Podczas pisania krótkiego streszczenia fabuły, próbowałam wyłożyć czytelnikom najważniejsze jej punkty, jednak uwierzcie mi – te kilka zdań to tylko mały skrawek tego, co otrzymuje czytelnik. "Echa pamięci" to bowiem książka, posiadająca cechy sagi rodzinnej – powieść napisana z wielkim rozmachem, godnym dzieł największych pisarzy. W każdym zdaniu, w każdym słowie widać bowiem godny naśladowania kunszt pisarski autorki, pozostający na wysokim poziomie. A misternie skonstruowana fabuła, nie pozwala oderwać się od tej lektury nawet na chwilę, pomimo jej sporej objętości – ponad 500 stron tekstu, będącego niczym miód na moje literackie podniebienie. Podczas czytania tej książki czułam namacalnie wiatr nadchodzący z wybrzeża oceanu, słyszałam huk fal, i razem z bohaterkami zbierałam różnorakie zioła. To było niczym mistyczne przeżycie, którego na pewno nie zapomnę.

Powieść Katherine Webb to jedna z niewielu książek, która pozostanie głęboko ukryta w mojej pamięci, powracając co jakiś czas głośnym echem. Po takiej literackiej uczcie, nie mogłabym nie przeczytać debiutu autorki, który sądząc po recenzjach, jest równie dobry. Jeśli więc lubicie epickie powieści napisane z rozmachem, pełne tajemnic, namiętności i ludzkich grzechów – nie zwlekajcie. Dla takich dzieł warto poświęcić noc!

ukryj

Eksperyment intencjonalny: Waga twoich myśli

McTaggart Lynne

"Każdy postęp w nauce jest w jakiś sposób nieco he... pokaż

"Każdy postęp w nauce jest w jakiś sposób nieco heretycki. Każde ważne nowe odkrycie częściowo, jeśli nie całkowicie, poniekąd neguje dominujące w danym momencie poglądy."

Zastanawialiście się kiedyś nad tym, czy wasza myśl może posiadać moc sprawczą? Ja wielokrotnie, w szczególności, gdy moje przewidywania w postaci myśli sprawdzały się w konkretnych sytuacjach. Czy to zjawisko, które dotyka ludzi na całym świecie, jest wynikiem przypadku? Czy może oddziaływanie myśli na otaczającą nas rzeczywistość ma podłoże naukowe, dające się racjonalnie wyjaśnić? Wraz z autorką zapraszam was w nieodkryte obszary ludzkiego umysłu dotyczące intencji.

Lynne McTaggart to amerykańska dziennikarka, wydawca, wykładowca i autorka sześciu książek. Ta niezwykle ceniona w swoim środowisku autorka, prowadzi na całym świecie warsztaty i telekonferencje dotyczące zdrowia i duchowości. McTaggart mieszka obecnie w Londynie wraz z mężem i dwiema córkami. "Eksperyment intencjonalny. Waga Twoich myśli" to światowy bestseller, przetłumaczony na trzydzieści języków. Nawiązania do tej publikacji znajdziecie również w powieści Dana Browna pt. "Zaginiony symbol".

Książka podzielona jest na cztery części. Pierwsza, zawiera argumenty przemawiające za traktowaniem intencjonalności jako nauki. Część druga, skupia się na odpowiednich uwarunkowaniach naszej intencyjności, takich jak czas i miejsce. Trzecia, skupia się na mocy myśli, w tym modlitwy czy efektu voodoo. Ostatnia zawiera porady dotyczące ćwiczeń intencjonalnych. Posłowie natomiast zawiera efekty pierwszych, globalnych eksperymentów intencjonalnych, jakie współtworzyła autorka.

Tezą jaką forsuje McTaggart dotyczy prawdopodobieństwa oddziaływania myśli na otaczającą nas rzeczywistość. W myśl tej teorii, cały wszechświat połączony jest niezliczoną ilością pól energetycznych, a każda myśl tworzy energię, oddziałującą na materię. Potwierdzenie tej rewolucyjnej tezy, oznaczałoby przełom w świadomości milionów ludzi. Oznaczałoby, że ludzkie intencje mogą kształtować nasze życie. Celem przybliżenia tego tematu, autorka w dość przystępny sposób ukazuje czytelnikom pionierskie badania nad ludzką myślą. Cała książka wręcz naszpikowana jest wieloma odkryciami w dziedzinie nauki kwantowej i noetyki. Trzeba zaznaczyć, iż autorka posługuje się dość zrozumiałym językiem, jednakże nieuniknione są spotkania z naukową terminologią i wielością przypisów. Warto więc czytać publikację powoli, skupiając się na jej obszernej treści.

Ciekawym fragmentem, który może was szczególnie zainteresować jest z pewnością informacja o treningach mentalnych dzisiejszych sportowców. Okazuje się bowiem, iż oprócz treningów fizycznych, najlepsi sportowcy, przechodzą również treningi myśli. Na uwagę zasługuje również metoda biofeedbacku, stosowana przez lekarzy przy przewlekłych chorobach czy spontaniczne remisje czyli cudowne uzdrowienia.

"Raz skonstruowana myśl istnieje wiecznie."

Książki "Eksperyment intencjonalny. Waga Twoich myśli" nie zaliczyłabym do zbioru poradników, raczej publikacja ta wpisuje się w nurt literatury popularnonaukowej. Rozdział dotyczący stricte porad na temat ćwiczeń intencjonalnych jest stosunkowo niewielki w porównaniu do wiedzy naukowej, jaką przekazuje czytelnikom autorka. Warto wiedzieć, że przygoda z odkrywaniem wpływu myśli na nasze życie nie kończy się wraz z przeczytaniem ostatniej strony książki. Lynne McTaggart bowiem zachęca do wzięcia udziału w globalnym eksperymencie intencjonalnym, który dzięki stronie internetowej umożliwia ludziom na całym świecie sprawdzenie siły swojej myśli. Dla wielkich sceptyków, to znakomita forma zweryfikowania swoich przekonań.

Wielość naukowych badań, na jakie powołuje się autorka w swojej książce, skłania do głębokich przemyśleń i weryfikacji sceptycznych przekonań. Teoria intencjonalności myśli tłumaczy bowiem tajemnicę wielu niewyjaśnionych dotychczas zjawisk, jak chociażby uzdrowienia. Warto zapoznać się z ta książką, gdyż nie znajdziecie w niej pseudonaukowego bełkotu. W dobie XXI wieku, w którym nauka kwantowa rozwija się w zastraszającym tempie, co chwilę jesteśmy zaskakiwani nowymi, przełomowymi odkryciami, jak chociażby niedawna wiadomość o kwantowej teleportacji. Jestem przekonana, że podczas lektury "Eksperymentu intencjonalnego" wielokrotnie poczujecie zdziwienie i niedowierzanie. Odtąd będziecie baczniejszą uwagę zwracali na wasze myśli.

"Każdy z nas jest potencjalnym Frankensteinem obdarzonym niezwykłą mocą do oddziaływania na świat wokół nas." ukryj

Emily wraca do domu

Woods Sherryl (pseud. Kirk Alexandra lub Sherrill Suzanne)

"Unikanie ryzyka może być wygodne, lecz czy na tym... pokaż

"Unikanie ryzyka może być wygodne, lecz czy na tym polega prawdziwe życie?".

Bywają takie dni, gdy nie mamy ochoty na wyczerpującą prozę, która będzie skłaniała nas do szerokich przemyśleń egzystencjalnych, wyzwalając przyspieszoną pracę umysłu. Na takie właśnie dni, mam dla Was lekturę – lekką i niezobowiązującą, taką po której z pewnością uśmiech zagości na waszej twarzy. Czasami potrzebujemy takich powieści, po prostu.

Sherryl Woods to była dziennikarka telewizyjna, która swoją pierwszą powieść wydała w 1982 r., pod pseudonimem Suzanne Sheriff. Kolejną, również pod innym pseudonimem - Alexandra Kirk. Od 1986 r. zawodowo zajmuje się pisaniem książek. Jej dorobek literacki to ponad siedemdziesiąt romansów i powieści obyczajowych, jak również trzynaście książek z wątkiem kryminalnym. Autorka obecnie mieszka w Ohio, na Florydzie i w Kalifornii. Ceni sobie przyjaźń. "Emily wraca do domu" to pierwszy tom serii pt. "Ocean Breeze" ukazujący losy trzech sióstr

Emily Castle dziesięć lat temu wyjechała z rodzinnego miasteczka Sand Castle Bay, stawiając na karierę i tym samym porzucając miłość swojego życia – Boona Dorsetta. W tym czasie, mężczyzna ożenił się i po kilku latach stracił żonę – pozostał mu jedynie ośmioletni syn. Emily po dekadzie przyjeżdża wraz ze swoimi dwiema siostrami w rodzinne strony, by pomóc ukochanej babci posprzątać zniszczenia w jej restauracji, jakich dokonał huragan. Spotkanie dawnej pary, po takim długim czasie, wywołuje niespodziewane iskry uczuć, które wydawały się już dawno wygasłe.

Książka Sherryl Woods jest świetnym umilaczem czasu. Książką, która idealnie nadaje się na słoneczny dzień na leżaku, czy na plaży. Fabuła, jaką wykreowała autorka skupia się w głównej mierze na miłości - uczuciu dwojga głównych bohaterów. Uczuciu, dość skomplikowanym, którego naznaczył upływający czas i nieprzemyślane decyzje. Główną płaszczyzną, jakiej dotyka pisarka to wypracowanie między kochającymi się ludźmi sztuki kompromisu. Jak widać na przykładzie Emily i Boona, nie jest to prosta sprawa i bardzo trudno jest negocjować swoje warunki w przypadku, gdy każda strona chce postawić wyłącznie na swoim. Sherryl Woods również dość umiejętnie skłania czytelnika do chwilowej zadumy nad priorytetami, jakie obieramy w naszym życiu. Czy kariera może zastąpić nam spełnienie w rodzinie? Czy trzeba ze wszystkiego zrezygnować, by móc realizować swoje pasje? Takie właśnie refleksje nachodziły mnie podczas tej lektury i przyznam, że nie znalazłam na nie uniwersalnej odpowiedzi. Każdy sam musi stworzyć sobie własną definicję szczęścia, do jakiego pragnie dążyć.

Historia uczucia dwójki głównych bohaterów jest dość banalna i każdy z nas od początku będzie wiedział, że szczęśliwe zakończenie jest im oczywiście pisane. Nie umniejsza to jednak w żadnym stopniu umiejętności bazowania autorki na uczuciach czytelnika, powodując przemożną chęć zerknięcia na kolejną stronę powieści, celem dowiedzenia jak potoczą się ich losy. O ile Emily i Boone nie wyróżniają się niczym niezwykłym w gronie wielu, podobnych sobie bohaterów powieści obyczajowych, o tyle babcia Emily, czyli Cora Jane już od pierwszych stron wzbudziła moją niekłamaną sympatię. Babcia z werwą, swatająca swoje wnuczki, lubiąca małe intrygi – to postać z nietuzinkowym charakterem, której z pewnością nie zapomnę.

Do lektury książki niewątpliwie zachęca okładka, z pięknym zamkiem z piasku w otoczeniu żywych, słonecznych barw. Klimatyczna, podobnie jak klimatyczne jest miasteczko w jakim toczy się akcja powieści. Nie ukrywam, że podczas lektury wzbudziła się we mnie przemożna chęć przeniesienia się do tej właśnie szerokości geograficznej. Plaża, ocean i swojska restauracja przy brzegu oceanu – czegóż więcej chcieć. Język, jakim posługuje się Sherryl Woods jest prosty i jednocześnie operujący dużą ilością dialogów. Jednym słowem dopasowany do tego gatunku – lekkiej, powieści obyczajowej.

"Emily wraca do domu" to powieść z dość przewidywalną fabułą, która zmierza ku szczęśliwemu zakończeniu. Z pewnością książka ta nie należy do ambitnej literatury, jednak swoją rolę zapewnienia kilkugodzinnej rozrywki – spełnia. Dzieło Sherryl Woods przeczytałam w kilka godzin. Jeśli więc potrzebujecie chwilowej odskoczni od czytanej codziennie prozy, zachęcam.
ukryj

Emma i ja

Flock Elizabeth

Florence + The Machine: Głos wszechmogący

Howe Zoë

Fueled: Napędzani pożądaniem

Bromberg K.

Gdyby nie ty

Sivec Tara

Godziny

Cunningham Michael

„Ale i tak pozostają godziny, prawda? Jedna, po ni... pokaż

„Ale i tak pozostają godziny, prawda? Jedna, po niej druga, przechodzisz przez tę pierwszą, a zaraz o Boże, jest następna”

Michael Cunningham to amerykański pisarz, który najbardziej polskim czytelnikom kojarzony jest właśnie z ww. powieścią. „Godziny” to książka, która powstała w 1998 r. Jest trzecią w dorobku autora.. Powieść ta uznawana jest za jego najlepsze dzieło, o czym świadczy wiele nagród m.in. nagroda Pulitzera.

„Godziny” to opowieść o jednym dniu z życia trzech kobiet, żyjących w różnych czasach.

W roku 1923 Virginia Woolf rozpoczyna pracę nad książką życia „Panią Dalloway”. Mieszka na przedmieściach Londynu wraz z mężem, którego nie kocha. Przebyta choroba psychiczna nadal odciska swoje piętno. Virginia nie czuję się szczęśliwa. Wie, że nie tak miało wyglądać jej życie. Uzmysławia sobie swoje skłonności homoseksualne. Wszystko to powoduje, że pisarka postanawia odebrać sobie życie.

Rok 1949 Laura Brown, matka małego synka Richiego, nosząca w sobie drugie dziecko, mająca kochanego męża, idealna pani domu. Jest molem książkowym. Przed szarą rzeczywistością ucieka w świat książek, w szczególności w świat „Pani Dalloway”. Zastanawia się, jakby to było odebrać sobie życie jak autorka książki. Laura nie jest szczęśliwa, życie które wybrała nie jest jej życiem. Po impulsywnym pocałunku przyjaciółki, ona również odkrywa prawdę, która w niej drzemie.

Clarissa Vaugham, to mieszkanka współczesnego Nowego Jorku, końca dwudziestego wieku. Od piętnastu lat trwa w związku homoseksualnym z inną kobietą. Ma zamiar wydać przyjęcie na cześć swojego przyjaciela - poety, dawnego kochanka, który jest gejem chorującym na AIDS. Zastanawia się ja potoczyłoby się jej życie gdyby związała się ze swoim przyjacielem, który nazywa ją Panią Dalloway, jak bohaterkę książki Virginii Woolf.

Wszystkie trzy postacie jak widać łączy książka „Pani Dalloway” oraz skłonności homoseksualne. Autor bardzo umiejętnie wprowadził biografię Virginii Woolf, angielskiej pisarki żyjącej na przełomie XIX i XX wieku. Co prawda nie czytałam jeszcze żadnej powieści Virginii ale sama jej postać nie jest mi obca. Virginia mieszkała pod Londynem z mężem Leonardem. Jej biografowie twierdzą, że pisarka była homoseksualistką, dlatego też nie była szczęśliwa w małżeństwie. W wieku 59 lat, napełniając kieszenie kamieniami rzuciła się do rzeki, blisko swojego domu. Pierwotnym tytułem „Pani Dalloway” - najsłynniejszego dzieła autorki miał być właśnie tytuł „Godziny”. Pewnie stąd Cunningham wziął tytuł do swojej książki. W powieści zauważyć można bardzo wyeksponowany wątek homoseksualny. Nie bez znaczenia zostaje fakt, że Cunningham jest gejem, stąd takie szerokie nawiązania do homoseksualizmu.

Pisarz świetnie połączył trzy historie. Potrafił umiejętnie wpleść trzy wątki w jedną całość. Bohaterki są bardzo realistyczne. Czytając ich historie, czułam się jakbym sama była Laurą czy Clarissą. „Godziny” to z pewnością studium psychologiczne kobiety. Wszystkie trzy zaplątane są w niewole upływających godzin. Wspominają w nich przeszłe bądź nigdy nie osiągalne szczęście.

Godziny płyną, czas mija. Jedna podobna do drugiej. Życie to wiele godzin, ciągle upływających. Od nas zależy jak je wykorzystamy.

Dzięki przeczytaniu „Godzin” mam zamiar zabrać się do książek Virginii Woolf. Tą pozycję polecam bez dwóch zdań.

Myślę, że obowiązkowo każdy kto przeczyta książkę powinien obejrzeć również film „Godziny” z 2002 r. w reżyserii Stephena Daldry'ego. Genialna obsada: Clarissa –Meryl Streep, Virginia – Nicole Kidman, Laura – Julianne Moore. Akcja dzieje się w trzech przedziałach czasowych 1941, 1951 i 2001. Jedyna różnica między książką a filmem to czas życia Clarissy. W książce jest to koniec XX wieku, w filmie rok 2002. Powiem wam, że kompletnie zaskoczyła mnie Nicole Kidman. Po pierwsze na początku jej po prostu nie poznałam, a po drugie jej rola Virginii to dla mnie mistrzostwo świata. Nie bez przyczyny dostała za tę rolę Oscara z 9 nominacji dla tego filmu. Prawie dwie godziny oglądania wciągnęły mnie bez reszty. Świetna muzyka, wprowadzająca nastrój i również dobre gry aktorskie pozostałych dwóch bohaterek. Ekranizacja jest po prostu jest świetna i tyle. Naprawdę warto obejrzeć po przeczytaniu książki. Balsam dla duszy. POLECAM ukryj

Góra Grozy

Rodda Emily (właśc. Rowe Jennifer)

Gwiazd naszych wina

Green John

„Na tym świecie jest tylko jedna rzecz okropniejsz... pokaż

„Na tym świecie jest tylko jedna rzecz okropniejsza niż umieranie na raka w wieku szesnastu lat, a jest nią posiadanie dziecka, które na tego raka umiera.”

Pamiętacie ostatni film Zanussiego pt. "Życie jako śmiertelna choroba przenoszona drogą płciową"? Film ten ukazał problematykę śmierci w sposób bezsprzecznie nie moralizatorski. Tytuł natomiast utkwił w pamięci mas, wszedł nawet do mowy potocznej i jest często używany będąc swoistą, szyderczą polemiką ze śmiercią. Będąc zdrowym bowiem nie zdajemy sobie sprawy jak cenny jest każdy dzień bez świadomości rychłej śmierci. Powieść, którą dzisiaj chciałabym wam zaprezentować odsłania wstrętną twarz kostuchy, która przyjdzie kiedyś po każdego z nas. Dzieło Johna Greena doskonale koreluje z powiedzeniem, że życie jest śmiertelną chorobą przenoszoną drogą płciową.

John Green to kultowy już amerykański pisarz, który jest twórcą bestsellerów dla młodzieży. Jego książki otrzymały wiele nagród literackich m. in. Printz Medal czy Edgar Award. Książka "Gwiazd naszych wina" w roku 2012 uzyskała status najważniejszej książki młodzieżowej roku wg "New York Timesa". Pisarz mieszka obecnie z żoną i synem w Indianapolis.

Co może robić piękna, szesnastoletnia dziewczyna? Odpowiecie: korzystać z uroków młodości, umawiać się z chłopakami, imprezować. Hazel niestety nie ma tego szczęścia, gdyż choruje na raka tarczycy z przerzutami do płuc. Jej stałym, dwudziestoczterogodzinnym towarzyszem jest aparat tlenowy, dzięki któremu może oddychać. Hazel świadoma swojej inności, zamyka się w czterech ścianach czytając po raz setny ukochaną powieść "An Imperial Affliction", której bohaterka jest bardzo podobna do Hazel, również choruje na raka. Książka ta niestety urywa się w połowie, a wysyłanie do jej autora listów z prośbą o opowiedzenie zakończenia, jest bezskuteczne. W życiu Hazel wszystko się zmienia, gdy na spotkaniu grupy wsparcia poznaje przystojnego Augustusa, którego choroba pozbawiła jednej nogi. Mimo trudnej sytuacji obydwojga pojawia się miłość, przyjaźń, poświęcenie oraz świadomość nieuniknionego losu, będącego udziałem zakochanych.

"Gwiazd naszych wina" nie jest książką bazującą wyłącznie na uczuciach czytelnika. Nie znajdziecie w niej sentymentalnych głupot, których celem jest wzruszenie odbiorcy. Mimo tematu śmierci młodych ludzi, którzy dopiero wchodzą w życie, autor bardzo konstruktywnie i ze stu procentową realnością ukazuje niedoskonałości ludzi chorych i osób, które się nimi opiekują. Największym atutem powieści są bezsprzecznie bohaterowie. Hazel, Augustus czy niewidomy Izaak, przyjaciel ich obojga to postacie tak realne, jak realne jest to, że piszę ten tekst. Autor świadomie wykreował ich w taki sposób, aby każdy miał coś do przekazania czytelnikowi. Bohaterowie mają wady i zalety, daleko im do doskonałości i to właśnie czyni ich bardzo "życiowymi" postaciami, nie tylko tymi literackimi.

Dobrym zabiegiem użytym przez Johna Greena jest pierwszoosobowa narracja Hazel. Na ogół ludzie cierpiący na nieuleczalną chorobę wzbudzają we mnie litość. W tym przypadku tak nie było, bohaterka ma świadomość nieuchronności swojego losu, dlatego też nieplanowana miłość jest dla niej wielkim skarbem. W książce można znaleźć sporą dozę dość makabrycznych dowcipów nawiązujących do istoty umierania. W ten sposób bohaterowie choć na chwilę pragną odsunąć od siebie widmo śmierci. Precyzyjnie skonstruowana fabuła i wątek pisarza Peter Van Houtena oraz jego niedokończonej książki to również niezaprzeczalne atuty powieści. Po jej przeczytaniu zrozumiecie również wymowę dość dziwnego tytułu.

Książka "Gwiazd naszych wina" nie odpowie wam na pytania czym jest śmierć, czy warto walczyć i czy życie ma jakikolwiek sens. Nie odpowie, gdyż w przypadku każdego z nas odpowiedź będzie inna, tak jak w przypadku bohaterów książki Johna Greena. Brak trywialności i moralizatorstwa, co jest bardzo rzadkie w przypadku książek nawiązujących do istoty umierania, wzbudzi w was sprzeczne i niespodziewane odczucia. Nie dziwię się, że książka stała się bestsellerem, jest po prostu niezaprzeczalnie oryginalna. Polecam. ukryj

Idź, postaw wartownika

Lee Harper

Jedwabnik

Rowling Joanne (pseud. Rowling J. K., Skamander Newt, Whisp Kennilworthy, Galbraith Robert)

Jedz, módl się, kochaj

Gilbert Elizabeth

"Jestem lojalna i stała w miłości do podróży, tak... pokaż

"Jestem lojalna i stała w miłości do podróży, tak jak nie zawsze byłam lojalna i stała w innych miłościach".

Książka, o której słyszał chyba każdy. Książka, która dla wielu stała się swoistym drogowskazem życiowym. Długo zwlekałam z przeczytaniem tego światowego bestselleru, lektura czekała sobie spokojnie na półce, aż przyjdzie odpowiedni czas na jej zgłębienie. Czasami nasze wyobrażenia o konkretnej książce rozmijają się z rzeczywistością, tak było i w tym przypadku. Nie jest to bowiem historia przyjemnych podróży okraszonych niezwykłymi przygodami. To, co przedstawia autorka to swoista recepta na życie zgodne z własnymi pragnieniami i marzeniami. Czy udana? Trudno stwierdzić, gdyż każdy człowiek kieruje się własnym katalogiem twardych obowiązków i dozwolonych przyjemności.

Elizabeth Gilbert to kobieta, która niespodziewanie dla siebie pisząc historię swojego życia, stała się inspiracją dla wielu kobiet, które postanowiły zrealizować swoje pragnienia. Autorka pracowała jako dziennikarka, a niektóre z jej artykułów zostały nominowane do National Magazine Award. Książka "Jedz, módl się, kochaj" przez ponad 57 tygodni utrzymywała się na pierwszym miejscu bestsellerów New York Timesa. Ciekawostką jest to, że do wiernych czytelników Elizabeth Gilbert należą Jonathan Carroll czy Meg Ryan.

Autorka i równocześnie bohaterka książki, w wieku trzydziestu lat wywraca swoje życia do góry nogami. Rozwodzi się z mężem i traci cały majątek zostając z niczym. Zapytacie dlaczego? Mając kochanego męża, dobrą pracę, świeżo kupiony dom, Elizabeth po prostu nie jest szczęśliwa. Jej obecne życie przytłacza ją do tego stopnia, że postanawia wszystko zmienić. Po rozwodzie przez długie miesiące nie może się pozbierać. Wyrzuty sumienia dotyczące męża doprowadzają ją do silnej depresji, a nieudany romans z młodszym mężczyzną jeszcze bardziej umacnia ją w przeświadczeniu, że musi coś zrobić. Bohaterka postanawia wyruszyć w podróż swojego życia na okres 12 miesięcy. Miesiące te mają być drogą do poszukiwań równowagi życiowej, która zapewni jej stracone od dłuższego czasu szczęście. Powieść obejmuje sto osiem opowieści, które podzielone zostały na trzy części. Kontynuacją "Jedz, módl się, kochaj" jest druga część pt. "I że cię nie opuszczę".

Po lekturze książki, czytelnik spragniony niecodziennych wrażeń z pewnością pozazdrości Elizabeth Gilbert możliwości podróżowania po całym świecie. Wgłębiając się w niektóre fragmenty jej wspomnień, można odczuć wręcz fizyczną potrzebę wyruszenie w nieznany świat. Dobrym zabiegiem, który de facto porządkuje przeżycia bohaterki, jest podział książki na trzy części. Część pierwsza - "Jedz" czyli podróż do słonecznych Włoch. Autorka poświęca się tutaj nauce języka włoskiego oraz zgłębia filozofię życiową Włochów. Jak sam tytuł wskazuje, największe znaczenie w tym przypadku ma dla niej jedzenie. Dla amatorów i smakoszów kuchni, to na pewno źródło ciekawych informacji. Część druga - "Módl się" to z kolei Indie. Elizabeth w aśramie zgłębia tajniki jogi i medytacji. Próbuje napełnić swoja osobę spokojem i pogodą ducha. Poznaje tam przyjaciół, którzy pomagają jej odnaleźć siebie. Ta część została przeznaczona wyłącznie dla sympatyków duchowości, pragnących zgłębić tajniki medytacji. Część ostatnia – "Kochaj" czyli Indonezja. Poszukiwanie przez bohaterkę siły wyższej, boga, jakkolwiek go nazwiemy. To właśnie tutaj autorka próbuje odnaleźć równowagę między przyjemnością, a wewnętrznym spokojem. Tutaj też spotyka niespodziewanie miłość. Miłość, która wzbudzi w niej wiele sprzecznych emocji. Ta część właśnie była dla mnie najbardziej interesująca. Pojawiła się bowiem miłość, ciekawie opowiedziana historia Balijczyków i cudowne krajobrazy.

"Jedz, módl się, kochaj" to książka, która nie znajdzie czytelnika, dla którego wszystkie trzy części będą rewelacyjne. Dotykanie tak wielu różnorodnych płaszczyzn jak kuchnia, duchowość i miłość dla wielu będą w pewnej części nudne bądź niezgodne z przyjętą przez czytelnika filozofią życiową. Równocześnie jednak, pewne partie książki miłośnik kuchni czy sympatyk jogi będzie czytał z zapartym tchem. Nie jest to więc cecha negatywna utworu, swego rodzaju uniwersalność to chyba najlepszy zabieg, każdy bowiem znajdzie w tej powieści coś dla siebie. Jedni mniej, drudzy zaś więcej.

Czytając wynurzenia autorki, trudni uniknąć oceny jej postawy życiowej. Elizabeth Gilbert pomimo faktu bycia wielką egoistką, jest równocześnie bardzo odważną kobietą. Można oczywiście nie pochwalać jej wyborów, jednakowoż czerpana przyjemność z lektury o samotnej podróży, nieznacznie inspiruje. Zapytacie do czego? Odpowiedź jest prosta, do zmian, nawet tych najmniejszych. Zmian, które polepszą nasze życie. Elizabeth Gilbert swoją historia stara się przekazać prostą prawdę: trzeba walczyć o swoje marzenia i o odnalezienie samego siebie.

"Człowiek nie jest ani marionetką bogów, ani jedynym panem samego siebie; jest pierwszym i drugim po trochu".
ukryj

Julio, gdzie jesteś?

Fielding Joy

„(…) wielkie nieszczęście, podobnie jak wielkie zł... pokaż

„(…) wielkie nieszczęście, podobnie jak wielkie zło, powstaje często z rzeczy banalnych, zwyczajnych, a decydujące w życiu momenty rzadko kiedy wydają się być ważne w chwili, gdy mają miejsce”

Udało mi się odnaleźć troszkę zakurzoną już książkę, która stała dłuższy czas na mojej półce. Miałam po prostu nieodpartą ochotę na dobrą powieść psychologiczno-obyczajową w wykonaniu nie znanej mi dotychczas pisarki.

Joy Fielding to popularna na całym świecie autorka bestsellerów. To dla mnie zaskakujące, że czytając jej biografię, nigdy o niej nie słyszałam. Pisarka bowiem ma na swoim koncie wiele książek, które doczekały się licznych przekładów. Bohaterkami jej powieści są najczęściej kobiety, które na swojej drodze spotykają wiele przeszkód w osiągnięciu zadowolenia w życiu. Joy Fielding pochodzi z Kanady, ale paradoksalnie w Stanach Zjednoczonych jej dorobek literacki jest bardziej doceniany. Obecnie mieszka w Toronto i na Florydzie z mężem i dwiema córkami.

Czytając tytuł pewnie sądzicie, że pierwszoplanową bohaterką jest Julia. Mnie też się tak wydawało. Jednakże to mylne wrażenie. Na pierwszy plan autorka wysuwa Cindy, matkę Julii i jej młodszej siostry Heather. Cindy od kilku lat rozwiedziona z mężem adwokatem, dzieli z nim opiekę nad dwiema córkami. 21-letnia Julia dopiero co przeprowadziła się od ojca do Cindy nie mogąc wytrzymać z nową żoną taty. Julia jest piękną, zmysłową, utalentowaną ale również zmanierowaną, początkującą aktorką. Pragnie zrobić karierę za wszelką cenę, nie liczy się z nikim. Gdy ojciec załatwia jej możliwość wzięcia udziału w castingu do nowego filmu znakomitego reżysera, Julia nie kryje swojego zadowolenia. W dniu przesłuchań, od samego rana Julia wścieka się na wszystkich domowników prowokując awanturę z siostrą i własną matką. Padają niemiłe słowa. Słowa, które Cindy słyszy po raz ostatni z ust córki przed jej zniknięciem, Julia bowiem nie wraca do domu na noc. Zrozpaczona matka postanawia na własną rękę dowiedzieć się co się wydarzyło. Nie domyśla się nawet, że prawda może być tak okrutna.

Na łamach książki czytelnik obserwuje rozpacz matki podczas dwóch tygodni od zaginięcia ukochanej córki. Celowo użyłam tutaj przymiotnika „ukochanej”, gdyż oprócz warstwy psychologicznej zrozpaczonej matki, możemy zauważyć wątek rywalizacji sióstr. Cindy nie zdając sobie sprawy, przez całe życie faworyzuje starszą córkę, kosztem tej młodszej. Mimo tego, że to właśnie Heather jest cały czas przy niej. To samo odniesienie widać na przykładzie Cindy i jej siostry Leigh. Bohaterka sama będąc matką, powtarza błędy swojej rodzicielki.

Postać Cindy to rzeczywiście dobry portret psychologiczny kobiety po przejściach. Mimo, że od rozwodu minęło wiele lat, bohaterka podświadomie marzy o tym, by wrócić do męża, który notabene zdradzał ją wielokrotnie podczas ich małżeństwa. Mimo widocznej nienawiści, Cindy nadal coś do niego czuje, co pokazuje pewien epizod w książce. Na szczęście na horyzoncie pojawia się przystojny i rycerski mężczyzna, który pozwoli przewartościować Cindy swoje życie.

Muszę przyznać, że zakończenie mnie zaskoczyło i to bardzo. Spodziewałam się, że nie będzie to jakieś zwykłe porwanie czy zabójstwo, ale takiego scenariusza nie przewidziałam. Tym bardziej byłam zaskoczona przebiegiem akcji na ostatnich kartkach i zachowaniem Cindy. Brawa dla autorki za świetnie zbudowaną fabułę, która moim zdaniem całkiem dobrze buduje napięcie. Podczas czytania nie mogłam się doczekać końca i dowiedzieć się, gdzie jest Julia.

Styl pisania Joy Fielding trafi w gusta każdego czytelnika. Myślę, że nawet tego najbardziej wybrednego. Nie spodziewajcie się po tej powieści wielkiej sensacji i mrożących krew w żyłach scen, jest to bowiem typowa powieść psychologiczno-obyczajowa pokazująca, że czasami warto po prostu przewartościować swoje życie. Wątek zniknięcia Julii jest tylko tłem do pokazania czegoś zupełnie innego.

Książka wciąga, świetne wydanie, zaskakujące zakończenie. Czegóż chcieć więcej na jesienny wieczór. Polecam.
ukryj

Już za parę dni

Vigorito Tony

„Dlaczego na jabłka nie mówi się czerwone?” M... pokaż

„Dlaczego na jabłka nie mówi się czerwone?”

Muszę przyznać, że do zakupu tej książki zachęciła mnie okładka, w szczególności napisy na niej: „Fenomen niezależnej sceny literackiej” i „Seria kultowa”. Po jej przeczytaniu nie zgadzam się z wyżej wymienionymi pochwałami, na pewno nie zaliczyłabym tej powieści do serii kultowych. Nie jest też żadnym fenomenem.

„Już za parę dni” to opowieść o stworzeniu wirusa, który nie zabija ludzi, jedynie niszczy te funkcje mózgu, które odpowiedzialne są za poprawne odczytywanie symboli, w tym ludzkiej mowy. Głównym bohaterem jest Dr Fontanna Flake, który zostaje wplątany w tajny program, celem opracowania szczepionki niwelującej skutki działania wirusa. Niespodziewanie, eksperyment wymyka się spod kontroli i wirus zostaje wypuszczony na zewnątrz, tym samym powodując nie dające się przewidzieć konsekwencje dla ludzkości. Jeśli po tych paru zdaniach sądzicie, że jest to typowa powieść sensacyjna ze znanym w literaturze wątkiem apokalipsy, to jesteście w dużym błędzie. Trudno znaleźć w książce wątek sensacyjny oraz dobrze rozbudowaną akcję. Za to wszędzie roi się od (muszę to przyznać) ciekawych dialogów na temat ewolucji człowieka, filozofii życiowej i wielu egzystencjonalnych problemów ludzkości.

„Widzisz, paradoks to tylko sprzeczność założeń. Zmieniając założenia, pozbywasz się paradoksu”

Historia Flake nie kończy się. Nie wiadomo jak poradził sobie z nowym świecie, w którym ludzie komunikują się na głębszym poziomie niż dotychczas. Czytelnik sam może sobie dopisać jego dalsze losy.

Z pewnością autor zaprezentował oryginalny styl pisania. Mnie jednak on nie zachwycił. Jedyna rzecz, która w moim mniemaniu zasługuje na podkreślenie to odniesienie do apokalipsy – zagłady świata. Wbrew tysiącom książek, w których czytamy o końcu świata i ludzkości, pisarz zaprezentował odmienny punkt widzenia. Apokalipsa może oznaczać przejście na wyższy stopień ewolucji a niekoniecznie zagładę. I to moim zdaniem najważniejsza teza książki wzbudzająca nadzieję, że rzeczywiście może być to prawda.

Pomysł na fabułę był ciekawy ale gorzej poszło z jej wykonaniem. ukryj

Kiedy cię poznałam

Ahern Cecelia

Klub niewiernych żon

Karasyov Carrie

„Nie jesteśmy martwe. Mamy emocje. Mamy potrzeby. ... pokaż

„Nie jesteśmy martwe. Mamy emocje. Mamy potrzeby. A życie jest kurewsko krótkie, więc musimy te potrzeby zaspokajać. To wcale nie znaczy, że jesteśmy złe. Zasługujemy na coś dobrego”

To trzecia książka, którą kupiłam w ramach odstresowania się czytając lekką literaturę dla kobiet (poza tym w Biedronce książka kosztowała jedynie 9,99 zł :) Polecam). Do jej kupna zachęciła mnie okładka i dosyć ciekawy tytuł. Poza tym nie czytałam żadnej wcześniejszej książki Carrie Karasyov, znanej autorki powieści dla kobiet, redaktor naczelnej rosyjskiej edycji magazynu Marie Claire.

„Klub niewiernych żon” to opowieść o czterech mężatkach, mieszkających w bogatej dzielnicy Los Angeles, które zawierają tajny pakt. Każda z nich składa zobowiązanie, że w ciągu najbliższego roku nawiąże romans z jakimkolwiek mężczyzną w celu urozmaicenia swojego obecnego życia. Tak właśnie powstaje tytułowy klub niewiernych żon. Żon, które nie czują się doceniane w obecnych związkach. Żon, które nie doceniają swoich mężów i obecnego życia.

„Przede wszystkim, czy monogamia jest rzeczywiście czymś naturalnym? Może to tylko mit stworzony przez społeczeństwo, by utrzymać ludzi w ryzach?”

Victoria, Helen, Leelee i Eliza to postacie, którymi chciałaby być chyba każda z nas. Są bogate, atrakcyjne, niczego im w życiu nie brakuje. Tak naprawdę to nuda i monotonia doprowadzają je do założenia klubu. Swoje problemy chcą rozwiązać zdradzając mężów, co oczywiście nie jest żadnym rozwiązaniem. Moim zdaniem bohaterki są wielkimi egoistkami, myślą tylko o sobie i swoich potrzebach. Mogę zaprezentować stwierdzenie, że są wielkimi snobkami.

„Kobiety pragną dwóch rzeczy: chcą, żeby facet był z początku łajdakiem, ale potem się dla nich zmienił. Nie ma nic bardziej seksownego, niż facet, który się dla ciebie zmienia”

Wdrażając swoje postanowienia, bohaterki uświadamiają sobie, co jest dla nich najważniejsze i co mogą stracić, dopuszczając się zdrady. Zdają sobie sprawę, że nie tylko zawinili ich obecni partnerzy, ale również one nie są bez winy.

Jest to książka, która absolutnie wciąga czytelnika do ostatniej strony. Mimo tego, że bohaterki są moim zdaniem płytkie, wzbudzają sympatię. Pojawia się zdrada, ukrywane tajemnice i morderstwo. Połączenie wszystkich tych trzech rzeczy, daje niezły wynik. A zakończenie odkrywa nieznane karty w tej grze.

Książka jak dla mnie rewelacyjna. Właśnie tego spodziewam się po dobrej powieści dla kobiet, która pozwala na chwilę oderwać się od szarej rzeczywistości.

„Życie to nie bajka. Nie ma żadnych „żyli razem długo i szczęśliwie”. Nie ma książąt”

W 2006 r. powstał film pod tym samym tytułem „Klub niewiernych żon”. Pokazuje historię trzech kobiet, które pod wpływem swojej terapeutki, zaczynają zdradzać mężów aby ożywić chłodne małżeństwa. Gdy terapeutka zostaje zamordowana, zaczyna się walka z nieznanym mordercą. Główny motyw książki jest zachowany, reszta natomiast to coś zgoła zupełnie odmiennego. Film kiepski, mało dynamiczna akcja. Spodziewałam się czegoś lepszego. Do tej pory nie wiem czy książka powstała pod wpływem filmu, czy było na odwrót. Nie mogę znaleźć żadnej informacji na ten temat. A może książka nie ma nic wspólnego z filmem oprócz tytułu? Może ktoś z was wie?

Polecam książkę. Film można sobie odpuścić. ukryj

Kocham mojego kota

Harris Georgina

"Strzeż się ludzi, którzy nie lubią kotów." T... pokaż

"Strzeż się ludzi, którzy nie lubią kotów."

Tym cytatem rozpoczęłam moje dzisiejsze przemyślenia, koty bowiem to zwierzęta, które od wieków dominują w literaturze, wywołując swoją obecnością zarówno zachwyt jak i nienawiść. Jako szczęśliwa posiadaczka czarnego kota, nie wyobrażam sobie wieczorów bez przyjemnego mruczenia mojego pupila leżącego na kolanach. Istnieją jednak ludzie, którzy nie znoszą kotów, często z niewiadomych przyczyn. Książeczka o której chciałabym wam dzisiaj w kilku słowach opowiedzieć, w pewnym stopniu może zmienić takie negatywne nastawienie do kocurów.

Georgina Harris to pisarka i dziennikarka, jest autorką siedmiu książek. Pisze o stylu i modzie, współpracując z "The Times" oraz "Daily Telegraph". Pisarka obecnie mieszka w Londynie ze swoim wielkim kotem, wziętym ze schroniska. W tej samej serii ukazała się książka dla miłośników psów pt. "Kocham mojego psa".

Książka, a raczej książeczka Georginy Harris w małym formacie kieszonkowym to zbiór ciekawych historii, cytatów i zdjęć o kotach. Książka podzielona jest na trzy mini rozdziały nawiązujące do kota towarzysza, kota żartownisia oraz kota jako naszej inspiracji.

W pierwszym rozdziale dowiecie się nieprawdopodobnej historii o kocie na stanowisku, kocie, który pomógł kobiecie przy porodzie czy królewskich kocurach. Do tego autorka w kilku zdaniach zobrazowanych zdjęciami, ukazała mowę ciała naszych kocich pupili. Dzięki temu uzupełniłam swoją wiedzę na temat znaczenia pozycji, jakie czasami przyjmuje mój kot. Wiem kiedy przyjmuje pozycję bojową, a kiedy chce być po prostu pieszczony.

Drugi rozdział to historia Matildy – hotelowej kotki, która stała się "witaczem gości" i honorowym gościem tego ekskluzywnego miejsca. Salwę śmiechu może wywołać również opowieść o kocie, który został ławnikiem sądu w Bostonie. Aż nie chce się wierzyć, że takie historie mają miejsce w naszym świecie.

Ostatnia część to wzruszająca opowieść o kocie marynarzu oraz o Głównym Łapaczu Myszy, mianowanym przy rezydencji premierów znajdującej się przy Downing Street. Całkiem niewiarygodną historią jest także opowieść o kocie Simonie, który otrzymał zwierzęcy krzyż Wiktorii, najwyższe brytyjskie odznaczenie wojskowe dla zwierząt. Nawet nie wiedziałam, że w Anglii takie odznaczenie istnieje.

Oprócz wszystkich przywołanych wyżej opowieści, ubranych w bardzo krótką formę, pisanych zmieniającą się czcionką, w książeczce znajdziecie również mnóstwo ciekawych cytatów i pięknych zdjęć, przy których nie można przejść obojętnie. Myślę, że pozycja ta nadaje się idealnie dla dzieci, którym przeczytanie ciekawej historii o zwierzaku i obejrzenie zdjęć, zdecydowanie pomoże wpłynąć na rozwój empatii. Dla dorosłych to przyjemny przerywnik i źródło mało znanych faktów z życia kotów. Szkoda tylko, że książka Georginy Harris nie zawiera więcej treści. Liczyłam na bardziej obszerną lekturę.

Jeśli posiadacie swojego domowego, kociego pupila, książka "Kocham mojego kota" będzie nieocenionym egzemplarzem w waszej biblioteczce. Doskonałe wydanie, dobry papier i przede wszystkim nieprawdopodobne kocie historie, stanowią atuty tej pozycji. Po tej lekturze pokochacie wasze koty jeszcze bardziej :)

"Psy maja panów, koty służbę." ukryj

Kolor jej serca

Mutch Barbara

"(...) dom i miłość są dane każdemu z nas jedynie ... pokaż

"(...) dom i miłość są dane każdemu z nas jedynie na chwilę. Musimy o nie dbać, dopóki do nas należą, i pielęgnować wspomnienia o nich, gdy ich już zabraknie".

Wychowanie człowieka w duchu segregacji rasowej, oraz w niczym nieograniczonym poczuciu obowiązku wobec swojego "Pana" i "Pani", którym się służy – może przybrać skrajną formę poddaństwa, szokującego współczesnego czytelnika. "Kolor jej serca" to książka, która pokazuje w pełnej krasie obraz takiego właśnie wypaczonego poczucia obowiązku. Obowiązku, będącego zgubnym skutkiem polityki apartheidu.

Barbara Mutch to południowoafrykańska pisarka, która urodziła się i wychowała w Afryce. Jest wnuczką irlandzkich imigrantów, którzy przybyli do Karoo na początku 1900 roku. Autorka jest żoną i matką dwóch synów, pracuje w firmie konsultingowej. Podobnie, jak jej powieściowa bohaterka – kocha muzykę. "Kolor jej serca" to jej debiut literacki, zainspirowany losami przodków.

W 1919 r. młoda Cathleen, wyrusza z Irlandii do Afryki Południowej w podróż swojego życia. Na miejscu poślubia swojego narzeczonego Edwarda Harringtona, którego nie widziała przez pięć lat. Młoda mężatka rodzi dwójkę dzieci, a pisanie dziennika pozwala jej na chwilę wytchnienia. W posiadłości Harringtonów, w 1930 r. rodzi się czarnoskóra córka służącej – Ada, którą Cathleen od samego początku traktuje jak córkę, ucząc dziewczynę gry na fortepianie. Przyjaźń pomiędzy Adą i jej pracodawczynią zostaje wystawiona na ciężką próbę, gdy służąca zachodzi w ciążę z mężem Cathleen. Ciążę, będącą skutkiem niemalże wyssanego z mlekiem matki bezwzględnego posłuszeństwa.

Debiut powieściowy Barbary Mutch nie jest łatwą lekturą, którą można szybko przeczytać, licząc na mile spędzony czas. Książka bowiem dotyka trudnego tematu, który w Afryce był nadal aktualny do drugiej połowy lat 90. Chodzi mianowicie o problem polityki apertheidu i związanej z nią segregacji rasowej, która pozbawiła istnień wielu ludzi. Historia Ady i jej białej przyjaciółki to ukazanie w dość chłodny, ale jednocześnie mocno realistyczny sposób najgorszego obrazu nietolerancji i niesprawiedliwości społecznej, czyli rasizmu. Muszę przyznać, że temat segregacji rasowej był mi do tej pory szerzej znany w kontekście Stanów Zjednoczonych, dlatego też tło historyczne i obyczajowe Afryki w dobie apartheidu – okazało się dla mnie bogatą lekcją współczesnej historii. Historii mało znanej. Barbara Mutch bowiem nie szczędzi czytelnikom wielu szczegółów z tamtych czasów, które tak samo szokują, jak i zadziwiają. Nienawiść do człowieka z powodu wyglądu jego skóry, umniejszanie wartości takiego życia – to zjawiska, które nie przestaną mnie doprowadzać do wściekłości. Mogę więc z pełną odpowiedzialnością stwierdzić, że jedną z dwóch płaszczyzn książki południowoafrykańskiej pisarki jest niewątpliwie historia apartheidu, dostarczona w bardzo przystępnej, zbeletryzowanej formie.

"Kolor jej serca" to także niezwykle wzruszająca i zapadająca w pamięć historia przyjaźni, która nie miała prawa istnieć. Przyjaźni, którą oprócz różnic w kolorze skóry, winno także zakończyć postępowanie Ady. To bowiem Cathleen otworzyła swojej służącej inny świat – pokazała jej bezcenną wartość muzyki, nauczyła czytać i pisać, a przede wszystkim pozwoliła poczuć dziewczynie, że ludzie mogą być sobie równi. Do tej pory zadziwia mnie naiwność i widoczne otępienie Ady, które łącznie zaowocowały oddaniem swojego ciała mężowi przyjaciółki pod jej nieobecność. Barbara Mutch na tym właśnie przykładzie pokazała wpływ segregacji rasowej na psychikę czarnoskórych służących, które nawet pójście do łóżka traktowały, jako część swojej powinności. W trakcie lektury często pojawiało się w mojej głowie pytanie: Czy Adę można za ten czyn potępiać? Biorąc pod uwagę kontekst społeczny i sytuację służącej – chyba nie sposób być zbyt surowym. Nie wiem, czy istnieją aż tak kryształowi ludzie, którzy potrafią wybaczyć. Wiem, że jednak ta fikcyjna historia, tak wspaniałej przyjaźni może Was wzruszyć - to jest pewne.

W powieści oprócz dość widocznej pierwszoosobowej narracji Ady, znajdziecie także fragmenty z dziennika Cathleen, które z każdą kolejną stroną, układają jej smutne życie w jedną całość. Muszę również przyznać, że okładka powieści została trafnie dobrana, a wydanie skrzydełkowe pozwala trzymać w ręku pięknie wydaną książkę.

Historia dwóch kobiet, które dzieliło niemal wszystko wywoła w Was wiele uczuć, zarówno pozytywnych jak i negatywnych. Nie obędzie się oczywiście bez oceny głównych bohaterów, jak również zdumienia i oburzenia wydarzeniami, które miały miejsce w realnym świecie. Zachęcam Was do odwiedzin Cradock House, w którym ciągle rozbrzmiewa odgłos gry na fortepianie. Ada i Cathleen czekają bowiem, by opowiedzieć Wam swoją nietuzinkową historię.
ukryj

Kronika ślubnych wypadków

Hart Jessica

"Powszechnie wiadomo, że jasno zarysowane cele są... pokaż

"Powszechnie wiadomo, że jasno zarysowane cele są kluczem do kariery (…)"

Wydawnictwo Harlequin skusiło mnie nowo wydaną serią Kiss, w której czytelniczki mogą odnaleźć zabawne i zmysłowe opowieści, zapewniające rozrywkę. Pierwszym tomem cyklu jest powieść Jessici Hart pt. "Kronika ślubnych wypadków". Do jej lektury podeszłam z jasno wytyczonym celem – spędzenia czasu, który zapewni mi relaks i pobudzi moje kobiece zmysły.

Jessica Hart to urodzona w Afryce Zachodniej autorka ponad pięćdziesięciu książek, która od dziecka marzyła o byciu pielęgniarką. Po ukończeniu studiów na Uniwersytecie w Edynburgu, postanowiła zacząć pisać, by zarobić na ukończenie doktoratu z historii średniowiecznej. Do dnia dzisiejszego nie zrezygnowała z tego zajęcia, stając się pełnoetatową pisarką, laureatką dwóch prestiżowych nagród - RITA Award oraz Romance. Prywatnie autorka mieszka z kotem Douglasem.

Bohaterką pierwszego tomu serii Kiss jest młoda pani inżynier – Firth Williams, która od dawna posiada ułożony plan swojej kariery na następne pięć lat. Pierwszym krokiem jest nadzorowanie budowy centrum konferencyjnego na terenie posiadłości Whellerby. W realizacji jej ambitnego planu przeszkadza obecność czarującego George’a Challonera, zarządcy i jednoczesnego przyjaciela właściciela majątku. Sprawy komplikują się jeszcze bardziej, gdy przyrodnia siostra bohaterki – atrakcyjna Saffron, błaga o zorganizowanie jej wieczora panieńskiego. Pod wpływem wielu wydarzeń, Firth zdaje sobie sprawę, że nie wszystko można w życiu zaplanować.

Romans jako gatunek literacki, winien ukazywać w pełnej palecie namiętność kochanków, pożądanie i oczywiście miłość z kolorową gamą uczuć jej towarzyszących. Jessica Hart, kreując głównych bohaterów zadbała o ich naturalizm, ukazując dylematy jakie wstrząsały uczestnikami gry zwanej miłością. Z góry zaznaczam, iż potencjalni czytelnicy nie powinni oczekiwać gorących scen miłosnych, opisujących umiejętności kochanków. W tym zakresie bowiem autorka pozostawiła pole do domysłów odbiorcom swojego utworu. O ile Firth i George zjednali sobie moje serce, o tyle siostra głównej bohaterki – celebrytka Saffron była postacią, w której zauważyłam wiele sprzeczności. Wątek z jej udziałem okroiłabym do niezbędnego minimum, bowiem jej bohaterka przedstawia się mało wiarygodnie.

Interesującym wątkiem oprócz miłosnego, jaki znajdziecie w książce, to kwestia planowania swojego życia. W dzisiejszych czasach single i kariera to praktycznie pojęcia wzajemnie się uzupełniające i trudno wielu osobom zachować równowagę w pogodzeniu życia osobistego i zawodowego. Na przykładzie Firth, czytelniczki, a zwłaszcza singielki, które będą czytały jej historię, być może dojdą do wniosku, iż czasami trzeba dać ponieść się emocjom i namiętności, nie planując tego wcześniej.

Okładka "Kroniki ślubnych wypadków" może budzić lekkie skojarzenie z typowymi harlequinowskimi utworami, jednakże nowatorska koncepcja w postaci różowego koloru oraz zmysłowego zdjęcia przedstawia inny typ romansowy. Wydanie w małym, kieszonkowym formacie nadaje się idealnie podczas podróży jakimkolwiek środkiem transportu bądź na plażowanie.

Książka Jessici Hart będąc lekkim, romansowym czytadłem dla kobiet, obfituje w dużą dawkę humoru oraz ciętych ripost. Namiętność jaka rodzi się między dwójką bohaterów, wywołuje wiele śmiesznych sytuacji, wpływających na wyobraźnię czytelnika. Nie napiszę, że pierwszy tom serii Kiss będzie dla was pobudzającym intelektualnie utworem. Ale mogę napisać, że wywoła w was uśmiech na twarzy i różnorakie, pozytywne emocje. I takie lektury są nam od czasu do czasu niezbędne.

"Nie da się zaplanować uczuć (…) Ani przewidzieć, co ludzie zrobią lub będą odczuwali (…)"
ukryj

Królowa traci głowę

Massie Elizabeth

"W końcu (…) Kościół katolicki od stuleci opiera ... pokaż

"W końcu (…) Kościół katolicki od stuleci opiera się na ignorancji i łatwowierności tłumów. Ostatnia rzecz, jakiej mógłby sobie życzyć, to wykształcony, ewangelicki lud."

Książki oparte na filmowym, bądź serialowym scenariuszu cieszą się zazwyczaj mniejszą dozą zaufania u czytelników niż tradycyjna literatura. Wynika to ze specyfiki tego rodzaju gatunku, oraz od koncepcji autora książki. Moje wcześniejsze spotkania z tego rodzaju literaturą nie były zbyt zachęcające, postanowiłam jednak zaryzykować po raz kolejny.

"Dynastia Tudorów. Królowa traci głowę" to powieść oparta na drugim sezonie znanego serialu "The Tudors", nagrodzonego nagrodą Emmy. Głównym scenarzystą wspomnianego serialu jest Anglik - Michael Hirst, znany ze scenariusza do takich filmów jak "Elizabeth" oraz "Elizabeth: Złoty wiek". Na podstawie scenariusza Hirsta, Elizabeth Massie napisała kontynuację "Dynastii Tudorów". Massie to autorka znana z horrorów oraz powieści historycznych, była nauczycielka, pasjonatka historii. Obecnie mieszka w Wirginii.

Potomek Dynastii Tudorów - Henryk VIII, który swoje panowanie rozpoczął w 1509 r., dąży do Reformacji w Anglii. Z tego też względu unieważnia swoje małżeństwo Katarzyną Aragońską i bierze za żonę ukochaną Annę Boleyn. Sielanka małżonków nie trwa jednak długo, gdyż Henryk oczekuje męskiego potomka, którego Anna nie może mu dać. Rozłam w Kościele i małżeństwie Henryka VIII, prowadzą do nieuchronnej katastrofy.

Czytelnik już od pierwszych stron zauważa różnicę pomiędzy typową powieścią, a książką napisaną na podstawie scenariusza serialowego. Poszczególne rozdziały dzielą się na mniejsze ujęcia, które w serialu nazywamy scenami. Styl ten nacechowany jest dużą ilością dialogów, oraz minimalizmem w kreacji bohaterów. W powieści nie znajdziecie rozbudowanych opisów, czytelnik zmuszony jest, podobnie jak w serialu niejako przeskakiwać od sceny do sceny. Nie każdemu taki styl odpowiada, więc ważne jest by sama historia potrafiła zaintrygować. W przypadku książki "Dynastii Tudorów. Królowa traci głowę" ograniczenia wynikające ze scenariuszowego stylu pisania mogą zostać wynagrodzone ciekawym ujęciem historycznym. Myślę, że zabieg ten wypadł pomyślnie.

Powieść napisaną przez Elizabeth Massie można potraktować jako swoistą, alternatywną lekcję historii. Dotąd panowanie dynastii Tudorów i Henryka VIII kojarzyło się nam wyłącznie z podręczników historii, przerabianych na lekcjach w szkole. Czytając książką, macie szansę uczestniczyć w wydarzeniach, które nie zostały przedstawione jako suche fakty. Z pewnością publikacja ta nie dorówna typowej powieści historycznej, w której dbałość o szczegóły jest czynnikiem przyciągającym rzesze czytelników. Jednak, gdyby lekcje historii urozmaicono takimi właśnie książkami, z pewnością wielu osobom zaszczepiono by właśnie pociąg do odkrywania tajemnic przeszłości.

Warto wspomnieć o wykreowanej w powieści postaci Henryka VIII, który doprowadził do rozłamu Kościoła rzymskokatolickiego. Jawi się on jako władca absolutny, którego decyzji nie da się przewidzieć. To król mściwy, kochliwy i ulegający swoim żądzom, a wszelkie przejawy buntu i niesubordynacji kara śmiercią. Henryk VIII jest człowiekiem bez uczuć, potrafiącym zabić własną żonę, by dopiąć upragnionego celu. Jego sylwetka pomimo wszechobecnego minimalizmu opisowego, została dość dobrze nakreślona przez autorkę. Czytelnicy dostają także szanse poznania specyfiki angielskiego dworu, pełnego intryg i zdrad. Niewątpliwie głównym czynnikiem przemawiającym za przeczytaniem niniejszej książki jest możność poznania historycznych postaci jako osób z krwi i kości, z wszelkimi targającymi nimi ludzkimi uczuciami – nienawiścią czy miłością.

Pomimo zbyt dużego podobieństwa do serialu, wyrażającego się w scenariuszowej fabule, powieść "Dynastia Tudorów. Królowa traci głowę" była interesującą lekcją historii. Jeśli w takim właśnie kontekście podejdziecie do tej lektury, na pewno nie spotka was zawód. W żadnym wypadku nie traktujcie tej prozy jako powieści historycznej chyba, że chcecie stracić... głowę.
ukryj

Krwawe diamenty: Tajna sieć finansowa islamskich terrorystów

Farah Douglas

"Trzeba pokory, by przyznać się do niewiedzy. Dla... pokaż

"Trzeba pokory, by przyznać się do niewiedzy. Dlatego tak łatwo o tej niewiedzy zapomnieć".

11 września 2001 roku świat zamarł. Porwanie przez terrorystów samolotów pasażerskich Stanów Zjednoczonych i w następnej kolejności skierowanie ich na dwie wieże World Trade Center i Pentagon zmieniło na zawsze oblicze całego globu. Od tej chwili każdy człowiek na świecie wiedział kim jest Osama bin Laden i co oznacza sieć islamskich terrorystów. Jak się okazuje, cała tajna siatka finansowa, dzięki której terroryści mogli prowadzić swoją działalność sabotażową była budowana na terenie Ameryki od wielu, wielu lat.

Douglas Farah to amerykański dziennikarz i reporter wojenny "The Washington Post". Konsultant bezpieczeństwa narodowego, ukończył z wyróżnieniem Uniwersytet w Kansas. Po zamachach z 11 września zaczął prowadzić międzynarodowe śledztwo dotyczące powiązań nielegalnego handlu diamentami, a działalnością terrorystyczną. Śledztwo to zaprowadziło go do Dubaju i Afganistanu. Śledztwo, które zagrażało życiu jego i rodziny.

"Krwawe diamenty. Tajna sieć finansowa islamskich terrorystów" to publikacja składająca się z dziewięciu rozdziałów. Douglas Farah prezentuje w niej owoce swojego dziennikarskiego śledztwa, ukazując powiązania między nielegalnym handlem diamentami z Afryki, a organizacją Osamy bin Ladena. Oprócz przedstawienia tychże zależności, autor wskazuje również na nieudolność i brak współpracy organów państwowych USA. Ten swoisty reportaż pokazuje w pełnej krasie czemu służą diamenty, nie bez przyczyny nazwane krwawymi.

Profesja dziennikarza śledczego jak pokazuje przykład Douglasa Faraha nie jest łatwym kawałkiem chleba. Autor w swojej książce, którą można zdefiniować jako obszerny reportaż dotyka wielu płaszczyzn zorganizowanej przestępczości oraz demaskuje skalę prania brudnych pieniędzy, o jakiej przeciętny zjadacz chleba nie ma pojęcia. Warto podkreślić, iż ogrom przedstawianych informacji jakimi dosłownie naszpikowana jest książka, może przytłoczyć potencjalnego czytelnika, który do tej pory nie miał większej styczności z takim zakresem tematycznym. W kontekście tym warto więc poszczególne rozdziały czytać z czasowymi przerwami, by usystematyzować sobie nabytą podczas czytania wiedzę lub doczytać co nieco z innych źródeł.

Książka zawiera mnóstwo wątków i nieznanych dotąd faktów, które z pewnością zainteresują głodnych wiedzy w zakresie terroryzmu. Tytułowe krwawe diamenty to diamenty wydobywane przez ludzi - niewolników w Liberii, w Zachodniej Afryce. Autor również dość szeroko przedstawia szokujące fakty dotyczące byłego prezydenta Liberii, okrutnego dyktatora Charlesa Ghankaya Taylora, który współpracując m. in. z Osamą Bin Ladenem oraz innymi przestępcami poszukiwanymi przez CIA i Interpol, zasłynął ze szkolenia dzieci - zabójców. Kolejnym poruszanym wątkiem jest także handel bronią oraz interesujący system "hawala", czyli transakcje handlowe oparte wyłącznie na słowie, bez żadnych materialnych dowodów, które można byłoby wytropić. Te i wiele innych informacji do jakich doszedł reporter przedstawiają w całek krasie sieć finansową dzięki której al Kaida mogła prowadzić swoją sieć terrorystyczną. Trzeba przyznać, że wszystko to budzi grozę i niedowierzanie.

Zainteresowanie czytelników mogą wzbudzić także liczne nawiązania do nieudolności organów państwowych Stanów Zjednoczonych takich jak CIA oraz FBI, oraz pojawiające się między tymi dwiema instytucjami konflikty. Trudno znaleźć w dostępnych na co dzień źródłach informacje na ten temat, dzięki czemu reportaż Douglasa Faraha zyskuje na wartości.

Dziennikarz w swojej książce zastosował bardzo przystępny język, dzięki czemu wielość informacji z pewnością będzie jasna i klarowna dla potencjalnego czytelnika. Jedyne co może utrudniać lekturę to zbyt duża ich ilość, co jednak nie dziwi przy tak obszernym temacie, jakim jest międzynarodowy terroryzm.

"Krwawe diamenty. Tajna sieć finansowa islamskich terrorystów" to publikacja skierowana dla specyficznego grona odbiorców, szczególnie zainteresowanych tematyką terroryzmu i jego tajnymi układami i powiązaniami. Jeśli wpisujecie się w taką grupę, to lektura dla was. ukryj

Księgarenka w Big Stone Gap: O przyjaźni, wspólnocie i nadzwyczajnej przyjemności z dobrej książki

Welch Wendy

"Antropologia półkowa jest prosta: jeśli chcesz ... pokaż

"Antropologia półkowa jest prosta: jeśli chcesz się dowiedzieć, kim jest dana osoba, zbadaj jej biblioteczkę".

To książka, która została napisana dla takich ludzi ja - książkowych maniaków, którzy mają wielkie marzenie - stworzyć własny, klimatyczny antykwariat, w którym książka będzie wyniesiona na piedestał. Po lekturze "Księgarenki w Big Stone Gap" uzmysłowiłam sobie dwie rzeczy - własny biznes w książkowej postaci nie jest prostym marzeniem, ale da się to marzenie zrealizować. Trzeba jedynie i aż zrozumieć ludzi kupujących książki, co wbrew pozorom nie jest wcale łatwe.

Wendy Welch, wraz ze swoim o dwadzieścia lat starszym mężem Jackiem postanowili pewnego dnia zmienić swoje życie i zrealizować marzenia. Kupili duży dom w małej, górskiej miejscowości, i wraz z dwoma kotami, i dwoma psami otworzyli księgarnię z używanymi książkami. Wendy to z wykształcenia etnograf i nauczycielka, działająca lokalnie na rzecz ochrony zwierząt. Jack to wykładowca akademicki, pochodzący ze Szkocji. W internecie możecie znaleźć klimatyczną stronę księgarenki szalonego małżeństwa.

"Księgarenka w Big Stone Gap. O przyjaźni, wspólnocie i nadzwyczajnej przyjemności z dobrej książki" to zapis zmagań małżeństwa Welchów z realizacją marzenia swojego życia. Wendy opowiada czytelnikom o pierwszych, tak trudnych krokach w powstawaniu lokalnej księgarni oraz o jej dalszym rozwoju. Cała książka została podzielona na dwadzieścia siedem dłuższych i krótszych rozdziałów, dotykających przeróżnych tematów: rynku książki używanej, dominacji wielkich sieci książkowych, specyfiki małych społeczności, oraz co najważniejsze ludzkich charakterów, które mają wielki wpływ na ten właśnie biznes.

Obiecuję Wam, że jeśli kiedyś odwiedzę Stany Zjednoczone, to pierwszym miejscem do jakiego się udam będzie na pewno miasteczko Big Stone Gap. Książkę Wendy Welch bowiem przeczytałam w trybie ekspresowym żałując, że była taka krótka. Ta prawdziwa historia utwierdziła mnie w przekonaniu, że marzenia trzeba realizować teraz - nie czekać na odpowiednią chwilę, gdyż takowa może nigdy nie nadejść. Dla wielu takich osób, takich jak ja - to dzieło niepowtarzalne, gdyż dotyczy bezpośrednio mojego, wielkiego marzenia. I to właśnie dzięki pokrzepiającym słowom Wendy uwierzyłam, że i moje pragnienie ma szansę się spełnić. To wartość bezcenna.

Historia księgarni małżeństwa Welchów jest autentyczna w każdym detalu. Wendy i Jack niczym szaleńcy rzucili się na głęboką wodę. Bez wiedzy dotyczącej prowadzenia własnego biznesu, bez żadnego know-how, i w końcu bez środków na reklamę - postawili wszystko na jedną kartę. Wspomnienia bohaterów dotyczące trudnych początków działalności, braku akceptacji wśród mieszkańców, chwil załamania, ale także małych sukcesów - są fascynującym zapisem determinacji oraz woli walki. To niesamowite, jak pragnienia można przekuć w sukces - trzeba tylko bardzo tego chcieć i nigdy w siebie nie zwątpić.

"Księgarenka w Big Stone Gap" to również oprócz fascynującej historii o spełnianiu marzeń, po części praktyczny poradnik, jak prowadzić taką dość specyficzną działalność, i czego w żadnym wypadku nie robić. Wiadomym jest, że pewnych porad nie da się zastosować do naszego, polskiego rynku, jednak większość spostrzeżeń Wendy ma charakter uniwersalny. Autorka nawiązuje bowiem do rozrastającego się rynku e-booków, czy też nagminnego zamykania małych, lokalnych księgarni, wypieranych przez sprzedaż internetową. Pomimo pewnej dozy pesymizmu, wizje przyszłości rynku księgarskiego w wyobraźni Wendy są dość optymistyczne. To płaszczyzna, która z pewnością zainteresuje wszystkich miłośników książek pragnących otworzyć taki biznes. Dla mnie to skarbnica wiedzy praktycznej, która z pewnością zaprocentuje w przyszłości.

Cała książka wręcz naładowana jest złotymi myślami, które aż proszą się o ich uwiecznienie. Z pewnością więc, jeśli otworzę własny antykwariat, część z nich umieszczę w ramkach i powieszę na ścianie. Na każdym kroku spotkacie się również z dość nietuzinkowymi klientami, jacy odwiedzają księgarenkę nazwaną przez małżeństwo Welchów "Opowieści Samotnej Sosny". To, czego nauczyła mnie ta książka to docenienie wartości marketingu szeptanego, ale przede wszystkim umocniła przeświadczenie, że w tej pracy, oprócz miłości do książek, trzeba również kochać ludzi. To oczywista prawda, która biorąc pod uwagę moje doświadczenie z niektórymi księgarzami jakich miałam okazję poznać - prawda niestety pomijana.

"Księgarenka w Big Stone Gap" to oprócz urzekającej okładki, której chciałam pogratulować wydawnictwu – równie urzekająca historia o spełnianiu marzeń. Napisana z humorem, pewną dozą sarkazmu, ale także pokory i niezgłębionej wiary we własne siły - lektura obowiązkowa dla każdego miłośnika książek. Chcecie się przekonać, jak od kuchni wygląda prowadzenie księgarni z używanymi książkami? Skarbnicę takiej wiedzy pod postacią książki Wendy Welch macie na wyciągnięcie ręki.

"Wierzcie mi, najbardziej przerażające, najtrudniejsze, najsmutniejsze i najważniejsze historie, jakie można znaleźć w księgarni, nie kryją się w książkach, ale w klientach".

ukryj

Kto się śmieje ostatni

Wylie Trish

"Łatwo o pewność siebie, kiedy wszystko, czego si... pokaż

"Łatwo o pewność siebie, kiedy wszystko, czego się zapragnie, łatwo przychodzi."

Lektura pierwszego tomu nowej serii Kiss pozostawiła po sobie poczucie całkowitego zrelaksowania i odprężenia umysłowego. A jak wiadomo apetyt rośnie w miarę jedzenia. Z piórem Trish Wylie miałam już okazję się spotkać przy lekturze "Znowu razem", z tego powodu też byłam ciekawa czym zaskoczy mnie tym razem.

Trish Wylie to urodzona w Country Antrim w Irlandii Północnej, autorka powieści romansowych. Już od nastoletnich lat pisarka zaczytywała się w Harlequinach, a swoją przyszłość wiązała właśnie z tym wydawnictwem. Do sukcesu pisarki można zaliczyć dwukrotną nominację do nagrody Recenzent Times Choice Award, którą wygrała w 2005 r.

Miranda Kravitz to zamożna córka burmistrza Nowego Jorku, która przez dwadzieścia cztery godziny znajduje się pod ścisłą ochroną. Bohaterka musi z wdziękiem wypełniać swoją rolę grzecznej i ułożonej córki polityka, nie posiadając ani chwili wytchnienia w wypełnianiu swoich obowiązków. Gdy w jej otoczeniu pojawia się nowy ochroniarz, przystojny policjant Tyler Brannigan, w Mirandzie z coraz większą siłą kiełkuje pragnienie wolności i bycia kimś zwyczajnym. Dwójka atrakcyjnych bohaterów, namiętność i pragnienie wolności – to mieszanka wybuchowa, której czytelnikom z pewnością nie zabraknie podczas lektury.

Autorka bardzo zgrabnie stworzyła historię miłosną, w której pomiędzy bohaterami targanymi sprzecznymi emocjami, aż iskrzy od nadmiaru uczuć. Miranda wbrew pozorom nie jest sztuczną, rozpuszczoną panienką pochodzącą z bogatego domu. Rola jaką narzucili jej rodzice, nie pozostawiając możliwości jakiegokolwiek wyboru, przerasta ją z każdym nowym dniem coraz bardziej. Ciągła ochrona, brak prywatności i możliwości popełniania typowych dla młodych ludzi błędów, wykańczają młodą, spragnioną życia dziewczynę. Tyler tymczasem to policjant pochodzący z irlandzkiej rodziny z tradycjami, którego przykra przeszłość nie potrafi odejść na dobre z jego życia. Skrzyżowanie losów Mirandy i Tylera powoduje powstanie w nich wewnętrznej walki. Walki o swoje szczęście.

Tłem książki Trish Wylie jest życie osób publicznych. Autorka umiejętnie i delikatnie wplatała w fabułę powieści wątki dotyczące braku normalności w życiu dzieci sławnych ludzi – czy to polityków czy biznesmenów. Dla Mirandy zakazy te dotyczyły popełniania błędów młodości, gdyż niekorzystnie mogłoby to wpłynąć na głosy wyborcze jej ojca. A przecież błędy te są nieodzowną częścią najlepszego okresu w życiu każdego człowieka. Czytelnik z pewnością zauważy jak od przysłowiowej "kuchni" może wyglądać bajkowe życie celebrytów.

"Kto się śmieje ostatni" to mini powieść na jeden wieczór, która potrafi wzburzyć jak również roześmiać do łez. Z pewnością nie jest to książka, o której będziecie pamiętać w dłuższym okresie czasu. Trish Wylie napisała bowiem powieść, która niesie ze sobą duży pozytywny ładunek emocjonalny i to chyba jej główny atut. Będąc przewidywalną i spełniającą kanony gatunku jakim jest romans, jednocześnie staje się cudowną odskocznią od rzeczywistości.
ukryj

Lasy w płomieniach

Roberts Nora (pseud. Robb J. D., właśc. Robertson Eleanor Marie)

"Ogień nie tylko niszczy (…) Czasami tworzy. Twor... pokaż

"Ogień nie tylko niszczy (…) Czasami tworzy. Tworzy najlepsze rzeczy, a kiedy miłość staje się ogniem, kiedy płonie gwałtownie lub spokojnie, kiedy jest gorąca, rodzi coś dobrego."

Walka z ogniem przeraża wielu z nas i powoduje kreowanie strasznych obrazów w wyobraźni. Jednakże istnieją ludzie, dla których walka z tym żywiołem jest sposobem na życie. Strażacy pożarni od zawsze wzbudzali w społeczeństwie podziw i uznanie. I o takich właśnie ludziach opowiada nowa powieść mistrzyni romansu.

Nora Roberts to popularna na całym świecie amerykańska pisarka, która swoją przygodę z pisaniem rozpoczęła w 1981 r. sagą "Irlandzka wróżka". W jej biografii znajdziecie krótki epizod w pracy jako aplikantka adwokacka. Autorkę możemy spotkać również pod pseudonimami Sarah Hardesty, Jill March czy J.D. Robb. Nora Roberts znana jest w szczególności z powieści gatunkowo podciągniętych pod romans, jednakże w jej twórczości znajdziecie również wątki sensacyjne, obyczajowe i przygodowe. Na całym świecie jej książki sprzedały się w zawrotnej ilości ponad 400 milionów egzemplarzy.

W Montaine działa elitarna grupa strażaków-spadochroniarzy, nazwana "Zulies". Ludzie ci skaczą ze śmigłowca w teren objęty pożarem, celem zduszenia ognisk i oczyszczenia lasu. Rowan Tripp, jedna z nielicznych kobiet, córka osławionego Iron-Mana, należy do tego wąskiego grona. Tragedia z poprzedniego sezonu w postaci nieszczęśliwej śmierci jej partnera, nie zatrzymuje bohaterki przed gotowością do pracy. Tymczasem w bazie pojawia się nowy, przystojny i bezczelny rekrut – Gull. Wraz z rozpoczęciem nowego sezonu gaśniczego, w jednostce strażaków pojawia się oprócz namiętności, zbrodnia i tajemnicze uszkodzenia sprzętu. Bohaterowie będą zmuszeni zmierzyć się nie tylko z płomieniami ognia, ale również z ogniem nienawiści i namiętności.

Książka "Lasy w płomieniach" nie jest zwykłym romansem, gdyż wątek rodzącego się uczucia między Rowan, a Gullem jest tylko jednym z wielu, jakimi nasycona jest fabuła. Autorka bardzo precyzyjnie przygotowała się do przedstawienia ze wszystkimi szczegółami pracy strażaków-spadochroniarzy. I nie chodzi wyłącznie o opisy sprzętu, procedury ukazane przy gaszeniu pożaru czy szczegółowe ukazanie zasad panujących w jednostce skoczków. Bardzo wiarygodne okazało się wykreowanie klimatu jaki panuje wśród załogi "Zulies". Klimatu wielkiej rodziny i przyjaciół gotowych zrobić wszystko, by uratować życie drugiej osobie. Właśnie tak wyobrażałam sobie stosunki panujące wśród ludzi, którzy codziennie narażają swoje życie, wykrzykując "Zulies do boju!".

Akcje gaśnicze, w których uczestniczyła Rowan, wielokrotnie wywoływały we mnie strach, podziw i wielki szacunek dla pracy strażaków. Nora Roberts po mistrzowsku budowała w wielu momentach napięcie do granic możliwości. Akcja powieści jest wartka, nie pozwala czytelnikowi nawet na chwilę odetchnąć. Spodziewałam się obszerniejszego wątku miłosnego, tymczasem autorka zaserwowała mi w odpowiednich proporcjach romans, sensację i obyczaj. Dzięki temu powstała iście wybuchowa mieszanka.

Postacią, która wzbudziła we mnie początkowo dość mieszane uczucia, była oczywiście główna bohaterka. Rowan bowiem to kobieta, mająca w moim mniemaniu więcej cech męskich niż damskich. Pozornie twarda i nieustępliwa, w rzeczywistości wrażliwa i spragniona miłości. Moją początkową niechęć do niej zastąpiły w miarę rozwoju akcji zazdrość i podziw. Stałam się nawet jej fanką, mimo wielu zachowań sprzecznych z moją filozofią życiową.

Zdziwiło mnie tłumaczenie tytułu, które jest mówiąc kolokwialnie "bezpłciowe". Oryginalny tytuł brzmi "Chasing fire", nie wiem więc dlaczego tytuł ten przetłumaczono na "Lasy w płomieniach". Nie współgra to ze sobą.

Powieść Nory Roberts to świetne połączenie romansu z dużą nutą dreszczyku. Polecam na chłodny wieczór. Lektura z pewnością rozpali w was ogień…
ukryj

Magiczny dom: Praktyczne wskazówki, jak oczyścić mieszkanie i odnaleźć harmonię

Whitehurst Tess

"Wszystko się ze sobą łączy. Każdy element fizycz... pokaż

"Wszystko się ze sobą łączy. Każdy element fizycznego świata jest przepełniony niewidzialną siłą życiową i jedyną w swoim rodzaju magiczną energią".

Pokaż mi jak mieszkasz, a powiem ci kim jesteś! Zgadzacie się z tym stwierdzeniem? Macie czasami przeświadczenie, że wasze mieszkanie potrzebuje oczyszczenia i reanimacji? Interesujecie się chociaż w małym stopniu ezoteryką? Jeśli na dwa ostatnie pytania odpowiedzieliście twierdząco, to zapraszam do lektury książki "Magiczny dom. Praktyczne wskazówki, jak oczyścić mieszkanie i odnaleźć harmonię".

Tess Whitehurst to doradca intuicyjny, konsultantka feng shui oraz mówczyni. Autorka prowadzi warsztaty, a jej książki sprzedają się w wielotysięcznych nakładach. Jest witarianką i joginką kundalini, działa również na rzecz ochrony środowiska. Obecnie mieszka w Venice, w Kalifornii z chłopakiem i swoimi kotami.

Poradnik podzielony jest na jedenaście rozdziałów, w których Tess Whitehurst ukazuje czytelnikowi jak oczyścić przestrzeń mieszkania oraz jak znaleźć w nim harmonijne miejsca. Dowiecie się również jaką moc mają kamienie szlachetne, rośliny oraz zwierzęta w naszym domu. Nie zabraknie również rozdziału poświęconego wróżkom i innym pomocnym istotom.

Autorka w swojej publikacji skupia się na dwóch płaszczyznach, zarówno tej materialnej jak i duchowej, przy czym obie te warstwy są ze sobą nieodłącznie związane. Warto więc w tym aspekcie podkreślić, iż czytelnicy którzy nie interesują się ezoteryką, w książce nie znajdą wielu przydatnych informacji bowiem trzy czwarte jej treści to właściwie odniesienia do magii i pojęć tematycznie z nią związanych. Pewne rozdziały dotyczące m. in. wróżek czy aniołów należy potraktować jako swoistą ciekawostkę z przymrużeniem oka.

Poradnik porusza bardzo zróżnicowaną tematykę. Od wyrzucania rzeczy z mieszkania, z którymi nie mamy dobrych skojarzeń do zapraszania istot nadprzyrodzonych, takich jak wróżki czy inne istoty. Szerokie spektrum prezentowanych treści jak widać może zainteresować różnych odbiorców książki. Autorka w każdym rozdziale prezentuje szereg własnych porad, zobrazowanych bardzo praktycznymi przykładami. Niestety większość z nich dla przeciętnego Kowalskiego będzie nieosiągalna. Zapytacie dlaczego? Otóż mało kto może sobie pozwolić na wyrzucenie mebla, które kojarzy się nam z czymś niezbyt miłym. Nie każdego będzie również stać na kupno składników, o których pisze autorka celem różnorodnych magicznych rytuałów. I ostatnia kwestia dotykająca problematyki stricte mieszkaniowej, czyli mały odsetek Polaków posiadających przestronne mieszkania. Dla większości z nas bowiem posiadanie jakiegokolwiek własnego lokum to szczyt marzeń. Biorąc pod uwagę wyżej wymienione kwestie, energetyczne porządki, o których pisze konsultantka feng shui mogą stanowić nie lada wyzwanie dla przeciętnego polskiego czytelnika.

W "Magicznym domu" znajdziecie wiele ciekawostek dotyczących magii własnego lokum. Dowiecie się jak stworzyć magiczne płyny do podłogi czyli naturalne detergenty czyszczące, wpływające na aurę waszego mieszkania. Do interesujących fragmentów należą również porady dotyczące usuwania fizycznych toksyn oraz współżycia ze zwierzętami, w tym z kotami. Dobrym zabiegiem było również umieszczenie w poradniku dodatku w postaci oddziaływania kolorów na naszą osobowość.

Po przeczytaniu książki "Magiczny dom. Praktyczne wskazówki, jak oczyścić mieszkanie i odnaleźć harmonię" można stwierdzić, że niektóre praktyczne rady zaprezentowane przez autorkę warte są ich wdrożenia. Nie ze wszystkimi wskazówkami się zgadzam, a już na pewno nie zamierzam pozbywać się swoich książek. Jednakże jeśli ktoś z was interesuje się ezoteryką, to z pewnością w książce znajdzie coś dla siebie. Niektóre porady warto bowiem zastosować, by poczuć magię własnego domu.
ukryj

Marcowe fiołki

Jio Sarah

„Wszystko mogło się jeszcze ułożyć, lecz nie mogli... pokaż

„Wszystko mogło się jeszcze ułożyć, lecz nie mogliśmy się zgrać w czasie. Nigdy nie mogliśmy się zgrać w czasie”

Sarah Jio - pisarka oraz dziennikarka. Tworzy artykuły dla magazynów o tematyce zdrowotnej. Jest autorką setek tekstów dotyczących zdrowego żywienia, diet czy odchudzania. Zdziwiło mnie to trochę, gdyż jej książki to całkowicie inna tematyka. Autorka jest też znaną blogerką. Obecnie mieszka w Seattle z mężem oraz trzema synkami.

Emily – bohaterka powieści, nazywana jest pisarką, chociaż jej twórczość to zaledwie jedna wydana książka, która stała się bestsellerem. Bohaterka znajduje się na zakręcie życiowym. Jej kariera pisarska jest na skraju upadku, mąż odchodzi od niej do innej kobiety. Emily postanawia więc wyjechać na miesiąc do dawno nieodwiedzanej ciotki Bee, zamieszkującej uroczą wyspę Bainbridge u brzegów Seattle. W starym domu pełnym historii, w jednym z pokoi niespodziewanie odnajduje pamiętnik w czerwonej oprawie z 1943 r. Dzięki niemu poznaje historię niespełnionej i tragicznej miłości Esther i Elliota, która jak się później okaże będzie miała wielki wpływ na Emily i całą jej rodzinę. Nagle wszystkie elementy układanki zaczną się układać w logiczną całość. Emily spojrzy na swoje życie w zupełnie innym świetle. Pojawi się też tajemniczy mężczyzna, który zawładnie sercem bohaterki, również związany z tragiczną historią sprzed lat.

„Marcowe fiołki” to opowieść przede wszystkim o miłości, która była tragiczna w swoich skutkach i która nawet po sześćdziesięciu latach wpływa na ludzi zamieszkujących wyspę. Połknęłam tę książkę w jeden dzień. Po prostu nie mogłam się od niej oderwać. Fabułą jest tak skonstruowana, że czytelnik nie może się doczekać ciągu dalszego na kolejnych stronach. Autorka znakomicie odzwierciedliła klimat małej wyspy i jej mieszkańców. Postacie, chociażby ciotka Bee – ekstrawagancka starsza pani, która skrywała wielką tajemnicę przez tyle lat czy Jack – tajemniczy artysta, są świetnie wyeksponowane. Dodają kolorytu całej historii. Każda postać czymś się wyróżnia, dzięki temu nie trzeba wracać do wcześniejszych kartek by sprawdzić kto jest kim. I oczywiście cała historia, tak nieprawdopodobna, że aż prawdziwa. Zakończenie zaskakuje i to bardzo.

Powieść „Marcowe fiołki” została uhonorowana nagrodą „Library’s Journal” za najlepszą książkę 2011 r. Sama Jodie Picoult powiedziała: „Co powstanie, gdy połączysz historię miłosną i tajemnicę z przeszłości? Marcowe fiołki, pełna niespodzianek opowieść o tym, że przeszłość zawsze do nas wraca”.

Czy mam was więcej zachęcać? ukryj

Marsjanin

Weir Andy

MateMagia: Tajniki pamięciowej matematyki

Benjamin Arthur, Shermer Michael

"Wiem z doświadczenia, że liczenie w pamięci jest... pokaż

"Wiem z doświadczenia, że liczenie w pamięci jest jak jazda na rowerze albo pisanie bezwzrokowe na klawiaturze. W pierwszej chwili to może wydawać się niewykonalne, ale gdy już raz załapiesz, o co chodzi, nigdy nie zapomnisz, jak to się robi."

Nauka matematyki, zwanej "królową nauk" dla wielu z was z pewnością stanowiła nie lada wyzwanie, powodując traumę i zniechęcenie do wszelakich liczbowych kalkulacji. Jeśli zaliczacie się do tego z pewnością nie małego grona, a wspomnienia lekcji matematyki do dzisiaj budzą w was poczucie kompletnej bezradności, po lekturze książki "Matemagia" uświadomicie sobie, że matematyka nie jest taka trudna. Co więcej, posiada w sobie magię.

Współtwórcami książki są doktorzy: Michael Shermer oraz Arthur Benjamin. Michael Shermer to historyk nauki, publikujący artykuły naukowe i popularnonaukowe, felietonista magazynu "Świat Nauki". Jest również założycielem i zarazem wydawcą czasopisma "Skeptic", które podważa nadnaturalne osiągnięcia. Arthur Benjamin to amerykański profesor matematyki w "Harvey Mudd College", znany na całym świecie ze swoich zadziwiających zdolności w liczeniu. Matematyk - magik organizuje również matemagiczne spektakle dla publiczności.

"Matemagia. Tajniki pamięciowej matematyki" to publikacja podzielona na dziesięć rozdziałów, w których poziom trudności działań arytmetycznych jest z rozdziału na rozdział coraz wyższy. Autorzy dzięki zastosowaniu matematycznych sztuczek, udowadniają, że każdy człowiek pewne obliczenia jest w stanie wykonać szybciej niż kalkulator. Działania te dotyczą dodawania i odejmowania, mnożenia, dzielenia, pierwiastkowania czy szacowania. Publikacja zawiera również ciekawy rozdział dotyczący matematycznych trików czy powiązań matematyki z dziwnymi rzeczami.

Nie da się ukryć, iż książka ta skierowana w głównej mierze dla matematycznych analfabetów, do których i ja się zaliczam, jest swoistym wyzwaniem. Tytuł poradnika przeczy zakorzenionemu od lat obrazowi królowej nauk, jako typowej ścisłej nauki. Okazuje się jednak, że pewne sztuczki i znajomość zasad dostępnych wyłącznie wtajemniczonym, mogą ukazać tę właśnie naukę w aurze prawdziwej magii. Triki jakie zostały ukazane przez autorów na łamach książki, opierają się na jednej głównej zasadzie: liczeniu od lewej. Zapytacie dlaczego, przecież przez tyle lat uczono nas działań matematycznych zgodnie z zasadą od prawej. Jest to pierwszy punkt, który może zadziwić czytelnika, wprawiając go w lekką konsternację. Później jest już łatwiej.

Dobrym zabiegiem było rozmieszczenie rozdziałów, zgodnie ze zwiększającym się poziomem trudności liczonych zadań. Dzięki temu nabyta wiedza z poprzednich działów, zostaje wykorzystana do coraz trudniejszych działań. Na końcu każdego etapu, autorzy zamieścili również szereg ćwiczeń, które utrwalają zastosowanie magicznych sztuczek. Publikacja zawiera mnóstwo zadań, czego czytelnik porywający się na przeczytanie niniejszej książki może się spodziewać. Najciekawszymi matematycznymi działaniami były według mnie praktyczna reguła pomocnego kciuka, szacowanie w supermarkecie, mnemotechnika czy obliczenie dnia tygodnia dla konkretnej daty.

„Matemagię” należy odpowiednio sobie dozować. Nie ma sensu przeczytać tej książki jednym ciągiem, gdyż wówczas nie sposób zapamiętać zasad, które uzmysławiają nam autorzy. Sprawdzonym sposobem będzie więc pokonywanie własnych granic w kwestii matematyki, poprzez systematyczną lekturę zgodną z poszczególnymi rozdziałami. Wiedza w ten sposób nabyta, ma szansę utrwalić się w naszej głowie. Warto zauważyć, że autorzy w bardzo przystępny sposób objaśniają pewne tajemnice liczb, a do zrozumienia tych mechanizmów wystarczy zwykła znajomość tabliczki mnożenia.

Przed lekturą "Matemagii" byłam pewna obaw, które dotyczyły mojej ignorancji w kwestii matematyki. Okazało się jednak, że pewne działania liczbowe, można maksymalnie uprościć, i co więcej z prędkością światła obliczyć ich wynik w pamięci. Dla wielu z was będzie to z pewnością nowość, w którą trudno uwierzyć. Publikacja Michaela Shermera i Arthura Benjamina powinna zostać obowiązkowo umieszczona w kanonie podręczników szkolnych do matematyki. Czy podejmiecie wyzwanie rzucone przez królową nauk?
ukryj

Medytuj, a będzie ci dane: Podręcznik i audiobook do realizacji marzeń

Hicks Esther, Hicks Jerry

„Życie powinno sprawiać ci przyjemność, a twoim pr... pokaż

„Życie powinno sprawiać ci przyjemność, a twoim przeznaczeniem jest spełnianie marzeń. Nie ma nic bardziej satysfakcjonującego, niż celowe dostrojenie się do tego, o czym marzyłeś”

Na pewno większość z was słyszała o książce Rhondy Byrne „Sekret”. Jej idea prawa przyciągania to już chyba kultowa, rewolucyjna teza, która porwała miliony ludzi na całym świecie. Mało osób jednak wie, że autorka swoje twierdzenia oparła w dużej mierze na naukach małżeństwa Esther i Jerry’ego Hicksów. Tak naprawdę to właśnie oni zapoczątkowali nową erę stwarzania poprzez myślenie. Biorąc do ręki jedną z ich książek, byłam ciekawa co mają mi do przekazania i jaka będzie forma tego przekazu.

Esther i Jerry Hicks to jak napisałam wyżej autorzy Prawa Przyciągania. Od ponad dwudziestu lat prowadzą warsztaty dotyczące tej tematyki. Ich działalność rozpoczęła się w 1986 r., gdy swoimi przemyśleniami zaczęli dzielić się z innymi ludźmi. Obecnie prowadzą centrum konferencyjne w Teksasie, rocznie odwiedzają około 50 miast na całym świecie, prowadzą również interaktywne warsztaty. Autorzy są twórcami ponad 800 książek, płyt CD i DVD czy kaset.

Jak sama nazwa wskazuje, poradnik Hicksów skupia się na medytacji jako drogi do osiągnięcia wielu sukcesów w życiu. Podręcznik składa się z Przedmowy, Wprowadzenia oraz to co nas najbardziej interesuje czyli czterech rozdziałów dotyczących medytacji. Autorzy skupiają się na medytacji dotyczącej ogólnego dobrostanu, obfitości finansowej, fizycznego dobrostanu oraz relacji. Wszystkie te medytacje powiązane są z Prawem Przyciągania. Główna teza poradnika opiera się na medytowaniu nie dłuższym niż 15 minut dziennie, dzięki czemu otrzymamy spełnienie wszystkich naszych pragnień. Medytacja i odpowiednie oddychanie mają ułatwić nam wkroczenie w tzw.: Wir czyli Wibracyjną Rzeczywistość. Do poradnika została dołączona także płyta CD, która zawiera audiobook. Jest to dogodna forma dla osób, które wolą posłuchać co autorzy chcą nam powiedzieć niż czytać wersję książkową.

Poradnik ten na pewno nie jest dla osób, które nigdy nie słyszały o rewolucyjnym już Prawie Przyciągania. Mimo tego, że rady jakie przekazują nam Hicksowie są podane w prosty i przejrzysty sposób, bez podstawowej wiedzy na temat tego prawa, można czasami się pogubić. Jestem mile zaskoczona tym, że można połączyć medytację z urzeczywistnieniem własnych pragnień. Do tej pory medytacja była dla mnie wyłącznie kwestią duchowości. Tutaj została przedstawiona jako środek do spełniania życiowych celów i marzeń. Podoba mi się również wydanie książkowe i jego szata graficzna. Na wszystkich rogach stron możemy znaleźć fioletowe ornamenty. Natomiast numery stron i cytaty na początku każdego podrozdziału otoczone są pięknymi, fioletowymi zawijasami.

Rozczarowałam się trochę do narzędzia jakim jest audiobook. Głosy lektorów nie były zbytnio przekonujące. Poza tym zabrakło mi muzyki relaksacyjnej. Bez tego był to tylko suchy tekst. Uważam, że muzyka ta powinna się znaleźć na płycie, tym bardziej, że w książce autorzy często podkreślali, że 15 minutową medytację najlepiej wykonywać wraz z odpowiednim podkładem muzycznym.

Wraz z podręcznikiem otrzymałam również „Karty Proś a Będzie Ci Dane” autorstwa małżeństwa Hicksów. Karty te mają za zadanie przyswojenie sobie zasad Prawa Przyciągania. Jest to talia 60 kart, o wymiarach 100 x 140 mm. Każda karta jest dwustronna. Na jednej stronie znajduje się ilustracja wraz z konkretnym przesłaniem, na drugiej zaś szersze rozwinięcie tej myśli (około trzy zdania). Każdy obrazek z całej talii jest na swój sposób piękny, mimo tego, że ilustracje te są wykonane ręką amatora, może dziecka. Szata graficzna jest odpowiednio dostosowana do każdej myśli. Jedyne co mnie irytuje to brak instrukcji i trudność w przetasowywaniu kart. Ponieważ nie znalazłam żadnych wskazówek jak tych kart używać, opracowałam sobie własną strategię. Zadaje sobie jedno pytanie dziennie i wybieram losowo kartę. Jeśli ktoś nie wierzy, że te karty mogą w czymś pomóc, wybieranie losowo kart może być po prostu dobrą zabawą. Na pewno taka zabawa nastraja pozytywnie i w niczym wam nie szkodzi.

Dzisiaj wylosowałam kartę z przesłaniem: „Nigdy nie przestanę być… lub marzyć”. Jakie było moje pytanie? Tego wam nie powiem :)

Poradnik „Medytuj a będzie Ci dane” polecam jedynie osobom, które wiedzą już coś na temat Prawa Przyciągania i przede wszystkim wierzą, że jesteśmy w stanie uzyskać wszystko poprzez odpowiednie nastawienie. Polecam go również czytelnikom, którzy medytują i chcą na własnej skórze przekonać się, co medytacja ma wspólnego z tym prawem. Na pewno nie jest to poradnik dla sceptyków. Jeśli chodzi o karty, to myślę, że każdy tutaj znajdzie coś ciekawego dla siebie. Albo dobrą zabawę albo wiarę w moc własnych myśli. Zarówno karty jak i poradnik są uniwersalne, warto z nich korzystać systematycznie, przez dłuższy okres swojego życia. Wszystko przecież zależy od nas samych :)
ukryj

Miasteczko Salem

King Stephen (pseud. Bachman Richard, Evans Beryl)

„[...] Boże użycz mi pogody ducha abym godził się ... pokaż

„[...] Boże użycz mi pogody ducha abym godził się z tym, czego nie mogę zmienić; odwagi abym zmieniał to, co mogę zmienić i szczęścia, aby mi się jedno z drugim nie popieprzyło [...]”

Odkąd poznałam twórczość Stephena Kinga, mając przed sobą jego nieprzeczytaną jeszcze przeze mnie książkę wiedziałam, że na pewno nie będę się nudzić. I tym razem się nie zawiodłam. Jednakże pewna rzecz mnie zaskoczyła. Mając przed sobą tytuł, byłam przekonana, że będzie to historia, w której na pewno pojawią się czarownice, magia itd.
A tutaj niespodzianka. Powieść jest kompletnie o czym innym, co z pewnością jest pierwszym zaskoczeniem dla czytelnika.

Miasteczko Jeruzalem, potocznie zwane Salem to wydawałoby się zwykła mieścina, jakich wiele w Ameryce. Jednak to tylko pozory. Wraz z pojawieniem się w Salem, głównego bohatera, sławnego pisarza – Bena Mearsa, pojawiają się również dwie tajemnicze postacie – Kurt Barlow oraz Richard Straker. Ben przyjeżdża do Salem aby zmierzyć się z przerażającym wspomnieniem z dzieciństwa i być może napisać kolejne dzieło.
Barlow i Straker kupują okryty złą sławą, stary, zaniedbany dom Marstenów. Od tego czasu w miasteczku zaczynają umierać ludzie a ich ciała tajemniczo znikać. Salem coraz bardziej się wyludnia. Jedynie w nocy słychać dziwne odgłosy, które przerażają ludzi. Przyczyną tajemniczych zgonów i znikania ciał są…. wampiry, co odkrywa Ben wraz z garstką przyjaciół i małym chłopcem Markiem. Od tej chwili decydują się na walkę z aniołami ciemności aby uratować Salem.

Nie jestem obiektywna jeśli chodzi o twórczość Stephena Kinga, ma do niego duży sentyment więc dla mnie każda jego książka jest cudowną odskocznią od szarej rzeczywistości, odskocznią na najwyższym poziomie. Mogłabym się nad jego talentem do pisania zachwycać cały czas. Nie zmienia to jednak faktu, że ta powieść troszkę mnie rozczarowała. Za dużo w niej opisów mieszkańców, nie byłam w stanie zapamiętać kto jest kim, musiałam wracać do konkretnych rozdziałów aby dopasować nazwiska do ludzi. Nastrój grozy pojawił się u mnie pod koniec czytania, ale nie w takim stopniu, w jakim się spodziewałam. Owszem, są świetnie rozbudowane wątki, dla niektórych być może aż za bardzo rozbudowane. Jest akcja trzymająca w napięciu ale pod koniec powieści. King idealnie ukazał małomiasteczkowość ludzi, wiadomo jest w tym mistrzem. Jest to jedna z pierwszych powieści pisarza i już tutaj widać późniejszy archetyp małego miasteczka.

Co tu dużo pisać, „Miasteczko Salem” to klasyka sama w sobie mimo, że dla mnie powieść mogłaby być odrobinę mniej obszerna, za dużo w niej niepotrzebnych opisów. Trudno jednak wymagać tego od Kinga, pisarz jest znany z nadmiaru słów w swoich książkach. Muszę też wspomnieć o tym, iż odetchnęłam trochę po ostatnio będących na topie historiach o dobrych wampirach bądź o wampirach, które mają wewnętrzne rozterki i problemy egzystencjonalne. W tej powieści wampir to wampir, postać nocy, postać zła do szpiku kości, postać pozbawiona uczuć, kierująca się jedynie żądzą zabijania. Jak za starych dobrych czasów. Polecam dla wszystkich, którzy lubią czytać klasykę gatunku na najwyższym poziomie.

Na podstawie powieści Kinga powstały dwa filmy o takim samym tytule „Miasteczko Salem”. Pierwszy z 1979 r. w reżyserii Tobe'a Hoopera, trzygodzinny horror, który pozwolił mi na ten czas zapomnieć o istniejącej rzeczywistości. Dosłownie przeniosłam się do Salem. Główne role grają w nim David Soul jako Ben Mears oraz Bonnie Bedelia (znana z roli Holly McClane w Szklanej pułapce u boku Bruca Willisa) jako Susan Norton. Tak na nawiasie Bonnie Bedelia jest ciotką Macaulaya Culkina, którego chyba wszyscy znamy z roli Kevina. Reżyser znakomicie przedstawił małomiasteczkowy klimat mieściny w późnych latach 70’ w Ameryce. Wszyscy mieszkańcy się ze sobą znają i wszystko o sobie wiedzą. Doskonała scenografia, bardzo dobrze wykreowane postacie wampirów, rewelacyjna ścieżka dźwiękowa budująca nastrój grozy. Do samego Barlowa została wykorzystana postać z filmu „Nosferatu: symfonia grozy” z 1922 r. Rola, która mi najbardziej przypadła do gustu i zwróciła szczególną uwagę to rola Jamesa Masona – jako Strakera. Świetnie zagrał tą ekscentryczną i tajemniczą postać. Warto też wspomnieć, że film ten na początku był mini-serialem, który później przerobiono na film pełnometrażowy. Film jest krótszy od mini-serialu o 70 minut i różni się zakończeniem. Wiem, jakie jest zakończenie filmu i mogę wam zdradzić, że film idzie troszkę dalej niż książka. W paru momentach naprawdę się przestraszyłam (drapiące dzieci-wampiry w okno - mistrzostwo świata) co nie jest prostą rzeczą biorąc pod uwagę, że film powstał pod koniec lat 70’ i ówczesna technika filmowa może nam się wydawać nieco śmieszna. Moim zdaniem w dobrym horrorze nie chodzi o to, żeby latały co chwila kawałki ciała i były urywane głowy, lecz o nastrój grozy, bez którego nie ma dobrego filmu. I tutaj Hooperowi udało się to osiągnąć. Klasyka dobrego, starego horroru.

Druga ekranizacja powstała całkiem niedawno, w 2004 roku. Trwa trzy godziny. Tutaj analogicznie do pierwszej wersji, najpierw nakręcono mini-serial a potem film, obydwa różnią się zakończeniem Rolę pisarza zagrał Rob Lowe. Z całkowitą odpowiedzialnością mogę napisać, że daleko jej do wersji z 1979 r., mimo bardziej zaawansowanej techniki filmowej. W tej wersji brakuje mi małomiasteczkowego klimatu, jaki świetnie został przedstawiony w pierwowzorze. Brakuje dobrej ścieżki dźwiękowej i powiem szczerze, że w żadnym momencie podczas tych trzech godzin nie przestraszyłam się. Scena z dzieckiem drapiącym, która bardzo zapadła mi w pamięć w pierwszej wersji, tutaj absolutnie nie wywarła na mnie wrażenia. Nie ma ani efektów specjalnych ani nastroju grozy. A już rola Donalda Sutherlanda jako Strakera kompletnie nie przypadła mi do gustu. Poza tym zakończenie również całkowicie odbiega od książki i filmu z 1979 r. Reżyser chciał chyba wprowadzić coś swojego do tej historii, niekoniecznie z dobrym rezultatem.

I jeszcze na koniec kilka słów o sequelu z 1987 r. pt.: „Powrót do miasteczka Salem” w reżyserii Larrego Cohena. Trwa prawie dwie godziny. Joe Weber, antropolog przyjeżdża do Salem wraz z rozpieszczonym synem. Nie ma pojęcia, że miasto jest opanowane przez wampiry, które zmuszą go spisywania ich historii, swoistej Biblii wampirów. Nie będę się za bardzo rozpisywać, jak dla mnie totalna klapa. Produkcja nie dorównująca żadnemu z dwóch wyżej wymienionych filmów. Pewne sceny zamiast straszyć rozśmieszają, aktorstwo poniżej krytyki. Przypomina mi to dzisiejsze kino grozy z niższej półki. Ciekawostką jest to, że King nigdy nie odniósł się do tego filmu mimo, że w napisach początkowych i końcowych widać informacje, że do jego powstania przyczynił się sam pisarz. Mimo tego, nie wytoczył procesu reżyserowi a napisy nie zniknęły. Jedynymi wspólnymi rzeczami jakie łączą ten film z książką to wampiry i samo miasteczko Salem.

Podsumowując, po przeczytaniu książki polecam obejrzenie wyłącznie pierwszej ekranizacji z 1979 r. Jeśli natomiast ktoś chce sobie porównać i skonfrontować dwie wizje filmu, to oczywiście ekranizacja z 2004 r. jak najbardziej. Nie oglądajcie natomiast sequelu z 1987 r., to strata czasu, nic nowego nie wniesie. ukryj

Mick: Szalone życie i geniusz Jaggera

Andersen Christopher

"Wszyscy wiedzą, że właściwie każdy jest biseksual... pokaż

"Wszyscy wiedzą, że właściwie każdy jest biseksualistą."

O wybitnych postaciach popkultury świata ostatniego półwiecza słyszymy wszędzie. Środki masowego przekazu na bieżąco zdradzają nam mniejsze i większe sekrety gwiazd. O formacji „The Rolling Stones” z pewnością każdy z was coś niecoś słyszał. Całkiem niedawno, z okazji 50. rocznicy istnienia tego zespołu, miała miejsce premiera biografii jednego z najbardziej ekstrawaganckich wokalistów wszech czasów, członka tej grupy. Poznajcie więc Micka!

Christopher Andersen to autor bestsellerowych biografii na całym świecie. Twórca w swoim dorobku posiada biografie osób sławnych na wszystkich kontynentach takich jak księżna Diana, małżeństwo Clintonów, Madonna czy Jack i Jackie Kennedy. Oprócz pisarstwa, Andersen zajmował się również pracą redaktora dla znanych na całym świecie magazynów takich jak „Time” czy „People”. Autor jest ponadto częstym gościem programów telewizyjnych.

Zespół rockowy „The Rolling Stones” powstał w 1962 r. Od tego czasu, najbardziej rozpoznawalnym współzałożycielem tej grupy był Mick Jagger. Biografia Micka ukazuje jego fanom historię powstania zespołu oraz prywatne życie wokalisty na przełomie wielu lat. Życie, któremu przyświecała i chyba nadal przyświeca dobrze znana nam idea: "sex, drugs and rock and roll". Jagger bowiem to postać tak kontrowersyjna, że pojęcie "hedonizmu" w jego wykonaniu ma zbyt słaby wydźwięk.

Andersen w swoim obszernym dziele ukazuje nie publikowane dotąd fakty z życia ikony rocka na świecie. Dzięki wielu źródłom takim jak rozmowy z przyjaciółmi wokalisty, jego rodziną czy pozostałymi światowymi gwiazdami, z którymi Jagger miał do czynienia przez całe życie, czytelnik ale przede wszystkim fan, dowiaduje się wiele szokujących epizodów, którymi można by było obdarzyć życiorys kilku zwykłych osób. Szalone życie Micka to liczba ponad czteru tysięcy kochanek, mnogość romansów z kobietami z pierwszych stron gazet takich jak Madonna, Angelina Jolie, Uma Thurman, Carla Bruni czy Carly Simon. Co więcej, autor odsłania kulisy romansów z największymi gwiazdorami rocka takimi jak Eric Clapton czy John Lennon. Książka zawiera także historię małżeństw Jaggera oraz prawdę o uzależnieniu wokalisty od seksu i narkotyków. "Mick. Szalone życie i geniusz Jaggera" to przede wszystkim historia życia jednego z największych gwiazd muzyki, ikony, która do dzisiaj szokuje i wzbudza kontrowersyjne uczucia. Epoka Jaggera się jeszcze nie skończyła, warto więc wiedzieć kim jest i co sobą reprezentuje ten skandalista i utalentowany muzyk.

Okres, gdy Rolling Stonesi odnosili największe sukcesy to młodość moich rodziców. Jednakże trudno jest w dzisiejszych czasach nie słyszeć o tym zespole i wielu skandalach jakie były udziałem członków tej grupy. Biografia stworzona przez Andersena znacznie przybliża młodym ludziom wiedzę o powstaniu Stonesów oraz realia epoki w jakich ich sukces wzrastał. To cudowna wędrówka w przeszłość, ukazująca kulisy "walki" Beatlesów i Stonesów na arenie międzynarodowej. Mick Jagger, jego ruchy taneczne, duże usta i skandale obyczajowe to trwałe elementy dzisiejszej popkultury.

Biografia liczy prawie czterysta stron, czego absolutnie nie daje się odczuć podczas czytania. Autor zręcznie przedstawia odbiorcy wiele faktów z życia Micka, poplątane ze skandalami jakie były jego udziałem. To idealny zabieg, dzięki któremu czytelnik nie ma prawa się znużyć, wręcz przeciwnie. Chce więcej, czytając z wypiekami na twarzy. Pikantne szczegóły dotyczące pierwszego seksualnego doświadczenia z mężczyzną czy epizod z odgryzieniem sobie czubka języka przez Micka to tylko wierzchołek góry lodowej jaki na was czeka. Szokującą ciekawostką przygotowaną dla czytelników jest informacja o początkach kariery królowej popu – Madonny czy romansie Jaggera z o wiele młodszą Angeliną Jolie, która przejawiała w tym okresie słabość do sadomasochizmu. Nie schodzące ostatnio z pierwszych stron gazet małżeństwo Kate Middleton i księcia Williama również miało swój udział w życiorysie Micka. Te wszystkie przywołane wyżej nieprawdopodobne informacje sprawiają, że biografię Jaggera czyta się jednych tchem.

W środku książki znajdziecie również kilkanaście stron z kolorowymi zdjęciami gwiazdy od najmłodszych lat do czasów nam współczesnych. Szkoda, że wydawca nie zamieścił więcej takich bonusów. To doskonały przerywnik w tej pasjonującej lekturze.

Biografia napisana przez Andersena jest obowiązkową pozycją dla zagorzałych fanów Micka, ale nie tylko. Nie jest to typowa relacja suchych faktów z życia gwiazdy, ukazuje bowiem jak tworzyła się historia geniuszu skandalisty, który do dzisiaj może być jedynie wzorem dla wielu wschodzących gwiazd rocka. Wzorem, który nie da się w jakikolwiek sposób sklasyfikować. Oprócz tego ukazuje początek pewnej epoki, która do dzisiaj trwa, kontynuowana przez młodsze pokolenie. Życie Micka Jaggera to pasmo wielu sukcesów ale i wielu skandali. Polecam wam zapoznać się z jego biografią, zapewni wam pasjonującą lekturę na wiele godzin.

"Żyję chwilą obecną – powiedział. – Nie myślę nigdy: ››To niesamowite, nie wierzę, że ciągle to robię‹‹. Ja to po prostu robię. I nie myślę sobie: ››Jak to wszystko szybko zleciało‹‹, bo dla mnie to jeszcze nie koniec. To się cały czas dzieje." ukryj

Między niebem a ziemią

Twyman James F.

Miłość bez scenariusza

Reber Tina

"Dla mnie „sławny„ oznaczało to samo co „niedostę... pokaż

"Dla mnie „sławny„ oznaczało to samo co „niedostępny„".

Czytając plotki z życia wszelkiej maści celebrytów, będących często sławnymi aktorami, widzimy wyłącznie jedną stronę medalu – bogactwo, uwielbienie fanów i blask sławy. I trudno zaprzeczyć stwierdzeniu, że większość z nas chciałaby mieć takie właśnie życie. Po lekturze książki Tiny Reber, wasz punkt widzenia może jednak diametralnie się zmienić, gdyż istnieje również ciemna strony sławy w postaci braku życia osobistego i niedostępnej anonimowości – tak powszechnej dla zwykłych śmiertelników.

Tina Reber to córka bibliotekarki, której dzieciństwo upłynęło wśród książek. Jej wykształcenie w obszarze analizy biznesowej, zagadnień korporacyjnych, bankowości i rachunkowości pozwoliło utrzymywać stabilność finansową. Jej prawdziwą pasją jest jednak pisanie i projektowanie biżuterii. Autorka mieszka obecnie na przedmieściach Allentown w Pensylwanii, wraz z mężem, synem i papugą o imieniu Percy.

Taryn Mitchell to atrakcyjna, dwudziestosiedmioletnia właścicielka pubu, znajdującego się w małym miasteczku Seaport. Bohaterka po kilku miesiącach od burzliwego rozstania z narzeczonym, nie myśli o kolejnym związku. Pewnego dnia, całkiem niespodziewanie udziela schronienia znanemu na całym świecie aktorowi – Ryanowi Christensenowi, którego ściga rozhisteryzowany tłum fanek i paparazzi. Taryn nie spodziewa się nawet, że ten dobry i i bezinteresowny uczynek zmieni całe jej życie, wpuszczając do serca prawdziwą, ale i skomplikowaną miłość.

Książka Tiny Reber pokazuje dość banalną i przewidywalną historię miłości, która pomimo swojej wtórności, zapewnia niesamowity relaks i przyjemność z zagłębiania się w jej fabułę. W powieści znajdziecie bowiem tak często wykorzystywane elementy, jak nieziemsko przystojny i pociągający mężczyzna, seksowna bohaterka i miłość od pierwszego wejrzenia, wywołana szczęśliwym zbiegiem okoliczności. Fabuła trochę sztampowa, czasami naciągana, jednak z pewnością nie zniechęci to miłośniczek wszelakich gorących i namiętnych, miłosnych historii, które wciągają do ostatniej strony. "Miłość bez scenariusza", pomimo dość kiczowatej okładki, która może zniechęcić wielu czytelników do jej sięgnięcia, reprezentuje dość wysoki poziom, zarówno językowy, jak i fabularny w tzw. literaturze popularnej. I co ważne, pomimo swojej objętości (prawie siedemset stron) nie jest przegadana, co rzadko się zdarza – autorce udało się utrzymać napięcie towarzyszące rozwojowi akcji do ostatniej strony, co wzbudziło zdumienie w mojej osobie. Widać, że Tina Reber miała pomysł na tę książkę i konsekwentnie go realizowała. Uważam również, że powieść ta idealnie nadawałaby się na hit kinowy w postaci komedii romantycznej. Jestem pewna, że wówczas film ten byłby niekwestionowanym, kasowym hitem w skali międzynarodowej.

Historia Taryn i Ryana to jednak nie tylko miłość. To także dopieszczony we wszelkich możliwych szczegółach, obraz życia sławnych ludzi, którzy każdego dnia muszą mierzyć się z konsekwencjami swojej rozpoznawalności. Autorka pokazała w sposób bardzo realistyczny, nie dostrzegane przez nas kulisy sławy i cenę, jaką trzeba zapłacić za uwielbienie tłumów. Niezrównoważone psychicznie fanki, czyhające na każdym kroku paparazzi ze swoimi aparatami i wszechobecne plotki, które potrafią rozbić najtrwalsze więzi – to w skrócie codzienność ludzi z pierwszych stron gazet. Rozwój związku dwójki głównych bohaterów, w takich warunkach, pochodzących z zupełnie innych światów, pokazuje dobitnie patologię związaną z byciem sławnym i rozpoznawalnym. Dylemat Taryn dotyczący związku z celebrytą, staje się automatycznie dylematem czytelnika. Podczas lektury wielokrotnie bowiem zastanawiałam się nad sensem takiej relacji, nad pokusami czyhającymi na sławnego aktora. I pomimo obiecującego zakończenia pierwszej części i wszelkich argumentów przemawiających na tak, nie wierzę, że taka miłość może przetrwać w dłuższej perspektywie. Świadczą o tym codzienne informacje o rozwodach i rozstaniach sławnych osób. W książce wszystko jest możliwe, jednak w życiu niekoniecznie.

Tina Reber zastosowała trafny z mojego punktu widzenia zabieg, a mianowicie pierwszoosobową narrację w wykonaniu Taryn. Dzięki temu przez całą powieść mamy możliwość poznać najskrytsze myśli bohaterki i wszelkie dylematy, jakie pojawiają się w jej głowie. Warsztat pisarski autorki to duża ilość dialogów, humorystyczny i plastyczny język, które idealnie wpasowują się w gatunek lekkiej powieści obyczajowej, z widocznymi elementami romansu.

Lektura "Miłości bez scenariusza" okazała się fascynującą wędrówką po świecie prawdziwej miłości i bezwzględnego świata celebrytów. To książka idealna na plażę, na leżak, pozwalająca przenieść się do świata bohaterów i razem z nimi przeżywać wszelkie emocje. Jedna z lepszych powieści w swoim gatunku, jaką czytałam. Z przyjemnością więc przeczytam kolejną część pt. "Próba uczuć", która już wkrótce ukaże się na naszym rynku. Jestem ciekawa bowiem, jaki dalszy scenariusz życia przygotowała dla swoich bohaterów autorka.
ukryj

Modlitwa o lepsze dni

Clement Jennifer

Moja słodka Sunday

Higgins Clark Mary

“Strzeżcie się gniewu cierpliwego człowieka” ... pokaż

“Strzeżcie się gniewu cierpliwego człowieka”

Widząc na okładce nazwisko Pani Clark, bardzo się ucieszyłam, że przeczytam jej kolejną książkę. Po lekturze „Na ulicy gdzie mieszkasz” – świetnej powieści, która trzyma w napięciu do ostatniej kartki, pozostały we mnie bardzo pozytywne emocje w stosunku do tej pisarki.

Ten tytuł jest całkowicie odmienny od przytoczonej przeze mnie wyżej książki. Tym razem na jego treść składają się cztery opowiadania, w których głównymi bohaterami są Henry Parker Britland IV – czterdziestoczteroletni, były prezydent Stanów Zjednoczonych pozostający na emeryturze oraz jego świeżo poślubiona małżonka Sunday – prawniczka oraz członkini Kongresu USA. Henry i Sunday stanowią zgraną parę w życiu oraz znakomicie odnajdują się w rozwiązywaniu zagadek, które dotyczą ich przeszłości i teraźniejszości. Niejednokrotnie grozi im niebezpieczeństwo w związku z ich detektywistyczną działalnością jednakże nie hamuje to ich dalszych poczynań. Smaczku opowiadań dodaje fakt, że Sunday jest aż dwanaście lat młodsza od swego męża.

Autorka znakomicie pokazuje polskiemu czytelnikowi jak funkcjonuje aparat ochrony byłego prezydenta Stanów Zjednoczonych w tym kraju, jest to z pewnością duży plus. Na pewno nie można zarzucić opowiadaniom za mało wartkiej akcji, gdyż akurat tego jest w nadmiarze. Jednakże po lekturze książki miałam bardzo mieszane uczucia. Naszła mnie taka refleksja – bohaterowie są zbyt idealni. Sunday – piękna, wykształcona, pracowita, inteligentna….. można pisać i pisać. Z kolei Henry – przystojny, wspaniałomyślny, inteligentny i tak do znudzenia. Małżeństwo idealne – nie ma takich w prawdziwym życiu. Nie jest to zbyt wiarygodne jak dla mnie.

Na myśl przychodzą mi obecnie modne romanse historyczne, w których bohaterowie też zazwyczaj są idealni, bez skazy. Ale być może tak właśnie miało być, może o to chodziło autorce. Moim zdaniem najbardziej zapadające w pamięć opowiadanie to „Wszyscy uganiają się za żoną prezydenta”, ale jest to moja subiektywna opinia.

Gdybym kupiła ten tytuł w księgarni, żałowałabym wydanych pieniędzy, gdyż nie ma w tej książce niczego, co wniosłoby coś świeżego dla mnie. Do przeczytania na jeden wieczór. ukryj

Morski trakt

Le Guin Ursula K. (Le Guin Ursula Kroeber)

"Dany czyn nie jest ćwiczeniem czegoś, co będzie ... pokaż

"Dany czyn nie jest ćwiczeniem czegoś, co będzie się zdarzać raz po raz, lecz zdarza się i staje faktem dokonanym. Człowiek nie ma okazji nabrać wprawy."

Zwyczajni ludzie często niosą ze sobą pozornie zwyczajne historie. Bagaż ich życiowych doświadczeń może okazać się nieocenionym skarbem, ukazującym zawiłe relacje damsko-męskie i stosunki międzyludzkie. Takim właśnie skarbem jest zbiór historii różnych ludzi, opisany w książce "Morski trakt".

Ursula Kroeber Le Guin to amerykańska pisarka, tworząca w obrębie gatunku science-fiction i fantasy, której wiele książek weszło na stałe do klasyki światowej. Córka znanego antropologa i pisarki, została wyróżniona przez Stanisława Lema oraz widnieje na liście najważniejszych autorów fantasy stworzonej przez Sapkowskiego. Autorka obecnie mieszka w Portland, posiada troje dzieci i czworo wnucząt. "Morski trakt" został w 1991 r. nominowany do Nagrody Pulitzera.

W nadmorskim miasteczku Klatsand w stanie Oregon znajdują się trzy ośrodki wypoczynkowe. Ściany hoteli przeniknięte są wspomnieniami ludzi, kobiet i mężczyzn, których historie odkrywa przed nami autorka. Mieszkańcy miasteczka i przyjezdni, trzymają w sobie sekrety i tłumione uczucia. Poznacie bibliotekarkę Frances, której miłość do książek pozwoliła zaznać chwilowej namiętności czy Rosemarie, właścicielkę hotelu Bocianie Gniazdo oraz wiele innych postaci.

Wszystkich bohaterów łączy miejscowość w jakiej żyją, bądź w jakiej chwilowo tworzyli własną historię. Niektóre losy wykreowanych postaci łączą się ze sobą w pewnych, kluczowym momentach życia bądź rozdzielają na zawsze. Autorka zręcznie wprowadza czytelnika w fabułę, w której dominującą cechą jest wielowątkowość. Wielowątkowość na szerokiej płaszczyźnie: macierzyństwo, rodzicielstwo, pierwsza miłość, rodzina, ambicja i kariera, zdrada czy przyjaźń. Takie zestawienie tworzy świetnie ukształtowaną powieść obyczajową, w której znajdziecie kilku narratorów.

Uniwersalna wymowa opowieści z życia bohaterów, doprawiona nutką nostalgii, skłania czytelnika do refleksji nad kondycją ludzkiego życia, ludzkich wartości i wyznawanych zasad. W moim mniemaniu to właśnie uniwersalność oddziałuje na nasze zmysły, każąc zastanowić się nad wyborami i decyzjami jakie podejmowali bohaterowie. Bowiem bohaterem jednej z przedstawionych opowieści mógłby być każdy z nas, i ja i Ty.

Większość historii bazuje na życiu kobiet. Kobiet, które na przestrzeni wielu lat i zmieniających się obyczajów, wielokrotnie musiały walczyć o swoje miejsce i własne uczucia. Widać tutaj lekki powiew feminizmu. Mężczyźni również zostali zaakcentowani przez autorkę, jednakże to historie kobiet stanowią punkt centralny. Taką historią, która zapadła mi w pamięci jest historia wcześniej przywoływanej już Frances, ta postać była mi najbardziej bliska.

Ursula K. Le Guin udowodniła swoją książką, że nasze zwykłe, codzienne życie poprzez odpowiednie zastosowanie stylu i poetyckości, możne nabrać wyjątkowego wyrazu. I w tym wypadku cieszę się, że subtelna, wpisująca się w klimat mojej osoby okładka była pierwszym szczegółem, jaki rzucił się mojej osobie na stronie Wydawnictwa Książnica. Dzięki temu poznałam wysoki kunszt literacki i zwykłe - niezwykłe historie ludzi. Polecam.

"Nie mamy słów na określenie tego, co robimy. Żona, mąż, kochanek, były, drugi, to wszystko resztki. Skrawki innej cywilizacji, które nie mają do nas zastosowania. Nic nie ma znaczenia oprócz prawdziwych imion."
ukryj

Mózg Buddy: Podręcznik do osiągania szczęścia, miłości i mądrości

Hanson Rick, Mendius Richard

„Kiedy dokonujesz zmian w mózgu, dokonujesz zmian... pokaż

„Kiedy dokonujesz zmian w mózgu, dokonujesz zmian w życiu”

Czy wiecie, że przeciętnie człowiek umie wykorzystać jedynie od 5% do 6% możliwości swojego mózgu? Pojedyncze jednostki potrafią korzystać z niego w porywach do 12%. Mózg to organ, który nawet w tych czasach zawiera w sobie wiele zagadek i tajemnic. Znane są przypadki ludzi, którzy wykorzystując pracę tego organu potrafią czytać w myślach bądź doświadczają innych zjawisk paranormalnych. Biorąc to wszystko pod uwagę ciekawa byłam co autorzy „Mózgu Buddy” chcą nam przekazać w swojej książce.

Dr Rick Hanson to neuropsycholog oraz nauczyciel medytacji. Jest współzałożycielem Instytutu Neuronauki i Mądrości Kontemplacyjnej oraz redaktorem Biuletynu Mądry Mózg. Dr Hanson jest głównym autorem omawianej przeze mnie książki. Dr Richard Mendius natomiast to neurolog i wykładowca na Uniwersytecie Kalifornijskim i Uniwersytecie Stanforda. Obaj autorzy współpracują ze sobą od wielu lat, czego rezultatem jest właśnie książka „Mózg Buddy”.

Wyobraźcie sobie skrzyżowanie nauk psychologicznych z neurologią i kontemplacją. Taka mieszanka właśnie pozwoli odpowiedzieć nam na pytanie jak wykorzystać mózg w celu osiągania większego szczęścia, miłości i mądrości. Poradnik „Mózg Buddy” wprowadza nas w ewolucję i przyczyny cierpienia. Następnie autorzy wskazują nam jak pracować swoim mózgiem aby wchłaniać dobro, pracować asertywnością i współczuciem czy rozluźniać ego.

W książce znajdziecie mnóstwo informacji poświęconych budowie mózgu oraz procesów w nim zachodzących. Przyznam się szczerze, że dla mnie tych informacji było za dużo. Specyficzne nazewnictwo i opisy zmian jakie zachodzą w poszczególnych częściach mózgu w niektórych momentach mnie nużyły. Rozumiem, że autorzy chcieli przybliżyć czytelnikom funkcjonowanie tego organu, ale nadmiar informacji czasami przynosi odwrotny efekt niż zamierzony. Myślę, że gdyby było ich mniej, książka nie straciłaby niczego na swej wartości. Widocznie taki był zamysł i koncepcja autorów.

Podoba mi się połączenie współczesnej nauki z medytacją i jogą czyli znanymi przecież technikami kontemplacyjnymi od tysięcy lat. Ciekawym dodatkiem jest Aneks dotyczący neurochemii w żywieniu, który zawiera bardzo praktyczne porady dotyczące prawidłowej diety utrzymującej nasz mózg w lepszej kondycji. Niektóre wskazówki przedstawione przez obu doktorów są naprawdę proste do wykonania. Polecam metodę filtrowania zakłóceń, rewelacyjna porada. Cały sedno tkwi w tym, żeby nad rozwojem naszego mózgu pracować systematycznie, bowiem tylko w ten sposób osiągniemy satysfakcjonujące nas rezultaty.

„Mózg Buddy” jest wielowymiarowym poradnikiem, który wprowadza nas w nieznane dotychczas obszary nauki połączonej z wierzeniami Wschodu. Polecam go osobom, które pragną systematycznie pogłębiać i poszerzać granice umysłu i własnych słabości.

“Mózg symuluje świat – każdy z nas żyje w wirtualnej rzeczywistości, która jest na tyle zbliżona do prawdziwego świata, że nie obijamy się o meble”

ukryj

Mroczne serce Hollywood: Przepych, pistolety i hazard – w środku globalnego imperium mafii

Thompson Douglas

Na końcu tęczy

Ahern Cecelia

Najsmutniejsze dziecko

Glass Cathy

Wiesz, że mama mnie nie chciała, Cathy? (..) Byłam... pokaż

Naśladowca

Spindler Erica

"Wszyscy w coś gramy. Życie jest jedną wielką grą... pokaż

"Wszyscy w coś gramy. Życie jest jedną wielką grą. I wszyscy chcemy wygrać."

Praca w policji, w szczególności w specyficznym wydziale kryminalnym, odciska piętno na życiu prywatnym. Trudno bowiem oddzielić potworności, które ukazują do czego zdolny jest człowiek od codziennego życia. Gorzej, gdy praca ta staje najważniejszą rzeczą, ważniejszą nawet od rodziny. Po lekturze książki "Naśladowca" wiem jedno - trudno w zawodzie policjanta kryminalnego zachować równowagę. Złoty środek chyba w tym przypadku po prostu nie istnieje.

Erica Spindler to znana szerokiemu gronu czytelników głównie z thrillerów romantycznych, amerykańska autorka. Pisarka studiowała na Delta State University i University of New Orleans, chciała zostać malarką. Jednak w 1982 r. dzięki przeziębieniu i przeczytanej książce, postanowiła stworzyć własne dzieło. Obecnie mieszka w stanie Luizjana wraz z mężem i dwoma synami. "Naśladowca" to pierwsza część serii, w której kolejnym tomem jest "Złodziej tożsamości".

W 2001 r. w małym miasteczku Rockford w Illinois, dochodzi do trzech makabrycznych zbrodni dziesięcioletnich dziewczynek. Zabójca dusi dzieci podczas snu, a następnie maluje im usta szminką. Detektyw Kitt Lundgren, borykając się z białaczką limfatyczną własnej córki, stara się za wszelką cenę schwytać Mordercę Śpiących Aniołków. Sprawa jednak nie zostaje rozwiązana. Pięć lat później, morderca uderza na nowo. Śledztwo zostaje przekazane w ręce ambitnej detektyw M. C. Riggio, jednakże żądanie mordercy nie pozostawia policji żadnej alternatywy, muszą do sprawy włączyć Kitt. Policjantkę, która po śmierci córki i rozwodzie z mężem, popadła w alkoholizm i dopiero wraca do dawnego życia. Niezbyt zgrany duet dwóch policjantek, musi wygrać wyścig z czasem. Wyścig, którego stawką jest życie niewinnych dzieci.

Kryminał powinien przede wszystkim posiadać dobrze skonstruowaną intrygę, która do ostatnich stron książki czeka na rozwiązanie. I na tym tle Erica Spindler plasuje się w czołówce autorów, którzy w umiejętny sposób planują, kawałek po kawałku intrygę kryminalną by w końcowym efekcie zaskoczyć czytelnika. Co ciekawe, w toku rozwoju fabuły autorka zgrabnie podrzuca fałszywe tropy. W powieści pojawia się podejrzany za podejrzanym, trop za tropem. Wartka akcja to niewątpliwie czynnik zachęcający do lektury. Z tą książką nie sposób się nudzić, cały czas coś się dzieje.

Erica Spindler poruszyła również ciekawy motyw, mianowicie specyficznej pracy w zawodzie detektywa kryminalnego. Nie jest to bowiem zawód, w którym po ustalonym czasie pracy, można spokojnie iść do domu. O ryzyku na jakie nastawiony jest człowiek wykonujący taką profesję, świadczy kreacja głównej bohaterki – Kitt. Policjantka, niegdyś pewna siebie i ambitna, pod wpływem niemożności schwytania mordercy, który nie zostawia żadnych śladów, załamuje się. Co więcej, osobista tragedia popycha ją w kierunku kieliszka. Trudno bowiem w takiej sprawie zachować dystans, oddzielić życie prywatne od zawodowego.

"Naśladowca" to prawie pięćset stron naturalnych dialogów, wartkiej akcji oraz realizmu pracy policji kryminalnej. Dzięki lekkiemu stylowi autorki i prostemu językowi, książkę czyta się szybko. To idealna lektura, która może stanowić przerywnik między obyczajowymi i psychologicznymi powieściami. Moje pierwsze spotkanie z twórczością Erici Spindler uważam za nadzwyczaj udane. Wpisuje się więc w poczet jej fanów. Jeśli macie ochotę na kryminał z lekką nutą sensacji, to polecam wam "Naśladowcę". Rozrywka gwarantowana.

ukryj

Naucz się medytować

Harrison Eric

"To od stanu naszego umysłu zależy, jak wygląda na... pokaż

"To od stanu naszego umysłu zależy, jak wygląda nasz świat."

Medytacja to ostatnimi czasy bardzo modne słowo. O medytacji mówią wszyscy począwszy od osób z pierwszych stron gazet, a skończywszy na zwykłych ludziach, uczęszczających na różnego rodzaju kursy uczące tej techniki. Trudno jest nauczać medytowania poprzez słowo pisane, nie mówione. Dlatego też byłam zaciekawiona jaką koncepcję przyjął autor i jaka wizja mu przyświecała pisząc poradnik o tej gałęzi niekonwencjonalnej nauki.

Eric Harrison to nauczyciel medytacji, prowadzący swój własny ośrodek nauczający tej techniki w Perth, w Australii. Autor współpracuje z korporacjami na całym świecie prowadząc warsztaty, kursy i różnego rodzaju lekcje. Harrison stara się unikać powiązań technik medytacyjnych z religią, jego nauczanie podąża bardziej w stronę psychologii i wiedzy naukowej.

Struktura poradnika jest bardzo przejrzysta, podzielony jest bowiem na trzy części. Część pierwsza to swoiste wprowadzenie do teorii medytacji. Autor objaśnia czym naprawdę jest ta technika i jakich pozytywnych skutków możemy się spodziewać dzięki regularnym jej uprawianiu. Druga część zawiera przydatne instrukcje dotyczące technik medytacyjnych i w zasadzie mogłaby istnieć bez części pierwszej. Znajdziecie w niej dziesięć najbardziej skutecznych praktyk medytacyjnych. Ostatnia część to opis sposobu wprowadzenia medytacji w nasze życie codzienne.

Autor stara się dotrzeć do odbiorcy poprzez w miarę prosty język, bez nadmiernego używania naukowych pojęć. Ciekawym pomysłem, z którym się jeszcze nie spotkałam w tego typu literaturze są polecane minimedytacje. Eric Harrison bowiem udowadnia, że medytować możemy wszędzie, nie tylko w ciszy i skupieniu ale również podczas jazdy autobusem czy stojąc na przystanku. Każda chwila jest dobra na kilka minut skupienia, które będzie miało dobroczynny wpływ na całe nasze życie. Zaskoczył mnie ten fakt, gdyż do tej pory uważałam, że medytować można tylko w komfortowych warunkach, gdzie nic nie zakłóca nam ciszy.

"Naucz się medytować" to z pewnością poradnik dla początkujących. Dla osób, które mylą pojęcie relaksacji z medytacją oraz mają zamiar krok po kroku rozpocząć swoją przygodę z metodą uważności. Istotnym jest fakt, iż dobroczynny wpływ medytacji potwierdzają badania naukowe, jednak niewielu z nas tak naprawdę rozumie istotę tej techniki. Autor podkreśla, że samo czytanie i słuchanie nie pomoże nam osiągnąć pozytywnych rezultatów. Ważna jest bowiem praktyka, dlatego dwadzieścia prostych ćwiczeń opisanych w poradniku pomoże wam oczyścić umysł oraz ciało. Jest to książka do której powinno się często wracać, gdyż nie sposób zapamiętać wszystkich informacji jakie autor chciał przekazać czytelnikowi po jednym przeczytaniu. Myślę, że warto zacząć waszą przygodę z medytacją od tej właśnie pozycji.

"Uwalniając niewiele, zyskujesz niewielki spokój.
Uwalniając wiele, zyskujesz większy spokój.
Uwalniając wszystko, zyskujesz całkowity spokój." ukryj

Niania w Londynie

Nathan Melissa

Niech ci się spełnią marzenia

O'Neal Barbara (pseud. Samuel Barbara)

Niedobra miłość

Kellerman Jonathan

Niedokończone sprawy: Czego śmierć może nas nauczyć o życiu

Van Praagh James

”Każdy, niezależnie czy zmarły czy żywy, ma jakieś... pokaż

”Każdy, niezależnie czy zmarły czy żywy, ma jakieś niedokończone sprawy. Dlaczego tak się dzieje?”

Ja, ty, każdy z nas zastanawia się w pewnych momentach swojego życia czym jest śmierć i czy po niej jest jakiś ciąg dalszy. Ale czy zastanawialiście się kiedyś, czego śmierć może was nauczyć o życiu? Widzicie jakiś paradoks w tym zdaniu? Owszem. Jeśli chcecie zrozumieć jego znaczenie, zapraszam do lektury.

Dla niektórych, w szczególności sympatyków ezoteryki postać Jamesa Van Praagha nie jest obca. Mnie również autor książki nie jest całkiem nieznany, gdyż kilka lat temu czytałam na jego temat w internecie. James Van Praagh bowiem to postać nietuzinkowa. Żeby napisać cokolwiek na temat jego książki, konieczna jest wiedza kim jest, albo dla niektórych, za kogo się podaje. Autor jest znanym na całym świecie amerykańskim medium, który potrafi kontaktować się z duchami zmarłych osób. Do tego całkiem nieźle radzi sobie w show-biznesie, jest bowiem również producentem telewizyjnym serialu „Zaklinacz dusz”. Van Praagh na całym świecie wsławił się swoimi seansami, w których to potrafi nawiązać kontakt ze zmarłymi. Jest postacią wielce kontrowersyjną, sceptycy uważają go za oszusta i hohsztaplera. Jaka jest prawda? Tego nikt nie wie. James Van Praagh ma bowiem na swoim koncie kilka spektakularnych sukcesów ale również porażek.

Na przestrzeni wielu lat swojego życia, każdy z nas pozostawia niedokończone sprawy. Mogą być nimi kłótnie, nienawiść, żal czy poczucie winy. Sprawy te wydawałoby się po śmierci już nieistotne. A gdyby tak niedoprowadzenie pewnych rzeczy do końca za życia, uniemożliwiałoby nam spokojne przejście na drugą stronę. I na odwrót. To właśnie chce nam uzmysłowić autor. Poprzez swoją opowieść, chce wskazać czytelnikowi właściwą drogę postępowania tutaj, w naszym obecnym życiu.

W książce przeplatają się ze sobą fragmenty odnoszące się stricte do ludzkiej psychiki z przykładami seansów, w których Van Praagh uczestniczył rozmawiając z duchami zmarłych osób. Autor jako medium ma ponad dwudziestopięcioletnie doświadczenie w tej materii. Na całym świecie, na jego spotkania jak sam twierdzi przychodzą anonimowi ludzie, których najbliżsi zmarli chcą się z nimi skontaktować. I to właśnie duchy wskazują ludziom jak dalej żyć, by korzystać z tego cudownego daru jakim jest nasze życie na Ziemi. W książce znajdziecie odniesienia do wybaczania, obwiniania się, strachu, ale również zagadnienia karmiczne czy transcendencję.

Słysząc słowo medium, nieodłącznie kojarzy mi się z tym pojęciem obrazek zaciemnionego pomieszczenia, gdzie stół podnosi się do góry, latają różne rzeczy pomijające prawo grawitacji, a wszystko to wielki spektakl, zrobiony w celu zarobienia pieniądzy na nieszczęściu innych. Dlatego też zdziwił mnie opis kontaktów z duszami zmarłych jakie autor opisuje w swojej książce. Jeśli rzeczywiście osoby obecne na jego seansach to ludzie anonimowi, to wszelcy sceptycy mogą sobie mówić co chcą. Wiedza, jaką medium otrzymuje od duchów jest tak szczegółowa, że trudno uwierzyć by było to świetnie wyreżyserowane oszustwo.

Nawet Ci czytelnicy, którzy słysząc o medium i kontaktach z duchami, czują tylko niedowierzanie znajdą w książce wiele przydatnych informacji i porad życiowych. Pewne myśli autora mają wydźwięk uniwersalny, nawet dla sceptyków widzących w jego postaci wyłącznie kontrowersję. Po przeczytaniu tak wielu opisów rozmów ze zmarłymi, człowiek zaczyna zadawać sobie pytanie czy rzeczywiście jest to prawda. A jeśli tak, to nasze życie nie kończy się po śmierci, to dopiero początek naszej wspaniałej drogi. Czy warto w to wierzyć? Myślę, że tak.

Polecam książkę nie tylko sympatykom psychologii ezoterycznej, ale również sceptykom. Może warto czasami porzucić swoje przekonania i choć przez chwilę zacząć wierzyć w życie pozagrobowe. Może to właśnie będzie pierwsza dokończona sprawa w waszym życiu.

Na koniec ciekawostka. W 2002 r. powstał film fabularny pt. „Rozmowy z zaświatami”, którego fabuła ukazuje autentyczną opowieść o postaci medium jakim jest James Van Praagh. Warto obejrzeć, gdyż film naprawdę wciąga.

„Każdy z nas jest amalgamatem uczuć, myśli, emocji, przekonań, historii oraz doświadczeń. To są właśnie rzeczy, które nas określają" ukryj

Nieskończona przestrzeń snu

Drożdż Jan

Nieśmiertelność duszy: Podróż między wcieleniami

Williams Lisa

"(…) nie pozwól, aby Twoje przekonania lub opinie ... pokaż

"(…) nie pozwól, aby Twoje przekonania lub opinie powstrzymały Cię przed możliwościami rozwoju i uzdrowienia. Otwarty umysł przynosi niebywałe nagrody."

Po mojej ostatniej lekturze nawiązującej do życia pozagrobowego postanowiłam dalej zajmować się tym tematem i przeczytać kolejną książkę, która dotyka tego pojęcia. Życie po śmierci bowiem to stały motyw w literaturze, zarówno tej beletrystycznej jak i dokumentalnej. A pytanie "Co się dzieje gdy umieramy?" nadal pozostaje otwarte.

Lisa Williams to znana na całym świecie kobieta medium i jasnowidz. Autorka od dziecka przejawiała zdolności paranormalne, dzięki którym była w stanie kontaktować się ze zmarłymi osobami. Lisa prowadzi na całym świecie warsztaty, odczyty i spotkania autorskie w których próbuje wielu ludziom odpowiedzieć na nurtujące ich pytania dotyczące śmierci i życia po niej. Autorka sama doświadczyła procesu przejścia na drugą stronę, jednakże wróciła by wykonywać swoje powołanie. Obecnie mieszka w Kalifornii wraz z synem.

Książka "Nieśmiertelność duszy. Podróż między wcieleniami" podzielona jest na cztery główne części. Lisa Williams twierdzi, że cała wiedza jaka została przedstawiona na jej łamach pochodzi od jej duchowych przewodników. Na początku autorka opisuje swoje pierwsze doświadczenia z darem jaki otrzymała oraz nawiązuje do postaci swojej babci Frances, która również przejawiała zdolności parapsychiczne. Następnie dowiecie się jakie alternatywne ścieżki czekają na dusze, które w czasie swojego życia wyrządziły wiele zła oraz jacy przewodnicy pomogą wam przejść na drugą stronę. W trzecim rozdziale autorka przedstawia koncepcję procesu uzdrowienia duszy, która odbywa się w różnych salach. Ostatnia część to dość kontrowersyjna wiedza dotycząca możliwości wyboru przez duszę rodziny w następnym wcieleniu czy podpisania Kontraktu na Życie. Cały poradnik objaśnia wszystkie kluczowe kwestie dotyczące wędrówki dusz w zaświatach.

Nie spodziewałam się, że Lisa Williams tak obszernie i przede wszystkim szczegółowo potraktuje temat reinkarnacji i życia po śmierci. W trakcie lektury nasuwało mi się mnóstwo pytań, na które systematycznie otrzymywałam wyczerpującą odpowiedź. Tak było w przypadku dusz zbrodniarzy takich jak chociażby Hitler. Autorka próbuje przekonać czytelników do swojej wiedzy poprzez mnogość przykładów z jej własnej praktyki jako medium. Można wierzyć lub nie, jednakowoż opis procesu wędrówki dusz jest dopracowany w stu procentach. Autorka kreśli swoistą wizję życia po śmierci jako dobrze prosperującej agencji, w której wszystkie trybiki kooperują ze sobą. To niesamowite jak według medium dusza nieustannie kształci się i ewoluuje. Jeśli by odrzucić wrodzony sceptycyzm to każde nasze życie jest lekcją, dzięki której dusza się rozwija. Piękna i budująca bajka, ale czy prawdziwa?

Autorka bardzo pewnie opowiada o życiu po śmierci. Pierwszoosobowa narracja pozwala poczuć się niemalże jak na pogaduchach u przyjaciółki. Wszystkie pojęcia są dokładnie wyjaśnione. Co więcej, autorka objaśnia pod jakim kątem porusza się dusza, gdy opuszcza swoje ciało oraz ile dokładnie trwa proces odrodzenia naszego ducha. A jakby tego było mało, cały proces wędrówki duszy porównany jest do ścieżki kariery. Możesz przejść szkolenie albo awansować. Niebo to według autorki niemalże korporacja.

Sceptycy z pewnością stwierdzą, że ewolucja duszy jaką przedstawia Lisa Williams to dobrze wymyślony scenariusz, aby wzbudzić kontrowersję i zainteresowanie swoją osobą. Mimo wszystko jestem zachwycona opisem życia po śmierci jaki zaserwowała mi autorka. W taki proces i takie niebo aż chce się wierzyć. Czy światowe medium, świadomie wprowadzałoby swoich fanów w błąd? Trudno jednoznacznie odpowiedzieć na to pytanie. Chciałabym żeby wizja autorki była prawdziwa.

Książka o której dzisiaj wam opowiedziałam jest pierwszą z serii "Czy chcesz wiedzieć wszystko?" A czy wy chcecie? Jeśli tak, to zapraszam do lektury.
ukryj

Nieuniknione

Bartol Amy A.

Nieznajomi

Koontz Dean R.

„Poza rzucaniem wyzwań życie udziela lekcji: miłyc... pokaż

„Poza rzucaniem wyzwań życie udziela lekcji: miłych i przykrych, łatwych i trudnych. Niektóre są druzgoczące”

Koontz jest według mnie jedynym pisarzem, który może porównywać się z mistrzem grozy jakim jest Stephen King. Każda jego powieść jest świetną odskocznią od rzeczywistości i tak było również w przypadku „Nieznajomych”.

Lekarka miewająca nie dające się wytłumaczyć napady paniki, lunatykujący w nocy pisarz, bojący się ciemności były żołnierz, przechodzący kryzys wiary ksiądz, samotna matka bojąca się o córkę z powodu jej dziwnej obsesji księżycem, przestępca rozdający z dnia na dzień wszystkie ukradzione pieniądze i wielu innych ludzi, których męczą dziwne fobie-łączy wspólna tajemnica, którą próbują odkryć. Rozwiązanie zagadki sprowadza ich wszystkich do motelu Zacisze, w którym zatrzymali się półtora roku przed wystąpieniem tych dziwnych objawów. Jest spisek, jest matactwo rządu USA, jest miłość i jest wielka tajemnica do rozwiązania. Tajemnica, która raz odkryta na zawsze zmieni oblicze ludzkości.

Jest to najbardziej rozbudowana książka Koontza, jaką do tej pory przeczytałam. Wielowątkowość, rozbudowana fabuła do granic możliwości. Wątki przeplatają się ze sobą aby w końcu połączyć się w jedną historię wielu ludzi. Jest to z pewnością książka ukazująca dążenie do prawdy za wszelką cenę. Nie jest na pewno horrorem, raczej thrillerem z elementem fantastyki. Mimo, że dosyć szybko domyśliłam się jakie będzie zakończenie a raczej co skrywa mroczna tajemnica, to z przyjemnością przeczytałam tą historię do końca. I podoba mi się samo zakończenie, może nieco moralizatorskie ale mimo wszystko dające nadzieję.

„Nieznajomi” to książka, która powstała we wczesnym okresie twórczości pisarza, w okresie, który z pewnością ustalił jego miejsce w literaturze światowej. Ciekawą rzeczą jest Posłowie zamieszczone na końcu powieści. Polecam przeczytać, bardzo ciekawa opowieść dotycząca historii powstania samej książki jak również rady dla młodych pisarzy, którzy dopiero rozpoczynają przygodę z pisarstwem. Oto fragment:

„Marzyłem o napisaniu książki, która będzie wspaniała pod względem możliwości narracyjnych i tematu, nafaszerowana ciekawymi postaciami, wciągająca czytelnika zaskakującymi zwrotami akcji i tajemnicami – która będzie NAJLEPSZĄ KSIĄŻKĄ WSZECH CZASÓW”

Z pewnością nie jest to książka wszech czasów, ale warto ją przeczytać. Zresztą fanów Koontza nie muszę do tego przekonywać.

ukryj

Nigdy nie mów żegnaj

Gerritsen Tess

"Bohaterami zostają ci, którzy wcale tego nie chc... pokaż

"Bohaterami zostają ci, którzy wcale tego nie chcą. Odwaga to nie jest brak strachu – to podjęcie działania w obliczu zagrożenia."

Dla niektórych wojna nigdy się nie kończy. Pomimo zawarcia między wrogami rozejmu, weterani wojenni często nie potrafią żyć normalnie. Może upłynąć wiele lat, a koszmar działań wojennych powraca każdego dnia. Pewne czyny bowiem nigdy nie zostają zapomniane, a przeszłość niespodziewanie może zapukać w każdej chwili do naszych drzwi.

Tess Gerritsen to amerykańska pisarka, która po ukończeniu medycyny, pracowała jako lekarz na Hawajach. W 1996 r. wydała pierwszy thriller medyczny pt. "Dawca" i wówczas jej kariera ruszyła z miejsca. Powieści autorki przetłumaczono na trzydzieści siedem języków, a do chwili obecnej sprzedano ich ponad dwadzieścia milionów egzemplarzy. Gerritsen w czasie wolnym gra na skrzypcach oraz zajmuje się ogródkiem w swoim domu w Maine. "Prawo krwi" możecie znaleźć również w pierwszym jej polskim wydaniu pod tytułem "Nigdy nie mów żegnaj".

Willy Maitland przed dwudziestoma laty straciła ojca, nazywanego Dzikim Billem, który był wyborowym pilotem w czasie wojny w Wietnamie. Podczas lotu jego samolot rozbił się w azjatyckiej dżungli. Willy wraz z matką nigdy nie zobaczyły ciała ukochanego męża i ojca. Dwadzieścia lat później bohaterka na prośbę umierającej matki, postanawia wyjechać do Azji by poznać prawdę o tajemniczej katastrofie. Na miejscu poznaje intrygującego Guya Barnarda, antropologa pracującego dla armii. Bohaterowie zmuszeni będą zmierzyć się z nadchodzącym niebezpieczeństwem, które odsłoni ponurą tajemnicę dawnej wojny. Sami również będą musieli stoczyć walkę z własnymi uczuciami.

"Prawo krwi" to niewątpliwie książka napisana w nurcie sensacji. Aczkolwiek oprócz szeroko rozbudowanych wątków sensacyjnych, pojawia się również szczypta romansu, nadająca pieprzny smak całej historii. Autorka z wyczuciem godnym reżysera filmowego, zachowała odpowiednią proporcję w ukazaniu intrygi sięgającej dwadzieścia lat wstecz w opozycji do rodzącego się uczucia pomiędzy głównymi bohaterami, wciągniętymi w wir wydarzeń. Dzięki temu, nikt nie może zarzucić Gerritsen, że jej książka jest banalnym romansidłem, bo nim nie jest.

Tym co może zachęcić do przeczytania powieści, jest dynamiczna akcja, która nawet na chwilę nie daje odetchnąć czytelnikowi. Fabuła została skonstruowana w pewien specyficzny sposób, który stwarza różnorodne obrazy w głowie osoby czytającej. Są nimi obrazy pościgów czy pogromów wojennych, nie pozwalające na chwilę znużenia. Książkę przeczytałam w dwie godziny i cały czas coś się działo, dzięki czemu musiałam ją dokończyć od razu. Jedynym mankamentem "Prawa krwi" jest dość przewidywalne zakończenie, które po trosze mnie rozczarowało. Liczyłam bowiem na więcej melodramatu, może jakieś niedopowiedzenie, które pozwoliłoby mi zastanawiać się nad fabułą książki długo po jej przeczytaniu. Z pewnością historia stworzona przez Tess Gerritsen oparta na losach wojennych weteranów jest emocjonująca i potrafi wzbudzić zaciekawienie.

W książce co jakiś czas pojawiała się pewna myśl, która skłoniło mnie do chwilowej refleksji. Podczas wojny, nieważne gdzie i kiedy, człowiek nigdy nie wie kto jest jego prawdziwym przyjacielem, a kto wrogiem. Autorka wskazuje, że tę myśl można przełożyć na zwykłe życie każdego człowieka. To dość głębokie przemyślenie, jeśli chodzi o książkę sensacyjną, jednakże jakie prawdziwe.

Powieść Tess Gerritsen polecam sympatykom książek sensacyjnych, których nie zrazi delikatnie zaznaczony wątek romansowy. Jeśli ktoś z was dodatkowo lubuje się w tajemnicach wojny, działaniem tajnych służb CIA czy działalnością rządową, to "Prawo krwi" jest z pewnością dobrą lekturą. Nie jest to książka, o której będę pamiętać za kilka lat. Jednakże dzięki niej nabrałam ochoty na zapoznanie się z twórczością autorki, którą mój guru czyli Stephen King uznał za najciekawszą pisarkę w swoim gatunku – "lepszą od Cooka, Palmera, a nawet Michaela Crichtona". Cóż, muszę się o tym przekonać…

"Prawdziwi bohaterowie naszych czasów to nie ci, którzy podejmują głupie ryzyko. To ci, którzy siedzą tam, gdzie są potrzebni." ukryj

Nikt się nie dowie

Delinsky Barbara (pseud. Douglass Billie lub Drake Bonnie)

"Życie traktuje każdego z nas inaczej". Powi... pokaż

"Życie traktuje każdego z nas inaczej".

Powieści obyczajowe w większości przypadków posiadają jedną wspólną cechę: odzwierciedlają prawdziwe życie, pełne sprzeczności i niespodziewanych sytuacji, które mogą spotkać każdego z nas. Dlatego też warto od czasu do czasu zajrzeć do takiej lektury, w której pełniąc funkcję swoistego obserwatora opisanych wydarzeń, można pozwolić sobie na własną ocenę ludzkich zachowań. Taką książką niewątpliwie jest "Nikt się nie dowie".

Barbara Delinsky jest absolwentką Newton High School w Newton, posiada licencjat z psychologii oraz tytuł magistra z socjologii. Autorka zajmowała się dziennikarstwem oraz fotoreportażem, a jej książki osiągnęły wielomilionowe nakłady w dwudziestu pięciu językach. Warto również wiedzieć, że pisarka chorowała na raka piersi. W swoim dorobku literackim posiada romanse, jak również powieści science-fiction w których używała pseudonimów – Billie Douglass oraz Bonnie Drake. Powieść obyczajowa "Nikt się nie dowie" została wydana w 2008 r.

Deszczowy i mglisty wieczór. Mieszkająca w małym miasteczku znana lekarka Deborah Monroe odbiera szesnastoletnią córką Grace od jej przyjaciół. Matka, pomimo niesprzyjającej pogody daje córce posiadającej tymczasowe prawo jazdy prowadzić samochód. Niespodziewanie w czasie podróży pod koła samochodu wpada mężczyzna, który okazuje się być nauczycielem historii w klasie nastolatki. Deborah biorąc pod uwagę okoliczności, wysyła córkę do domu, a sama bierze na siebie odpowiedzialność za potrącenie człowieka. Poszkodowany zostaje odwieziony do szpitala z nie zagrażającymi życiu urazami, a Deborah stara się myśleć pozytywnie. Niestety następnego dnia ranny mężczyzna umiera, a spirala kłamstwa którą zapoczątkowała kochająca matka nabiera niekontrolowanego rozpędu. Co więcej, nawarstwione problemy dotyczące odejścia męża oraz zanikania wzroku u młodszego syna sprawiają, że Deborah jest w pułapce. Okazuje się bowiem, że cena za ukrywanie prawdy może być o wiele większa niż z pozoru mogłoby się wydawać.

Książka Barbary Delinsky w pełnej krasie ukazuje wielkość matczynej miłości względem swoich dzieci. Bohaterka jest bowiem w stanie zrobić wszystko by uchronić swoją córkę przed konsekwencją własnego zachowania. Historia skonstruowana przez autorkę ukazuje prostą prawdę dotyczącą odwiecznego problemu winy i kary. Barbary Delinsky zawarła w fabule swojej książki mnóstwo dialogów, dzięki którym czytelnik ma szansę spojrzeć na ten problem z wielu stron. Nie tylko z perspektywy matki, ale i przede wszystkim z perspektywy córki, która powinna mieć możliwość wyboru w zaistniałej sytuacji. Czytelnik wciągnięty przez dynamiczny rozwój wydarzeń, otrzymuje niejaki przywilej oceny postaw głównych bohaterów. Uwierzcie mi to skłania do myślenia. Co byście bowiem zrobili na miejscu Deborah i Grace? Odpowiedź nie jest z pewnością prosta.

Drugą warstwą fabularną jest obraz relacji rodzinnych jakie wiążą Deborah, jej siostrę oraz wymagającego ojca lekarza. Relacji, które rzutują na stosunki bohaterki z jej dziećmi i byłym mężem. To świetny przykład, wręcz podręcznikowy, w którym rodzice przenoszą znienawidzone wzorce wyniesione z dzieciństwa na swoje dzieci. Tym samym schemat się powiela, robiąc krzywdę kolejnym pokoleniom.

Książkę "Nikt się nie dowie" określiłabym jako porządną powieść psychologiczną, zorientowaną na wątek obyczajowy. Bohaterowie wykreowani przez bohaterkę są bardzo wyraziści, relacje jakie ich wiążą również są takie. Narracja stawiająca na dialogi sprawia, że czytelnik staje się mimowolnym uczestnikiem opisywanych wydarzeń, emocjonuje się i pragnie doradzić głównej bohaterce.

Powieść polecam czytelnikom kochającym roztrząsać problemy natury etycznej i moralnej. Przecież nikt się nie dowie co byście zrobili na miejscu głównych bohaterów. Ten sekret będzie tylko wasz.
ukryj

Nocny gość

McFarlane Fiona

Nowe oblicze Greya

James E. L. (właśc. Leonard Erika)

"(…) kocham także Christiana megalomana i kontrol... pokaż

"(…) kocham także Christiana megalomana i kontrolującego Christiana, Christiana sekseksperta, perwersyjnego Christiana, romantycznego Christiana, nieśmiałego Christiana… lista nie ma końca".

Nadszedł w końcu ten nieuchronny moment pożegnania się z bohaterami trylogii, która zachwyciła oraz jednocześnie wzburzyła miliony ludzi na całym świecie. Od paru dni przemierzałam niezbadane rejony umysłu Christiana Greya oraz niewinne, pełne czystego uczucia serce Anastasii Steel. Część trzecia niestety niczym mnie nie zaskoczyła, wszystko bowiem już było.

Erica Leonard, pisząca pod pseudonimem E. L. James to czterdziestodziewięcioletnia gospodyni domowa i była dziennikarka mieszkająca z mężem oraz dwójką dzieci w Londynie. Autorka nie ukrywa, że początkowo jej bestseller był fanfikiem napisanym na podstawie kultowego już "Zmierzchu" Stephanie Meyer. Literatura fanfiction to jak wskazuje nazwa, utwory pisane przez fanów konkretnej książki czy innego dzieła nawiązujące do jego fabuły. W ten sposób powstał szkielet znanej już na całym świecie trylogii, tak niejednoznacznie odbieranej przez czytelników, która autorce przyniosła ogromne profity finansowe i popularność.

"Nowe oblicze Greya" jest trzecim tomem trylogii, opowiadającym losy kochanków, których połączył dość niespotykany układ. Ana i Christian po wspaniałym ślubie i podróży poślubnej spędzonej w Europie, powracają do domu, by zacząć wspólne, codzienne życie. A nie jest to łatwe biorąc pod uwagę potrzebę kontroli jaką nadal silnie odczuwa Grey. Ana postanawia wziąć sprawy w swoje ręce i w końcu zaczyna pokazywać długo tłumioną niezależność. Zanim jednak dobrniecie do szczęśliwego zakończenia, pojawi się na horyzoncie były i niebezpieczny szef Any oraz nieprzewidziane komplikacje w postaci… tego wam oczywiście nie zdradzę.

Cóż, mimo faktu braku zaskoczenia w każdym wątku powieści, uważam, że część trzecia jest bardziej dynamiczna niż "Ciemniejsza strona Greya", która zmęczyła i wystawiła na ciężką próbę moje zapędy czytelnicze. W zasadzie w ostatnim tomie czytelnik zostaje uraczony wszystkimi pikantnymi scenami, jakie powtarzały się w dwóch poprzednich częściach. Opisy erotycznych uniesień kochanków są takie same, występują te same powtórzenia i zachwyty. Uważam więc, że w kwestii erotyki autorka nie wykazała się niczym nowatorskim. A szkoda, gdyż właśnie tutaj oczekiwałam czegoś nowego, co pobudziłoby moje zmysły. Tymczasem z każdym kolejnym opisem seksu bohaterów pojawiał się coraz większy marazm.

Powieść w minimalnym stopniu ratuje druga połowa książki, w której zdarzenia nabierają szybkiego tempa, nareszcie coś zaczyna się dziać. Przemiana głównej bohaterki z szarej myszki w pewną siebie kobietę, pozwala poczuć powiew świeżości. Wydarzenia, które narażają Anę na utratę życia, pozwalają na chwilę zapomnieć o stale jej towarzyszącej "wewnętrznej bogini". Zakończenie, o ile łatwe do przewidzenia, jest zbyt cukierkowe i bajkowe. Odmieniony Grey to nie ten bohater, który zawładnął wyobraźnią kobiet na całym świecie. Mdliło mnie od wielkiego szczęścia, jakie było udziałem Any i Christiana. Szkoda, że autorka nie wplotła chociaż jednego wątku, który pozostawiłby niedomówienie i pewną dozę tajemnicy. Nad stylem pisania nie będę się rozwodzić, gdyż widać tutaj pełną stałą: prostota.

Dość ciekawym zabiegiem okazało się dorzucenie do książki kilku stron opowiadających historię początku znajomości kochanków z perspektywy mrocznego Greya. Podobnież Erika Leonard zapowiedziała, że ma w planach napisanie całej trylogii od nowa, z punktu widzenia Christiana. Ciekawe, czy znajdą się chętni i na tę książkę?

W mojej opinii, przeczytanie dwóch pierwszych tomów od przysłowiowej "deski do deski" jest niemałym osiągnięciem. Z uwagi na ten fakt, można pokusić się o przeczytanie również finałowego tomu, po tylko by wiedzieć jak zakończyła się historia nietypowej miłości Any i Greya. Cieszę się, że mam już za sobą całą trylogię. Myślę, że wszystkie części można byłoby połączyć w jedną powieść, wykreślając wiele fragmentów kompletnie niepotrzebnych, które na dłuższa metę męczą i nużą czytelnika.

Mimo wszystkich zarzutów jakie niesienie ze sobą trylogia Eriki Leonard, rozumiem dlaczego historia ta stała się bestsellerem na całym świecie. Większość kobiet podświadomie marzy o swoim Greyu, przystojnym i bogatym mężczyźnie, z piętnem tajemnicy, który rozpali wszystkie nasze zmysły. Jednakowoż jest to tylko marzenie, które nie ma absolutnie żadnego przełożenia na otaczającą nas rzeczywistość. Warto o tym pamiętać, a trylogię mimo wszystko przeczytać. Tak dla własnej przyjemności poznawczej. ukryj

Obniż swoje ciśnienie - 10 prostych sposobów – bez leków – w 4 tygodnie

Brill Bond Janet

"Obniż swoje ciśnienie, a zapobiegniesz chorobom,... pokaż

"Obniż swoje ciśnienie, a zapobiegniesz chorobom, kalectwu i przedwczesnej śmierci".

Znacie uczucie kołatania serca, bezsenności czy zawrotów głowy? Ja znam. Jeśli i wasza odpowiedź brzmi twierdząco, to być może podobnie jak ja chorujecie na nadciśnienie, będące bombą zegarową z opóźnionym zapłonem. Od kiedy dowiedziałam się o swojej przypadłości, szukałam książki, która usystematyzowałaby informacje dotyczące nadciśnienia oraz, która zawierać będzie sposoby na zmniejszenie skali oddziaływania tego niebezpiecznego schorzenia na organizm człowieka. Udało się.

Dr Janet Bond Brill to osoba dotknięta nadciśnieniem, które to zebrało w jej rodzinie duże żniwo. Autorka dorastała w Nowym Jorku, jest zarejestrowaną dietetyczką, fizjologiem ćwiczeń, jak również trenerką osobistą i trenerką wellness. Prowadzi wykłady jako ekspert do spraw żywienia. Wolny czas spędza z mężem, trójką dzieci i trzema psami. Swoją książkę dedykuje osobom z nadciśnieniem, dla których farmakologia nie stanowi wystarczającego rozwiązania problemów zdrowotnych.

"Obniż swoje ciśnienie - 10 prostych sposobów – bez leków – w 4 tygodnie" to publikacja podzielona na dwie części. Część pierwsza to trzy rozdziały, stanowiące bazę teoretyczną dotyczącą zrozumienia istoty nadciśnienia. Część druga, obszerniejsza, przedstawia autorski program dziesięciu kroków, którego stosowanie spowoduje obniżenie ciśnienia krwi.

Autorka w swojej książce proponuje osobom leczącym się na nadciśnienie program dziesięciu kroków, dzięki któremu ciśnienie krwi znacznie się obniży. Większość z informacji, jakie przedstawia Janet Bond Brill nie jest oczywiście żadną nowością dla nadciśnieniowców, jak chociażby zmiana nawyków żywieniowych, ćwiczenia fizyczne czy konieczność przyswajania różnego rodzaju minerałów. Jednak nie wszystkie zalecenia są oczywistością i bezsprzecznie stwierdzić można, że autorka wprowadziła do swojej publikacji kilka innowacyjnych porad. Co więc może was zaskoczyć? Wyobraźcie sobie, że jedzenie gorzkiej czekolady może stać się magicznym lekarstwem na nadciśnienie. A może zastosujecie medytację transcendentalną, by przedłużyć sobie życie? Te i wiele innych porad znajdziecie na łamach książki. Każdy z dziesięciu kroków jest osobnym rozdziałem, w których autorka dość szczegółowo omawia konkretne zagadnienie, podając przykłady, wyliczenia, jak również posiłkuje się różnego rodzaju ciekawostkami, ukazanymi w szarych ramkach. Ciekawostkami typu: kiedy zadzwonić po karetkę czy pozytywne skutki treningu interwałowego. Ważne jest również to, że beneficjentami programu mogą być wszyscy ludzie ze zdiagnozowanym nadciśnieniem, nie ma tutaj znaczenia czy ktoś bierze leki czy też ich unika. Autorka proponuje bowiem obok farmakologii, naturalne sposoby obniżania ciśnienia. Sposoby, które może stosować każdy.

W książce Janet Bond Brill zachowano proporcję w wyważeniu części teoretycznej i praktycznej. Otóż wiadomości teoretyczne zajmują jedną piątą poradnika, reszta natomiast to autorski program pani doktor. To trafiona konstrukcja publikacji, w której czytelnik poszukuje przede wszystkim porad praktycznych, gdyż bazę teoretyczną najczęściej już posiada. Autorka posługuje się bardzo przystępnym językiem, omijając całkowicie naukowe, trudne do zrozumienia terminy, dzięki czemu książka adresowana jest do każdego, bez względu na wiek i wykształcenie. Ciekawym dodatkiem są zamieszczone na końcu przepisy, na smaczne i przede wszystkim zdrowe dania, takie jak: ciasteczka migdałowe czy pikantne pieczone brokuły. Przepisy te niewątpliwie należy wypróbować. Jedyne co może nieco irytować polskiego czytelnika to ciągłe odniesienia do Amerykanów. Autorka bowiem cały czas odwołuje się do Stanów Zjednoczonych, co w konsekwencji budzi mieszane uczucia. Można odnieść wrażenie, jakby cała publikacja była adresowana wyłącznie do obywateli USA.

Niezmiernie cieszy mnie fakt, że publikacja dr Janet Bond Brill zasili moją półkę z literaturą medyczną. To książka, do której będę często wracać, gdyż nadmiar informacji jakie przedstawia autorka, trzeba sobie systematycznie przyswajać. Z pewnością nie skorzystam ze wszystkich dziesięciu kroków, jakie proponuje, jednak wiele jej porad postaram się wprowadzać w swoje życie. "Obniż swoje ciśnienie - 10 prostych sposobów – bez leków – w 4 tygodnie" to książka dla wszystkich osób, mających nadciśnienie i poszukujących pigułki informacyjnej na temat tego schorzenia. Jeśli należycie do tego grona, pieniądze wydane na ten poradnik z pewnością nie będą zmarnowane.
ukryj

Oznaki życia

Cook Robin

„(...) punkty widzenia lekarza i pacjenta nie mają... pokaż

„(...) punkty widzenia lekarza i pacjenta nie mają ze sobą nic wspólnego”

Robin Cook – amerykański pisarz myślę, że znany szerokiemu gronu czytelników. Autor z zawodu jest doktorem nauk medycznych – chirurgiem medycyny. Na całym świecie uznawany jest za mistrza gatunku jakim jest thriller medyczny. Jego debiutem literackim była książka pt.: „Śpiączka” wydana w 1977 r. i zekranizowana przez Michaela Crichtona. Co ciekawe, pisarz tworzy także książki o tematyce science-fiction np.: „Inwazja”.

Powieść „Oznaki życia” (Vital Signs) powstała w 1990 r. Autor dedykuje ją „niezliczonym parom partnerów narażonych na emocjonalne i fizyczne udręki i cierpienia spowodowanie niepłodnością oraz współczesnymi próbami jego leczenia”. Nie radzę czytać tej książki osobom, które starają się o dziecko poprzez metodę in vitro.

Główną bohaterką jest bostońska pani doktor - Marisa Blumenthal, która bezskutecznie wraz ze swoim mężem próbuje zajść w ciąże. Lekarka decyduje się na metodę zapłodnienia in vitro, jedyną możliwość dająca nadzieję na potomka. Marisa podczas prób zajścia w ciążę w Klinice Kobiecej w Bostonie, dowiaduje się, że w jej jajowodach znaleziono ślady dawno przebytej gruźlicy, dlatego też próby zapłodnienia kończą się niepowodzeniem. Gdy dowiaduje się, że nie tylko ona ma taki problem ale również wiele innych kobiet leczących się w tej samej klinice, zaczyna wraz z przyjaciółką prowadzić własne śledztwo. Śledztwo, które zaprowadzi je do Australii, a potem do Hongkongu oraz Chin. Śledztwo, które poniesie ze sobą życie niewinnych ludzi.

Robin Cook pisząc tę książkę, poruszył bardzo ciekawy temat. Mianowicie czy postęp medycyny rzeczywiście jedynie służy ludziom. Czy medycyna może być wykorzystywana przeciwko społeczeństwu? I drugi, bardzo ważny aspekt. Często nie zdajemy sobie sprawy jak bardzo jesteśmy zdani na lekarzy u których się leczymy. A nie wszyscy przecież zasługują na nasze zaufanie. To też tylko ludzie, którym nie obce są pragnienia sławy i pieniędzy. Często kosztem zwykłych pacjentów.

Nie bez powodu Cook nazywany jest królem thrillera medycznego. W książce znajdziemy wartką akcję. Praktycznie cały czas coś się dzieje. Czytelnik na pewno nie odczuje nudy podczas czytania. Oprócz tego w fabułę świetnie wplecione są ciekawostki dotyczące technicznych aspektów leczenia niepłodności. W dzisiejszych czasach pewnie trochę nieaktualne ale zawsze poszerzające naszą wiedzę w jakimś stopniu. Dla przykładu, nie wiedziałam, że metoda in vitro jest tak bolesna dla matek, które chcę mieć dziecko albo przynajmniej była w latach dziewięćdziesiątych, gdy powstała książka.

Po przeczytaniu tej historii z pewnością będę baczniej przyglądać się temu co robi mój lekarz. Zdałam sobie sprawę, jak bardzo jestem zależna od jego decyzji.

Fanom Cooka nie muszę polecać tej książki. Oni wiedzą, że każda jego powieść to świetna odskocznia od dnia codziennego. Dla czytelników, którzy wcześniej nie mieli okazji czytać jego książek, polecam gorąco. „Oznaki życia” to duża dawka dobrego thrillera medycznego z elementami sensacji.

„Ponosisz klęskę tylko wtedy, gdy rezygnujesz”
ukryj

Pamiętnik z mrówkoszczelnej kasety

Helprin Mark

"Kawa to diabelski nektar. Jest wstrętna, niezdrow... pokaż

"Kawa to diabelski nektar. Jest wstrętna, niezdrowa i zniewala pół świata".

Czy ktoś z Was wie, czym jest mrówkoszczelna kaseta? Jeśli tak, to może nawet wiecie, gdzie takie cudo nabyć? Dajcie znać – chętnie kupię w celach typowo wspomnieniowych. I wbrew, temu do czego próbował namówić mnie Mark Helprin w swojej książce – dorzucę do kasety szczyptę swojej ulubionej kawy, bowiem podczas lektury jego dzieła, co chwilę nachodziła mnie ochota na ten boski według mnie nektar.

Mark Helprin to urodzony w Nowym Jorku, absolwent stosunków bliskowschodnich na Harvardzie oraz studiów podyplomowych renomowanych uczelni: Uniwersytetu Princeton i Uniwersytetu Columbia. Autor przez wiele lat był wykładowcą uniwersyteckim, a także poczytnym i zarazem kontrowersyjnym publicystą w tygodniku "The New Yorker" i "New York Times". Angażował się także w działalność polityczną – pisząc przemówienia dla polityków. Całkiem niedawno zasłynął z opowiadania się za wprowadzeniem całkowitego prawa autorskiego.

Bohaterem książki Helprina jest Oscar Progresso, ekscentryczny Amerykanin, mieszkający w Brazylii, który codziennie na szczycie góry z niezawodnym waltherem P88 spisuje swoje wspomnienia, wkładając je do mrówkoszczelnej kasety. Jego pamięć sięga takich wydarzeń, jak pobyt w szpitalu psychiatrycznym, miłość do miliarderki, sprytne obrabowanie banku, poznanie papieża, bombardowanie niemieckich samolotów, czy zabójstwo wynikające z obrony własnej. Jednak największy wpływ na życie Oscara miała... kawa – znienawidzony napój, w którym bohater upatruje wielkie przekleństwo ludzkości.

Po "Zimowej opowieści" tego autora, pełnej realizmu magicznego i elementów przeczących logice, spodziewałam się utworu utrzymanego w podobnej konwencji. Tymczasem, pisarz zafundował mi swoisty przekrój dziejowy całego XX wieku, w iście satyrycznym, ironicznym i kpiarskim wykonaniu. W powieści tej bowiem nie znajdziecie wątków fantastycznych, a wręcz przeciwnie – czysty realizm. Poprzez - co trzeba podkreślić - zupełnie nie chronologiczne przedstawienie dziejów Oscara – autor piętnuje, obnaża i poddaje krytyce wiele charakterystycznych zjawisk dla minionego wieku, w tym między innymi rosnącą na potęgę elitę finansową, duchowieństwo, ogłupiającą moc reklamy, czy skutki prowadzenia wojen. To, co ważne i warte podkreślenia to fakt, iż książka została po raz pierwszy wydana w 1995 r., a prawdy zawarte pod płaszczykiem historii życia ekscentrycznego mężczyzny – są nadal jak najbardziej aktualne. Nawet w XXI wieku, pełnym nowoczesnej technologii.

Muszę przyznać, że Helprinowi udało się w mistrzowskim stylu wykreować głównego bohatera, który stanowi trzon całej książki. Oscar to bowiem postać nie dająca się nigdzie sklasyfikować – postać, którą można równocześnie kochać i nienawidzić – nie rozumieć i być pełnym zrozumienia. Od dawna nie miałam do czynienia z tak pełną sprzeczności kreacją, która wyzwalała we mnie pełno różnorakich uczuć. Początkowo nic nie zapowiadało, że dość niepozorny, będący już w późnej jesieni swojego życia – wykładowca brazylijskiej akademii marynarki wojennej – miał tak barwne życie, którego opowiedziane epizody wystarczyłyby na życiorys dla kilu osób. Wyobraźcie sobie bowiem moje zdziwienie i konsternację wspomnieniami o ucieczce samolotem pełnym złota, które sam zrabował, a które ostatecznie zaginęło w czeluściach rzeki. Wspomnieniami o jego trzech kobietach życia, z których jedna miała obsesję na punkcie pasikoników. I w końcu o jego nienawiści do kawy, która popchnęła go do pierwszego morderstwa. Wydarzenia, do jakich bohater powraca w swojej opowieści są zarówno nostalgiczne jak i zabawne, pełne wzruszeń ale i ludzkich dramatów. Wszystkie one zostały zestawione bez zachowania chronologii, i dopiero pod koniec lektury układają się w jedną całość – dając jednolity obraz życia tak nietuzinkowego człowieka. Lektura tej książki to podróż, często trudna, zagmatwana, ale także pobudzająca szare komórki do myślenia. Przy tej powieści bowiem skupienie to klucz do sukcesu – do wychwycenia subtelnych nawiązań i różnych, z pewnością niebanalnych myśli.

Pisząc o "Pamiętniku z mrówkoszczelnej kasety" nie mogłabym nie wspomnieć o kawie. Kawa bowiem widoczna jest na okładce i stanowi najbardziej istotny element fabuły. Większość miłośników kawy, po spojrzeniu na okładkę powieści i przed otworzeniem jej pierwszej strony, z pewnością zaparzy sobie filiżankę tego uwielbianego napoju. I ja tak zrobiłam. Jakie więc było moje zdziwienie, gdy okazało się, że bohater książki przez całą swoją opowieść próbował obrzydzić czytelnikowi ten, uwielbiany przez miliony na świecie smak. Jego śmiałe tezy, obwiniające ziarna kawy o wszelkie zło na świecie – doprowadzały mnie wielokrotnie do śmiechu i konsternacji. I wbrew pozorom, z każdym kolejnym fragmentem, obrzydzającym kawę – miałam ochotę na jej kolejną filiżankę. Jedno jest jednak pewne – w towarzystwie Oscara Progresso nie napilibyście się nawet łyka kawy.

Warto wspomnieć także kilka słów o samym wydaniu książki. Zestawienie w postaci klimatycznej okładki w twardej oprawie, i dobrej jakości, pachnącego papieru – powoduje, że powieść pięknie prezentuje się na półce. Jeśli macie w swoich zbiorach "Zimową opowieść", wydaną również przez wydawnictwo Otwarte, "Pamiętnik z mrówkoszczelnej kasety" może godnie stanąć obok niej.

Ostatnie mrówkoszczelne kasety można było kupić dawno temu. Kasety będące symbolem bezpieczeństwa i swoistej gwarancji. Czy to oznacza, że w obecnych czasach nigdy już nie poczujemy się bezpiecznie? Przeczytajcie książkę Marka Helprina i sami odpowiedzcie sobie na to pytanie. ukryj

Pani fortuny

Masterton Graham

"Wielkie bogactwo przynosi z sobą wielką odpowied... pokaż

"Wielkie bogactwo przynosi z sobą wielką odpowiedzialność. Wolność od ubóstwa doprowadza do niewoli pracy, wolność od głodu prowadzi do niewoli troski. Nikt na całym świecie, oprócz idiotów i kobiet, nie może się nią cieszyć."

Bardzo prosto przyszło mi zaszufladkowanie Grahama Mastertona jako autora poczytnych horrorów, które wywoływały na mojej skórze za każdym razem gęsią skórkę. Przyporządkowanie jego twórczości do jednego gatunku literackiego było oczywistością, dlatego też fakt napisania przez Mastertona całkowicie odmiennej gatunkowo powieści, stał się dla mnie nie lada wyzwaniem.

Graham Masterton to brytyjski pisarz, którego talent stawiam na pierwszym miejscu wraz z takimi mistrzami grozy jak Stephen King czy Dean Koontz. Autor po skończeniu szkoły Whitgift w Croydon zajmował się dziennikarstwem, obecnie pisuje do różnych czasopism takich jak "Cosmopolitan" czy "Nowa Fantastyka". Na całym świecie znany jest jako twórca mrożących krew w żyłach horrorów, oraz poradników erotycznych. Masterton obecnie mieszka w Anglii z żoną polskiego pochodzenia i stąd pewnie jego częste odniesienia do Polski w książkach, które tworzy.

Przenieśmy się teraz do początków XX wieku do rok 1901. W Edynburgu zamieszkuje zamożna rodzina szkockich bankierów. Siedemnastoletnia Effie Watson i jej dwaj starsi bracia Dougal i Robert obracają się od dziecka w świecie finansów i wielkich pieniędzy. Rodzinę Watsonów pomimo pozorów szczęśliwego współżycia, dzieli wiele nieporozumień i nie zagojonych ran z przeszłości. Effie, posiadająca zmysł bankiera, nie ma łatwego życia w tamtych czasach. Będąc charyzmatyczną kobietą musi wywalczyć swoje miejsce w świecie europejskiej i amerykańskiej finansjery. Osiemdziesiąt lat życia bohaterki upływa w atmosferze skandalu i łamaniu ówczesnych konwenansów obyczajowych. Pojawiają się intrygi, namiętności, oszustwa i wielkie pieniądze. Ale czy Pani Fortuny osiągnie upragnione szczęście?

Saga rodziny Watsonów ukazała kunszt pisarski Mastertona w zupełnie innym świetle. Okazało się bowiem, że autor na tle ważnych wydarzeń historycznych ubiegłego wieku, potrafi zręcznie i z zainteresowaniem przedstawić losy wielopokoleniowej rodziny. Pisarz doskonale przygotował się do ukazania tła historycznego jakim były początki międzynarodowego systemu bankowego, I wojna światowa czy wielki kryzys. Dzięki odpowiedniemu wyczuciu w kwestii rozbudowy niektórych wątków, powstała obszerna, ponad sześćset stronicowa powieść historyczna. Powiem szczerze, zaskoczyło mnie to. Nie sądziłam, że autor będzie umiał zręcznie rozbudować fabułę w taki właśnie przemyślany sposób.

Dobrym zabiegiem literackim w przypadku historii rodziny Effie była retrospekcja. Na początku bowiem czytelnik poznaje wiekową już właścicielkę fortuny, która powraca do czasów młodości. Do czasów, gdy cały świat stał otworem przed piękną, bogatą i młodą dziewczyną. Watsonówna to bohaterka zapadająca w pamięć, nietuzinkowa, można ją kochać albo nienawidzić, ale nie można przejść obok niej obojętnie. Jej dwaj bracia o bardzo skrajnych charakterach, wiecznie rywalizujący między sobą, nie doceniają siły młodszej siostry, która summa summarum w wyścigu do wielkiej fortuny prześcignie ich obu. Kreacja głównych bohaterów, jakimi są Watsonowie zasługuje na pełne uznanie. Różnorodność charakterów i dobre portrety psychologiczne wpływają na pozytywny odbiór powieści.

Bogactwo, przepych i intrygi oraz najbogatsi ludzie świata, miotani wszelakimi emocjami na tle XX wiecznej Anglii i Ameryki to elementy, których nie zabraknie w powieści Grahama Mastertona. Cieszę się, że po dwudziestu siedmiu latach od premiery "Lady of Fortune" (1984), książka ta została w końcu wydana w Polsce.

Jeśli znacie Grahama Mastertona wyłącznie z powieści grozy to "Pani Fortuny" będzie dla was z pewnością zaskoczeniem, zaskoczeniem bardzo pozytywnym. Jeśli natomiast preferujecie sagi historyczne to jest to odpowiednia lektura. Polecam.

"Luksus jest siłą, która pozwala wyposażyć nam świat we wszystko, o czym większość zwykłych ludzi może tylko marzyć; zmienić marzenie w rzeczywistość."

ukryj

Para zza ściany

Lapena Shari (Lapeña Shari)

Pasierbica: Prawdziwa historia złamanego dzieciństwa

Ford Donna

„To co spotyka nas w dzieciństwie, ewidentnie ma n... pokaż

„To co spotyka nas w dzieciństwie, ewidentnie ma na nas przemożny wpływ – wszystkich nas te lata formują – ale mamy też wybór, jakimi dorosłymi być”

Donna Ford, matka trójki dzieci, spełniona malarka. Kobieta, która w dzieciństwie przeżyła piekło, jakiego wielu z nas nie jest w stanie sobie nawet wyobrazić.

Donna w wieku pięciu lat została zabrana przez ojca i siedemnastoletnią wówczas macochę – Helen z ośrodka opiekuńczo-wychowawczego. Dziewczynka wyobrażała sobie, że w końcu stanie się członkiem kochającej się rodziny, a Helen zastąpi jej matkę, która zostawiła ją gdy miała rok. Szybko jednak marzenie Donny prysło jak bańka mydlana, a jej życie przez sześć długich lat było istnym horrorem. Nawet teraz, pisząc te słowa, czuję wściekłość, że taka historia miała miejsce.

Donna po przeprowadzce szybko zdała sobie sprawę, że nowa macocha jej nienawidzi. Na początek dowiedziała się, że jest małą wiedźmą, bękartem i złem wcielonym. Z upływem czasu przemoc psychiczna przerodziła się dodatkowo w fizyczną. I tak sześcioletnia Donna była regularnie bita, głodzona i zamykana w komórce ze szczurami. Nie wspomnę już o tym, że dziecko nie mogło się załatwić, a jeśli bohaterka nie wytrzymała i nasikała w majtki, macocha wycierała jej twarz zmoczoną bielizną. A był to dopiero przedsmak tego co planowała dla niej Helen. W wieku dziewięciu lat Donnę zaczęli regularnie odwiedzać koledzy macochy – pedofile. Od tego momentu, dziewczynka była regularnie molestowana przez obcych mężczyzn we własnym domu.

Zapytacie, gdzie był ojciec w tym wszystkim? Pracował całe dnie i udawał, że nie widzi co się dzieje z jego dzieckiem. Inne dzieci w domu, bieda, ciągle narzekająca Helen. Najlepiej było pracować do świtu do nocy i nie przejmować się niczym. Udawać, że nic złego się nie dzieje.

W 2003 roku Helen dopadła sprawiedliwość. W wyniku procesu sądowego skazano ją za winną, niestety otrzymała jedynie dwa lata więzienia za stręczycielstwo. Niewiele biorąc pod uwagę krzywdę jaką wyrządziła pasierbicy. Donna dzięki temu rozprawiła się z bolesną przeszłością. Obecnie sztuka jest najważniejszym, oprócz ukochanych dzieci, aspektem jej życia.

Tej książki nie da się ocenić. Scenariusz do niej napisało samo życie. Okrutne życie. Czytając o okrucieństwach, jakich doznała Donna, gdy była dzieckiem, trzeba się na chwilę zatrzymać i pomyśleć. Jak można było do czegoś takiego dopuścić? Dlaczego opieka, sąsiedzi, nauczyciele w szkole i wreszcie sam ojciec nie interweniowali, gdy Donna przechodziła piekło, tracąc bezpowrotnie dzieciństwo. W głowie mi się to nie mieści.

Autorka na końcu swojej opowieści, napisała, że jeśli dzięki tej książce chociaż jedno dziecko uniknie takiego losu jakiego ona doświadczyła, będzie to osiągnięcie. Wystarczy spojrzeć na sąsiednie podwórko, klatkę czy wystraszone dziecko na ulicy. Wszyscy możemy pomóc.

Przeczytajcie koniecznie.

„Spotkało mnie wiele zła, ale wiedziałam, że mogę budować na skrawkach dobra, które dostrzegałam – czułam, że mogę coś osiągnąć” ukryj

Pewnego dnia

Giffin Emily

Pewnej nocy we Włoszech

Diamond Lucy

Pierwsza przychodzi miłość

Giffin Emily

Legenda

- książka oceniona przez Ciebie - najedź na ikonę przy książce aby zobaczyć ocenę
- do książki dodano opisy lub recenzje
- książka dostępna w naszej księgarni
- książka dostępna u innych użytkowników (wymiana, kupno)
- książka znajduje się w Twoim schowku

Patronaty Biblionetki

Zobacz wszystkie »

Biblionetka potrzebuje opiekunów

0 300

Sprawdź jak możesz pomóc

Recenzje

Użytkownicy polecają:

Dodany: 02.04.2024 21:51

Autor: fugare

Primadonna i terroryści

Fantastyka naukowa to nie był nigdy mój ulubiony gatunek literacki, filmowy zresztą też nie, ale bardzo dobrze przechowałam, a nawet pielęgnuję pewne (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 20.01.2024 09:11

Autor: zielkowiak

ADHD i wielka nauka, Humboldt w pełnej krasie

Humboldt – to dopiero był gość! Gdyby zaproponował mi udział w jednej ze swoich wypraw, rzuciłabym wszystko i pojechała. To temu człowiekowi zawdzi (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 14.01.2024 08:08

Autor: dot59

Pomiędzy mieszkaniową sielanką a mieszkaniową beznadzieją

Ależ to była lektura! I nie dlatego tak mówię, że na punkcie literatury z PRL w tytule mam lekkiego bzika (a mam go, bo stwierdziwszy, że pokaźna częś (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 28.11.2023 15:10

Autor: dot59

A w Krakowie wielka woda

Generalnie ani kryminał retro, ani kryminał cokolwiek humorystyczny nie wzbudzają we mnie automatycznej chęci natychmiastowego przeczytania, a jeśli s (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 02.12.2023 11:17

Autor: Marylek

Dawidku, gdzie jesteś?

Oniryczna, na wpół bajkowa opowieść o fascynacjach i strachach dzieciństwa, o tym, jak zostają z nami na całe życie, kształtują postrzeganie świata i (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Redakcja poleca:

Dodany: 14.04.2024 21:41

Autor: Marylek

O ulotności dobrej reputacji i dlaczego to nie jest ważne

„Srebrzysko” określa autor w podtytule „powieścią dla dorosłych”. Jak dorosłym trzeba być, żeby wyrzec się buntu, zdecydować się nadstawić przysłowiow (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 02.04.2024 21:51

Autor: fugare

Primadonna i terroryści

Fantastyka naukowa to nie był nigdy mój ulubiony gatunek literacki, filmowy zresztą też nie, ale bardzo dobrze przechowałam, a nawet pielęgnuję pewne (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 23.03.2024 09:19

Autor: Meszuge

Narodziny czerwonego kata

Ze względu na ogromną liczbę przypisów i cytowanych materiałów źródłowych jest to najprawdopodobniej najbardziej rzetelna biografia Feliksa Dzierżyńsk (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 09.03.2024 20:02

Autor: jolietjakeblues

Szlomo

Jesteśmy pokoleniem poszukiwaczy, my, obecni pięćdziesięciolatkowie, z których wielu miało to szczęście, że dzięki odwadze, inteligencji, talentowi sw (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 03.03.2024 09:31

Autor: Meszuge

Ja już nie chcę do Ameryki

Breece D'J Pancake, a właściwie Breece Dexter John Pancake (pancake – naleśnik; dziwaczny zapis imienia był wynikiem błędu w The Atlantic Monthly, gdz (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »