Schowek

Użytkownik: awiola

O schowku

Kolekcja

Książki zaklasyfikowane do:

Język oryginału:

Kategorie:

Sortuj według:

W biblioteczce

Tytuł

Autor

Nota

Komentarz

Jak u siebie

Frączyk Izabella

"Wszystko w życiu dzieje się po coś". Po pr... pokaż

"Wszystko w życiu dzieje się po coś".

Po przeczytaniu ostatniej strony najnowszej powieści Izabelli Frączyk, w Waszych umysłach może zakorzenić się pewna przestroga, w postaci pamiętania o dochowaniu należytej ostrożności, w przypadku stanięcia przed decyzją dotyczącą przyjęcia jakiegokolwiek spadku. Spadek bowiem, kojarzący się najczęściej ze zwiększeniem naszych aktywów materialnych, może także czasami przysporzyć wielu problemów. Może także, jak pokazuje autorka, przewrócić poukładane życie do góry nogami.

Izabella Frączyk to urodzona w Krakowie, absolwentka Akademii Ekonomicznej oraz Wyższej Szkoły Handlu i Finansów Międzynarodowych w Warszawie. Autorka posiada szerokie doświadczenie w pracy korporacyjnej, a pisaniem zajmuje się od 2009 r. Jest szczęśliwą żoną, matką dwójki dzieci, oraz właścicielką kota i psa. Jej debiutem literackim była powieść pt. "Pokręcone losy Klary". "Jak u siebie" jest piątą książką w dorobku pisarskim autorki.

Eliza prowadzi bardzo poukładane życie. Posiada chłopaka, wykonuje swoją wymarzona pracę – jest pielęgniarką w dość ekskluzywnym domu seniora na Marcowym Wzgórzu, oraz uwielbia swoje małe mieszkanko na warszawskiej Starówce. Pewnego dnia, w sędziwym już wieku umiera jedna z jej ulubionych podopiecznych, która pozostawia dla Elizy spadek w postaci nieruchomości. Bohaterka, w wyniku swojego niedopatrzenia w ulicznej numeracji, przyjmuje ostatnią wolę zmarłej. Okazuje się, że zamiast klimatycznej posiadłości, otrzymuje zapuszczony hotel. Przywrócenie go do dawnej świetności, zmienia diametralnie jej życie.

Czy zdajecie sobie sprawę, jak od przysłowiowej "kuchni" wygląda praca w hotelu? Wyobraźcie więc sobie, że nagle, praktycznie z dnia na dzień, musicie zacząć zarządzać takim miejscem. W takiej sytuacji właśnie została postawiona główna bohaterka książki Izabelli Frączyk. Jej przezabawne perypetie dotyczące pracy od podstaw w branży hotelarskiej, wielokrotnie wzbudzały na mojej twarzy uśmiech. Powieść ta jest prawdziwą skarbnicą wiedzy dotyczącej prowadzenia hotelu i hotelowej restauracji. Przypuszczam, że autorce zajęło naprawdę dużo czasu zagłębienie się w specyfikę takiej pracy, bowiem wierność w oddaniu wielu detali, o których zwykły zjadacz chleba nie ma pojęcia – jest bardzo widoczna. Jeśli zastanawialiście się kiedyś, od czego zaczyna się remonty w takich miejscach, jak dobiera się sztućce, albo z jakimi klientami można mieć do czynienia, to z historii Elizy i jej niechcianego spadku – z pewnością się tego dowiecie. Muszę przyznać, że zgłębianie wraz z bohaterką tajemnic branży hotelarskiej i gastronomicznej – było dla mnie bardzo ciekawą przygodą, bowiem dowiedziałam się wielu interesujących rzeczy. Brawo dla autorki, za tak dobre przygotowanie merytoryczne w tym temacie.

Izabella Frączyk, na przykładzie Elizy – dziewczyny, która początkowo żyje w bezpiecznym dla siebie świecie – pokazała, że to właśnie wyzwania rozwijają osobowość człowieka i skłaniają do czynów, które normalnie nie miałyby miejsca. Ze zdrowym zaciekawieniem obserwowałam metamorfozę głównej bohaterki, która dzięki nieocenionej pomocy przyjaciółki Igi i pozostałych pracowników hotelu "Zacisze", wypływała na szerokie wody branży hotelarskiej. Przeróżne wpadki i porażki, początkowo zmniejszały entuzjazm Elizy, by za chwilę dopingować ją do jeszcze większej aktywności na tym polu. To była fascynująca i bardzo optymistyczna wędrówka po ludzkiej psychice, zabarwiona dużą dawką humoru.

"Jak u siebie" to ciepła powieść obyczajowa z nieodłącznym dowcipem, która nie odbiega od znanych nam schematów, często powielanych w tym właśnie gatunku. Wątek pojawienia się przystojnego gościa hotelowego – Karola, oraz rodzące się uczucie pomiędzy nim a Elizą – to przewidywalny scenariusz. Podobnie jak szczęśliwe zakończenie. Przewidywalność ta nie umniejszała jednak mojej przyjemności z tej lektury, gdyż wybierając taką właśnie powieść, liczę na dobre zakończenie, które poprawi mój nastrój. Myślę, że targetem książki winny stać się głównie kobiety, chociaż i mężczyzna z pewnością odnajdzie się w jej klimatach.

Jeśli jakiegoś, melancholijnego dnia, będziecie mieli ochotę na urzekającą powieść obyczajową z fascynującym wątkiem dotyczącym sekretów branży hotelarskiej, lektura powieści "Jak u siebie" sprawdzi się z pewnością znakomicie. Hotel "Zacisze" zdobył moje serce, a ja chętnie spędziłabym w nim kilka miłych chwil w otoczeniu tylu, wspaniałych i nieprzeciętnych ludzi. ukryj

Jaskiniowiec

Horst Jørn Lier

"To chyba najstraszniejszy rodzaj samotności (…) N... pokaż

"To chyba najstraszniejszy rodzaj samotności (…) Nie być obecnym nawet w myślach choćby jednej osoby na świecie".

Do tej pory sądziłam, że cztery miesiące to wystarczający czas na to, aby zauważyć zniknięcie jakiejkolwiek osoby z naszego otoczenia. Co jednak w przypadku, gdy osoba taka jest zupełnie samotna i odizolowana od ludzi? Nikt nie pomyśli wówczas o jednym z możliwych scenariuszy - śmierci we własnym domu, we własnym fotelu, przy włączonym telewizorze. Śmierci, której nikt nie odkrywa przez dłuższy czas, a ciało w tym czasie oddaje wszelkie płyny ustrojowe i przybiera zmumifikowaną postać. Scenariusz jak najbardziej prawdopodobny, biorąc pod uwagę niektóre doniesienia prasowe, jakie serwują nam na co dzień media.

Jørn Lier Horst to norweski pisarz i dramaturg, który do września 2013 r. pełnił funkcję szefa wydziału śledczego Okręgu Policji Vestfold. Studiował trzy kierunki studiów – kryminologię, filozofię i psychologię. Od 2012 r. wydaje powieści kryminalne dla młodszych czytelników, zwane serią CLUE. Jest autorem cyklu powieści kryminalnych, których głównym bohaterem jest policjant pracujący w Larviku – William Wisting. "Jaskiniowiec" jest dziewiątą częścią tej serii. Jørn Lier Horst mieszka obecnie w Stavern.

Pracownik energetyki znajduje całkiem przypadkowo ciało Viggo Hansena, którego zwłoki przez cztery miesiące znajdowały się w domowym fotelu, przy włączonym telewizorze. Denat był samotnikiem, którym nikt się nie interesował, a policja z Williamem Wistingiem na czele, z braku jakichkolwiek innych przesłanek uznaje, że zmarł z przyczyn naturalnych. Line, córka Wistinga, będąca dziennikarką, postanawia napisać artykuł o śmierci i samotnym życiu Viggo, który był de facto sąsiadem jej i ojca. Tymczasem policjanci znajdują kolejne, tym razem niezidentyfikowane zwłoki na plantacji jodły. Policyjne śledztwo Wistinga toczy się równolegle do dziennikarskiego śledztwa jego córki. W pewnym momencie śledztwa zaczynają się jednak wzajemnie ze sobą zazębiać.

"Jaskiniowiec" to norweski kryminał, przeznaczony dla czytelników, którym niegroźna powolna akcja i mozolne, pełne szczegółów śledztwo prowadzące do zaskakującego zakończenia. Nie jest to bowiem powieść kryminalna, pełna niespodziewanych zwrotów akcji i mrożących krew w żyłach wydarzeń. Jeśli więc nastawiacie się na tego typu wrażenia, może spotkać Was rozczarowanie, bowiem Jørn Lier Horst zbudował fabułę swojej książki, w taki sposób, że napięcie dozowane jest w małych dawkach, powodując przeświadczenie swoistego marazmu. Mnie takie poprowadzenie akcji pozwoliło na szczegółowe analizowanie wszelkich tropów, jakie podsuwał mi autor. Tropów, które zmyliły moją czujność. Przyznam, że pod koniec lektury byłam pewna na prawie sto procent, kim jest morderca, gdyż wszelkie wskazówki podsunięte w trakcie czytania na to wskazywały. Jørn Lier Horst tym samym wyprowadził mnie w pole i z zaskoczenia przedstawił całkowicie inny scenariusz. Muszę przyznać, że to była dla mnie nauczka, by nigdy nie być zbyt pewnym siebie w odgadywaniu zamysłów pisarza.

Autor pokusił się o użycie interesującego zabiegu, jakim jest dwutorowe poprowadzenie akcji. Otóż jednocześnie toczą się dwa śledztwa – policji i dziennikarki. Rozdziały dotyczące tychże czynności przeplatają się ze sobą, urywając w ciekawych dla fabuły momentach. Przyznam, że od początku mocno przewidywalnym był fakt, iż obydwie sprawy znajdą w pewnym momencie punkt wspólny. Nie zakłóciło to jednak w dużej mierze mojej przyjemności w łączeniu drobnych detali, z jakich składa się fabuła - w jedną całość. Żmudne śledztwa, pokazały mi bowiem, że nawet najmniejszy szczegół może mieć kolosalne znaczenie dla wyniku sprawy.

Jørn Lier Horst oprócz dobrze skrojonej intrygi kryminalnej, poruszył także w swojej książce pewien, ważny temat społeczny – temat wszechobecnej samotności osób żyjących w kompletnym odizolowaniu od reszty społeczeństwa. Przykład Viggo Hansena, ale także innych bohaterów, jakich przedstawia Line podczas swojej pracy, bardzo dobitnie ukazał z czym wiąże się długoletnia samotność. Autor zmusza także do niemałej refleksji dotyczącej widocznej zewsząd znieczulicy społecznej, która prowadzi do tak skrajnych sytuacji, że zupełnie przestajemy interesować się sąsiadem mieszkającym za ścianą. A jeśli ciekawi Was geneza samego tytułu, to muszę Wam powiedzieć, że dla wielu czytelników będzie to swoista nowość i ciekawostka dotycząca szeroko pojętej kryminologii.

Po mistrzowsku wykonana okładka "Jaskiniowca" idealnie oddaje klimat kryminału – trochę mroczny, trochę zagadkowy, i pełen realizmu. Pomimo powolnego poprowadzenia akcji, postępy w śledztwach ojca i jego córki śledziłam z zapartym tchem, i co najważniejsze pojawił się wyczekiwany przeze mnie element wielkiego zaskoczenia. Jeśli lubicie zimny, norweski klimat w powiązaniu z wysiłkiem intelektualnym polegającym na wiązaniu różnorodnych detali ze sobą, nie zwracajcie uwagi na wszelkie porównania przedstawione na okładce. Teraz pozostaje mi liczyć tylko na to, iż wydawnictwo pokusi się o wydanie wcześniejszych części cyklu o norweskim policjancie. Będę na to czekać z niecierpliwością.
ukryj

Jeden Bóg

Mlek Katarzyna

Jeden wieczór w Paradise

Majcher Magdalena

Jeden z możliwych światów

Dolecki Marcin

Jedwabnik

Rowling Joanne (pseud. Rowling J. K., Skamander Newt, Whisp Kennilworthy, Galbraith Robert)

Jedz, módl się, kochaj

Gilbert Elizabeth

"Jestem lojalna i stała w miłości do podróży, tak... pokaż

"Jestem lojalna i stała w miłości do podróży, tak jak nie zawsze byłam lojalna i stała w innych miłościach".

Książka, o której słyszał chyba każdy. Książka, która dla wielu stała się swoistym drogowskazem życiowym. Długo zwlekałam z przeczytaniem tego światowego bestselleru, lektura czekała sobie spokojnie na półce, aż przyjdzie odpowiedni czas na jej zgłębienie. Czasami nasze wyobrażenia o konkretnej książce rozmijają się z rzeczywistością, tak było i w tym przypadku. Nie jest to bowiem historia przyjemnych podróży okraszonych niezwykłymi przygodami. To, co przedstawia autorka to swoista recepta na życie zgodne z własnymi pragnieniami i marzeniami. Czy udana? Trudno stwierdzić, gdyż każdy człowiek kieruje się własnym katalogiem twardych obowiązków i dozwolonych przyjemności.

Elizabeth Gilbert to kobieta, która niespodziewanie dla siebie pisząc historię swojego życia, stała się inspiracją dla wielu kobiet, które postanowiły zrealizować swoje pragnienia. Autorka pracowała jako dziennikarka, a niektóre z jej artykułów zostały nominowane do National Magazine Award. Książka "Jedz, módl się, kochaj" przez ponad 57 tygodni utrzymywała się na pierwszym miejscu bestsellerów New York Timesa. Ciekawostką jest to, że do wiernych czytelników Elizabeth Gilbert należą Jonathan Carroll czy Meg Ryan.

Autorka i równocześnie bohaterka książki, w wieku trzydziestu lat wywraca swoje życia do góry nogami. Rozwodzi się z mężem i traci cały majątek zostając z niczym. Zapytacie dlaczego? Mając kochanego męża, dobrą pracę, świeżo kupiony dom, Elizabeth po prostu nie jest szczęśliwa. Jej obecne życie przytłacza ją do tego stopnia, że postanawia wszystko zmienić. Po rozwodzie przez długie miesiące nie może się pozbierać. Wyrzuty sumienia dotyczące męża doprowadzają ją do silnej depresji, a nieudany romans z młodszym mężczyzną jeszcze bardziej umacnia ją w przeświadczeniu, że musi coś zrobić. Bohaterka postanawia wyruszyć w podróż swojego życia na okres 12 miesięcy. Miesiące te mają być drogą do poszukiwań równowagi życiowej, która zapewni jej stracone od dłuższego czasu szczęście. Powieść obejmuje sto osiem opowieści, które podzielone zostały na trzy części. Kontynuacją "Jedz, módl się, kochaj" jest druga część pt. "I że cię nie opuszczę".

Po lekturze książki, czytelnik spragniony niecodziennych wrażeń z pewnością pozazdrości Elizabeth Gilbert możliwości podróżowania po całym świecie. Wgłębiając się w niektóre fragmenty jej wspomnień, można odczuć wręcz fizyczną potrzebę wyruszenie w nieznany świat. Dobrym zabiegiem, który de facto porządkuje przeżycia bohaterki, jest podział książki na trzy części. Część pierwsza - "Jedz" czyli podróż do słonecznych Włoch. Autorka poświęca się tutaj nauce języka włoskiego oraz zgłębia filozofię życiową Włochów. Jak sam tytuł wskazuje, największe znaczenie w tym przypadku ma dla niej jedzenie. Dla amatorów i smakoszów kuchni, to na pewno źródło ciekawych informacji. Część druga - "Módl się" to z kolei Indie. Elizabeth w aśramie zgłębia tajniki jogi i medytacji. Próbuje napełnić swoja osobę spokojem i pogodą ducha. Poznaje tam przyjaciół, którzy pomagają jej odnaleźć siebie. Ta część została przeznaczona wyłącznie dla sympatyków duchowości, pragnących zgłębić tajniki medytacji. Część ostatnia – "Kochaj" czyli Indonezja. Poszukiwanie przez bohaterkę siły wyższej, boga, jakkolwiek go nazwiemy. To właśnie tutaj autorka próbuje odnaleźć równowagę między przyjemnością, a wewnętrznym spokojem. Tutaj też spotyka niespodziewanie miłość. Miłość, która wzbudzi w niej wiele sprzecznych emocji. Ta część właśnie była dla mnie najbardziej interesująca. Pojawiła się bowiem miłość, ciekawie opowiedziana historia Balijczyków i cudowne krajobrazy.

"Jedz, módl się, kochaj" to książka, która nie znajdzie czytelnika, dla którego wszystkie trzy części będą rewelacyjne. Dotykanie tak wielu różnorodnych płaszczyzn jak kuchnia, duchowość i miłość dla wielu będą w pewnej części nudne bądź niezgodne z przyjętą przez czytelnika filozofią życiową. Równocześnie jednak, pewne partie książki miłośnik kuchni czy sympatyk jogi będzie czytał z zapartym tchem. Nie jest to więc cecha negatywna utworu, swego rodzaju uniwersalność to chyba najlepszy zabieg, każdy bowiem znajdzie w tej powieści coś dla siebie. Jedni mniej, drudzy zaś więcej.

Czytając wynurzenia autorki, trudni uniknąć oceny jej postawy życiowej. Elizabeth Gilbert pomimo faktu bycia wielką egoistką, jest równocześnie bardzo odważną kobietą. Można oczywiście nie pochwalać jej wyborów, jednakowoż czerpana przyjemność z lektury o samotnej podróży, nieznacznie inspiruje. Zapytacie do czego? Odpowiedź jest prosta, do zmian, nawet tych najmniejszych. Zmian, które polepszą nasze życie. Elizabeth Gilbert swoją historia stara się przekazać prostą prawdę: trzeba walczyć o swoje marzenia i o odnalezienie samego siebie.

"Człowiek nie jest ani marionetką bogów, ani jedynym panem samego siebie; jest pierwszym i drugim po trochu".
ukryj

Jerozolima: Miasto Boga

Rubinstein Ewelina

Jerzy Kosiński

Charyn Jerome

"Nie potrafię funkcjonować bez przebrania albo ma... pokaż

"Nie potrafię funkcjonować bez przebrania albo maski (…) Czasami zatrzymuję maskę trochę za długo. Ale te maski trudno porzucić".

W świecie literackim istnieją takie postacie, których życie i osobowość pozostaną niezgłębioną tajemnicą na zawsze. Z pewnością do grona takich osób zalicza się Jerzy Kosiński - autor kontrowersyjnej do dziś książki "Malowany ptak". Polsko-amerykański pisarz, który pożegnał się ze światem w 1991 r. połykając śmiertelną dawkę barbituranów i zakładając na głowę plastikowy worek. To postać, która do dzisiaj wzbudza wiele niegasnących emocji.

Niewdzięcznego poniekąd tematu przedstawienia osoby Jerzego Kosińskiego postanowił podjąć się inny amerykański pisarz - Jerome Charyn. Twórca mający na koncie ponad trzydzieści książek, uznawany w Stanach Zjednoczonych za jednego z najważniejszych pisarzy amerykańskiej literatury. Charyn mieszka obecnie w Paryżu i Nowym Jorku.

"Jerzy Kosiński" to po części zbeletryzowana biografia Kosińskiego wydana w formie powieści. Powieści podzielonej na widoczne części, ale części nie posiadające widocznej chronologii, bez dookreślonego miejsca i czasu. Co więcej, obraz Jerzego Kosińskiego ukazany jest z kilku perspektyw, bowiem w książce występuję kilku narratorów. To dość swobodna forma biograficzna jakiej podjął się Jerome Charyn.

Czytając początkowe strony książki, miałam nieodparte wrażenie, że Charyn przedstawia zupełnie kogoś innego, mianowicie Petera Sellersa czyli hollywoodzkiego aktora, znanego szerszej publiczności jako inspektora Clouseau w filmie "Różowa Pantera". Był to jednak tylko początek, zainicjowany przez autora, ukazujący stosunek Clouseau do Kosińskiego i jego pragnienie zagrania w filmie na podstawie powieści pisarza. Jednak im dalej, tym jest jeszcze mniej przejrzyście, bowiem obraz Kosińskiego przedstawiają różne osoby, począwszy od Swietłany Alliłujeway, czyli córki Stalina, kończąc na starszej o dwadzieścia lat żonie pisarza Mary Weir. I tak naprawdę nie wiadomo, co jest fikcją, a co rzeczywistością opartą na faktach. Trudno rozeznać się w tym wymieszaniu słów i niedopowiedzeń. Identyczny wniosek można wysnuć czytając ostatnią część książki przedstawiającą losy rodziny Lewinkopfów, czyli rodziny Kosińskiego, gdyż tak brzmiało jego prawdziwe nazwisko. Nie wiadomo co jest fikcją literacką, a co faktem. Zabieg taki nie wpływa na wyłonienie się w podświadomości czytelnika spójnego obrazu pisarza i jego wielkiego fenomenu. Trudno bowiem w oparciu o tak zróżnicowane i nieskonkretyzowane ujęcia wypracować sobie jakikolwiek obraz Kosińskiego.

Z pewnością Jerome Charyn celowo w swojej książce mija się z elementami gatunkowymi typowej literatury biograficznej. Jego powieść jest bowiem swoistym kolażem faktów, fantazji i plotek, zresztą nigdy nie potwierdzonych na temat autora "Malowanego ptaka". Nie poleciłabym tej publikacji czytelnikom, którzy dotąd nie zapoznali się ani z twórczością Jerzego Kosińskiego, ani z samą biografią pisarza. Zapytacie dlaczego? Otóż świadczy o tym wielość odniesień do jego życia i napisanych książek, których brak znajomości z pewnością utrudni odbiór powieści. Stwierdzić można, że lektura "Jerzego Kosińskiego" to swoista wisienka na torcie, w którym tortem są wcześniej wydane biografie autora i jedynie z tą podstawą można ten utwór przeczytać z pełną świadomością.

Jerzy Kosiński to pisarz – zagadka. Autor, którego barwne życie nie zostało dotąd jednoznacznie zinterpretowane. To bowiem postać nie dająca się zaszufladkować, nie dająca wtłoczyć się w żadne znane nam ramy i schematy. I taka jest również książka Charyna, która nie każdemu naświetli sylwetkę pisarza. Nie każdego również oswoi z jego ekscentryczną postawą życiową. Powieść polecam wyłącznie sympatykom Kosińskiego i jego twórczości, którzy czytali już co nieco na jego temat. Myślę też, że doskonałą puentą podsumowującą tę publikację może być pożegnalna notka Kosińskiego:
"Kładę się teraz do snu, na trochę dłużej niż zwykle. Nazwijmy to wiecznością".

"Wszyscy jesteśmy malowanymi ptakami, potworami o ekscentrycznych kolorach, i gdziekolwiek polecimy, bezbarwne ptaki kłują nas swoimi dziobami i ściągają na ziemię". ukryj

Jesień w Brukseli

Targosz Katarzyna

Jeszcze żyję... Historia prawdziwa

Stovrag Joanna (Tlałka-Stovrag Joanna)

Jezioro osobliwości

Siesicka Krystyna

„Jezioro Osobliwości… Bo wszystko nad nim i w nim ... pokaż

„Jezioro Osobliwości… Bo wszystko nad nim i w nim jest bardzo dziwne. Jakiś krajobraz wręcz bajkowy dokoła, a na dnie cała masa osobliwych rzeczy”

Krystyna Siesicka, pisarka książek dla młodzieży, na których wychowało się kilka pokoleń nastolatków w Polsce. Autorka w drugiej połowie lat 60, wydała „Zapałkę na zakręcie” i dzięki tej powieści, stała się popularna. Jej książki w PRL-u biły rekordy popularności, do dzisiaj są klasyką polskiej literatury młodzieżowej. Pamiętam jak sama zaczytywałam się w jej książkach. Przez długi okres czasu nie zdawałam sobie sprawy, że Siesicka według IPN w okresie 1974-1989 współpracowała z SB pod pseudonimem „Krysta”. Analogiczna sytuacja przedstawia się ze Zbigniewem Nienackim, moim kolejnym pisarskim idolem z okresu dojrzewania. Nie wiem jak u was, ale jeśli chodzi o mnie, to nie ma to większego znaczenia, że pisarka była agentem SB. Zresztą raporty, które składała były bardzo ogólnikowe, więc to przemawia na jej korzyść w pewnym stopniu. Mam tak wielki sentyment do jej twórczości, że nawet taka informacja nie jest w stanie mnie zniechęcić do jej książek. A co wy sądzicie na ten temat? Jestem ciekawa waszych opinii.

„Jezioro osobliwości” powstało w 1966 r. Jest to książka ponadczasowa, ukazująca dwa przenikające się światy – młodych, wchodzących w dorosłość ludzi ze światem rodziców. Marta, mieszkająca w ciasnym mieszkaniu w bloku z matką Anną, dowiaduje się o jej nowym partnerze i przyszłym mężu - Wiktorze. Michał, syn Wiktora, poznaje Martę, zanim ta dowiaduje się o planowanych zmianach w jej życiu. Między bohaterami zaczyna się rodzić pierwsza, młodzieńcza miłość. Na jej drodze staje kolega Michała – zamożny Patryk oraz problemy związane z nową sytuacją w domu. I to właśnie nad Jeziorem Osobliwości, wydarza się tragedia, która jest skutkiem wszystkich negatywnych emocji drzemiących w bohaterach. Zakończenie tak naprawdę każdy czytelnik może sobie dopisać sam.

Tak jak pisałam wyżej, książka porusza ponadczasowe problemy. Może dotyczyć zarówno dzisiejszych nastolatków jak i tych sprzed czterdziestu lat. W życiu zawsze ważna będzie pierwsza miłość i uczucia z nią związane. Często porównuje Krystynę Siesicką z Małgorzatą Musierowicz, dwiema moim zdaniem najlepszymi pisarkami literatury dla młodzieży. I mogę powiedzieć jedno, ich książki czyta się bez względu na wiek. Uważam, że nie ma tutaj żadnych ograniczeń. Zawsze będą zawierały jakąś prawdę dla nas.

Znalazłam ciekawy cytat autorki dotyczący tej książki: "...kiedy pisałam »Jezioro Osobliwości«, nie przypuszczałam, że ta książka stanie się aż tak popularna. A już na pewno kończąc ją, nie sądziłam, że Marta i Michał będą do mnie wracać. Przeciwnie, byłam pewna, że po ostatniej kropce rozstanę się z nimi na zawsze. A jednak do dziś myślę o moich bohaterach z zadumą, zwłaszcza kiedy odpowiadam na Wasze - jakże często! - zadawane mi pytania: - I co się z nimi później stało...?"

W 1972 r. w reżyserii Jana Batorego, powstał 97 minutowy film „Jezioro Osobliwości”. Martę zagrała myślę, że mało znana obecnie aktorka – Maria Kowalik, natomiast Michała Soroko - Mirosław Konarowski. Z przyjemnością obejrzałam adaptację powieści Siesickiej, wraz z mamą, która pamięta te czasy, gdy film miał swoją premierę. Nie jest to do końca wierna adaptacja książki. Pewne wątki różnią się, niektóre w ogóle pominięto. Najbardziej zaskoczyło mnie pominięcie w filmie finalnego wątku nad Jeziorem Osobliwości. Zmieniło to trochę mój odbiór ale mimo wszystko film jest godny polecenia. Teraz to już klasyka. ukryj

Jonasz

Zdanowicz Władysław Marian

"Jakim cudem jeszcze was trzymają w armii? Bo norm... pokaż

"Jakim cudem jeszcze was trzymają w armii? Bo normalny człowiek już dawno by zwariował, a wariat nie ma takiej możliwości (…)’"

Czytelnicy, którzy zamierzają sięgnąć pod kontynuację dobrej w ich mniemaniu książki, często wykazują objawy trudno zdefiniowanego strachu. Zapytacie przed czym? Strachu przed rozczarowaniem niezbyt udaną kontynuacją przygód uwielbianego bohatera. W przypadku prozy Władysława Zdanowicza, takiego uczucia nie musicie się obawiać.

Rdzenny mieszkaniec Kwidzyna, Władysław Zdanowicz to autor prowadzący swoją własną księgarnię internetową. Pisarz na swojej stronie, zamieścił bardzo oryginalną podstronę z informacjami o sobie, którą polecam przeczytać. Pierwsza część cyklu "Misjonarzy z Dywanowa", której recenzję możecie przeczytać na moim blogu, ukazała się w 2007 r. "Misjonarze z Dywanowa. Polski Szwejk na misji w Iraku, cz. 2 - Jonasz" powstała w 2011 r. Autor wydał również w 2012 r. część trzecią pt. "Misjonarze z Dywanowa. Szeregowy Leńczyk w Iraku, cz. 3 - Honkey".

Szeregowy Piotr Leńczyk pod wpływem nieszczęśliwego zbiegu okoliczności, trafia na misję stabilizacyjną do Iraku. Pod koniec pierwszej części, pechowy żołnierz zostaje przeniesiony do specjalnego plutonu rotacyjno-dyspozycyjnego, w którym będzie się próbował przystosować przez całą akcję drugiego tomu. Pod rozkazami dwóch szwagrów – Gecco i Drwala i pod dowództwem kapitana Młodszego, Rover nie uniknie tak lubiących go tarapatów. Karna kompania w jakiej się znalazł to bowiem wybuchowa mieszanka żołnierzy z innych plutonów, którzy bynajmniej nie cechują się bezmyślnym wykonywaniem rozkazów. A oznacza to w skrócie jedno – kłopoty.

Autor po raz kolejny w iście mistrzowskim stylu, uwidacznia absurdy polskiego wojska, ukazane na przykładzie misji stabilizacyjnej. Jednak tym razem akcję powieści cechuje większa wartkość, praktycznie cały czas coś się dzieje. Szeregowy Leńczyk uczestniczy w wielu przygodach, które rozbawiają czytelnika do łez, ale również wprawiają w konsternację. Nalot na dom irakijskiego terrorysty czy uczestniczenie w nocnej kontroli mostu to jedne z wielu licznych akcji w jakich bohater wpada w tarapaty. Tarapaty, podparte nieodłącznym w przypadku książek Zdanowicza komizmem sytuacyjnym. Z pewnością Rover jest bohaterem komicznym, karykaturą żołnierza. Postać ta jest przerysowana, ale to celowy zabieg jakim posłużył się autor, aby uwidocznić absurdy codzienności zwykłego żołnierza.

Oprócz dużej dawki humoru, której było w nadmiarze, druga część wyróżnia się również iście barwnymi bohaterami, których kreacja zasługuje na uznanie czytelnika. Oczywiście na pierwszym miejscu nieodwołalnie króluje Leńczyk i jego skłonność do pakowanie się w przeróżne kłopoty. Jednakowoż oprócz głównego bohatera, czytelnik otrzymuje kilka postaci mocno zapadających w pamięć: Gecco, Drwal, Aspir czy Jacho. To bohaterowie zapadający w pamięć, dość nietuzinkowi.

Obydwie części przygód szeregowego Leńczyka charakteryzują się dużą dawką realizmu w ukazaniu służby w naszym wojsku. Wydawać by się mogło, iż autor musiał osobiście uczestniczyć w jakiejkolwiek misji pokojowej jako żołnierz, gdyż nagromadzenie wszelakich szczegółów koszarowego życia wzbudza podziw. Nagromadzenie wulgaryzmów i bardzo naturalne dialogi, dodają całej fabule żywiołowości. A wszystko to okraszone wielką dawką zdrowego humoru żołnierskiego połączonego z lekką narracją. Zapadające w pamięć scena dotycząca próby otrzymania w kuchni przez kaprala Cymlańskiego zwykłego jajka czy dziesięć zasad postępowania z obuwiem, to niekwestionowane hity powieści.

Czytelnikom, którzy czytali część pierwszą przygód Szweja Leńczyka, drugiego tomu nie muszę polecać. Mogę jedynie zagwarantować, że nie rozczarujecie się tą kontynuacją. Autor bowiem swoją prozą trzyma ukazany poprzednio poziom literacki. Jeśli natomiast nie mieliście okazji poznać szeregowego Rovera, zachęcam do lektury. Najlepiej zacząć chronologicznie, od pierwszej części. A przede mną jeszcze trzeci tom, z pewnością niekwestionowanej rozrywki. ukryj

Julio, gdzie jesteś?

Fielding Joy

„(…) wielkie nieszczęście, podobnie jak wielkie zł... pokaż

„(…) wielkie nieszczęście, podobnie jak wielkie zło, powstaje często z rzeczy banalnych, zwyczajnych, a decydujące w życiu momenty rzadko kiedy wydają się być ważne w chwili, gdy mają miejsce”

Udało mi się odnaleźć troszkę zakurzoną już książkę, która stała dłuższy czas na mojej półce. Miałam po prostu nieodpartą ochotę na dobrą powieść psychologiczno-obyczajową w wykonaniu nie znanej mi dotychczas pisarki.

Joy Fielding to popularna na całym świecie autorka bestsellerów. To dla mnie zaskakujące, że czytając jej biografię, nigdy o niej nie słyszałam. Pisarka bowiem ma na swoim koncie wiele książek, które doczekały się licznych przekładów. Bohaterkami jej powieści są najczęściej kobiety, które na swojej drodze spotykają wiele przeszkód w osiągnięciu zadowolenia w życiu. Joy Fielding pochodzi z Kanady, ale paradoksalnie w Stanach Zjednoczonych jej dorobek literacki jest bardziej doceniany. Obecnie mieszka w Toronto i na Florydzie z mężem i dwiema córkami.

Czytając tytuł pewnie sądzicie, że pierwszoplanową bohaterką jest Julia. Mnie też się tak wydawało. Jednakże to mylne wrażenie. Na pierwszy plan autorka wysuwa Cindy, matkę Julii i jej młodszej siostry Heather. Cindy od kilku lat rozwiedziona z mężem adwokatem, dzieli z nim opiekę nad dwiema córkami. 21-letnia Julia dopiero co przeprowadziła się od ojca do Cindy nie mogąc wytrzymać z nową żoną taty. Julia jest piękną, zmysłową, utalentowaną ale również zmanierowaną, początkującą aktorką. Pragnie zrobić karierę za wszelką cenę, nie liczy się z nikim. Gdy ojciec załatwia jej możliwość wzięcia udziału w castingu do nowego filmu znakomitego reżysera, Julia nie kryje swojego zadowolenia. W dniu przesłuchań, od samego rana Julia wścieka się na wszystkich domowników prowokując awanturę z siostrą i własną matką. Padają niemiłe słowa. Słowa, które Cindy słyszy po raz ostatni z ust córki przed jej zniknięciem, Julia bowiem nie wraca do domu na noc. Zrozpaczona matka postanawia na własną rękę dowiedzieć się co się wydarzyło. Nie domyśla się nawet, że prawda może być tak okrutna.

Na łamach książki czytelnik obserwuje rozpacz matki podczas dwóch tygodni od zaginięcia ukochanej córki. Celowo użyłam tutaj przymiotnika „ukochanej”, gdyż oprócz warstwy psychologicznej zrozpaczonej matki, możemy zauważyć wątek rywalizacji sióstr. Cindy nie zdając sobie sprawy, przez całe życie faworyzuje starszą córkę, kosztem tej młodszej. Mimo tego, że to właśnie Heather jest cały czas przy niej. To samo odniesienie widać na przykładzie Cindy i jej siostry Leigh. Bohaterka sama będąc matką, powtarza błędy swojej rodzicielki.

Postać Cindy to rzeczywiście dobry portret psychologiczny kobiety po przejściach. Mimo, że od rozwodu minęło wiele lat, bohaterka podświadomie marzy o tym, by wrócić do męża, który notabene zdradzał ją wielokrotnie podczas ich małżeństwa. Mimo widocznej nienawiści, Cindy nadal coś do niego czuje, co pokazuje pewien epizod w książce. Na szczęście na horyzoncie pojawia się przystojny i rycerski mężczyzna, który pozwoli przewartościować Cindy swoje życie.

Muszę przyznać, że zakończenie mnie zaskoczyło i to bardzo. Spodziewałam się, że nie będzie to jakieś zwykłe porwanie czy zabójstwo, ale takiego scenariusza nie przewidziałam. Tym bardziej byłam zaskoczona przebiegiem akcji na ostatnich kartkach i zachowaniem Cindy. Brawa dla autorki za świetnie zbudowaną fabułę, która moim zdaniem całkiem dobrze buduje napięcie. Podczas czytania nie mogłam się doczekać końca i dowiedzieć się, gdzie jest Julia.

Styl pisania Joy Fielding trafi w gusta każdego czytelnika. Myślę, że nawet tego najbardziej wybrednego. Nie spodziewajcie się po tej powieści wielkiej sensacji i mrożących krew w żyłach scen, jest to bowiem typowa powieść psychologiczno-obyczajowa pokazująca, że czasami warto po prostu przewartościować swoje życie. Wątek zniknięcia Julii jest tylko tłem do pokazania czegoś zupełnie innego.

Książka wciąga, świetne wydanie, zaskakujące zakończenie. Czegóż chcieć więcej na jesienny wieczór. Polecam.
ukryj

Już za parę dni

Vigorito Tony

„Dlaczego na jabłka nie mówi się czerwone?” M... pokaż

„Dlaczego na jabłka nie mówi się czerwone?”

Muszę przyznać, że do zakupu tej książki zachęciła mnie okładka, w szczególności napisy na niej: „Fenomen niezależnej sceny literackiej” i „Seria kultowa”. Po jej przeczytaniu nie zgadzam się z wyżej wymienionymi pochwałami, na pewno nie zaliczyłabym tej powieści do serii kultowych. Nie jest też żadnym fenomenem.

„Już za parę dni” to opowieść o stworzeniu wirusa, który nie zabija ludzi, jedynie niszczy te funkcje mózgu, które odpowiedzialne są za poprawne odczytywanie symboli, w tym ludzkiej mowy. Głównym bohaterem jest Dr Fontanna Flake, który zostaje wplątany w tajny program, celem opracowania szczepionki niwelującej skutki działania wirusa. Niespodziewanie, eksperyment wymyka się spod kontroli i wirus zostaje wypuszczony na zewnątrz, tym samym powodując nie dające się przewidzieć konsekwencje dla ludzkości. Jeśli po tych paru zdaniach sądzicie, że jest to typowa powieść sensacyjna ze znanym w literaturze wątkiem apokalipsy, to jesteście w dużym błędzie. Trudno znaleźć w książce wątek sensacyjny oraz dobrze rozbudowaną akcję. Za to wszędzie roi się od (muszę to przyznać) ciekawych dialogów na temat ewolucji człowieka, filozofii życiowej i wielu egzystencjonalnych problemów ludzkości.

„Widzisz, paradoks to tylko sprzeczność założeń. Zmieniając założenia, pozbywasz się paradoksu”

Historia Flake nie kończy się. Nie wiadomo jak poradził sobie z nowym świecie, w którym ludzie komunikują się na głębszym poziomie niż dotychczas. Czytelnik sam może sobie dopisać jego dalsze losy.

Z pewnością autor zaprezentował oryginalny styl pisania. Mnie jednak on nie zachwycił. Jedyna rzecz, która w moim mniemaniu zasługuje na podkreślenie to odniesienie do apokalipsy – zagłady świata. Wbrew tysiącom książek, w których czytamy o końcu świata i ludzkości, pisarz zaprezentował odmienny punkt widzenia. Apokalipsa może oznaczać przejście na wyższy stopień ewolucji a niekoniecznie zagładę. I to moim zdaniem najważniejsza teza książki wzbudzająca nadzieję, że rzeczywiście może być to prawda.

Pomysł na fabułę był ciekawy ale gorzej poszło z jej wykonaniem. ukryj

Kajka

Laskowski Zbigniew

"No cóż! Luksus kosztuje. Jedni płacą biletami Na... pokaż

"No cóż! Luksus kosztuje. Jedni płacą biletami Narodowego Banku Polskiego, a drudzy złudzeniami z domieszką nadziei, niepewności i strachu przed zdemaskowaniem przez znajomych, żony i innych życzliwych, których wszędzie na tym zasranym świecie jest pełno".

Zabierając się za przeczytanie książki o wiele mówiącym tytule i jednoznacznym opisie na okładce byłam przekonana, że czeka mnie lektura o meandrach dość skomplikowanej kobiecej psychiki. Tymczasem zwodniczy tytuł otwiera zupełnie inny temat – świat mężczyzn i ich zróżnicowanych postaw życiowych w dzisiejszym świecie.

Zbigniew Laskowski to rodowity dzierżoniowianin. Autor od sześćdziesięciu siedmiu lat obserwuje zmiany jakie następują w jego mieście. Jego życie to znany wielu schemat: matura, studia, praca, małżeństwo, dzieci i wnuki. Powieść "Kajka" jest jego debiutem literackim.

Kajka pracuje w firmie o wdzięcznej nazwie "Skór Trade". Jest atrakcyjną, młodą i wykształconą kobietą, która na spotkaniu jubileuszowym odmawia swojemu szefowi spędzenia z nim nocy. W konsekwencji bohaterka traci dobrze płatną pracę i jedyne źródło utrzymania. Ciążące na niej kredyty i przyzwyczajenie do wysokiego poziomu życia, wymuszają na Kajce podjęcie decyzji bez której nie ma odwrotu. Kajka zostaje panienką do towarzystwa, mówiąc wprost „dziwką”. Dziwką o imieniu Olga.

Niewątpliwie tytułowa bohaterka jest postacią pierwszoplanową powieści, gdyż to wokół niej oscyluje cała kanwa fabularna. Jednocześnie kreacja Kajki posłużyła autorowi do przedstawienia różnorodnych postaw życiowych współczesnych mężczyzn. Mężczyzn, których odkąd Kajka stała się Olgą, wiele w jej życiu. Nie ma sensu przytaczać tutaj poszczególnych męskich postaci, gdyż jest to naprawdę duża ilość. Warto jednak wspomnieć, że mężczyźni dzięki którym dziewczyna staje się bogata i niezależna stanowią swoisty przekrój światopoglądowy, od oszusta udającego klienta i okradającego kobiety do towarzystwa do księdza, który stracił swoją wiarę i powołanie. Olga w zależności od typu konkretnego osobnika płci męskiej, któremu świadczy usługi, przywdziewa maskę niczym kameleon. I tak naprawdę trudno doszukać się prawdziwej twarzy Kajki vel Olgi. Autor stara się przedstawić czytelnikowi starą prawdę, a mianowicie, że nic nie jest wyłącznie tylko czarne i białe. Istnieją bowiem różne odcienie, które trudno zdefiniować i zaszufladkować.

Zbigniew Laskowski stworzył bohaterkę mocno niedookreśloną. Kajka vel Olga to kobieta pełna sprzeczności, której podejmowane życiowe decyzje trudno poddać jakiejkolwiek ocenie. To bohaterka, której nie mogłam do końca zrozumieć. Jej życiowe wybory okraszone dużą dawką kłamstwa i perfidii i z jednej strony nie pozwalają wzbudzić w czytelniku ani grama sympatii do tej postaci. Z drugiej jednak strony Kajka pokazuje ludzką twarz, z wszelakimi uczuciami od miłości i przywiązania do bezinteresownej przyjaźni i pomocy za wszelka cenę. Okładka powieści (bardzo trafna zresztą) przedstawia podzieloną twarz kobiety – w taki właśnie sposób Kajka dzieli się swoją osobowości z Olgą. Trudno tutaj jednak dociec, której bohaterki jest w niej więcej. Czy pragnącej szczęści i miłości Kajki, czy może poszukującej nowych podniet Olgi? Na to pytanie w moim mniemaniu autor nie odpowiada.

W kreacji fabuły razić mogą dwie powiązane ze sobą rzeczy. Pierwsza to praktycznie kompletny brak znajomości internetu przez bohaterkę powieści i w konsekwencji druga rzecz, czyli dawanie ogłoszenia o świadczeniu usług towarzyskich do gazety. Kto jak kto, ale młoda i wykształcona osoba, którą niewątpliwie jest Kajka w dzisiejszych czasach wie, że dla takowego ogłoszenia internet to podstawa. Trudno mi uwierzyć, by jakikolwiek facet bez możliwości obejrzenia zdjęcia potencjalnej dziewczyny do towarzystwa, wyrażał chęć do spotkania.

Język jakim posługuje się autor to dość rozbudowane dialogi i oszczędna ilość słów. Warsztat pisarski Zbigniewa Laskowskiego pomimo niewielkich zgrzytów, reprezentuje dość dobry poziom językowy.

Historia Kajki skłoniła mnie do szerokiej refleksji nad sensem budowania wzajemnych relacji damsko-męskich i kondycji współczesnych mężczyzn. Wbrew pozorom nie jest to bowiem wyłącznie historia o manipulacji i zepsuciu dzisiejszego świata. To historia o zagubieniu i niewłaściwych wyborach w jakie niektórzy z nas się wplątują, zatracając tę dobrą cząstkę siebie. To historia odnosząca się zarówno do kobiet jak i mężczyzn. Dla sympatyków powieści psychologiczno-obyczajowych to lektura godna uwagi. ukryj

Kanalia

Pollak Paweł

"Kościół głosi, że Bóg stworzył ludzi na swój obr... pokaż

"Kościół głosi, że Bóg stworzył ludzi na swój obraz i podobieństwo. A jacy są ludzie? Źli, podli i okrutni. Więc Bóg też taki musi być, logiczne rzecz biorąc."

Znacie stare, sprawdzone powiedzenie, że od miłości do nienawiści tylko jeden krok? Myślę, że większość z was zgodzi się z tym, że ludzkie namiętności potrafią czasami przerodzić się w niebezpieczne myśli i chęć zemsty. Trudno tylko oceniać kto jest naprawdę winny w grze, w której stawką jest ludzkie życie. Ten kto krzywdzi emocjonalnie czy ten, który dokonuje zemsty fizycznej? I na tak właśnie postawione pytanie, prowokuje nas do odpowiedzi autor "Kanalii".

Paweł Pollak to skandynawista i tłumacz literatury szwedzkiej. W 2006 r. zadebiutował powieścią "Kanalia", a jego kolejnym utworem była książka "Niepełni". "Kanalia" opublikowana przez wydawnictwo Oficynka jest drugim wydaniem tej książki. I jak napisał autor na swoim blogu, tegoroczne wydanie jest tym właściwym, gdyż poprzednie zawierało mnóstwo błędów korekcyjnych i redakcyjnych.

Warszawscy policjanci wyławiają z Wisły zwłoki młodej kobiety, która została zamordowana. W tym samym czasie funkcjonariusze dostają wezwanie na miejsce zabójstwa, w którym znajdują zwłoki narkomana z uszkodzoną głową. W śledztwie pojawia się również trzecia ofiara, w postaci zamordowanej we własnym mieszkaniu, w okrutny sposób, pani architekt. Przy ofierze znaleziono Talmud z zaznaczonym krwią kobiety fragmentem księgi. Pozornie trzy morderstwa ludzi z różnych środowisk, nic nie łączy. Jednakże przydzieleni do tej sprawy śledczy: bezczelny Inspektor Markowski, miłośnik kobiecych wdzięków Komisarz Senik oraz żółtodziób aspirant Lepka, próbują ułożyć części tej układanki w jedną całość. Jak się bowiem okazuje epilog trzech morderstw sięga głęboko w przeszłość, do czasów PRL – u.

Akcja kryminału Pawła Pollaka dzieje się we współczesnej Polsce. Dynamika, jaką autor narzucił już od pierwszych stron, jest zauważalna do samego końca. Cały czas coś się dzieje, nie ma przestojów, które mogłyby znużyć czytelnika. Nawet wplatane retrospekcje wydarzeń, które miały miejsce w PRL – owskiej rzeczywistości, pobudzają do kreatywnego zastanawiania się nad rozwiązaniem kryminalnej zagadki. Z pewnością to wartka akcja jest głównym atutem książki. Autor umie budować napięcie, dozowane w odpowiednich dawkach. Ale to nie wszystko.

Pisarz wykazał się dużą dawką wiedzy dotyczącą pracy współczesnej policji i wymiaru sprawiedliwości. Niech dowodem będzie opis obskurnego posterunku czy dokładne odwzorowanie polskiej rozprawy w sądzie, w której nie występuję zjawisko zwane stenografią. Delikatne aluzje dotyczące wielu absurdów naszej polskiej rzeczywistości, wplatane w fabułę, pozwalają poczuć się "jak u siebie". Autor nawiązuje do prezydenta Kwaśniewskiego czy ojca Rydzyka i właśnie te niuanse pozwalają nazwać fabułę bardzo autentyczną. Mnie taki zabieg pozwolił czytać "Kanalię" jednym tchem, gdyż ironiczne uwagi bohaterów dotyczące wielu aspektów naszego, dziwnego kraju, rozbawiały mnie i utwierdzały w swoich przekonaniach.

Książka została nazwana kryminałem psychologicznym i jest to teza w pełni uzasadniona. Czytelnik otrzymuje portrety psychologiczne nie tylko policjantów kryminalnych, z których każdy posiada odmienne cechy osobowości, ale również mordercy, ofiar i innych bohaterów związanych z tą sprawą. Nie spodziewałam się, że autor nawiąże do pedofilii wśród księży czy całej instytucji kościelnej. Pewne poglądy bohaterów zostały mocno podkreślone. Jestem ciekawa czy to poglądy samego autora.

Przechodząc do meritum, czyli do zagadki kryminalnej. Przewidziałam, że rozwiązanie, które podsuwa fabuła, będzie za proste, by było prawdziwe. Wiedziałam, że autor na koniec zostawił danie główne. Ale twarzy prawdziwego mordercy nie rozszyfrowałam, dopóki autor sam tego nie zechciał ujawnić. Uważam również, iż ostatnia część powieści przedstawiająca rozmowę zbrodniarza z aspirantem Lepką była najbardziej interesująca. Motywy działania sprawcy, przewrotność losu i kwestia etyki zachowań ludzkich narzucają czytelnikowi zastanowienie się kogo nazwać tytułową Kanalią. Osobę, która z miłości była w stanie zrobić wszystko i przegrała całe życie, a jej celem stała się zemsta czy osobę, która bez żadnych skrupułów bawiła się uczuciami innych. To pytanie autor zostawia otwarte.

Uważam debiut Pawła Pollaka za udany. Oprócz dobrze skonstruowanej zagadki kryminalnej, czytelnik dostaje w bonusie dość charakterystyczne postacie oraz przekrój życia we współczesnej Polsce. Dla miłośników kryminałów to lektura obowiązkowa.

"Asymetria jest naturalna, symetria sztuczna." ukryj

Kariera Nikodema Dyzmy

Dołęga-Mostowicz Tadeusz (pseud. Dęboróg W. M.)

„….Z was się śmieje! Z was! Elita! Cha, cha, cha… ... pokaż

Karmiąc zło

Stawska Adrianna Ewa (Stawska-Ostaszewska Adrianna, Ostaszewska Adrianna Ewa)

„Do końca pozostałeś sobą. Wytrwały, ale bez iskry... pokaż

„Do końca pozostałeś sobą. Wytrwały, ale bez iskry bożej. Zawsze jedno oczko niżej”

Adrianna Ewa Stawska, dziennikarka, tłumaczka ale także pisarka i badaczka historii kultur kulinarnych. Swoją przygodę z pisaniem rozpoczęła kryminałem „Śmierć w klasztorze”, którego nie miałam jeszcze okazji przeczytać.

„Karmiąc zło” to pierwszy kryminał z serii nowych powieści kryminalnych „Super Kryminał”. Seria ta obejmuje dwadzieścia pięć książek, w tym kryminalne debiuty jak również klasykę gatunku.

Hubert Renkiel, znany warszawski restaurator zostaje otruty azotynem sodu używanym do peklowania mięsa. Denat był wysoko cenionym kucharzem – artystą, którego kariera stała u progu zawodowego rozkwitu. Dwaj oficerowie Lonia Antałowicz i Czesio Witula, próbują rozwikłać zagadkę tajemniczego morderstwa. Zadanie jest o tyle utrudnione, że w otoczeniu ofiary znajduje się mnóstwo osób mających motyw do pozbycia się kucharza. Śledczy nie poddają się jednak tak łatwo i rozwiązują zagadkę otrucia Huberta.

W książce bardzo podobało mi się ukazanie atmosfery światka kulinarnego. Obecnie wszelkiego rodzaju programy kulinarne cieszą się dużą popularnością, więc dobrze jest sprawdzić jak to wszystko wygląda od przysłowiowej „kuchni”. Jedna z bohaterek kryminału bardzo przypominała mi znaną obecnie w mediach restauratorkę, ale być może to tylko moje błędna skojarzenie.

Na pewno nie ma w książce powalających zwrotów akcji czy zaskakującego zakończenia. Historia opisana przez autorkę jest dość prosta ale myślę, że jest to w dużej mierze jej zaletą. Dosyć szybko domyśliłam się kto jest mordercą ale do końca pewna nie byłam. Szkoda tylko, że autorka nie przygotowała dla czytelnika czegoś zaskakującego co mogłoby znacznie podnieść wartość kryminału. Mógłby to być jakiś zaskakujący motyw zabójstwa czy nieznane fakty z życia zabitego kucharza. Tego mi właśnie zabrakło.

Warto jeszcze wspomnieć o znakomitych dialogach oficerów z panią patolog, doskonała gra słów. Tutaj uznanie dla autorki za zręczne wplecenie w fabułę nutki flirtu. Odnośnie tego tematu przytoczę jej słowa:

”Postarałam się, by powieść była interesująca w warstwie fabularnej, ale również ciekawa w warstwie poznawczej dla bardziej wtajemniczonych warszawiaków, no i w tej trzeciej dla tych, co lubią ukryte znaczenia, grę słów, owe genius loci, które stanowi dodatkowy smaczek Karmiąc zło”.

Reasumując książka jest dobrym przerywnikiem na kawę w ciągu długiego, męczącego dnia. Tak naprawdę to lektura na jeden wieczór, nie jest zbyt obszerna. Nie jest to genialny kryminał zaskakujący zakończeniem, ale taki ze średniej półki owszem. Mam nadzieję, że autorka w przyszłości wypracuje swój warsztat pisarski i zachwyci nas nowym, lepszym kryminałem. Liczę na to, gdyż widzę w niej duży potencjał. Polecam.

ukryj

Karminowy szal

Chmielewska Joanna Maria

"A jej przyszło wtedy do głowy, że może carpe die... pokaż

"A jej przyszło wtedy do głowy, że może carpe diem oznacza coś zupełnie innego, niż robiła do tej pory. Że zamiast smakować dni, zadowala się życiowym fast foodem, a to, co najważniejsze, przecieka jej przez palce."

Drogi jakimi usłane jest nasze życie, często krzyżują się i zazębiają z minioną przeszłością. Przyjaciele z młodzieńczych lat, dla każdego z nas utożsamiają piękne wspomnienia z którymi nie sposób się rozstać. Spotkanie po latach z przyjaciółkami może mieć dwojaki wydźwięk. Może otworzyć oczy na wiele spraw, może przełamać rutynę bądź wyleczyć z niezagojonych ran. Przekonały się o tym bohaterki najnowszej powieści Joanny M. Chmielewskiej pt. "Karminowy szal".

Autorka dość często mylona jest z inna polską pisarką, znaną głównie z powieści kryminalnych. Z tego powodu dodała literę M. by móc odróżnić się od Joanny Chmielewskiej. Z wykształcenia pedagog, prowadzi warsztaty twórczego pisania, jest autorką książek dla dzieci i młodzieży. Mieszka w Szklarskiej Porębie w Domu pod Wędrownym Aniołem, wychowując trójkę dzieci. Jej poprzednie książki "Poduszka w różowe słonie" oraz "Sukienka z mgieł" zaczarowały tysiące czytelników. W przygotowaniu nowa powieść pt. "Mąż zastępczy".

Piwnica pod Liliowym Kapeluszem to miejsce, w którym wszystko się zaczyna. Trzy przyjaciółki spotykają się po latach. Marta, wzorowa żona i matka dwójki dzieci, pracuje w urzędzie, określając siebie jako typową biurwę. Magda to dobrze zarabiająca typowa singielka, pracująca w agencji reklamowej, zmieniająca facetów jak przysłowiowe rękawiczki. I Marysia, nauczycielka matematyki, z piętnem byłej zakonnicy, bojąca się nawiązać jakąkolwiek więź z mężczyzną. Bohaterki w Piwnicy pod Liliowym Kapeluszem wspominając przeszłość, zawiązują pakt dotyczący strasznej tajemnicy sprzed lat. Tajemnicy, której historia wpłynęła na ich obecne życie. Historii, dzięki której będą w stanie naprawić swoje relacje z innymi ludźmi.

Powieść ukazuje nam obecne życie Marty, Magdy oraz Marii przeplatane retrospekcjami najważniejszych wydarzeń z ich wspólnej przeszłości. To właśnie bowiem przeszłość i jej tajemnica związana z postacią Józefa Wieczorka, na nowo wiąże przyjaciółki. Życie każdej z nich jest zagmatwane. Niespełnione pragnienia, ambicje i dopadająca je rutyna, zatruwają każdy dzień. Czytelnik może w każdej z trzech historii odnaleźć cząstkę siebie. Życie w pojedynkę, codzienna rola idealnej żony i matki czy strach przed dojrzałym związkiem. Uszczegóławiając, każda czytelniczka, gdyż w mojej opinii powieść "Karminowy szal" kierowana jest głównie do kobiet.

Niezaprzeczalnie i nieodwołalnie zostałam wciągnięta w aurę magicznego miejsca jakim jest Piwnica pod Liliowym Kapeluszem. Wraz z bohaterkami piłam grzane wino, zachwycając się klimatem tego zaczarowanego miejsca. Nie czytałam poprzednich powieści Joanny M. Chmielewskiej, jednakże wiem, że na kartach "Karminowego szala" można epizodycznie spotkać bohaterów z poprzednich książek. Chcę ich poznać, co więcej muszę ich poznać. Ich historie, rozmowy przy dobrej kawie oraz świat jaki był ich udziałem.

Język jakim posłużyła się autorka nie jest specjalnie skomplikowany, jednakże drzemie w nim talent do zabierania czytelnika w głąb historii na jakiej zbudowana jest kanwa fabuły. Powieść naładowana jest emocjami, które czułam podczas odkrywania tajemnicy sprzed lat. Emocjami, które targały mną, pobudzając do myślenia, bohaterki bowiem reprezentowały całkiem odmienne postawy życiowe. Każda z przyjaciółek była wyrazista, nie dająca o sobie zapomnieć. Żadna nie była idealna, każda popełniała błędy, jak to w życiu.

Zaczarował mnie świat stworzony przez Joannę M. Chmielewską. Dzięki niej przebudziło się we mnie pragnienie napicia kawy we wspaniałej kawiarence, spotkania z dawno nie widzianymi przyjaciółmi czy poczucia, że istnieje miejsce do którego zawsze chętnie się wraca.

"Karminowy szal" jest powieścią obyczajową, której klimat pochłonął mnie do ostatniej strony. Ostrzegam was, że nie można skończyć czytania tej książki, aż do ukończenia ostatniej linijki. Cieszę się, że po raz kolejny odnalazłam utalentowaną, współczesną polską pisarkę. W jej książce bowiem odnalazłam kawałek swojej historii. Dziękuję.
ukryj

Karuzela

Lis Agnieszka

Kasacja

Mróz Remigiusz (pseud. Løgmansbø Ove)

Kato-tata: Nie-pamiętnik

Opfer Halszka (pseud.)

„Dzieciństwo może różnie smakować; może być słodki... pokaż

„Dzieciństwo może różnie smakować; może być słodkie i przepyszne jak ciastko lub lody czekoladowe, może być niezbyt cukierkowe, ale „pożywne” jak kromka chleba z masłem, ale może też być jak garść gwoździ – ostre, zimne i nie do przełknięcia!”

Halszka Opfer to pseudonim, pod którym kryje się ofiara wieloletniego molestowania przez ojca. „Opfer” to po niemiecku ofiara. Obecnie autorka jest osobą dorosłą, ma dwójkę dzieci i mieszka w Wielkiej Brytanii.

Wyobraźcie sobie Dolny Śląsk w latach 70. Halszka wraz ze starszą siostrą i bratem tworzą pozornie przykładną katolicką rodzinę. Matka jest urzędniczką, a ojciec cenionym kierownikiem. Można by nawet się pokusić o stwierdzenie, że pochodzą z dobrego domu. Ale to tylko pozory, pod którymi kryje się piekło na ziemi.

Ojciec nadużywa alkoholu. Codzienne picie, znęcanie się nad rodziną i bieda to chleb powszedni. Czy może być coś jeszcze gorszego? Owszem. Tata Halszki jest zwyrodnialcem. Molestuje córkę od najwcześniejszych lat, by w późniejszym okresie stała się jego małą, prywatną kochanką. Ale to nie wszystko. Krzywda jaką ojciec wyrządza córce, dzieje się pod cichym zezwoleniem matki. Co więcej, matka Halszki sama wkłada córkę do łóżka tatusia aby mieć święty spokój.

Wspomnienia autorki przekraczają wszelkie tematy tabu. Opisy stosunków seksualnych z własnym ojcem są tak wstrząsające, że co chwila musiałam książkę odkładać na bok. W pewnym momencie prawie zwymiotowałam, tak było to wstrętne i obrzydliwe. Ojciec Halszki był po prostu chorym człowiekiem, nie tylko pedofilem ale również erotomanem. Najchętniej uprawiałby seks ze wszystkimi kobietami, jakie spotykał na swojej drodze.

”Większość członków nie poparła publikacji mojej historii, gdyż według nich była zbyt drastyczna i pełna okrucieństwa, co odbierało jej autentyczność”

Niepojęta jest natomiast dla mnie postawa matki Halszki. Dla mnie jest ona większym potworem niż ojciec, gdyż nie zrobiła nic, aby zapobiec okaleczeniu córki. Wręcz przeciwnie. W głowie mi się to nie mieści aby matka tak postępowała. Co więcej, matka Halszki po dziś dzień nie przeprosiła córki, gdyż udaje, że nic nie pamięta. Brak mi słów.

Wspomnienia Halszki są bardzo autentyczne aczkolwiek trudno mi uwierzyć, że bohaterka aż tak przyciągała nieszczęścia, że molestowania wobec niej dopuścił się również ksiądz na lekcji religii, potem lekarz w szpitalu, a następnie sędzia i kuzyn. Nie jest to dla mnie wiarygodne niestety.

Oczywiście nie mnie oceniać postawę bohaterki i jej uległość, gdyż nie mam moralnego prawa takiej oceny wystawiać. W jej historii nie ma szczęśliwego zakończenia. Dalsze losy dojrzałej już kobiety przedstawia książka „Monidło. Życie po Kato-Tacie”.

„Kato-Tata. Nie-Pamiętnik” jest zapisem bardzo drastycznych i wstrząsających wspomnień. Czytelnikowi, który przeżył normalne dzieciństwo trudno jest uwierzyć w takie okrucieństwo wobec dziecka i brak zainteresowania otoczenia taką sytuacją. Uważam, że każdy powinien przeczytać tę książkę. Być może dzięki niej stopnieje w nas znieczulica i dostrzeżemy obok nas dziecko, które krzyczy o pomoc nie mówiąc ani słowa. Wstrząsająca wspomnienia dla ludzi o mocnych nerwach. ukryj

Kawalerka

Popczyk Marta

Każdy singiel dzień

Tarka Jolanta

"Pieniądze są statusem społecznym, środkiem do po... pokaż

"Pieniądze są statusem społecznym, środkiem do poszukiwań zaginionego sensu ludzkiej egzystencji, przedłużeniem pogłębiającego się szaleństwa. Nie dają szczęścia, ale pozwalają w wygodnym stylu kontemplować stan nieszczęścia."

W dzisiejszych czasach praktycznie wszystko możemy kupić, wycenić, zmierzyć i zważyć. Jedynie czas biegnie bez żadnych ograniczeń, niepodatny na żadne formy przekupstwa. Zastanawialiście się kiedyś, ile waży sekunda? I czy można ją wycenić w mierzalnych jednostkach, które znamy?

O autorce niniejszej książki wiem niewiele. Jolanta Tarka pochodzi z małej miejscowości, jej przyjaciele nazywają ją Latarką. Dwanaście lat temu przyjechała do Warszawy. W stolicy czekały na nią studia, praca ale również samotne rodzicielstwo. Autorka obecnie jest mamą trzyletniego synka. Jak sama o sobie pisze, najwięcej z jej osoby czytelnik znajdzie w głównym bohaterze jej debiutanckiej książki. "Ile waży sekunda? Każdy singiel dzień" jest pierwszą częścią zaplanowanej trylogii.

Narratorem i zarazem główną postacią powieści Jolanty Tarki jest mieszkający w Warszawie Gustaw Konrad – trzydziestopięciolatek, idący samotnie przez życie, nazywany zgodnie z obowiązującymi trendami - singlem. Bohater pracuje jako przedstawiciel handlowy, ma świetną dziewczynę i w zasadzie żyje z dnia na dzień, w ciągłym biegu. Wszystko zmienia się, gdy pewnego dnia jego organizm nie wytrzymuje ciągłego napięcia. Zawał serca, powoduje sparaliżowanie kończyn dolnych u bohatera. Gustaw Konrad, do tej chwili człowiek sukcesu, zaczyna na nowo układać sobie życie. Z różnym skutkiem, o czym przekonają się czytelnicy.

Autorka w swojej debiutanckiej powieści porusza wiele aktualnych tematów, które dotyczą w głównej mierze życia tzw. "młodych wilków". Praca w korporacji ponad siły, namiastka miłości kupowana grubym portfelem czy uzależnienie od różnego rodzaju używek. Wbrew pozorom te niełatwe wątki nie zostały ubrane przez autorkę w poważne zakazy, nakazy i przestrogi. Jolanta Tarka bowiem swoją fabułę oparła przede wszystkim na elementach czarnego humoru i prześmiewczej aurze, jaką czuć w wielu fragmentach jej tekstu.

Dobrym zabiegiem było wprowadzenie do powieści pierwszoosobowej narracji głównego bohatera. Czytelnik dzięki temu widzi świat jego oczami, ocenia poznane kobiety przez pryzmat jego wartości, miota się w swoich postanowieniach. Gustaw Konrad jest postacią wielowymiarową. Jestem pewna, że nie bez przyczyny autorka nadała mu właśnie takie imię, odnosząc się do ikony polskiej literatury, postaci z "Dziadów" Adama Mickiewicza. Bohater książki Jolant Tarki jest chodzącą tajemnicą, stale ewoluuje, przechodząc kolejne metamorfozy. Na uwagę zasługują również nieprzeciętne kreacje Natalii oraz Hani - kobiet, które otaczają Gustawa Konrada.

Autorka nie pozwoliła mi nasycić się jej prozą, giętkim językiem oraz talentem do opisywania codzienności, gdyż losy głównego bohatera zostawiła bez wyraźnego zakończenia. Wiem, że ciąg dalszy nastąpi i czekam na tę chwilę z niecierpliwością. A wracając do tytułu, nadal nie wiem ile waży sekunda. Okazuje się bowiem, że nie wszystko można zważyć i zmierzyć. Życie samo w sobie nie jest przecież mierzalne.

"Ludzie budują sobie osobowość wirtualną na podstawie zewnętrznych sygnałów, utraciwszy przekonanie, że istotą każdego człowieka jest przecież jego godność. Kreują postać, zakładają maskę. W końcu tak długo w niej chodzą, że zapominają, kogo pod nią ukrywają."

ukryj

Kiedy cię poznałam

Ahern Cecelia

Klępy śpią

Kołodziejczak Piotr

"Wielka miłość ma to do siebie, że przychodzi nag... pokaż

"Wielka miłość ma to do siebie, że przychodzi nagle, jest nierozważna i naiwnie walczy o swoje przetrwanie. Najczęściej jest na straconej pozycji. Ma bowiem przeciwnika bezwzględnego w walce z naszymi rozpalonymi uczuciami. To rozsądek".

Ostatni tom trylogii "Życia w życiu" autorstwa Piotra Kołodziejczaka, utwierdził mnie w przekonaniu, że autor miał przemyślaną konstrukcję na fabułę całego cyklu. Po przeczytaniu wszystkich trzech części, widziałabym je wszystkie połączone w jedno wydanie, podzielone na zgodne z tytułami rozdziały.

Piotr Kołodziejczak to pisarz, dziennikarz i kompozytor, autor powieści obyczajowych. Absolwent specjalizacji logika na kierunku filozofia, pracował jako dziennikarz w agencji prasowej zajmując się wiadomościami sportowymi, tłumaczył również teksty. Obecnie, oprócz pisania zarządza firmą produkującą naturalne kosmetyki oraz komponuje muzykę rozrywkową. "Klępy śpią" to druga w kolejności część serii, wydana w 2005 r. Pozostałe to "Wschody do nieba" - KLIK oraz "Nie rób mi tego"- KLIK.

Przełom lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych XX wieku, przyszły student Czarek wyjeżdża na studia na południe Rosji, do Rostowa nad Donem. Egzotyczne życie studenckie, wyrażające się brakiem umeblowania, różnorodnością etniczną studentów czy brakiem zimnej wody w kranach, to czas niezapomniany, pełen przygód. W tym samym czasie Agnieszka, nauczycielka matematyki po wyparciu miłości do swojego ucznia Majora, wyjeżdża wraz z córką do Radomia by układać sobie życie na nowo. "Klępy śpią" to swoista kontynuacja losów bohaterów z książki pt. "Wschody do nieba".

Porównując książki autora osadzone we współczesności z tymi, których fabuła została umiejscowiona w klimacie PRL-u, stwierdzić można, że pisarzowi o wiele lepiej wychodzi konstruowanie świata przedstawionego osadzonego w socjalizmie. Ewidentnie zauważyć można doskonałą umiejętność Kołodziejczaka odnoszącą się do tworzenia specyficznego klimatu tamtych czasów, którą widać na przykładzie wielu ciekawych epizodów z życia studentów z Rostowa. Podczas lektury czytelnik niemalże czuje jakby sam grał w pokera z Kolą czy składał łóżko z desek. Myślę, że wątek nauki Czarka i związana z tym niezwykła atmosfera akademika, wpływa na pozytywny odbiór lektury. Trzeba przyznać, że od samego początku czytelnika zaintrygować może sam tytuł tej części trylogii. Piotr Kołodziejczak lubuje się w zagadkowym tytułowaniu swoich książek. Pewnie większość czytelników, podobnie jak i ja nie wymyśli nawet żadnego skojarzenia ze słowem "klępy". Nie będę oczywiście zdradzać symboliki tego pojęcia ukrytego w książce. Mogę tylko powiedzieć, że wymowa dotyczy pewnych zwierząt...

"Klępy śpią" obok wymiaru czysto poznawczego w zakresie społeczno-obyczajowym, jest powieścią o sile miłości. To historia o skutkach naszych decyzji i trudnych wyborach, jakie spotykają wielokrotnie każdego z nas. Zakończenie historii Agnieszki i Czarka, pomimo pewnej dozy nieprawdopodobieństwa, nastraja pozytywnie. To z pewnością książka, która zapewni wam chwilę niczym niewymuszonej rozrywki.

Piotr Kołodziejczak używa znanego jego czytelnikom stylu pisania. Proste słownictwo i oszczędność opisów, to z pewnością cechy charakterystyczne warsztatu językowego autora. Jeden zabieg może jednak irytować w odbiorze książki. Autor w niektórych fragmentach tekstu wplata pewne komentarze narratora typu: "Pewnie coś przekręciłem". Nie wnosi to żadnej wartości do utworu, a wręcz obniża przyjemność z czytania.

Polecam przeczytać całą trylogię "Życia w życiu" po kolei i jednym ciągiem. Lata siedemdziesiąte w wykonaniu Piotra Kołodziejczaka, posiadają odpowiedni klimat, a realistyczne odwzorowanie życia z tamtych lat przemawia za sięgnięciem po książkę. Proponowałabym jedynie zmienić okładki wszystkich trzech części, gdyż są po prostu mało konkurencyjne. ukryj

Klub niewiernych żon

Karasyov Carrie

„Nie jesteśmy martwe. Mamy emocje. Mamy potrzeby. ... pokaż

„Nie jesteśmy martwe. Mamy emocje. Mamy potrzeby. A życie jest kurewsko krótkie, więc musimy te potrzeby zaspokajać. To wcale nie znaczy, że jesteśmy złe. Zasługujemy na coś dobrego”

To trzecia książka, którą kupiłam w ramach odstresowania się czytając lekką literaturę dla kobiet (poza tym w Biedronce książka kosztowała jedynie 9,99 zł :) Polecam). Do jej kupna zachęciła mnie okładka i dosyć ciekawy tytuł. Poza tym nie czytałam żadnej wcześniejszej książki Carrie Karasyov, znanej autorki powieści dla kobiet, redaktor naczelnej rosyjskiej edycji magazynu Marie Claire.

„Klub niewiernych żon” to opowieść o czterech mężatkach, mieszkających w bogatej dzielnicy Los Angeles, które zawierają tajny pakt. Każda z nich składa zobowiązanie, że w ciągu najbliższego roku nawiąże romans z jakimkolwiek mężczyzną w celu urozmaicenia swojego obecnego życia. Tak właśnie powstaje tytułowy klub niewiernych żon. Żon, które nie czują się doceniane w obecnych związkach. Żon, które nie doceniają swoich mężów i obecnego życia.

„Przede wszystkim, czy monogamia jest rzeczywiście czymś naturalnym? Może to tylko mit stworzony przez społeczeństwo, by utrzymać ludzi w ryzach?”

Victoria, Helen, Leelee i Eliza to postacie, którymi chciałaby być chyba każda z nas. Są bogate, atrakcyjne, niczego im w życiu nie brakuje. Tak naprawdę to nuda i monotonia doprowadzają je do założenia klubu. Swoje problemy chcą rozwiązać zdradzając mężów, co oczywiście nie jest żadnym rozwiązaniem. Moim zdaniem bohaterki są wielkimi egoistkami, myślą tylko o sobie i swoich potrzebach. Mogę zaprezentować stwierdzenie, że są wielkimi snobkami.

„Kobiety pragną dwóch rzeczy: chcą, żeby facet był z początku łajdakiem, ale potem się dla nich zmienił. Nie ma nic bardziej seksownego, niż facet, który się dla ciebie zmienia”

Wdrażając swoje postanowienia, bohaterki uświadamiają sobie, co jest dla nich najważniejsze i co mogą stracić, dopuszczając się zdrady. Zdają sobie sprawę, że nie tylko zawinili ich obecni partnerzy, ale również one nie są bez winy.

Jest to książka, która absolutnie wciąga czytelnika do ostatniej strony. Mimo tego, że bohaterki są moim zdaniem płytkie, wzbudzają sympatię. Pojawia się zdrada, ukrywane tajemnice i morderstwo. Połączenie wszystkich tych trzech rzeczy, daje niezły wynik. A zakończenie odkrywa nieznane karty w tej grze.

Książka jak dla mnie rewelacyjna. Właśnie tego spodziewam się po dobrej powieści dla kobiet, która pozwala na chwilę oderwać się od szarej rzeczywistości.

„Życie to nie bajka. Nie ma żadnych „żyli razem długo i szczęśliwie”. Nie ma książąt”

W 2006 r. powstał film pod tym samym tytułem „Klub niewiernych żon”. Pokazuje historię trzech kobiet, które pod wpływem swojej terapeutki, zaczynają zdradzać mężów aby ożywić chłodne małżeństwa. Gdy terapeutka zostaje zamordowana, zaczyna się walka z nieznanym mordercą. Główny motyw książki jest zachowany, reszta natomiast to coś zgoła zupełnie odmiennego. Film kiepski, mało dynamiczna akcja. Spodziewałam się czegoś lepszego. Do tej pory nie wiem czy książka powstała pod wpływem filmu, czy było na odwrót. Nie mogę znaleźć żadnej informacji na ten temat. A może książka nie ma nic wspólnego z filmem oprócz tytułu? Może ktoś z was wie?

Polecam książkę. Film można sobie odpuścić. ukryj

Kobieta niespodzianka

Kołodziejczak Piotr

"No cóż, czasem tak bywa, że namiętne, „pospieszne... pokaż

"No cóż, czasem tak bywa, że namiętne, „pospieszne” związki okazują się trwalsze niż te oparte na dłuższej, często wieloletniej znajomości i przyzwyczajeniu."

Nasze życie jest jedną, wielką niespodzianką. Nigdy nie wiadomo, co jutro nas spotka, może wygramy milion w totolotka, a może poznamy wyjątkową osobę. Nie wiadomo kto, lub co stanie na naszej drodze, komplikując idealnie ułożony świat. Poznając styl Piotra Kołodziejczaka z jego poprzednich dwóch powieści, bezbłędnie rozgryzłam przesłanie tytułu. Byłam pewna, że autor przygotował dla swoich czytelników niespodziankę, która jak zwykle ujawni się na samym końcu.

Piotr Kołodziejczak - pisarz, dziennikarz i kompozytor, autor poczytnych powieści obyczajowych. Absolwent specjalizacji logika na kierunku filozofia, pracował jako dziennikarz w agencji prasowej, parając się wiadomościami sportowymi oraz tłumaczył teksty. Obecnie oprócz pisania, zarządza firmą produkującą naturalne kosmetyki oraz komponuje muzykę rozrywkową. Zapraszam was na stronę autora oraz wywiad mojego autorstwa.

Andrzej i Magda to małżeństwo z długim, bo trzydziestoletnim stażem. Bohaterowie po kilku tygodniach szaleńczej miłości zapoczątkowanej w latach osiemdziesiątych w Międzyzdrojach, postanowili przypieczętować swój związek, tym bardziej, że w drodze był już ich pierwszy potomek – córka Basia. Obecnie szczęśliwe małżeństwo, oprócz córki, wychowuje również syna Romka – wiecznie przesiadującego przy komputerze zbuntowanego nastolatka. W życiu zwyczajnego małżeństwa pojawia się rysa, gdy w pracy Andrzeja – kierownika działu telewizji, pojawia się młoda i atrakcyjna Marta. Kim jest tajemnicza kobieta i jaką rolę odegra w życiu statecznego ojca i małżonka?

Piotr Kołodziejczak po raz kolejny uwiódł mnie swoim talentem do udanego obrazowania zwykłego, ludzkiego życia. Można by nawet pokusić się o stwierdzenie, że utwór "Kobieta niespodzianka" jest nadzwyczajnie zwyczajny, czyli taki jak życie przeciętnego człowieka naszego kraju. W książce autora w jasno określony sposób ukazano istotę relacji damsko-męskich, z pełną paletą barw. Andrzej i Magda, oraz ich dzieci to przykład typowej polskiej rodziny z wieloma problemami dnia codziennego. Basia absolwentka wyższych studiów próbuje zdobyć pierwszą pracę, a Romek jak to nastolatek, zafascynowany nowymi technologiami, jest butny i asertywny. Obraz stworzony przez autora nie jest przerysowany, co jest niewątpliwie atutem powieści.

Piotr Kołodziejczak, podobnie jak swoich poprzednich książkach, zwodzi czytelnika do wszelkich możliwych granic. Znając ten zabieg, starałam się przewidzieć, jaką niespodziankę tym razem autor zaserwował swoim fanom, gdyż trop który został podany na tacy był zbyt oczywisty. I po raz kolejny dałam się zaskoczyć, gdyż rozwiązanie zagadki tajemniczej kobiety nie przyszłoby mi nigdy na myśl.

"Kobieta niespodzianka" jest niewątpliwie lekturą na jeden wieczór. Duża czcionka, lekki styl autora oraz prosty i komunikatywny język, powodują szybkie przewracanie kolejnych stron. Wydawałoby się, że fabuła jest przewidywalna: mężczyzna znudzony małżeństwem, który poznaje młodą, atrakcyjną dziewczynę - rozwiązanie więc nasuwa się jedno. Ale to tylko pozory, którymi autor umiejętnie umie żonglować, wprawiając czytelnika w konsternację.

Pomimo niezbyt zachęcającej okładki "Kobiety niespodzianki", polecam ten utwór. To czytadło obyczajowe, które zapewni wam chwilę ucieczki do świata bohaterów stworzonych przez Piotra Kołodziejczaka. ukryj

Kocham mojego kota

Harris Georgina

"Strzeż się ludzi, którzy nie lubią kotów." T... pokaż

"Strzeż się ludzi, którzy nie lubią kotów."

Tym cytatem rozpoczęłam moje dzisiejsze przemyślenia, koty bowiem to zwierzęta, które od wieków dominują w literaturze, wywołując swoją obecnością zarówno zachwyt jak i nienawiść. Jako szczęśliwa posiadaczka czarnego kota, nie wyobrażam sobie wieczorów bez przyjemnego mruczenia mojego pupila leżącego na kolanach. Istnieją jednak ludzie, którzy nie znoszą kotów, często z niewiadomych przyczyn. Książeczka o której chciałabym wam dzisiaj w kilku słowach opowiedzieć, w pewnym stopniu może zmienić takie negatywne nastawienie do kocurów.

Georgina Harris to pisarka i dziennikarka, jest autorką siedmiu książek. Pisze o stylu i modzie, współpracując z "The Times" oraz "Daily Telegraph". Pisarka obecnie mieszka w Londynie ze swoim wielkim kotem, wziętym ze schroniska. W tej samej serii ukazała się książka dla miłośników psów pt. "Kocham mojego psa".

Książka, a raczej książeczka Georginy Harris w małym formacie kieszonkowym to zbiór ciekawych historii, cytatów i zdjęć o kotach. Książka podzielona jest na trzy mini rozdziały nawiązujące do kota towarzysza, kota żartownisia oraz kota jako naszej inspiracji.

W pierwszym rozdziale dowiecie się nieprawdopodobnej historii o kocie na stanowisku, kocie, który pomógł kobiecie przy porodzie czy królewskich kocurach. Do tego autorka w kilku zdaniach zobrazowanych zdjęciami, ukazała mowę ciała naszych kocich pupili. Dzięki temu uzupełniłam swoją wiedzę na temat znaczenia pozycji, jakie czasami przyjmuje mój kot. Wiem kiedy przyjmuje pozycję bojową, a kiedy chce być po prostu pieszczony.

Drugi rozdział to historia Matildy – hotelowej kotki, która stała się "witaczem gości" i honorowym gościem tego ekskluzywnego miejsca. Salwę śmiechu może wywołać również opowieść o kocie, który został ławnikiem sądu w Bostonie. Aż nie chce się wierzyć, że takie historie mają miejsce w naszym świecie.

Ostatnia część to wzruszająca opowieść o kocie marynarzu oraz o Głównym Łapaczu Myszy, mianowanym przy rezydencji premierów znajdującej się przy Downing Street. Całkiem niewiarygodną historią jest także opowieść o kocie Simonie, który otrzymał zwierzęcy krzyż Wiktorii, najwyższe brytyjskie odznaczenie wojskowe dla zwierząt. Nawet nie wiedziałam, że w Anglii takie odznaczenie istnieje.

Oprócz wszystkich przywołanych wyżej opowieści, ubranych w bardzo krótką formę, pisanych zmieniającą się czcionką, w książeczce znajdziecie również mnóstwo ciekawych cytatów i pięknych zdjęć, przy których nie można przejść obojętnie. Myślę, że pozycja ta nadaje się idealnie dla dzieci, którym przeczytanie ciekawej historii o zwierzaku i obejrzenie zdjęć, zdecydowanie pomoże wpłynąć na rozwój empatii. Dla dorosłych to przyjemny przerywnik i źródło mało znanych faktów z życia kotów. Szkoda tylko, że książka Georginy Harris nie zawiera więcej treści. Liczyłam na bardziej obszerną lekturę.

Jeśli posiadacie swojego domowego, kociego pupila, książka "Kocham mojego kota" będzie nieocenionym egzemplarzem w waszej biblioteczce. Doskonałe wydanie, dobry papier i przede wszystkim nieprawdopodobne kocie historie, stanowią atuty tej pozycji. Po tej lekturze pokochacie wasze koty jeszcze bardziej :)

"Psy maja panów, koty służbę." ukryj

Kochanka królewskiego rzeźbiarza

Gische Wiktoria (Gische Victoria)

"Wiara to przekleństwo. Wiara w jednego boga może ... pokaż

"Wiara to przekleństwo. Wiara w jednego boga może jest piękna i możliwa, ale jakże destrukcyjna".

Starożytny Egipt, kraina wielu skrajności, badana do dzisiaj przez rzesze archeologów i historyków. Do dzisiaj również wielu twórców korzysta z dorobku egipskiej cywilizacji, tworząc różnego rodzaju dzieła, od literatury po kinematografię. Swoją pasję do Starożytnego Egiptu postanowiła również wykorzystać Victoria Gische, przekładając ją na powieść. Powieść, której motywem przewodnim jest romans z epok Echnatona. Zaciekawieni? I słusznie..

Ukrywająca się pod pseudonimem, pisarka Victoria Gische to rodowita Ślązaczka, z wykształcenia i zamiłowania historyk. Pasjonuje się dziejami Starożytnego Egiptu. Mieszka w pięknym i cichym miejscu w Niemczech. Zadebiutowała dobrze przyjętą przez czytelników powieścią "Lucyfer. Moja historia". W internecie możecie znaleźć blog autorki.

Młodziutka Tatu-Hepa przybywa na dwór króla, by zasilić jego harem. Niespodziewanie władca umiera, tym samym wynosząc na tron swojego syna Amenhotepa. Młody król, zauroczony pięknością Tatu-Hepa, ustanawia ją swoją żoną i tym samym królową Egiptu o imieniu Nefretete. Bohaterka zaniedbywana przez męża, wdaje się w romans z utalentowanym rzeźbiarzem Dżehutimesem, co w konsekwencji prowadzi do niewyobrażalnych skutków dla całego kraju.

"Kochanka królewskiego rzeźbiarza" to papierowy debiut pisarki, którego można sklasyfikować, jako powieść historyczną z szeroko zaakcentowanymi elementami romansu. Zarówno historia starożytnego Egiptu jak i historia zakazanej i namiętnej miłości, współgrają ze sobą, pokazując trudne wybory, jakimi kierowali się ówcześnie ludzie. Żaden z dwóch elementów fabularnych nie przeważa w konstrukcji powieści, dlatego też w lekturze odnajdą się zarówno miłośnicy historii, jak i romansu.

Victoria Gische przedstawia Egipt sprzed wieków, zgodny z faktami historycznymi. Na uwagę zasługują w tej materii opisy życia poszczególnych warstw ówczesnego społeczeństwa, pełne detali i szczegółów, jak również przedstawienie genezy spisków, jakie w tamtych czasach były na porządku dziennym. Autorka stara się dość obrazowym językiem pokazać czytelnikom egipskie obyczaje i mentalność mieszkańców tej krainy bez zbędnych, obszernych wywodów. Myślę, że w obliczu tak szerokiego tematu jakim jest kultura i życie starożytnego Egiptu, kilkanaście stron więcej informacji na ten temat, umiejętnie wplatanych w fabułę z pewnością nie zaszkodziłoby całej powieści. W szczególności mile byłyby widziane fakty dotyczących trudów życia zwykłych mieszkańców Egiptu, temat ten bowiem jest niezwykle interesujący. Warto tutaj również zwrócić uwagę na wątek rewolucji religijnej, jaką zapoczątkował młody król. Victoria Gische umiejętnie, z dobrym wyczuciem pokazała do czego może doprowadzić wiara, stająca się celem samym w sobie. Zaprezentowany na łamach książki portret psychologiczny Amenhotepa to udana kreacja tej postaci, która wzbudza w czytelniku przeróżne emocje i stawia pytania o granice ślepego dążenia do idei.

Romans królowej Nefretete i zdolnego rzeźbiarza, mającego już przecież żonę, w wykonaniu autorki to niezwykle namiętne uczucie, które musiało dać swój upust potajemnym schadzkom. Ich historia bezsprzecznie pokazuje siłę miłości, niszczącą wszelkie przeszkody jakie podrzuca im nieobliczalny los. Pierwotnie "Kochanka królewskiego rzeźbiarza" miała posiadać inny tytuł, a mianowicie "Kochałam Dżehutimesa". Wybrany tytuł jest zdecydowanie bardziej atrakcyjny, bowiem wraz z dopracowaną okładką przyciąga uwagę czytelnika. Od kiedy dowiedziałam się, że Victoria Gische planuje wydać tę książkę, oczekiwałam po jej lekturze dwóch rzeczy: dobrej rozrywki i trochę wiedzy o starożytnym Egipcie w beletrystycznej oprawie. Otrzymałam to co chciałam, więc mogę Wam polecić tę powieść z nieskrywanym zadowoleniem.
ukryj

Kocim okiem

Drej Nina

Kod emocji

Kwiatkowska Jolanta

„Jestem koktajlem emocji z pytajników, wykrzyknikó... pokaż

Kokaina

Siedlecki Arkadiusz

"Kokaina. Narkotykowa dziwka. Wyuzdana i niebywal... pokaż

"Kokaina. Narkotykowa dziwka. Wyuzdana i niebywale podniecająca".

"Kokaina" – książka o wiele mówiącym tytule. Tak, to właśnie ta substancja odurzająca stanowi kwintesencję historii, opowiedzianej przez Arkadiusza Siedleckiego. Co ważne, historii autobiograficznej. Czy zatem wciąga i uzależnia jak tytułowy narkotyk? Niewątpliwie odurza.

Arkadiusz Siedlecki, rocznik '82, to pochodzący z Gliwic polski pisarz, publicysta, felietonista, redaktor i dziennikarz kulturalny. Autor jest laureatem konkursów literackich, swoje teksty publikował w wielu polskich periodykach. Od 2005 roku mieszka w Wielkiej Brytanii, na rzecz której porzucił studiowanie filozofii na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Obecnie pracuje w korporacji w Londynie, mieszka natomiast w Luton wraz z żoną i dwójką dzieci.

Trzydziestoletni Krzysztof Mikulski, były narkoman, któremu udało się wyjść cudem z nałogu, mieszka wraz żoną Jagodą i malutkim synkiem Mikołajem w Wielkiej Brytanii. Bohater wychował się w bogatej rodzinie rodziców alkoholików, którzy wieczni zajęci pracą, nie zauważali uzależnienia narkotykowego syna. Obecne małżeństwo Krzysztofa chwieje się w posadach, a sam bohater czuje, że przegrał swoje życie. Kokaina ponownie zaczyna odgrywać dużą rolę w jego codziennej egzystencji.

"Kokaina" to historia człowieka, który pomimo pierwszego zwycięstwa nad nałogiem, drugiego starcia już niestety nie wygrywa. Autor dzięki zastosowaniu pierwszoosobowej narracji Krzysztofa, pozwala czytelnikowi wejść prosto do głowy bohatera. Bohatera będącego przykładem wnikliwego studium przypadku człowieka skazanego na życiową porażkę. Arkadiusz Siedlecki w wymowny, realistyczny i niezwykle bezpośredni sposób przedstawia psychikę Krzysztofa. Psychikę, naznaczoną wieloletnim uzależnieniem, ale także brakiem szczęścia w obecnym życiu. Bohater jest doskonałym przykładem dziecka dorastającego na początku lat '90, którego rodzice biznesmeni poświęcali swój czas wyłącznie pracy. Muszę przyznać, że autor dzięki trafnie użytym retrospekcjom, z niezwykłą wnikliwością opisał klimat pierwszych, wolnorynkowych lat w Polsce. Okresu, z którym nieodłącznie czytelnikowi kojarzyć się będzie handel na rynkach i straganach, pozwalający rzeszy ludzi w bardzo krótkim czasie dorobić się wielkich pieniędzy. Cała książka to swoiste połączenie współczesności z przeszłością, tworzące brutalny kolaż emocjonalny.

Biorąc tę książkę do ręki przypuszczałam, że nie będzie to łatwa historia. Nie przypuszczałam jednak, że podczas lektury, będę całkowicie utożsamiać historię fikcyjnego bohatera Krzysztofa z samym autorem. Trudno bowiem w tym przypadku odgraniczyć fikcję literacką od realizmu, jeśli tak wiele szczegółów fabularnych książki jest tożsamych z biografią Arkadiusza Siedleckiego. Autor na samym końcu swojego dzieła, w Posłowiu, trafnie informuje czytelników, że nie ujawni tajemnicy, ile w historii Krzysztofa, jest samego Arkadiusza Siedleckiego. Moja intuicja czytelnicza podpowiada mi jednak, że elementów autobiograficznych jest w "Kokainie" cała masa. Intryguje mnie również pytanie: "Czy napisanie powieści posłużyło autorowi do swoistego katharsis?". Czytając bowiem "Kokainę" miałam przeświadczenie, że jednym z celów upublicznienia tej historii, było oczyszczenie się samego autora z toksyczności własnych przeżyć.

Powieść, dzięki obrazowym opisom walki z nałogiem, niszczącym życie Krzysztofa, stanowi również przestrogę dla młodych ludzi i ich rodziców. Arkadiusz Siedlecki, szczerze i bez zbędnej delikatności, przedstawia skutki brania narkotyków. Wszelakie paranoje, zwidy i niedomagania fizyczne, opisane zostały w bardzo dosadny sposób. To, co mnie również zaskoczyło to zakończenie, które niczym złoty strzał narkomana, poraża swoim realizmem. Przytoczony akurat w tym momencie kawałek tekstu piosenki Tadeusza Woźniaka pt. "Zegarmistrz światła" to przysłowiowy gwóźdź do trumny, wyzwalający liczne refleksje.

"Kokaina" to mocna proza. Proza ukazująca nie tylko destrukcyjny wpływ narkotyków na życie człowieka, ale również wpływ spalającej, wszechobecnej samotności i braku wiary we własną wartość. Szkoda, że Arkadiusz Siedlecki tak brutalnie zakończył historię Krzysztofa, bowiem cała książka była nad wyraz smutna, a wraz z zakończeniem wręcz psychodeliczna. Po tej lekturze, wielu z Was z pewnością doceni własne życie. "Kokaina", powieść uderzająca w najgłębsze pokłady naszej psychiki.
ukryj

Koleżaneczki

Nowak Ewa

Kolor jej serca

Mutch Barbara

"(...) dom i miłość są dane każdemu z nas jedynie ... pokaż

"(...) dom i miłość są dane każdemu z nas jedynie na chwilę. Musimy o nie dbać, dopóki do nas należą, i pielęgnować wspomnienia o nich, gdy ich już zabraknie".

Wychowanie człowieka w duchu segregacji rasowej, oraz w niczym nieograniczonym poczuciu obowiązku wobec swojego "Pana" i "Pani", którym się służy – może przybrać skrajną formę poddaństwa, szokującego współczesnego czytelnika. "Kolor jej serca" to książka, która pokazuje w pełnej krasie obraz takiego właśnie wypaczonego poczucia obowiązku. Obowiązku, będącego zgubnym skutkiem polityki apartheidu.

Barbara Mutch to południowoafrykańska pisarka, która urodziła się i wychowała w Afryce. Jest wnuczką irlandzkich imigrantów, którzy przybyli do Karoo na początku 1900 roku. Autorka jest żoną i matką dwóch synów, pracuje w firmie konsultingowej. Podobnie, jak jej powieściowa bohaterka – kocha muzykę. "Kolor jej serca" to jej debiut literacki, zainspirowany losami przodków.

W 1919 r. młoda Cathleen, wyrusza z Irlandii do Afryki Południowej w podróż swojego życia. Na miejscu poślubia swojego narzeczonego Edwarda Harringtona, którego nie widziała przez pięć lat. Młoda mężatka rodzi dwójkę dzieci, a pisanie dziennika pozwala jej na chwilę wytchnienia. W posiadłości Harringtonów, w 1930 r. rodzi się czarnoskóra córka służącej – Ada, którą Cathleen od samego początku traktuje jak córkę, ucząc dziewczynę gry na fortepianie. Przyjaźń pomiędzy Adą i jej pracodawczynią zostaje wystawiona na ciężką próbę, gdy służąca zachodzi w ciążę z mężem Cathleen. Ciążę, będącą skutkiem niemalże wyssanego z mlekiem matki bezwzględnego posłuszeństwa.

Debiut powieściowy Barbary Mutch nie jest łatwą lekturą, którą można szybko przeczytać, licząc na mile spędzony czas. Książka bowiem dotyka trudnego tematu, który w Afryce był nadal aktualny do drugiej połowy lat 90. Chodzi mianowicie o problem polityki apertheidu i związanej z nią segregacji rasowej, która pozbawiła istnień wielu ludzi. Historia Ady i jej białej przyjaciółki to ukazanie w dość chłodny, ale jednocześnie mocno realistyczny sposób najgorszego obrazu nietolerancji i niesprawiedliwości społecznej, czyli rasizmu. Muszę przyznać, że temat segregacji rasowej był mi do tej pory szerzej znany w kontekście Stanów Zjednoczonych, dlatego też tło historyczne i obyczajowe Afryki w dobie apartheidu – okazało się dla mnie bogatą lekcją współczesnej historii. Historii mało znanej. Barbara Mutch bowiem nie szczędzi czytelnikom wielu szczegółów z tamtych czasów, które tak samo szokują, jak i zadziwiają. Nienawiść do człowieka z powodu wyglądu jego skóry, umniejszanie wartości takiego życia – to zjawiska, które nie przestaną mnie doprowadzać do wściekłości. Mogę więc z pełną odpowiedzialnością stwierdzić, że jedną z dwóch płaszczyzn książki południowoafrykańskiej pisarki jest niewątpliwie historia apartheidu, dostarczona w bardzo przystępnej, zbeletryzowanej formie.

"Kolor jej serca" to także niezwykle wzruszająca i zapadająca w pamięć historia przyjaźni, która nie miała prawa istnieć. Przyjaźni, którą oprócz różnic w kolorze skóry, winno także zakończyć postępowanie Ady. To bowiem Cathleen otworzyła swojej służącej inny świat – pokazała jej bezcenną wartość muzyki, nauczyła czytać i pisać, a przede wszystkim pozwoliła poczuć dziewczynie, że ludzie mogą być sobie równi. Do tej pory zadziwia mnie naiwność i widoczne otępienie Ady, które łącznie zaowocowały oddaniem swojego ciała mężowi przyjaciółki pod jej nieobecność. Barbara Mutch na tym właśnie przykładzie pokazała wpływ segregacji rasowej na psychikę czarnoskórych służących, które nawet pójście do łóżka traktowały, jako część swojej powinności. W trakcie lektury często pojawiało się w mojej głowie pytanie: Czy Adę można za ten czyn potępiać? Biorąc pod uwagę kontekst społeczny i sytuację służącej – chyba nie sposób być zbyt surowym. Nie wiem, czy istnieją aż tak kryształowi ludzie, którzy potrafią wybaczyć. Wiem, że jednak ta fikcyjna historia, tak wspaniałej przyjaźni może Was wzruszyć - to jest pewne.

W powieści oprócz dość widocznej pierwszoosobowej narracji Ady, znajdziecie także fragmenty z dziennika Cathleen, które z każdą kolejną stroną, układają jej smutne życie w jedną całość. Muszę również przyznać, że okładka powieści została trafnie dobrana, a wydanie skrzydełkowe pozwala trzymać w ręku pięknie wydaną książkę.

Historia dwóch kobiet, które dzieliło niemal wszystko wywoła w Was wiele uczuć, zarówno pozytywnych jak i negatywnych. Nie obędzie się oczywiście bez oceny głównych bohaterów, jak również zdumienia i oburzenia wydarzeniami, które miały miejsce w realnym świecie. Zachęcam Was do odwiedzin Cradock House, w którym ciągle rozbrzmiewa odgłos gry na fortepianie. Ada i Cathleen czekają bowiem, by opowiedzieć Wam swoją nietuzinkową historię.
ukryj

Kolorowe szkiełka

Kareta Mirosława

"Każda chwila to takie kolorowe szkiełko. Zielone... pokaż

"Każda chwila to takie kolorowe szkiełko. Zielone, czerwone, żółte, niebieskie albo czarne... Sama w sobie nic nie znaczy, ot, trochę wrażeń, emocji... Ale wszystkie one razem, złożone w jedną całość, nabierają sensu i tworzą obraz..."

Czym jest szczęście? Dla każdego z nas słowo to skrywa inną prawdę. Czasami los pokazuje nam, że warto walczyć o własne zadowolenie z życia. Czasami jednak uczy nas również pokory i przeprowadza swoistą lekcję. Nie zawsze bowiem nasze szczęście jest tożsame ze szczęściem bliskich nam osób. Jedno jest pewne, nic nie dzieje się bez przyczyny, a życiem nie rządzi przypadek.

O autorce niniejszej książki nie znalazłam praktycznie żadnej informacji. Wiem jedynie, że wydała w 2012 roku powieść pt. "Raj od kuchni" i prawdopodobnie jest dziennikarką.

Trzydziestoletnia Marta to absolwentka historii sztuki, która jak wielu dzisiejszych młodych ludzi nie pracuje w swoim zawodzie – jest bowiem sekretarką w kancelarii prawnej. Bohaterka jest również mieszkanką starej kamienicy na krakowskim Kazimierzu, a jej związek z lekarzem Adamem pozbawiony jest iskry namiętności. Pewnego dnia w życiu Marty wszystko się zmienia. Poczęstowanie pączkami sześcioletniego chłopca Adriana, zaniedbanego syna narkomanki z jej kamienicy zapoczątkowuje szereg nieprzewidywalnych zdarzeń. Spotkanie to zmienia jej życie i osób wokół niej.

Mirosława Kareta napisała powieść, którą zaliczyć można do kanonu literatury obyczajowej. Autorka porusza w swojej książce szereg problemów, które dotykają dzisiejszych ludzi. A problemów tych jest naprawdę wiele jak na jedną książkę: uzależnienia narkotykowe i alkoholowe, porzucenie dziecka, adopcja, zdrada czy bezwarunkowa miłość do matki. Bohaterowie wykreowani na potrzeby fabuły są w dużej mierze przedstawicielami konkretnej grupy społecznej. Oczywiście na pierwszy plan wysuwa się wątek patologicznej rodziny w której wychowuje się mały Adrian. Autorce bezsprzecznie udało się przedstawić psychologiczny mechanizm bezwarunkowej miłości dziecka do swojej matki. Czytelnik śledzący losy sześcioletniego Adriana uzmysławia sobie jak wstrząsającym jest fakt, że pomimo wielkiej winy matki, dla chłopca jest ona najważniejszą osobą na świecie. Przy perypetiach małego bohatera autorka stawia pytanie, które czytelnik zmuszony jest roztrząsnąć we własnym sumieniu: Czy lepiej raz na zawsze oddzielać dzieci od ich patologicznych rodziców, czy może jednak dać takim ludziom szansę? Pytanie pozostawione bez odpowiedzi, gdyż nawet zakończenie nie przedstawia do końca jasnego rozstrzygnięcia. Przyznam, że kwestia ta najbardziej mnie nurtowała przy lekturze powieści. Trzeba również zaznaczyć, iż Mirosława Kareta przeanalizowała zasady jakie panują w naszym kraju odnośnie rodzin zastępczych. Temat trudny, skłaniający do szerokiej polemiki.

Należałoby również zatrzymać się dłużej nad główną bohaterką Martą, której kreacja nie do końca spełniła moje oczekiwania. Jej zagmatwane relacje z mężczyznami i ciągłe zmiany partnera kontrastują z postawą wobec małego chłopca. Autorka w moim przekonaniu przedobrzyła z wątkiem miłosnym w którym Marta po rozstaniu z prawnikiem Przemkiem, wiąże się z Adamem, by za chwilę znowu wdać się w romans z poprzednim partnerem, a w końcowej fazie wrócić do Adama. Toż to istna telenowela, a takie niezdecydowanie nie pasowało mi do obrazu Marty, pełniącej funkcję matki zastępczej dla Adriana. Gdyby autorka skupiła większą uwagę na kwestii relacji Marty z chłopcem, powieść na pewno zyskałaby większą wartość literacką.

Przyznam, że tytuł powieści mocno mnie zaintrygował i tutaj gratuluję autorce za tak długie trzymanie czytelnika w niepewności odnośnie znaczenia słów "kolorowe szkiełka". Oczywiście nie zdradzę wam tej tajemnicy, mogę tylko podkreślić, iż tytuł trafnie odzwierciedla przesłanie autorki dla czytelników.

"Kolorowe szkiełka" to również historia o ludziach takich jak my, którzy w swoim życiu podejmują różnorakie decyzje. Te trafne jak i chybione, mające swój skutek w przyszłości. Każdy bohater powieści zostaje obciążony bagażem doświadczeń, które uczą czegoś nowego każdego dnia. Autorka ukazuje, że tylko od nas samych zależy jak potoczy się nasze życie. Przy czym warto pamiętać, że szczęście jest wartością względną. Muszę przyznać, że w wielu fragmentach książki autorka obrazowym językiem i dużym ładunkiem emocjonalnym, wzruszała mnie. Dlatego też pomimo pewnego niedopracowania, historię Marty i Adriana należy uznać za udaną.

Jeśli jesteście zaciekawieni cóż oznaczają tytułowe "Kolorowe szkiełka" oraz potrzebujecie silnej dawki emocji i trudnych pytań, zachęcam do lektury. To naprawdę dobra powieść obyczajowa. ukryj

Korzeniec

Białas Zbigniew

"Wiele rzeczy warto wiedzieć, których się czasem ... pokaż

"Wiele rzeczy warto wiedzieć, których się czasem nie wie. A już na pewno nie wszystko wie się wtedy, kiedy by się chciało. Albo kiedy by wypadało. Albo kiedy by to było wygodne i logiczne, i niezbędne dla poukładania świata."

Słowo "korzeniec" z pewnością większości z was kojarzy się z korzeniem. W przypadku powieści, o której dzisiaj chciałam wam opowiedzieć, nie chodzi jednak o korzenie drzewa. Korzeniec to bowiem obok nazwiska jednego z bohaterów, metafora korzenności polskiego społeczeństwa naznaczonego burzliwą dziejową historią.

Zbigniew Białas to urodzony w Sosnowcu profesor nauk humanistycznych, anglista i literaturoznawca. Jest pracownikiem Uniwersytetu Śląskiego, stypendystą Fundacji Humboldta i Fulbrighta, redaktorem i współredaktorem tomów naukowych, oraz autorem esejów teoretycznoliterackich. Autor w przeszłości służył w ONZ na Bliskim Wschodzie. Jest miłośnikiem opery, wędkarstwa i krajów skandynawskich. Powieść "Korzeniec" jest debiutem literackim Zbigniewa Białasa i zarazem pierwszym tomem kronik sosnowieckich. Druga część pt. "Puder i pył" została wydana we wrześniu tego roku.

Sosnowiec, 29 czerwca 1913 r., w tym właśnie dniu na nasypie kolejowym odnaleziono ciało zamordowanego człowieka, pozostawione bez głowy. Na podstawie znalezionych dokumentów ustalono, iż denatem jest znany w mieście właściciel firm glazurniczej – Alojzy Korzeniec. Kafelkarz pozostawił pogrążoną w żałobie wdowę – Jadwigę Korzeńcową, która pod pseudonimem Klandestyn Bizukont pisuje w odcinkach powieść do tygodnika "Iskry". Redaktor tegoż tygodnika – Walerian Monsiorski podejmuje się prywatnego śledztwa, celem odnalezienia mordercy Korzeńca.

Wydawać by się mogło, że przedstawiam wam kolejny kryminał retro, tak obecnie modny w literaturze. Nic bardziej mylnego. Powieść Zbigniewa Białasa to bowiem przede wszystkim gatunek powieści historyczno-obyczajowej, w której wątek kryminalny jest jedynie pretekstem do ukazania całego ówczesnego tła społecznego. "Korzeniec" to powieść wielowątkowa, ocierająca się o wiele płaszczyzn.

Autor umiejscowił akcję swojej debiutanckiej książki w Sosnowcu, w latach 28 czerwca 1913 – 28 czerwca 1914, a więc w przededniu wybuchu I wojny światowej. To wówczas właśnie Sosnowiec był miastem, którego położenie na granicy trzech mocarstw, skutkowało wymieszaniem etnicznym Niemców, Żydów, Rosjan i Polaków. Takie skupienie różnych narodowości musiało wzbudzać wiele wewnętrznych konfliktów i sporów. Autor konstruując historię zabicia Korzeńca, ukazał ówczesny obraz społeczeństwa zamieszkującego te ziemie. Dla pasjonatów historii tegoż właśnie okresu to niezwykle ciekawy dokument historyczny, pozwalający niemalże poczuć klimat i atmosferę tamtych lat. Warto również podkreślić, iż autor opisując topografię Sosnowca, korzystał z wielu źródeł, dzięki czemu cała historia zaprezentowana na łamach powieści nabiera niebywałego realizmu i pozwala poczuć zmysłami tętniące życiem miasto.

Wątek zamordowania Alojzego Korzeńca został potraktowany przez autora jako doskonałe tło do ukazania barwnej palety różnorakich bohaterów. Postacie te reprezentują wiele ówczesnych warstw społecznych, od elity społecznej i artystycznej po reprezentantów niższych warstw społecznych jak przemytnicy czy włóczędzy. Ciekawą postacią, godną szerszej uwagi czytelnika jest bezsprzecznie wdowa po zamordowanym glazurniku – młoda literatka Jadwiga. To postać nietuzinkowa - uzależniona od absyntu, która w tajemnicy przed mężem i rodziną, spełnia się jako pisarka w miejscowej prasie. Jej bezdzietne małżeństwo było wynikową buntu i chęcią ucieczki przed toksyczną matką, co w konsekwencji nie zapewniło bohaterce szczęścia. Czytelnik poznaje jej losy, które doprowadziły do zawarcia małżeństwa. Drugą, bardzo plastyczną postacią jest redaktor Walery, który zgadza się podjąć rolę detektywa. Autor dzięki właśnie takim bohaterom, ukazał w bardzo trafny sposób ówczesną panoramę stosunków społeczno-obyczajowych.

Zbigniew Białas dość często posługuję się ironią i humorem, dzięki temu język powieści jest bardzo dobrze przyswajalny. Idealnie odwzorowane tło historyczne z obyczajowym w połączeniu z plastycznym i barwnym językiem, daje w konsekwencji dobrze przygotowaną pod względem warsztatowym powieść. Powieść, w której wątek kryminalny został doskonale wkomponowany w kanwę fabularną. Co ważne, "Korzeńca" należy czytać z rozwagą i z dbałością o szczegóły, gdyż nagromadzenie wielu postaci, wydarzeń i wątków może w pewnych fragmentach powieści spowodować małe zagubienie czytelnika.

Zbigniew Białas w jednym z wywiadów stwierdził, iż inspiracją do napisania jego debiutanckiej powieści był kafelek umieszczony w posadzce domu znajdującego się przy ulicy Żytniej 16 w Sosnowcu. To nieprawdopodobne ile jeden, mały kafelek może uczynić dobrego dla nas, czytelników. Dzięki tej inspiracji bowiem, zanurzyłam się w dawno zapomniany świat, w którym słowo "retro" nabiera całkiem nowego znaczenia. Zaraz, natychmiast zabieram się za drugi tom. A wam polecam biec do księgarni, byle szybko, tylko uważajcie na korzenie. ukryj

Kostucha

Haas Wolf

„Przy okazji każdych mistrzostw świata myślisz o t... pokaż

„Przy okazji każdych mistrzostw świata myślisz o tym, że znowu minęły cztery lata, że życie jest tylko ułudą, kupujesz radio, potem telewizor, potem wideo. Następnie zamawiasz sobie faks, monter od faksu dzwoni do twoich drzwi, otwierasz, ale to nie monter przyszedł, tylko kostucha, żeby zabrać cię ze sobą”

„Powieści z detektywem Simonem Brennerem należą do najlepszych i najzabawniejszych niemieckojęzycznych kryminałów ostatnich lat”- to opinia magazynu „Focus” zamieszczona na okładce książki. Nie znalazłam w tym kryminale nic, co zbliżyłoby mnie do niej.

Były policjant, a obecnie prywatny detektyw - Simon Brenner, zostaje wezwany do rozwikłania zagadki na austriackiej prowincji. W jadłodajni, która specjalizuje się w podawaniu na różne sposoby kurczaków, znaleziono ludzkie kości. Znaleziono je w piwnicy, w której mielone są kości kurczaków na mączkę. Brenner zostaje poproszony o pomoc przez synową właściciela gospody, która nagle znika bez śladu.
W międzyczasie w worku z piłkami zostaje znaleziona ucięta głowa jednego z napastników drużyny miejscowego klubu piłkarskiego. Zaczynają ginąć ludzie i to właśnie detektyw musi odnaleźć sprawcę.

Brenner to powolny i ponury człowiek, przypomina mi typ detektywa z kryminałów Chandlera. Nie wzbudził jednak mojej sympatii. Fabuła książki jest moim zdaniem słabo skonstruowana, brak wartkiej akcji. Na uwagę zasługuje jedynie oryginalny styl pisarski Haasa i po trosze czarny humor z elementami groteski. Wolf Haas zdobył swoimi książkami podobno wielkie uwielbienie w Austrii. W 1996 r. napisał pierwszą powieść, w której występuję detektyw Brenner - od tego czasu wydał już pięć tytułów. Cieszy się wielkim uznaniem i jest gwiazdą popkultury Austrii. Kwestia gustu.

Jak dobrze, że kupiłam tą książkę jako dodatek do gazety, inaczej żałowałabym wydanych pieniędzy. Bardzo podoba mi się opinia na okładce: „UWAGA: albo powiesz „Nigdy więcej!”, albo przeczytasz wszystkie książki Haasa jednym tchem”.

Ja mówię Nigdy więcej! „Kostucha” to słaby kryminał, szkoda czasu.

Na podstawie książki powstał w 2009 r. film pod tym samym tytułem „Kostucha” produkcji austriackiej. Film trwa prawie dwie godziny zegarowe i muszę przyznać, że mnie zaciekawił. Główny wątek z książki jest zachowany ale generalnie fabuła odbiega znacznie od książki, być może dlatego film jest całkiem dobry.

Przykładowo Brenner nie jest prywatnym detektywem lecz kimś na wzór komornika. Reżyser stworzył dobry klimat prowincji. Świetna gra aktorska Josefa Hadera ( tak w nawiasie komika austriackiego) jako Brennera oraz Josefa Bierbichlera jako Löschenkohla. Film zapadnie mi w pamięć w szczególności ze względu na jedną scenę, a mianowicie gotowania ludzkiego mięsa, które potem nieświadom niczego zachwala jedząc Brenner. Film trzymający w napięciu i ukazujący pełen portret psychologiczny postaci. Warto obejrzeć, niekoniecznie czytając wcześniej książkę. ukryj

Krew, pot i łzy

Mori Carla (pseud.)

"To ślepe poddaństwo niezliczonej rzeszy ludzkich... pokaż

"To ślepe poddaństwo niezliczonej rzeszy ludzkich istnień napawało dostojników kościelnych nieskończoną dumą. Dawało im władzę potrzebną do realizowania własnych celów."

Teorie spiskowe od zarania dziejów inspirują twórców do przenoszenia zasłyszanych opowieści na karty książek. Dzięki temu autorzy niejako zmuszają swoich odbiorców do polemiki z wszechobecnymi teoriami dotyczącymi tajemnic naszego świata. Kontrowersyjne tematy zawsze bowiem wzbudzają skrajne emocje mas. Ale tylko w jednym przypadku, emocje te przybierają ze zwielokrotnioną siłą. Tym przypadkiem jest kościół katolicki i wszelkie próby ukazania innej twarzy tej instytucji, niż ta powszechnie nam znana.

Pod pseudonimem Carli Mori, kryje się polska pisarka, której rodzinnym miastem jest Częstochowa. Autorka określa siebie jako wielbicielkę horrorów klasy "D" oraz filmów akcji. Prywatnie mieszkająca w Anglii gospodyni domowa, żona i matka półtorarocznej córki. "Krew, pot i łzy" to jej debiut literacki.

Dziennikarka Klara Wasowska, będąca w zaawansowanej ciąży przyjeżdża do rodzinnej Częstochowy, celem zdobycia informacji dotyczących korupcji prezydenta tego zacnego miasta. Będąc na miejscu, spotyka się z przyjaciółką, prokurator Zuzanną Bachledą. Koleżanka odsłania przed nią kulisy dziwnych morderstw, które pozornie się ze sobą nie łączą. Klara, pomimo początkowych obiekcji, decyduje się pomóc w śledztwie pani prokurator oraz komisarzowi Malinowskiemu, którzy nie potrafią znaleźć wspólnego mianownika rytualnych morderstw. Okazuje się, że Jasna Góra, wbrew pozorom, nie jest uświęconym miejscem kultu wiernych doktrynie katolickiej. Czarna magia bowiem od dawna króluje w murach klasztornych Częstochowy.

Powieść Carli Mori gatunkowo wpisuje się w nurt horroru oraz kryminału, w której przeważają jednak elementy grozy. Autorka z pewnością zdawała sobie sprawę z faktu kontrowersji jaką wzbudzi wykreowana przez nią fabuła. Niezmiernie cieszy mnie fakt, iż spod polskiego pióra wyszła w końcu powieść piętnująca niektóre nauki i praktyki religijne. Wielkim zaskoczeniem dla czytelników będzie również umiejscowienie akcji książki właśnie w Częstochowie, miejscu niemal świętym dla wielu katolików. To bardzo ryzykowne i równocześnie nowatorskie podejście. Z pewnością ortodoksyjni katolicy nie będą zachwyceni takim pomysłem.

"Krew, pot i łzy" w swojej wymowie porusza słabość i zakłamanie księży, oraz pewne postawy ludzi, uważających się za wiernych religii katolickiej. Autorka odważnie odsłania obłudę i hipokryzję niektórych dostojników kościelnych, którymi kieruje chęć zysku oraz cielesne uciechy. Dotyka również tematu nietolerancji dla związków homoseksualnych oraz fałszywej religijności tzw. "moherowych beretów". Nie zostaje również pominięty wątek celibatu księży. Te wszystkie wyżej wymienione elementy składające się na fabułę powieści, prowokują do szerokiego przeanalizowania postawy naszego społeczeństwa względem religii. Postawy, której prawdziwy obraz nie przedstawia się najlepiej.

Pomysł na główny wątek, dotyczący uprawiania przez kościół czarnej magii, początkowo wydaje się dość przerysowany. W dalszym odbiorze jednak koncepcja ta zyskuje w oczach, stając się niemal obrazoburcza, wchodząca w polemikę ze światopoglądem czytelnika. Inspiracją dla połączenia czarnej magii i kościoła był dla Carli Mori przeczytany na ten temat w internecie artykuł. Podziwiam autorkę za to, że zdecydowała się w naszym kraju wydać powieść, w której łączą się ze sobą trzy elementy: kościół, szatańskie obrzędy oraz Jasna Góra. Toż to prawie świętokradztwo! Warto również zwrócić uwagę na oryginalne pomysły dotyczące zagadkowych śmierci ofiar. Nie dziwię się, że niekwestionowanym mistrzem grozy jest dla autorki Graham Masterton. Szkoda tylko, że tak szybko czytelnik dowiaduje się kto jest mordercą. W tym punkcie autorka w mojej opinii za bardzo się pospieszyła.

Pomijając kwestię fikcji literackiej, czytelnik może poczuć się zdziwiony zobrazowaniem Częstochowy. W powieści bowiem jest to miasto niemalże martwe, w którym panuje wszechobecna pustka. Krytyka ta jest niemal odczuwalna na kartach każdej strony. Autorka posługuje się bardzo prostym językiem, spełniając tym samym warunki gatunkowe książki, której zadaniem jest uprzyjemnić wolny czas. Dość dobrym zabiegiem była kreacja głównych bohaterek, które stanowiły całkowite przeciwieństwo siebie. Dzięki temu Klara i Zuzanna stały się wyrazistsze i pełniejsze. To również kolejna książka, w której występuję postać kruka. Kruka, który jest narzędziem w rękach szatana.

Debiut Carli Mori zaskoczy was również zakończeniem, które summa summarum pozostaje otwarte. Autorka myśli o kontynuacji, co jest niewątpliwie dobrym pomysłem. W powieści odnajdziecie wiele nowatorskich elementów, jakich nie spotkacie w naszych, rodzimych utworach. Z tego też względu polecam przeczytać ten miszmasz gatunkowy. Jeśli szukacie czegoś nowego, to jest to książka dla was.
ukryj

Kronika ślubnych wypadków

Hart Jessica

"Powszechnie wiadomo, że jasno zarysowane cele są... pokaż

"Powszechnie wiadomo, że jasno zarysowane cele są kluczem do kariery (…)"

Wydawnictwo Harlequin skusiło mnie nowo wydaną serią Kiss, w której czytelniczki mogą odnaleźć zabawne i zmysłowe opowieści, zapewniające rozrywkę. Pierwszym tomem cyklu jest powieść Jessici Hart pt. "Kronika ślubnych wypadków". Do jej lektury podeszłam z jasno wytyczonym celem – spędzenia czasu, który zapewni mi relaks i pobudzi moje kobiece zmysły.

Jessica Hart to urodzona w Afryce Zachodniej autorka ponad pięćdziesięciu książek, która od dziecka marzyła o byciu pielęgniarką. Po ukończeniu studiów na Uniwersytecie w Edynburgu, postanowiła zacząć pisać, by zarobić na ukończenie doktoratu z historii średniowiecznej. Do dnia dzisiejszego nie zrezygnowała z tego zajęcia, stając się pełnoetatową pisarką, laureatką dwóch prestiżowych nagród - RITA Award oraz Romance. Prywatnie autorka mieszka z kotem Douglasem.

Bohaterką pierwszego tomu serii Kiss jest młoda pani inżynier – Firth Williams, która od dawna posiada ułożony plan swojej kariery na następne pięć lat. Pierwszym krokiem jest nadzorowanie budowy centrum konferencyjnego na terenie posiadłości Whellerby. W realizacji jej ambitnego planu przeszkadza obecność czarującego George’a Challonera, zarządcy i jednoczesnego przyjaciela właściciela majątku. Sprawy komplikują się jeszcze bardziej, gdy przyrodnia siostra bohaterki – atrakcyjna Saffron, błaga o zorganizowanie jej wieczora panieńskiego. Pod wpływem wielu wydarzeń, Firth zdaje sobie sprawę, że nie wszystko można w życiu zaplanować.

Romans jako gatunek literacki, winien ukazywać w pełnej palecie namiętność kochanków, pożądanie i oczywiście miłość z kolorową gamą uczuć jej towarzyszących. Jessica Hart, kreując głównych bohaterów zadbała o ich naturalizm, ukazując dylematy jakie wstrząsały uczestnikami gry zwanej miłością. Z góry zaznaczam, iż potencjalni czytelnicy nie powinni oczekiwać gorących scen miłosnych, opisujących umiejętności kochanków. W tym zakresie bowiem autorka pozostawiła pole do domysłów odbiorcom swojego utworu. O ile Firth i George zjednali sobie moje serce, o tyle siostra głównej bohaterki – celebrytka Saffron była postacią, w której zauważyłam wiele sprzeczności. Wątek z jej udziałem okroiłabym do niezbędnego minimum, bowiem jej bohaterka przedstawia się mało wiarygodnie.

Interesującym wątkiem oprócz miłosnego, jaki znajdziecie w książce, to kwestia planowania swojego życia. W dzisiejszych czasach single i kariera to praktycznie pojęcia wzajemnie się uzupełniające i trudno wielu osobom zachować równowagę w pogodzeniu życia osobistego i zawodowego. Na przykładzie Firth, czytelniczki, a zwłaszcza singielki, które będą czytały jej historię, być może dojdą do wniosku, iż czasami trzeba dać ponieść się emocjom i namiętności, nie planując tego wcześniej.

Okładka "Kroniki ślubnych wypadków" może budzić lekkie skojarzenie z typowymi harlequinowskimi utworami, jednakże nowatorska koncepcja w postaci różowego koloru oraz zmysłowego zdjęcia przedstawia inny typ romansowy. Wydanie w małym, kieszonkowym formacie nadaje się idealnie podczas podróży jakimkolwiek środkiem transportu bądź na plażowanie.

Książka Jessici Hart będąc lekkim, romansowym czytadłem dla kobiet, obfituje w dużą dawkę humoru oraz ciętych ripost. Namiętność jaka rodzi się między dwójką bohaterów, wywołuje wiele śmiesznych sytuacji, wpływających na wyobraźnię czytelnika. Nie napiszę, że pierwszy tom serii Kiss będzie dla was pobudzającym intelektualnie utworem. Ale mogę napisać, że wywoła w was uśmiech na twarzy i różnorakie, pozytywne emocje. I takie lektury są nam od czasu do czasu niezbędne.

"Nie da się zaplanować uczuć (…) Ani przewidzieć, co ludzie zrobią lub będą odczuwali (…)"
ukryj

Królowa traci głowę

Massie Elizabeth

"W końcu (…) Kościół katolicki od stuleci opiera ... pokaż

"W końcu (…) Kościół katolicki od stuleci opiera się na ignorancji i łatwowierności tłumów. Ostatnia rzecz, jakiej mógłby sobie życzyć, to wykształcony, ewangelicki lud."

Książki oparte na filmowym, bądź serialowym scenariuszu cieszą się zazwyczaj mniejszą dozą zaufania u czytelników niż tradycyjna literatura. Wynika to ze specyfiki tego rodzaju gatunku, oraz od koncepcji autora książki. Moje wcześniejsze spotkania z tego rodzaju literaturą nie były zbyt zachęcające, postanowiłam jednak zaryzykować po raz kolejny.

"Dynastia Tudorów. Królowa traci głowę" to powieść oparta na drugim sezonie znanego serialu "The Tudors", nagrodzonego nagrodą Emmy. Głównym scenarzystą wspomnianego serialu jest Anglik - Michael Hirst, znany ze scenariusza do takich filmów jak "Elizabeth" oraz "Elizabeth: Złoty wiek". Na podstawie scenariusza Hirsta, Elizabeth Massie napisała kontynuację "Dynastii Tudorów". Massie to autorka znana z horrorów oraz powieści historycznych, była nauczycielka, pasjonatka historii. Obecnie mieszka w Wirginii.

Potomek Dynastii Tudorów - Henryk VIII, który swoje panowanie rozpoczął w 1509 r., dąży do Reformacji w Anglii. Z tego też względu unieważnia swoje małżeństwo Katarzyną Aragońską i bierze za żonę ukochaną Annę Boleyn. Sielanka małżonków nie trwa jednak długo, gdyż Henryk oczekuje męskiego potomka, którego Anna nie może mu dać. Rozłam w Kościele i małżeństwie Henryka VIII, prowadzą do nieuchronnej katastrofy.

Czytelnik już od pierwszych stron zauważa różnicę pomiędzy typową powieścią, a książką napisaną na podstawie scenariusza serialowego. Poszczególne rozdziały dzielą się na mniejsze ujęcia, które w serialu nazywamy scenami. Styl ten nacechowany jest dużą ilością dialogów, oraz minimalizmem w kreacji bohaterów. W powieści nie znajdziecie rozbudowanych opisów, czytelnik zmuszony jest, podobnie jak w serialu niejako przeskakiwać od sceny do sceny. Nie każdemu taki styl odpowiada, więc ważne jest by sama historia potrafiła zaintrygować. W przypadku książki "Dynastii Tudorów. Królowa traci głowę" ograniczenia wynikające ze scenariuszowego stylu pisania mogą zostać wynagrodzone ciekawym ujęciem historycznym. Myślę, że zabieg ten wypadł pomyślnie.

Powieść napisaną przez Elizabeth Massie można potraktować jako swoistą, alternatywną lekcję historii. Dotąd panowanie dynastii Tudorów i Henryka VIII kojarzyło się nam wyłącznie z podręczników historii, przerabianych na lekcjach w szkole. Czytając książką, macie szansę uczestniczyć w wydarzeniach, które nie zostały przedstawione jako suche fakty. Z pewnością publikacja ta nie dorówna typowej powieści historycznej, w której dbałość o szczegóły jest czynnikiem przyciągającym rzesze czytelników. Jednak, gdyby lekcje historii urozmaicono takimi właśnie książkami, z pewnością wielu osobom zaszczepiono by właśnie pociąg do odkrywania tajemnic przeszłości.

Warto wspomnieć o wykreowanej w powieści postaci Henryka VIII, który doprowadził do rozłamu Kościoła rzymskokatolickiego. Jawi się on jako władca absolutny, którego decyzji nie da się przewidzieć. To król mściwy, kochliwy i ulegający swoim żądzom, a wszelkie przejawy buntu i niesubordynacji kara śmiercią. Henryk VIII jest człowiekiem bez uczuć, potrafiącym zabić własną żonę, by dopiąć upragnionego celu. Jego sylwetka pomimo wszechobecnego minimalizmu opisowego, została dość dobrze nakreślona przez autorkę. Czytelnicy dostają także szanse poznania specyfiki angielskiego dworu, pełnego intryg i zdrad. Niewątpliwie głównym czynnikiem przemawiającym za przeczytaniem niniejszej książki jest możność poznania historycznych postaci jako osób z krwi i kości, z wszelkimi targającymi nimi ludzkimi uczuciami – nienawiścią czy miłością.

Pomimo zbyt dużego podobieństwa do serialu, wyrażającego się w scenariuszowej fabule, powieść "Dynastia Tudorów. Królowa traci głowę" była interesującą lekcją historii. Jeśli w takim właśnie kontekście podejdziecie do tej lektury, na pewno nie spotka was zawód. W żadnym wypadku nie traktujcie tej prozy jako powieści historycznej chyba, że chcecie stracić... głowę.
ukryj

Krótka instrukcja obsługi psa

Kaźmierczak Krzysztof M.

Kruchość jutra

Bauer Ewa

"Oboje powinniśmy być lojalni, dbać o małżeństwo,... pokaż

"Oboje powinniśmy być lojalni, dbać o małżeństwo, być sobie wierni, szanować się, ufać sobie. Jeżeli jednak jedno z nas naruszy te zasady, to drugie powinno mieć prawo wyboru."

Czasem w życiu spotykają nas tak przykre sytuacje, że cały świat staje nagle na głowie. Z takimi wydarzeniami musiała zmierzyć się bohaterka powieści "Kruchość jutra", której życie w jednej chwili przestało mieć jakikolwiek sens. Zaufanie raz utracone bowiem trudno kiedykolwiek stu procentowo odbudować.

Ewa Bauer to rodowita krakowianka. Z wykształcenia prawnik, z zamiłowania psycholożka i pisarka, uwielbiająca podróże. Sama określa siebie jako prawnika, matkę, żonę, społecznicę, książkomianiaka i miłośniczkę przyrody. Od najmłodszych lat pisała do szuflady różnego rodzaju utwory literackie, a zadebiutowała powieścią "W nadziei na lepsze jutro", której kontynuacją jest książka, o której dzisiaj wam opowiem. W Internecie możecie również znaleźć jej opowiadania wydane w formie ebooka oraz stronę autorki.

Wydawałoby się, że małżeństwo Anny i Roberta najtrudniejsze chwile ma już za sobą. Zdrada męża to już przeszłość, a wybaczenie żony i narodziny bliźniaków scementowało ich związek. Niepodziewanie, zajrzenie przez Annę do komputera Roberta zapoczątkowuje lawinę zdarzeń, mających wpływ na obojga bohaterów. Anna znajduje bowiem w skrzynce pocztowej wiadomość z dwuznacznym tytułem od byłej kochanki męża i niewiele myśląc pakuje dzieci i odchodzi z domu. Ta decyzja podjęta pod wpływem chwili nieodwołanie zmienia całe jej życie. Decyzja, której skutki będą tragiczne dla obydwu stron.

Ewa Bauer ukazuje czytelnikowi, że małżeńskie przysięgi składane drugiej osobie w zderzeniu z codziennym życiem, nie zawsze są dochowywane. Zdrada cielesna przez jednych traktowana dość liberalnie, dla innych stanowi uosobienie największej krzywdy w życiu. Taką osobą jest Anna, która wybaczając mężowi jego łóżkowy wyskok, miała nadzieję, że ich wspólne życie rozkwitnie. Niestety wystarczył jeden e-mail, który niczym lekki podmuch wiatru, zburzył cały domek z kart, jakim była ich wspólna przyszłość. I wcale się nie dziwię, że bohaterka wiadomości tej nie przeczytała. Wystarczył tytuł e-maila, by całe odbudowane zaufanie prysło niczym bańka mydlana.

W powieści "Kruchość jutra" nie znajdziecie dobrych portretów psychologicznych męża Roberta i nowego partnera Anny – Michała. Autorka skupiła się na wyrażeniu emocji zdradzonej kobiety, żony i matki, jaką jest Anna. I to ona właśnie stanowi punkt centralny powieści. Cała fabuła nie jest zbytnio rozbudowana, gdyż w moim mniemaniu autorce nie chodziło o nagromadzenie zbędnych opisów i wątków. Jest to książka o utracie zaufania i konsekwencji własnych decyzji, błędnych czy nie, ale jednak własnych.

Rozważania dotyczące małżeństwa i istoty zaufania między dwojgiem ludzi, urozmaica po trosze wątek kryminalny, jaki pojawia się w powieści. Tajemnicza śmierć młodej dziewczyny, zbyt idealny nowy partner Michał i niepokojące przeczucia Anny, przestawiają czytelnika na trochę inne tory myślenia. Przewidziałam zakończenie, jednakże samo wprowadzenie tego wątku pozytywnie mnie zaskoczyło. Pojawił się bowiem w moim odczuciu powiew świeżości do całej tej historii.

Powieść "Kruchość jutra" to utwór nienadający się dla czytelników złaknionych sensacji, przygód czy szczęśliwego, miłosnego zakończenia. Ewa Bauer postawiła bowiem na minimalizm w charakterystyce bohaterów, skupiając się wyłącznie na emocjach i trudnych wyborach. Historia Anny i Roberta może być dla nas przestrogą. Przestrogą ukazującą, że pozory czasami mogą mocno zmylić, a od raz podjętych decyzji nie będzie już odwrotu. Jeśli jesteście gotowi na taką właśnie prozę, to zachęcam. ukryj

Krwawe diamenty: Tajna sieć finansowa islamskich terrorystów

Farah Douglas

"Trzeba pokory, by przyznać się do niewiedzy. Dla... pokaż

"Trzeba pokory, by przyznać się do niewiedzy. Dlatego tak łatwo o tej niewiedzy zapomnieć".

11 września 2001 roku świat zamarł. Porwanie przez terrorystów samolotów pasażerskich Stanów Zjednoczonych i w następnej kolejności skierowanie ich na dwie wieże World Trade Center i Pentagon zmieniło na zawsze oblicze całego globu. Od tej chwili każdy człowiek na świecie wiedział kim jest Osama bin Laden i co oznacza sieć islamskich terrorystów. Jak się okazuje, cała tajna siatka finansowa, dzięki której terroryści mogli prowadzić swoją działalność sabotażową była budowana na terenie Ameryki od wielu, wielu lat.

Douglas Farah to amerykański dziennikarz i reporter wojenny "The Washington Post". Konsultant bezpieczeństwa narodowego, ukończył z wyróżnieniem Uniwersytet w Kansas. Po zamachach z 11 września zaczął prowadzić międzynarodowe śledztwo dotyczące powiązań nielegalnego handlu diamentami, a działalnością terrorystyczną. Śledztwo to zaprowadziło go do Dubaju i Afganistanu. Śledztwo, które zagrażało życiu jego i rodziny.

"Krwawe diamenty. Tajna sieć finansowa islamskich terrorystów" to publikacja składająca się z dziewięciu rozdziałów. Douglas Farah prezentuje w niej owoce swojego dziennikarskiego śledztwa, ukazując powiązania między nielegalnym handlem diamentami z Afryki, a organizacją Osamy bin Ladena. Oprócz przedstawienia tychże zależności, autor wskazuje również na nieudolność i brak współpracy organów państwowych USA. Ten swoisty reportaż pokazuje w pełnej krasie czemu służą diamenty, nie bez przyczyny nazwane krwawymi.

Profesja dziennikarza śledczego jak pokazuje przykład Douglasa Faraha nie jest łatwym kawałkiem chleba. Autor w swojej książce, którą można zdefiniować jako obszerny reportaż dotyka wielu płaszczyzn zorganizowanej przestępczości oraz demaskuje skalę prania brudnych pieniędzy, o jakiej przeciętny zjadacz chleba nie ma pojęcia. Warto podkreślić, iż ogrom przedstawianych informacji jakimi dosłownie naszpikowana jest książka, może przytłoczyć potencjalnego czytelnika, który do tej pory nie miał większej styczności z takim zakresem tematycznym. W kontekście tym warto więc poszczególne rozdziały czytać z czasowymi przerwami, by usystematyzować sobie nabytą podczas czytania wiedzę lub doczytać co nieco z innych źródeł.

Książka zawiera mnóstwo wątków i nieznanych dotąd faktów, które z pewnością zainteresują głodnych wiedzy w zakresie terroryzmu. Tytułowe krwawe diamenty to diamenty wydobywane przez ludzi - niewolników w Liberii, w Zachodniej Afryce. Autor również dość szeroko przedstawia szokujące fakty dotyczące byłego prezydenta Liberii, okrutnego dyktatora Charlesa Ghankaya Taylora, który współpracując m. in. z Osamą Bin Ladenem oraz innymi przestępcami poszukiwanymi przez CIA i Interpol, zasłynął ze szkolenia dzieci - zabójców. Kolejnym poruszanym wątkiem jest także handel bronią oraz interesujący system "hawala", czyli transakcje handlowe oparte wyłącznie na słowie, bez żadnych materialnych dowodów, które można byłoby wytropić. Te i wiele innych informacji do jakich doszedł reporter przedstawiają w całek krasie sieć finansową dzięki której al Kaida mogła prowadzić swoją sieć terrorystyczną. Trzeba przyznać, że wszystko to budzi grozę i niedowierzanie.

Zainteresowanie czytelników mogą wzbudzić także liczne nawiązania do nieudolności organów państwowych Stanów Zjednoczonych takich jak CIA oraz FBI, oraz pojawiające się między tymi dwiema instytucjami konflikty. Trudno znaleźć w dostępnych na co dzień źródłach informacje na ten temat, dzięki czemu reportaż Douglasa Faraha zyskuje na wartości.

Dziennikarz w swojej książce zastosował bardzo przystępny język, dzięki czemu wielość informacji z pewnością będzie jasna i klarowna dla potencjalnego czytelnika. Jedyne co może utrudniać lekturę to zbyt duża ich ilość, co jednak nie dziwi przy tak obszernym temacie, jakim jest międzynarodowy terroryzm.

"Krwawe diamenty. Tajna sieć finansowa islamskich terrorystów" to publikacja skierowana dla specyficznego grona odbiorców, szczególnie zainteresowanych tematyką terroryzmu i jego tajnymi układami i powiązaniami. Jeśli wpisujecie się w taką grupę, to lektura dla was. ukryj

Kryminalna 13

antologia; Klejzerowicz Anna, Guzowska Marta, Michalewska Adrianna i inni

"Niech zmarli spoczywają w pokoju, im już żadne pr... pokaż

Kryzysowa narzeczona

Mogielnicki Andrzej

Krzyk dzikiej czajki

Śliwa Zuzanna

"Nikt i nic nie jest znikąd. Każda drobina otacza... pokaż

"Nikt i nic nie jest znikąd. Każda drobina otaczającej nas rzeczywistości ma jakiś początek i jakiś kres. Współzależymy od siebie. Nawet jeśli sternikiem okazuje się przypadek."

Z serią książek "Do torebki" spotkałam się już przy okazji powieści "Dom na zakręcie" Kornelii Stepan. Seria zaciekawiła mnie do tego stopnia, że postanowiłam zapoznać się z kolejną powieścią. Poza tym, pasjonuje mnie odkrywanie współczesnych polskich pisarzy, gdyż to właśnie nasza rodzima literatura stanowi centrum moich zainteresowań literackich.

Zuzanna Śliwa pochodzi z małej wsi Tuczempy, znajdującej się koło Jarosławia i już jako dziecko tworzyła swoje pierwsze utwory. Autorka z wykształcenia jest historykiem oraz dziennikarzem. Pasjonuje się legendami i zagadkami dotyczącymi dziejów naszego kraju i na ten temat właśnie temat możecie znaleźć artykuły i książki jej autorstwa. "Krzyk dzikiej czajki" jest powieścią współczesną, po części opartą na autentycznych wydarzeniach.

Zastanawialiście się kiedyś dlaczego czajka krzyczy? Jeśli nie interesujecie się ptakami, to z pewnością takie pytanie nie przyszło wam nigdy do głowy. Czajka krzyczy, gdy szuka swojej ptasiej rodziny. I taką właśnie czajką jest dwudziestotrzyletnia studentka Akademii Sztuk Pięknych, Mieczysława Kosaciec. Od dziecka wychowywana przez ukochaną babcię, nie zna swojego prawdziwego ojca. Matka Zenobia interesuje się wyłącznie swoją nową rodziną, mając córkę za niepotrzebny element swojej przeszłości. Mietka ze względu na swoją babcię, postanawia po urlopie dziekańskim kontynuować studia w Trójmieście. Splot nieoczekiwanych wydarzeń poprzez poznanie swojego rówieśnika Pawła Szafrańca, dopomaga bohaterce w zidentyfikowaniu swojego ojca. Mietka poznaje poplątaną historię swojego urodzenia i postanawia odnaleźć człowieka, który nie wie o jej istnieniu. Tropy wiodą do słonecznych Włoch...

"Nie da się wyciąć i zniszczyć swojego pierwszego miejsca na ziemi tylko dlatego, że znajdujemy sobie inne."

Powieść jest dość nierówna. Podzieliłabym ją na dwie części, których granicą byłoby odnalezienie ojca Mietki. Pierwsza część przesiąknięta jest wspomnieniami bohaterki z dzieciństwa oraz uzasadnionym żalem do matki za porzucenie własnego dziecka. I to właśnie ta część stworzyła we mnie przekonanie, że czytam naprawdę dobrą książkę. Niestety od odnalezienia ojca cała fabuła w nieprawdopodobny pomysł zmierza ku upadkowi. Wszystko nagle staje cudowne, wszyscy się kochają, szczęście otacza wszystkich bohaterów. Można dosłownie umrzeć z nadmiaru szczęścia. A bajkowe zakończenie wywołało we mnie zażenowanie i konsternację. Za słodko, za pięknie, dlaczego? Nie szukałam utopii, lecz prawdziwego życia.

Za niewiarygodne uznałam również kilka faktów wplątanych w fabułę powieści. Aby nie odkrywać całej historii napiszę tylko krótko: remont mieszkania babci sfinansowany przez ojca Mietki, idealny profesor załatwiający szybką obronę pracy dyplomowej głównej bohaterki czy kwestia stypendium naukowego. Te wątki znacznie odbiegają od prawdziwego życia. Wyróżniającą się postacią na tle innych jest Grześ Szary i jego śmieszny, uroczy styl bycia. To jedyna postać, która wydała mi się autentyczna. Nie przesłodzona, po prostu prawdziwa.

Nie wiem dlaczego autorka zaczęła tak dobrze, aby w połowie zniechęcić czytelnika do wiary w prawdopodobieństwo opisanych wydarzeń. Powieść początkowo zapowiadała się dobrze, niestety jej dalsze wykonanie mnie rozczarowało.

"Każdemu tli się w przestrzeni jego historia. Od pierwszego zapamiętanego dnia, słowa, klapsa."

ukryj

Krzysztof Klenczon, który przeszedł do historii

Michalski Dariusz

"Niektórzy pozostawiają po sobie coś nieśmierteln... pokaż

"Niektórzy pozostawiają po sobie coś nieśmiertelnego i tak naprawdę nigdy nie umierają. Krzysiek będzie żył tak długo, jak długo ludzie będę chcieli słuchać jego utworów".

Co roku rzesze maturzystów podśpiewują wszystkim znaną piosenkę Czerwonych Gitar pt. "Matura". To jeden z najbardziej znanych utworów, których w swoim repertuarze Czerwone Gitary mają naprawdę wiele. Cofnijmy się więc do początków historii polskiego big beatu. Poznajcie historię jednego z najbardziej charyzmatycznych artystów polskiej muzyki rozrywkowej – Krzysztofa Klenczona.

Dariusz Michalski to publicysta muzyczny, prezenter radiowy, historyk muzyki rozrywkowej, miłośnik i dokumentalista rock & rolla. Jest autorem najstarszej w naszym kraju rubryki muzycznej "Metronom", publikowanej w "Sztandarze Młodych". Michalski współpracował z radiową Trójką i radiem Bis, w swoim dorobku może się poszczycić również licznymi publikacjami poświęconymi muzyce, a także biografiami. Autor znał osobiście Krzysztofa Klenczona.

"Krzysztof Klenczon, który przeszedł do historii" to obszerna publikacja, ukazująca sylwetkę i karierę Krzysztofa Klenczona. Dariusz Michalski ukazuje czytelnikom początki działalności artystycznej Krzysztofa w zespole Niebiesko-Czarni, w Pięciolinii, a następnie w Czerwonych Gitarach, okrzykniętych polskimi Beatlesami. Książka przedstawia również ewolucję muzyczną artysty, od tworzenia muzyki osadzonej w klimacie beatowym do rocka, oraz co się z tym wiąże założenia własnego zespołu Trzy Korony. Cała książka to zbiór kilkudziesięciu rozdziałów bogatych w informacje o frontmanie Czerwonych Gitar.

Publikacja Dariusza Michalskiego nie jest zwykłą biografią, zawierającą jedynie suche fakty składające się na życie Krzysztofa Klenczona. To książka będąca swoistym kolażem wspomnień o artyście, których źródeł można się doszukiwać w wielu archiwalnych już artykułach prasowych, filmach, audycjach radiowych, listach, wywiadach czy kronikach telewizyjnych. Wszystkie te źródła okraszone zostały wspomnieniami wielu osób bliskich Klenczonowi oraz komentarzami samego Dariusza Michalskiego, które de facto wpływają na całą konstrukcję książki i przedstawiają dość oryginalny styl pisania autora publikacji. Zapytacie w czym można upatrywać tę oryginalność? Otóż przy wielu wypowiedziach osób ze środowiska w jakim się obracał Klenczon, a które znały go osobiście, czytelnik odnajdzie wyjaśnienia Michalskiego czy też jego własne sprostowania, komentarze i co ważne również wnioski. Cała publikacja niemalże nafaszerowana jest wieloma cytatami, które czynię ją wielce interesującą, gdyż pokazują różne oblicza artysty. Budują również jego mało znany do tej pory portret psychologiczny, do końca jednak nie odkryty nawet przez Dariusza Michalskiego. Z pewnością z kart biografii Klenczona wypływa naprawdę duża wiedza jej autora o tak barwnych pod względem muzyki latach sześćdziesiątych i siedemdziesiątych XX wieku. Warto również wspomnieć, że pomimo dużego wydźwięku emocjonalnego, nie można zarzucić publikacji Michalskiego braku rzetelności, gdyż to właśnie ta cecha najbardziej uderza czytelnika przerzucającego kolejne kartki dzieła.

Jednym z ciekawszych wątków do jakiego dość szeroko nawiązuje autor jest odejście Krzysztofa Klenczona z zespołu Czerwone Gitary, które do dnia dzisiejszego owiane jest aurą tajemnicy i niedopowiedzenia (Michalski wielokrotnie zwraca na to uwagę). Pomimo wielu niesprawdzonych teorii, autor twierdzi, że tylko dwie osoby znają prawdę. Dwie osoby, które tej prawdy jednak nigdy nie wyjawiły. To naprawdę ciekawy i dotychczas nie rozwinięty wątek dla fanów twórczości Krzysztofa Klenczona i Czerwonych Gitar.

Trafionym zabiegiem, urozmaicającym lekturę czytelnika są liczne zdjęcia, dołączone do poszczególnych rozdziałów książki oraz teksty wielu piosenek artysty. Na końcu publikacji zamieszczono również kalendarium wydarzeń z życia Klenczona nazwane Kroniką podróży oraz chronologię nagrań, jakie wykonywał lider Trzech Koron. Na uwagę zasługuje również piękne wydanie książki, twarda oprawa i dobrej jakości papier. Czytanie tej publikacji to sama przyjemność.

Krzysztof Klenczon dla pokolenia wchodzącego w dorosłość w latach sześćdziesiątych był niezaprzeczalnym symbolem wolności, który przedwcześnie zmarły, pozostawił naprawdę dużą spuściznę muzyczną. Wiele jego tekstów śpiewanych jest do dzisiaj przez kolejne pokolenia młodych ludzi. Nie przypadkowo bowiem Dariusz Michalski właśnie tak zatytułował swoją książkę o frontmanie Czerwonych Gitar. Czas ukazał, że życie i twórczość Klenczona zaprzeczyły słowom jednej z najbardziej jego znanych piosenek pt. "Nie przejdziemy do historii". Krzysztof Klenczon przeszedł do historii polskiej muzyki, a ta publikacja jest tego wyłącznie potwierdzeniem. ukryj

Krzyżówka z "Przekroju"

Zeydler-Zborowski Zygmunt (pseud. Helner Tomasz lub Zorr Emil)

„Im to dobrze – myślał. – Mają skrzydła, mogą ... pokaż

„Im to dobrze – myślał. – Mają skrzydła, mogą lecieć, gdzie chcą. Nikt ich nie zatrzyma, nikt nie zażąda paszportu. Tylko ptak może być naprawdę szczęśliwy, naprawdę wolny.”

Serię wydawniczą kryminałów z jamnikiem poznałam stosunkowo niedawno i od tej pory kolekcjonuje książki, które zostały w niej wydane nakładem wydawnictwa Czytelnik. Książki z jamnikiem były wydawane od 1959 r. do 1996 r., także jest ich całkiem sporo (220 tytuły). W serii można spotkać wydania klasycznych twórców kryminałów takich jak Agata Christie czy Raymond Chandler ale przede wszystkim polskie nazwiska Zeydler-Zborowski, Edigey czy Sekuła. Rozpoczynając swoją przygodę z tą serią, nie znałam w większości nazwisk polskich pisarzy kryminałów. Pewnie dlatego, że świetność ich przypadała na lata PRL-u. Potocznie kryminały z tamtej epoki nazywane są literaturą milicyjną bądź literaturą bezpieczniacką – z wiadomych nam względów ówczesnego ustroju i propagandy.

Zygmunt Zeydler-Zborowski ( pseud. Helner Tomasz, Zoor Emil) to mistrz powieści kryminalnej, która dotyczy okresu PRL-u. W sumie napisał 28 kryminałów, które początkowo nie miały swoich wydań książkowych, lecz były drukowane w regionalnych gazetach. Wszystkie jego kryminały doskonale ukazują stosunki społeczno-obyczajowe ówczesnych czasów.

„Krzyżówka z przekroju” (1976 r.) to typowy przykład literatury milicyjnej.
Głównym bohaterem jest w niej wiejski chłopak -Wojciech Kalina, który po wyjściu po trzech latach z więzienia, próbuje na nowo ułożyć sobie życie. Niestety spotyka dawnego kolegę, przez którego siedział w więzieniu i sprawy zaczynają się komplikować.
Kalina zostaje wciągnięty w szeroko zakrojoną intrygę, którą rozwiązać mogą jedynie funkcjonariusze milicji obywatelskiej – porucznik Olszewski oraz Kociuba. Są morderstwa, jest namiętność, jest intryga – wszystko co musi się znajdować w dobrym kryminale. Poza tym świetnie ukazany rys obyczajowy doby socjalizmu jest wielkim plusem.

Mimo tego, że w kryminałach z serii Jamnik, zazwyczaj funkcjonariusze ówczesnej MO są postaciami bez skazy, ukazani jako idealni stróże porządku i sprawiedliwości, a wiemy przecież, że niekoniecznie tak było myślę, że warto je poczytać aby przenieść się w lata szmuglowania dewiz, wymiany dolarowej, propagandy „złego” Zachodu itd. W szczególności jest to dobry rys historyczny dla młodszych czytelników, którzy lata socjalizmu znają tylko z lekcji historii bądź opowiadań rodziców.

Ja odkrywając serię tych kryminałów, nie spodziewałam się takiego zainteresowania z mojej strony. Każdy kryminał to około dwie godzinki intensywnego czytania ale za to czytania, które w tym czasie przenosi mnie w lata socjalizmu. W czasy, które były patrząc z mojej perspektywy groteskowe i śmieszne ale zarazem trudne i bardzo niebezpieczne. Jest to z pewnością wielka gratka dla wielbicieli literatury i kina doby PRL-u. Polecam. ukryj

Księga związków, podrywu i seksu dla kobiet

Gajos Jan, Król Krzysztof

"W jednej sekundzie możesz stać się szczęśliwym c... pokaż

"W jednej sekundzie możesz stać się szczęśliwym człowiekiem. Wystarczy pozwolić pozytywnym myślom panować nad sobą. Zobaczysz, że bardzo szybko cały wszechświat zacznie się dla ciebie zmieniać."

W przypadku dzisiejszej recenzji równouprawnienie nie ma zastosowania. Mężczyźni niech uciekają do swoich typowo męskich zadań, a kobiety niech usiądą wygodnie w fotelu. Dziewczyny, jeśli szukacie wiedzy w pigułce dotyczącej tajemnicy dobrego związku, seksu i podrywu – zapraszam. Poradnik, o którym dzisiaj wam opowiem został napisany przez dwóch mężczyzn. Któż bowiem może doradzać kobietom w kwestiach tajemnicy męskiej natury? Oczywiście inny mężczyzna.

Autorami "Księgi związków, podrywu i seksu dla kobiet" są dwa panowie – Krzysztof Król oraz Jan Gajos. Krzysztof Król to osoba z bardzo bogatym życiorysem, założyciel i dyrektor szkoły "Perfect Dating", do tego szkoleniowiec, coach motywacyjny i biznesmen. Jest specjalistą w zakresie związków i psychologii kobiet. Wolny czas spędza na komponowaniu muzyki jako znany Dj. Chris King.
Jan Gajos to nauczyciel nawiązywania relacji damsko-męskich, autor wydanych na DVD szkoleń skierowanych do przedstawicieli obu płci. Obydwaj panowie tworzą edukacyjne programy LingLing.

Poradnik podzielony jest na jedenaście rozdziałów. Autorzy poruszają wiele kwestii dotyczących wypracowania szczęśliwego związku poprzez odpowiednią sztukę podrywu do niezapomnianego seksu. W książce znajdziecie odniesienia do psychologii mężczyzn, różnicach pomiędzy obiema płciami, pojęcia fizyczności czy mowy ciała, jak również porady dotyczące poznawania mężczyzn poprzez sieć internet. "Księga związków, podrywu i seksu dla kobiet" to swoiste kompendium wiedzy dla kobiet w drodze do lepszego zrozumienia tajemnic męskiej natury.

Krzysztof Król i Jan Gajos w swojej publikacji poruszają szereg zróżnicowanych pojęć. Przed lekturą tegoż poradnika spodziewałam się otrzymać wiedzę oscylującą w ściśle określonym obszarze – skomplikowanych relacji damsko-męskich. Tymczasem autorzy poszli trochę dalej i zawarli na łamach swojego działa wiele cennych wskazówek dotyczących życia. Oczywiście cała wiedza skoncentrowana jest na relacji kobieta-mężczyzna, jednak tematy poboczne takie jak Rozdział 10 dotyczący naszego życia rozszerzają tematykę poradnika. Większość rad i wskazówek, oraz oczywistych faktów dotyczących różnic pomiędzy płcią brzydką i piękną, o których piszą autorzy, przeciętna kobieta pozostająca w dłuższym związku z pewnością zna. Dlatego też poradnik ten kierowałabym w głównej mierze do kobiet, które nie mają jeszcze doświadczenia pozostawaniu w związku z mężczyzną, bądź zupełnie nie radzą sobie na tym polu.

"Księga związków, podrywu i seksu dla kobiet" zawiera mnóstwo ciekawostek, które mogą was zainteresować. Wiedziałyście dlaczego Coca-Cola wybrała na kształt swoich butelek klepsydrę? Domyślacie się, dlaczego 90% więźniów to mężczyźni, a 90% osób korzystających z pomocy terapeuty to kobiety? Czy wiecie, że możecie przeżyć kobiecy wytrysk? Te i wiele innych ciekawych informacji możecie znaleźć w poradniku. Dla kobiet, które nie mają pojęcia o randkowaniu w internecie, autorzy stworzyli specjalny rozdział na ten temat. Myślę, że to dobry zabieg, tym bardziej, że przekazuje same praktyczne informacje.

Warsztatowo książka przygotowana jest dobrze. Językowo, przystosowana do różnej maści czytelniczek. To co można zauważyć, to wypływający z każdej myśli optymizm autorów, który zaraża odbiorcę treści książki. Muszę też wspomnieć o znakomitym wydaniu. Twarda oprawa, sztywny papier i wstążka ułatwiająca zaznaczanie stron to niewątpliwie atuty poradnika.

W "Księdze związków, podrywu i seksu dla kobiet" nie znajdziecie nowatorskich pomysłów i odkrywczych informacji. To raczej skomasowana pigułka wiedzy na temat relacji łączących kobietę i mężczyznę. Z niektórymi twierdzeniami autorów można się nie zgodzić, jednakowoż nie da się zaprzeczyć, iż pewne stałe istnieją. Jeśli jesteś kobietą, która trwa w szczęśliwym związku u boku kochanego mężczyzny, poradnik ten może Ci jedynie przypomnieć o wiedzy, którą już z pewnością posiadasz. Ale jeśli jesteś kobietą, która nie radzi sobie i nadal szuka mężczyzny swojego życia, publikacja ta może Ci pomóc. Z pewnością nie zaszkodzi. ukryj

Księgarenka w Big Stone Gap: O przyjaźni, wspólnocie i nadzwyczajnej przyjemności z dobrej książki

Welch Wendy

"Antropologia półkowa jest prosta: jeśli chcesz ... pokaż

"Antropologia półkowa jest prosta: jeśli chcesz się dowiedzieć, kim jest dana osoba, zbadaj jej biblioteczkę".

To książka, która została napisana dla takich ludzi ja - książkowych maniaków, którzy mają wielkie marzenie - stworzyć własny, klimatyczny antykwariat, w którym książka będzie wyniesiona na piedestał. Po lekturze "Księgarenki w Big Stone Gap" uzmysłowiłam sobie dwie rzeczy - własny biznes w książkowej postaci nie jest prostym marzeniem, ale da się to marzenie zrealizować. Trzeba jedynie i aż zrozumieć ludzi kupujących książki, co wbrew pozorom nie jest wcale łatwe.

Wendy Welch, wraz ze swoim o dwadzieścia lat starszym mężem Jackiem postanowili pewnego dnia zmienić swoje życie i zrealizować marzenia. Kupili duży dom w małej, górskiej miejscowości, i wraz z dwoma kotami, i dwoma psami otworzyli księgarnię z używanymi książkami. Wendy to z wykształcenia etnograf i nauczycielka, działająca lokalnie na rzecz ochrony zwierząt. Jack to wykładowca akademicki, pochodzący ze Szkocji. W internecie możecie znaleźć klimatyczną stronę księgarenki szalonego małżeństwa.

"Księgarenka w Big Stone Gap. O przyjaźni, wspólnocie i nadzwyczajnej przyjemności z dobrej książki" to zapis zmagań małżeństwa Welchów z realizacją marzenia swojego życia. Wendy opowiada czytelnikom o pierwszych, tak trudnych krokach w powstawaniu lokalnej księgarni oraz o jej dalszym rozwoju. Cała książka została podzielona na dwadzieścia siedem dłuższych i krótszych rozdziałów, dotykających przeróżnych tematów: rynku książki używanej, dominacji wielkich sieci książkowych, specyfiki małych społeczności, oraz co najważniejsze ludzkich charakterów, które mają wielki wpływ na ten właśnie biznes.

Obiecuję Wam, że jeśli kiedyś odwiedzę Stany Zjednoczone, to pierwszym miejscem do jakiego się udam będzie na pewno miasteczko Big Stone Gap. Książkę Wendy Welch bowiem przeczytałam w trybie ekspresowym żałując, że była taka krótka. Ta prawdziwa historia utwierdziła mnie w przekonaniu, że marzenia trzeba realizować teraz - nie czekać na odpowiednią chwilę, gdyż takowa może nigdy nie nadejść. Dla wielu takich osób, takich jak ja - to dzieło niepowtarzalne, gdyż dotyczy bezpośrednio mojego, wielkiego marzenia. I to właśnie dzięki pokrzepiającym słowom Wendy uwierzyłam, że i moje pragnienie ma szansę się spełnić. To wartość bezcenna.

Historia księgarni małżeństwa Welchów jest autentyczna w każdym detalu. Wendy i Jack niczym szaleńcy rzucili się na głęboką wodę. Bez wiedzy dotyczącej prowadzenia własnego biznesu, bez żadnego know-how, i w końcu bez środków na reklamę - postawili wszystko na jedną kartę. Wspomnienia bohaterów dotyczące trudnych początków działalności, braku akceptacji wśród mieszkańców, chwil załamania, ale także małych sukcesów - są fascynującym zapisem determinacji oraz woli walki. To niesamowite, jak pragnienia można przekuć w sukces - trzeba tylko bardzo tego chcieć i nigdy w siebie nie zwątpić.

"Księgarenka w Big Stone Gap" to również oprócz fascynującej historii o spełnianiu marzeń, po części praktyczny poradnik, jak prowadzić taką dość specyficzną działalność, i czego w żadnym wypadku nie robić. Wiadomym jest, że pewnych porad nie da się zastosować do naszego, polskiego rynku, jednak większość spostrzeżeń Wendy ma charakter uniwersalny. Autorka nawiązuje bowiem do rozrastającego się rynku e-booków, czy też nagminnego zamykania małych, lokalnych księgarni, wypieranych przez sprzedaż internetową. Pomimo pewnej dozy pesymizmu, wizje przyszłości rynku księgarskiego w wyobraźni Wendy są dość optymistyczne. To płaszczyzna, która z pewnością zainteresuje wszystkich miłośników książek pragnących otworzyć taki biznes. Dla mnie to skarbnica wiedzy praktycznej, która z pewnością zaprocentuje w przyszłości.

Cała książka wręcz naładowana jest złotymi myślami, które aż proszą się o ich uwiecznienie. Z pewnością więc, jeśli otworzę własny antykwariat, część z nich umieszczę w ramkach i powieszę na ścianie. Na każdym kroku spotkacie się również z dość nietuzinkowymi klientami, jacy odwiedzają księgarenkę nazwaną przez małżeństwo Welchów "Opowieści Samotnej Sosny". To, czego nauczyła mnie ta książka to docenienie wartości marketingu szeptanego, ale przede wszystkim umocniła przeświadczenie, że w tej pracy, oprócz miłości do książek, trzeba również kochać ludzi. To oczywista prawda, która biorąc pod uwagę moje doświadczenie z niektórymi księgarzami jakich miałam okazję poznać - prawda niestety pomijana.

"Księgarenka w Big Stone Gap" to oprócz urzekającej okładki, której chciałam pogratulować wydawnictwu – równie urzekająca historia o spełnianiu marzeń. Napisana z humorem, pewną dozą sarkazmu, ale także pokory i niezgłębionej wiary we własne siły - lektura obowiązkowa dla każdego miłośnika książek. Chcecie się przekonać, jak od kuchni wygląda prowadzenie księgarni z używanymi książkami? Skarbnicę takiej wiedzy pod postacią książki Wendy Welch macie na wyciągnięcie ręki.

"Wierzcie mi, najbardziej przerażające, najtrudniejsze, najsmutniejsze i najważniejsze historie, jakie można znaleźć w księgarni, nie kryją się w książkach, ale w klientach".

ukryj

Kto się śmieje ostatni

Wylie Trish

"Łatwo o pewność siebie, kiedy wszystko, czego si... pokaż

"Łatwo o pewność siebie, kiedy wszystko, czego się zapragnie, łatwo przychodzi."

Lektura pierwszego tomu nowej serii Kiss pozostawiła po sobie poczucie całkowitego zrelaksowania i odprężenia umysłowego. A jak wiadomo apetyt rośnie w miarę jedzenia. Z piórem Trish Wylie miałam już okazję się spotkać przy lekturze "Znowu razem", z tego powodu też byłam ciekawa czym zaskoczy mnie tym razem.

Trish Wylie to urodzona w Country Antrim w Irlandii Północnej, autorka powieści romansowych. Już od nastoletnich lat pisarka zaczytywała się w Harlequinach, a swoją przyszłość wiązała właśnie z tym wydawnictwem. Do sukcesu pisarki można zaliczyć dwukrotną nominację do nagrody Recenzent Times Choice Award, którą wygrała w 2005 r.

Miranda Kravitz to zamożna córka burmistrza Nowego Jorku, która przez dwadzieścia cztery godziny znajduje się pod ścisłą ochroną. Bohaterka musi z wdziękiem wypełniać swoją rolę grzecznej i ułożonej córki polityka, nie posiadając ani chwili wytchnienia w wypełnianiu swoich obowiązków. Gdy w jej otoczeniu pojawia się nowy ochroniarz, przystojny policjant Tyler Brannigan, w Mirandzie z coraz większą siłą kiełkuje pragnienie wolności i bycia kimś zwyczajnym. Dwójka atrakcyjnych bohaterów, namiętność i pragnienie wolności – to mieszanka wybuchowa, której czytelnikom z pewnością nie zabraknie podczas lektury.

Autorka bardzo zgrabnie stworzyła historię miłosną, w której pomiędzy bohaterami targanymi sprzecznymi emocjami, aż iskrzy od nadmiaru uczuć. Miranda wbrew pozorom nie jest sztuczną, rozpuszczoną panienką pochodzącą z bogatego domu. Rola jaką narzucili jej rodzice, nie pozostawiając możliwości jakiegokolwiek wyboru, przerasta ją z każdym nowym dniem coraz bardziej. Ciągła ochrona, brak prywatności i możliwości popełniania typowych dla młodych ludzi błędów, wykańczają młodą, spragnioną życia dziewczynę. Tyler tymczasem to policjant pochodzący z irlandzkiej rodziny z tradycjami, którego przykra przeszłość nie potrafi odejść na dobre z jego życia. Skrzyżowanie losów Mirandy i Tylera powoduje powstanie w nich wewnętrznej walki. Walki o swoje szczęście.

Tłem książki Trish Wylie jest życie osób publicznych. Autorka umiejętnie i delikatnie wplatała w fabułę powieści wątki dotyczące braku normalności w życiu dzieci sławnych ludzi – czy to polityków czy biznesmenów. Dla Mirandy zakazy te dotyczyły popełniania błędów młodości, gdyż niekorzystnie mogłoby to wpłynąć na głosy wyborcze jej ojca. A przecież błędy te są nieodzowną częścią najlepszego okresu w życiu każdego człowieka. Czytelnik z pewnością zauważy jak od przysłowiowej "kuchni" może wyglądać bajkowe życie celebrytów.

"Kto się śmieje ostatni" to mini powieść na jeden wieczór, która potrafi wzburzyć jak również roześmiać do łez. Z pewnością nie jest to książka, o której będziecie pamiętać w dłuższym okresie czasu. Trish Wylie napisała bowiem powieść, która niesie ze sobą duży pozytywny ładunek emocjonalny i to chyba jej główny atut. Będąc przewidywalną i spełniającą kanony gatunku jakim jest romans, jednocześnie staje się cudowną odskocznią od rzeczywistości.
ukryj

Kto zabił Jezusa?

Lisicki Paweł

"Mało kto zdaje sobie sprawę, że spór o to, kim b... pokaż

"Mało kto zdaje sobie sprawę, że spór o to, kim byli sprawcy śmierci Jezusa z Nazaretu, wciąż trwa, a nawet, można powiedzieć, nigdy nie był tak żywy jak obecnie."

Jezus Chrystus to postać świata chrześcijańskiego, która nieodmiennie od dwóch tysięcy lat intryguje badaczy, teologów oraz wyznawców wiary. Jego życie i śmierć nadal stanowi pole do wielu gorących dysput i pytań. I nie ma znaczenia czy wyznajemy wiarę Chrystusową czy nie, bowiem temat jego śmierci jest jedną z największych tajemnic ludzkości, obecną zarówno w literaturze, filmie czy sztuce.

Autor książki "Kto zabił Jezusa?" Paweł Lisicki to obecny redaktor naczelny tygodnika "Do Rzeczy", publicysta, tłumacz oraz pisarz książek filozoficzno-teologicznych. W latach 2006-2011 Lisicki pełnił funkcję redaktora naczelnego "Rzeczpospolitej", a w latach 2011-2012 tygodnika "Uważam Rze". Jest również autorem dwóch dramatów oraz jednej powieści. Autor zbierał materiały do tej książki przez kilka lat.

Obszerna rozprawa dotycząca prawd i interpretacji dotyczących śmierci Zbawiciela, rozpoczyna się wstępem księdza Waldemara Chrostowskiego, który bardzo pozytywnie odbiera ukazania się książki. Lisicki w swoim dziele bazuje na głównym źródle jakim są ewangelie czterech apostołów: Marka, Mateusza, Jana i Łukasza. Lecz nie tylko, bowiem w książce znajdziecie również odniesienia do innych, mniej znanych przekazów. Główne pytanie, które stanowi tytuł książki, zostaje w treści rozszerzone i brzmi następująco: ”Kto zabił Jezusa? Żydzi, Rzymianie czy Arystokracja świątynna”. Czy byli nimi saduceusze, faryzeusze, a może wyłącznie prosty lud?"

Dzieło Pawła Lisickiego jest bardzo obszerną lekturą. Prawie czterysta stron w większym formacie, wymaga nie lada skupienia i wnikliwości. Przed lekturą książki, pozwoliłam sobie przypomnieć najważniejsze motywy z życia Jezusa i jego drogi krzyżowej, aż po zmartwychwstanie. Bez tej wiedzy, bowiem czytanie rozprawy autora staje się bezcelowe. Zapytacie dlaczego? Wynika to z faktu, iż książka naładowana jest wieloma szczegółami przy których nawet ogólna wiedza na temat śmierci Jezusa może nie być wystarczająca. Autor ukazuje różne fakty i ich interpretacje, jakie od wieków są udziałem teologów czy badaczy. Bibliografia z jakiej korzystał Lisicki może troszkę przerażać. Jednakże dość trafnie wplecione w poszczególne rozdziały cytaty, pozwalają czytelnikowi poznać różne punkty widzenia. Okazuje się bowiem, że im bardziej odbiorca zagłębia się w temat winnych śmierci Jezusa, tym więcej powstaje pytań bez odpowiedzi. Co więcej, zawodowi teologowie nie są zgodni w tej kwestii, interpretując zapisy starych ksiąg według własnych przekonań czy kontekstu historycznego.

Interesującą częścią tej publikacji może być rozdział o zdaniu "Krew Jego na nas i na dzieci nasze". Zdaniu, które być może odegrało w religii i historii wielką rolę, niestety tę negatywną, prowadząc do prześladowań Żydów na całym świecie. Autor odnosi się tutaj do znanego filmu "Pasja" Mela Gibsona.

W mojej opinii na tytułowe pytanie, nigdy nie znajdziemy jednoznacznej odpowiedzi. Zbyt mało jest materiałów źródłowych, zbyt mało wiemy o tamtych czasach, a zbyt wielu ludzi chciałoby nagiąć swoją interpretację do aktualnej rzeczywistości i własnych celów. Jednakże widzę potrzebę powstawania takich książek, dzięki którym czytelnik dostaje możliwość zweryfikowania własnej wiedzy, często wybiórczej o komercyjnym charakterze.

Książkę Pawła Lisickiego polecam osobom, które nie boją się obszernej lektury, którą należy dozować sobie w umiarkowanych dawkach. Przesycenie interpretacji, faktów i opinii może mocno bowiem zamieszać w głowie. Myślę, że dla wierzących chrześcijan, którzy znają dość dobrze historię śmierci Jezusa, lektura może okazać się ciekawą przygodą duchową. A dla niedowiarków ciekawą lekcją historii i teologii.

ukryj

Ku słońcu

Iwasiów Inga

„Pamięć zapachów zniekształcają sentymenty. Nikt n... pokaż

„Pamięć zapachów zniekształcają sentymenty. Nikt nie tęskni do smrodu, rozpadu, gnicia”

„Ku słońcu” (2010) to kontynuacja powieści „Bambino” (2008), o której ostatnio pisałam - recenzja TUTAJ. Pierwsza część kończy się w 1981 r., natomiast druga książka opowiada o dalszych losach bohaterów do czasów nam współczesnych. Z pewnością dobrze jest przeczytać „Bambino”, żeby zrozumieć pewne wątki ukazane w „Ku słońcu”.

Inga Iwasiów, profesor Uniwersytetu Szczecińskiego, krytyk literacki, poetka i prozaiczka. Jest również redaktorem naczelnym dwumiesięcznika literackiego "Pogranicza". W jej dorobku literackim można znaleźć opowiadania, wiersze, rozprawy i eseje. Pisarka prowadzi w sieci swój blog - Inga Iwasiów.

Magda, córka Janka i Marysi, bohaterów znanych nam z pierwszej części, 20 lat temu wyjechała do Niemiec. Osiadła na stałe w Amsterdamie, skończyła studia informatyczne. Pracując na obczyźnie w dużej firmie, dowiaduje się, że jej ciotka Ula umiera. Przyjeżdża więc do Polski, a wspomnienia związane z młodością odżywają na nowo. Dawny przyjaciel Tomek, obecnie majętny biznesmen, znowu pojawia się w jej życiu.

Sylwia, żona Tomka, doktorantka pracująca na uniwersytecie, próbuje na nowo ułożyć swoje relacje z mężem. Jej małżeństwo wydaje się idealne, lecz to tylko gra pozorów. Bohaterka pracuje w zakładzie prof. Małgorzaty, która jest cenioną badaczką literatury.

Małgorzata dobiega pięćdziesiątki i właśnie wtedy wdaje się w romans ze swoim doktorantem Markiem, młodszym od niej o wiele lat. Kochankowie wspólnie próbują odkryć tajemnicę autorki z XVIII wieku – Hildegardy. Czy ta emancypantka rzeczywiście istniała? Czy może jej życie jest jednak zmyślone?

Wszystkich bohaterów łączy wspólna przeszłość mimo, że są ludźmi pochodzącymi z różnych pokoleń. Przez książkę stale przewijają się wspomnienia stanu wojennego, donosicielstwa, pracy w służbach i nowej Polski po przemianach w 1989 r. Biografie postaci wykreowanych przez autorkę przeplatają się ze sobą, dlatego tak ważne jest zapoznanie się z pierwszą częścią. Wtedy łatwiej jest połapać się w wielu wątkach i epizodach.

Warto też zauważyć, że bohaterowie są moim zdaniem odzwierciedleniem różnych postaw życiowych. Takie zróżnicowanie postaci jak student, emigrantka, były tajniak, profesorka o poglądach feministycznych czy działacz podziemia – później „Solidarności”, daje świetny efekt. Czytelnik jest w stanie porównać różne podejścia do życia, wyrobić sobie opinię na temat wielu kwestii dotyczących moralności.

Sam tytuł możemy rozumieć dwojako. „Ku słońcu” to nazwa alei, przy której znajduje się Cmentarz w Szczecinie. Każdy z nas przecież zmierza ku temu, można to nazywać różnie, ale śmierć jest nieunikniona. "Ku słońcu" to również odniesienie do końca książki, którego nie będę wam zdradzać.

Powieść Ingi Iwasiów można z pewnością nazwać powieścią obyczajową. Pełno w niej refleksji, wspomnień, emocji, a także poetyckich metafor. Oczywiście, tak jak w pierwszej części, występują krótkie, często urwane zdania jakie autorka wplata w fabułę. Dość oryginalny zabieg, który nie każdemu jednak może się spodobać. „Ku słońcu” to proza ambitna, z wyższej półki. Strony powieści trzeba sobie odpowiednio dozować.

Skomplikowane relacje wiążące bohaterów na tle postkomunistycznej Polski, każą co parę chwil się zatrzymać i dokonać refleksji. Polecam obydwie części, będzie to z pewnością niezapomniana wędrówka w przeszłość. ukryj

Kupiłem dom w Afryce

Roszkowski Jerzy Maria

"Poszukiwaczu skarbów, jeśli chcesz poznać prawdz... pokaż

"Poszukiwaczu skarbów, jeśli chcesz poznać prawdziwą historię – udaj się na wieś. Tam pamięć ludzka przechodzi z pokolenia na pokolenie".

Wielu z nas, pod wpływem przeczytanych lektur lub obejrzanych filmów, przechodziło w swoim życiu etap marzenia o odkryciu skarbu. Odnalezienie wiekowej skrzyni, pełnej kosztowności byłoby swoistą bramą do innego, pełnego przepychu życia. Jak pokazuje autor książki "Kupiłem dom w Afryce", świat posiada jeszcze wiele skarbów do odkrycia, również tych, których nie da się w żaden sposób wycenić.

Jerzy Maria Roszkowski to urodzony w Warszawie ekonomista w zakresie handlu zagranicznego. Jest płetwonurkiem i podróżnikiem, pasjonuje się historią starożytnych cywilizacji.

Zbyszek, pięćdziesięcioletni, lekko sfrustrowany poszukiwacz skarbów odnajduje na Księżej Górce kosztowności warte fortunę, które pozwalają mu żyć dostatnio do końca życia. Bohater ucieka z przytłaczającej go szarością Polski na inny kontynent. Kupuje dom w Afryce i tam zaczyna nowe życie. Jego pasja nurkowania i poszukiwania skarbów, zaprowadza go w wiele miejsc na naszym globie. Nawet w miejsce położenia starożytnej Atlantydy.

"Kupiłem dom w Afryce" to książka z pogranicza kilku gatunków literackich. Po przeczytaniu paru początkowych rozdziałów wielu czytelników będzie z pewnością przekonanych, że to utwór mocno biograficzny. Bohater bowiem opowiada o profesji poszukiwacza skarbów w naszym kraju, wtrącając co jakiś czas liczne dygresje dotyczące naszej polityki i historii. To jednak mylne wrażenie, gdyż dalsza budowa świata przedstawionego w książce znacznie odbiega od pojęcia realizmu. Kolejne rozdziały to w dużej mierze elementy podróżnicze wymieszane z fantastyką. W kontekście tym widać wykorzystanie doświadczeń autora w ukazaniu wątków nurkowania i odkrywania starożytnych cywilizacji. Bohater utworu i zarazem jego narrator raczy czytelnika obrazowymi opisami podwodnych eskapad, które w towarzystwie swojego przyjaciela Bolka, często stwarzają zagrażające życiu sytuacje. Trzeba przyznać, że podwodne polowania na płaszczki czy inne stworzenia morskie, wpływają na wyobraźnię. Jednak jeszcze ciekawsza wydaje się płaszczyzna poszukiwania śladów starożytnych cywilizacji w postaci mitycznej Atlantydy czy Hiperborei. Autor w sposób dość jasny i jednocześnie ciekawy przybliża czytelnikowi różnorakie teorie, dotyczące dziejów owianych tajemnicą cywilizacji. W płaszczyźnie tej ewidentnie zastosowano elementy fantastyczne chociażby w postaci odkrycia przez bohatera książki miejsca położenia mitycznej Atlantydy. Podsumowując, można stwierdzić, że książka Roszkowskiego to wielogatunkowa kombinacja beletrystyczna.

Podczas lektury nie sposób nie dostrzec licznych dygresji i komentarzy autora dotyczących kondycji mentalnej Polaków i burzliwej historii naszego kraju. Zbigniew nawiązuje do II wojny światowej, czasów komunizmu czy działalności ubecji. W większości przypadków, jego refleksje mają bardzo gorzki smak, przedstawiając najgorsze ułomności naszego społeczeństwa. Z pewnością nie jest to słodko-gorzki obraz, to obraz gorzki i kwaśny, mocno przytłaczający niestety.

Jerzy Maria Roszkowski w swojej książce zastosował pierwszoosobową narrację głównego bohatera, co okazało się trafionym zabiegiem. W kreacji Zbigniewa zabrakło mi natomiast większych pokładów empatii, czy zwykłego współczucia. Jego postać to bowiem dość szorstkie usposobienie i nieco ironiczne podejście do życia. W książce pojawia się również niezrozumiały dla mnie wątek pozbycia się ciała partnera kochanki Zbigniewa, który w zasadzie nie wnosi niczego nie fabuły. Zastanawia mnie wobec tego fakt, co autor chciał poprzez ten wątek pokazać? Skuteczne pozbycie się ciała poprzez wrzucenie go do oceanu pełnego głodnych rekinów, to w mojej opinii za mało.

"Kupiłem dom w Afryce" to książka, której pierwsze strony w zupełności nie przygotowują czytelnika na jej dalszą treść. Trudno również sprecyzować jedną, główną płaszczyznę tego utworu. Jerzy Maria Roszkowski nieco ironicznym i zarazem pełnym pasji językiem, być może zachęci was do odkrywania tajemnic starożytnych cywilizacji. Najpierw jednak, podobnie jak bohater jego książki, musicie znaleźć skarb. Skarb, który pozwoli wam być naprawdę wolnymi we współczesnym świecie. ukryj

Kurhanek Maryli

Bauer Ewa

"To, czy będziemy zadowoleni z naszego bytu, w duż... pokaż

"To, czy będziemy zadowoleni z naszego bytu, w dużej mierze zależy od nas, od decyzji, jakie podejmujemy (...)".

Wokół nas pełno szczęśliwych małżeństw, w których wszystko pozornie układa się prawie idealnie. Atrakcyjna i zadbana żona, dobrze zarabiający mąż i nieliczne, codzienne, nieznaczące troski – taki obraz kształtuje się w naszej głowie, gdy poznajemy takich właśnie ludzi. Nikt z nas jednak nie pomyśli o tym, że w domowym zaciszu może odbywać się codzienna tragedia, zwana szantażem emocjonalnym, potrafiąca uczynić z życia prawdziwe piekło. "Kurhanek Maryli" zaprasza nas do takiego właśnie domu – będącego swoistym przedsionkiem piekła.

Ewa Bauer to z wykształcenia prawnik, z zamiłowania psycholog i pisarka, uwielbiająca podróże. Autorka określa sama siebie jako prawnika, matkę, żonę, społecznicę, książkomaniaka i miłośniczkę przyrody. Uwielbia "Małego Księcia" i dobrą kuchnię, włada językiem hiszpańskim. Od najmłodszych lat pisała do szuflady różnego rodzaju utwory literackie, a zadebiutowała powieścią pt. "W nadziei na lepsze jutro". Obecnie mieszka w Krakowie wraz z mężem i dziećmi.

Rodzice trzyletniej Marty zginęli w wypadku samochodowym. Od tego czasu, bohaterka wychowuje się na wsi, pod opieką babci. Wiejskie życie przytłacza ją do tego stopnia, że przy pierwszej nadarzającej się okazji – ucieka do miasta. Tam niestety, przekonuje się, że życie to nie bajka – oszukana przez mężczyznę, musi bowiem swoim ciałem zarabiać na utrzymanie. Gdy poznaje Piotra, lekarza wywodzącego się z szanowanej rodziny – wszystko zaczyna się układać. Po ślubie jednak Marta poznaje prawdziwą twarz swojego ukochanego – twarz psychicznego oprawcy, który szantażuję bohaterkę na każdym kroku.

"Kurhanek Maryli" to pełnokrwista powieść psychologiczna, która powinna zadowolić koneserów tego gatunku. Ewa Bauer w swojej najnowszej książce, postawiła w głównej mierze na wywołanie wielu różnorakich emocji u czytelnika i muszę przyznać, że w moim przypadku jej się to udało. Zapytacie w jaki sposób? Otóż, to właśnie kreacje bohaterów, jakich na potrzeby swojej książki stworzyła autorka – powodowały, że moje uczucia były tak skrajne - niemal od niezrozumienia, zdziwienia i pogardy do podziwu i zadowolenia. Skala tych emocji była naprawdę szeroka, gdyż zarówno Marta jak i Piotr - małżeństwo, które na czynniki pierwsze rozłożyła autorka - to bohaterowie, których trudno jednoznacznie ocenić i zaszufladkować. Marta to bardzo naiwna, zakompleksiona i niezdecydowana kobieta, która własną głupotą i brakiem umiejętności przewidywania skutków swoich decyzji – znalazła się na życiowym zakręcie. Bohaterka jednocześnie jest niezwykle oddana i wierna swojemu mężowi, i przede wszystkim kocha swoją córkę, ponad wszystko. Piotr z kolei to despota, będący pod wpływem matki, mający wysokie mniemanie o sobie, który używa szantażu emocjonalnego, by dopiąć swego. Ani Marta, ani Piotr nie są kryształowi – a ich małżeństwo zostało zbudowane na słabym fundamencie. Podoba mi się to, że Ewa Bauer nie stworzyła wyłącznie jednokolorowych bohaterów, lecz z zachowaniem realizmu, potraktowała te postacie. Dzięki temu zabiegowi każde kłamstwo, każda zdrada, jaka pojawia się w tym związku – posiada dwie strony medalu. Oczywiście, biorąc pod uwagę wszelkie obiektywne czynniki to Marta jest ofiarą swojego męża, jednak jej pewne zachowania również nie znajdą uznania u czytelnika. Podsumowując, "Kurhanek Maryli" to oprócz dość trafnego studium maltretowanej psychicznie kobiety, również obraz zderzenia różnych stanowisk życiowych. Co jest ważne i co daje się zauważyć w powieści – autorka nie ocenia zachowania żadnego z bohaterów. Ten przywilej pozostawia wyłącznie czytelnikom. Przywilej, który każdy z Was z pewnością wykorzysta – nie sposób bowiem tego nie zrobić podczas tej lektury.

Zanim zabrałam się za tę książkę, zastanowił mnie znajomo brzmiący tytuł. Po chwili przypomniałam sobie o balladzie Adama Mickiewicza o takim samym tytule. Biorąc pod uwagę fabułę powieści Ewy Bauer i symbol Mickiewiczowskiej Maryli – tytuł ten został przez autorkę trafnie dobrany. Metaforę tę, która podkreśla cały wydźwięk historii Marty - czytelnicy z pewnością odkryją.

W powieści zabrakło mi jednak pewnego elementu - szerszego wgłębienia się w psychikę Marty i Pawła. Wiele ich zachowań było dla mnie dość niezrozumiałych, gdyż autorka nie pokusiła się o ich przeanalizowanie, wskazanie motywów konkretnych decyzji. Akcja brnęła cały czas do przodu, pojawiały się nawet jej niespodziewane zwroty – jednak fabuła nie zawierała motywów postępowań głównych bohaterów. Szkoda, wówczas bowiem powieść zyskałaby na wartości. Uwagę czytelników mogą natomiast zwrócić piękne opisy Marcic, jakie serwuje nam autorka, czy wspomnienia Marty z dzieciństwa, w których większość z nas na pewno odkryje swoje własne dzieje. Czasami, pod wpływem tych opisów aż łezka kręciła się w oku.

"Kurhanek Maryli" to książka, która z pewnością zadowoli miłośników powieści psychologicznych. Ważne jest to, że pomimo kilku mankamentów – powieść wywołuje sporo emocji. Jeśli więc chcecie je poczuć – zachęcam do lektury.
ukryj

Kuzyneczki

Rudzka Teresa Monika

"(...) Jakoś trzeba ciągnąć ten wózek i być przyg... pokaż

"(...) Jakoś trzeba ciągnąć ten wózek i być przygotowanym na zmiany. Na tym polega życie (...)".

Powieści o dziejach wielopokoleniowych rodzin, najczęściej nazywane przez znawców sagami rodzinnymi, zachwycają czytelników swoim rozmachem. Z książką Teresy Moniki Rudzkiej mam pewien problem, to bowiem historia balansująca na pograniczu sagi rodzinnej i powieści o relacjach w rodzinie. Historia mocno realistyczna, rzekłabym życiowa aż do bólu.

Teresa Monika Rudzka to urodzona we Wrocławiu, a mieszkająca w Lublinie polska pisarka, która pracowała również jako bibliotekarka, agentka ubezpieczeniowa i sekretarka. Obecnie autorka realizuje swoją pasję dziennikarską, pisząc historie do różnych, babskich magazynów. W wolnym czasie przyjemność sprawia jej lektura dobrej książki i obejrzenie interesującego filmu. Lubi koty. W 2010 r. zadebiutowała dobrze przyjętą powieścią "Bibliotekarki". "Kuzyneczki" to jej trzecia książka.

Ciężkie lata powojenne, cienie i blaski PRL-u, przewrót ustrojowy i lata współczesne – przez te wszystkie etapy przechodzą bohaterki książki Teresy Moniki Rudzkiej. Żenia – niespełniona artystka, jej córka Asia trwale przytłoczona silnym charakterem matki, Rysia – mało zaradna życiowo i jej dwie córki: Renia – posiadająca syndrom gorszego dziecka oraz Marcela – której ambicja doprowadziła do choroby umysłowej. Wspomnienia dwóch, tytułowych kuzyneczek wywołują kolejne wspomnienia, a czytelnicy obserwują przekrój przez życie kobiet. Kobiet takich jak my, jak ty i ja.

Motywem przewodnim powieści Teresy Moniki Rudzkiej jest rodzina. Rodzina przedstawiona w ujęciu różnych perspektyw, dla których częścią wspólną jest kobieta i jej rola w społeczeństwie. Autorka na przykładzie dwóch kuzynek i pozostałych bohaterek, ukazała pewną prawidłowość, otóż kobiety są nadal takie same i nie ma znaczenia w jakich realiach i ustrojach politycznych żyją. Kobiety od zawsze szukają szczęścia, miłości, realizują własne pasje, doświadczają rutyny życia i swoistego rozczarowania własnymi wyborami. To kobiety, które żyją obok nas. Na kartach "Kuzyneczek" z pewnością odnajdziecie siebie i historię waszych matek czy sióstr. A wszystko to okraszone nie dającym się niczemu zarzucić realizmem, który przenika aż do bólu, powodując często smutek i wielką nostalgię. Bohaterki zostały mocno zróżnicowane charakterologicznie, co wpływa na możliwość oceny ich postaw przez czytelników. Warto tutaj podkreślić, iż przekrój życia poszczególnych ciotek, babek, matek, sióstr i córek jest niezwykle rozpięty, od zakończenia II wojny światowej do czasów nam współczesnych. Z tego też względu można byłoby pokusić się o zakwalifikowanie powieści do specyficznego gatunku sagi rodzinnej, choć grubość książki z pewnością na to nie wskazuje.

"Kuzyneczki" to również szeroko wyeksponowane tło społeczno-obyczajowe, w którym największą część fabuły zajmują lata tak różnie odbieranego współcześnie socjalizmu. Autorka z wielką dbałością o szczegóły przedstawia codzienne życie, pełne absurdu i małych zwycięstw. Dla miłośników PRL-u ta przeważająca część fabularna książki, przedstawiająca ten właśnie okres, będzie na wagę złota, pełna ciekawostek i dobrze zachowanych realiów zwyczajności.

Styl pisania Teresy Moniki Rudzkiej nie jest łatwy i przyjemny w odbiorze. Początkowo trudno odnaleźć się w specyficznej konstrukcji powieści charakteryzującej się obszernością opisów i małą liczbą dialogów, dzięki czemu akcja powieści płynie bardzo wolno. Poza tym autorka miesza współczesność z przeszłością, wielokrotnie stosując retrospekcje. Interesującym zabiegiem są wprowadzane co jakiś czas dialogi pomiędzy Asią i Renią, które stanowią niejakie podsumowania. Początkowo również czytelnicy mogą pogubić się w zapamiętaniu stopni pokrewieństwa rodzin tytułowych kuzyneczek. Spora ilość bohaterów, jaką wprowadza autorka aż prosi się o załączenie do książki drzewa genealogicznego, zabiegu często stosowanego przy tego typu powieściach. Taki załącznik z pewnością ułatwiłby początkowe zamieszanie. Radzę więc przed lekturą wyposażyć się w kartkę i długopis, by zapisać sobie poszczególne stopnie pokrewieństwa, będzie wtedy po prostu łatwiej zagłębić się w przemyślaną treść powieści.

Teresa Monika Rudzka udowadnia, że kobieta najczęściej utożsamiana z filarem rodziny posiada przeróżne twarze. Muszę przyznać, że pomimo trudnego stylu autorki, jestem zachwycona jej piórem, gdyż podczas lektury książki wielokrotnie utożsamiałam fikcyjne bohaterki z przedstawicielkami własnej rodziny. I to chyba główna zaleta przemawiająca za poleceniem wam tej powieści obyczajowej, czy też sagi rodzinnej, poruszającej wiele strun naszej duszy. Jednym słowem polecam.

"Właściwie kto powiedział, że dobra literatura stoi Mannem i Proustem? To przecież jak jedzenie – są w nim i poważne pieczenie wieprzowe, i polędwica wołowa, są lekkie naleśniki, chłodnik, lody o różnych smakach. Nieważne co, ważne jak jest przyrządzone i to samo dotyczy książek". ukryj

Kwitnący krzew tamaryszku

Majer-Pietraszak Wanda

Laboratorium miłości: Przed ślubem

Kaliszuk Zbigniew

"Mit, że miłość to uczucie, jest najbardziej pows... pokaż

"Mit, że miłość to uczucie, jest najbardziej powszechny i najbardziej zakorzeniony w świadomości kolejnych pokoleń ludzi tej ziemi".

Na rynku wydawniczym znajdziemy dużą ilość poradników traktujących o miłości, budowaniu wzajemnych relacji w związkach, czy dotykających stricte tematu udanego seksu. Ciekawa więc byłam, jaką formę obierze tego typu publikacja, która w odróżnieniu od nowoczesnych poradników, została wyłącznie oparta na wartościach chrześcijańskich.

"Laboratorium miłości. Tom 1: Przed ślubem" to publikacja powstała pod redakcją Zbigniewa Kaliszuka, absolwenta zarządzania i marketingu Szkoły Głównej Handlowej. Autor od 2002 r. angażuje się w działalność społeczno-religijną, był liderem Akademickiego Stowarzyszenia Katolickiego Soli Deo z Warszawy, a od 2010 r. współpracuje z portalem Opoka i prowadzi blogi na portalach internetowych. Obecnie pracuje jako analityk biznesowy w renomowanej firmie, oraz jest redaktorem naczelnym gazety "Niecodziennik".

Pierwszy tom cyklu jest zbiorem wykładów, kazań i rozmów, dotyczących tajemnicy miłości, podzielonych na dziesięć części. Publikacja dotyka takich sfer ludzkiego życia, jak sposoby na odnalezienie miłości, czystość przedmałżeńska, radzenie sobie z seksualnymi pokusami czy odróżnianie miłości od zauroczenia. Wszystkie części, ujęte w jedną całość są pokłosiem spotkań organizowanych przez ASK Soli Deo. W publikacji znajdziecie wypowiedzi psychologów, seksuologów, księży czy nawet aktorów. Posłuchacie Adama Szustaka, ks. Marka Drzewieckiego, Radosława Pazury i innych.

Publikacja pod redakcją Zbigniewa Kaliszuka jest książką skierowaną głównie do katolików, którzy wchodzą w dorosłe życie i poszukują odpowiedzi na nurtujące ich pytania dotyczące zasad wiary chrześcijańskiej w kontekście związków damsko-męskich. Zadeklarowany ateista lub niepraktykujący katolik, sięgnie po ten zbiór raczej z ciekawości lub w celu obalenia argumentów przedstawianych w książce. Zapytacie dlaczego? Otóż wszystkie porady dotyczące budowania przez młodych ludzi przyszłej instytucji małżeństwa, ukazane zostały w kontekście nauczania Kościoła, w związku z tym wiele twierdzeń z pewnością nie przekona zwolenników wolnych związków i wolnej miłości w ogóle. Nie polecałabym więc tego zbioru czytelnikom, którzy na wstępie odrzucają nauczanie Kościoła w tym temacie, tym bardziej, że dość moralizatorski przekaz może nieco zniechęcać.

Nie od dzisiaj wiadomo, że religia chrześcijańska i w konsekwencji nauczanie Kościoła neguje wiele współczesnych zjawisk czy mód w temacie relacji damsko-męskich. I właśnie do tych zagadnień odnoszą się osoby zaprezentowane w zbiorze. W książce znajdziecie więc argumenty przemawiające za wstrzemięźliwością seksualną przed ślubem, tłumaczenie negatywnych skutków mieszkania w konkubinacie, czy idei wolnych związków. Trzeba przyznać, że nawet mocno "liberalny katolik", jeśli można użyć takiego określenia, z pewnymi założeniami przedstawionymi w zbiorze może się zgodzić. Często bowiem, wyznawcy religii chrześcijańskiej znają jedynie bardzo pobieżnie przyczyny takiego, a nie innego. konserwatywnego podejścia do kwestii małżeństwa. W tym kontekście więc, lektura pierwszego tomu cyklu Laboratorium miłości może okazać się źródłem bezcennej wiedzy, z którą niekoniecznie trzeba się zgadzać i praktykować.

Ciekawostką i równocześnie wielkim zaskoczeniem była dla mnie rozmowa z Radosławem Pazurą, który przedstawił genezę zmiany swojego światopoglądu na temat związków i co za tym idzie, pozytywnych zmian w jego życiu. Przyznam, że do tej pory postrzegałam tego aktora zupełnie inaczej i pewnie wielu czytelników po przeczytaniu książki będzie miało podobne odczucia. Trzeba również podkreślić, iż zbiór ten nie jest poradnikiem typowo psychologicznym, gdyż psychologii jest w nim naprawdę bardzo mało. Nazwałabym go raczej drogowskazem dla osób pragnących rozpocząć wspólne życie, zgodne z nauką Kościoła.

Przyznam, że lektura pierwszego tomu Laboratorium miłości okazała się absorbującym doświadczeniem, dzięki któremu poznałam odpowiedzi na najbardziej nurtujące mnie pytania, odnośnie twardych, katolickich reguł w relacjach damsko-męskich. Nie oznacza to oczywiście, że nagle zmieniłam swoje podejście do tych spraw i stałam się zagorzałą antagonistką konkubinatu. Jestem natomiast bardzo ciekawa kolejnego tomu zatytułowanego "Po ślubie", którego premiera planowana jest na czerwiec. Jeśli interesuje was taka tematyka, zachęcam do przeczytania.
ukryj

Lampiony

Bonda Katarzyna

Lasy w płomieniach

Roberts Nora (pseud. Robb J. D., właśc. Robertson Eleanor Marie)

"Ogień nie tylko niszczy (…) Czasami tworzy. Twor... pokaż

"Ogień nie tylko niszczy (…) Czasami tworzy. Tworzy najlepsze rzeczy, a kiedy miłość staje się ogniem, kiedy płonie gwałtownie lub spokojnie, kiedy jest gorąca, rodzi coś dobrego."

Walka z ogniem przeraża wielu z nas i powoduje kreowanie strasznych obrazów w wyobraźni. Jednakże istnieją ludzie, dla których walka z tym żywiołem jest sposobem na życie. Strażacy pożarni od zawsze wzbudzali w społeczeństwie podziw i uznanie. I o takich właśnie ludziach opowiada nowa powieść mistrzyni romansu.

Nora Roberts to popularna na całym świecie amerykańska pisarka, która swoją przygodę z pisaniem rozpoczęła w 1981 r. sagą "Irlandzka wróżka". W jej biografii znajdziecie krótki epizod w pracy jako aplikantka adwokacka. Autorkę możemy spotkać również pod pseudonimami Sarah Hardesty, Jill March czy J.D. Robb. Nora Roberts znana jest w szczególności z powieści gatunkowo podciągniętych pod romans, jednakże w jej twórczości znajdziecie również wątki sensacyjne, obyczajowe i przygodowe. Na całym świecie jej książki sprzedały się w zawrotnej ilości ponad 400 milionów egzemplarzy.

W Montaine działa elitarna grupa strażaków-spadochroniarzy, nazwana "Zulies". Ludzie ci skaczą ze śmigłowca w teren objęty pożarem, celem zduszenia ognisk i oczyszczenia lasu. Rowan Tripp, jedna z nielicznych kobiet, córka osławionego Iron-Mana, należy do tego wąskiego grona. Tragedia z poprzedniego sezonu w postaci nieszczęśliwej śmierci jej partnera, nie zatrzymuje bohaterki przed gotowością do pracy. Tymczasem w bazie pojawia się nowy, przystojny i bezczelny rekrut – Gull. Wraz z rozpoczęciem nowego sezonu gaśniczego, w jednostce strażaków pojawia się oprócz namiętności, zbrodnia i tajemnicze uszkodzenia sprzętu. Bohaterowie będą zmuszeni zmierzyć się nie tylko z płomieniami ognia, ale również z ogniem nienawiści i namiętności.

Książka "Lasy w płomieniach" nie jest zwykłym romansem, gdyż wątek rodzącego się uczucia między Rowan, a Gullem jest tylko jednym z wielu, jakimi nasycona jest fabuła. Autorka bardzo precyzyjnie przygotowała się do przedstawienia ze wszystkimi szczegółami pracy strażaków-spadochroniarzy. I nie chodzi wyłącznie o opisy sprzętu, procedury ukazane przy gaszeniu pożaru czy szczegółowe ukazanie zasad panujących w jednostce skoczków. Bardzo wiarygodne okazało się wykreowanie klimatu jaki panuje wśród załogi "Zulies". Klimatu wielkiej rodziny i przyjaciół gotowych zrobić wszystko, by uratować życie drugiej osobie. Właśnie tak wyobrażałam sobie stosunki panujące wśród ludzi, którzy codziennie narażają swoje życie, wykrzykując "Zulies do boju!".

Akcje gaśnicze, w których uczestniczyła Rowan, wielokrotnie wywoływały we mnie strach, podziw i wielki szacunek dla pracy strażaków. Nora Roberts po mistrzowsku budowała w wielu momentach napięcie do granic możliwości. Akcja powieści jest wartka, nie pozwala czytelnikowi nawet na chwilę odetchnąć. Spodziewałam się obszerniejszego wątku miłosnego, tymczasem autorka zaserwowała mi w odpowiednich proporcjach romans, sensację i obyczaj. Dzięki temu powstała iście wybuchowa mieszanka.

Postacią, która wzbudziła we mnie początkowo dość mieszane uczucia, była oczywiście główna bohaterka. Rowan bowiem to kobieta, mająca w moim mniemaniu więcej cech męskich niż damskich. Pozornie twarda i nieustępliwa, w rzeczywistości wrażliwa i spragniona miłości. Moją początkową niechęć do niej zastąpiły w miarę rozwoju akcji zazdrość i podziw. Stałam się nawet jej fanką, mimo wielu zachowań sprzecznych z moją filozofią życiową.

Zdziwiło mnie tłumaczenie tytułu, które jest mówiąc kolokwialnie "bezpłciowe". Oryginalny tytuł brzmi "Chasing fire", nie wiem więc dlaczego tytuł ten przetłumaczono na "Lasy w płomieniach". Nie współgra to ze sobą.

Powieść Nory Roberts to świetne połączenie romansu z dużą nutą dreszczyku. Polecam na chłodny wieczór. Lektura z pewnością rozpali w was ogień…
ukryj

Lato moralnego niepokoju

antologia; Chodorowska Monika, Szymański Paweł Michał, Calar Zosia (pseud.) i inni

"Jest tylko teraz. Jutra nie ma i może nie będzie.... pokaż

Lilka

Kalicińska Małgorzata

"Życie i choroba, narodziny i śmierć – plecie się... pokaż

"Życie i choroba, narodziny i śmierć – plecie się to, zaplata, współistnieje. Radość i smutek."

Przemijanie to proces nieodłącznie wpisany w naszą egzystencję. Przemijają pory roku, przemijają lata, przemija niepostrzeżenie całe nasze życie. Małgorzata Kalicińska, znana szerszemu gronu czytelników z lekkiego tryptyku o życiu nad rozlewiskiem, tym razem podjęła się mocno przygnębiającego tematu. Powieść mną wstrząsnęła i poruszyła najczulsze punkty mojej duszy.

Małgorzata Kalicińska to nasza rodzima powieściopisarka, absolwentka SGGW w Warszawie. W przeszłości autorka była nauczycielką w szkole podstawowej i technikum, jak również pracowała dla Telewizji Polskiej, zbierając wiadomości do programu "Kawa czy herbata". Kalicińska była również współwłaścicielką i pracownikiem agencji reklamowej "Camco Media". Czytelnikom z pewnością znana jest głównie z rodzinnej sagi o życiu nad rozlewiskiem, na podstawie którego powstał serial telewizyjny.

Marianna Roszkowska, nazywana Manią to dojrzała kobieta po pięćdziesiątce, dziennikarka kolorowego pisma, od trzydziestu lat stateczna żona, oraz matka i babcia. Pewnego, zwykłego dnia jakich wiele w jej życiu, Mirek – mąż bohaterki, oświadcza że trwanie ich małżeństwa nie ma najmniejszego sensu i odchodzi. Mania równocześnie dowiaduje się o śmiertelnej chorobie swojej nielubianej, przyrodniej siostry – tytułowej Lilki. Ustabilizowany świat Marianny rozpada się jak domek z kart. Bohaterka zmuszona jest zmierzyć się z ponurą rzeczywistością, w której nowe życie i świadomość nadchodzącego kresu najbliższych jej osób, będą odtąd nieodłączną częścią każdej jej myśli..

"Lilka" to powieść tak wielowymiarowa i wielowątkowa, że trudno się dziwić obszerności książki – ponad pięćset stron. Wydawałoby się, że będzie to kolejna historia o porzuconej kobiecie, która buduje swoje życie na od nowa. I owszem, wątek taki pojawia się, jednak jest on jedynie tłem do ukazania ogólnoludzkich problemów jakie dotyczą każdego z nas. To choroba Lilki, która wraz z każdym dniem przybliżającym ją do śmierci, staje się bliższa Mariannie, jest głównym wątkiem i to właśnie na nim opiera się cała kanwa fabularna. Autorka nie szczędzi czytelnikowi szczegółowych opisów postępowania choroby jakim jest rak. Dzięki obrazowemu językowi, cały proces umierania wraz z jego fizycznym i psychologicznym aspektem, wstrząsa czytelnikiem. Wywołuje wiele sprzecznych emocji i refleksji od litości do złości. Małgorzata Kalicińska podjęła się niezwykle trudnego tematu, którego wykonanie wyciska łzy. Łzy dojmującego smutku i łzy wzruszenia. Nie sposób przejść nad tą historią obojętnie. Czytelnicy znający warsztat autorki jedynie z lekkich powieści, mogą poczuć wielkie zaskoczenie taką właśnie prozą.

Marianna, narratorka i główna bohaterka powieści na tzw. "żółtych kartkach" powraca do swojej przeszłości. Fragmenty te posiadają niezwykłą moc wzbudzania w czytelniku własnych wspomnień. Lata dzieciństwa okraszone podwórkowymi zabawami, wakacyjne dni, młodzi rodzice, pierwsze miłości, szkoła - to tylko niewielki zbiór tego, czego możecie doświadczyć podczas lektury "Lilki". Wielokrotnie wspomnienia Manii, wywołają w was chwilę zadumy nad własną przeszłością. Wielokrotnie również odczujcie wzruszenie, gdy jakiś szczegół opisany na łamach powieści przypomni wam o dawno zapomnianym przez was zdarzeniu z dzieciństwa. Choroba Lilki, opuszczenie przez męża i emigracja syna to główne przyczyny życiowego przystanku Marianny, prowadzącego do refleksji i niestety smutnych wniosków. Wniosków dotyczących nieodwracalnej śmierci najbliższych nam osób, przemijania czy strachu przed samotnością. Wniosków dotyczących sensu całego naszego życia.

"Lilka" to powieść przeładowana przejmującym smutkiem, wyzierającym z każdej strony. Oprócz wątków, o których pisałam wyżej, porusza również kwestię edukacji, gwałtu, seksu czy braku ogłady. Powiecie, że jest tego dużo. Owszem, wielość tematów poruszanych na łamach książki może przytłaczać, jednakże są to jedynie wątki poboczne, dające chwilę wytchnienia od tych najtrudniejszych, w których autorka nie szczędzi nam realizmu i gorzkiej prawdy. Nie napisałam słodko-gorzkiej, gdyż w powieści znajdziecie jedynie namiastkę słodyczy.

Małgorzata Kalicińska posługuje się obrazowym i równocześnie prostym językiem. Na łamach powieści zaskoczyć mogą was wulgaryzmy i opisy erotycznych uniesień, które z pewnością nie były niezbędne, jednak nie przeszkadzały mi w skupieniu się na lekturze. Wbrew opinii dużej ilości czytelników uważam, że nie można postrzegać całej powieści jedynie poprzez pryzmat brzydkich słów czy nie trafiającego w nasze gusta erotyzmu. Historia Marianny i Lilki bowiem wywołała we mnie tak wiele wzruszenia i emocji, że pewnie niedociągnięcia nie miały dla mnie żadnego znaczenia.

O "Lilce" chciałoby się napisać naprawdę wiele. Małgorzata Kalicińska swoją prozą obudziła we mnie nostalgię i otworzyła szuflady dawno zapomnianych wspomnień z przeszłości. Spowodowała również strach przed nieuniknionym losem i śmiercią. Nie napiszę, że to historia, która napawa optymizmem. To bowiem historia ukazująca okrutną prawdę, o której na co dzień nie myślimy. Polecam czytać "Lilkę" w samotności, natomiast nie polecam czytać w nocy, gdyż nadmiar łez i emocji nie pozwoli wam zasnąć przez następne kilka godzin. Przejmująca proza, o której z pewnością nie zapomnę.

"Kto się dzisiaj poświęca dla drugiej osoby w imię miłości? To niemodne i wręcz uważane za straszny błąd! Bo trzeba się realizować, spełniać swoje marzenia, a jeśli to jest w konflikcie z partnerem, partnerką, to kiszka i zazwyczaj rozpad." ukryj

Lista oprawców

Płużański Tadeusz M.

"Dawne komunistyczne układy, ludzie tamtego syste... pokaż

"Dawne komunistyczne układy, ludzie tamtego systemu i struktury, funkcjonują dalej, mając często przemożny wpływ na życie publiczne".

Czy zauważyliście w ostatnim czasie, w szczególności przy okazji świętowania 70 rocznicy wybuchu Powstania Warszawskiego, zwiększone zainteresowanie historią przez młodych ludzi? To znak, że kolejne pokolenia interesują się naszymi dziejowymi zawirowaniami, poznając zagmatwane losy przodków. Dla wszystkich, takich właśnie osób - głodnych historycznej wiedzy, mam publikację, którą po prostu warto znać. Warto bowiem wiedzieć, kim byli stalinowscy oprawcy, którzy przyczynili się do wymordowania prawdziwych, polskich patriotów w okresie PRL-u.

Autorem "Listy oprawców" jest Tadeusz M. Płużański, dziennikarz, historyk i publicysta, specjalizujący się w powojennej historii Polski. Płużański współpracuje ze Światowym Związkiem Żołnierzy Armii Krajowej, publikuje swoje teksty w kilku gazetach. W 2013 r. został prezesem fundacji "Łączka". Jego ojciec, prof. Tadeusz Płużański był naukowcem i więźniem stalinowskim.

"Lista oprawców" to publikacja zawierająca 118 krótszych i dłuższych biogramów osób, które w czasach komunizmu oskarżało, torturowało i wydawało wyroki śmierci na żołnierzy wyklętych i innych, prawdziwych patriotów. W książce znajdziecie takie postacie jak Stefan Michnik, Józef Cyrankiewicz, Helena Wolińska, Czesław Kiszczak, Adam Humer i wiele, wiele innych, mało znanych "bohaterów" tamtych lat. Oprócz trzynastu osób, do wszystkich pozostałych dołączono fotografię, przedstawiające oblicze oprawców.

Publikacja Tadeusza Płużańskiego nie była łatwą lekturą, gdyż takiej, dużej ilości przedstawionych w niej informacji nie dało się przyswoić za jednym razem. Dlatego też, książkę dozowałam sobie, czytając kilka biogramów dziennie, by z pełną uwagą śledzić sylwetki poszczególnych osób. Ludzi, którzy często na swoich fotografiach wyglądali niepozornie i zwyczajnie, a którzy kiedyś stali na straży totalitarnego porządku, bezwzględnie dopuszczając się zbrodni na polskim narodzie. "Lista oprawców" jest dziełem bardzo obszernym (prawie pięćset stron) w nie tylko w mało znane fakty, ale przede wszystkim w nieograniczony wymiar bestialstwa i niesprawiedliwości, jaką doświadczyli ludzie, marzący o życiu w wolnej ojczyźnie. Oprawcy, których przedstawił autor to funkcjonariusze bezpieki, przedstawiciele sądów, żołnierze, adwokaci, czy kaci wykonujący własnoręcznie wyroki śmierci. O niektórych nazwiskach wielu z nas słyszało, jednak o większości pewnie przeczytacie po raz pierwszy, gdyż do tej pory postacie te były znane wąskiemu gronu historyków, czy pracowników Instytutu Pamięci Narodowej. Biorąc to wszystko pod uwagę uważam, że "Lista oprawców" dla wielu przedstawicieli mojego pokolenia, winna stać się źródłem wiedzy, jakiej z pewnością nie otrzymamy na lekcjach historii w szkole, czy na studiach. Wiele czynów tychże osób, jak chociażby okrutne znęcanie się psychiczne i fizyczne, zastraszanie i poniżanie, wzbudza wściekłość i szeroki wachlarz innych emocji. Wyroki śmierci, sposób ich wykonywania i bezduszne sposoby postępowania z ciałami zabitych to fakty, które przemawiają najbardziej do wyobraźni. Warto również wspomnieć, że oprócz suchych biogramów, autorowi udało się zawrzeć w treści wywiad, czy wplatać wspomnienia ojca, którego sądził jeden z oprawców przedstawionych w książce – Eugeniusz Chimczak.

Autor nie spoczywa jednak na laurach, przedstawiając opisy zbrodniczych czynów, jakich dopuścili się stalinowscy oprawcy. Idzie dalej, bowiem w jego śledztwie możemy zobaczyć dalsze losy wielu osób. Osób, które od 1989 r. żyło lub nadal żyją w wolnej Polsce, pobierając wysokie emerytury i odbierając państwowe odznaczenia od najwyższych władz kraju. To zatrważające, że ludzie ci nazywani często zasłużonymi, żyją sobie w chwale, podczas, gdy ich ofiary nie miały nawet godnego pogrzebu. Tadeusz Płużański pokazał w swojej książce wielką skalę nierozliczenia się z poprzednim ustrojem, a co za tym idzie wielką niesprawiedliwość dziejową. W głowie mi się nie mieści, że obok mnie może mieszkać komunistyczny kat, który żyje sobie wygodnie, unikając jakiejkolwiek odpowiedzialności ze względu na swój podeszły wiek. Książka autora pokazała mi smutną rzeczywistość, czyli pozostałości poprzedniego ustroju, które nadal mają wpływ na obecne życie. Pokolenie tych zbrodniarzy spokojnie sobie dożywa sędziwych lat w chwale i zabezpieczeniu finansowym, podczas gdy reszta ich pokolenia pobiera głodowe emerytury. Ostrzegam, ogrom bestialstwa, jakie ukazał autor w połączeniu z oburzającymi faktami dotyczącymi dnia dzisiejszego – wywołują wiele emocji, aż chce się krzyczeć!

W publikacji zabrakło mi dwóch zasadniczych elementów, które mam nadzieję wydawnictwo uzupełni w kolejnych wydaniach. Książka nie zawiera bowiem spisu treści, co jest niewybaczalne. Przy 118 sylwetkach, taki spis jest niezbędny, by móc szybko otworzyć stronę na konkretnej osobie. Książka nie zawiera również spisu materiałów źródłowych, z których korzystał autor i przypisów w treści dzieła. To ważne, aby czytelnicy zobaczyli na czym bazował autor. Na uwagę natomiast zasługuje niewątpliwie samo wydanie książki w twardej oprawie, z minimalistyczną okładką, która moim zdaniem idealnie wpisuje się w smutną tematykę publikacji.

Trudno nad "Listą oprawców" przejść obojętnie. Jak bowiem zrozumieć przypadki osób, które brały udział w kampanii wrześniowej, a następnie stały się oprawcami prawdziwych patriotów? Jak zrozumieć, niesprawiedliwość w postaci chowania w wolnej Polsce stalinowskich katów na cmentarzu w Powązkach, do tego w Alei Zasłużonych? Jak zrozumieć, powiązania dzisiejszych elit, zwanych "resortowymi dziećmi" z oprawcami poprzedniego ustroju? Na te pytania Wam nie odpowiem. Po prostu przeczytajcie tę książkę. ukryj

Lot nisko nad ziemią

Grabowska Ałbena (Grabowska-Grzyb Ałbena)

"Co lepsze? Przejść do legendy, paradoksalnie ist... pokaż

"Co lepsze? Przejść do legendy, paradoksalnie istnieć w zbiorowej świadomości, ale nie być naprawdę, czy przeżyć szare życie, ale doświadczyć go w całej pełni?".

Odkąd tylko pojawiła się zapowiedź najnowszej powieści Ałbeny Grabowskiej wiedziałam, że czeka na mnie historia, o której z pewnością długo nie zapomnę. Lektura, której nie odłożę, dopóki nie przeczytam jej ostatniej strony. I tak się oczywiście stało – autorka po raz kolejny udowodniła swój talent prozatorski, stosując suspens. To odtąd moja prywatna mistrzyni suspensu w polskiej literaturze.

Ałbena Grabowska to z wykształcenia lekarz neurolog epileptolog, pracująca w Szpitalu Dziecięcym w Dziekanowie Leśnym. Autorka z bułgarskimi korzeniami, której imię Ałbena oznacza Kwitnącą Jabłoń. W swoim dorobku literackim może poszczycić się pięcioma książkami dla dzieci, książką non-fiction, oraz trzema powieściami dla dorosłych. Prywatnie matka trójki dzieci, uwielbiająca teatr i film.

Weronika Przybyszewska wychowywała się w domu, w którym rodzice wmawiali córce, że najważniejszym aspektem życia jest to, aby się nie wyróżniać. Pomimo takiego nastawienia najbliższych jej osób, Weronika postawiła na swoim – zdobyła wymarzoną pracę przedszkolanki i wyszła za mąż za miłość swojego życia – Sławka. Szczęśliwe lata małżeństwa naznaczone były pewną dozą smutku z powodu bezdzietności pary. Gdy ukochany mąż Weroniki ginie w wypadku samochodowym, bohaterka traci kawałek siebie. I musi sobie z tym jakoś poradzić - na swój własny sposób.

"Lot nisko nad ziemią" to książka niełatwa, będąca połączeniem powieści psychologicznej i obyczajowej, w której wyodrębnić można podział na dwie części: na życie przed śmiercią męża Weroniki i życie po odejściu ukochanego męża. I tak jak część pierwsza jest dość zwyczajna, tak druga wręcz przeciwnie, zaskakuje niedomówieniem, dziwnością i niejednoznacznością. Mogłabym nawet zaryzykować stwierdzenie, że pierwsza część to swoiste wprowadzenie do tego, co będzie się działo dalej w życiu głównej bohaterki, a dziać się będzie naprawdę wiele. Ałbena Grabowska potwierdziła tym samym umiejętność, którą można było dostrzec już w jej poprzedniej powieści pt. "Coraz mniej olśnień" - umiejętność stopniowania napięcia, wyrażającą się we wzbudzaniu u czytelnika wielu pytań, na które odpowiedź znajdzie dopiero pod koniec czytanej historii, bądź nawet wcale. To, co mogę powiedzieć o fabule "Lotu nisko nad ziemią" to z pewnością nieszablonowa i na pewno nieschematyczna jej konstrukcja, wręcz trudno przewidzieć kolejne kroki autorki, a zakończenie to jeden, wielki suspens.

Najnowsza powieść Ałbeny Grabowskiej to również przejmujące studium psychologiczne osoby, która straciła w swoim życiu najważniejszą wartość – miłość. Strata ta jest dla niej tak wielka, że bohaterka radzi sobie z nią w niezwykle niekonwencjonalny sposób, wprowadzając tym samym czytelnika w niezłe osłupienie. Kto by się bowiem spodziewał, że osoby, którym wynajmuje swoje mieszkanie okażą się... no właśnie tego Wam nie zdradzę. Z każdym, nowym lokatorem, który pojawiał się w życiu Weroniki zastanawiałam się, po co autorka wprowadza tak dużo zróżnicowanych postaci, wręcz całą ich plejadę. Zakończenie jakie zaserwowała mi Ałbena Grabowska okazało się zaskakujące i bardzo logiczne, tym bardziej gratuluję autorce za takie wprowadzenie mojej osoby w błąd. To duża sztuka, z rozpoczynającej się dość banalnie historii, stworzyć tak niesamowitą finalnie opowieść.

Muszę również podkreślić, że warto zwrócić uwagę na przepiękne, klimatyczne wydanie "Lotu nisko nad ziemią". Zagadkowa i tajemnicza kobieta z rozwianymi włosami na niebieskim tle, idealnie prezentuje się na śliskiej okładce. Pachnące wydanie wspaniale prezentujące się na półce.

"Raz jeden w życiu każdy chyba to czuł" – tak śpiewał zespół Lady Pank w swoim znanym kawałku "Sztuka latania". Czy każdy z nas chociaż raz wzbił się wysoko ponad ziemię, by następnie spaść? I czy był to lot wysoki, czy może jednak zbyt niski? Odwieczne marzenie ludzkości, umieć latać. Moje marzenie na dziś, mieć już kolejną książkę Ałbeny Grabowskiej.

ukryj

Łomskie opowieści

Andreew Emil (Andreev Emil)

"Każdy z nas, nawet jeśli nie pozostało mu nic i... pokaż

"Każdy z nas, nawet jeśli nie pozostało mu nic innego, posiada przynajmniej swoją wieczną wioskę. Nie, nie tę, w której się urodził albo mieszka, lecz wieś własnych wspomnień i snów".

Swoją przygodę z bułgarską prozą rozpoczęłam dość nietuzinkową lekturą, w której jak się okazało próżno było szukać realizmu, za to nie zabrakło w żadnym stopniu surrealizmu i pewnej dozy mistycyzmu. Do tej pory zadziwia mnie fakt, że to debiut wydany po raz pierwszy prawie dwadzieścia lat temu. Szkoda, że polski czytelnik musiał aż tak długo czekać, by poznać to dzieło.

Emil Andreev to bułgarski pisarz, dramaturg i scenarzysta urodzony w Łomie. Jest absolwentem filologii angielskiej na Uniwersytecie Wielkotyrnowskim im. Świętych Cyryla i Metodego. Mawia, że "książka jest jak taniec słów, wabi duszę do tańca". Autor mieszka obecnie we wsi Poiberne w okolicy Sofi, tam również tworzy i poszukuje inspiracji. W Bułgarii jest niezwykle cenionym pisarzem.

"Łomskie opowieści" to zbiór osiemnastu opowiadań, których akcja została umiejscowiona w Łomie, rodzinnym mieście autora. Bohaterami opisywanych historii są mieszkańcy wioski – samotnicy, wariaci, pijacy, kloszardzi czy piękne kobiety kuszące do grzechu. Łom to miejsce wspomnień autora, w którym przeplata się iście baśniowy klimat z domieszką realizmu magicznego. To miejsce, w którym wszystko jest możliwe.

Debiut Emila Andreeva to proza nie dla wszystkich. Jeśli bowiem ktoś planuje zmierzyć się z tą lekturą, musi po pierwsze lubić krótkie formy, jakimi są opowiadania, oraz musi co najmniej tolerować zabieg w postaci elementów realizmu magicznego - bez tego bowiem opowieści zawarte w zbiorze mogą zwyczajnie zniechęcić. Świat przedstawiony w książce, w wykonaniu bułgarskiego prozaika to świat, w którym zderzają się dwie odmienne rzeczywistości – realna z codzienną rutyną i marazmem, oraz baśniowa i mistyczna w której dosłownie wszystko jest możliwe – ludzie mogą nawet zamieniać się w zwierzęta. Takie połączenie tworzy dość interesujący kolaż, ale jednocześnie wymagający dużego skupienia intelektualnego. To bowiem historie o nas, o ludziach targanych wieloma uczuciami - pragnieniem akceptacji, samotnością, tęsknotą czy cierpieniem. Łom to wioska, którą możemy znaleźć wszędzie, nawet na swoim własnym podwórku.

W kawiarni Miłczy Szprychy spotkacie ciekawy poczet interesujących ludzi – Fotograf Iwajło, Bałkański czy Gani Pajca. Bohaterowie ci szukają własnego przeznaczenia, doświadczając nieprawdopodobnych wydarzeń. Rzeczywistość jakiej są częścią jest niczym nieograniczona, połączona ze światem snów i magii. Uczestniczenie w niej, wraz z bohaterami to dość niecodzienna eksploracja ludzkiego umysłu i podróż, z której trudno wysiąść aż do ostatniej strony.

Toczka to synonim słowa kropka, synonim końca. Wydawnictwo o takiej właśnie nazwie, wydając debiut Emila Andreeva udowodniło, iż kropka nie zawsze musi coś kończyć. Poza nią można również spotkać obszary, o których istnieniu nie mieliśmy dotąd pojęcia. Jeśli zajrzycie do "Łomskich opowieści" wasza wyobraźnia z pewnością doświadczy jedynego w swoim rodzaju treningu. Zachęcam do zmierzenia się z tą lekturą.
ukryj

Łosoś à la Africa

Krupa Michał

Łowca czterech żywiołów

Adamska Agata (ur. 1986)

M jak Miłość: Początki

Mastalerz Marcin

"Ktoś kiedyś powiedział, że nic bardziej nie spaj... pokaż

"Ktoś kiedyś powiedział, że nic bardziej nie spaja rodzin niż nieszczęścia. Wspólnie przeżyte złe chwile łączą ludzi głębszym rodzajem więzi niż największe nawet radości".

"M jak miłość" - serial, o którym słyszeli wszyscy. Zarówno wierni widzowie polskich seriali, jak i zupełni antagoniści tej formy spędzania wolnego czasu. Serial, który w swojej szczytowej formie gromadził przez telewizorem ponad dwanaście milionów widzów. Z okazji wyemitowania 1000 odcinka, dla fanów losów rodziny Mostowiaków przygotowano specjalny prezent – zbeletryzowany pierwszy sezon "M jak miłość" wraz z ciekawym dodatkiem.

Publikacja "M jak miłość. Początki" to książka podzielona na dwie części. Pierwsza, powieściowa zawiera zbeletryzowany I sezon serialu emitowany od 2000 r. przez telewizyjną dwójkę. Początek książki to czasy współczesne, które za chwilę przenoszą czytelnika do mazowieckiej wsi Grabina sprzed ponad dziesięciu laty, do początków historii sagi rodzinnej Mostowiaków. Druga część zatytułowana "Zza kulis"to kilka elementów: wywiady z aktorami, alfabet "M jak miłość" czy ponad pięćdziesiąt zdjęć.

Przed sięgnięciem po powyższą publikację zastanawiałam się w jaki sposób serialowa rzeczywistość Mostowiaków zostanie zaadoptowana na potrzeby powieści. Nie od dzisiaj bowiem wiadomo, że książka oparta na kanwie scenariusza serialowego nie zawsze staje się trafionym pomysłem. W przypadku "M jak miłość. Początki" I sezon tego serialu przedstawiono w dwóch płaszczyznach – typowej powieściowej oraz pamiętnikowej. Otóż w książce seniorka rodu – Barbara Mostowiak prowadzi swoisty pamiętnik, w którym zapisuje własne emocje i najważniejsze pojawiające się wydarzenia w rodzinie Mostowiaków. Potraktowanie w taki właśnie sposób części fabuły było trafionym pomysłem, gdyż zapiski Barbary uderzają prostotą, a szczerością trafiają do serca czytelnika. To, co może was również zachęcić do lektury to brak odczucia przeskakiwania od sceny do sceny, jak to często bywa w tego typu publikacjach. Część zbeletryzowaną czyta się przyjemnie i szybko. Widzowie, którzy od początku towarzyszą serialowej rodzinie Mostowiaków przy okazji odświeżą sobie pewne fakty z początków ich zagmatwanych losów. To swoisty powrót do przeszłości, powrót bardzo przyjemny.

Część drugą można potraktować w kategoriach świetnego dodatku i pewnego uzupełnienia wiedzy o serialu. Przeprowadzone wywiady z aktorami "M jak miłość" m. in. z Teresą Lipowską, Witoldem Pyrkoszem czy Dominiką Ostałowską oraz ze scenarzystami Iloną Łepkowską i Aliną Puchałą, pokazują po części serial od strony czysto technicznej. Widać tutaj trafność pytań zadawanych w poszczególnych rozmowach, pytań konkretnych i interesujących. W części tej znajdziecie również wiele ciekawostek, które dla miłośników serialu staną się wiedzą na wagę złota. Całość dopełniają zdjęcia, które ukazują przemiany fizyczne głównych bohaterów telenoweli. W niektórych przypadkach to naprawdę wielkie metamorfozy jak chociażby Anna Mucha czy Marcjanna Lelek. W książce o takim profilu nie mogło również zabraknąć zdjęć, uważam więc, że to zabieg bardzo udany i pomysłowy.

"M jak miłość" to serial kultowy. Nie ma chyba w naszym kraju osoby, która bodaj nie słyszałaby o rodzinie Mostowiaków. Można negować powstanie serialu, można również w pewnym momencie rozstać się z bohaterami, gdyż fabuła zmierza w niezrozumianym dla nas kierunku. Jednemu nie da się jednak zaprzeczyć: to serial, który swego czasu skradł serca milionów Polaków. I to w głównej mierze dla tych wiernych fanów serialu skierowana jest książka "M jak miłość. Początki". Dla mnie była to bardzo przyjemna poznawcza wędrówka po historii Mostowiaków, którą co tu dużo ukrywać, dawno temu oglądałam z zapartym tchem. Większość z was pewnie też.... Polecam.

"Czasem wystarczy jeden kamyk, by poruszyć lawinę. Jednak rzucając go, nie sposób przewidzieć, jaką dokładnie drogą zejdzie wywołany tak nierozważnie skalny kataklizm ani kogo ze sobą porwie w dół zbocza". ukryj

Magia wiedźm: Rytuały, specyfiki i zaklęcia

Seifert Claire

„Zobacz tę książkę jako to, czym ona jest: źródłem... pokaż

„Zobacz tę książkę jako to, czym ona jest: źródłem inspiracji, nie żadną Biblią!”

Jako mała dziewczynka zawsze marzyłam o tym aby zostać wróżką. Chciałam umieć wyczarowywać różne cuda jak wróżki. Jednak obok tych dobrych wróżek w bajkach, często występowały również złe wiedźmy z wielkim nosem i miotłą. Czytając „Magię wiedźm. Rytuały, specyfiki i zaklęcia” przekonacie się, że wasze mniemanie o okropnych wiedźmach, baby-jagach jest błędne. Dzisiejsza wiedźma bowiem to ktoś, kogo możecie minąć na ulicy, nie wiedząc o tym, że posiada tajemną moc przekazywaną od pokoleń.

Autorka poradnika Claire Seifert jest stosunkowo młodą osobą, bowiem urodziła się w 1981 r. na wsi, w nieistniejącym już NRD. Jej rodzina od pokoleń kultywowała ludowe tradycje związane z magią, historią czy religią. Studiowała socjologię, a przygodę z pisarstwem rozpoczęła od małego magazynu przeznaczonego dla czarownic. W swoim ojczystym kraju wydała już siedem książek, w Polsce niestety „Magia wiedźm. Rytuały, specyfiki i zaklęcia” to dopiero jej pierwszy opublikowany poradnik.

Autorka przekazuje czytelnikom porady dotyczące stricte wykorzystania w naszym codziennym życiu białej magii. Cała książka składa się z dziewięciu rozdziałów. W każdym z nich znajdziecie mnóstwo przydatnych informacji dotyczących wielu aspektów życia i wpływu na nie białej magii. Dowiecie się na temat magicznej nauki o barwach, kosmetycznej magii, działań kamieni szlachetnych, olejków aromatycznych i aromaterapii. Chcecie wiedzieć jak budować szczęście w mieszkaniu oraz na czym polega sztuka komunikacji z różnymi istotami zamieszkującymi naszą planetę? A może interesują was czary miłosne i magia erotyczna? To również zawiera poradnik. Nie zabraknie też metod wróżbiarstwa czyli tarot, wahadełko czy kryształowa kula.

Czy wiedzieliście, że istnieją różne rodzaje kąpieli od kobiecej do słonecznej? Każda z nich działa kojąco na inne obszary. Czy zdarzyło wam się spotkać osobę, która wysysa z was całą energię? To wampir energetyczny. Chcecie pozbyć się niechcianego wielbiciela? Autorka ma dla was rozwiązanie.

Pierwsze co zwraca uwagę czytelnika to świetnie dopasowana kolorystycznie okładka oraz ozdobne czcionki. Tytuł każdego rozdziału opisany jest śliczną czcionką, a wszędzie widoczne są motywy kwiatowe, zarówno na dole jak i w innych miejscach stron. Miło jest przewracać kartki przy takiej oprawie graficznej. Estetyka więc moim zdaniem jest na piątkę z plusem.

Z książki dowiedziałam się naprawdę wielu ciekawych rzeczy. Najbardziej zainteresowały mnie porady dotyczące magii zapachów czyli kadzidła, świece i zapachy różnych roślin. Autorka również dużą uwagę zwracała na wybór kosmetyków, których używamy w codziennej pielęgnacji. Ujęła mnie tym, iż w swojej książce próbuje uświadomić czytelnika, że może stosować naturalne kosmetyki czyli takie, które nie były testowane na zwierzętach, wystawiając je przy tym na ogromne cierpienie. Zdanie o kotach do których żołądka wstrzykuje się kawę celem doświadczeń było dla mnie wstrząsające. Uświadomienie sobie, że wszystko zależy od naszego indywidualnego wyboru jest bardzo ważne. Szkoda tylko, że naturalne kosmetyki są w naszym kraju tak bardzo drogie i nie każdego jest na nie stać.

Czytając „Magię wiedźm. Rytuały, specyfiki i zaklęcia” miałam wrażenie, że czytam porady zostawione mi przez przyjaciółkę. Lekki język, proste i dosadne sformułowania pozwalają skupić się na rzeczach istotnych. Jest to książka, do której będę często wracać, gdyż różnorodna tematyka dotycząca białej magii przydaje się w różnych sytuacjach i na różnych etapach życia. To swoiste kompendium wiedzy dotyczące magii, wróżbiarstwa i ludowych wierzeń.

Czy to poradnik wyłącznie dla kobiet? Absolutnie nie. Jak przekonuje autorka, mężczyzna również może używać zaklęć i magii. Polecam więc wszystkim, pasjonująca lektura do której będziecie często wracać.
ukryj

Magiczny dom: Praktyczne wskazówki, jak oczyścić mieszkanie i odnaleźć harmonię

Whitehurst Tess

"Wszystko się ze sobą łączy. Każdy element fizycz... pokaż

"Wszystko się ze sobą łączy. Każdy element fizycznego świata jest przepełniony niewidzialną siłą życiową i jedyną w swoim rodzaju magiczną energią".

Pokaż mi jak mieszkasz, a powiem ci kim jesteś! Zgadzacie się z tym stwierdzeniem? Macie czasami przeświadczenie, że wasze mieszkanie potrzebuje oczyszczenia i reanimacji? Interesujecie się chociaż w małym stopniu ezoteryką? Jeśli na dwa ostatnie pytania odpowiedzieliście twierdząco, to zapraszam do lektury książki "Magiczny dom. Praktyczne wskazówki, jak oczyścić mieszkanie i odnaleźć harmonię".

Tess Whitehurst to doradca intuicyjny, konsultantka feng shui oraz mówczyni. Autorka prowadzi warsztaty, a jej książki sprzedają się w wielotysięcznych nakładach. Jest witarianką i joginką kundalini, działa również na rzecz ochrony środowiska. Obecnie mieszka w Venice, w Kalifornii z chłopakiem i swoimi kotami.

Poradnik podzielony jest na jedenaście rozdziałów, w których Tess Whitehurst ukazuje czytelnikowi jak oczyścić przestrzeń mieszkania oraz jak znaleźć w nim harmonijne miejsca. Dowiecie się również jaką moc mają kamienie szlachetne, rośliny oraz zwierzęta w naszym domu. Nie zabraknie również rozdziału poświęconego wróżkom i innym pomocnym istotom.

Autorka w swojej publikacji skupia się na dwóch płaszczyznach, zarówno tej materialnej jak i duchowej, przy czym obie te warstwy są ze sobą nieodłącznie związane. Warto więc w tym aspekcie podkreślić, iż czytelnicy którzy nie interesują się ezoteryką, w książce nie znajdą wielu przydatnych informacji bowiem trzy czwarte jej treści to właściwie odniesienia do magii i pojęć tematycznie z nią związanych. Pewne rozdziały dotyczące m. in. wróżek czy aniołów należy potraktować jako swoistą ciekawostkę z przymrużeniem oka.

Poradnik porusza bardzo zróżnicowaną tematykę. Od wyrzucania rzeczy z mieszkania, z którymi nie mamy dobrych skojarzeń do zapraszania istot nadprzyrodzonych, takich jak wróżki czy inne istoty. Szerokie spektrum prezentowanych treści jak widać może zainteresować różnych odbiorców książki. Autorka w każdym rozdziale prezentuje szereg własnych porad, zobrazowanych bardzo praktycznymi przykładami. Niestety większość z nich dla przeciętnego Kowalskiego będzie nieosiągalna. Zapytacie dlaczego? Otóż mało kto może sobie pozwolić na wyrzucenie mebla, które kojarzy się nam z czymś niezbyt miłym. Nie każdego będzie również stać na kupno składników, o których pisze autorka celem różnorodnych magicznych rytuałów. I ostatnia kwestia dotykająca problematyki stricte mieszkaniowej, czyli mały odsetek Polaków posiadających przestronne mieszkania. Dla większości z nas bowiem posiadanie jakiegokolwiek własnego lokum to szczyt marzeń. Biorąc pod uwagę wyżej wymienione kwestie, energetyczne porządki, o których pisze konsultantka feng shui mogą stanowić nie lada wyzwanie dla przeciętnego polskiego czytelnika.

W "Magicznym domu" znajdziecie wiele ciekawostek dotyczących magii własnego lokum. Dowiecie się jak stworzyć magiczne płyny do podłogi czyli naturalne detergenty czyszczące, wpływające na aurę waszego mieszkania. Do interesujących fragmentów należą również porady dotyczące usuwania fizycznych toksyn oraz współżycia ze zwierzętami, w tym z kotami. Dobrym zabiegiem było również umieszczenie w poradniku dodatku w postaci oddziaływania kolorów na naszą osobowość.

Po przeczytaniu książki "Magiczny dom. Praktyczne wskazówki, jak oczyścić mieszkanie i odnaleźć harmonię" można stwierdzić, że niektóre praktyczne rady zaprezentowane przez autorkę warte są ich wdrożenia. Nie ze wszystkimi wskazówkami się zgadzam, a już na pewno nie zamierzam pozbywać się swoich książek. Jednakże jeśli ktoś z was interesuje się ezoteryką, to z pewnością w książce znajdzie coś dla siebie. Niektóre porady warto bowiem zastosować, by poczuć magię własnego domu.
ukryj

Malokkio

Malesińska Agata (pseud. Harrison Agata)

„A potem znów wszystko prysło, odjeżdżając jak nap... pokaż

„A potem znów wszystko prysło, odjeżdżając jak napisy końcowe”

Muszę przyznać, że do kupna tej książki w dużej mierze przyczynił się sam tytuł. Dziwny, inspirujący ale już gdzieś zasłyszany przeze mnie. Poza tym czytając nazwisko autorki wiedziałam, że już gdzieś o niej słyszałam w mediach. I nie pomyliłam się.

Agata Malesińska bowiem to pisarka, dziennikarka ale również scenarzystka filmowa i telewizyjna. Swoją pierwszą powieść pt. „Aby do pełni” wydała pod pseudonimem Agata Harrison. Pani Agata jest autorem scenariusza i dialogów w wybranych odcinkach „Niani”, „Heli w opałach” czy „Samego życia”. W internecie możecie znaleźć blog pisarki, aby zasięgnąć o niej więcej informacji.

Tytułowe Malokkio to według ludowych przesądów złe oko, złe spojrzenie, które przynosi nieszczęście osobie, na która się spojrzało. Taką właśnie przypadłość zauważa u siebie pewnego dnia dwudziestodziewięcioletnia Daria pracująca na recepcji. Ludziom, którzy w jakiś sposób wyrządzają jej krzywdę, praktycznie natychmiast zdarzają się nieszczęśliwe wypadki, a nawet niespodziewana śmierć. Bohaterka w takiej sytuacji nie wie co robić, jak pozbyć się tego daru, a zarazem przekleństwa.

Kluczem do rozwiązania zagadki jest zaginiona księga „Malokkio”, którą posiada Marina i jej sługa Szczurowaty, członkowie sekty poszukujący mesjasza. Daria nie zdaje sobie sprawy, że według sekty to właśnie ona jest mesjaszem i to jej grozi wielkie niebezpieczeństwo. Na szczęście dziewczyna może liczyć na aspiranta policyjnego Dawida, który dzięki swojemu wścibstwu i ambicji odkryje tajemnicę złego oka.

Agata Malesińska stworzyła bardzo barwne postacie w swojej powieści. Oprócz wyżej wymienionych, czytelnik spotyka na kartach książki sepleniącą dziesięciolatkę, która wykonuje działania matematyczne na numerach rejestracyjnych samochodów, dwóch bezdomnych Ireneusza i Franciszka oraz moim zdaniem najbardziej zapadającą w pamięć postać - bezdomną socjolożkę - doktorantkę, która z miłości do hazardu straciła wszystko.

Autorka operuje lekkim piórem, śmieszne dialogi i wyraziste postacie opisane są niewyszukanym językiem. Nie ma rozwlekłych opisów nużących czytelnika, cały czas coś się dzieje. Dobrze rozbudowana fabuła zachęca do sięgania po kolejne kartki. Nie ma również jednego, głównego bohatera o czym pisze autorka we wstępie. Myślę, że tę powieść mogę określić jako thriller przygodowy z nutką fantastyki. Nie mam tak naprawdę do czego się doczepić. „Malokkio” to przyjemne czytadło na nudny wieczór.

Intryguje mnie natomiast ostatnie zdanie we wstępie autorki:

„Tylko że akurat ta bajka wydarzyła się naprawdę”

Czyżby Agata Malesińska czerpała z życia inspirację do napisania tej historii? Jestem zaciekawiona czy pewne wątki mają odzwierciedlenie w rzeczywistości. Pozostaje więc z uczuciem niedosytu. A książkę oczywiście polecam.

ukryj

Małe cycki, chudy portfel, czyli w czym problem?

Krupiński Ryszard (pseud. Chrystus Adolf)

"Zatem aby zmienić kształt i jakość swojego życia... pokaż

"Zatem aby zmienić kształt i jakość swojego życia najpierw należy zmodyfikować przekonania i przeświadczenia".

Czy zdajecie sobie sprawę, jak obecne od dzieciństwa przekonania warunkują wasze przyszłe życie? Pewnie sądzicie, że wiecie i potraficie panować nad wypracowanymi na przestrzeni lat schematami myślenia? To również tylko wasze przekonanie. Zastanówcie się przez chwilę z czym kojarzą wam się zestawienia słów: "małe cycki" i "chudy portfel"? Widzicie, każdy z nas posiada swoistą bazę własnych przekonań, z których często nie zdajemy sobie po prostu sprawy.

Pod celowo kontrowersyjnym pseudonimem artystycznym Adolfa Chrystusa, ukrywa się Ryszard Krupiński. Autor książek o różnorodnej tematyce, począwszy od psychologii i samorealizacji, a skończywszy na rozwoju osobistym. Autor w swoim dorobku posiada również słownik psychologiczny i tomik poezji. Krupiński z wykształcenia jest specjalistą psychoprofilaktyki uzależnień, pedagogiem i ekonomistą, mieszka obecnie w Koninie.

"Małe cycki, chudy portfel, czyli w czym problem?" to publikacja oparta na kanwie poradnika, składająca się z dziesięciu krótkich rozdziałów, dotykających problematyki wpływu wypracowanych na przestrzeni życia przekonań na ludzkie życie. Książka ukazuje rodzaje i formy przekonań, możliwość ich zmiany jak również dotyczące ich mity.

Publikacja Ryszarda Krupińskiego jest cieniutką książką (zaledwie sto siedem stron pisanych dość dużą czcionką), przedstawiającą w dość prostej i zarówno okrojonej formie tematykę wpływu przekonań na życie każdego z nas. Trafiony tytuł, odnoszący się wprost do poruszanej przez autora problematyki, trąci swoistą przekorą i lekką nutką ironii. Małe cycki bowiem większości z nas kojarzą się z mniejszą atrakcyjnością, a chudy portfel z brakiem zaradności w życiu. To tylko nieliczne ze stereotypów, jakie warunkują podejmowane przez nas decyzje, często nieświadomie, jak udowadnia autor. Rozdziały, na jakie została podzielona książka są bardzo krótkie i zarazem zawierają najpotrzebniejsze informacje do zrozumienia funkcjonowania pewnych schematów myślowych. Ciekawym rozdziałem jest część poświęcona budowaniu zdrowej i skutecznej auto-afirmacji, w której Ryszard Krupiński podaje telegraficzne skróty autentycznych historii paru ludzi. Przy każdej osobie autor omawia sposób poradzenia sobie z konkretnym problemem, co wpływa bezsprzecznie na podniesienie praktyczności zawartych w poradniku informacji. Zaciekawić was mogą również przykłady wierzeń i powiedzonek, które używamy w codziennym życiu, na przykład: "dzieci i ryby głosu nie mają" czy "faceci ciągle myślą o seksie". Przyznam, że większość z tych "prawd" odnalazłam w swoim umyśle, co świadczy o naprawdę wielkiej sile przekonań, jakie wypracowujemy sobie przez lata.

Autor używa bardzo prostego języka, unikając naukowego wydźwięku swoich wynurzeń. Dzięki temu publikacja z pewnością trafi do szerokiego grona odbiorców. Cała książka jest dość zwięzła, autor pisze krótko i na temat. To swoista forma pigułki informacyjnej w wykonaniu Ryszarda Krupińskiego. Przypuszczam, że czytelnikowi mającemu spore doświadczenie w czytaniu różnego rodzaju poradników, taka forma może nieco dziwić. Z drugiej jednak strony, bardzo często w publikacjach tego typu, autorzy niejako wrzucają w swój tekst mnóstwo wiedzy teoretycznej, często po prostu zbędnej.

"Małe cycki, chudy portfel, czyli w czym problem?" to książka, której lektura zajmie wam tylko jeden wieczór. Nie nastawiajcie się na obszerne wywody i wykłady dotyczące wpływu przekonań na podejmowane przez was decyzje. Autor skupił się bowiem na najważniejszych punktach tego tematu, które jego zdaniem mają decydujące znaczenie. Jeśli macie ochotę na lekturę tego typu, zachęcam.
ukryj

Marcowe fiołki

Jio Sarah

„Wszystko mogło się jeszcze ułożyć, lecz nie mogli... pokaż

„Wszystko mogło się jeszcze ułożyć, lecz nie mogliśmy się zgrać w czasie. Nigdy nie mogliśmy się zgrać w czasie”

Sarah Jio - pisarka oraz dziennikarka. Tworzy artykuły dla magazynów o tematyce zdrowotnej. Jest autorką setek tekstów dotyczących zdrowego żywienia, diet czy odchudzania. Zdziwiło mnie to trochę, gdyż jej książki to całkowicie inna tematyka. Autorka jest też znaną blogerką. Obecnie mieszka w Seattle z mężem oraz trzema synkami.

Emily – bohaterka powieści, nazywana jest pisarką, chociaż jej twórczość to zaledwie jedna wydana książka, która stała się bestsellerem. Bohaterka znajduje się na zakręcie życiowym. Jej kariera pisarska jest na skraju upadku, mąż odchodzi od niej do innej kobiety. Emily postanawia więc wyjechać na miesiąc do dawno nieodwiedzanej ciotki Bee, zamieszkującej uroczą wyspę Bainbridge u brzegów Seattle. W starym domu pełnym historii, w jednym z pokoi niespodziewanie odnajduje pamiętnik w czerwonej oprawie z 1943 r. Dzięki niemu poznaje historię niespełnionej i tragicznej miłości Esther i Elliota, która jak się później okaże będzie miała wielki wpływ na Emily i całą jej rodzinę. Nagle wszystkie elementy układanki zaczną się układać w logiczną całość. Emily spojrzy na swoje życie w zupełnie innym świetle. Pojawi się też tajemniczy mężczyzna, który zawładnie sercem bohaterki, również związany z tragiczną historią sprzed lat.

„Marcowe fiołki” to opowieść przede wszystkim o miłości, która była tragiczna w swoich skutkach i która nawet po sześćdziesięciu latach wpływa na ludzi zamieszkujących wyspę. Połknęłam tę książkę w jeden dzień. Po prostu nie mogłam się od niej oderwać. Fabułą jest tak skonstruowana, że czytelnik nie może się doczekać ciągu dalszego na kolejnych stronach. Autorka znakomicie odzwierciedliła klimat małej wyspy i jej mieszkańców. Postacie, chociażby ciotka Bee – ekstrawagancka starsza pani, która skrywała wielką tajemnicę przez tyle lat czy Jack – tajemniczy artysta, są świetnie wyeksponowane. Dodają kolorytu całej historii. Każda postać czymś się wyróżnia, dzięki temu nie trzeba wracać do wcześniejszych kartek by sprawdzić kto jest kim. I oczywiście cała historia, tak nieprawdopodobna, że aż prawdziwa. Zakończenie zaskakuje i to bardzo.

Powieść „Marcowe fiołki” została uhonorowana nagrodą „Library’s Journal” za najlepszą książkę 2011 r. Sama Jodie Picoult powiedziała: „Co powstanie, gdy połączysz historię miłosną i tajemnicę z przeszłości? Marcowe fiołki, pełna niespodzianek opowieść o tym, że przeszłość zawsze do nas wraca”.

Czy mam was więcej zachęcać? ukryj

Maria

Iskra Kozińska Barbara

"I oto teraz mamy wszystko – mamy pola i łąki, al... pokaż

"I oto teraz mamy wszystko – mamy pola i łąki, ale Polska nie ta... (...)"

Koniec II wojny światowej nie niósł ze sobą jedynie echa spokoju i intensywnej odbudowy kraju z pozostawionych przez Niemców zgliszczy. Mieszkający na terenach Wołynia Polacy (około dwieście tysięcy ludzi) zostali z dnia na dzień zmuszeni do opuszczenia swoich domów. Wysiedlenia i co za tym idzie rozpoczynanie życia na nowo w powojennych warunkach nie było łatwe. Powieść, którą dzisiaj chciałam wam przedstawić ukazuje losy powojennych wysiedleńców bez upiększeń i kolorytu. Losy przede wszystkim prawdziwe.

Barbara Iskra Kozińska to pisarka i poetka. Czytelnicy mogli ją poznać dzięki dwóm, wydanym powieściom historycznym. W tym roku autorka wydała również powieść obyczajową pt. "Dom nad Borkiem". Oprócz pracy twórczej, Barbara Iskra Kozińska prowadzi pensjonat "Sosnówka", zlokalizowany nad jeziorem Borek przy granicy z Niemcami, miejsce znane wielu ludziom kultury. "Maria" to druga część sagi rodzinnej, której pierwszą była powieść "Czerwone niebo nad Wołyniem".

Znana z pierwszej części rodzina Kozińskich, po wojnie zostaje wysiedlona na skraj zachodnich terenów Polski. Maria Kozińska (matka autorki) przyjmuje na siebie odpowiedzialność za wychowanie trójki dzieci swojej zmarłej siostry. Na tereny przy granicy polsko - niemieckiej zostaje również przesiedlona rodzina Zawadzkich, pochodząca z Wileńszczyzny. "Maria" to historia trudnych początkach odbudowy codziennego życia naszych rodaków. To historia o przyjaźni i wzajemnej pomocy w tak trudnych, powojennych latach.

Książka Barbary Iskry Kozińskiej to z pewnością gatunek powieści historyczno-obyczajowej, w której wątki te zostały przez autorkę równomiernie rozłożone, czyniąc z książki świetny dokument dla przyszłych pokoleń Polaków. Dokument ukazujący codzienne troski, problemy, dylematy moralne wysiedleńców, ale również chwile szczęścia i zadumy. Czytelnik pod wpływem prozy autorki uświadamia sobie jak ciężko było w powojennych latach zaczynać wszystko od początku i z jakimi problemami przyszło się zmierzyć nowym osadnikom. Polacy pozbawieni własnych majątków, musieli zamieszkać w niemieckich domach i obrabiać do niedawna jeszcze niemiecką ziemię. Książka przedstawia zwykłe życie naszych rodaków, w którym szczęście przeplatało się z tragizmem, a kolejne pokolenia odchodziły ustępując miejsca swoim potomnym.

Oprócz widocznego wydźwięku obyczajowego, autorka poprzez historię losów swojej rodziny, dostarcza czytelnikom niebywałej lekcji historii. Lekcji, którą napisało samo życie. Lekcji, którą żaden nauczyciel nie przedstawi w sposób choćby zbliżony do tej ukazanej w powieści. Akcja książki to okres od zakończenia najgorszej w dziejach świata wojny światowej do roku 1968. Czytelnicy mają więc możliwość poznać nastroje społeczne ówczesnych czasów, historię tworzenia się pierwszych rolniczych spółdzielni czy wpływu władzy komunistycznej na wiele aspektów życia zwykłych ludzi. Dobrym zabiegiem zastosowanym przez Barbarę Iskrę Kozińską było zamieszczenie posłowia na końcu książki, które w skróconej formie informuje czytelnika o dalszych losach tytułowej Marii i pozostałych bohaterów książki, którzy kiedyś tak ja my kochali, nienawidzili i mieli swoje plany życiowe i marzenia.

Autorka w opisywaniu losów swojej matki i pozostałych członków rodziny stara się używać dość obrazowego języka. Jednak zauważyć można również pewien nacisk na dynamikę opisywanych przez nią wydarzeń. Dbałość właśnie o takie szczegóły, czyni z powieści świetny dokument, nie tylko historyczny. Jedyne zastrzeżenie w tej materii można mieć w przypadku niektórych fragmentów, których szczegółowość powiązań rodzinnych przytłacza i może wprawić czytelnika w chwilowe zagubienie. Kilkakrotnie bowiem podczas czytania powieści musiałam wracać do poprzednich stron, by umiejscowić sobie konkretnego bohatera w drzewie genealogicznym obu rodzin. Szkoda, że autorka nie pokusiła się o zamieszczenie na końcu powieści drzewa genealogicznego rodu Kozińskich i Zawadzkich, z pewnością zabieg taki ułatwiłby czytanie "Marii".

Książki historyczne oparte na wspomnieniach ludzi, zawsze wywołują we mnie wiele emocji i refleksji. Zapytacie dlaczego? Otóż oprócz przekazywania dużej dawki wiedzy, niedostępnej w podręcznikach do historii, pokazują bowiem prawdziwe życie. Jako prawnuczka wysiedleńców z Wilna, "Maria" stała się dla mnie wręcz osobistą historią. I cieszyć może fakt, że dzięki takim właśnie książkom, pamięć o tamtych czasach nie zaginie.

"Ani my im, ani oni nam nie wyrządzili świadomie żadnej krzywdy, To tylko wojna, tylko wojna mamuś... Więksi od nas i potężniejsi zgotowali nam ten los."
ukryj

Mariska z węgierskiej puszty

Lakotta Consilia Maria

"(...) każdy czikos wie, że w polu, na bezmiarze p... pokaż

"(...) każdy czikos wie, że w polu, na bezmiarze puszty, ciągle spoczywa na nim wzrok Stwórcy, tylko...".

Piękna dziewczyna na okładce i nieznane mi dotychczas słowo "puszta" - to pierwsze, co nasunęło mi się po wzięciu do ręki książki autorki, której warsztat pisarski udało mi się poznać przy okazji innego jej dzieła. Po lekturze, wiem już co oznacza węgierska puszta, i wiem również, że współczesna historia narodu węgierskiego jest bardzo zbliżona do naszych polskich, dziejów. Cieszę się, że miałam szansę poznać jej kawałek, i to w takim, wybornym stylu.

Narodziny Consilii Marii Lakotty były dość nietypowe, gdyż przyszła na świat jako jedna z syjamskich bliźniaczek zrośniętych skroniami, z których drugie dziecko zmarło po kilku godzinach od urodzenia. Autorka w wieku dziesięciu lat recytowała wiersze przy akompaniamencie muzyki, zasłaniając lewą stronę twarzy, która była sparaliżowana. W jej powieściach możecie znaleźć postacie zaczerpnięte wprost z Pisma Świętego i historii Kościoła. Autorka zmarła w 1998 r.

Węgry, początek XX wieku – Mariska ma trzydzieści dwa lata i od trzynastu last czeka na zamążpójście. Jej wybrankiem jest czikos - Jaros Vargas, który nie potrafi wywalczyć od rządcy majątku zgody na małżeństwo, a tym samym opuszczenia dotychczasowej pracy i objęcia pieczą rodzinnej gospody u brzegu Cisy. Obrotna Mariska, przy pomocy córki rządcy, uzyskuje zgodę na małżeństwo, rozpoczynając tym samym nowe życie. Życie naznaczone dwiema wojnami światowymi, śmiercią, urodzeniem dzieci, trudnymi wyborami dotyczącymi ojczyzny i sprawiedliwości społecznej.

"Mariska z węgierskiej puszty" to wielowymiarowa powieść obyczajowa, której akcja dzieje się w latach dość burzliwych dla Węgier i również dla całego świata (okres od 1910 r. do 1953 r.). Consilia Maria Lakotta na przykładzie rodziny Vargasów przedstawia kondycję społeczno-obyczajową ówczesnego narodu węgierskiego. Muszę przyznać, że to chyba płaszczyzna, która najbardziej przemawiała do mnie podczas lektury tej książki, bowiem dotąd miałam mówiąc delikatnie – mgliste pojęcie o historii tego kraju. Autorka z niezwykłą dbałością o wszelkie szczegóły przedstawia czytelnikowi naturę węgierskiej prowincji z początków XX wieku, jej folklor i prostotę zwykłych ludzi, ale także stosunki panujące pomiędzy bogatymi ziemianami, a biedotą i późniejsze zmiany, jakie zachodzą w tym rozwarstwionym społeczeństwie. To właśnie ta płaszczyzna w powiązaniu z wydarzeniami historycznymi, tak bardzo przypominała mi naszą polską historię, naznaczoną barbarzyństwem II wojny światowej i panowaniem komunizmu nieodłącznie związanego z wieloma represjami na zwykłych obywatelach. Myślę, że dla takich czytelników jak ja, mających mgliste pojęcie o historii Węgier, książka Consilii Marii Lakotty ukazująca kawałek zbeletryzowanych dziejów tego państwa, jest lekturą idealną - idealnym wstępem do dalszego zgłębiania tego tematu.

Niewątpliwie jedną z głównych zalet powieści, oprócz płaszczyzny historycznej i społeczno-obyczajowej, jest kreacja poszczególnych bohaterów, którzy niczym z krwi i kości mogliby istnieć w prawdziwym świecie Węgier XX wieku. Odważna i uczciwa Mariska, artystyczna dusza Gabora, który potrafił wyrwać się z biedy i zaczął żyć według własnych zasad, dumna Juliska i miotający się we własnych przekonaniach syn Mariski i Jarosa – Michael. Autorka to właśnie jemu – Michaelowi poświęciła drugą część swojej powieści, pokazując skazaną na klęskę walkę z nowym ustrojem. Podział książki na dwie części, czyli swoista wymiana pokoleniowa to w mojej opinii dobry zabieg, chociaż nie ukrywam, że liczyłam na większe poświęcenie uwagi przez autorkę tytułowej bohaterce.

Consilia Maria Lakotta przedstawiła trudne losy narodu węgierskiego, które z pewnością wywołają w czytelnikach wiele emocji. Mariska jako przedstawicielka tysięcy prostych, węgierskich kobiet, dla których życie nie było łatwą drogą, stanowić będzie niezaprzeczalny symbol wiary i niezłomności. Puszta to od dzisiaj dobrze znane mi słowo, pachnące trawą i końmi, a "Mariska z węgierskiej puszty" to cenny obraz w literaturze, który po prostu warto znać. ukryj

Marsjanin

Weir Andy

Martyna

Wiśniewski Janusz Leon, Makowski Mariusz [pisarz], Palka-Smagorzewska Renata

„A sama wiesz, że czasami śmierć marzenia jest nie... pokaż

Marzenia szyte na miarę

Wilczyńska Karolina (ur. 1973)

Maszynopis z Kawonu

Kowalczyk Tomasz

Maślana: Czas pokoju

Krupa Michał

MateMagia: Tajniki pamięciowej matematyki

Benjamin Arthur, Shermer Michael

"Wiem z doświadczenia, że liczenie w pamięci jest... pokaż

"Wiem z doświadczenia, że liczenie w pamięci jest jak jazda na rowerze albo pisanie bezwzrokowe na klawiaturze. W pierwszej chwili to może wydawać się niewykonalne, ale gdy już raz załapiesz, o co chodzi, nigdy nie zapomnisz, jak to się robi."

Nauka matematyki, zwanej "królową nauk" dla wielu z was z pewnością stanowiła nie lada wyzwanie, powodując traumę i zniechęcenie do wszelakich liczbowych kalkulacji. Jeśli zaliczacie się do tego z pewnością nie małego grona, a wspomnienia lekcji matematyki do dzisiaj budzą w was poczucie kompletnej bezradności, po lekturze książki "Matemagia" uświadomicie sobie, że matematyka nie jest taka trudna. Co więcej, posiada w sobie magię.

Współtwórcami książki są doktorzy: Michael Shermer oraz Arthur Benjamin. Michael Shermer to historyk nauki, publikujący artykuły naukowe i popularnonaukowe, felietonista magazynu "Świat Nauki". Jest również założycielem i zarazem wydawcą czasopisma "Skeptic", które podważa nadnaturalne osiągnięcia. Arthur Benjamin to amerykański profesor matematyki w "Harvey Mudd College", znany na całym świecie ze swoich zadziwiających zdolności w liczeniu. Matematyk - magik organizuje również matemagiczne spektakle dla publiczności.

"Matemagia. Tajniki pamięciowej matematyki" to publikacja podzielona na dziesięć rozdziałów, w których poziom trudności działań arytmetycznych jest z rozdziału na rozdział coraz wyższy. Autorzy dzięki zastosowaniu matematycznych sztuczek, udowadniają, że każdy człowiek pewne obliczenia jest w stanie wykonać szybciej niż kalkulator. Działania te dotyczą dodawania i odejmowania, mnożenia, dzielenia, pierwiastkowania czy szacowania. Publikacja zawiera również ciekawy rozdział dotyczący matematycznych trików czy powiązań matematyki z dziwnymi rzeczami.

Nie da się ukryć, iż książka ta skierowana w głównej mierze dla matematycznych analfabetów, do których i ja się zaliczam, jest swoistym wyzwaniem. Tytuł poradnika przeczy zakorzenionemu od lat obrazowi królowej nauk, jako typowej ścisłej nauki. Okazuje się jednak, że pewne sztuczki i znajomość zasad dostępnych wyłącznie wtajemniczonym, mogą ukazać tę właśnie naukę w aurze prawdziwej magii. Triki jakie zostały ukazane przez autorów na łamach książki, opierają się na jednej głównej zasadzie: liczeniu od lewej. Zapytacie dlaczego, przecież przez tyle lat uczono nas działań matematycznych zgodnie z zasadą od prawej. Jest to pierwszy punkt, który może zadziwić czytelnika, wprawiając go w lekką konsternację. Później jest już łatwiej.

Dobrym zabiegiem było rozmieszczenie rozdziałów, zgodnie ze zwiększającym się poziomem trudności liczonych zadań. Dzięki temu nabyta wiedza z poprzednich działów, zostaje wykorzystana do coraz trudniejszych działań. Na końcu każdego etapu, autorzy zamieścili również szereg ćwiczeń, które utrwalają zastosowanie magicznych sztuczek. Publikacja zawiera mnóstwo zadań, czego czytelnik porywający się na przeczytanie niniejszej książki może się spodziewać. Najciekawszymi matematycznymi działaniami były według mnie praktyczna reguła pomocnego kciuka, szacowanie w supermarkecie, mnemotechnika czy obliczenie dnia tygodnia dla konkretnej daty.

„Matemagię” należy odpowiednio sobie dozować. Nie ma sensu przeczytać tej książki jednym ciągiem, gdyż wówczas nie sposób zapamiętać zasad, które uzmysławiają nam autorzy. Sprawdzonym sposobem będzie więc pokonywanie własnych granic w kwestii matematyki, poprzez systematyczną lekturę zgodną z poszczególnymi rozdziałami. Wiedza w ten sposób nabyta, ma szansę utrwalić się w naszej głowie. Warto zauważyć, że autorzy w bardzo przystępny sposób objaśniają pewne tajemnice liczb, a do zrozumienia tych mechanizmów wystarczy zwykła znajomość tabliczki mnożenia.

Przed lekturą "Matemagii" byłam pewna obaw, które dotyczyły mojej ignorancji w kwestii matematyki. Okazało się jednak, że pewne działania liczbowe, można maksymalnie uprościć, i co więcej z prędkością światła obliczyć ich wynik w pamięci. Dla wielu z was będzie to z pewnością nowość, w którą trudno uwierzyć. Publikacja Michaela Shermera i Arthura Benjamina powinna zostać obowiązkowo umieszczona w kanonie podręczników szkolnych do matematyki. Czy podejmiecie wyzwanie rzucone przez królową nauk?
ukryj

Mąż zastępczy

Chmielewska Joanna Maria

"Praca... Kiedy o niej myślał, widział przed sobą... pokaż

"Praca... Kiedy o niej myślał, widział przed sobą drzwi. (...) Dziesiątki drzwi. A za każdymi drzwiami inny świat, inna ludzka historia...".

Mąż czasami się przydaje. W szczególności, gdy nagle zacznie przeciekać uszczelka w kranie, bądź odpadnie płytka w łazience - jest wówczas niezastąpiony. Co jednak, gdy tak potrzebny mąż niestety wiecznie nie znajduje czasu, lub po prostu go nie ma? I na to znajdzie się sposób - "mąż zastępczy" zawsze bowiem pomoże. No, prawie zawsze...

Joanna Maria Chmielewska to pochodząca z Wybrzeża, pedagog, socjoterapeutka oraz autorka książek dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Prowadzi warsztaty twórczego pisania, a jej teksty można znaleźć w podręcznikach i antologiach. Mieszka obecnie w Szklarskiej Porębie w Domu pod Wędrownym Aniołem, wychowując trójkę dzieci. Jej poprzednie książki "Poduszka w różowe słonie", "Sukienka z mgieł" oraz "Karminowy szal" zaczarowały tysiące czytelników.

W życiu Piotra, domowej złotej rączki, pewnego dnia wszystko ulega zmianie. Jego żona Karolina odchodzi do swojego kochanka z którym będzie miała dziecko, będącego de facto jego szefem. W tym samym czasie, bohater traci więc towarzyszkę życia i pracę, pozostając na przysłowiowym lodzie. Pewnego dnia, słuchając audycji radiowej, wpada mu do głowy pomysł na biznes - biznes dość nietypowy. Piotr zakłada bowiem własną firmę pod nazwą "Mąż zastępczy", specjalizującą się w świadczeniu typowo męskich prac domowych, łącznie ze zleceniami nietypowymi. Rutyna w takim fachu odtąd mu nie grozi.

Macie podły nastrój? Nic was nie cieszy, a świat wydaje się szary i beznadziejny? Otwórzcie pierwszą stronę najnowszej książki Joanny M. Chmielewskiej, a na pewno dobry humor nie opuści Was do ostatniej strony. "Mąż zastępczy" to bowiem niezwykle optymistyczne czytadło w bardzo pozytywnym tego słowa znaczeniu. W zasadzie już po kilku stronach powieści, czytelnik zostaje wciągnięty w pełną nietuzinkowych postaci i niespodziewanych zdarzeń akcję. Fabuła książki została podzielona na dwie, całkiem dobrze uzupełniające się wzajemnie warstwy w postaci śmiesznych i zaskakujących zleceń, jakie otrzymuje Piotr oraz jego problemów sercowych. Płaszczyzną, która niewątpliwie wysuwa się na pierwszy plan, czyniąc tym samym powieść pełną zdrowego humoru jest niezwykła profesja, jakiej podejmuje się zdradzony i porzucony mąż. Chylę tutaj czoła autorce, która musiała nieźle pogłówkować, aby wymyślić te wszystkie prace jakich podejmuje się główny bohater. Cóż mnie bowiem tak rozbawiło i wprawiło w doskonały nastrój? Zlecenie polegające na eksmisji nietoperza z domu spanikowanej lokatorki, czy nieoceniona pomoc pisarce, przy tworzeniu pierwszego kryminału w postaci odgrywania różnych wymyślonych przez nią scen. Mistrzostwem świata są natomiast pojawiające się co jakiś czas tajemnicze telefony ze zleceniami, które wywoływały moje niekontrolowane wybuchy śmiechu. Jestem ciekawa, skąd Joanna M. Chmielewska czerpała tak oryginalne pomysły, typu przewiezienie skunksa czy zastępowanie ojca na wywiadówce. Brawo, za tak komiczne elementy, które umilały lekturę książki.

Fabuła "Męża zastępczego" pełna jest również zapadających w pamięć postaci, których kreacja często przejaskrawiona, bawi czytelnika. Sam główny bohater swoim uczuleniem na alkohol, rozbawił mnie do łez. Kreacja jego klientki, Józefiny Klepackiej, której stale uciekał kot o imieniu Hrabia, i która swoim kijem z wątróbką kusiła biednego zwierzaka, zadziwiła mnie swoim komicznym przedstawieniem. Niezapomniana również wydaje się postać Aldony Ptaszyńskiej i jej niezapomniany sylwester. Plejada tych i wielu innych, niebanalnych postaci, nadała potrzebnej barwności całej historii o porzuconym mężu.

Klimat powieści z pewnością oczaruje czytelników złaknionych lekkiej i jednocześnie mądrej historii o życiu - po prostu. Można zarzucić autorce, że zakończenie jest zbyt przewidywalne i bajkowe, a fabuła lekko naciągana. Jednak od książek tego typu, wymagam właśnie takiej konwencji, więc nie ma tutaj miejsca na rozczarowanie. Jedynie okładka wydaje mi się nijaka, jej elementy składowe nie pasują do siebie.

Jeśli więc chcecie wiedzieć, jakie nietypowe zlecenia może otrzymać "zastępczy mąż" (a na pewno się zdziwicie), zajrzyjcie do najnowszej powieści Joanny M. Chmielewskiej. Czytelnicy, którzy poznali wcześniejsze książki autorki, z pewnością ucieszą się na wieść o istnieniu wątku pobocznego w postaci kultowej już Piwnicy do Liliowym Kapeluszem, która nadal hipnotyzuje swoim niezastąpionym klimatem. Pozostaje mi więc zachęcić Was do lektury. ukryj

Meandry miłości

Bulicz-Kasprzak Kasia

"Och, żeby się już zakochać, żeby oszaleć z miłoś... pokaż

"Och, żeby się już zakochać, żeby oszaleć z miłości (...)"

Miłość posiada wiele odcieni. Istnieje miłość namiętna, istnieje miłość młodzieńcza, jest również miłość dojrzała. Czasami trudno nam określić jaki rodzaj uczucia zawładnął naszymi zmysłami na danym etapie naszego życia, gdyż granica oddzielająca różne rodzaje miłości jest bardzo cienka. Czasami po prostu trudno nadążyć za meandrami miłości.

Kasia Bulicz-Kasprzak to znana autorka dwóch poczytnych powieści obyczajowych, które spotkały się z ciepłym przyjęciem przez czytelników: "Nie licząc kota, czyli kolejna historia miłosna" oraz "Nalewka zapomnienia, czyli bajka dla nieco starszych dziewczynek". Autorka od dziecka wykazuje uzależnienie od czytania i pisania. Na co dzień mieszka w Sulejówku, zajmuje się wychowaniem syna oraz biega w maratonach.

Koniec XIX wieku, we dworze rodziny Tarczyńskich mieszkańcy przygotowują się na bal. Helena Tarczyńska, najmłodsza z rodzeństwa obok chorowitej Hani i dumnego Henryka, liczy na poznanie mężczyzny, który niczym bohater z romansów, które czyta w tajemnicy przed matką, zawładnie jej sercem. Niespodziewanie na balu pojawia się nowy doktor – czarujący Jan Leonowicz, który rzuca urok jak się okazuje nie tylko na Helenę, ale również na inne panie we dworze. Przed młodą, roztrzepaną szlachcianką wiele chwil, które na zawsze odmienią jej podejście do życia i miłości.

Najnowszą książkę Kasi Bulicz-Kasprzak można zakwalifikować jako gatunek powieści romansowo-historycznej. Przyznam, że obawiałam się czy autorka poradzi sobie fabularnie i przede wszystkim czy zdoła stworzyć klimat sprzyjający temu gatunkowi. Współczesna powieść obyczajowa w obszarze jakiej do tej pory obracała się Kasia to bowiem coś zupełnie innego niż romans historyczny. Moje obawy okazały się jednak bezpodstawne, gdyż "Meandry miłości" przeniosły mnie w dawne czasy konwenansów i flirtów, w których kobiety wychodziły za mąż z różnych powodów, rzadko jednak z miłości. Głównym atutem historii przedstawionej na łamach książki są kreacje bohaterów, którzy przemyślani i trafnie osadzenie w epoce, w której żyli, oddają klimat XIX wieku. Akcja powieści toczy się głównie wokół dwóch głównych bohaterów, czyli Heleny zwanej Lenką oraz Jana. Jednakowoż wprowadzone zostały również wątki poboczne, które urozmaicają fabułę. Różnorakie opisy wplecione w powieść dotyczące przykładowo techniki pieczenia chleba, potęgują realistyczne odwzorowanie życia w tamtych latach.

Głównym tematem powieści jest oczywiście miłość. Miłość przedstawiona w różnych odcieniach, która często skomplikowana i trudna do zrozumienia, powoduje wiele problemów i dylematów moralnych. Nie myślcie jednak, że zakończenie historii Heleny i Jana będzie wam znane już od pierwszej strony, jak to często bywa w romansach historycznych. Wbrew pozorom Kasia Bulicz-Kasprzak zwodzi czytelnika, naprowadzając na fałszywe tropy. Kilkakrotnie przewidywałam dalsze losy szlachcianki i doktora i kilkakrotnie zostałam wyprowadzone w pole. A zakończenie było bardzo trafionym pomysłem, które zaskoczy niejednego czytelnika próbującego go przewidzieć. To co przez antagonistów tego typu literatury jest najbardziej krytykowane, czyli przewidywalne zakończenie, autorka wykorzystała na swoja korzyść. Z pewnością miłosnej historii wykreowanej przez pisarkę nie można zarzucić tej cechy.

"Meandry miłości" to jednak nie tylko miłość. To również ukazanie tła społeczno-obyczajowego tamtej epoki, biedoty i twardego podziału na klasy społeczne. To również wyeksponowanie problemu zubożałej szlachty i próżniactwa ludzi "wyżej urodzonych". To dobry zabieg, który dawkowany w odpowiednich proporcjach podnosi walor literacki całej powieści. Nieskomplikowany język i jasny, klarowny styl to cechy pióra autorki. Warto również dodać, że Kasia Bulicz-Kasprzak powtarza motyw znany z poprzednich jej książek, a mianowicie wprowadza do fabuły zwierzę w postaci konia Heleny – Koniczyny. Liczyłam na taki poboczny wątek.

Nie powiem wam, że najnowsza powieść Kasi Bulicz-Kasprzak to ambitna literatura sięgająca wyżyn literatury. Nie powiem, bo to oczywista nieprawda. "Meandry miłości" to bowiem książka mająca jeden zasadniczy cel, a mianowicie zapewnienia czytelnikowi rozrywki i chwili wytchnienia. Kasia Bulicz-Kasprzak zaskoczyła mnie swoją wciągającą powieścią i poprowadzeniem fabuły. Jak widać niezbadane są meandry myśli autorki. Skusicie się żeby je odkryć?
ukryj

Meczet Notre Dame: Rok 2048

Czudinova Elena (Czudinowa Jelena)

Medytuj, a będzie ci dane: Podręcznik i audiobook do realizacji marzeń

Hicks Esther, Hicks Jerry

„Życie powinno sprawiać ci przyjemność, a twoim pr... pokaż

„Życie powinno sprawiać ci przyjemność, a twoim przeznaczeniem jest spełnianie marzeń. Nie ma nic bardziej satysfakcjonującego, niż celowe dostrojenie się do tego, o czym marzyłeś”

Na pewno większość z was słyszała o książce Rhondy Byrne „Sekret”. Jej idea prawa przyciągania to już chyba kultowa, rewolucyjna teza, która porwała miliony ludzi na całym świecie. Mało osób jednak wie, że autorka swoje twierdzenia oparła w dużej mierze na naukach małżeństwa Esther i Jerry’ego Hicksów. Tak naprawdę to właśnie oni zapoczątkowali nową erę stwarzania poprzez myślenie. Biorąc do ręki jedną z ich książek, byłam ciekawa co mają mi do przekazania i jaka będzie forma tego przekazu.

Esther i Jerry Hicks to jak napisałam wyżej autorzy Prawa Przyciągania. Od ponad dwudziestu lat prowadzą warsztaty dotyczące tej tematyki. Ich działalność rozpoczęła się w 1986 r., gdy swoimi przemyśleniami zaczęli dzielić się z innymi ludźmi. Obecnie prowadzą centrum konferencyjne w Teksasie, rocznie odwiedzają około 50 miast na całym świecie, prowadzą również interaktywne warsztaty. Autorzy są twórcami ponad 800 książek, płyt CD i DVD czy kaset.

Jak sama nazwa wskazuje, poradnik Hicksów skupia się na medytacji jako drogi do osiągnięcia wielu sukcesów w życiu. Podręcznik składa się z Przedmowy, Wprowadzenia oraz to co nas najbardziej interesuje czyli czterech rozdziałów dotyczących medytacji. Autorzy skupiają się na medytacji dotyczącej ogólnego dobrostanu, obfitości finansowej, fizycznego dobrostanu oraz relacji. Wszystkie te medytacje powiązane są z Prawem Przyciągania. Główna teza poradnika opiera się na medytowaniu nie dłuższym niż 15 minut dziennie, dzięki czemu otrzymamy spełnienie wszystkich naszych pragnień. Medytacja i odpowiednie oddychanie mają ułatwić nam wkroczenie w tzw.: Wir czyli Wibracyjną Rzeczywistość. Do poradnika została dołączona także płyta CD, która zawiera audiobook. Jest to dogodna forma dla osób, które wolą posłuchać co autorzy chcą nam powiedzieć niż czytać wersję książkową.

Poradnik ten na pewno nie jest dla osób, które nigdy nie słyszały o rewolucyjnym już Prawie Przyciągania. Mimo tego, że rady jakie przekazują nam Hicksowie są podane w prosty i przejrzysty sposób, bez podstawowej wiedzy na temat tego prawa, można czasami się pogubić. Jestem mile zaskoczona tym, że można połączyć medytację z urzeczywistnieniem własnych pragnień. Do tej pory medytacja była dla mnie wyłącznie kwestią duchowości. Tutaj została przedstawiona jako środek do spełniania życiowych celów i marzeń. Podoba mi się również wydanie książkowe i jego szata graficzna. Na wszystkich rogach stron możemy znaleźć fioletowe ornamenty. Natomiast numery stron i cytaty na początku każdego podrozdziału otoczone są pięknymi, fioletowymi zawijasami.

Rozczarowałam się trochę do narzędzia jakim jest audiobook. Głosy lektorów nie były zbytnio przekonujące. Poza tym zabrakło mi muzyki relaksacyjnej. Bez tego był to tylko suchy tekst. Uważam, że muzyka ta powinna się znaleźć na płycie, tym bardziej, że w książce autorzy często podkreślali, że 15 minutową medytację najlepiej wykonywać wraz z odpowiednim podkładem muzycznym.

Wraz z podręcznikiem otrzymałam również „Karty Proś a Będzie Ci Dane” autorstwa małżeństwa Hicksów. Karty te mają za zadanie przyswojenie sobie zasad Prawa Przyciągania. Jest to talia 60 kart, o wymiarach 100 x 140 mm. Każda karta jest dwustronna. Na jednej stronie znajduje się ilustracja wraz z konkretnym przesłaniem, na drugiej zaś szersze rozwinięcie tej myśli (około trzy zdania). Każdy obrazek z całej talii jest na swój sposób piękny, mimo tego, że ilustracje te są wykonane ręką amatora, może dziecka. Szata graficzna jest odpowiednio dostosowana do każdej myśli. Jedyne co mnie irytuje to brak instrukcji i trudność w przetasowywaniu kart. Ponieważ nie znalazłam żadnych wskazówek jak tych kart używać, opracowałam sobie własną strategię. Zadaje sobie jedno pytanie dziennie i wybieram losowo kartę. Jeśli ktoś nie wierzy, że te karty mogą w czymś pomóc, wybieranie losowo kart może być po prostu dobrą zabawą. Na pewno taka zabawa nastraja pozytywnie i w niczym wam nie szkodzi.

Dzisiaj wylosowałam kartę z przesłaniem: „Nigdy nie przestanę być… lub marzyć”. Jakie było moje pytanie? Tego wam nie powiem :)

Poradnik „Medytuj a będzie Ci dane” polecam jedynie osobom, które wiedzą już coś na temat Prawa Przyciągania i przede wszystkim wierzą, że jesteśmy w stanie uzyskać wszystko poprzez odpowiednie nastawienie. Polecam go również czytelnikom, którzy medytują i chcą na własnej skórze przekonać się, co medytacja ma wspólnego z tym prawem. Na pewno nie jest to poradnik dla sceptyków. Jeśli chodzi o karty, to myślę, że każdy tutaj znajdzie coś ciekawego dla siebie. Albo dobrą zabawę albo wiarę w moc własnych myśli. Zarówno karty jak i poradnik są uniwersalne, warto z nich korzystać systematycznie, przez dłuższy okres swojego życia. Wszystko przecież zależy od nas samych :)
ukryj

Meksykański romans

Kochańska Luiza

„Cały czas w drodze gdzieś, po coś. Na zakupach, p... pokaż

Miasteczko Ostatnich Westchnień

Gortat Grzegorz

"Są ścieżki, które trzeba wydeptywać własnymi stop... pokaż

"Są ścieżki, które trzeba wydeptywać własnymi stopami".

Bardzo bliska jest mi pewna myśl George'a Bernarda Shawa, który stwierdził, że im bardziej poznaje ludzi, tym bardziej kocha zwierzęta. Myśl, która zawiera w sobie bardzo silny przekaz, a przede wszystkim prawdę o nas – o ludziach. Zwierzęta na naszej planecie nie mają bowiem łatwego życia, a książka "Miasteczko Ostatnich Westchnień" pokazuje pełnię ludzkiego okrucieństwa, będącego niestety naszą drugą naturą.

Grzegorz Gortat to anglista, tłumacz i pisarz. Jest z urodzenia Łodzianinem, a z wyboru Warszawiakiem. Autor w swojej twórczości może pochwalić się różnorodnymi tematycznie utworami – fantasty, kryminał, powieści obyczajowe i powieści dla dzieci. Jest laureatem wielu nagród literackich. Jego powieść pt. "Szczury i wilki" została przetłumaczona na język czeski. "Miasteczko Ostatnich Westchnień" to trzecia część w serii "Lepiej w to uwierz!".

Tytułowe Miasteczko Ostatnich Westchnień to kraina do jakiej przybywają zwierzęta po swojej śmierci. Pewnego dnia, dwa szczury – Remus i Romulus znajdują nad rzeką ludzkie niemowlę, które nie powinno trafić do tego miejsca. Po długich dyskusjach, pitbull Raben postanawia, że zwierzęta zaopiekują się chłopcem, pomimo wielu cierpień, jakich doświadczyli z ręki człowieka. Kiedy chłopiec ma sześć lat, wyrusza wraz z Rabenem do świata ludzi, by poznać tajemnicę swojego pochodzenia. Świat za rzeką okazuje się niestety pełen okrucieństwa.

Czytając przed rozpoczęciem tej lektury opis na okładce, i biorąc pod uwagę całą szatę graficzną książki – byłam przekonana, że to literatura stricte dziecięca, którą będę mogła czytać swojemu przyszłemu dziecku i polecać innym rodzicom. Z każdym, kolejnym rozdziałem utworu, moje wątpliwości jednak rosły, gdyż treści, jakie zawiera fabuła są często drastyczne i w mojej opinii, pierwszą grupą wiekową, do jakiej mogłabym skierować dzieło Grzegorza Gortata byłaby dopiero młodzież. Wątki dotyczące znęcania się nad zwierzętami różnej maści, wymiary okrucieństw do jakich zdolny jest człowiek i widoczna przemoc – to cechy charakteryzujące tę książkę. Atmosfera grozy, swoista brutalność oraz zapadająca w pamięć kreacja człowieka - potwora, jakim był niewątpliwie Teuffel – nie pozwalają skierować tego dzieła do małego dziecka. Do tej prozy trzeba po prostu trochę dorosnąć.

"Miasteczko Ostatnich Westchnień" to także wymowna w swoim przekazie uniwersalna historia odwiecznej walki dobra ze złem. Ukazana z perspektywy zwierząt, wyzwala swoją treścią wielkie pokłady empatii i zrozumienia dla wszelkich, żyjących istot. Jestem pewna, że każdego czytelnika, będącego równocześnie miłośnikiem zwierząt – zbulwersują, zszokują i wielce zasmucą przykłady ludzkiego okrucieństwa. Nie jest to jednak nic o czym byśmy już wcześniej nie słyszeli, bowiem wszystko to codziennie oglądamy w telewizyjnych wiadomościach, jak również czytamy o tym w internecie. Niestety, życie potrafi pisać o wiele gorsze scenariusze, niż wykreowana przez autora fabuła.

Koncepcja istnienia krainy, do której udają się zwierzęta po swojej śmierci, może niektórych zbulwersować. W szczególności ludzi wierzących, którzy twierdzą, że tylko człowiek posiada duszę. Mnie pomysł ten przypadł do gustu i pocieszam się tym, że być może rzeczywiście, gdzieś tam istnieje takie miejsce, w którym każdy z naszych pupili odnajdzie upragniony spokój. Wątek reinkarnacji, czyli zamiany zwierząt w ludzi również zdobył moja aprobatę.

Warto napisać także kilka zdań o samym wydaniu książki. Okładka ze skrzydełkami i dobrej jakości papier niewątpliwie umilają jej lekturę. Pomiędzy poszczególnymi rozdziałami znajdziecie także zabarwione szarością obrazki, które dopełniają przygnębiającego klimatu całej historii. Kolorowe rysunki, zdecydowanie nie pasowałyby do przekazu tego utworu.

Jestem pewna, że wydając "Miasteczko Ostatnich Westchnień", autorowi udało się dokonać najważniejszego – wywołać w czytelniku szereg przemyśleń dotyczących naszej, często brutalnej natury i bezsilności zwierząt, które skazane na nasze humory – cierpią niewyobrażalne męki. Myślę, że ze względów światopoglądowych nie każdemu tytuł ten przypadnie do gustu, jednak warto zaryzykować i po prostu sprawdzić, czy "Miasteczko Ostatnich Westchnień" przypadnie Wam do gustu.
ukryj

Miasteczko Salem

King Stephen (pseud. Bachman Richard, Evans Beryl)

„[...] Boże użycz mi pogody ducha abym godził się ... pokaż

„[...] Boże użycz mi pogody ducha abym godził się z tym, czego nie mogę zmienić; odwagi abym zmieniał to, co mogę zmienić i szczęścia, aby mi się jedno z drugim nie popieprzyło [...]”

Odkąd poznałam twórczość Stephena Kinga, mając przed sobą jego nieprzeczytaną jeszcze przeze mnie książkę wiedziałam, że na pewno nie będę się nudzić. I tym razem się nie zawiodłam. Jednakże pewna rzecz mnie zaskoczyła. Mając przed sobą tytuł, byłam przekonana, że będzie to historia, w której na pewno pojawią się czarownice, magia itd.
A tutaj niespodzianka. Powieść jest kompletnie o czym innym, co z pewnością jest pierwszym zaskoczeniem dla czytelnika.

Miasteczko Jeruzalem, potocznie zwane Salem to wydawałoby się zwykła mieścina, jakich wiele w Ameryce. Jednak to tylko pozory. Wraz z pojawieniem się w Salem, głównego bohatera, sławnego pisarza – Bena Mearsa, pojawiają się również dwie tajemnicze postacie – Kurt Barlow oraz Richard Straker. Ben przyjeżdża do Salem aby zmierzyć się z przerażającym wspomnieniem z dzieciństwa i być może napisać kolejne dzieło.
Barlow i Straker kupują okryty złą sławą, stary, zaniedbany dom Marstenów. Od tego czasu w miasteczku zaczynają umierać ludzie a ich ciała tajemniczo znikać. Salem coraz bardziej się wyludnia. Jedynie w nocy słychać dziwne odgłosy, które przerażają ludzi. Przyczyną tajemniczych zgonów i znikania ciał są…. wampiry, co odkrywa Ben wraz z garstką przyjaciół i małym chłopcem Markiem. Od tej chwili decydują się na walkę z aniołami ciemności aby uratować Salem.

Nie jestem obiektywna jeśli chodzi o twórczość Stephena Kinga, ma do niego duży sentyment więc dla mnie każda jego książka jest cudowną odskocznią od szarej rzeczywistości, odskocznią na najwyższym poziomie. Mogłabym się nad jego talentem do pisania zachwycać cały czas. Nie zmienia to jednak faktu, że ta powieść troszkę mnie rozczarowała. Za dużo w niej opisów mieszkańców, nie byłam w stanie zapamiętać kto jest kim, musiałam wracać do konkretnych rozdziałów aby dopasować nazwiska do ludzi. Nastrój grozy pojawił się u mnie pod koniec czytania, ale nie w takim stopniu, w jakim się spodziewałam. Owszem, są świetnie rozbudowane wątki, dla niektórych być może aż za bardzo rozbudowane. Jest akcja trzymająca w napięciu ale pod koniec powieści. King idealnie ukazał małomiasteczkowość ludzi, wiadomo jest w tym mistrzem. Jest to jedna z pierwszych powieści pisarza i już tutaj widać późniejszy archetyp małego miasteczka.

Co tu dużo pisać, „Miasteczko Salem” to klasyka sama w sobie mimo, że dla mnie powieść mogłaby być odrobinę mniej obszerna, za dużo w niej niepotrzebnych opisów. Trudno jednak wymagać tego od Kinga, pisarz jest znany z nadmiaru słów w swoich książkach. Muszę też wspomnieć o tym, iż odetchnęłam trochę po ostatnio będących na topie historiach o dobrych wampirach bądź o wampirach, które mają wewnętrzne rozterki i problemy egzystencjonalne. W tej powieści wampir to wampir, postać nocy, postać zła do szpiku kości, postać pozbawiona uczuć, kierująca się jedynie żądzą zabijania. Jak za starych dobrych czasów. Polecam dla wszystkich, którzy lubią czytać klasykę gatunku na najwyższym poziomie.

Na podstawie powieści Kinga powstały dwa filmy o takim samym tytule „Miasteczko Salem”. Pierwszy z 1979 r. w reżyserii Tobe'a Hoopera, trzygodzinny horror, który pozwolił mi na ten czas zapomnieć o istniejącej rzeczywistości. Dosłownie przeniosłam się do Salem. Główne role grają w nim David Soul jako Ben Mears oraz Bonnie Bedelia (znana z roli Holly McClane w Szklanej pułapce u boku Bruca Willisa) jako Susan Norton. Tak na nawiasie Bonnie Bedelia jest ciotką Macaulaya Culkina, którego chyba wszyscy znamy z roli Kevina. Reżyser znakomicie przedstawił małomiasteczkowy klimat mieściny w późnych latach 70’ w Ameryce. Wszyscy mieszkańcy się ze sobą znają i wszystko o sobie wiedzą. Doskonała scenografia, bardzo dobrze wykreowane postacie wampirów, rewelacyjna ścieżka dźwiękowa budująca nastrój grozy. Do samego Barlowa została wykorzystana postać z filmu „Nosferatu: symfonia grozy” z 1922 r. Rola, która mi najbardziej przypadła do gustu i zwróciła szczególną uwagę to rola Jamesa Masona – jako Strakera. Świetnie zagrał tą ekscentryczną i tajemniczą postać. Warto też wspomnieć, że film ten na początku był mini-serialem, który później przerobiono na film pełnometrażowy. Film jest krótszy od mini-serialu o 70 minut i różni się zakończeniem. Wiem, jakie jest zakończenie filmu i mogę wam zdradzić, że film idzie troszkę dalej niż książka. W paru momentach naprawdę się przestraszyłam (drapiące dzieci-wampiry w okno - mistrzostwo świata) co nie jest prostą rzeczą biorąc pod uwagę, że film powstał pod koniec lat 70’ i ówczesna technika filmowa może nam się wydawać nieco śmieszna. Moim zdaniem w dobrym horrorze nie chodzi o to, żeby latały co chwila kawałki ciała i były urywane głowy, lecz o nastrój grozy, bez którego nie ma dobrego filmu. I tutaj Hooperowi udało się to osiągnąć. Klasyka dobrego, starego horroru.

Druga ekranizacja powstała całkiem niedawno, w 2004 roku. Trwa trzy godziny. Tutaj analogicznie do pierwszej wersji, najpierw nakręcono mini-serial a potem film, obydwa różnią się zakończeniem Rolę pisarza zagrał Rob Lowe. Z całkowitą odpowiedzialnością mogę napisać, że daleko jej do wersji z 1979 r., mimo bardziej zaawansowanej techniki filmowej. W tej wersji brakuje mi małomiasteczkowego klimatu, jaki świetnie został przedstawiony w pierwowzorze. Brakuje dobrej ścieżki dźwiękowej i powiem szczerze, że w żadnym momencie podczas tych trzech godzin nie przestraszyłam się. Scena z dzieckiem drapiącym, która bardzo zapadła mi w pamięć w pierwszej wersji, tutaj absolutnie nie wywarła na mnie wrażenia. Nie ma ani efektów specjalnych ani nastroju grozy. A już rola Donalda Sutherlanda jako Strakera kompletnie nie przypadła mi do gustu. Poza tym zakończenie również całkowicie odbiega od książki i filmu z 1979 r. Reżyser chciał chyba wprowadzić coś swojego do tej historii, niekoniecznie z dobrym rezultatem.

I jeszcze na koniec kilka słów o sequelu z 1987 r. pt.: „Powrót do miasteczka Salem” w reżyserii Larrego Cohena. Trwa prawie dwie godziny. Joe Weber, antropolog przyjeżdża do Salem wraz z rozpieszczonym synem. Nie ma pojęcia, że miasto jest opanowane przez wampiry, które zmuszą go spisywania ich historii, swoistej Biblii wampirów. Nie będę się za bardzo rozpisywać, jak dla mnie totalna klapa. Produkcja nie dorównująca żadnemu z dwóch wyżej wymienionych filmów. Pewne sceny zamiast straszyć rozśmieszają, aktorstwo poniżej krytyki. Przypomina mi to dzisiejsze kino grozy z niższej półki. Ciekawostką jest to, że King nigdy nie odniósł się do tego filmu mimo, że w napisach początkowych i końcowych widać informacje, że do jego powstania przyczynił się sam pisarz. Mimo tego, nie wytoczył procesu reżyserowi a napisy nie zniknęły. Jedynymi wspólnymi rzeczami jakie łączą ten film z książką to wampiry i samo miasteczko Salem.

Podsumowując, po przeczytaniu książki polecam obejrzenie wyłącznie pierwszej ekranizacji z 1979 r. Jeśli natomiast ktoś chce sobie porównać i skonfrontować dwie wizje filmu, to oczywiście ekranizacja z 2004 r. jak najbardziej. Nie oglądajcie natomiast sequelu z 1987 r., to strata czasu, nic nowego nie wniesie. ukryj

Miasto na Górze

Bułyczow Kir (Bułyczow Kirył) (właśc. Możejko Igor)

„(...)nie wolno udostępniać wiedzy wszystkim. Wied... pokaż

„(...)nie wolno udostępniać wiedzy wszystkim. Wiedza wzbudza niepokój, niepokój z kolei rodzi wrogość i poczucie niezaspokojenia (...) Wiele się dowiedziałeś, ale twoja głowa nie była na to przygotowana. Wyobraziłeś sobie, że jesteś wszechwiedzący”

Będąc u mojego chrzestnego (zapaleńca fantastyki), zauważyłam na półce ten znanie brzmiący tytuł. Pamiętam, że dawno temu już wpadła mi w rękę ta powieść. Postanowiłam więc odświeżyć nieco pamięć o niej.

Kirył Bułyczow (Igor Wsiewołodowicz Możejko) to rosyjski historyk i pisarz fantastyki naukowej, szerzej znany raczej starszemu pokoleniu czytelników. Myślę, że warto napisać parę zdań na temat pisarza i jego twórczości, gdyż jest klasykiem w swojej dziedzinie. Pseudonim autora pochodzi od imienia żony – Kira oraz od nazwiska panieńskiego matki – Bułyczow. Jest on najsławniejszym rosyjskim autorem fantastyki.

Powieść „Miasto na górze” paradoksalnie została po raz pierwszy opublikowana nie w Rosji, lecz właśnie w Polsce w 1983 r., ze względu na to, iż w ZSRR książka została umieszczona na indeksie ksiąg zakazanych. Pisarz nie mógł opublikować jej w swojej własnej ojczyźnie. Powód oczywiście jest jeden, a mianowicie kontekst polityczny. Zarówno ta powieść jak i inne jego utwory nawiązywały do sytuacji politycznej w ówczesnym Związku Radzieckim.

„Miasto na górze” opowiada o cywilizacji, która w wyniku wielkiej wojny zeszła pod ziemię, aby tam przetrwać. Z każdym pokoleniem zaciera się pamięć o życiu na górze, aby w końcu miasto na górze stało się mitem i legendą. W społeczeństwie tym władzę sprawuje bezwzględny dyktator oraz Rada Dyrektorów. Ludzie podzieleni są na czystych i brudnych. Większość mieszka w jaskiniach, w których panuje mrok i wszechobecna wilgoć. Przedstawicielem najniższej grupy społecznej jest rurarz Kroni, który należy do kasty brudnych. Kroni śni o mitycznym mieście na górze, o lepszym życiu. Wyrusza na poszukiwanie dowodów świadczących o istnieniu życia na powierzchni. Nie spodziewa się, że w wyniku jego ciekawości wybuchnie rewolucja, która odmieni życie ówczesnej podziemnej cywilizacji.

Wydaje mi się, że „Miasto na górze” jest trochę zapomnianą książką. A przecież dorównuje moim zdaniem takiemu kanonowi literatury światowej jak „Rok 1984” Orwella. Czytając powieść zauważyłam mnóstwo analogii to systemu komunistycznego, i nie wiedziałam wtedy, że autor rzeczywiście nawiązywał w swoich dziełach do rządów totalitarnych. Dopiero później czytając jego biografię, zdałam sobie sprawę, że to nie tylko moje wyobrażenia.

Abstrahując od politycznych przesłanek, „Miasto na górze” to bardzo dobra literatura fantastyczna. Świetnym i nowatorskim pomysłem było zasiedlenie ludzi pod ziemią. Cały aspekt społeczny i obyczajowy jest w niej świetnie wyeksponowany. Bohaterowie są wyraziści, akcja jest dynamiczna. Czyta się tą książkę z czystą przyjemnością. Ja dzięki tej powieści będę częściej odwiedzać wujka i wybierać książki z jego półki z literaturą fantastyczną.

Książkę możecie znaleźć w wielu aukcjach internetowych czy w antykwariatach po bardzo niskiej cenie, także polecam ją przeczytać. Nie chciałabym żeby ta książka została zapomniana przez czytelników. ukryj

Mick: Szalone życie i geniusz Jaggera

Andersen Christopher

"Wszyscy wiedzą, że właściwie każdy jest biseksual... pokaż

"Wszyscy wiedzą, że właściwie każdy jest biseksualistą."

O wybitnych postaciach popkultury świata ostatniego półwiecza słyszymy wszędzie. Środki masowego przekazu na bieżąco zdradzają nam mniejsze i większe sekrety gwiazd. O formacji „The Rolling Stones” z pewnością każdy z was coś niecoś słyszał. Całkiem niedawno, z okazji 50. rocznicy istnienia tego zespołu, miała miejsce premiera biografii jednego z najbardziej ekstrawaganckich wokalistów wszech czasów, członka tej grupy. Poznajcie więc Micka!

Christopher Andersen to autor bestsellerowych biografii na całym świecie. Twórca w swoim dorobku posiada biografie osób sławnych na wszystkich kontynentach takich jak księżna Diana, małżeństwo Clintonów, Madonna czy Jack i Jackie Kennedy. Oprócz pisarstwa, Andersen zajmował się również pracą redaktora dla znanych na całym świecie magazynów takich jak „Time” czy „People”. Autor jest ponadto częstym gościem programów telewizyjnych.

Zespół rockowy „The Rolling Stones” powstał w 1962 r. Od tego czasu, najbardziej rozpoznawalnym współzałożycielem tej grupy był Mick Jagger. Biografia Micka ukazuje jego fanom historię powstania zespołu oraz prywatne życie wokalisty na przełomie wielu lat. Życie, któremu przyświecała i chyba nadal przyświeca dobrze znana nam idea: "sex, drugs and rock and roll". Jagger bowiem to postać tak kontrowersyjna, że pojęcie "hedonizmu" w jego wykonaniu ma zbyt słaby wydźwięk.

Andersen w swoim obszernym dziele ukazuje nie publikowane dotąd fakty z życia ikony rocka na świecie. Dzięki wielu źródłom takim jak rozmowy z przyjaciółmi wokalisty, jego rodziną czy pozostałymi światowymi gwiazdami, z którymi Jagger miał do czynienia przez całe życie, czytelnik ale przede wszystkim fan, dowiaduje się wiele szokujących epizodów, którymi można by było obdarzyć życiorys kilku zwykłych osób. Szalone życie Micka to liczba ponad czteru tysięcy kochanek, mnogość romansów z kobietami z pierwszych stron gazet takich jak Madonna, Angelina Jolie, Uma Thurman, Carla Bruni czy Carly Simon. Co więcej, autor odsłania kulisy romansów z największymi gwiazdorami rocka takimi jak Eric Clapton czy John Lennon. Książka zawiera także historię małżeństw Jaggera oraz prawdę o uzależnieniu wokalisty od seksu i narkotyków. "Mick. Szalone życie i geniusz Jaggera" to przede wszystkim historia życia jednego z największych gwiazd muzyki, ikony, która do dzisiaj szokuje i wzbudza kontrowersyjne uczucia. Epoka Jaggera się jeszcze nie skończyła, warto więc wiedzieć kim jest i co sobą reprezentuje ten skandalista i utalentowany muzyk.

Okres, gdy Rolling Stonesi odnosili największe sukcesy to młodość moich rodziców. Jednakże trudno jest w dzisiejszych czasach nie słyszeć o tym zespole i wielu skandalach jakie były udziałem członków tej grupy. Biografia stworzona przez Andersena znacznie przybliża młodym ludziom wiedzę o powstaniu Stonesów oraz realia epoki w jakich ich sukces wzrastał. To cudowna wędrówka w przeszłość, ukazująca kulisy "walki" Beatlesów i Stonesów na arenie międzynarodowej. Mick Jagger, jego ruchy taneczne, duże usta i skandale obyczajowe to trwałe elementy dzisiejszej popkultury.

Biografia liczy prawie czterysta stron, czego absolutnie nie daje się odczuć podczas czytania. Autor zręcznie przedstawia odbiorcy wiele faktów z życia Micka, poplątane ze skandalami jakie były jego udziałem. To idealny zabieg, dzięki któremu czytelnik nie ma prawa się znużyć, wręcz przeciwnie. Chce więcej, czytając z wypiekami na twarzy. Pikantne szczegóły dotyczące pierwszego seksualnego doświadczenia z mężczyzną czy epizod z odgryzieniem sobie czubka języka przez Micka to tylko wierzchołek góry lodowej jaki na was czeka. Szokującą ciekawostką przygotowaną dla czytelników jest informacja o początkach kariery królowej popu – Madonny czy romansie Jaggera z o wiele młodszą Angeliną Jolie, która przejawiała w tym okresie słabość do sadomasochizmu. Nie schodzące ostatnio z pierwszych stron gazet małżeństwo Kate Middleton i księcia Williama również miało swój udział w życiorysie Micka. Te wszystkie przywołane wyżej nieprawdopodobne informacje sprawiają, że biografię Jaggera czyta się jednych tchem.

W środku książki znajdziecie również kilkanaście stron z kolorowymi zdjęciami gwiazdy od najmłodszych lat do czasów nam współczesnych. Szkoda, że wydawca nie zamieścił więcej takich bonusów. To doskonały przerywnik w tej pasjonującej lekturze.

Biografia napisana przez Andersena jest obowiązkową pozycją dla zagorzałych fanów Micka, ale nie tylko. Nie jest to typowa relacja suchych faktów z życia gwiazdy, ukazuje bowiem jak tworzyła się historia geniuszu skandalisty, który do dzisiaj może być jedynie wzorem dla wielu wschodzących gwiazd rocka. Wzorem, który nie da się w jakikolwiek sposób sklasyfikować. Oprócz tego ukazuje początek pewnej epoki, która do dzisiaj trwa, kontynuowana przez młodsze pokolenie. Życie Micka Jaggera to pasmo wielu sukcesów ale i wielu skandali. Polecam wam zapoznać się z jego biografią, zapewni wam pasjonującą lekturę na wiele godzin.

"Żyję chwilą obecną – powiedział. – Nie myślę nigdy: ››To niesamowite, nie wierzę, że ciągle to robię‹‹. Ja to po prostu robię. I nie myślę sobie: ››Jak to wszystko szybko zleciało‹‹, bo dla mnie to jeszcze nie koniec. To się cały czas dzieje." ukryj

Między niebem a ziemią

Twyman James F.

Mikrocałości: Tom 1

Jankowski Sławomir

"Inspiracje. Głód inspiracji. Jak najwięcej inspi... pokaż

"Inspiracje. Głód inspiracji. Jak najwięcej inspiracji w życiu, a będzie jak najpiękniej."

Zastanówcie się przez chwilę, co jest dla was obecnie inspiracją. Jacy ludzie bądź jakie zjawiska powodują w was rozwijanie własnych talentów i realizowanie pasji? Analogiczne pytanie można by zadać pisarzom. Zdziwicie się więc, jeśli inspiracją dla początkującego autora będzie inny pisarz? Po lekturze "Mikrocałości" uważam ten fakt za jak najbardziej naturalny.

Sławomir Jankowski, mieszkaniec małego miasteczka o nazwie Rypin od dziecka przejawiał talent do pisania wierszy, które publikowane były wówczas w lokalnej prasie. Autor był również dziennikarzem, pisywał do gazety „Tygodnik Żużlowy”. Obecnie publikuje wiersze. "Mikrocałości" to jak zapowiada pierwszy tom jego dzienników.

27 stycznia 2007 r. Sławomir Jankowski zapoznał się z "Nieznanymi zapiskami" Ryszarda Kapuścińskiego. Była to przełomowa chwila, dzięki której postać najlepszego reportażysty XX wieku stała się dla niego wielką inspiracją. "Mikrocałości" przybrały formę dziennika. Dziennika wzorowanego na "Lapidarium" Kapuścińskiego. Całość podzielona jest na trzy okresy. Autor w swoim utworze przekazuje refleksje, przemyślenia filozoficzne, oraz wspomina paru znanych twórców. To taki literacki peryskop Sławomira Jankowskiego na świat.

"Czytać, czytać, czytać… W natłoku przyziemnych, prozaicznych spraw zmuszać się do czytania i to jak najlepszych tekstów, konsekwentnie, mimo słabnącego wzroku, nie zmarnować od tej chwili ani jednego dnia."

Dziennik autora charakteryzuje się lapidarnością. Wpisy obfitują w niewielką treść słowną przy jednoczesnym dużym ładunku poznawczym i emocjonalnym. Autor bardzo często we fragmentach swoich wspomnień filozofuje na temat współczesności. Jego przemyślenia w głównej mierze dotyczą życia i twórczości Ryszarda Kapuścińskiego, ale również Witolda Gombrowicza, Gustawa Herlinga-Grudzińskiego czy Antoine de Saint-Exuperego. Cennymi dla czytelnika są wrażenia autora z przeczytanych książek, skłaniające do głębokiej dyskusji. Wiele jego twierdzeń pozostaje otwartymi, polemizując z odbiorcą jego dzieła. Całość wywodów autora, można podzielić na mikro części. Części, które ujęte w całość, sycą dojrzałością i inspiracją. Inspiracja to bowiem słowo klucz w "Mikrocałościach".

W dzienniku znajdziecie próbę porównania i wyłuskania podobieństw między Kapuścińskim, a przywołanymi wyżej pisarzami. Autorowi udało się zachować w tym kontekście równowagę. Lapidarny styl pisania nie umniejszył przekazu z treści zawartej w dzienniku. Kluczowym punktem utworu Sławomira Jankowskiego jest postać Ryszarda Kapuścińskiego. To właśnie działalność pisarska jego osoby ma wielki wpływ na przemyślenia autora zawarte w dzienniku. Co ciekawe, to właśnie żona Kapuścińskiego - Alicja po spotkaniu z autorem, namówiła go do opublikowania swoich wspomnień.

Puentując moją wypowiedź wspomnę tylko, iż amerykański poeta Walt Whitman powiedział kiedyś, iż "wzorowanie się na innych uznanych twórcach to nic zdrożnego, to najlepszy znany mi sposób na rozwój własnego talentu i poszukiwania własnej drogi". I tego właśnie życzę Sławomirowi Jankowskiemu, odnalezienia własnej, twórczej drogi.

"Zapach książki. Cudowny, świeży zapach śnieżnobiałego papieru i farby drukarskiej. Jak zapach kobiety, kobiety czystej – jego nic nie jest w stanie zastąpić."
ukryj

Miłość bez scenariusza

Reber Tina

"Dla mnie „sławny„ oznaczało to samo co „niedostę... pokaż

"Dla mnie „sławny„ oznaczało to samo co „niedostępny„".

Czytając plotki z życia wszelkiej maści celebrytów, będących często sławnymi aktorami, widzimy wyłącznie jedną stronę medalu – bogactwo, uwielbienie fanów i blask sławy. I trudno zaprzeczyć stwierdzeniu, że większość z nas chciałaby mieć takie właśnie życie. Po lekturze książki Tiny Reber, wasz punkt widzenia może jednak diametralnie się zmienić, gdyż istnieje również ciemna strony sławy w postaci braku życia osobistego i niedostępnej anonimowości – tak powszechnej dla zwykłych śmiertelników.

Tina Reber to córka bibliotekarki, której dzieciństwo upłynęło wśród książek. Jej wykształcenie w obszarze analizy biznesowej, zagadnień korporacyjnych, bankowości i rachunkowości pozwoliło utrzymywać stabilność finansową. Jej prawdziwą pasją jest jednak pisanie i projektowanie biżuterii. Autorka mieszka obecnie na przedmieściach Allentown w Pensylwanii, wraz z mężem, synem i papugą o imieniu Percy.

Taryn Mitchell to atrakcyjna, dwudziestosiedmioletnia właścicielka pubu, znajdującego się w małym miasteczku Seaport. Bohaterka po kilku miesiącach od burzliwego rozstania z narzeczonym, nie myśli o kolejnym związku. Pewnego dnia, całkiem niespodziewanie udziela schronienia znanemu na całym świecie aktorowi – Ryanowi Christensenowi, którego ściga rozhisteryzowany tłum fanek i paparazzi. Taryn nie spodziewa się nawet, że ten dobry i i bezinteresowny uczynek zmieni całe jej życie, wpuszczając do serca prawdziwą, ale i skomplikowaną miłość.

Książka Tiny Reber pokazuje dość banalną i przewidywalną historię miłości, która pomimo swojej wtórności, zapewnia niesamowity relaks i przyjemność z zagłębiania się w jej fabułę. W powieści znajdziecie bowiem tak często wykorzystywane elementy, jak nieziemsko przystojny i pociągający mężczyzna, seksowna bohaterka i miłość od pierwszego wejrzenia, wywołana szczęśliwym zbiegiem okoliczności. Fabuła trochę sztampowa, czasami naciągana, jednak z pewnością nie zniechęci to miłośniczek wszelakich gorących i namiętnych, miłosnych historii, które wciągają do ostatniej strony. "Miłość bez scenariusza", pomimo dość kiczowatej okładki, która może zniechęcić wielu czytelników do jej sięgnięcia, reprezentuje dość wysoki poziom, zarówno językowy, jak i fabularny w tzw. literaturze popularnej. I co ważne, pomimo swojej objętości (prawie siedemset stron) nie jest przegadana, co rzadko się zdarza – autorce udało się utrzymać napięcie towarzyszące rozwojowi akcji do ostatniej strony, co wzbudziło zdumienie w mojej osobie. Widać, że Tina Reber miała pomysł na tę książkę i konsekwentnie go realizowała. Uważam również, że powieść ta idealnie nadawałaby się na hit kinowy w postaci komedii romantycznej. Jestem pewna, że wówczas film ten byłby niekwestionowanym, kasowym hitem w skali międzynarodowej.

Historia Taryn i Ryana to jednak nie tylko miłość. To także dopieszczony we wszelkich możliwych szczegółach, obraz życia sławnych ludzi, którzy każdego dnia muszą mierzyć się z konsekwencjami swojej rozpoznawalności. Autorka pokazała w sposób bardzo realistyczny, nie dostrzegane przez nas kulisy sławy i cenę, jaką trzeba zapłacić za uwielbienie tłumów. Niezrównoważone psychicznie fanki, czyhające na każdym kroku paparazzi ze swoimi aparatami i wszechobecne plotki, które potrafią rozbić najtrwalsze więzi – to w skrócie codzienność ludzi z pierwszych stron gazet. Rozwój związku dwójki głównych bohaterów, w takich warunkach, pochodzących z zupełnie innych światów, pokazuje dobitnie patologię związaną z byciem sławnym i rozpoznawalnym. Dylemat Taryn dotyczący związku z celebrytą, staje się automatycznie dylematem czytelnika. Podczas lektury wielokrotnie bowiem zastanawiałam się nad sensem takiej relacji, nad pokusami czyhającymi na sławnego aktora. I pomimo obiecującego zakończenia pierwszej części i wszelkich argumentów przemawiających na tak, nie wierzę, że taka miłość może przetrwać w dłuższej perspektywie. Świadczą o tym codzienne informacje o rozwodach i rozstaniach sławnych osób. W książce wszystko jest możliwe, jednak w życiu niekoniecznie.

Tina Reber zastosowała trafny z mojego punktu widzenia zabieg, a mianowicie pierwszoosobową narrację w wykonaniu Taryn. Dzięki temu przez całą powieść mamy możliwość poznać najskrytsze myśli bohaterki i wszelkie dylematy, jakie pojawiają się w jej głowie. Warsztat pisarski autorki to duża ilość dialogów, humorystyczny i plastyczny język, które idealnie wpasowują się w gatunek lekkiej powieści obyczajowej, z widocznymi elementami romansu.

Lektura "Miłości bez scenariusza" okazała się fascynującą wędrówką po świecie prawdziwej miłości i bezwzględnego świata celebrytów. To książka idealna na plażę, na leżak, pozwalająca przenieść się do świata bohaterów i razem z nimi przeżywać wszelkie emocje. Jedna z lepszych powieści w swoim gatunku, jaką czytałam. Z przyjemnością więc przeczytam kolejną część pt. "Próba uczuć", która już wkrótce ukaże się na naszym rynku. Jestem ciekawa bowiem, jaki dalszy scenariusz życia przygotowała dla swoich bohaterów autorka.
ukryj

Miłość po polsku

Gretkowska Manuela

"Kobiety, mężczyźni jesteśmy jednakowo bezduszni i... pokaż

"Kobiety, mężczyźni jesteśmy jednakowo bezduszni i bezpłciowi. Kawałki mięsa polane hormonalnym sosem."

Nie trzeba czytać książek, żeby słyszeć o Manueli Gretkowskiej. Jej osoba kojarzyła mi się do tej pory z kontrowersyjnymi poglądami, które autorka wygłaszała wielokrotnie jako osoba publiczna. Biorąc do ręki jej książkę byłam więc ciekawa treści w niej zawartej i przekazu jakim mnie uraczy. Przyznam szczerze, że trochę obawiałam się tego pierwszego spotkania z twórczością Manueli Gretkowskiej.

Oprócz pisania, autorka zajmuje się tworzeniem scenariuszy filmowych, pisaniem felietonów, a do niedawna jeszcze prowadzeniem Partii Kobiet. Pani Gretkowska wielokrotnie była nagradzana różnymi nagrodami m. in. przez tygodnik "Przekrój" czy "Elle". Na pewno wielokrotnie obiło wam się o uszy jej nazwisko.

Bohaterem i zarazem narratorem powieści jest czterdziestokilkuletni Miłosz Kencki, polski emigrant mieszkający w Szwecji. Miłosz na obczyźnie poznał rodowitą Szwedkę-Karinę, z którą wziął niechybnie ślub. Po pierwszym zauroczeniu, które szybko przeminęło, z małżeństwa pozostała jedynie złość, nienawiść i dwójka dzieci – Eryk i Maria. Po rozwodzie, bohater zatapia się w niezobowiązującej miłości, opartej jedynie na przyjemnościach cielesnych. Poznając Alicję, pracownika naukowego, Miłosz stwierdza, że to kobieta jego życia. Wkrótce po tym wraca do Polski by tam układać sobie życie z nową partnerką, w realiach znacznie odbiegających od życia w rozwiniętej Szwecji. Czy jest możliwe życie i miłość w Polsce tak pełnej kontrastów?

Całą historię Miłosza określiłabym jako przedstawienie kondycji polskiego społeczeństwa na tle rozwiniętej Europy. Samo porównanie poziomu życia w Szwecji i Polsce, skłania do wielu refleksji. Autorka genialnie wręcz pokusiła się o przedstawienie obecnego obrazu Polaka, pozornego katolika dorabiającego się na innych rodakach bez cienia współczucia. Liczne wstawki w wielu miejscach w książce nawiązujące do obecnego życia społeczno-obyczajowego i polityki, wielokrotnie wywoływały uśmiech na mojej twarzy bądź przeciwnie – konsternację. Oto przykłady:

"najsłynniejszą miłosną parą kraju rodzinnych wartości i kultu papieża jest dziewczyna o wyglądzie i manierach gwiazdy soft porno i jej narzeczony satanista rozrywający publicznie Biblię."

"Alkoholicy, narkomani moralistami i byłymi prezydentami. Fanatyczni półinteligenci dostają programy telewizyjne."

Obraz stosunków rodzinnych, modelu rodziny i obecnego pokolenia jaki przedstawiła autorka, nie jest zbyt zachwycający. Dzisiejszy Polak to potomek powstańców walczących w zaborach, potem żołnierzy w wojnach światowych, a następnie działaczy Solidarności i wczesnego kapitalizmu. Wszędzie widać kompleks Polaka, który rzutuje na wszelkie dziedziny życia od gospodarki po łóżko. Niestety zgadzam się z autorką, takim społeczeństwem jesteśmy i tak nas widzą na Zachodzie. Tytuł jest też moim zdaniem metaforą. Czy mogą istnieć różne rodzaje miłości? Wydaje się, że tak biorąc pod uwagę konkretne społeczeństwo i kulturę. A Polska to naprawdę dziki kraj pełen sprzeczności.

Styl pisania Manueli Gretkowskiej bardzo mi odpowiada. Lubię dosadne porównania i cięte riposty, a tego nie brakuje w tej powieści. Czy książka jest kontrowersyjna? Myślę, że nie. Po prostu obnaża polskie społeczeństwo z rangi jaką sobie sami przypisujemy. Czytałam, że pierwsze książki Gretkowskiej pełne są ciętego języka i licznych metafor, co nawet zauważył Czesław Miłosz. "Miłość po polsku" wywarła na mnie wielkie wrażenie, więc jestem ciekawa jak poprzednie książki wypadną na jej tle. To na pewno kawał dobrej prozy. A Manuela Gretkowska rzeczywiście jest niegrzeczna…

"W swojej książce zastanawiam się, czy miłość w Polsce jest w ogóle możliwa, czy my jeszcze potrafimy kochać."
ukryj

Miłość w Burzanach

Archimowicz Katarzyna

"Tak to już w życiu bywa, że gdy dwojgu ludziom za... pokaż

"Tak to już w życiu bywa, że gdy dwojgu ludziom zależy na czymś innym, to choćby nie wiem jak bardzo chcieli, czasem wspólnego wózka razem nie pociągną. Bo i jak tu ciągnąć, kiedy dyszel jeden, a kierunki dwa?".

Chyba nigdy nie znudzą mi się nasze, polskie powieści obyczajowe z wątkiem prowincji w tle. Sztampowa fabuła i bajkowe, łatwe do przewidzenia zakończenie zupełnie nie odstraszają mnie od tego typu literatury. Literatury, skierowanej głównie do kobiet, pragnących niczym niewymuszonej, intelektualnej rozrywki. "Miłość w Burzanach" idealnie wpisuje się w ten nurt, z którym podczas lektury popłynęłam bardzo daleko, do tytułowych Burzan.

Katarzyna Archimowicz to mieszkająca w Chełmie, absolwentka matematyki na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim, pracująca obecnie jako nauczycielka w szkole podstawowej i gimnazjum. Jest również doradcą zawodowym. Swój wolny czas poświęca pasjom, którymi są haft wielkoformatowy, oraz czytanie reportaży i powieści historyczno - obyczajowych. Jej niespełnione marzenie to podróż do Petersburga, oraz na Syberię. "Miłość w Burzanach" to jej debiut literacki.

Greta, zwana Rudą przyjeżdża wraz z mężem Grzegorzem będącym zawodowym żołnierzem, do małej miejscowości nad Bugiem nazwanej Burzany – miejsca stanowiącego jej azyl bezpieczeństwa, w którym zawsze czeka na nią stryj Michał – nietypowy, wiejski ksiądz. Zaplanowany wypoczynek psuje nieoczekiwanie Grzegorz, oznajmiając Grecie, że wyjeżdża na misję do Afganistanu na całe pół roku. Rozczarowana i zdezorientowana bohaterka zostając sama, całkiem przypadkowo poznaje tajemniczego i niezwykle bogatego Ukraińca - Olega, który kupuje stary i zniszczony dworek w Ordach. Paląca iskra namiętności od samego początku pojawia się między tą dwójką, co wróży same kłopoty.

Fabuła debiutu Katarzyny Archimowicz jest banalna i nie znajdziecie w niej nic, czego już nie było w tego typu literaturze. Nie oznacza to jednak wcale, że nie jest godną polecenia powieścią. Jest bowiem książką, która na kilka godzin zabiera czytelników w cudowny świat swojskich zapachów i namiętnych uczuć. "Miłość w Burzanach" to pomimo dość oklepanego schematu fabularnego i dużej dozy przewidywalności – powieść pełna smaków i zapachów, która w niektórych fragmentach tak bardzo przypominała mi cykl książek o polskiej prowincji autorstwa Katarzyny Enerlich. Burzany w wykonaniu autorki to przede wszystkim stryj Michał, a stryj to dobra, swojska kuchnia. Podczas lektury powieści co chwilę wyostrzały się moje zmysły smaku i zapachu pod wpływem barwnych opisów potraw, jakimi raczyli się bohaterowie. Kwiaty nasturcji smażone w cieście, chłodnik z tartych ogórków i rzodkwi, zupa bosmańska oraz wiele, wiele innych smakowitych dań, przy których ciekła mi ślinka to niezaprzeczalne atuty tej książki. O ile moja obecność w kuchni najczęściej sprowadza się do robienia kawy i herbaty, o tyle pod wpływem bardzo prostych i niezwykle oryginalnych przepisów nabrałam ochoty na ich wypróbowanie. Mój egzemplarz książki został wręcz zaklejony żółtymi karteczkami, którymi zaznaczałam wybrane potrawy. "Miłość w Burzanach" więc to oprócz warstwy typowo epickiej, książka pełna smaków i zapachów wsi, o jakich większość z nas nigdy nie słyszała. Wiedzieliście, że w pod siennik można podłożyć zioła, które wypełnią swoim zmysłowym zapachem cały pokój podczas snu? Albo, że pierogi wybornie smakują z miętą? To tylko namiastka tego, co czeka na czytelników podczas tej wybornej lektury. Katarzyna Archimowicz niewątpliwie potrafi swoim piórem wyczarować prawdziwą magię w prostych rzeczach – to niesamowity talent, który musi zostać wykorzystany w kolejnych książkach, koniecznie.

Romans i namiętność, które przerodziły się w prawdziwą miłość pomiędzy Gretą a Olegiem nie zaskoczyła mnie niczym nowym. Ona - piękna, dobra i seksowna, on – bogaty handlarz kamieni szlachetnych, zdobywający zawsze to, czego zapragnie. Bohaterowie niczym z jakiegoś taniego romansu, a zakończenie bardzo przewidywalne. Pomimo tej widocznej od pierwszych stron sztampy, dotyczącej głównych bohaterów, autorce udało się odmalować całkiem interesujących bohaterów drugoplanowych. Ksiądz Michał, który porwał moje serce swoimi zdolnościami kulinarnymi, Danił – niedoceniany artysta z wielkim talentem, groteskowy Nawrocki i jego żona z taczką, oraz Helena – zielarka posiadająca nadprzyrodzone zdolności. Cała plejada ciekawych mieszkańców Burzan tworzy niesamowite tło powieści, które niweluje widoczną banalność miłości pomiędzy Gretą a Olegiem. Podczas lektury powieści miałam wrażenie, że ich romans po części staje się tłem dla ukazania różnych obrazów wsi wraz z jej zapachami i smakami, z całą barwnością charakterów jej mieszkańców.

Katarzyna Archimowicz posługuje się plastycznym językiem, który z niezwykłą precyzją oddziałuje na wyobraźnię, tworząc w niej różnorodne obrazy. To niesamowite, jak proza autorki działała na moje zmysły, pobudzając je do granic możliwości. Nawet sceny erotyczne, które pojawiły się w książce, były po prostu dobre. Jedyna rzecz, jaka niezmiernie mnie irytowała to wtrącane co jakiś czas pouczenia, czy złote myśli, których używał narrator. Nie komponowały się one z tekstem, co sprawiało swoisty posmak sztuczności.

Nie mogę nie polecić Wam debiutu pt. "Miłość w Burzanach", gdyż byłaby to po prostu zbrodnia. Klimatyczna okładka zapowiada klimatyczną powieść, która taką w istocie jest. Pod wpływem prozy Katarzyny Archimowicz marzę o przeniesieniu się do Burzan, o poznaniu kuchni Michała i zwiedzaniu dworu w Ordach. Dziękuję za tę książkę. ukryj

Miłość w kasztanie zaklęta

Oleksa Monika A.

"(...) pierwsza miłość w życiu każdego człowieka ... pokaż

"(...) pierwsza miłość w życiu każdego człowieka jest zazwyczaj nietrwała i pozostawia bolesny ślad. Ale dzięki niej cenimy tę drugą, która nas rozpieszcza i uczy zachłystywać się życiem".

Owoce kasztanowca to małe cuda natury, które ozdabiają domy wielu z nas. Kasztany to jednak nie tylko ozdoba. Jeżeli bowiem wierzyć niekonwencjonalnym metodom uzdrawiania, ich zdrowotne właściwości powodują pochłanianie negatywnej energii. Książka z kasztanem w tytule, również posiada magiczną właściwość – wzbudzania pozytywnych uczuć.

Monika A. Oleksa to wrażliwa dusza, której pisanie stanowiło od zawsze pasję. Autorka urodziła się i mieszka w Lublinie wraz z dwoma synami i mężem Marcinem. Na co dzień zaraża miłością do języka angielskiego swoich uczniów. Jej debiutem literackim był wydany w 2002 r. zbiór opowiadań pt. "Uśmiech Mima". W sieci znajdziecie blog autorki pt. "Magia liter, czar słów". "Miłość w kasztanie zaklęta" to powieść wydana w 2011 r.

Marta to trzydziestoparoletnia singielka, pracująca jako nauczycielka języka angielskiego w gimnazjum. Bohaterka, pomimo upływających lat, czeka niezmiennie na swojego księcia z bajki. Od jakiegoś czasu, w pobliskim parku bardzo często spotyka smutnego mężczyznę, który regularnie odwiedza tę samą ławeczkę. Niespodziewany zbieg okoliczności powoduje nawiązanie się bliższej znajomości pomiędzy dwójką bohaterów. Tajemniczy mężczyzna to Piotr - ginekolog, który nie potrafi pozbierać się od śmierci swojej żony, odsuwając od siebie małego synka Miłosza. W kasztanie bowiem, zmarła żona bohatera, zaklęła swoją miłość, o której Piotr nie potrafi zwyczajnie zapomnieć.

"Miłość w kasztanie zaklęta" to powieść obyczajowa, w której to warstwa emocjonalna jest głównym wyznacznikiem jej wartości. Autorka kreśli bowiem na łamach swojej książki dość szczegółowe portrety psychologiczne głównych bohaterów, akcentując wszelakie emocje i uczucia, jakie nimi targają. A uczuć tych jest pełna paleta, pomimo niezbyt dużej ilości wykreowanych bohaterów. Kontrowersyjną postacią, która z pewnością wzbudzi w czytelniku zróżnicowaną gamę uczuć jest Piotr. Człowiek, który po śmierci swojej ukochanej żony, oddaje małego synka do klasztoru, pod opiekę tamtejszych sióstr, gdyż jako ojciec nie potrafi nawiązać relacji z synem, będącym owocem tak wielkiej miłości. Uciekanie Piotra od odpowiedzialności i jego usprawiedliwianie się, niejednokrotnie wzbudza wielkie oburzenie, pogardę i żal. Monika A. Oleksa stworzyła postać, której trudno nie oceniać, wzbudzającą wiele emocji, a nawet złości. To trafiony zabieg, gdyż nic tak nie wzburza czytelnika, jak kontrowersyjna postawa bohatera. Przeciwieństwem Piotra jest Marta, niemalże kobieta idealna, pełna uczuć, którymi obdarowuje innych wokół siebie. W tym przypadku niestety bohaterka jest troszkę wyidealizowana, zbyt ciepła, zbyt słodka i zbyt pokorna w stosunku do tego, co przynosi jej los. Przypuszczam, że autorka chciała na zasadzie kontrastu ukazać tak dwie, różne postawy życiowe, celem wzbudzenia w czytelniku głębokich przemyśleń. Gdyby Marta posiadała przysłowiowy "pazur", z pewnością jej postać byłaby bliższa czytelnikom, byłaby po prostu bardziej realna.

Fabuła powieści nie zaskakuje czytelnika swoistym nowatorstwem, jednak w niezwykle obrazowym języku i pewnej nutce poetyckości, można się zatracić. Monika A. Oleksa posiada bowiem niezwykły dar zabierania czytelników w podróż. W podróż do wykreowanego przez siebie świata, przeżywania wraz z bohaterami ich dylematów, dokonywania trudnych wyborów. "Miłość w kasztanie zaklęta" pomimo pewnej przewidywalności fabularnej, powoduje pojawienie się przeróżnych uczuć u czytającego tę książkę czytelnika.

Niezwykle klimatyczna powieść Moniki A. Oleksy już okładką zaprasza Was w świat ludzkich dramatów, słabości i trudnych wyborów. To lektura idealna na spędzenie kilku godzin w innej rzeczywistości. Rzeczywistości, w której kasztan jest kluczem do pełni szczęścia. Kto wie, może w prawdziwym życiu również tak jest... Książkę polecam wyłącznie wielbicielom powieści obyczajowych, nastawionym na dużą dawkę emocji, potrafiącym przymrużyć oko na bajkowy wydźwięk pewnych elementów fabularnych. ukryj

Mimo wszystko

Sawicka Monika

Minione życia

Baran Wojciech

Legenda

- książka oceniona przez Ciebie - najedź na ikonę przy książce aby zobaczyć ocenę
- do książki dodano opisy lub recenzje
- książka dostępna w naszej księgarni
- książka dostępna u innych użytkowników (wymiana, kupno)
- książka znajduje się w Twoim schowku

Patronaty Biblionetki

Zobacz wszystkie »

Biblionetka potrzebuje opiekunów

0 300

Sprawdź jak możesz pomóc

Recenzje

Użytkownicy polecają:

Dodany: 02.04.2024 21:51

Autor: fugare

Primadonna i terroryści

Fantastyka naukowa to nie był nigdy mój ulubiony gatunek literacki, filmowy zresztą też nie, ale bardzo dobrze przechowałam, a nawet pielęgnuję pewne (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 20.01.2024 09:11

Autor: zielkowiak

ADHD i wielka nauka, Humboldt w pełnej krasie

Humboldt – to dopiero był gość! Gdyby zaproponował mi udział w jednej ze swoich wypraw, rzuciłabym wszystko i pojechała. To temu człowiekowi zawdzi (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 14.01.2024 08:08

Autor: dot59

Pomiędzy mieszkaniową sielanką a mieszkaniową beznadzieją

Ależ to była lektura! I nie dlatego tak mówię, że na punkcie literatury z PRL w tytule mam lekkiego bzika (a mam go, bo stwierdziwszy, że pokaźna częś (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 28.11.2023 15:10

Autor: dot59

A w Krakowie wielka woda

Generalnie ani kryminał retro, ani kryminał cokolwiek humorystyczny nie wzbudzają we mnie automatycznej chęci natychmiastowego przeczytania, a jeśli s (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 02.12.2023 11:17

Autor: Marylek

Dawidku, gdzie jesteś?

Oniryczna, na wpół bajkowa opowieść o fascynacjach i strachach dzieciństwa, o tym, jak zostają z nami na całe życie, kształtują postrzeganie świata i (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Redakcja poleca:

Dodany: 14.04.2024 21:41

Autor: Marylek

O ulotności dobrej reputacji i dlaczego to nie jest ważne

„Srebrzysko” określa autor w podtytule „powieścią dla dorosłych”. Jak dorosłym trzeba być, żeby wyrzec się buntu, zdecydować się nadstawić przysłowiow (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 02.04.2024 21:51

Autor: fugare

Primadonna i terroryści

Fantastyka naukowa to nie był nigdy mój ulubiony gatunek literacki, filmowy zresztą też nie, ale bardzo dobrze przechowałam, a nawet pielęgnuję pewne (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 23.03.2024 09:19

Autor: Meszuge

Narodziny czerwonego kata

Ze względu na ogromną liczbę przypisów i cytowanych materiałów źródłowych jest to najprawdopodobniej najbardziej rzetelna biografia Feliksa Dzierżyńsk (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 09.03.2024 20:02

Autor: jolietjakeblues

Szlomo

Jesteśmy pokoleniem poszukiwaczy, my, obecni pięćdziesięciolatkowie, z których wielu miało to szczęście, że dzięki odwadze, inteligencji, talentowi sw (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »

Dodany: 03.03.2024 09:31

Autor: Meszuge

Ja już nie chcę do Ameryki

Breece D'J Pancake, a właściwie Breece Dexter John Pancake (pancake – naleśnik; dziwaczny zapis imienia był wynikiem błędu w The Atlantic Monthly, gdz (...)

Zobacz więcej

Zobacz wszystkie »