Książka: Orle pióra

Moją ulubioną powieścią jest książka pt. "Orle pióra". To pierwsza część trylogii "Złoto Gór Czarnych". Została napisana przez Krystynę i Alfreda Szklarskich. Ilustracje do niej wykonał Konrad Cieślak. Wydana została przez Wydawnictwo Dolnośląskie w 2006 r. Jest to historia Tehawanki, młodzieńca z plemienia Wahpekute, należącego do Santee Dakotów, czyli Dakotów Wschodnich. Tehawanka przeżywa niesamowite przygody. Walczy z baribalem, dostaje się do niewoli, poluje na bizony i przeprowadza po...

Odwiedzając rodziców znalazłem na półce stare, rozpadające się wydanie „Trylogii Indiańskiej”. Przeglądając ilustracje, natychmiast przypomniałem sobie chwile, gdy z niewyraźnych rysunków próbowałem nauczyć się indiańskiej mowy znaków i zapamiętać wszystkie oznaczenia piór noszonych przez wojowników. Proza Szklarskiego w erze, w której nie istniał Internet była drzwiami do odległych lądów i kultur. Zapamiętałem też emocje, jakie wywoływały przygody przeżywane przez Tomka czy indiańskich zwiadow...

Książka ta opowiada o życiu codziennym Santee Dakotów i życiu ich przeciwników (Czipewejów, Lisów i Sauków). Głównym bohaterem jest młody mężczyzna Tehawanka, wnuk wielkiego szamana Czerwonego Psa. Z tej książki nie tylko można się wiele nauczyć, ale też dostarczy ona niezapomnianych wrażeń związanych z przeżyciami bohaterów. To wspaniała książka zarówno dla młodszych - jak i starszych czytelników. Gorąco polecam!

"Złoto Gór Czarnych - trylogia indiańska" to trzytomowa przygodowa opowieść o Indianach północnoamerykańskich, oparta na oryginalnej, burzliwej i tragicznej historii narodu Dakotów oraz sąsiadujących z nim plemion.

"Orle pióra" ukazują codzienne, pełne przygód i niebezpieczeństw, surowe życie Santee Dakotów w przededniu pierwszych kontaktów z Europejczykami. Wiele informacji o dawnych, mało znanych zwyczajach i obyczajach plemion indiańskich, o florze i faunie regionu.

[Wydawnictwo "Śląsk", 1977]

Słońce stało w zenicie, gdy Tehawanka dobrnął wreszcie do niedżwiedzich jagodowisk. Myśl o możliwości rychłego zaspokojenia głodu dodała mu sił. Bez chwili wytchnienia zaczął rozglądać się wokoło. Niedźwiedzie zazwyczaj wybierały na zimowe leże w jakimś złomie skalnym, pod korzeniami wywróconego drzewa lub dużą dziuplę w wypróchniałym pniu i wyścielały je gałązkami oraz liśćmi. Ich zimowy sen był raczej drzemką, z której budziły się i wychodziły myszkować po okolicy. Około stycznia niedźwiedzice...