Książka: Tańcz, tańcz, tańcz

Namiętne „odśnieżanie”. Szara rzeczywistość, przenikliwa samotność i „codzienne odśnieżanie”. Każdy z nas był nieraz przytłoczony wielkością tych pojęć. To właśnie tak rozpoczyna się powieść „Tańcz, tańcz, tańcz” Harukiego Murakamiego. Trzydziestokilkuletni bohater zostaje opuszczony przez swoją żonę, a także przez swoją przyjaciółkę Kiki. Wiedzie życie sypiając z przypadkowymi kobietami, wciąż czując się samotnym. Wszystko się odmienia, gdy Kiki zaczyna go wzywać w snach do hotelu Dolphin, g...

Historii o ludziach przechodzących kryzys, którzy muszą uporządkować swoje życie, napisano mnóstwo. Mimo to powieść Harukiego Murakamiego o trzydziestoczteroletnim mężczyźnie, który po rozwodzie z żoną prowadzi samotną egzystencję zakłócaną jedynie dziwnymi snami, znacznie odbiega od tego, czego można by oczekiwać od relacji o poszukiwaniu przez kogoś swojego nowego miejsca w rzeczywistości. Istotną rolę w fabule „Tańcz, tańcz, tańcz” odgrywają próby nawiązania przez głównego bohatera kontakt...

"Akumulacja nieograniczonego bezsensu"[1]. Taki jest świat Murakamiego. Jak rysunek sympatycznym atramentem. "Nie widać go, lecz wie się, że jest (...). Kształt pozbawiony kształtu"[2]. Nie mogę w nim odnaleźć konturów. Błądzę w abstrakcyjnym labiryncie. Jest jak sen. "Jak pusty sen"[3]. Jak mgła. Jak japońskie origami. Trzeba odnaleźć linie, aby bezkształtnej tabula rasa nadać konkretną formę. Stworzyć ją z nicości. Z płaskiego potencjału istnienia uczynić trójwymiarową strukturę. Odnaleźć połą...

Bohaterem "Tańcz, tańcz, tańcz" jest X - trzydziestoczterolatek na krawędzi. To ten wiek, kiedy można już zacząć podsumowania, a jednocześnie, tak się przynajmniej wydaje, wiele można jeszcze zmienić, żeby odczarować swój los. X czuje w sobie to wezwanie, a urzeczywistnia się ono (jeśli można tu użyć tego słowa) w prześladującym go śnie: ktoś płacze nad nim w hotelu Dolphin w Sapporo, w którym 4 lata wcześniej przebywał razem z dziewczyną - Kiki. Dziewczyna nagle, po pobycie w Sapporo, znika z ż...

Proza Harukiego Murakamiego budzi skrajne emocje – można zaryzykować twierdzenie, że od miłości do nienawiści. Niektórzy uwielbiają Murakamiego niemal bezkrytycznie, inni z niezrozumieniem kręcą głową i mówią „nie”, „stanowczo nie”. Niewątpliwym jest, że bez choćby minimalnej znajomości czy zainteresowania Krajem Kwitnącej Wiśni wiele niuansów, aluzji bądź otwartej krytyki, polemiki ze współczesnym japońskim społeczeństwem, jest nieczytelnych. Nie oznacza to, iż proza Murakamiego jest aż tak her...

Tańcz, tańcz, tańcz… Tańcz tak, aby wszystkich zachwycić. Zagubiony, samotny trzydziestoczteroletni pisarz trudniący się pisaniem tekstów na zlecenie, często reklamowych, dla różnego rodzaju gazet, dostaje od losu nieoczekiwaną szansę, aby rozwikłać dręczące go sprawy z przeszłości. Jak to często bywa u Harukiego Murakamiego, wszystko "kręci się" wokół kobiet. Trzy kobiety stanowią uosobienie trzech stanów świadomości. Pierwsza reprezentuje wyidealizowane wspomnienia z przeszłości. Druga - ku...

Czy wyobrażaliście sobie postać bardziej rozdartą niż romantyczne postaci, generujące górnolotne monologi na górskich szczytach, zmieniające obiekty swoich pasji, pożądań, kierunki przemyśleń i dochodzenia do odkrycia sensu ludzkiej egzystencji? Jeśli nie, przeczytajcie tę książkę! Gazeta "Observer" napisała na swoich łamach: "Jeżeli Raymond Chandler żyłby wystarczająco długo, aby zobaczyć film "Blade Runner", mógłby napisać coś w stylu "Tańcz, tańcz, tańcz"". Jest to najlepsza wykładnia tego...

Trzydziestoczteroletni bohater, dziennikarz piszący na zlecenie, nie potrafi ułożyć sobie życia: rozwiódł się z żoną, czuje się samotny i opuszczony. Nękają go sny o hotelu Dolphin, w którym przed laty mieszkał ze swoją przyjaciółką Kiki, luksusową call girl. Kiki zaginęła bez wieści, a teraz w snach wzywa go do niegdyś obskurnego, a teraz ekskluzywnego hotelu. Wraca więc tam, próbuje iść tropem Kiki i na szesnastym piętrze wkracza w inny świat, świat równoległy, który jest dla niego jedynym realnym…

[Wydawnictwo Muza, 2005]

Cenię krótkie, konkretne zdania Murakamiego. Uwielbiam, gdy pisze o jedzeniu. Jednoczesna prostota i elegancja kuchni japońskiej jest zachwycająca. Lubię jego pokręconych, zagubionych bohaterów, którzy niezależnie od tego, co zrobią i tak pozostają na straconej pozycji, chociaż znajdą ostatecznie trochę ukojenia. Wyraźnie czuć tu egzotykę dalekiego kraju. Murakami potrafi zbudować żywy świat, pulsujący japońską codziennością, z której zresztą protagonista jest zazwyczaj wyłączony. Wszystkie te r...

Nie należę do ludzi zafascynowanych Japonią. Prawdę powiedziawszy, mimo paru prób zrozumienia mentalności mieszkańców tego kraju nadal jestem w punkcie wyjścia. Nie chwytam tamtejszej filozofii bycia, hierarchii wartości, nie dociera do mnie symbolika japońskiej sztuki, a nawet nie potrafię pojąć, jak z w miarę jadalnych składników można produkować tak nieapetyczne potrawy. Nie znoszę w literaturze sytuacji, gdy mi z całkiem realistycznego tła wyskakują jak diabeł z pudełka jakieś metafizyczn...