Książka: Madame

"Madame" Antoniego Libery to wyraz buntu - buntu przewrotnego, jakby na opak, bo to konserwatysta występuje przeciwko awangardzie. Przeciwko współczesnej literaturze, bylejakości, modom, poprawności, egalitaryzmowi ducha. Wzniecona przezeń rewolucja obejmuje wszystkie elementy powieści: język, bohaterów, fabułę... Dziś książki, w których coś się dzieje, nie są w modzie. Podejrzewam, że pisarze po prostu nie potrafią już wymyślać opowieści. W pozostałych utworach nagrodzonych w konkursie Znak...

Typ recenzji: oficjalna PWN Recenzent: idiom1983 (Krzysztof Gromadzki) Dokładnie sześćset lat temu, w 1423 roku, osiadły we Florencji malarz Gentile da Fabriano na zlecenie miejscowego bogatego kupca i polityka Palla di Noferi Strozzi, namalował - przynajmniej w mojej subiektywnej ocenie wrażliwego na piękno sztuki estety - jedno z największych i najwybitniejszych arcydzieł w całej historii światowego malarstwa. Początkowo planowany jako ozdoba rodowej kaplicy Strozzich we florenckim koście...

Madame, czy można prosić do tańca? I do czytania? Do czytania, co jest dostojne jak walc, ale szybkie, szaleńcze nieledwie, można się łatwo zadyszeć, może zabraknąć oddechu - i czyta madame, czyta, wreszcie zamyka książkę już skończoną i mówi: jak ja kocham tak tańczyć. Niewielu pisze tak, jak Libera. Pisać - i bawić się tekstem, żywą materią słowa, przebierać, komponować zgoła muzykę, którą czytelnik słyszy i która go wiedzie przez ten tekst. "Madame" Libery jest zjawiskiem wielkiej miary w nas...

Madame, ach, Madame! Piękna, niedostępna. Twój każdy ruch śledzą wpatrzone w ciebie oczy. Nie przeoczą żadnego uśmiechu, choćby wyimaginowanego cienia sympatii znaczącego twoją twarz. Madame, ach, Madame! Grosik za twe myśli, życie za czułe spojrzenie. Madame, barwny kwiecie na tle szarości. Piękny, niedostępny, kuszący, daleko poza zasięgiem. Powieść Antoniego Libery "Madame" przenosi nas do lat sześćdziesiątych. Jej bohater, maturzysta z jednego z warszawskich liceów, zakochuje się w ucząc...

Przeniosłam się na chwilę w lata 60. ubiegłego wieku. Do PRL-u z czerwonymi tarczami szkolnymi na rękawie, kawałkami gazet zamiast papieru toaletowego, z cenzurą, brakiem możliwości wyjazdów za granicę… To wszystko za sprawą książki Antoniego Libery „Madame”. Co prawda tytuł kojarzy się z elegancją, z perfumami, z Francją, jednak miejscem akcji jest Warszawa (na końcu epizodycznie Gdańsk) z czasów PRL-u. Potęguje to kontrast między szarą PRL-owską rzeczywistością a kulturą Zachodu. Główny boh...

„Madame” Antoniego Libery to dosyć głośna książka. Jeśli ktoś jeszcze jej nie czytał, to na pewno gdzieś, kiedyś o niej słyszał. Ja po raz pierwszy spotkałam ją na półce szkolnej biblioteki, gdy jeszcze chodziłam do gimnazjum. Mimo iż książka kusiła mnie swoją zmysłową okładką (wyd. Znak, 1998), a pani bibliotekarka podczas każdej niemal mojej wizyty w bibliotece życzliwie zachęcała mnie, abym dała szansę tej pozycji, nie zrobiłam tego... Dopiero niedawno zdecydowałam się wreszcie przeczytać „Ma...

Piękna. Ambitna. Prosta historia, opowiedziana w taki sposób, że trzeba powoli czytać każde słowo, żeby nie stracić tego klimatu, tego nastroju, tych myśli. Jeden z użytkowników Biblionetki napisał, że Libera schlebia w pewnym momencie czytelnikowi, łapie go w sidła próżności. Nie jest tak - ja miałam zupełnie inne odczucia. Czułam się wręcz głupia, nie znając dzieł, które młodszy przecież ode mnie bohater książki zna aż za dobrze. Ale dzięki temu poszperałam, doczytałam... Książka zmusza do myś...

Zaczynając czytać tę książkę, zastanawiałam się, kim jest tytułowa Madame. Przebrnąwszy kilka pierwszych stron, stopniowo wchodziłam w piękny świat narratora. Młody chłopak zauroczony jest swoją nauczycielką języka francuskiego. To powoduje, że stara się jej za wszelką cenę przypodobać. Wytrwale uczy się języka, uczestniczy w wielu akademiach, próbuje aranżować spotkania. Z pozoru prosta fabuła, osadzona w realiach PRL-u, zawiera jednak wiele wątków i dygresji.Tytułową Madame poznajemy w...

Przede mną leży eleganckie wydanie „Madame” Antoniego Libery. W połyskującej bordowej obwolucie, z której spogląda brunetka o wyrazistych oczach i ustach. ”Piękna i zimna, wspaniała i nieprzystępna, dumna i bezlitosna”[1] niczym powieściowa lektorka francuskiego, tytułowa „Madame la Directrice”. Takich kobiet się łatwo nie zapomina. Dla niektórych mężczyzn stają się punktem odniesienia na całe życie… Długo czytałam tę książkę o młodzieńczej fascynacji, której tłem są lata sześćdziesiąte. Nie...

Konia z rzędem temu, kto w „Madame” odnajdzie chociażby dwie strony, na których wybitny filolog, nieprzeciętny erudyta zamienia się w prawdziwego człowieka. W żadnym razie nie zachęcam do podjęcia takiej próby, bo to syzyfowa praca. Wiele razy próbowałem zedrzeć z Libery jego strój, jednak za każdym razem trafiałem na kolejne przebranie. Maska kryje maskę i tak w nieskończoność. Kunsztowna konstrukcja skrywa pustkę. Mimo to nie można odmówić Liberze jednego talentu – potrafi doskonale zwodzić. ...

Fabuła poniekąd banalna. Bo cóż wielkiego - miłość ucznia do pięknej pani profesor. Trochę tajemnicy, trochę niedomównień. Ale. Diabeł i piękno mają tę wspólną cechę, że tkwią w szczegółach. "Madame" czyta się wybitnie gładko. Połyka się ją. Chce się jej. Pragnie się, żeby nie miała końca. Genialna narracja. Wspaniały klimat. Książka elitarna, poprzetykana francuszczyzną; autor zakłada, że czytelnik jest osobą wszechstronną na tyle, żeby znać fachowe pojęcia muzyczne, znać niem...

Nie chcę pisać rozwlekłej opinii i proszę o nienazywanie mnie "czepliwym". 1. Czy czytając tę książkę, nie uderza sztuczność kreacji bohatera? Kto z nas w wieku dziewiętnastu lat był tak perfekcyjny i do tego mówił na zawołanie aleksandrynem? 2. Absolutna maestria jest tej książki... paradoksalnie wadą! W moim przypadku lektura pierwsza była podczas bezsennej nocy, lektura druga już z pewnym zirytowaniem, natomiast trzecia mnie zdenerwowała i książki nie dokończyłem. 3. Chylę jednak czoła pr...

Mogłabym ją czytać bez przerwy. Wspaniały język, odniesienia do filozofii i wiele sytuacji, które doprowadziły mnie do wybuchów głośnego śmiechu podczas lektury. Gorąco polecam.

Czytając książkę Libery wróciłem pamięcią do własnych czasów licealnych. Ten bowiem "portret autora z lat młodości", którego bohaterem jest młody chłopak zakochany w tajemniczej nauczycielce francuskiego, tytułowej Madame, powoduje totalny atak nostalgii. Ktoś na grupie wspomniał o geniuszu głównego bohatera i o tym, że jest on przez to mało wiarygodny. Pozwolę sobie nie zgodzić z tą opinią. Gdy przyjrzymy się bowiem bliżej, nie jest tej wiedzy (posiadanej przez niego) tak znowu strasznie duż...

"Sensacja w Polsce... rzecz znakomicie napisana i zmuszająca do myślenia. Można ją czytać naraz jako thriller, fascynującą historię miłosną, a także jako komiczną powieść polityczną i społeczną satyrę. Spełniając bardzo wysokie standardy artystyczne, daje głęboki wgląd w rozmaite dziedziny i sprawy - od psychologii wieku młodzieńczego po ideologiczną klęskę komunizmu".
Stanisław Barańczak (o wydaniu amerykańskim)

"Zajrzałam do »Madame« o czwartej po południu. Nad ranem byłam już po lekturze całości. Od tej książki nie można się oderwać!"
Małgorzata Musierowicz

"Znakomita powieść".
Carlos Fuentes, "El País"

"Ożywcza, nadzwyczaj zajmująca książka... Lubiłby ją sam Stendhal. A gdyby znał polski, mógłby ją też napisać".
"Washington Post"

"Wspaniałe, rzadkie osiągnięcie... Najlepsze dzieła literackie na ogół opowiadają proste historie; do panteonu wielkiej literatury wprowadza je sposób, w jaki są opowiedziane".
"Los Angeles Times"

"Powieść roku... Błyskotliwie napisana, przemyślnie zbudowana, nieustannie wciągająca, przepojona niezachwianą wiarą w piękno sztuki".
"Die Welt"

"Rzecz olśniewająca pomysłowością, precyzyjna i tak silnie pobudzająca, że zamiast ją omawiać, chce się ją po prostu podziwiać... »Madame« ma w sobie wszystko: poezję, politykę i miłość".
"San Francisco Chronicle"

"Świetne".
"New Yorker"


Powieść uhonorowana Główną Nagrodą w konkursie Wydawnictwa Znak (1998), wyróżniona Nagrodą im. Andrzeja Kijowskiego (1999) i wybrana spośród 123 utworów zgłoszonych z całego świata do finałowej siódemki IMPAC Dublin Literary Award (2002). Przełożona dotychczas na 15 języków.


Antoni Libera (ur. 1949) ukończył studia na Uniwersytecie Warszawskim. Od lat zajmuje się twórczością Samuela Becketta, przekładając ją na polski i wystawiając w teatrze w kraju i za granicą.

Jego pierwsza powieść jest ironicznym "portretem artysty z czasów młodości" na tle peerelowskiej rzeczywistości schyłku lat sześćdziesiątych. Narrator opowiada o swoich "latach nauki" i o fascynacji starszą od niego, piękną, tajemniczą kobietą. Jest to zarazem opowieść o potrzebie marzenia, o wierze w siłę Słowa i o naturze mitu.

[Znak, 2007]

Książkę czyta się świetnie, a czytając chce się, żeby nie miała końca. A gdy już koniec się zbliża, to strasznie żal. Znakomicie napisana. Rzecz o nastoletniej miłości chłopca o skłonnościach do mitomanii. Wydaje się jednak, że ta miłość pozostaje. Madame przy ostatnim spotkaniu mówi, że "finał" będzie, jak napisze dzieło. I chłopiec to czyni, tylko że już nie jest chłopcem... Książka jest na przekór wszechobecnej miałkości, nijakości i bylejakości. Bardzo polecam.

Liceum, "ogólniak"... We wspomnieniach to magiczny czas wielu czytelników "Madame" Antoniego Libery. Czas odkryć i fascynacji. Pierwsze poważne książki, muzyka, własna twórczość (sic!). Jeżeli poglądy - to zawsze głośno wypowiadane, poczucie niezrozumienia, bycie ponad, bunt, tajemnica, czas fascynacji KIMŚ. Ktokolwiek przeżywał swój "ogólniak" poszukując i myśląc , nie może nie zrozumieć bohatera Libery. Musi również pochylić czoła przed bogactwem jego intelektu i uznać pokornie stan wła...