Książka: Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza; Marsz weselny

Tytułowe radosne dziewczę ze Słonecznego Wzgórza to śliczna blondyneczka o imieniu Synnöwe. Książka Bjørnstjerne Bjørnsona to chwaląca układne życie opowieść o mieszkańcach dwóch norweskich wsi, ale można ją przypisać do każdej innej narodowości. Stylistyką przywodzi na myśl twórczość Jana Kochanowskiego, podobnie wychwala zgodne życie na wsi, radość z tego, co niesie życie, wiarę, pracę i miłość. Książka „Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza” to historia miłości tytułowego dziewczęcia i krnąbrnego T...

"Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza" zawiera dwa opowiadania. Pierwsze, dłuższe - od którego książka wzięła tytuł - to opowieść o pięknej, podziwianej od dzieciństwa przez wszystkich Synnöwe i rozrabiace Torbjörnie. Synnöwe to ukochana córka bogatych właścicieli gospodarstwa zwanego Solbakken (Słonecznym Wzgórzem). Wzrasta spokojnie i szczęśliwie. Torbjörn - który jest właściwie głównym bohaterem opowieści - mieszka w zagrodzie Granlien (Sosnowe Zbocze), do którego nie dociera tyle słońca, co...

Bjørnstjerne Martinus Bjørnson, poeta, dramaturg, powieściopisarz i publicysta norweski z okresu zwanego w literaturze skandynawskiej romantycznym realizmem (1860-1880), urodził się 8 grudnia 1832 roku w Kvikne (Østerdalen). (...) zasłynął jako jeden z najbardziej wytrawnych krytyków teatralnych, żywo popierających ruch narodowy, dążący do wyzwolenia teatru norweskiego spod wpływów duńskich.

(...) Jako pisarz uzyskał rozgłos trzema opowiadaniami o tematyce wiejskiej: "Synnøve Solbakken" (1857, (...) "Dziewczę ze Słonecznego Wzgórza"), "Arne" (1859) i "En glad gut" (1860).

Bjørnson jest autorem wielu dramatów historycznych.

W 1870 opublikował zbiór ballad, pieśni ludowych i hymnów (między innymi hymn norweski).

Światowy rozgłos przyniosły mu dramaty o problematyce społecznej: "Bankructwo" (1874 (...)) i "Redaktøren" (1875), ostro krytykowane przez współczesnych Bjørnsonowi za antyreligijny i radykalny charakter, oraz "Rękawiczka" (1883 (...)) i tragedia w 3 częściach "Ponad siły" (1883 (...)).

Twórczość Bjørnsona (...) wiązała się silnie z nurtem ludowej i romantycznej narodowej poezji norweskiej oraz z tradycjami historycznymi i odegrała dużą rolę w norweskim ruchu zmierzającym do zdobycia niezależności politycznej i oderwania Norwegii od Szwecji.

W roku 1903 Bjørnson otrzymał nagrodę Nobla.

Śmierć dosięgła go na obczyźnie, w Paryżu, 26 kwietnia 1910 roku.

[Wydawnictwo Poznańskie, Poznań 1972]