To bolało! Wiedziałam, że to będzie paskudna robota i nie tyle z powodu znajomości utworów wielu noblistów (niektórych nazwisk z listy nawet nie kojarzę - poeci, poeci, poeci - nieznani i niedoceniani), ale dlatego, że czytam falami i jak się już na kogoś uprę to czytam do wyczytania. Ale chyba ma to sens, bo przy okazji mam w jednym miejscu tych, do których planuję sobie zajrzeć i tych, o których chyba powinnam się czegoś dowiedzieć skoro nawet nazwiska mi w głowie nie utknęły.

2021 Gurnah Abdulrazak


2020 Louise Glück
Glück Louise


2019 Peter Handke
„za wpływową pracę, która z językową pomysłowością badała peryferie i specyfikę ludzkiego doświadczenia”


2018 Olga Tokarczuk
„za wyobraźnię narracyjną, która z encyklopedyczną pasją reprezentuje przekraczanie granic jako formę życia”
E. E. (Tokarczuk Olga)
Gra na wielu bębenkach (Tokarczuk Olga)
Księgi Jakubowe (Tokarczuk Olga)
Prawiek i inne czasy (Tokarczuk Olga)
Prowadź swój pług przez kości umarłych (Tokarczuk Olga)
Bieguni (Tokarczuk Olga)
Podróż ludzi Księgi (Tokarczuk Olga)


2017 - Kazuo Ishiguro
jako ten, „który w powieściach o potężnej sile emocjonalnej odsłonił otchłań pod naszym iluzorycznym poczuciem łączności ze światem”
Pejzaż w kolorze sepii (Ishiguro Kazuo) (5)
Okruchy dnia (Ishiguro Kazuo) (5)
Kiedy byliśmy sierotami (Ishiguro Kazuo) (4)
Nie opuszczaj mnie (Ishiguro Kazuo) (5)
Nokturny: Pięć opowiadań o muzyce i zmierzchu (Ishiguro Kazuo) (4,5)


2016 - Bob Dylan
za „stworzenie nowych form poetyckiej ekspresji w ramach wielkiej tradycji amerykańskiej pieśni”

2015 - Swietłana Aleksijewicz
za „polifoniczny pomnik dla cierpienia i odwagi w naszych czasach”
Wojna nie ma w sobie nic z kobiety (Aleksijewicz Swietłana) - (5) Trafiłam w tegoroczną noblistkę. Naprawdę jej się należało. Recenzja: Warkocze we krwi - Swietłana Aleksijewicz „Wojna nie ma w sobie nic z kobiety”

2014 - Patrick Modiano
za „sztukę pamięci i dzieła, w których uchwycił najbardziej niepojęte ludzkie losy i odkrywał świat czasu okupacji”
Ulica Ciemnych Sklepików (Modiano Patrick) - (4,5) Chyba nie nadajemy na tej samej fali; parę razy co prawda mocniej zabiło mi serce, ale to chyba jednak nie to... Próbuję dalej...
Przejechał cyrk (Modiano Patrick) - (4,5). Kolejna próba i żadnych możliwych do wyartykułowania wniosków. Kłopot mam z owym panem.
Willa "Triste" (Modiano Patrick) - (4,5). Przeczytałam po raz kolejny tę samą historię. Tylko realia nieco inne. Ta sama lakoniczność, to samo przywiązanie do szczegółu. I chyba na tym moje spotkania z prozą Modiano zakończę. Dobra proza, ale nie moja bajka. Tekst: Maestro pamięci - Patrick Modiano „Willa Triste”

2013 - Alice Munro
jako „mistrzyni współczesnego opowiadania”
Księżyce Jowisza (Munro Alice) - 5,0 Pierwsze koty za płoty. Tak zwyczajnie, prosto o zwykłych ludziach, a jednak... Recenzja: Planety i satelity


2012 - Mo Yan
jako ten, „który z halucynacyjnym realizmem łączy opowieści ludowe, historię i współczesność”
Kraina wódki (Mo Yan (właśc. Guan Moye)) - 4,5 Pijana czytatka wprost z "Krainy wódki" Mo Yana
Obfite piersi, pełne biodra (Mo Yan (właśc. Guan Moye)) - Świetna książka. Literacko i treściowo prawdziwa perełka.
Żaby (Mo Yan (właśc. Guan Moye)) - 4,5 Recenzja: Pani Niosąca Synów
Klan czerwonego sorga (Mo Yan (właśc. Guan Moye)) - 5,0 Owoce kwiatów czasu[1]
Bum! (Mo Yan (właśc. Guan Moye)) - 4,5 Siódmego dnia siódmego miesiąca księżycowego
Zmiany (Mo Yan (właśc. Guan Moye)) - 3,5 Nie popłynęła rzeka opowieści - mały strumyczek to nie Mo Yan. :)


2011 - Tomas Transtroemer
za „zwięzłe, przejrzyste obrazy, które dają nam świeży dostęp do rzeczywistości”
Nie jestem pewna czy się skuszę.



2010 - Mario Vargas Llosa
za „odwzorowanie struktur władzy i stanowcze obrazy indywidualnego oporu, buntu i porażki”
Rozmowa w "Katedrze" (Vargas Llosa Mario) (6)
Miasto i psy (Vargas Llosa Mario) (5)
Wyzwanie (Vargas Llosa Mario) (5)
Zielony dom (Vargas Llosa Mario) (5)
Ciotka Julia i skryba (Vargas Llosa Mario) (4)
Lituma w Andach (Vargas Llosa Mario) (4)
Święto Kozła (Vargas Llosa Mario) (4)
Pantaleon i wizytantki (Vargas Llosa Mario) (4)
Szczeniaki (Vargas Llosa Mario) (4)
Pochwała macochy (Vargas Llosa Mario) (3)
Raj tuż za rogiem (Vargas Llosa Mario) (4)
Marzenie Celta (Vargas Llosa Mario) (4,5) - chyba będzie 5. W każdym razie bohater, jak zwykle zresztą, wybrany nader trafnie i jaki interesujący!!! Casement! Kongo! Amazonia! Kauczuk! I na koniec odrobina rozczarowania,za mało emocjonalnie i Casement taki jakiś nieprzekonujący do końca.
A jednak nie, bardzo solidna biografia, ale jakoś zupełnie nieporywająca - jak nie vargasowska.

2009 - Herta Müller
jako ta, „która łącząc intensywność poezji i szczerość prozy przedstawia świat wykorzenionych”
Lis już wtedy był myśliwym (Müller Herta) (5)
Nie jestem pewna czy jeszcze kiedyś odważę się sięgnąć po książkę tej pani - mocno bije.

2008 - Jean-Marie Gustave Le Clézio
za „nowe odkrycia, poetycką przygodę i sensualną ekstazę, badanie człowieczeństwa ponad i poza granicami cywilizacji”
Afrykanin (Le Clézio Jean-Marie Gustave) (3)

2007 - Doris Lessing
„jej epicka proza jest wyrazem kobiecych doświadczeń. Przedstawia je z pewnym dystansem, sceptycyzmem, ale też z ogniem i wizjonerską siłą”
Mrowisko: Opowiadania (Lessing Doris) (5)
Piąte dziecko (Lessing Doris) (4)
Podróż Bena (Lessing Doris) (3)

2006 - Orhan Pamuk
nagrodzono pisarza, który „w poszukiwaniu melancholijnej duszy swojego rodzinnego miasta odkrył nowe symbole zderzenia i przenikania się kultur”
Śnieg (Pamuk Orhan) (4)
Stambuł: Wspomnienia i miasto (Pamuk Orhan) (rzucone w połowie)

2005 – Harold Pinter
za „odkrywanie przepaści pod codzienną gadaniną i wymuszanie wejścia do zamkniętych przestrzeni ucisku”

2004 – Elfriede Jelinek
za „demaskowanie absurdalności stereotypów społecznych w powieściach i dramatach”

2003 – John Maxwell Coetzee
książki laureata odznaczają się „analityczną błyskotliwością i wymownymi dialogami”
Hańba (Coetzee John Maxwell) (5)
Wiek żelaza (Coetzee John Maxwell) (5)
Czekając na barbarzyńców (Coetzee John Maxwell) (4)
Powolny człowiek (Coetzee John Maxwell) (4)
Dzieciństwo Jezusa (Coetzee John Maxwell) (5) tekst: Życia po życiu - John Maxwell Coetzee „Dzieciństwo Jezusa”

2002 – Imre Kertész
za „powieści, które przeciwstawiają osobiste doświadczenie jednostki wobec brutalnej bezstronności historii”
do nadrobienia

2001 – Vidiadhar Surajprasad Naipaul
jest uważany za „spadkobiercę Conrada, który maluje zmierzch imperiów z perspektywy moralisty”
Nasza ulica (Naipaul Vidiadhar Surajprasad) (5)
Pół życia (Naipaul Vidiadhar Surajprasad) (5)
Zakręt rzeki (Naipaul Vidiadhar Surajprasad) (5)
Rozjaśnić tło: Dwie opowieści (Naipaul Vidiadhar Surajprasad) (4,5)
Podróż karaibska do pięciu społeczeństw kolonialnych (Naipaul Vidiadhar Surajprasad) (4,5) Nie wiem dlaczego, ale mam jakieś mieszane uczucia wobec tej książki. Z jednej strony chyba nieco uprzedzeń autora w niej jest i zbyt "mocnych" osądów, z drugiej parokrotnie odniosłam wrażenie, że przytaczane cytaty jakkolwiek bardzo interesujące, nijak się mają do treści eseju(?) - licho wie co to, bo reportaż tyż nie za bardzo.

2000 – Gao Xingjian
„za dzieło o uniwersalnej istotności, gorzkim wglądzie oraz językowy geniusz, które otworzyły nowe ścieżki przed chińskim powieściopisarstwem i dramatem”
Góra duszy (Gao Xingjian) (5,5)

1999 – Günter Grass
otrzymał ją jako ten, którego „swawolne czarne bajeczki portretują zapomnianą twarz historii”
Blaszany bębenek (Grass Günter) (3)

1998 – José Saramago
za dzieło, które „przypowieściami, podtrzymywanymi przez wyobraźnię, współczucie i ironię, stale umożliwia nam pojmowanie iluzorycznej rzeczywistości”
Kamienna tratwa (Saramago José) (5)
Miasto ślepców (Saramago José) (4)
Baltazar i Blimunda (Saramago José) (3)

1997 – Dario Fo
otrzymał ją jako ten, który rywalizuje z błaznami średniowiecznymi w krytykowaniu władzy oraz popieraniu godności uciskanych
Miasteczko nietoperzy (Fo Dario) - nie strawiłam

1996 – Wisława Szymborska
za „poezję, która z ironiczną precyzją pozwala historycznemu i biologicznemu kontekstowi ukazać się we fragmentach ludzkiej rzeczywistości”
Chwila (Szymborska Wisława) (5) Tekst: http://okres-ochronny-na-czarownice.blogspot.com/2015/11/wisawa-szymborska-chwila.html

1995 – Seamus Heaney
za „dzieła o lirycznej piękności i etycznej głębi, które chwalą cuda dnia codziennego i żywą przeszłość”

1994 – Kenzaburo Oe
za „siłę i poezję w tworzeniu wyimaginowanego świata, w którym życie i mit składają się na poruszający obraz sytuacji człowieka we współczesnym świecie”
Zerwać pąki, zabić dzieci (Ōe Kenzaburō) (6)Tekst: „Dzieci nic nie mogą poradzić na śmierć”*
Futbol ery Manen (Ōe Kenzaburō) (5)
Sprawa osobista (Ōe Kenzaburō) (5)

1993 – Toni Morrison
otrzymała ją za to, że „w powieściach charakteryzujących się siłą wizji literackiej i poetyckich wartości, przedstawia najważniejsze problemy amerykańskiej rzeczywistości”
Odruch serca (Morrison Toni (właśc. Woffword Chloe Anthony)) (5,5)
Pieśń Salomonowa (Morrison Toni (właśc. Woffword Chloe Anthony)) (5)
Umiłowana (Morrison Toni (właśc. Woffword Chloe Anthony)) (5)
Miłość (Morrison Toni (właśc. Woffword Chloe Anthony)) (4)
Raj (Morrison Toni (właśc. Woffword Chloe Anthony)) (4)
Dom (Morrison Toni (właśc. Woffword Chloe Anthony))
Najbardziej niebieskie oko (Morrison Toni (właśc. Woffword Chloe Anthony)) (4) Jest recenzja: Kolor miłości

1992 – Derek Walcott
„za poetycki całokształt wielkiej jasności, wspartej historyczną wizją, wynikiem wielokulturowego zaangażowania”

1991 – Nadine Gordimer
otrzymała ją jako ta, która „przez swą wspaniałą epikę stała się wielkim dobrodziejstwem dla ludzkości”
Nikt ze mną nie pójdzie (Gordimer Nadine) (4)
Zapach kwiatów i śmierci (Gordimer Nadine) (4)

1990 – Octavio Paz
za „namiętne pisarstwo z szerokimi horyzontami, cechującymi się inteligencją emocjonalną i humanistyczną uczciwością”
Labirynt samotności (Paz Octavio) (5)
Podwójny płomień: Miłość i erotyzm (Paz Octavio) (5)
Podpatrywanie Indii (Paz Octavio) (4)
Wciąż te same widzenia (Paz Octavio) (5)Tekst: Podpatrywanie Paza - Octavio Paz "Wciąż te same widzenia"
Wokół kamienia słońca (Paz Octavio) (4)


1989 – Camilo José Cela
za „bogatą i mocną prozę, która z powściągliwym współczuciem ukazuje bezbronne istnienie człowieka”
Mazurek dla dwóch nieboszczyków (Cela Camilo José) - próbowałam, ale jakoś mi nie podchodziło

1988 – Nadżib Mahfuz
został wyróżniony jako ten, „który przez swoje dzieła bogate w niuanse – które bywały realistyczne z fotograficzną precyzją, a czasami bywały dwuznaczne – stworzył arabski styl narracji, który można zastosować do całości gatunku ludzkiego”
Kamal: Opowieści starego Kairu (Mahfuz Nadżib (Mahfūz Najīb)) (5)
Opowieści starego Kairu (Mahfuz Nadżib (Mahfūz Najīb)) (5)
Hamida z zaułka Midakk (Mahfuz Nadżib (Mahfūz Najīb)) (4)
Złodziej i psy (Mahfuz Nadżib (Mahfūz Najīb)) (4) Tekst: Przeciw światu i... samemu sobie
Rozmowy nad Nilem (Mahfuz Nadżib (Mahfūz Najīb)) (3)
Ród Aszura (Mahfuz Nadżib (Mahfūz Najīb)) (4)
Karnak (Mahfuz Nadżib (Mahfūz Najīb)) (3)
Chyba gdzieś odpłynął mój entuzjazm dla pisarstwa Mahfuza - może za dużo tego i wydają dużo słabsze powieści.


1987 – Josif Brodski
za „uniwersalne wartości całokształtu twórczości literackiej, odznaczające się jasnością myśli i poetycką siłą”
Mniej niż ktoś: Eseje (Brodski Josif) (5)

1986 – Wole Soyinka
za to, że „w szerokiej perspektywie kulturowej i z poetyckim kolorytem kształtuje dramat istnienia”
Interpretatorzy (Soyinka Wole) (5)
Chcę więcej. Poezji i dramatów nie muszę i nie chcę, ale powieści przeczytałabym chętnie.

1985 – Claude Simon
za „połączenie w swej twórczości porządków: poetyckiego i malarskiego”, a także za „głębokie zrozumienie roli czasów w przedstawieniu człowieka”

1984 – Jaroslav Seifert
za „przenikniętą zmysłowością, otwartością i bogactwem kreatywnej fantazji, która daje obraz ludzkiej niezłomności i wielostronności”

1983 – William Golding
za „powieści, które dopomagają zrozumieć warunki funkcjonowania człowieka we współczesnym świecie”
Dwoisty język (Golding William) (5)
Władca much (Golding William) (5)

1982 – Gabriel García Márquez
za „powieści i opowiadania, w których fantazja i realizm łączą się w złożony świat poezji, odzwierciedlającej życie i konflikty całego kontynentu”
Miłość w czasach zarazy (García Márquez Gabriel) (6)
Rzecz o mych smutnych dziwkach (García Márquez Gabriel) (6)
Sto lat samotności (García Márquez Gabriel) (6)
Bardzo stary pan z olbrzymimi skrzydłami (García Márquez Gabriel) (5)
Dialog lustra (García Márquez Gabriel)
Jesień patriarchy (García Márquez Gabriel) (5)
Nie ma kto pisać do pułkownika (García Márquez Gabriel) (5)
O miłości i innych demonach (García Márquez Gabriel) (5)
Opowiadania (García Márquez Gabriel) (5)
Raport z pewnego porwania (García Márquez Gabriel) (5)
Szarańcza (García Márquez Gabriel) (5)
Ślad twojej krwi na śniegu (García Márquez Gabriel) (5)
W tym mieście nie ma złodziei (García Márquez Gabriel) (5)
Dwanaście opowiadań tułaczych (García Márquez Gabriel) (4)
Kronika zapowiedzianej śmierci (García Márquez Gabriel) (4)
Morze utraconych opowiadań i inne felietony (García Márquez Gabriel) (4)
Niewiarygodna i smutna historia niewinnej Erendiry i jej niegodziwej babki (García Márquez Gabriel) (4)
Zapach owocu guawy (Mendoza Plinio Apuleyo, García Márquez Gabriel) (4)
Zła godzina (García Márquez Gabriel) (4)
Życie jest opowieścią (García Márquez Gabriel) (4) (naciągane, ale czego się nie robi z miłości!)
Generał w labiryncie (García Márquez Gabriel) (4)
Na fałszywych papierach w Chile (García Márquez Gabriel) (3)
Opowieść rozbitka (García Márquez Gabriel) (3)

1981 – Elias Canetti
za „utwory, odznaczające się światopoglądowym bogactwem i siłą artystyczną”
Ocalony język: Historia pewnej młodości (Canetti Elias) (4)

1980 – Czesław Miłosz
za to, że „z bezkompromisową jasnością postrzegania wyraził warunki, na jakie jest wystawiony człowiek w świecie ostrego konfliktu”
Tylko pojedyncze wiersze.

1979 – Odyseas Elitis
za „twórczość poetycką, która w nurcie greckiej tradycji z odczuwalną siłą i intelektualną precyzją maluje walkę człowieka o wolność i niezależność”

1978 – Isaac Bashevis Singer
za „pełną uczucia sztukę prozatorską która wyrastając z polsko-żydowskich tradycji kulturowych porusza jednocześnie odwieczne problemy”
Opowieść o Królu Pól (Singer Isaac Bashevis) (4)
Sztukmistrz z Lublina (Singer Isaac Bashevis) (4)

1977 – Vicente Aleixandre (1898-1984)
za „wybijającą się twórczość poetycką, która odzwierciedla sytuację człowieka w kosmosie i we współczesnym społeczeństwie i stanowi świadectwo odrodzenia hiszpańskiej poezji w okresie międzywojennym”

1976 – Saul Bellow
za „humanizm i subtelną analizę współczesnej kultury, łączące się w jego twórczości”

1975 – Eugenio Montale
za „znaczące osiągnięcia w poezji, która odznaczała się przenikliwością oraz wyrażaniem zupełnie pozbawionych iluzji poglądów na życie”

1974 – Eyvind Johnson
za „sztukę powieściową, przeglądającą się w czasie i przestrzeni i służącą wolności”

1974 - Harry Martinson
za „twórczość, w której jest wszystko – od kropli rosy po kosmos”

1973 – Patrick White
za „epickie i psychologiczne mistrzostwo, dzięki któremu odkryty został nowy literacki kontynent”
Oko cyklonu (White Patrick) (4)
Voss (White Patrick) - zaczęłam i chociaż wyprawa w głąb Australii - same dobrości dla carmaniol - to kreacja bohaterów tak odpychająca, akcja tak rozwlekła, że porzuciłam wyprawę w samych początkach. Niestety początki nie były początkiem książki i zdążyłam się "napatrzyć" na odpychających członków elity australijskiej. Sama nie wiem jak przez to "Oko cyklonu" się przedarłam i nie wiem czy, choć mam ochotę na "Drzewo człowiecze", jeszcze po White zdecyduję się sięgnąć.

1972 – Heinrich Böll
za „twórczość, w której szeroki ogląd rzeczywistości łączy się z wielką sztuką tworzenia charakterów, twórczość, która stała się ważnym wkładem w odrodzenie niemieckiej literatury”
Utracona cześć Katarzyny Blum albo Jak powstaje przemoc i do czego może doprowadzić (Böll Heinrich) (4)

1971 – Pablo Neruda
za „poezję, która z nadzwyczajną siłą wyrażała los całego kontynentu”
Poezje (Neruda Pablo (właśc. Reyes Besoalto Neftali Ricardo)) (5) Tekst: „z tej ciszy wyrosłem, by wędrować i śpiewać po świecie”[1]
Wyznaję, że żyłem: Wspomnienia (Neruda Pablo (właśc. Reyes Besoalto Neftali Ricardo)) (5) Tekst: Collage poetycko-wspomnieniowy

1970 – Aleksander Sołżenicyn
za „siłę moralną, zaczerpniętą z tradycji wielkiej literatury rosyjskiej”
Oddział chorych na raka (Sołżenicyn Aleksander) (4)

1969 – Samuel Beckett
za to, że „w nowych dla dramatu i prozy formach ukazuje wzniosłość człowieka w jego skrajnym opuszczeniu”

1968 – Yasunari Kawabata
za „mistrzostwo pisarskie, które oddaje istotę japońskiej świadomości”
Śpiące piękności (Kawabata Yasunari) (6)
Głos góry (Kawabata Yasunari) (5)
Kraina śniegu (Kawabata Yasunari) (4)
Meijin - mistrz go (Kawabata Yasunari) (4)
Tysiąc żurawi (Kawabata Yasunari) (4)

1967 – Miguel Angel Asturias
za „wybitne osiągnięcia twórcze, u podłoża których leży zainteresowanie obyczajami i tradycją Indian Ameryki Łacińskiej”
Legendy gwatemalskie (Asturias Miguel Ángel) (6)
Zwierciadło Lidy Sal (Asturias Miguel Ángel) (5)
Niejaka Mulatka (Asturias Miguel Ángel) (4)
Bolesny piątek (Asturias Miguel Ángel) (3)

1966 – Shmuel Yosef Agnon
za „głęboko oryginalną sztukę prozatorską, przenikniętą żydowskimi motywami ludowymi”

1966 - Nelly Sachs
za „wybitne utwory liryczne i dramatyczne, analizujące los narodu żydowskiego”

1965 – Michaił Szołochow
za „siłę artystyczną i prawdziwość epopei o dońskim kozactwie w przełomowych dla Rosji czasach”
Cichy Don (Szołochow Michaił (Szołochow Michał)) (5)
Los człowieka (Szołochow Michaił (Szołochow Michał)) (4)

1964 – Jean-Paul Sartre
za „bogatą w idee, przesiąkniętą duchem wolności i poszukiwaniami prawdy twórczość, mającą ogromny wpływ na nasze czasy”
Intymność i inne opowiadania (Sartre Jean-Paul) (6)
Mur (Sartre Jean-Paul) (5)
Mdłości (Sartre Jean-Paul) (4)

1963 – Giorgos (Jorgos) Seferis
za „wybitne utwory liryczne, oddające pokłon światu starożytnych Hellenów”

1962 – John Steinbeck
za „realistyczny i poetycki dar, połączony z subtelnym humorem i ostrym widzeniem spraw socjalnych”
Grona gniewu (Steinbeck John) (5)
Myszy i ludzie (Steinbeck John) (5)
Na wschód od Edenu (Steinbeck John) (5)
Tortilla Flat (Steinbeck John) (4)
Zima naszej goryczy (Steinbeck John) (4)
Księżyc zaszedł; W niepewnym boju (Steinbeck John) (4,5)

1961 – Ivo Andrić
za „siłę daru epickiego, pozwalającą w całej pełni odsłonić ludzkie losy i problemy związane z historią jego kraju”

1960 – Saint-John Perse
za „wzniosłość i obrazowość”, które „odzwierciedlają uwarunkowania naszych czasów”

1959 – Salvatore Quasimodo
za „poezję liryczną, która z klasyczną żywiołowością wyraża tragiczne doświadczenie naszych czasów”
Pojedyncze wiersze

1958 – Borys Pasternak
za „znaczące osiągnięcia we współczesnej poezji lirycznej, a także za kontynuowanie tradycji wielkiej prozy epickiej”

1957 – Albert Camus
za „ogromny wkład w literaturę, ukazującą znaczenie ludzkiego sumienia”
Dżuma (Camus Albert) (4)
Obcy (Camus Albert) (3)

1956 – Juan Ramón Jiménez
za „poezję liryczną, wzór wielkiego ducha i czystości artystycznej w hiszpańskiej poezji”
Pojedyncze wiersze

1955 – Halldór Kiljan Laxness
za „wyrazistą siłę epicką, która odrodziła wielką sztukę prozatorską Islandii”

1954 – Ernest Miller Hemingway
za utwór „Stary człowiek i morze”
Stary człowiek i morze (Hemingway Ernest) (5)
Komu bije dzwon (Hemingway Ernest) (4)
koniecznie opowiadania!

1953 – Sir Winston Churchill
za „wielkie mistrzostwo utworów o charakterze historycznym i biograficznym, a także błyskotliwą sztukę oratorską, z pomocą której bronił najwyższych ludzkich wartości”
Niekoniecznie mnie ciągnie w tym kierunku.

1952 – François Mauriac
za „głęboką przejrzystość duchową i siłę artystyczną, którą ukazuje w swoich powieściach dramat ludzkiego życia”
Pocałunek trędowatemu (Mauriac François) - przeczytałam pierwsze opowiadanie, niby o synu Gauguina, co jednak ma chyba niewielkie znaczenie - nie było złe, ale i nie w moim guście.

1951 – Pär Fabian Lagerkvist
za „siłę artystyczną i absolutną niezależność sądów pisarza, który próbował w swej twórczości odnaleźć odpowiedzi na wieczne pytania stojące przed ludzkością”
Karzeł (Lagerkvist Pär Fabian) (4)

1950 – Bertrand Russell
za to, że jest „jednym z najbłyskotliwszych przedstawicieli racjonalizmu i humanizmu, nieustraszonym bojownikiem o wolność słowa i wolność myśli na Zachodzie”
Portrety z pamięci: Wartość wolnej myśli (Russell Bertrand) (4,5) i nic nie pamiętam!)

1949 – William Faulkner
za „znaczny i unikatowy z artystycznego punktu widzenia wkład w rozwój współczesnej powieści amerykańskiej”
Requiem dla zakonnicy (Faulkner William) (6)
Zstąp, Mojżeszu (Faulkner William) (5,5)
Absalomie, Absalomie... (Faulkner William) (5)
Azyl (Faulkner William) (5)
Czerwone liście (Faulkner William)(5)
Kiedy umieram (Faulkner William) (5)
Róża dla Emilii (Faulkner William) (5)
Stary (Faulkner William) (5)
Wściekłość i wrzask (Faulkner William) (5)
Dzikie palmy (Faulkner William)(4)
Intruz (Faulkner William) (4)
Niepokonane (Faulkner William) (4)
Sartoris (Faulkner William) (4)
Światłość w sierpniu (Faulkner William) (4)
Miasto (Faulkner William) (5)
Zaścianek (Faulkner William) (5)
Rezydencja (Faulkner William) (4)

1948 – Thomas Stearns Eliot
za „wydatny wkład nowatorski we współczesną poezję”

1947 – André Paul Guillaume Gide
za „głębokie i znakomite artystycznie utwory, w których ludzkie problemy przedstawione są z nieustraszonym umiłowaniem prawdy i głęboką przenikliwością psychologiczną”

1946 – Hermann Hesse
za „szlachetnie podniosłą i różnorodną poezję, która zawsze wyróżniała się świeżością natchnienia i rzadko spotykaną czystością ducha”
Wilk stepowy (Hesse Hermann) (4)

1945 – Gabriela Mistral
za „poezję prawdziwego uczucia, czyniącą jej imię symbolem idealistycznych dażeń dla całej Ameryki Łacińskiej”
Pojedyncze wiersze, ale nie była specjalnie w Polsce wydawana - tylko antologie.

1944 – Johannes Vilhelm Jensen
za „rzadko spotykaną siłę i bogactwo poetyckiej wyobraźni połączone z duchowym umiłowaniem nauki i odrębnością stylu twórczego”

1939 – Frans Sillanpää
za „głębokie przeniknięcie w życie fińskich chłopów i wyborne opisanie ich obyczajów w więzi z przyrodą”
Trzeba by sięgnąć.

1938 – Pearl Buck
za „wspaniały epicki opis życia chińskich chłopów i za biograficzne arcydzieła”
Spowiedź Chinki (Buck Pearl Sydenstricker) (4) i na tym znajomość zakończę.

1937 – Roger Martin du Gard
za „siłę artystyczną i prawdę w przedstawieniu człowieka, a także najbardziej odczuwalnych problemów współczesnego życia”

1936 – Eugene Gladstone O'Neill
za „prawdziwość i głębię utworów dramatycznych, traktujących w nowy sposób gatunek tragedii”

1934 – Luigi Pirandello
za „twórczą śmiałość i wynalazczość w odrodzeniu sztuki dramaturgicznej i scenicznej”
Jeden, nikt i sto tysięcy (Pirandello Luigi) Lekkość, erudycja, błyskotliwość. Głębia. Humor. I niby śliczne, i głębokie, i trudno niedoceniać, ale niecarmaniolowate.

1933 – Iwan Bunin
za „surowe mistrzostwo, z którym rozwija on tradycje klasycznej literatury rosyjskiej”

1932 – John Galsworthy
za „wielką sztukę prozatorską której szczytem jest „Saga rodu Forsyte’ów”
Jakoś mnie ominął.

1931 – Erik Axel Karlfeldt
za „wybitne osiągnięcia literackie, w szczególności za idealizm, doskonałość artystyczną, a także niezwykłe połączenie duchowości i talentu, o czym świadczą jego książki”

1930 – Sinclair Lewis
za „szlachetnie podniosłą i różnorodną poezję, która zawsze wyróżniała się świeżością natchnienia i rzadko spotykaną czystością ducha”

1929 – Tomasz Mann
„przede wszystkim za wielką powieść „Buddenbrookowie”, która stała się klasyką współczesnej literatury, i której popularność nieustannie rośnie”
Czarodziejska góra (Mann Thomas (Mann Tomasz)) (4)

1928 – Sigrid Undset
za „niezapomniany opis skandynawskiego średniowiecza”
Krystyna córka Lavransa (Undset Sigrid (Undset Sygryda)) (4)
Olaf syn Auduna (Undset Sigrid (Undset Sygryda)) (5)

1927 – Henri Bergson
jako „znak uznania dla jego jaskrawych i podtrzymujących wiarę w życie idei, a także dla wyjątkowego mistrzostwa, z jakim te idee były wcielane”

1926 – Grazia Deledda
za „poetyckie dzieła, w których z jaskrawą plastycznością opisuje życie jej ojczystej wyspy, a także za głębię w podejściu do ludzkich problemów w całości”

1925 – George Bernard Shaw
„za twórczość naznaczoną idealizmem i humanizmem, za przenikliwą satyrę, która często łączy się z wyjątkowym pięknem poetyckim”
Pigmalion (Shaw George Bernard) (6)

1924 – Władysław Stanisław Reymont
za „wybitny epos narodowy, powieść Chłopi”
Chłopi (Reymont Władysław (Reymont Władysław Stanisław; właśc. Rejment Stanisław Władysław)) (4)
Ziemia obiecana (Reymont Władysław (Reymont Władysław Stanisław; właśc. Rejment Stanisław Władysław)) (3)

1923 – William Butler Yeats
za „uduchowioną twórczość poetycką, oddającą w najwyższej formie artystycznego ducha narodowego”
Pojedyncze wiersze

1922 – Jacinto Benavente
za „błyskotliwe mistrzostwo, z jakim kontynuuje tradycje hiszpańskiego dramatu”

1921 – Anatole France
za „błyskotliwe osiągnięcia literackie wyróżniające się wykwintnością stylu, głębokim humanizmem i prawdziwie galijskim temperamentem”
Bunt aniołów (France Anatole (właśc. Thibault Jacques Anatole François)) (5)
Gospoda pod Królową Gęsią Nóżką (France Anatole (właśc. Thibault Jacques Anatole François)) (4)

1920 – Knut Pedersen Hamsun
za powieść „Błogosławieństwo ziemi”
Głód (Hamsun Knut (właśc. Pedersen Knut)) (4)
Wiktoria (Hamsun Knut (właśc. Pedersen Knut)) (4)
Błogosławieństwo ziemi (Hamsun Knut (właśc. Pedersen Knut)) (5)

1919 – Carl Friedrich Georg Spitteler
za niezrównany epos „Wiosna olimpijska”

1917 – Karl Adolph Gjellerup
za „różnorodną twórczość poetycką i wzniosłe ideały”
Młyn na wzgórzu (Gjellerup Karl (Gjellerup Karol)) (4,5) Zaskoczył mnie ten Duńczyk - pozytywnie, bo chociaż treściowo mi niekoniecznie po drodze, to jest to jednak rzecz napisana bardzo dobrze i bardzo dobrze przetłumaczona. Tylko dlaczego Ci Skandynawowie w każdy dylemat moralny musieli mieszać Boga?!

1917 - Henrik Pontoppidan
za „prawdziwe opisanie życia współczesnego Danii”

1916 – Carl Gustaf Verner von Heidenstam
„najbardziej widoczny przedstawiciel nowej ery w literaturze światowej”

1915 – Romain Rolland
za „wielki idealizm utworów literackich, za współczucie i za umiłowanie prawdy, z którą opisuje on różne charaktery ludzkie”
Colas Breugnon (Rolland Romain) (4)

1913 – Rabindranath Tagore
za „pełne głębokiego uczucia, oryginalne i przepiękne wiersze, w których z wyjątkowym mistrzostwem wyraziło się jego myślenie poetyckie, będące, według jego własnych słów, częścią literatury Zachodu”
Gitanjali (Tagore Rabindranath (Thaakur Ravindranaatha)) (6)
Rosnący księżyc i inne poezje (Tagore Rabindranath (Thaakur Ravindranaatha)) (6)
Noc ziszczenia (Tagore Rabindranath (Thaakur Ravindranaatha)) (5)
Zbłąkane ptaki oraz inne poezje (Tagore Rabindranath (Thaakur Ravindranaatha))(5) Tekst: Gdy zakwita lotos - Tagore
Dom i świat (Tagore Rabindranath (Thaakur Ravindranaatha)) (4)
Głodne kamienie i inne opowiadania (Tagore Rabindranath (Thaakur Ravindranaatha)) (4)
Sadhana: Urzeczywistnienie życia (Tagore Rabindranath (Thaakur Ravindranaatha)) (3,5)

1912 – Gerhart Hauptmann
„przede wszystkim w uznaniu jego płodnej, różnorodnej i wybitnej działalności w dziedzinie sztuki dramatycznej”

1911 – Maurice Maeterlinck
za „wielostronną działalność literacką, a w szczególności za utwory dramatyczne, wyróżniające się bogactwem wyobraźni i poetycką fantazją”

1910 – Paul Johann Ludwig Heyse
za „artyzm i idealizm, które demonstrował na przestrzeni całej swojej długiej i płodnej twórczo drogi jako poeta liryczny, dramaturg, powieściopisarz i autor znanych na całym świecie nowel”

1909 – Selma Ottilia Lovisa Lagerlöf
„w hołdzie wielkiemu idealizmowi, błyskotliwej wyobraźni i duchowej przenikliwości, które wyróżniają jej utwory”
Tętniące serce (Lagerlöf Selma Ottiliana Lovisa) (4)

1908 – Rudolf Christoph Eucken
za „poszukiwanie prawdy, przenikającą wszystko siłę myśli, szeroki horyzont, bystrość i sugestywność, z którymi bronił on i rozwijał filozofię idealistyczną”

1907 – Rudyard Kipling
za „zmysł obserwacyjny, dojrzałość idei i wybitny talent prozatorski”
Druga księga dżungli (Kipling Rudyard) (5)
Księga dżungli (Kipling Rudyard) (5)
Zaginiony legion (Kipling Rudyard) (4,5)
Światło, które zagasło (Kipling Rudyard) (4)
Listy z Japonii (Kipling Rudyard) (5)

1906 – Giosuè Carducci
„nie tylko za głęboką wiedzę i krytyczny umysł, ale przede wszystkim za twórczą energię, świeżość stylu i siłę liryczną, tak charakterystyczną dla jego poetyckich arcydzieł”

1905 – Henryk Sienkiewicz
za „wybitne osiągnięcia w dziedzinie epiki i rzadko spotykany geniusz, który wcielił w siebie ducha narodu”
Quo vadis (Sienkiewicz Henryk (1846-1916)) (5)
Krzyżacy (Sienkiewicz Henryk (1846-1916)) (4)
Latarnik (Sienkiewicz Henryk (1846-1916)) (4)
W pustyni i w puszczy (Sienkiewicz Henryk (1846-1916)) (4)

1904 – Frédéric Mistral
za „świeżość i oryginalność pełnych natchnienia utworów poetyckich, prawdziwie oddających realia życia oraz ducha narodu

1904 - José Echegaray y Eizaguirre
za „liczne zasługi dla odrodzenia tradycji hiszpańskiego dramatu”

1903 – Bjørnstjerne Martinus Bjørnson
za „wzniosłą i różnorodną poezję, która zawsze odznaczała się świeżością natchnienia i niezwykłą czystością ducha oraz za talent epicki i dramatyczny”

1902 – Christian Matthias Theodor Mommsen
za „monumentalną Historię Rzymu, dzieło najwybitniejszego żyjącego historyka”

1901 – Sully Prudhomme
za „wybitne osiągnięcia poetyckie, a zwłaszcza za idealizm, doskonałość artystyczną oraz niezwykłe połączenie duchowości i intelektu”